Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

s.o.s D.C.A. DiChloroAcetate

Ο/Η Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "D.C.A. DiChloroAcetate":

ξέρει κανείς πληροφορίες για το DCA ;;;
το έχω προμηθευτεί και φοβάμαι να το δώσω στον μπαμπά μου που έχει μεταστατικό καρκίνο στα κόκαλα από προστάτη. Κάποιος που να το έχει πάρει ή να ξέρει κάτι;

sos βοήθεια

ΑΝ ΞΕΡΕΤΕ ΚΑΤΙ ΥΠΕΥΘΥΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΟΝ/ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ/ΤΡΙΑ


ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ...ΑΠΛΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΕΡΘΕΙ ΕΝΑ E-MAIL ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΡΤΗΣΑ...ΤΟΤΕ


Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

όλο και πιο πολλές


μαζευόμαστε σε αυτό το blog...

απο τη μια σιγουρα δυστυχώς, απο την άλλη όμως λες...αφού μας βρήκε η αρρώστια καλύτερα μαζί παρά μόνες. Καλύτερα στο "φως" παρά στο "σκοτάδι"!

Για όλες εσάς τις φίλες, "καινούριες ή παλιές" σας χαρίζω μια φωτό...είναι η SweetDcember του 2010,δεξιά και πάντα με καλλιτεχνικές ανησυχίες...είμαι εγώ, στο καράβι, τέλη Σεπτέμβρη, αφού επισκέφτηκα τον γιατρό μου...βγήκα στον δρόμο του γυρισμού για το νησάκι μου! Φυσικά και δεν ξεχνώ ποτέ το χόμπυ μου, τις φωτογραφίες.
Εκείνο το ταξίδι μου έχει μείνει αξέχαστο...δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή, χάζευα τον ουρανό. Κάποια στιγμή φωτογράφισα το ηλιοβασίλεμα, κάποια στιγμή έβρεξε και βρέθηκα να χαζεύω την φουρτουνιασμένη θάλασσα. Δεν άφησα το κατάστρωμα, συνέχισα να φωτογραφίζω...τα μακριά μου μαλλιά ανέμιζαν. Ήμουν μόνη με τη θάλασσα και έβλεπα ένα νησί να πλησιάζει. Εκείνη η στιγμή ήταν απο τις ωραιότερες της ζωής μου, εκείνη η μοναξιά με έκανε ακόμη πιο δυνατή.
Ήμουν εγώ, ο εαυτός μου, δίχως κανέναν άλλον!
Ήμουν εγώ και πάλι εγώ!
Χωρίς δεκανίκια, ΕΓΩ!
Απολάμβανα δίχως δεύτερη σκέψη το τοπίο και ένιωθα την φρεσκάδα της θάλασσας να με αγκαλιάζει. Βροχή και θάλασσα γινόταν ένα και εγώ αισθανόμουν πολύ τυχερή, αισθανόμουν πως πραγματοποιήθηκε μια επιθυμία μου...όσο έκανα τις χμθ επιθυμούσα να βγώ στη βροχή χωρίς ομπρέλα, να γίνω μούσκεμα χωρίς να σκέφτομαι αν θα κρυώσω, να μην με νιοάζει αν θα ανεβάσω πυρετό, να αρρωστήσω και γω σαν όλους τους άλλους, να αρρωστήσω σαν να μην έκανα χμθ, σαν να μην μετρούσα ένα-ένα τα λευκά μου!
Να μαι λοιπόν στο καράβι, μια με ήλιο, μια με βροχή, εκεί στο ανοιχτό πέλαγος, με μακρύ μαλλί και αδυνατισμένη να απαθανατίζω το σώμα μου καθώς καθρεφτίζεται σε ένα παράθυρο...

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

και η Τένια Μακρή...


H Τένια Μακρή χτυπήθηκε και η ίδια απο την αρρρώστια που μας ένωσε όλους σε αυτό το Blog.

Με καρκίνο του μαστού, με ειλικρίνεια, θάρρος και τόλμη, άνοιξε τον "φάκελο" της περιπέτεάς της στην Χρ. Λαμπίρη, περιπέτεια πολύ γνωστή σε τόσες Ελληνίδες...
Απο τη μία σκέφτομαι οτι τώρα τελευταία "εχει γίνει μόδα" (τις προάλες ο ΛΕΠΑ στην Τατιάνα Στεφανίδου μιλούσε για το πως στήριξε την νεαρή σύντροφό του στο να ανέβει και να κατέβει τον γολγοθά των χμθ) απο την άλλη λέω πως τελικά η μέση Ελληνίδα έχει ανάγκη να ακούσει πως και άνθρωποι της τηλεόρασης ή της επικαιρότητας ήρθαν αντιμέτωποι με τις ίδιες συσκολίες. Έτσι είναι, γνωστός ή άγνωστος, άσημος ή διάσημος, ίδια είναι τα συναισθήματα μπροστά στο θηρίο που ακούει στο όνομα ΚΑΡΚΙΝΟΣ. Η κ. Μακρή πάντως ήταν πολύ αισιόδοξη...είπε πως η ζωή συνεχίζεται για κάθε γυναίκα που έχει νοσήσει, αργά ή γρήγορα προχωράμε και μαθαίνουμε να ζούμε με αυτό! Έτσι είναι, το βλέπουμε απο πρώτο χέρι μετυαξύ μας, το βλέπεται οι υπόλοιποι απο μένα...δείτε πόσα έκανα μετά τον Καρκίνο. Δεν έκανα κάτι "ουάου" αλλά προχώρησα πέρα απο τις θεραπείες και τις κλινικές, και αυτό είναι ΠΟΛΛΑ, πιστέψτε με!

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Παιχνίδια μυαλού

Μια τρανή απόδειξη πως στη ζωή πολλά είναι απλώς η ιδέα μας, είναι η ακόλουθη...

Όταν έκανα τις χμθ, έπεσαν όλα τα νύχια των ποδιών μου. Μην τρομάζετε, δεν ήταν τόσο τραγικό γιατί καθώς το "παλιό" νύχι έπεφτε, το άλλο έβγαινε απο κάτω...δλδ δεν έμεινα ποτέ δίχως νύχι (αν σκεφτήκατε κάτι τέτοιο). Τέλος πάντων, όταν λοιπόν ξαναβγήκανε τα νυχάκια μου τα καινούρια, ήταν μαλακά και σαγρέ, περίεργα...θέλανε τον χρόνο τους και τη δική μου περιποίηση για να στρώσουν. Τρία χρόνια μετά και κάποιους μήνες πριν, το φετινό καλοκαίρι δηλαδή, είχα προσέξει πως κάποια νύχια των ποδιών μου είναι στραβά, το ένα κοιτάζει εδώ, