Παραμονή απόψε

και εγώ θέλω να σας στείλω ένα αισιόδοξο μήνυμα πως δεν μπορεί κάπου μέσα μας ή εκεί έξω υπάρχει ελπίδα. Η ελπίδα είναι μια όμορφη λέξη, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, μια ελπίδα μας κρατά στη ζωή, με μια ελπίδα ζούμε. Δεν το καταλαβαίνουμε, δεν το παρατηρούμε συχνά μα καθημερινά όλο και κάτι ελπίζουμε, ακόμη και το να μη βρέξει...

Μια ελπίδα λοιπόν μας κρατά σε τούτη τη ζωή. Μια ελπίδα, μια ελπίδα να είμαστε καλά, μια ευχή για υγεία, ένα χαμόγελο για καλή τύχη, μια αγκαλία πως όλα θα πάνε καλά. Μια ελπίδα θέλω απόψε να φυτέψω στο μυαλό σας! Μια ελπίδα πως θα περάσετε στην απέναντι όχθη του ποταμού, πως θα τελειώσουν οι θεραπείες, πως θα γυρίσετε στο σπίτι και στους αγαπημένους σας, πως όλα θα γίνουν (σχεδόν) όπως πριν! 

Σε αυτή την ελπίδα αφέθηκα, με αυτή την ελπίδα πορεύομαι ακόμη!

ΕΛΠΙΔΑ για το μέλλον,  ΠΙΣΤΗ στον εαυτό σας και τους άλλους και ΣΟΦΙΑ απο την εμπειρία σας και εμπειρία μου απο τον καρκίνο!

Να μη χάνετε την πίστη σας, να μην σβήνετε την ελπίδα σας, να τιθασεύετε τον νου και να τον οδηγείται σε ένα καλύτερο μέλλον! Εκεί να μένετε, στα καλύτερα, με το μυαλό, με τη φαντασία να σκέφτεστε όμορφες εικόνες, εικόνες πολύχρωμες και όχι νοσοκομειακές!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! 

Μας αξίζει το καλύτερο, βρείτε τι σας αρέσει και αφεθείτε σε αυτό δίχως δεύτερη σκέψη! Η ζωή είναι πάρα πολύ μικρή για μεγάλους συμβιβασμούς!

Γενέθλια!

Σήμερα είναι τα γενέθλιά μου! Όμως πιστέψτε με, στις 3/12 που μας πέρασε ένιωσα τόσο μα τόσο μοναδική, πέρα για πέρα σημαντική, πάρα πολύ συγκινημένη και περίφανη! Ήταν τα 5 μου χρόνια απο το χειρουργείο! Ήταν εκείνα τα πραγματικά μου γενέθλια. Γιατί 3/12/2012 θα είναι στη ζωή μου, για πάντα ΜΙΑ ΦΟΡΑ! Γενέθλια έχεις κάθε χρόνο, αλλά μια επέτειο πενταετίας χωρίς να ακούσεις τη λέξη "Καρκίνος" "υποτροπή" "κακοήθεια" είναι BIG DEAL!

Σε πίσμα λοιπόν όλων των "κακών" εγώ είμαι εδώ! Πέντα χρόνια μετά! Είμαι εδώ, ετών 32 πια! Είμαι εδώ, δυνατή, υγειής, με μακρύ σκούρο μαλλί, με κόκκινα-γιορτινά νύχια, με (μόλις) 55 κιλά! Πρηξίματα τέλος, φάρμακα τέλος, περίοδος ΝΑΙ, ποδήλατο ΝΑΙ, βόλτες ΝΑΙ, ξενύχτια ΝΑΙ, παρέες ΝΑΙΙΙΙΙΙ!

Όλα λοιπόν είναι εδώ, ξανά! Οκ, δεν θα πω ψέματα, δεν είναι όλα όπως πριν, είναι ίδια αλλά και διαφορετικά μαζί...αλλά πειράζει; Νομίζω δεν πειράζει και τόσο...τι λέτε; 

ΜΑΖΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕΕΕΕ!

5 χρόνια!!!!

5 χρόνια εδώ!!! 5 χρόνια από την αφαίρεση του κακοήθη όγκου! 5 χρόνια cancer free!!!5 χρόνια Sweet December!

Νιώθω πως σήμερα έκλεισε ένας κύκλος! 5 χρόνια;;; Ναι 5 χρόνια!!! Και προτιμώ να το γράφω με νούμερο και όχι με γράμματα! 5 χρόνια!

 Όταν χειρουργήθηκα αρχές του Δεκέμβρη 2007 μου είπανε «για πέντε χρόνια θα είσαι υπό στενή παρακολούθηση, η πενταετία θα δείξει» και εγώ είχα αρχίσει ήδη να μετρώ με τα δάχτυλά μου από μέσα μου τα χρόνια και είχα σκεφτεί «πωπω…το 2012 δηλαδή… Τρέχα γύρευε, πως θα περάσουν τόσα χρόνια!». Δεν μπορούσα να δω το τέλος του τούνελ, η πενταετία μου φαινόταν τραγικά μακρινή. Κι όμως σήμερα έγινε και αυτό. Σήμερα έκλεισα την πενταετία, και είμαι εδώ και είμαι καλά. Δεν ξανα άκουσα πως έχω κάποιο πρόβλημα στην πορεία μου, πέρα από την οστεοπενία και το λίγο-πρησμένο μου χέρι.

Μα που πήγανε τόσα χρόνια; Πώς πέρασαν οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες τα χρόνια; Κι όμως, όλα πέρασαν.

Πότε με νεύρα και εντάσεις, πότε με χαρά και χαμόγελα, με νέες όμορφες εικόνες ή φωνές του παρελθόντος, αφηνόμουν στη ζωή και στους ανθρώπους της. Στα καλά αλλά και στα άσχημα «κείμενα» της κάθε καθημερινότητάς μου. Έτσι γιατί ήθελα να ζήσω!

Τι είναι η ζωή; Πέρα από μια λέξη με τρία γράμματα παραμένει μια έννοια πολυσύνθετη, δύσκολη να αποκωδικοποιηθεί, ιδίως όταν μπαίνει στη μέση και το επίθετο «καλή» (ζωή). Προχθές σε μια συζήτηση με τη «Σ» μιλούσαμε για τα γεράματα, για τον απολογισμό που μπορεί να κάνει ένα ηλικιωμένο, χαρακωμένο από ρυτίδες πρόσωπο στον καθρέφτη…Ποια η αίσθηση εκείνη τη στιγμή; Η «Σ» μίλησε για «μια γεμάτη ζωή» «αν την έχεις τότε συμβιβάζεσαι με τα γηρατειά». «Μα τι είναι –μια γεμάτη ζωή» τη  ρώτησα ρητορικά «αυτό είναι φοβερά υποκειμενικό» συμπλήρωσα.

Ο καθένας συλλογιέται τη ζωή του με όσα μέσα έχει και μπορεί. Το «καλή» «κακή» «γεμάτη» «άδεια» «βαρετή» «ενδιαφέρουσα» ο ίδιος το κρίνει, οι υπόλοιποι το λένε αλλά αυτοί δεν ξέρουν…αυτοί απλά παρακολουθούν από απόσταση τις ζωές των άλλων, βάζουν ταμπέλες και ετικέτες σε κάτι το οποίο βλέπουν από «έξω», χαρακτηρίζουν μια ζωή ανάλογα με το πώς ερμηνεύουν τις καταστάσεις γύρω τους. 

Τον απολογισμό της ζωής μου τον κάνω συχνά…δεν είναι τόσο ξεκάθαρος καιρό τώρα…δεν ξέρω τι πάει στραβά και τι ίσια. Οι δυο αυτές έννοιες κάπου μπερδεύονται. Έχω χάσει το λογαριασμό, αγνοώ τι υπερτερεί. Ξέρω όμως πως όλο αυτό το «αλαλούμ», το περίεργο μπέρδεμα και σύμπλεγμα, το απερίγραφτο κράμα σκέψεων, εμπειριών, λέξεων και ανθρώπων είναι η ζωή μου και εγώ αυτό έχω, αυτό ορίζω, αυτό αγαπώ, αυτό σκέφτομαι, αυτό αγκαλιάζω, με αυτό ξυπνάω κάθε πρωί, με αυτό κοιμάμαι, και ναι αυτή είμαι.

Σήμερα γιόρτασα την ημέρα σαν να είχα τα γενέθλιά μου! Θυμήθηκα πως 3/12/2007 ήμουν το πρωί σε ένα κρύο χειρουργείο. Σήμερα το πρωί ετοιμαζόμουν για τη δουλειά. Τότε δεν ήξερα τι με περιμένει, τότε φοβόμουν και τον θάνατο. Σήμερα ξέρω, σήμερα δεν φοβάμαι τόσο τον θάνατο, νομίζω πως όταν τον νικάς μια φορά, τότε συμφιλιώνεσαι πολύ με την ιδέα του. Σήμερα λοιπόν πήρα τους γονείς μου και πήγαμε για φαγητό έξω, έτσι «για το καλό». Σήμερα ήταν μια ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΜΕΡΑ! Θα τη θυμάμαι τη στιγμή… Δεν θέλω να ακουστώ δραματική αλλά ναι, αυτοί που δεν ξεχνούν πως κάποτε πέρασες κάτι είναι οι γονείς. Κανείς άλλος πέρα από αυτούς δεν με κοίταξε σήμερα με εκείνο το βλέμμα, δεν με φίλησε και δεν με αγκάλιασε, κανείς εκτός από εκείνους δεν θυμήθηκε το «σαν σήμερα εκείνη τη χρονιά». Κρίμα, και ήθελα τόσο να πώ κάποια "ευχαριστώ" σήμερα, να το γιορτάσω επίσημα και με φίλους! Ούτε ένα μήνυμα ούτε ένα τηλέφωνο από πουθενά. Ναι γιατί οι υπόλοιποι ίσως θεωρούν χαζές τέτοιες μέρες. Είναι μια αλήθεια, αλλά έπαψα πια να φοβάμαι το γεγονός πως οι άνθρωποι γύρω μου ξεχνούν, πως τραβάνε τη δική τους πορεία στον χάρτη, πως μπλέκονται με ζωές άλλων ανθρώπων, πως θέλουν να ζήσουν δίχως να θυμούνται περιπέτειες υγείας φίλων και συγγενών, πως απωθούν αυτές τις «επετείους». Μπορεί κάποιοι να είναι τόσο αδέξιοι που να μην ξέρουν καν τι να πουν και επιλέγουν τέτοιες μέρες τη σιωπή. Εγώ δεν τις αποφεύγω τέτοιες ημερομηνίες, ίσως τις ανακαλώ όταν τις γράφει το ημερολόγιο τοίχου για να συγκρίνω, και να δω πως ναι, φέτος τέτοια μέρα είμαι σαφώς καλύτερα και να εκτιμήσω έτσι, έστω και για λίγο αυτά που έχω!   

Την Πέμπτη πάω για τον επανέλεγχό μου (το γνωστό πακετάκι εξετάσεων). Μέχρι στιγμής έχω κάνει τους «δείκτες» και βγήκανε πολύ καλοί.

Σας φιλώ! Ελπίζω 5 χρόνια τώρα να προσφέρω κάτι και σε εσάς. Μια ανακούφιση μικρή, όταν τα φώτα σβήνουν και οι άνθρωποι χάνονται στο σκοτάδι! Το μόνο σίγουρο είναι πως σας γράφω από καρδιάς και κατευθείαν από το μυαλό μου! Με ειλικρίνεια και σεβασμό πάντα! Θα έρθει και για εσάς η 5 ετία, να το θυμάστε! Τα χρόνια περνούν, ο μόνος που δεν σταματά είναι ο χρόνος!

Καλό μήνα!

Σήμερα βρέχει. Είμαι μέσα στο σπίτι και σας γράφω απο το λαπτοπ μου. Καλό μήνα! Μήνας Χριστουγέννων και διακοπών ο σημερινός. 

Το 2007 τον Δεκέμβρη ήταν και τότε Κυριακή σαν σήμερα η 2/12. Σαν σήμερα πριν απο πέντε χρόνια ήταν ένα περίεργο απόγευμα εκεί στην Αθήνα. Στο σπίτι των θείων μου, 27 ετών, με τους γονείς, περίμενα να έρθει κάπου τέτοια ώρα η "Σ" με το τρένο γιατί ήθελε πολύ να μου συμπαρασταθεί στο χειρουργείο. Ήταν μια δύσκολη νύχτα εκείνη, είχαμε αφήσει τους πάντες πίσω και είχαμε πάει μια βόλτα στο Μοναστηράκι, για ένα ποτό, ούτε που ξέραμε τι μας ξημέρωνε. Καπνίζαμε χαζεύοντας τον Ηλεκτρικό να περνά...στην επιστροφή φάγαμε στα Goody's γιατί η "Σ" έλεγε πως θα είμαι πολλές ώρες νυστική και καλό είναι να φάω αρκετά. κατά τις 22.30 είμασταν πίσω στους θείους μου. Κοιμηθήκαμε μαζί εκείνο το βράδυ, εγώ ήταν λες και είχα πέσει σε λήθαργο, η "Σ" όμως ελάχιστα είχε κλείσει τα μάτια της. Η "Σ" μετά απο χρόνια κατάλαβα πως ήξερε εκείνο το βράδυ τη συνέχεια της ζωής μου, γι αυτό δεν είχε κοιμηθεί. Εγώ απλά είχα το "πέπλο" της άγνοιας, του σοκ, της αισιοδοξίας ή απλά χαιρόμουν μόνη μου, μέσα στον στρουθοκαμηλισμό μου. 

Όπως και να χει, έτσι ήταν εκείνη η μέρα. Είναι περίεργη η αίσθηση να θυμάσαι κάποιες μέρες της ζωής σου με κάθε λεπτομέρεια. Έτσι απλά, δίχως φωτογραφίες στο συρτάρι. 

Σήμερα είναι Κυριακή σαν τότε...Σκέφτηκα πως φέτος, αντι να κάνω τον συνηθισμένο απολογισμό του πόσο άλλαξε η ζωή μου τα τελευταία 5 χρόνια, πόσα δεινά της προστέθηκαν και πόσες επισκέψεις και χαμένες ώρες σε νοσοκομεία, να δω τα θετικά των τελευταίων ετών. 

Σκέφτηκα λοιπόν αμέσως πως παρόλες τις δυσκολίες, 5 χρόνια τώρα είμαι καλά. Πως γνώρισα καινούρια άτομα και απέκτησα τουλάχιστον 12 νέους πραγματικούς φίλους που τους νοιάζομαι και με νοιάζονται και έχουμε συχνή επαφή. Έζησα σε 1 πόλη και 1 νησί μακριά απο την γενέτειρά μου και αυτό με έκανε πιο πλούσια σε εμπειρίες. Δεν σταμάτησα να ταξιδεύω, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Χάρηκα πέντε καλοκαίρια, χόρτασα κολύμπι. Συνάντησα όλους εσάς, έδωσα κουράγιο με τον τρόπο μου σε αρκετούς φίλους εδώ και πήρα απίστευτη δύναμη ταυτόχρονα.Βρήκα νέους τόπους, απέκτησα μόνιμη δουλειά και φέτος είμαι και φοιτήτρια, σε μια σχολή που ήθελα πολύ να παρακολουθήσω...απο πάντα! Φέτος κράτησα στην αγκαλιά μου ένα κοριτσάκι 5 ημερών, την ανηψιά μου και γεύομαι την βρεφική αθωότητα, την αγάπη και συμπάθεια που βγαίνει απο τα στρόγγυλα 6 μηνών μάτια της όταν με κοιτά.

Ξαναδιαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές λέω "Not bad". Καθόλου άσχημα λοιπόν για έναν καρκινοπαθή τα παραπάνω λόγια.  Θα μπορούσε να είμαι αυτή τη στιγμή μπροστά απο το λαπτοπ μου και να μην υπάρχει τίποτα να σας πω για τη ζωή μου. Μονάχα μαυρίλα, νοσοκομείο, φλέβες, τρυπήματα. Κι όμως...στη ζωή πάνε μαζί οι πιο τρελλές αντιθέσεις. Το γέλιο σκάει μύτη πάντα εκεί που δεν το περιμένεις, έτσι απλά! Το δάκρυ κυλά και αυτό απρόσμενα αλλά δεν αργεί μια ανάμνηση, μια εικόνα ή μια σκέψη που θα το σκουπήσουν!

Καλό βράδυ! Σαν αύριο ήμουν στο χειρουργείο. Απο απόψε σκέφτομαι να βγω αύριο το βράδυ και να πιω ένα ποτό, έτσι κόντρα σε εκείνη τη μέρα που κοιμήθηκα χειρουργημένη στην κλινική!

Σας φιλώ! Να περνάτε όμορφα! Ότι ζούμε, αυτό είναι δικό μας! Και ναι, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω!


Y.Γ:  Η φωτο είναι απο το instagram του "cosmopoliti's photo" (Πλατεία Μοναστηρακίου)

Πλατεία Μοναστηρακίου (Monastiraki Square)///cosmopoliti's photo http://instagr.am/p/SuSIalM-1L/ Πηγή: www.lifo.gr

Πλατεία Μοναστηρακίου (Monastiraki Square)///cosmopoliti's photo http://instagr.am/p/SuSIalM-1L/ Πηγή: www.lifo.gr

Εδώ και πάλι!

Ο Νοέμβρης είναι μήνας επετείων και αναμνήσεων!

μετά απο κάποιες φορτισμένες μέρες ξαναγράφω εδώ...

αύριο ξεκινάω τον επανέλεγχο μου με αιματολογικές εξετάσεις. Ακολουθεί όλο το πακέτο των εξετάσεων, αρκετές απο εσάς το ξέρετε...

Προσπαθώ να ενώσω μέρες τώρα το παρελθόν με το παρόν αλλά τίποτα δεν μου ταιριάζει πια...
ξέρω πως τζάμπα μαζοχίζομαι για μια ακόμη φορά αλλά πλέον μου έχει γίνει μια κακιά συνήθεια. Πρέπει να αλλάξω δραστικά τη ζωή μου σκέφτομαι πολλές φορές. Να φέρω στα πάντα τα πάνω κάτω! Πάντα θα υπάρχει η επέτειος της 21/11 απο την επόμενη μέρα άρχισα να πηγαίνω στους γιατρούς και να ψάχνω τι έχω. Στις 3/12 είχα πια βγεί απο το χειρουργείο...Αυτές οι μέρες δεν σβήνουν απο τη μνήμη μου. Το "γιατί" που δε βγάζει πουθενά πάντα υπάρχει σε μια γωνιά του μυαλού μου αν και 5 χρόνια μετά, αν και μακρινά όλα αυτά, προχθες με καταπλακώσανε διάφορες σκέψεις. 

Στο αυτοκίνητό μου μια μικρή ανάμνηση εκείνης της χρονιάς, ένα ημερολόγιο.

Σας αφήνω ένα τραγουδάκι!

Δάκρυα του Φθινοπώρου...

Έξω απο το παράθυρό μου βλέπω τα μουντά χρώματα του χειμώνα...ακούω το τραγουδάκι σε στίχους Ν. Γκάτσου...το ακούω απο τον Οκτώβρη...

"Σε τραγούδησα σαν μια απέραντη αμμουδιά, σαν μια ροδιά χωρίς κλαδιά"

Ποιός άλλος τρόπος να τραγουδήσεις κάποιον; Να τον αγαπήσεις πραγματικά;;;Να ξέρεις μέσα σου πως έχει τη χάρη μιας όμορφης ζεστής αμμουδιάς μα και ενός δέντρου που έχει μόνο κορμό και όχι καρπούς να δώσει. Η ζωή και οι αντιφάσεις της...
 Να έχει φύγει ένας άνθρωπος απο τη ζωή σου, ή να να τον κοιτάς στα μάτια και να έχει αλλάξει τόσο που να μην τον αναγνωρίζεις πια...
να είναι φθινόπωρο και να αναπολείς τα καλοκαίρια σου τα ξανθά, εκείνα τα έντονα, τα όμορφα χρυσά ακρογιάλια...και ας ατενίζεις σήμερα έναν μελαγχολικό ουρανό.
Να σκέφτεσαι εκείνους που αγάπησες και τους πήρε το κύμα, τα ονόματα που έγραψες στην άμμο και ο αφρός της θάλασσας τα εξαφάνισε την επόμενη στιγμή...το κύμα που έβρεχε πάντα τις πετσέτες μας

Καλημέρα φίλοι μου, ακούστε το τραγουδάκι! Είναι μελωδικό πολύ!

Εξιστορώντας

μια μάχη διηγείσαι τα γεγονότα συνήθως με χρονολογική σειρά, δυναμώνεις τη φωνή σου στο κομμάτι της έντασης, κλιμακώνεις την αγωνία του ακροατή και εφόσον έχεις σωθεί, του χαρίζεις το happy end. 

Τέλος Οκτώβρη του 2007 δεν γνώριζα τίποτα. Τέλη Νοέμβρη του 2007 είχα ήδη προγραμματίσει το χειρουργείο μου! Σε ένα μήνα άλλαξε η ζωή μου για πάντα.

Μετά το χθεσινό ποστ με τις φωτογραφίες των ουλών, αποφάσισα να κάνω κάτι που το σκεφτόμουν καιρό τώρα...να ποστάρω και μια δική μου φωτογραφία με τη μαστεκτομή, τραβηγμένη απο εμένα την ίδια. 

Ελπίζω να μην μπει στη μέση κάποια λογοκρισία...

Το κάνω για να δείτε όσοι δεν ξέρετε τι είναι, για να δείτε όσες ξέρετε πως και εγώ σας έμοιαζα για 15 μήνες. Κι όσο και αν προχώρησα στην αποκατάσταση του μαστού μου, κρατάω σαν φυλαχτό αυτές τις φωτογραφίες. Τις είχα τραβήξει τότε σε ασπρόμαυρες. Το σώμα μου εδώ, όσο "γκροτέσκ" και αν μπορούσε να φανεί σε κάποιον, άλλο τόσο "καλλιτεχνικό" και άξιο αναφοράς φαινόταν σε εμένα εκείνη την περίοδο. Γι αυτό και το φωτογράφισα σε ασπρόμαυρο, του έδωσα λοιπόν ένα ακόμη touch, φωτογραφίζοντάς το black & white, μια άλλη διασταση. Τα σημάδια πέρα απο την ουλή, είναι απο το "ζωγράφισμα" για την ακτινοθεραπεία που θα ακολουθούσε. Θα ήθελα κάποια στιγμή να κάνω έκθεση με αυτές τις φωτογραφίες, για να δει ο κόσμος τι θα πει καρκίνος του μαστού, να μάθει και να εξοικειωθεί με μια άλλη εικόνα του γυναικείου σώματος.

Απόψε νιώθω μέσα σε όλα τα άλλα πως απελευθερώνομαι, πως αφήνω μια εικόνα του χθες (πολύ δικιά μου) στα μάτια σας. Είναι απο τις σπάνιες στιγμές που ανεβάζω φωτογραφίες μου σε αυτό το Blog. Αν βουρκώνω λίγο κοιτώντας την, είναι γιατί αυτό το κομμάτι της ζωής μου που αναπαριστά είναι κατα-δικό μου και μιας ακόμη κοπέλας που το είδε, το φίλησε και το αγκάλιασε! 

Καληνύχτα! Αύριο ξημερώνει καινούριος μήνας (κιόλας)!

Ο καρκίνος τους μαστού δεν είναι απλά μια ροζ κορδέλα

Αυτό είναι το σλόγκαν της σελίδας του διάσημου φωτογράφου μοντέλων David Jay o οποίος αποφάσισε να συμβάλει ενεργά στην εκστρατεία πρόληψης και αφύπνησης του κοινού απέναντι στον καρκίνο του μαστού. Φωτογράφισε γυναίκες που επιβίωσαν απο τον καρκίνο του μαστού, έτσι όπως τις βρήκε, είτε με μονόπλευρη μαστεκτομή, είτε με την αμφοτερόπλευρη μαστεκτομή είτε έχοντας κάνει την αποκατάστασή τους. Σε κάθε περίπτωση οι ουλές είναι εκεί...Και το όλο εγχείρημα βρίσκεται στο παρακάτω link 

the scar project     και έχει τον τίτλο "σχέδιο-ουλή". 

Κάποιοι εξέφρασαν τη δυσφορία τους προς τις εικόνες, προσβλήθηκε η αισθητική τους λένε...Καλά, γιατί δεν προσβάλεται η αισθητική όταν αμέτρητες γυναίκες φιγουράρουν topless σε περιοδικά και εφημερίδες;;; Οι φωτογραφίες αυτών των γυναικών δεν είναι καθόλου πρόστυχες, είναι προσωπικά και ιατρικά "ντοκουμέντα", είναι η αλήθεια μιας νοσούσας γυαναίκας γυμνή και το "λέω τα πράγματα με το όνομά τους". Αυτό είναι το σώμα μετά το χειρουργείο...και πιστέψτε με είναι πέρα για πέρα αληθηνό. 

Εμείς που πολεμήσαμε στην ίδια μάχη και φέρουμε τις ίδιες ουλές ξέρουμε. Για εμάς δεν είναι προσβλητικές οι ουλές μας  αν φανούν, για εμάς είναι το σώμα μας, αυτό ξέρουμε, αυτό ορίζουμε ως δικό μας και αγαπάμε, αυτό αγκαλιάζουν οι άνθρωποι που είναι δίπλα μας. Δείτε τις εικόνες, αρκετές απο αυτές είναι κομψοτεχνήματα, κάποιες αρκετά συγκινητικές, λες και μιλάει η καρδιά της γυναίκας που φωτογραφίζεται! Μη φοβηθείτε να δείτε το περιεχόμενο του παρακάτω link, ο φόβος είναι κακός σύμβουλος, ανοίξτε τα μάτια σε διάφορες πλευρές της ζωής και "διαστάσεις" που μπορεί να πάρει ένα ανθρώπινο σώμα μετά απο μια μάχη! 

Καντε κλικ για τις φωτογραφίες   εδώ

ΜΙΚΡΑ θαύματα

όσο και αν δεν πιστεύεις στα μικρά θαύματα, σε κάποιο θεό της στιγμής, στην αρμονία της φύσης και του σύμπαντος που για όλα φροντίζει, άνοιξε τα μάτια σου, τέντωσε τα αφτιά σου, γιατί τα θαύματα συμβαίνουν και σε εμάς τους "μικρούς" και "ασήμαντους" θνητούς τούτου του κόσμου!

Όσο έκανα τις χμθ και η μαμά μου ήταν υπερβολική με το να με προστατεύει απο το να μην αρρωστήσω. Εγώ ξέρετε τι ήθελα;;; Το μόνο που ήθελα τότε ήταν να ρθει μια μέρα στη ζωή μου όπου να μη με νοιάζει αν θα κρυώσω και θα χάσω γι αυτό τη χμθ μου. Ήταν πολλές οι φορές που χάζευα τη βροχή (αναγκαστικά την απέφευγα) αλλά αυτό που σκεφτόμουν πάντα ήταν πόσο πολύ θα ήθελα να μείνω στη βροχή δίχως ομπρέλα και να γίνω μούσκεμα ως το κόκαλο! Να μην με ενδιαφέρει καθόλου αν θα αρρωστήσω ή όχι, γιατί δεν θα έχω να προλάβω την ημερομηνία της χμθ! 

Και αυτό έγινε! Έγινε 2 φορές αυτό το Σαββατοκύριακο! Έγινε μια φορά μέσα σε μια υπέροχη λίμνη όπου εγώ έκανα κουπί μέσα σε κανό, σούρουπο χαζεύοντας τα πουλιά τριγύρω. Έγινε δεύτερη φορά καθώς έκανα ποδήλατο (κάπου 10χλμ) δίπλα στη λίμνη. Και ήταν υπέροχα! Ήταν 2 μικρά θαύματα που φανερώθηκαν μπροστά μου ξαφνικά και αβίαστα! Και εγώ χαμογέλασα και τα απόλαυσα και τα δυο, γιατί η ζωή είναι γεμάτη θαύματα, αρκεί να τα δεις...να κοιτάξεις πιο κοντά να τα προσέξεις και να τους χαμογελάσεις ΟΧΙ να τα προσπερνάς. Εγώ δεν "μάλωσα" τη βροχή που κύλησε στο πρόσωπό μου, δεν παραπονέθηκα για τον "καιρό που χάλασε" άρπαξα την ευκαιρία να γίνω μούσκεμα ως το κόκαλο! Να βρέξω τα μαλλιά μου στο βρόχινο νερό δίχως δεύτερη σκέψη καθώς ποδηλατούσα με όλη μου τη δύναμη! Ήταν 2 μέρες μόνο, μια σύντομη απόδραση μα άφησε μεγάλη γαλήνη ψυχής. Μου θύμισε πως το ποτήρι μπορεί να είναι και μισοάδειο και μισογεμάτο, εμείς αποφασίζουμε. Ή γκρινιάζουμε για τη βροχή, ή χαιρόμαστε πολύ απλά γιατί θυμόμαστε πως κάποτε την είχαμε ευχηθεί τούτη τη μέρα. Άργησε αλλά ήρθε, γιατί οι ευχές μας είναι κάπου εδώ τριγύρω, αρκεί να είμαστε σίγουροι γι αυτά που ευχόμαστε, γιατί αν κάνεις τη λάθος ευχή...και πραγματοποιηθεί θα βγεις και σε λάθος δρόμο!
καλό βράδυ! να κάνετα όμορφες σκέψεις και όμορφες ευχές. Μπορεί να αργήσουν να βγουν αλλά θα γίνει και αυτό κάποτε! Είμαι σίγουρη!!!!

Ροζ Κορδέλα

Το σήμα-έμβλημα αυτού του μπλογκ, το σύμβολο του Καρκίνου του Μαστού. Κορδελάκι για όλους τους καρκίνους, κορδελάκι για τις περισσότερες αρρώστιες, το δικό μας ροζ γιατί είμαστε γένους θηλικού...

Καρκίνος του μαστού! Δεν μας αφορούσε η σημερινή μέρα κάποια χρόνια πριν  (κακώς) ώσπου τον μάθαμε εκ των έσω...Όταν τον μάθεις τόσο καλά, σου στιγματίζει για πάντα τη ζωή. Όποιος σας πει το αντίθετο είναι ψέμα. Ζείς με αυτό, απο τη στιγμή που ξυπνάς απο τη νάρκωση του χειρουργείου, απο τη στιγμή που καθώς κάθεσαι ζαλισμένος στο κρεββάτι του νοσοκομείου σου λένε "τελικά εκείνο που έπιανες πάνω σου ήταν..." Όταν ακούς αυτές τις λέξεις και τη συνέχειά τους είσαι μπερδεμένος, μένεις αποσβωλομένος. Εκείνη τη στιγμή κάτι τελειώνει για σένα, και κάτι άλλο παίρνει τη θέση του. Εκείνη τη στιγμή αποκτάς ένα "πριν" και ένα "μετά" μέσα στο μυαλό σου και αυτό σε στοιχιώνει για πάντα. Ότι και αν κάνεις στη ζωή σου απο δω και πέρα, όπου και αν σε βγάλει ο δρόμος, θα φαντάζει μέσα σου μέχρι να αποχαιρετήσεις αυτόν τον κόσμο για πάντα, πως είχες 2 ζωές. Πολλοί θα βρεθούν στο διάβα σου μα λίγοι θα σε καταλάβουν. Θα πρέπει να ωριμάσεις γρήγορα, να κάνεις βίωμα το ότι η ζωή είναι σκληρή, το ότι οι άνθρωποι παραμένουν εγωιστές και μεριμνούν πρώτα για τα δικά τους και έπειτα για τα δικά σου! Ακόμα και οι γονείς, ακόμα και οι συγγενείς, πόσο μάλλον οι φίλοι μας. Θα μάθεις πως οι μέρες κατα τις οποίες γράφουμε ιστορία θέλουν θάρρος και "μαγκιά".Τα νοσοκομεία θα γίνουν δεύτερο σπίτι σου για πολύ καιρό και όσο και αν είχες αλλεργία στις άσπρες ρόμπες κάποιους απο τους γιατρούς και τις νοσοκόμες θα τους κάνεις και φίλους...
Όταν θα λήξουν οι θεραπείες, οι επισκέψεις στους γιατρούς και θα αραιώσουν οι εξετάσεις σου, τότε θα θελήσεις να βγεις και πάλι στην επιφάνεια και να "ρουφήξεις" τη ζωή, να την πιάσεις απο εκεί που την άφησες πριν το "κακό". Αυτό είναι ένα στοίχημα για όλες μας και μια κρυφή-φανερή επιθυμία μας, το αν θα το κερδίσουμε εξαρτάται όμως και απο τις συγκυρίες (παρέες κτλπ). Γιατί αν είσαι νοσούσα εργένησα και επιστρέφεις πίσω στη ζωή για να τη ζήσεις στο έπακρο, μπορεί να βρεις  τις παρέες σου δεσμευμένες και να πρέπει να ψαχτείς απο την αρχή για πρόθυμο κόσμο της βόλτας.Και αυτό παίρνει χρόνο, και εμένα αυτό μου στοίχησε  σε νεύρα και άσχημη διάθεση για αρκετό καιρό.
Είχα 2 φίλες τότε και όταν πέρασαν όλα τα παραπάνω, ήθελα να ξεδώσω πραγματικά, να βγω, να πιώ να διασκεδάσω, να ταξιδέψω και όλα αυτά ήθελα να τα μοιραστώ αποκλειστικά με τα τότε πιο δικά μου άτομα, τις φίλες μου, το διχτάκι ασφαλείας μου, έτσι απλά, όπως κάναμε παλιά! Στο βαθμό όμως που το επιθυμούσα δεν έγινε ποτέ. Όταν τα νοσοκομειακά φώτα έσβησαν τότε όλοι και όλες θεώρησαν πως "πάει πέρασε, είναι εντάξει τώρα". Όμως "εντάξει" δεν γίνεσαι επειδή οι φλέβες σου καθαρίζουν απο τις χμθ. "Εντάξει" γίνεσαι όταν σε βοηθάνε οι γύρω σου να επιστρέψεις στη ζωή, επαναλαβάνοντας τις συνήθειες του παρελθόντος. Η ζωή όμως δεν μου το χάρισε, οι βόλτες και τα "έξω" με τα κορίτσια ήταν πια περιορισμένες, χώρια που η "Ν" έκοψε παρτίδες. Εγώ έψαχνα τις συνήθειές μου για τα επόμενα 2 χρόνια μετά τις θεραπείες (απο τον Μάιο του 2008). Έτσι, γιατί η  ρουτίνα σημαίνει ευτυχία!!! Τι κατάλαβα; Τίποτα. Όλα όσα έζησα απο εκεί και έπειτα ήταν μια απομίμηση της κάποτε ρουτίνας μου/μας. Ήταν βόλτα και "έξω" στα μέτρα και τα σταθμά άλλων. Έτσι τον τρίτο χρόνο μετά τις θεραπείες ήρθε η στιγμή που κάποιος άλλος εκεί ψηλά έφτιαξε ρουτίνα για μένα και έφυγα στο νησί για να δουλέψω. Εκεί είδα πως αν μετά απο προσπάθεια 2 ετών δεν μπορείς να φτιάξεις την ρουτίνα που είχες κάποτε, τότε φτιάξε μια καινούρια. Και το έκανα!
Αν είχα μια συμβουλή να σας τη φυτέψω βαθιά μέσα στο μυαλό σας θα ήταν να μην κολλάτε στο παρελθόν. Ακόμα το παλεύω, πολλές φορές ακροβατώ μεταξύ παρελθόν και παρόν, αυτό είναι το μόνο που με τρώει. Τον κακρίνο δεν τον σκέφτομαι τόσο συχνά όσο το παρελθόν μου, το πως ήμουν πριν.
Δεν θα είμαι αχάριστη σε αυτό το ποστ, οι φίλες μου με στήριξαν πολύ κατά τη διάρκεια των χμθ, ιδίως η "Σ" που κακά τα ψέματα δέχτηκε τα περισσότερα πηρά μου . Απλά ήθελα το χρόνο μου και την αποθεραπεία μου μαζί τους, τις εφήμερες εικόνες μας, τα γέλια και τις αμαξάδες, αυτό που μπορούσαν να μου προσφέρουν, το να μην κλείνομαι σε ένα σπίτι αλλά να ζω, να ζω ΕΞΩ.

Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου του μαστου!
Τα τηλεοπτικά κανάλια γέμισαν απο ροζ κορδελάκια!

Εμείς οι παθούσες ας φωνάξουμε για πρόληψη, για σωστό έλεγχο και επανέλεγχο. Βαλτε μια ημερομηνία μέσα στον Οκτώβρη για μαστογραφία. Ξεχάστε τις "ηλικίες" εγώ ήμουν μόλις 27 ετών. Αυτό το "πράμα" δεν κοιτά ηλικίες...έχετε το νου σας! Προστατέψτε εσάς και τις γυναίκες της ζωής σας!

Εγώ είμαι εδώ για να ακουμπάτε πάνω μου! Όποτε σας βγάζει ο δρόμος, γιατί μια κουβέντα είναι πολλές φορές δυνατότερη απο ένα χάδι.

>>> Ο καρκίνος του μαστού προσβάλλει 1 στις 10 γυναίκες
>>> Στην Ελλάδα, υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο εμφανίζονται περίπου 4.500 νέες περιπτώσεις καρκίνου του μαστού
>>> Να επισκεφθείτε άμεσα τον ειδικό εάν διαπιστώσετε:

Ψηλαφητό ογκίδιο

Αλλαγή στο σχήμα του μαστού

Αλλαγή στη υφή του μαστού

Αλλαγή στο δέρμα

Αλλαγή στη θηλή

Έκκριμα από την θηλή

>>>η Ψηφιακή Μαστογραφία σήμερα έχει 30%-50% λιγότερη ακτινοβολία από την συμβατική μαστογραφία

>>> Με μία ειδική εξέταση αίματος μπορείτε να διαπιστώσετε αν έχετε κληρονομική προδιάθεση να εμφανίσετε καρκίνο του μαστού. Το Κέντρο Μαστού διαθέτει επίσης ειδικό Κλινικό Γενετιστή που μπορεί να σας συμβουλεύσει μαζί με τους Κλινικούς Ιατρούς και να εκτιμήσει την πιθανότητα να έχετε κληρονομήσει τα ογκογονίδια, μελετώντας το Γενεαλογικό σας Δένδρο. Οι καρκίνοι που έχουν αναπτυχθεί στις οικογένειες γυναικών υψηλού κινδύνου μπορεί να οφείλονται σε μεταλλάξεις αυτών των γονιδίων. Μια γυναίκα ή ένας άνδρας φορέας των γονιδίων αυτών έχουν μοιρασμένες πιθανότητες να κληροδοτήσουν το γονίδιο αυτό στα παιδιά τους.

Οι γυναίκες που φέρουν μετάλλαξη σε αυτά τα γονίδια μπαίνουν σε ένα εντατικό πρόγραμμα παρακολούθησης, που περιλαμβάνει πέραν του μαστογραφικού ελέγχου και υπερηχογράφημα μαστών και μαγνητική τομογραφία μαστών. Παράλληλα ενημερώνονται για άλλες μεθόδους προστασίας τους, όπως η προφυλακτική μαστεκτομή με αποκατάσταση και η προφυλακτική ωοθηκεκτομή.

Καληνύχτα

γράφω για όλες τις μεγάλες και μικρές καρδιές που απόψε δεν βγήκαν για να διασκεδάσουν!

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ, όπως και να περνάμε κατα καρούς!
είναι αυτός ο ουρανός που βλέπουμε καθημερινά όπως και να είναι το χρώμα του!!!

Σας φιλώ!
Αύριο πάω εκδρομούλα να δω φίλους απο το νησί και χαίρομαι πάρα πολύυυ!
Ναι, είμαι χαρούμενη!!!!!!!Ναι, χαρούμενη γενικά!!!Ναι, δεν θέλω πάρα πολλά πράγματα για να είμαι χαρούμενη!Απλά είμαι!
Αυτό κατάλαβα πρόσφατααααα! Έχω μια χαρά και έναν ενθουσιασμό που δεν τον χάνω, και χαίρομαι πάρα πολύ γι αυτό!

Καληνύχτα!!!

Καινούρια αρχή!

Κυριακή και σήμερα...Η Κυριακή έχει μια μικρή μελαγχολία, ιδίως όταν πρόκειται για συννεφιασμένες Κυριακές. Σήμερα όμως αν και ο ήλιος τρεμοέπαιζε πίσω από τα σύννεφα, εγώ άλλαξα τη διάθεση της ημέρας, πήρα το ποδήλατό μου και μια μεγάλη παρέα και πήγαμε βόλτα με τους δυο μας τροχούς 40χλμ για αρκετές ώρες. Ήπια καφέ κάτω από τα πλατάνια μέσα στη φύση. Χάζευα το τοπίο, μια διαφορετική Κυριακή. «Ωραία» σκέφτηκα, υγιής και δυνατή για να κάνω 20 χλμ δίχως σταμάτημα. Ο δε καφές της ξεκούρασης έχει μια άλλη γλύκα, γίνεται πιο ωραίος από την κούραση .

Οι Κυριακές της ζωής μου τα τελευταία χρόνια είναι σίγουρα διαφορετικές μετά το 2007, καλώς ή κακώς αυτή η χρονολογία θα είναι για πάντα, για μένα σημείο αναφοράς. Αλλάξανε τα πρόσωπα με τα οποία μοιράζομαι το Σ/Κ, τη βόλτα της Κυριακής, αλλάξανε οι γύρω μου άνθρωποι, το Σαββατοκύριακο, οι μέρες κλισέ που περνάς με την παρέα τώρα έχουν άλλο άρωμα, άλλων  ανθρώπων. Διαφορετικές οι Κυριακές, όπως διαφορετικά άρχισαν να είναι και εκείνα, τα γύρω κατα τα άλλα οικεία μου πρόσωπα που συναντώ τις καθημερινές. Τους κοιτώ και σκέφτομαι «τόσο έχω αλλάξει και εγώ;». Μπορεί, αν και εγώ, για μια ακόμη φορά θεωρώ πως δεν έχω αλλάξει σχεδόν καθόλου. Ίσως γιατί περνώντας τα χρόνια, άρχισα μάλλον να πιστεύω πως πιο πολύ σε αλλάζει μια αλλαγή στην «προσωπική σου ζωή» παρά μια αρρώστια. Εξάλλου πιστεύω στο ρητό που λέει πως «είμαστε οι άνθρωποι που γνωρίζουμε». Γινόμαστε λοιπόν, με βάση αυτό, οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε, αποκτούμε κάποιες κοινές συνήθειες, ανταλλάσουμε ατάκες, υιοθετούμε σταδιακά την ίδια άποψη για τη ζωή. Αυτό το βλέπω να συμβαίνει συχνά. Εγώ δεν έχω όμως αλλάξει «προσωπική» κατάσταση και θα έλεγα για εμένα πως εξακολουθώ και υποστηρίζω τα ίδια πράγματα, κάνω την ίδια ζωή που πρέσβευα και στο παρελθόν. Δεν υπάρχει συνταγή, δεν υπάρχει καλό και κακό. Εγώ ακόμα κυνηγάω τα όνειρά μου και πρόσφατα, την Παρασκευή, το χέρι μου άγγιξε ένα από αυτά!

Από βδομάδα θα είμαι ξανά φοιτήτρια, πραγματοποιώντας μια μεγάλη μου επιθυμία, να φοιτήσω σε σχολή Κινηματογράφου! Δεν ξέρω τι θα βγει από εκεί, μπορεί πολλά, μπορεί και τίποτα. Δεν ξέρω τι ψάχνω στη ζωή, όμως η ίδια η ζωή μου έδειξε πως ποτέ δεν είναι αργά για να πραγματοποιήσεις όνειρα. Πως αν και είμαι πια 32 ετών, μπορώ να έχω όνειρα και φιλοδοξίες, τίποτα δεν χάθηκε εξαιτίας εκείνης της «χαζής, καρκινικής παρένθεσης». Μπορώ ακόμη και τολμώ, μπορώ ακόμη να γευτώ «το κάτι άλλο» να ανοίξω καινούρια φτερά προς κάπου αλλού. Προς νέους ανθρώπους, με μεράκι για το σινεμά, προς νέα, 20χρονα παιδιά με τα οποία θα συνεργαστούμε, προς νέες εικόνες και ερεθίσματα, προς γέμισμα και αγαλλίαση ψυχής και καρδιάς, και τόσα άλλα. Ξεκινώ το όλο εγχείρημά μου με χαμόγελο και αισιοδοξία, αλλά ακόμη και αν κάποια στιγμή κουραστώ και εγκαταλείψω, γιατί πολύ απλά θα δουλεύω παράλληλα, εγώ θα ξέρω, όπως σε όλες τις μάχες της ζωής μου πως ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ. Πως έδωσα μια ευκαιρία στον εαυτό μου να κάνει κάτι που λαχταρά από μικρό παιδί! Δίχως να σκεφτώ την ηλικία μου, δίχως να με απασχολήσει τίποτα για τη συγκεκριμένη μου επιλογή. Και αυτή η αίσθηση είναι μοναδική, αυτή η ευκαιρία κρύβει μέσα της όλα τα δώρα μιας παιδικής ηλικίας, κρύβει πόθους μιας παρατεταμένης εφηβείας και φιλοδοξίες ζωής.  Ότι και αν γίνει, θα ξέρω επίσης, πως έζησα μια μέρα (την ημέρα των αποτελεσμάτων) διαφορετική από όλες τις άλλες, μια μέρα όπου ένιωσα πως «το ταξίδι συνεχίζεται» πως η ζωή, όσες παύσεις-παρενθέσεις και αν κάνει πάντα σου δείχνει τον δρόμο. 

Μάθημα ζωής λοιπόν, λίγο πριν τα έδρανα ;-)  σας φιλώ!

Η φωτογραφία είναι προς το δρόμο για τη δουλειά, 8 παρά το πρωί!Μια αυγή...μια νέα αρχή!

ΚΕ.Π.Α μάθε για το ποσοστό αναπηρίας σου

 Οι καρκινοπαθείς δικαιούνται κάποιο ποσοστό αναπηρίας. 

το 67% ποσοστό αναπηρίας που είχα εγώ για 5 χρόνια μου παρείχε πάσο μετακίνησης(μισό), μείωση-έκπτωση στην εφορία, κοινωνικό τουρισμό κάθε χρόνο, κάρτα εισόδου ελευθέρας σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, διευκολύνσεις στην εργασία μου!

στο παρακάτω Link 

 http://www.disabled.gr/lib/?p=41201

θα βρείτε όλες τις σχετικές πληροφορίες για να καταθέσετε τα χαρτιά σας προκειμένου να εξεταστεί η περίπτωσή σας και να σας χορηγηθεί το ποσοστό αναπηρίας που σας αντιστοιχεί.

Φέτος βέβαια τα πράγματα είναι "πιο σφυχτά" λόγω των πολλών παρανομιών που είχαν παρατηρηθεί παλαιότερα. Φέτος μου χορήγησαν ποσοστό αναπηρίας μόλις 35%

Είναι κάποια φίλη που να είδε την ίδια διαφορά-μείωση στο ποσοστό αναπηρίας της; Η αλήθεια είναι πως με το 35% δεν έχεις τίποτα απο τα παραπάνω διακιώματα.

Κυριακή όπως πάντα

Κυριακή όπως πάντα. Εδώ έχει ήλιο σήμερα. Είναι όμορφα ακόμη και που περνάω το πρωινό στο σπίτι. Τις Κυριακές εδώ και χρόνια έχει γίνει συνήθεια, καφές στο σπίτι και σερφάρισμα. Ωραίο χουζούρι. 

Η ζωή προχωρά, πότε γρήγορα, πότε πιο αργά. Πάντα όμως προχωρά προς τα μπρος, πάντα όμως! Το προηγούμενο Σ/Κ βρέθηκα σε άλλη πόλη με φίλους μου από το νησί. Τι όμορφα!!! Ωραία εκδρομούλα! Είμαι τυχερή και δεν το ξέρω σκέφτηκα, υπάρχουν κάποιες μέρες μέσα στο μήνα, ή έστω στο χρόνο που περνάω πάρα πολύ καλά. Που ξεχνάω τα πάντα, που γίνομαι παιδί, που ξεπερνώ τον εαυτό μου! Που μηδενίζω το κοντέρ προς όλα! Μέρες που νιώθω πως μπορώ να τρέξω 5 χλμ, πως μπορώ να κολυμπήσω ως τη σημαδούρα, πολύ απλά γιατί είμαι χαρούμενη! Η χαρά και οι στιγμές ευτυχίας νικούν κάθε σωματικό πόνο! Νικούν κάθε «δεν μπορώ» γιατί απλά είσαι χαρούμενος! Όταν επέστρεψα απο την εκδρομή μου και είπα στην ξαδέρφη μου «ξενέρωσα που γύρισα» μου είπε «πέρασες όμως καλά, εγώ έχω χρόνια να περάσω καλά». Και εκεί ήταν που συνειδητοποίησα το πόσο τυχερή είμαι. Δίχως να έχω κάτι τρανταχτά καλό στη ζωή μου και έχοντας αυτό το άσχημο background στις πλάτες μου, παρόλα αυτά, περνάω καλά. Ε, αυτό δεν είναι ευτυχία; Είναι, σας το λέω εγώ!!! Το να σε αγαπάνε τόσοι άνθρωποι και να θέλουν να περνάς καλά δεν είναι ευτυχία; Ναι είναι! Να σου κάνουν κομπλιμάν και να περιμένουν ανυπόμονα να σε δουν και να διασκεδάσουν μαζί σου, δεν είναι ευτυχία; Ναι, είναι! Το χαμόγελο δεν θέλει πολύ για να βγει στα χείλη, αρκεί να το αφήσεις, να αφεθείς και εσύ στη στιγμή, σε κάτι μικρό σε οτιδήποτε. Αρκεί να δεχτείς πως δεν περιμένεις κάτι τρανταχτό για να είσαι καλά με το μέσα σου, αρκεί να πεις πως ναι, ακόμη και με τα μικρά, με μια καλή κουβέντα, με ένα χαμόγελο είσαι χαρούμενος! Γιατί δυστυχισμένος είναι αυτός που περιμένει τα πολλά...99% δεν θα έρθουν, να το ξέρεις!

φιλιά, βγείτε μια βόλτα, περπατήστε σε άδειες πόλεις, πάτε στην εξοχή αν μπορείτε! ο αέρας εκεί έξω θα σας φέρει νέες μελωδίες στο αφτί, ο ήλιος θα μιλήσει μέσα σας! αφεθείτε στο σουλάτσο της Κυριακής!

Y.Γ φωτογραφία που έβγαλα το Σ/Κ που μας πέρασε...βόλτα με μια ρετρό διάθεση ;-) καλύτερα δεν γίνεται! (Υ.Γ το αμάξι δεν είναι δικό μου...)

Σάββατο πρωί

Βρέχει και είμαι έξω σε ένα καφέ της πόλης μου. Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου, τους ανθρώπους που έχω απέναντί μου. Για μια ακόμη φορά σκέφτομαι «γιατί αλλάζουν οι άνθρωποι και οι ζωές τους τόσο;». Τι είναι αυτό το «μαγικό» στην αλλαγή που παρασέρνει τους περισσότερους; Γιατί η αλλαγή είναι μείζον θέμα και τα ίδια είναι απλά ανιαρά; Δεν υπάρχουν απαντήσεις σε όλα αυτά. Μετά από τόσα χρόνια σκέψης εκεί κατέληξα. 

Ξέρω πως όσοι με παρακολουθείτε καιρό τωρα θα λέτε πολλές φορές από μέσα σας «αυτή ακόμη παλεύει με τα ίδια θέματα, με το παρελθόν, με τις παρέες, τις φιλίες, τις οικογενειακές και γενικότερα όλες τις σχέσεις.Παλεύει για να βρει που ανήκει, αν ανήκει κάπου». Ναι είναι αλήθεια τα παραπάνω, με μικρές βέβαια διαφοροποιήσεις στη συχνότητα και στην ένταση. Κάποιοι από εσάς έχω βάσιμες υποψίες πως βλέπετε τους προβληματισμούς μου παιδικούς και ανώριμους αλλά αν έγραφα για άλλα θέματα θα ήταν σίγουρα ψέματα τα όσα θα διαβάζατε, θα κάλυπτα το γεγονός πως ακόμη ασχολούμαι με όλα όσα  σας γράφω. Φυσικά βέβαια και η κρίση είναι στο μυαλό μου, και τα προβλήματα που βλέπω να έχουν καθημερινά οι άνθρωποι στις ζωές τους, και οι ζωές που φεύγουν με απασχολούν και ο θάνατος και οι άρρωστοι που δεν βρίσκουν φάρμακα με νοιάζουν και λυπάμαι για τον συχνό "στρουθοκαμηλισμό" μου ΑΛΛΑ είναι η άμυνά μου για να έχω μια καλή ψυχολογική κατάσταση, διότι το αγχος και η στεναχώρια είναι απο τους μεγαλύτερους συμμαχους του Καρκίνου και εμείς όλοι απλά δεν θέλουμε να ξαναπεράσουμε κάτι παρόμοιο με αυτό που γευτήκαμε και μας στιγμάτισε για μια ζωή. Έτσι λοιπόν κατα καιρούς καταπιάνομαι με πράγματα σε "τοπικό" επίπεδο, γύρω δλδ απο τον μικρόκοσμό μου.
Αν ο καρκίνος μου άφησε ένα "κουσούρι" αυτό δεν είναι η φοβία μήπως ξανααρρωστήσω γιατί αυτό το απωθώ τελειως σαν σκέψη. Το κουσούρι το μεγάλο είναι ότι δεν μπορώ να ξεκολλήσω απο το παρελθόν με τίποτα. Το μυαλό μου κάνει κύκλους και αναπόφευκτες συγκρίσεις με το "τότε" και το "τώρα". Το ενδιάμεσο (2007 ως 2012) δεν ξέρω που πήγε ή πάει, αν και έκανα αρκετά πράγματα κατα τη διάρκεια των θεραπειών και μετά απο αυτές. Κι όμως, το μυαλό μου κολλάει εκεί...στους τελευταίους ανέμελους μήνες του 2007. Στις καλές στιγμές, στα πρόσωπα εκείνα. Στους ανθρώπους που γνώριζα τότε, όπως τους ήξερα τότε, στους δικούς μου ανθρώπους, στις μεταξύ μας εδραιωμένες καλές σχέσεις. Δεν μπορώ να αποδεχτώ το γεγονός πως για κάποιους ανθρώπους δεν σημαίνω αυτό που σήμαινα παλιά. Αυτό με πνίγει γιατί για εμένα σημαίνουν ακριβώς το ίδιο.  Εγώ δεν έχω αλάξει απέναντί τους, γιατί όμως άλλαξαν αυτοί;
Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν όλα αυτά θα τα σκεφτόμουν έτσι κι αλλιώς (είτε αρρώσταινα ή όχι) αλλά σίγουρα επιβαρύνεται η κατάσταση με το σπάσιμο νεύρων τόσων ετών. Ίσως οι "σημαντικοί άλλοι" να είναι απλά ένα παραμύθι που πουλάμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, για να νιώθουμε εμείς σημαντικοί σε αυτόν τον κόσμο. Ίσως να υπάρχουν και πραγματικοί "σημαντικοί άλλοι". Ποιός μπορεί να μας πει; Κανείς. Γιατί κανείς δεν φιλτράρει την πραγματικότητα της ζωής του, οι περισσότεροι αρεσκόμαστε στο εφήμερο, στο καθημερινό, αρκεί να τσουλάει. Τι γίνεται όμως κάτω απο την επιφάνεια;
Και εγώ δεν βγάζω τον εαυτό μου απ'έξω, πολλές φορές "κουκουλώνω-καμουφλάρω" πολλά προβλήματα, είτε προσωπικά μου είτε σε σχέση με τους άλλους. Πείθομαι, συγχωρώ, προσπερνώ γιατί θέλω να πιστέψω στην καλοσύνη των ξένων που μια μέρα κάνεις δικούς σου ανθρώπους. Στο αυθεντικό τους ενδιαφέρον, στην αγάπη τους γι αυτό που είσαι. Κι εγώ κοινώς λοιπόν παραμυθιάζω τον εαυτό μου για πολλά, αλλά προσπαθώ να έχω και πολλές στιγμές ειλικρίνειας και αυτοκριτικής και εκεί είναι που ξυπνώ απο τον λύθαργο.  Αλλά το θέμα είναι πως δεν κρατάει για πολύ όλο αυτό.

Έτσι λοιπόν παραμένω νοσταλγός των στιγμών, των ετών που φύγανε, της ευκολίας που είχε η ζωή μου κάποτε, του πόσο εύκολα κυλούσε η ζωή μου μια φορά και εναν καιρό, του πόσο αυτονόητα ήταν με τους ανθρώπους τα πράγματα, γιατί η αγάπη και η αφοσίωση δεν άφηνε χαραμάδα για καμιά αμφιβολία και στεναχώρια. Δεν θέλω να δεχτώ το ότι όλα γύρισαν τούμπα. Το ότι έχασα πολύτιμο χρόνο στα νοσοκομεία, το ότι πάγωσε η ζωή μου και μετά τις θεραπείες, το ότι άλλαξε το σώμα μου, το ότι σκόρπισαν οι άνθρωποι. Το ότι όλοι νομίζουν πως είμαι καλά επειδή τελείωσα τις θεραπείες, ζυγήζω 55 κιλά και έχω μια μόνιμη δουλειά. Εγώ το μόνο που πραγματικά αποζητούσα και δεν μου το χάρισε μήτε η ζωή μήτε οι άνθρωποι ήταν να πιάσω τον χρόνο απο εκεί που είχε σταματήσει και να κάνω τα ίδια πράγματα με τους ίδιους ανθρώπους, με εκείνους που μου προσέφεραν κάποτε την ατελείωτη σιγουριά, πως είμαστε παρέα, δίπλα σου και όλα θα πάνε καλά. Μου πέρασε απο το μυαλό η ιδέα πως όταν επέστρεφα πίσω στη ζωή, μετά απο την άσχημη αρρωστο-παρένθεση, αν όλοι μου συμπεριφέρονταν όπως πριν το χειρουργείο και έβρισκα τους ανθρώπους στην ίδια θέση δίπλα μου και όχι απέναντί μου, με τον ίδιο χρόνο και την ίδια καλή διάθεση να κάνουμε πράγματα, να βολτάρουμε, να πάμε εκδρομές, να γελάσουμε και να χαρούμε ανέμελα, τότε θα ένιωθα και πάλι καλά, θα ήταν σαν να μην είχα αρρωστήσει. Φυσικά αυτό δεν συνέβει, μακάρι να έτυχε σε εσάς αλλά το θεωρώ πολύ δύσκολο...Κι έτσι γυρνάς μια μέρα όταν όλα έχουν τελειώσει, κοιτάς τους ανθρώπους κατάματα, χαμογελάς και περιμένεις να δεις μέσα στα μάτια τους αυτό που έβλεπες πάντα...Απο μέσα σου λές "μα εγώ είμαι, ο ίδιος άνθρωπος και ας πέρασα τόσα, εσύ που πέρασες λιγότερα απο μένα, γιατί δεν είσαι ΕΣΥ όπως σε άφησα να σε βρω";

Φθινοπωρινή Σονάτα...

Ο Σεπτέμβρης τρέχει. Μαζί του κουβαλάει τον απόηχο των φετινών μας διακοπών. Από πλευράς μας καλούμαστε να τρέξουμε και εμείς στους ρυθμούς του σιγά σιγά και να μαζευόμαστε από τον ήλιο που δεν καίει πια. Οι νύχτες γίνανε πιο δροσερές και οι μέρες πιο μικρές. Κάπου κατά τις 20.00 θα νιώσεις πως είναι περασμένες 22.00, ένα ρολόι ή οι ειδήσεις θα σου θυμίσουν πως είναι ακόμη νωρίς, όμως έξω έρχεται χειμώνας και είναι καιρός αλλιώς να ντυθείς. Οι άνθρωποι είναι λίγο πιο σκυμμένοι. Είναι το καλοκαίρι που έφυγε και τους λείπει, είναι η κρίση που τους έχει αγγίξει. Είναι η αβεβαιότητα για το μέλλον που πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας.Είναι οι δύσκολες μέρες που χτύπησαν την πόρτα μας.

Προσπαθώ και χαμογελώ ακόμη, όμως δεν σας το κρύβω, είναι πολλές οι φορές που σκέφτομαι κάποιους απο εσάς που ενδεχομένως να μπαινο-βγαίνετε στα νοσοκομεία τέτοια εποχή. Τι γίνεται με τα φάρμακα; Φράψτε μου σε τι κατάσταση βρίσκεται η νοσηλεία σας. Εγώ πλέον το μόνο που παίρνω είναι ταμοξιφαίνη, NOLVADEX  των 20mg και μου το χορηγεί το ταμίο μου.

Περιμένω νέα. Να έχουμε όσο γίνεται ένα καλό φθινόπωρο!

σας φιλώ!

Καλό μήνα!

Πάω να βρω τον Σεπτέμβρη με μια φίλη απο το νησί και μια φίλη απ'τα παλιά! Beautiful city, beautiful people! Είναι πάντα όμορφο να βρίσκεσαι με φίλους που έχεις καιρό να δεις...να χάνεσαι στις αφηγήσεις νέων ιστοριών και στην ανακάλεση παλαιών κοινών σας στιγμών! Μόλις το ημερολόγιο έδειξε 1η Σεπτέμβρη πήρα το πρώτο φθινοπωρινό "Σ'αγαπώ" μέσω κινητού. Όσο και αν το ξέρει κανείς, είναι όμορφο να το διαβάζει ή να το ακούει. Η αγάπη των ανθρώπων, αυτή είναι που γεμίζει πρώτη απο όλα τα άλλα τις καρδιές μας! Η αγάπη! Σε αυτή ελπίζουμε όλοι, αυτή ψάχνουμε στο βλέμα των γύρω μας. Να αγαπάς και να αγαπιέσαι! 

σας αφήνω με ένα όμορφο-Αυγουστιάτικο- τραγούδι! Καλό μήνα! Να μας φέρει καινούρια πνοή. Το καλοκαιράκι θα μένει πάντα στην καρδιά μας και εγώ θα φροντίσω να το διατηρήσω με μπάνια στη θάλασσα και αυτό τον μήνα!!!!έτσι κάνω, χρόνια τώρα ;-)

To δεύτερο φεγγάρι

δεν είχε να ζηλέψει τίποτα απο το πρώτο! Blue moon το αποψινό και εγώ-ρομαντική φύση- έτρεξα να το δω. Θυμήθηκα πως είδα πολλά φεγγάρια να λούζονται στη θάλασσα και να την γεμίζουν με χρυσάφι, εκεί στο νησί. Αύγουστος, τελευταία νύχτα του απόψε, τέλειωσα με τις διακοπές και ήρθα να αρπάξω τις τελευταίες στιγμές του καλοκαιριού στην πόλη, να δω τους φίλους μου, να πούμε τα νέα μας. Όμορφα απόψε, σε μπαράκι που παίζει μουσικές για τον Αύγουστο και το φεγγάρι! Νοσταλγική βραδιά απόψε, αλλά τι θα ήμουν δίχως το παρελθόν μου; Τι είμαστε άνευ αναμνήσεων; Άδεια δοχεία, έρμαια των νέων μας γνωριμιών που στην πληοψηφία τους μας θέλουν "αλλιώς". Δικαίωμα στο παρελθόν έχουμε όλοι, και είναι ιερό να το φροντίζεις να το φυλάς και να το εκτιμάς το παρελθόν γι αυτό που ήταν, γιατί αυτό που είσαι σήμερα, είναι οι άνρθωποι και οι στιγμές που έζησες κάποτε. Καλές ή κακές, εύκολοι ή δύσκολοι άνρθωποι, μας σφυρηλάτησαν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά έτσι είναι η ζωή. Και σε αυτό το μακρύ-ελπίζω-ταξίδι, τυχερός είναι αυτός που άγγιξε τις περισσότερες ψυχές και άκουσε τις περισσότερες καρδιές. Αυτό προσπαθώ :-)

Επιστροφή...

Σήμερα ήπια τον τελευταίο μου μεσημεριανό καφέ στο νησί και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Στο πατρικό, σπίτι της γιαγιάς και του παππού δηλαδή όπου μένουμε τους Αύγουστους της ζωής μας, έχω απο το 2007 αφήσει σε ένα συρτάρι μια φωτογραφία "εκείνου" του καλοκαιριού. Την πιο χαρακτηριστική του 2007. Την είχα αφήσει πίσω γιατί μου φάνηκε "υπόσχεση" για ένα ακόμη τόσο όμορφο καλοκαίρι με την ίδια σύνθεση. Την είχα αφήσει πίσω γιατί η γιαγιά όσο ζούσε έβαζε παντού φωτογραφίες των αγαπημένων της. 

Το σκέφτηκα καλά, και έστω και αρκετά "τροποποιημένη" αποφάσισα να την αναρτήσω εδώ απόψε. Μετά απο τόσα χρόνια...Έτσι για το καλό των αναμνήσεων και γιατί πλέον για μένα είναι και συλλεκτική και vintage, είναι η σύνοψη εκείνου του καλοκαιριού: "Τα ανέμελα κορίτσια με την τετράποδή τους συντροφιά και φόντο το απέραντο βαθύ γαλάζιο της θάλασσας". Απο τη μνήμη του μυαλού μου και το συρτάρι εκείνου του σπιτιού πια, θα ήθελα να περαστεί και στη μνήμη αυτού του Blog. Γιατί τώρα; Γιατί τώρα μπορώ, γιατί τώρα δεν είμαι τόσο φορτισμένη κάθε που ανοίγω εκείνο το συρτάρι και την βλέπω, γιατί ότι και αν έγινε απο τότε ως σήμερα γράψαμε πια ιστορία και μετά το καλοκαίρι του 2007 άλλαξε η πορεία της ζωής μας και για τους 3 της φωτό. Γιατί φέτος, όταν άνοιξα το συρτάρι και βεβαιώθηκα πως η φωτό είναι εκεί ακόμη, χαμογέλασα...Και πιστέψτε με...ήταν πολλά τα καλοκαίρια που την έβλεπα και βούρκωνα...όσο όμως και αν βούρκωνα τίποτε δεν άλλαζε για καμιά μας. Κι έτσι έμαθα να ζω πιο πολύ με το παρόν και μετρίασα το παρελθόν μέσα μου. Ίσως και η ίδια η ζωή, αυτό να φωνάζει απο μόνη της!Ίσως! Αλλά κανείς δεν θα βρεθεί να μας μάθει πως να ζούμε τη ζωή μας, πως να τα σκεφτόμαστε και πως να τα υπολογίζουμε "σωστά". Υπάρχει το "σωστά"; Όλοι φωνάζουν για το "μπροστά" πάντως...Κοίτα μπροστά και μη μένεις στο παρελθόν, έτσι λένε! Όποιος μπορεί ας το κάνει. Θέλει όμως κότσια να σκέφτεσαι και το παρελθόν, κακό και καλό μαζί και να μάχεσαι και για το παρόν και να ελπίζεις για το μέλλον...!
Και επειδή έχω πάντα το μάτι και το νου και στο μέλλον, σας αφήνω με ένα αισιόδοξο περιστατικό...Στον τελευταίο για φέτος καφέ που ήπια στο νησί βρέθηκα σε μια τεράστια-ακουστική- σύμπτωση. Έπαιξε ένα τραγούδι που άκουγα στο αυτοκίνητο (James Blunt) την πρώτη φορά που ο γιατρός μου είπε πως θα κάνω μαστεκτομή. Αμέσως μετά έπαιξε ένα τραγούδι που άκουγα όταν περπατούσα στους δρόμους της Αθήνας καθώς γύριζα απο την ακρινοθεραπεία...Και ναι, σήμερα άκουσα και τα 2 αυτά τραγούδια, να παντρεύονται μαζί, και να ηχούν τόσο όμορφα, σχεδόν νοσταλγικά στα αφτιά μου καθώς τελείωνα τον καφέ μου, χάζευα τη θάλασσα, ο αέρας μου μπέρδευε τα μακριά σκούρα μαλλιά μου. Η μαμά και η θεία μου συζητούσαν δίπλα μου και εγώ έριχνα κλεφτές ματιές στην ξαδέρφη μου που θα πάει φέτος Δευτέρα δημοτικού και όταν αρρώστησα και με φιλοξενούσαν σπίτι τους, ήταν με μικρούλα 3 ετών. Πόσο γρήγορα τρέχει η ζωή. Τότε το 2007 και 2008 δεν μπορούσα να δω το μέλλον μου. Με τίποτα. Δεν ήξερα πως να πάω μπροστά τη ζωή. Κι όμως...τόσα χρόνια μετά, με τα ίδια τραγούδια να ηχούν, είμαι εδώ. Ζωντανή, γερή...!
φιλιάαααα!

 "Simona, you're getting older, your journey's been etched on your skin""and though time goes by, I will always be in a club with you in 1973, singing here we go again"




"who do you lose, when you don't know any better" "and the radio explains, someone else just took my place"

Αναμνήσεις και αναρτήσεις!

κάποιες θέσεις θα μένουν κενές...

για πάντα...

έτσι απλά...δίχως εξήγηση...

έτσι απλά...απλά και αβίαστα όπως το καραβάκι μεταφέρει τους τουρίστες πίσω απο την πιο όμορφη παραλία του νησιού...

έτσι απλά και καθημερινά...όπως η βαρκούλα κυλά στο νερό...

οι διπλανές παρέες θα θυμίζουν παλαιότερες διακοπές στο νησί για πάντα...

έτσι απλά, κάθε καλοκαίρι...και πάνε πέντε καλοκαίρια τώρα

και ας περάσουν και άλλα τόσα, πάντα θα θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι, και το γεγονός πως δεν το ξανα έζησες θα σε στοιχειώνει μια ζωή, όπου και αν πας, ότι και αν κάνεις, όσες γαλάζιες θάλασσες και αν περιδιαβείς, όσα βραχάκια και αν χαζέψεις,

οι γύρω ήχοι θα φέρνουν και άλλους ήχους στο μυαλό, ήχους που είχε πάρει μακριά η λήθη...αυτό το πηγάδι το αστείρευτο του μυαλού μας!

τα παιδιά που τρέχουν τριγύρω θα φέρνουν πάντα στο μυαλό την παιδική μας ηλικία. Τα 20χρονα κορίτσια τα φοιτητικά μας χρόνια, οι ανέμελες παρέες κάποιες ευτυχισμένες στιγμές του τότε μας...οι μεγαλύτερες γυναίκες το μέλλον...

Οι ζωές μας...βαρκάκια στο νερό...βαρκάκια που άλλοτε συναντώνται και άλλοτε ξεμακραίνουν. Πάντα με ένα "γιατί"...Η ματιά μας στους ανθρώπους...μα αυτή δεν είναι που τους κάνεις ξεχωριστούς και μοναδικούς στην καρδιά μας; Η καρδιά μας είναι που τους ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος, η αγάπη μας είναι που τους αγκαλιάζει και τους κάνει ξεχωριστούς. Οι άνθρωποι...αυτά τα ταξιδιάρικα πουλιά...μα δεν είναι πλάσματα του ουρανού, γιατί να πρέπει να χάνονται, να φεύγουν μακριά;

Μια θέση θα μένει πάντα κενή, εκεί, να περιμένει

Φεύγω αύριο

Πιστεύω πως θα έχω πρόσβαση στο ιντερνετ και πως θα σας γράφω και από κει. Πάω για το καθιερωμένο μου καλοκαιρινό ραντεβού με τα κύματα του Ιονίου.

Σκέφτομαι πως περάσανε 5 χρόνια (παρα κάτι μήνες) από τότε που χειρουργήθηκα, από εκείνο τον παγωμένο Δεκέμβρη στην Αθήνα του 2007. Πέντε χρόνια, μα που πήγαν; Όταν έμπαινα σιγά σιγά στο «κλίμα» της αρρώστιας είχα ακούσει «τα πέντε πρώτα χρόνια είναι τα κρίσιμα, αν δεν υποτροπιάσεις την έχεις σκαπουλάρει». Τα πέντε χρόνια μου φαινόταν βουνό. Μα πως περνάνε πέντε χρόνια; Πέντε; Μεγάλος ο αριθμός και πολλοί οι μήνες. Κι όμως, να ‘μαστε εδώ, πέντε χρόνια plus, πάω για το πέμπτο καλοκαίρι στο Ιόνιο. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έμαθα τη λέξη καρκίνος. Στα περισσότερα από αυτά τα πέντε καλοκαίρια, επέστρεφα στη θάλασσα και βουτούσα στα νερά της με άλλο σώμα. Διαφορετικό από χρονιά σε χρονιά. Το καλοκαίρι του 2007 βουτούσα σε τιρκουάζ νερά τόπλες, το καλοκαίρι του 2008 με βρήκε με τη μαστεκτομή στα δεξιά του σώματός μου. Το καλοκαίρι του 2009 με τους διατατήρες, το καλοκαίρι του 2010 με τις σιλικόνες αλλά άνευ θηλών. Έτσι με βρίσκει και το καλοκαίρι του 2012, άνευ θηλών αλλά με σιλικόνες. Δε βαριέσαι...τίποτε από όλα αυτά δεν με σταματά από το να χαρώ τη θάλασσα, να φτάσω ως τη σημαδούρα ή και παραπέρα. Φυσικά όλα αυτά θέλανε τον χρόνο τους, αλλά μαθαίνει ο άνθρωπος αγαπημένοι μου φίλοι, μαθαίνει να αγαπάει αυτό που έχει και να προχωράει με όσα έχει. Και εγώ είμαι καλά και θα έπρεπε να είμαι ακόμη πιο χαρούμενη!

Μαζεύοντας τα πράγματά μου σήμερα, πακέταρα και ρούχα που φορούσα το 2007 αλλά λόγω πρηξίματος χμθ δεν τα ξαναφόρεσα από τότε. Χαμογέλασα… «κοίτα να δεις που έφτασα σκέφτηκα», back to normal, 55 κιλά και πάλι! Έτσι είναι, περνάνε τα χρόνια, τα καλοκαίρια μας θυμίζουν πόσο ζωντανοί ήμασταν και είμαστε – αν το λέει η καρδούλα μας ακόμη.

Μπορεί να είμαι καλύτερα ψυχολογικά, μπορεί να είμαι σούπερ εμφανισιακά αλλά πάντα όταν επιστρέφω στο νησί, νιώθω μια τόσο δα (πλεον) νοσταλγία. Μου λείπει κάτι. Μου λείπω πρώτα «εγώ», όπως ήμουν τότε, το ανέμελο κορίτσι που είχε πάρει την κολλητή της και τον σκύλο της παρέα για ένα μήνα. Μου λείπει η κολλητή μου, όπως ήμασταν τότε, αγαπημένες, δίχως ραγίσματα, δίχως καυγάδες και διαφωνίες. Δίχως καρκίνο, δίχως τρίτους που δεν με χώρεσαν στη ζωή τους ποτέ. Μου λείπει μάλλον γιατί τότε μαζί κάναμε το σουπερ δίδυμο της ανεμελιάς. Το λέει και η «Σ» : «ήταν το τελευταίο ανέμελο καλοκαίρι της ζωής και των δυο μας». Μου λείπουν στιγμές και καταστάσεις μυαλού που δεν πρόκειται να ξανα έχω. Και είναι περίεργο το συναίσθημα να σου λείπει μια κατάσταση μυαλού, να σου λείπει ένας άνθρωπος που είναι δίπλα σου τώρα μα τότε ήταν άλλος, πιο γνώριμος, πιο δικός σου.

Η τρέλα των 27 ετών, μετά από έναν καρκίνο δύσκολα ξαναγυρίζει αλλά το παλεύω:-ρ Παλεύω να νικήσει μέσα μου το καλό, να εδραιωθεί, να κερδίσει η αισιοδοξία και να βρω σιγά σιγά άλλες χαρές στο νησί. Φέτος εξάλλου όπως είπα επιστρέφω καλύτερα από περσι, καλύτερα και ψυχολογικά. Οι άνθρωποι σαν ταξιδιάρικα πουλιά σκορπούν, όπως είπε και η «Μοναδική Τριανταφυλλιά» μόνοι μας είμαστε. Μου άρεσε πολύ το σχόλιό σου…είναι το τραίνο μας, κάποιοι κατεβαίνουν πιο νωρίς. Ναι φίλη μου έτσι είναι, μένουμε επίσης μόνοι γιατί πολλές φορές όσοι ήταν δίπλα μας, δεν είχαν το σθένος να στηρίξουν αυτή τη σχέση όταν η προσωπική τους ζωή άλλαξε, και όταν ένα σύζυγος φίλης απαιτεί αποκλειστικότητα, τότε εκείνη του τη δίνει και αλλάζει συμπεριφορά και υπαγορεύει και την συμπεριφορά της φίλης της. Υπάρχουν πολλά είδη ανθρώπων και ακόμη περισσότερα «σχήματα» σχέσεων. Μακάρι να ήταν όλες οι σχέσεις εύκολες και απλές, μακάρι! Όσο και αν το εύχομαι, ξέρω πως είναι ουτοπικό, και όσο και αν προσπαθεί η μια πλευρά να βρει μια ισορροπία, αν δεν προσπαθήσει και η άλλη δεν γίνεται τίποτα. Εγώ συνήθως προσπαθώ και σπάνια εγκαταλείπω, ας δουν και οι άλλοι γύρω μου τι επιθυμούν σε σχέση με εμένα γιατί και η απόλυτη αγάπη και αφοσίωση θέλει ανατροφοδότηση, φροντίδα και συντήρηση!

Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα!

Σκόρπιες σκέψεις για μια ακόμη φορά, λίγο πριν το ταξίδι μου! Να περνάτε όμορφα, να μην χάνετε στιγμές για κανέναν και τίποτα! Καμία μέρα δεν θα μας ξανα δοθεί για να τη ζήσουμε από την αρχή…

Ξημερώνει Κυριακή...

Βράδυ Σαββάτου απόψε, ίσως απο τα πιο μελαγχολικά βράδιααν τύχει και το περάσεις στο σπίτι. Έξω βρέχει, η θερμοκρασία θυμίζει φθινόπωρο. Μου ήρθαν 2-3 σκέψεις και είπα να ξαναπεράσω απο εδώ. 'Εχω καιρό να διαβάσω κάποιο σχόλιό σας, να νιώσω πως υπάρχει κάποιος εκεί έξω αλλά παρόλα αυτά γράφω και πάλι.

Σκέφτηκα λοιπόν πως πέρα απο την παλιοαρρώστια μπορείς να πάθεις και άλλα άσχημα πράγματα σε αυτή τη ζωή. Σκέφτηκα πως μπορεί να χάσεις κάποιον πολύ δικό σου άνθρωπο και να βυθιστείς για πολύ καιρό στη σιωπή, σκέφτηκα πως μπορεί να χάσεις ένα στήριγμά σου και να αρχίσεις να κουτσαίνεις, σκέφτηκα πως μπορεί να διαμορφοθούν οι σχέσεις σου με ένα άτομο τελείως διαφορετικά. Τι κάθομαι και γράφω; Απλά 2-3 σειρές για διάφορα "δεινά" που μπορούν να παίξουν με την ψυχολογία σου και με φόντο τον καρκίνο να μεγενθύνονται στο μυαλό σου. Πρόσφατα βρέθηκα σε κηδεία 16αχρονου και ένιωσα την απόλυτη δυστυχία των γονειών του. Το χειρότερο ήταν πως το παιδί αυτοκτόνησε. Τι ΤΕΛΟΣ ο θάνατος σκέφτηκα; Ήθελα να του φωνάξω πως δεν έπρεπε να το κάνει, πως η ζωή έχει ζόρια μα έχει και χαρές. Πόσο πρέπει να χαιρόμαστε την κάθε μέρα, να ΕΚΤΙΜΑΜΕ, δεν υπάρχει πιο κατάλληλο ρήμα! Να εκτιμάς, να γίνεσαι πιο σοφός μεγαλώνοντας, να εκτιμάς τις στιγμές, να τις μαζεύεις κρυφά ακόμη και απο τον πιο δικό σου άνθρωπο. Να τις βάζεις κάπου μέσα σου, όπου πιστεύεις ότι θα είναι ασφαλείς. Στο μυαλό ή στην καρδιά; Εσύ αποφασίζεις.

Να εκτιμάς και να σέβεσαι τον εαυτό σου, αυτά που κάνεις, όσα λες, να είσαι εσύ και να τολμάς. Να τολμάς να ζεις και να ονειρεύεσαι, να αγαπάς αυτό που είσαι, να βρεις έστω κάτι μικρό μέσα σου που να το αγαπάς και να το αγκαλιάζεις κάθε μέρα. 

Άνθρωποι, μυαλά, καρδιές, ψυχές. Ποτέ δεν γνωρίζουμε τελικά έναν άνθρωπο "ολόκληρο", μπορεί να δούμε λίγο το μυαλό του, να ακούσουμε μια στάλα την καρδιά του, να πάρουμε μια γεύση απ'την ψυχή του, πόσο όμως τον γνωρίσαμε πραγματικά; Σχέσεις ανθρώπινες, τρέξιμο, αγχος, ένας συνεχής αγώνας. Τελικά γιατί; Για να αποδείξουμε στον διπλανό μας πως τα καταφέρνουμε; Πως είμαστε καλύτεροι απο αυτόν; Πως αξίζουμε; Σχέσεις, άνρθωποι. Μπαίνουν στη ζωή μας, μοιραζόμαστε στιγμές, δίνουμε τα χέρια, άραγε θα υπάρξει αύριο; Μας θεωρούν και τους θεωρούμε δεδομένους, θα είναι όμως για πάντα εκεί; Θα μας θυμούνται; Μήπως στο βάθος του μυαλού μας αυτό αποζητούμε; να μας θυμούνται αφού μας έχουν αγαπήσει, αφού μας έχουνε σταθεί;

Βράδυ Σαββάτου, ένα βήμα πριν τον ύπνο και εγώ γράφω σκόρπιες λέξεις. Η ώρα για τις καθιερωμένες διακοπές μου πλησιάζει. Θα ξαναδω-το νησί-. Με τον πρόσφατο χαμό της ξαδέρφης μου και την ταφή της εκεί, τον 7χρονο γιο της να παίζει ανάμεσά μας το τοπίο έχει αλλάξει. Μέσα σε ένα περίεργο κλίμα εκεί, αξίζει όμως να είμαστε μαζί. Το μαζί είναι καλύτερα απο το μόνοι.

Πέρασα όντως μια περίεργη εβδομάδα όπου βρήκαν την ψυχολογία μου πολλά σκαμπανευάσματα. Για μια ακόμη φορά δεν έφταιξα σε κάτι, όμως πάλι εγώ πρέπει να δω αλλαγές στη ζωή μου. Και τις βλέπω τις αλλαγές μια βδομάδα τώρα, ίδιος άνθρωπος μα άλλη ματιά...Παρόμοια συμπεριφορά μα όχι ίδια με την προηγούμενη. Αναρωτιέμαι για πόσο καιρό κάποιοι άνθρωποι γύρω μου θα με περνάνε απο αυτή τη διαδικασία, ως πότε θα αλλάζουν κάθε που είχαν παγιώσει τη στάση τους απέναντί μου. Εγώ συμπεριφέρομαι το ίδιο, απο την αρχή ως εδώ. Τι κερδίζουν και τι χάνουν με το να αλλάζουν οι άνθρωποι, οι ματιές, οι αγκαλιές; Άραγε ξέρουν; Το έχουν ζυγιάσει; Η αγάπη είναι δύναμη στη ζωή, μας απελευθερώνει. Αγάπη, αλλά όχι με λόγια, με ματιές με ένα άγγιγμα, με τη σιγουριά πως ο διπλανός μας είναι ο ίδιος, όπως τον αφήσαμε χθες, πως δεν άλλαξε σε μια νύχτα.  Και γιατί να αλλάξει;
Δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους αλλαγές, μου προκαλούν σύγχυση. Ξαφνικά σου κλείνουν πλέον την πόρτα πριν πατήσεις το κουμπί του ασανσέρ. Και εσύ πατάς το κουμπί και μέχρι να φτάσει το ασανσερ στον 3ο όροφο περιμένεις εκεί έξω, σε έναν άχαρο διάδρομο, μόνη, ωσπου να δεις τον φωτεινό θάλαμο να φτάνει στον όροφο, να ανοίξεις την πόρτα, να μπεις, να πατήσεις το "0" και να βρεθείς στο εισόγειο. Όσα λεπτά σου παίρνει να κάνεις αυτές τις κινήσεις, τόσα λεπτά σκέφτεσαι "Μα δεν ήταν ποτέ έτσι το ξεπροβόδισμα, που πήγε τόση αγάπη, η δυνατή αγκαλιά που σε έκανε να κοντοσταθείς και να ξαναγυρίσεις για μια δεύτερη, το φιλί του αποχαιρετισμού, υπόσχεση για την επόμενη συνάντηση, η φράση-θα μιλήσουμε αύριο-;"

Καληνύχτα!

Μια ακόμη Κυριακή σήμερα!!!!

και μια που η Sweet December έπισε τις φιλοσοφίες και τις ανθρώπινες σχέσεις...συνεχίζει με το να ποστάρει στο ίδιο ύφος, κάτι που έγραψε τον Αύγουστο του 2007 σε ένα νησί του Ιονίου, καθώς άκουγε το κύμα, μια μέρα στη θάλασσα...

 

Κάποιες ανθρώπινες σχέσεις μοιάζουν πολύ με καλοκαίρι.

Είναι σύντομες αλλά έντονες. 

Έχουν το δυνατό φώς του ήλιου που μπορεί και σε καίει για όλο τον υπόλοιπο χρόνο. 

Αφήνουν μια γεύση αλμύρας, ίδια με εκείνη του θαλασσινού νερού. 

Θυμίζουν τη λαχτάρα της πρώτης βουτιάς, την ευτυχία των παιδικών μας διακοπών, το νόστιμο παγωτό. Είναι οι ήχοι που βγαίνουν από ανοιχτό παράθυρο μια ζεστή νύχτα. Είναι η Αυγουστιάτικη πανσέληνος που λάμπει πάνω από το βουνό. Είναι οι άνθρωποι σαν βότσαλα της θάλασσας που δεν ριζώνουν και έχουν κάθε λογής χρώμα. Ανακατεύονται στα κύματα, παρασύρονται, πότε στα βαθιά πότε στα ρηχά, η θάλασσα η πλανεύτρα εξουσιάζει όπως η ίδια η ζωή. Είναι οι άνθρωποι δεντράκια που θα δεις κοντά στη θάλασσα να στέκουν δίπλα δίπλα, μα, θα δώσουν τα χέρια; Είναι ψαράκια οι άνθρωποι, όπως εκείνα που θα δεις να περνούν καθώς λιάζεσαι σε ένα βράχο.
Ψαράκια που χαζεύεις δίχως μάσκα πάνω απο το διάφανο γαλάζιο νερό και ξεκουράζεις το βλέμμα σου πάνω τους, λίγο πριν τα δεις να αλλάζουν πορεία…

Καλές βόλτες σε όλα τα ψαράκια μου που άλλαξαν πορεία!

έχει πανσέληνο!

Τους ανθρώπους που αγαπώ τους αγκαλιάζω και με τις λέξεις πέρα απο τις πράξεις μου...Έτσι είμαι εγώ, και με λέξεις και με πράξεις. Όταν (σπανια) βρίσκω ανθρώπους να εκτιμούν τον λόγο μου, να χάνονται στην ομορφιά των λέξεων που επιλέγω για να εκφράσω κάθε συναίσθημα μου και επιπλέον να με αγκαλιάζουν και αυτοί με τις προτάσεις τους, τότε γίνεται κάτι μαγικό! Κάτι σχεδόν εφάμιλλο της αποψινής πανσελήνου! 

Η "Κ" (νέα φίλη μου απο το νησί) διάβασε το προηγούμενο ποστ για καλό μήνα και μου απάντησε με κάτι πολύ όμορφο που δύσκολα θα το κρατούσα μακριά απο τα δικά σας μάτια. Παραθέτω λοιπόν...

>>>>>>>>>

Δεν ξέρω πώς να απαντήσω σ' αυτά τα υπέροχα που γράφεις. Τα λόγια μου είναι πολύ λίγα...

Θα δανειστώ λοιπόν κάτι που είχε γράψει ο Σεφέρης και που στο μικρό, χαζορομαντικό μυαλό μου περιγράφουν την ιδανική σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. 

Και μην σε ξεγελάσουν οι στίχοι, δεν πρόκειται μόνο για τη σχέση ενός ζευγαριού αλλά θα μπορούσε να μιλάει για οποιουσδήποτε δύο ανθρώπους που ακουμπούν ο ένας πάνω στον άλλον για να ξεκουραστούν από τις ανθρωποφαγικές τάσεις του κόσμου. Για οποιουσδήποτε ανθρώπους δημιουργούν σχέσεις όπου οι έννοιες "εξουσιαστής" και "εξουσιαζόμενος" δεν έχουν καμία θέση, όπου προτεραιότητα έχει η Αρμονία και η Αλήθεια. Σου εύχομαι να γεμίσεις τη ζωή σου με ανθρώπους που θα βγαίνετε μαζί από "τα δίχτυα του κόσμου". Να κάνεις σχέσεις που απελευθερώνουν!!!

>>"Κάποτε, όταν ήμουν ακόμη στα καράβια, ένα μεσημέρι τον Ιούλιο, βρέθηκα μόνος σε κάποιο νησί, σακάτης μέσα στον ήλιο. Ένα καλό μελτέμι μου έφερνε στοργικούς στοχασμούς, όταν ήρθαν και κάθισαν λίγο παραπέρα, μια νέα γυναίκα με διάφανο φουστάνι, που άφηνε να ζωγραφίζεται το κορμί της, λιγνό και θεληματικό σα ζαρκαδιού, κι ένας σιωπηλός άντρας που, μια οργιά μακριά της, την κοίταζε στα μάτια. Μιλούσαν μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Τον εφώναζε Τζιμ. Τα λόγια τους όμως δεν είχαν κανένα βάρος και οι ματιές τους σωφιλιασμένες και ακίνητες άφηναν τα μάτια τους τυφλά. Τους συλλογίζομαι πάντα γιατί είναι οι μόνοι άνθρωποι, που είδα στη ζωή μου να μην έχουν το αρπαχτικό ή το κυνηγημένο ύφος που γνώρισα σ' όλους τους άλλους. Το ύφος εκείνο που τους κάνει ν' ανήκουν στο κοπάδι των λύκων ή στο κοπάδι των αρνιών. Τους συναπάντησα πάλι την ίδια μέρα σ' ένα από τα νησιώτικα κλησάκια που βρίσκει κανείς όπως παραπατά και τα χάνει μόλις βγει. Κρατούσαν πάντα την ίδια απόσταση κι έπειτα πλησίασαν και φιληθήκανε. Η γυναίκα έγινε μια θαμπή εικόνα και χάθηκε, μικρή καθώς ήταν. Ρωτιόμουν αν ήξεραν πώς είχαν βγει από τα δίχτυα του κόσμου ...

Είναι καιρός να πηγαίνω. Ξέρω ένα πεύκο που σκύβει κοντά σε μια θάλασσα. Το μεσημέρι, χαρίζει στο κουρασμένο κορμί έναν ίσκιο μετρημένο σαν τη ζωή μας, και το βράδυ, ο αγέρας περνώντας μέσα από τα βελόνια του, πιάνει ένα περίεργο τραγούδι, σαν ψυχές που κατάργησαν το θάνατο, τη στιγμή που ξαναρχίζουν να γίνουνται δέρμα και χείλια. Κάποτε ξενύχτησα κάτω από αυτό το δέντρο. Την αυγή ήμουνα καινούργιος σα να με είχαν κόψει την ώρα εκείνη από το λατομείο.
Α! να ζήσει κανείς τουλάχιστο έτσι, αδιάφορο".<<

>>>>>>>>

Σ'ευχαριστώ "Κ" και για τα καλά σου λόγια και για την όμορφη ευχή...Επιθυμώ να βρεθώ με ανθρώπους που να με απελευθερώνουν! Η αίσθηση αυτή είναι υπέροχη! Σ'ευχαριστώ και για την τόσο καλοκαιρινή εικόνα του Σεφέρη που μου μετέφερες!Είναι σαν να ακούωτο πεύκο να τραγουδά...!Καλή συνέχεια καλοκαιριού φίλοι μου!

Καλό μήνα

Για την αρχή αυτού του μήνα έστειλα το παρακάτω e-mail στη "Σ"

το βρίσκω καλαίσθητο γι αυτό και σας το ποστάρω, το χαρίζω και σε εσάς: 

ευτυχώς οι έντονοι Αύγουστοι που ζήσαμε μαζί ήταν πολλοί!!!
η πανσέληνος και τα moon rivers σου υπόσχομαι δεν θα τελειώσουν ποτέ,
τίποτα δεν τελειώνει όσο εσύ θέλεις να το βλέπεις...

οι πανσέληνοι θα είναι τόσοι ακριβώς όσοι εσύ θέλεις να δεις, εκείνες τις βραδιές που
θα βρεθεις δίπλα στη θάλασσα για να χαρείς τη δροσιά της και να κάνεις
σχέδια για το μέλλον χαζεύοντας τον έναστρο ουρανό!

καλό μήνα! 

ήταν, είναι και θα είναι ο αγαπημένος μου...όση μελαγχολία και αν
βγάζει, παραμένει ζεστός, λαμπερός, αλμυρός και όμορφος, είναι το "8" της
ζωής μας "Σ" μου, μας έφερε αξέχαστες στιγμές το καλοκαίρι του 2007 μα και κάθε χρονιά...
Είναι το "8" που μπορεί να γίνει η υπόσχεση για "88" και αν το "πλαγιάσεις"
θα σου φέρει στα μάτια το σύμβολο του απείρου! Και μας αξίζουν και το "88' και το άπειρο...Είναι ένας "κύκλος" ζωής ο αριθμός αυτός, με μια μικρή "μεσούλα", τέλεια σχηματισμένος, ακτινοβολεί.
Όπως λέει και ο ποιητής "το γυναικείο σώμα είναι ένα τέλειο -8-", συμμετρία, τέλος και
αρχή δεμένα, κύκλος, γονιμότητα, ομορφιά!

>>>>>>>>>>>

καλό μήνα να περάσετε όλοι όμορφα, και όταν αυτός ο μήνας τελειώσει, ο κλέφτης Σεπτέμβρης να φέρει ότι είναι καλύτερο!φιλιά πολλάαααα!

Καλοκαίρι όπως κάποτε..

Μια ξεχωριστά όμορφη μέρα...
Μια μέρα που δεν θα θελα να τελειώσει...
Μια μέρα που θα ήθελα να κρατήσει λίγο παραπάνω...

Το καλοκαίρι στα φόρτε του  και εγώ  παραδομένη στο ρυθμό του, στη θάλασσα, στην άμμο, στο κάλεσμα του αέρα που μας δροσίζει παραθαλάσσια...

Καφές, κρασί, φαγητό, μα πάνω απο όλα, καλή παρέα...Ανεμελιά και γέλια ξανά στη θάλασσα με τη "Σ". Δεν ξέρω αν πολλά πράγματα είναι απλά στο μυαλό μας αλλά ναι, η "Σ" παραμένει ως σήμερα η παρέα που προτιμώ-όποτε μπορεί-για θάλασσα, γιατί μεταξύ μας όταν πάμε στη θάλασσα, δεν υπάρχει πρόγραμμα, μπορεούμε να μείνουμε ωσπου να νυχτώσει. Έτσι και σήμερα, μείναμε ως αργά...άναψαν γύρω μας τα φώτα, ενώ  η θάλασσα δεν ξεχώριζε απο τον ουρανό, ίδιο χρώμα...Το καλύτερο μπάνιο του καλοκαιριού σκεφτήκαμε και οι δυο...μπάνιο ολοήμερο που έγινε και βραδινό. Όμορφα, γιατί είναι μαγικό να απολαμβάνεις τη στιγμή με έναν άνθρωπο που ξέρεις τόσο καλά, δεν χρειάζεσαι καν λόγια για να ντύσεις το τοπίο, γιατί απλά ξέρεις τι σκέφτεται, ξέρει τι σκέφτεσαι και απλά απολαμβάνετε τη στιγμή, δίχως πολλές κουβέντες, γιατί ξέρεις πως η ψυχή γεμίζει εκείνη τη στιγμή. Και εγώ πάντα χαίρομαι οι φίλοι μου να περνάνε καλά, είναι σαν να περνάω δυο φορές καλά μαζί τους. Στο δρόμο της επιστροφής, με καλή διάθεση ακούσαμε ένα CD στο αυτοκίνητο με τη "φωνή" στο τέρμα. Για εμένα, ακόμη και η στιγμη της επιστροφής απο τη θάλασσα είναι ωραία, έχει μια γλυκιά κούραση αλλά και χαλαρωση μαζί. Βρίσκω πάντα κάτι πολύ ιδιαίτερο στον αέρα που μας φυσά απο τα ανοιχτά παράθυρα, στα φώτα του αυτοκινήτου που φωτίζουν το δρόμο, στη φύση που διαγράφεται τριγύρω...στη μουσικη που ακούμε...

Νιώθω κάτι στον αέρα του φετινού καλοκαιριού, είμαι καλύτερα απο κάθε άλλη χρονιά-ψυχολογικά. Λαικά και κοινώς, έχω πάρει τα πάνω μου! Σε αυτό με βοήθησαν πολύ οι άνθρωποι αλλά έκανα και εγώ πολλή δουλειά μόνη μου...

Οι μέρες, οι μήνες τα χρόνια περνούν...όσο περνάει ο καιρός θα νιώθουμε όλο και καλύτερα, όμως αυτό θέλει τον χρόνο του,το έχουμε ξαναπεί...αλλά γίνεται, αρκεί να το πιστέψουμε. Δεν ξεχνάμε, έχουμε εξάλλου τις ουλές και τις εξετάσεις να μας το θυμίζουν. Πάντα θα το θυμόμαστε αλλά με κάπως καλύτερη ψυχολογία. Μπορεί το "άρρωστο" παρελθόν μας να στέκει εμπόδιο για το μέλλον μας κάποιες φορές αλλά ελπίζω και αυτό να το δουλέψουμε και να το ξεπεράσουμε κάποτε και όπως μας τα έφερε η ζωή στραβά, να αποφασίσει να μας τα φέρει και ίσια. 

καληνύχτα!

Καρκίνος και κατάθλιψη

Μιας που το έθιξε μια φίλη σε σχόλιο στο προηγούμενο ποστ…

Λοιπόν…θεωρώ καταρχάς πως η λέξη «κατάθλιψη» είναι μια πολύ βαριά λέξη που με πολύ ευκολία αρκετοί τριγύρω μου συχνά-πυκνά χρησιμοποιούν δίχως να ξέρουν την βαρύτητά της. Και εγώ το ίδιο έκανα πριν περάσω τα χειρότερα, έλεγα εκφράσεις του τύπου «όταν περάσει το καλοκαίρι θα πέσω σε κατάθλιψη» «πωπω, μάλλον θα έπαθα κατάθλιψη» και διάφορα άλλα. Ώσπου γνώρισα μια φίλη στο νησί που όντως είχε πάθει κατάθλιψη στο παρελθόν και έτσι κατάλαβα εγώ πως το πολύ να πέρασα μελαγχολία (το πρώτο στάδιο δηλαδή) και όχι κατάθλιψη. Επίσης, από τα λεγόμενά της κατάλαβα πως με την κατάθλιψη δεν έχεις διάθεση για τίποτα, δεν θέλεις καν να σηκωθείς από το κρεβάτι το πρωί γιατί απλά δεν βρίσκεις τον λόγο. Επίσης, μια άλλη κοπέλα επί ένα χρόνο είχε κλειστεί στο σπίτι της και δεν έβγαινε ούτε στην αυλή λόγω βαριάς κατάθλιψης. Δίχως να το έχω ψάξει πάρα πολύ συμπεραίνω πως υπάρχουν και στάδια κατάθλιψης μα και είδη κατάθλιψης. (Αν κάποιος είναι καλύτερος γνώστης από εδώ ας μας πει και παραπάνω πράγματα, θα μας βοηθήσει!) το μόνο σίγουρο είναι πως, όπως δεν θέλω να ακούω χαζές εκφράσεις για τον Καρκίνο, πλέον προσέχω πως θα χρησιμοποιώ τη λέξη κατάθλιψη.

Όταν γίνεται η διάγνωσή σου πως πάσχεις από μια αρρώστια ρίχνεσαι στη μάχη και μάλιστα με σκοπό να την κερδίσεις. Δίνεις μαζί με τους γιατρούς και τα φάρμακα τον καλύτερό σου εαυτό και στην καλύτερη περίπτωση δίχως ηττοπάθεια. Όμως, όπως σε κάθε μάχη, έτσι και εδώ, απέναντι στον καρκίνο, σίγουρα θα υπάρξουν στιγμές που λυγίζεις, που θα πεις «δεν μπορώ άλλο» σε κάποια φάση της θεραπείας, σε κάποια επίσκεψη στον γιατρό θα σιχτιρίσεις τα πάντα από μέσα σου ή μουρμουρίζοντας. Όλα αυτά τα ζήσαμε φίλες μου, αλλά σφίξαμε δόντι και τα περάσαμε όπως έπρεπε να τα περάσουμε. Ριγμένες στον αγώνα για την υγεία μας, επειδή εκείνη τη στιγμή το κορμί προέχει και επειδή αν δεν συνεργαστούμε όσο καλύτερα μπορούμε κινδυνεύουμε να μείνουμε πίσω στη μάχη και να κερδίσει έδαφος ο εχθρός… ω ναι, ξεχνάμε την ψυχολογία μας αρκετά συχνά, γιατί ξεχνιόμαστε μετρώντας αριθμούς χμθών, νούμερα ακτινοθεραπείας και υπολογίζοντας πότε θα κόψουμε το νήμα. Ιδίως το τέλος όλων των θεραπειών, όσο και να μας φαίνεται ψυχοφθόρο, μας δίνει κουράγιο. Βλέπουμε το «τέρμα» οπότε βάζουμε τα δυνατά μας για να το φτάσουμε. Στην καλύτερη περίπτωση έχουμε δίπλα μας αρωγούς στην προσπάθεια αυτή, οικογένεια, συγγενείς, κάποιο σύντροφο, λίγους καλούς φίλους. Μας συμπαραστέκονται, μας φροντίζουν, μας καταπιέζουν αλλά και μας νταντεύουν ευχάριστα. Την τελευταία μέρα της χημειοθεραπείας βγαίνεις από το νοσοκομείο και νιώθεις πως σου ανήκει όλος ο κόσμος, πως ξαναγύρισες στη ζωή, πως τώρα θα ξεκινήσεις να ζεις από εκεί που σε σταμάτησε ο καρκίνος. Πέφτεις εκείνο το βράδυ να κοιμηθείς και έχεις ήδη αρχίσει να κάνεις όνειρα. Μικρά, μεγάλα, ότι τραβάει η όρεξή σου…ΑΛΛΑ…μόλις ξημερώσει σηκώνεσαι από το κρεβάτι, πιάνεις το κινητό, χαζεύεις τις επαφές, αρχίζεις να τηλεφωνείς και διαπιστώνεις πως η δική σου ζωή βρίσκονταν αρκετούς μήνες σε ένα χαζό PAUSE μα των άλλων σε ένα τρελό FASTFORWARD. Αναρωτιέσαι γενικώς «τι μου έχει συμβεί;», είσαι μπερδεμένος και σοκαρισμένος «μα πέρασα τόσα πολλά;» γιατί εκείνη τη στιγμή είναι πέρα για πέρα ακατόρθωτο να μην κάνεις την αναδρομή σου. Οι υπόλοιποι γύρω σου είναι απλά κουρασμένοι με την περιπέτειά σου και γυρεύουν μια έξοδο κινδύνου και ας υπογραμμίζουν με λόγια την αγάπη τους προς εσένα, την αιώνια φιλία και αφοσίωσή τους. Εσύ, έχεις να αντιμετωπίσεις την απίστευτη κούρασή σου, την σωματική σου εξάντληση αλλά και την μεγάλη προσπάθεια που πρέπει να καταβάλεις για να γυρίσεις στη ζωή. Όλα, μα όλα αυτά, είναι σπάσιμο νεύρων, ιδίως όταν όλοι πιστεύουν πως είσαι ψυχολογικά καλά γιατί πλέον ξεμπέρδεψες με τις θεραπείες! Και όλα, μα όλα αυτά, σου προκείπτουν αφού ξεμπερδέψεις με τα νοσοκομεία. Γιατί τότε βρίσκεις την πολυτέλεια του χρόνου για να σκεφτείς και να λογαριάσεις τι πήγε καλά και τι πήγε στραβά, ποιος άξιζε να είναι δίπλα σου και ποιος όχι. Ποιοι σε κούρασαν, ποιοι στάθηκαν σπαθί. Τι περίμενες μα και τι βρήκες. Εκεί αρχίζει μια μεγάλη πάλη με το μέσα σου…μια μάχη ανούσια αφού σπάνια νικάμε τον εαυτό μας, είμαστε ΕΝΑ. Κοντράρονται τα «θέλω» σου με τα «θέλω» των άλλων και από εκεί και έπειτα Ο ΧΑΜΟΣ! Θες να πας μια βόλτα με ένα φίλο, θες να ξεδώσεις και λες και όλοι χάνονται ξαφνικά. Λυπάμαι, αλλά μέσα σε αυτή τη διαδικασία δεν νομίζω να είναι πολλοί που απλά να λένε «την υγειά μου να χω, τι με νοιάζει και αν γκρεμίζεται ο κόσμος γύρω μου». Γιατί σε νοιάζει από δω και πέρα πως σου συμπεριφέρονται οι άλλοι, γιατί σε φθείρουν οι άσχημες συμπεριφορές και σε πιάνει το παράπονο με το ότι όλοι γύρω, επειδή απλά δεν νοσηλεύεσαι πλέον νομίζουν πως είσαι και καλά. Γιατί σε ζορίζει το ότι μέχρι χθες σε βοηθούσαν και σε φρόντιζαν αλλά σήμερα όχι. Σε ζορίζει που μετατοπίζεται το ενδιαφέρον τους προς κάπου αλλού. Κανείς από αυτούς δεν ξέρει τι περνάς και τι ψυχολογική στήριξη θες μετά τις θεραπείες. Κανείς, μόνο όσοι το περάσανε. Θες σαφώς τον χρόνο σου να επεξεργαστείς και να χωνέψεις όλα όσα γίνανε για σένα αλλά δίχως να τα θες. Φιλτράρεις τα χρόνια που πήγαν χαμένα, πέφτεις στη λούμπα της σύγκρισης με τις ζωές των άλλων και ναι, θέλει πολλά κότσια για να πεις ισορρόπησα.

Μέσα σε αυτόν τον παραπάνω πανικό, λογικό δεν είναι να έχει κανείς καταθλιπτικές τάσεις; Νομίζω οι περισσότεροι θα πείτε «ναι». Και εγώ πάτησα στο τεντωμένο σκοινί της κατάθλιψης αφού τελείωσαν όλα, γιατί όλα τα παραπάνω τα ένοιωσα στο πετσί μου. Είναι δύσκολο, είναι πάρα πολύ δύσκολο, και έξω από τον χορό όλοι οι άλλοι λένε 1002 τραγούδια. Εμείς όμως, μένουμε σιωπηλές, γιατί εμείς ξέρουμε. Είχα τάσεις και εγώ απομόνωσης, έκλαιγα συχνά δίχως να το ξέρει κανείς, είχα απογοητευτεί από τους ανθρώπους που λογάριαζα για πολύ δικούς μου. Θέλει μεγάλη προσπάθεια από εμάς τις ίδιες να συμφιλιωθούμε με την ιδέα πως η αρρώστια μας ποδοπάτησε, πως μα στέρησε πολλά και ίσως μας στερήσει και άλλα στο μέλλον, θέλει κουράγιο να δεχτείς το νέο σώμα σου και να το αγκαλιάσεις πριν το κάνει κάποιος άλλος. Θέλει θάρρος και ατσαλένιο χαρακτήρα. Θα αναρωτηθείτε, «μα έχω ατσαλένιο χαρακτήρα;» και όμως έχεις, για να έφτασες ως εδώ και να παρακολουθείς αυτό το μπλογκ, έχεις. Γιατί πέρασες όλα αυτά και το ψάχνεις ακόμη, γιατί πέρασες όλα αυτά και έχεις τη δύναμη και συνεχίζεις. Είναι λοιπόν φίλη μου πολύ αληθινό αυτό που νιώθεις με την κατάθλιψη. Εγώ το καλοκαίρι που μας πέρασε, τέσσερα χρόνια μετά το χειρουργείο, στο νησί των διακοπών μου, καθόμουν με το που είχα ξυπνήσει στο κρεβάτι ξαπλωμένη και έκλαιγα. Έκλαιγα γιατί στη ζωή μου τίποτα δεν είναι το ίδιο όπως πριν, γιατί δεν μπορώ να έχω πίσω το 2007. Και εγώ έχω κολλήσει με το τότε σαν μικρό παιδί. Γιατί δεν μπορώ έστω και «στημένα-σκηνοθετημένα» να πάρω την κολλητή μου και να πάμε ανέμελες και ωραίες στο νησί, να αναβιώσουμε το καλοκαίρι που σημάδεψε τη ζωή μας. Με αυτό θυμώνω με τη ζωή. Βουρκώνω γι αυτό ακόμη, ε, αυτό δεν είναι κατάθλιψη; Θα μπορούσα να το ονομάσω έτσι, να σου πω όμως ένα μυστικό; Προτιμώ να μην το λέω κατάθλιψη για να το περνάω στο «ντούκου» και προτιμώ να το λέω απλά «μια φάση». Έτσι νιώθω καλύτερα, έτσι μπορώ και το ξεχνάω, έτσι μπορώ και προσπερνώ κάποια μελαγχολικά μεσημέρια που δεν είμαι στη θάλασσα. Τις μέρες που η κολλητή μου δεν θα με πάρει τηλέφωνο για να δει τι κάνω ενώ το έκανε συνέχεια στο παρελθόν. Έτσι προσπερνώ πιο εύκολα τη σκέψη πως κάποτε είχα δυο φίλες βράχους δίπλα μου, μα τώρα είναι η καθεμία με τον σύζυγό της και με τη μια ούτε καν μιλάμε.

Μπορεί για κάποιους αυτό που κάνω να είναι στρουθοκαμηλισμός και εγώ την δέχομαι τέτοιου είδους κριτική, όμως εμένα αυτό με βοηθάει…το να μη βάζω ταμπέλες. Τόσα χρόνια οι ετικέτες δεν με βγάλανε πουθενά. Προσπαθώ να έχω μια όμορφη καθημερινότητα, και ναι, οι νέοι φίλοι που φωνάζουν εκδρομή με ανεβάζουν ψυχολογικά, οι παρέες που παίρνουν τηλέφωνο για να μοιραστούμε ένα ποτό, να περάσουμε μια ολόκληρη μέρα στη θάλασσα, τα μπαρ, τα κλαμπ, μου θυμίζουν τα νιάτα μου, το πριν την αρρώστια, μου θυμίζουν πως είμαι ζωντανή και μέρος ενός μικρόκοσμου που με θέλει στην παρέα του. Γιατί και αυτό το έχουμε ανάγκη, επιθυμούμε να μας αποζητά η παρέα, να μας ψάχνει γιατί απολαμβάνει τον χρόνο μαζί μας. Το συναίσθημα αυτό μας γεμίζει, γινόμαστε σημαντικοί για κάποιον.

Το λέω πολλές φορές, από εδώ και πέρα, οι άνθρωποι είναι αυτοί που κρατάνε την ψυχολογία μας στα χέρια τους, εκτός και αν πούμε «ζαμαν φου». Δυστυχώς η ψυχολογία μας εξαρτάται αρκετά από αυτούς, αφού πλέον αναπτύσσουμε διάφορα σύνδρομα και εμείς(θέλουμε εκτίμηση, αγάπη, σεβασμό και στήριξη). Οι άνθρωποι  με κρατήσανε καλά ψυχολογικά αλλά και δυσκολέψανε και την ανάκαμψή μου αρκετές φορές. Όταν όμως βρεις το κατάλληλο περιβάλλον, η ενέργεια των γύρω σου, η αγάπη τους, τα χαμόγελα και η ζεστασιά τους είναι αξίας ανεκτίμητης. Και τους αποζητώ τους ανθρώπους που μου κάνουν καλό, είναι τα αντικαταθλιπτικά μου.

Στη φίλη που έγινε αφορμή γι αυτό το ποστ θέλω επίσης να πω πως πολλές φορές έσπρωχνα τον εαυτό μου να πάω για ένα καφέ ενώ δεν το ήθελα από μέσα μου. Γιατί έλεγα στον ευατό μου πως δεν πρέπει να παρετηθεί απο τη ζωή. Τώρα το θέλω, θέλω το έξω και τη βόλτα. Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολοι καιροί και πραγματικά, δεν ανεβάζω εδώ φωτό για να το «παίξω άνετη» με τα χρήματα. Ανεβάζω φωτό, και σας διηγούμαι τις όμορφες στιγμές των διακοπών μου, μόνο και μόνο γιατί θέλω να φωνάξω από αυτό το BLOG πως η ζωή συνεχίζεται ρε γαμώτο, και μετά τον Καρκίνο! Δεν είμαστε πολίτες Β’ κατηγορίας! Είμαστε άνθρωποι με ίδια θέλω και ανάγκες και μπορούμε να πραγματοποιήσουμε μικρά μας σχέδια. Το ξέρω πως ζούμε σε δύσκολους και στριμωγμένους καιρούς, μα βρείτε φτηνές και δωρεάν χαρές, κάντε αυτό που σας εκφράζει περισσότερο, βρείτε καταφύγιο σε όλα όσα σας ευχαριστούν. Αυτό κάνω την τελευταία τετραετία. Καλομαθαίνω τον εαυτό μου, με όσα χρήματα έχω, όπως μπορώ! Να είστε καλοί με εσάς, το αξίζουμε, αξίζουμε τον αυτοσεβασμό! Να υποστηρίζετε και τα θέλω μα και τον εαυτό σας! Πιστέψτε με, είναι από τα ελάχιστα δώρα που μπορούμε όλοι μας να κάνουμε σε εμας!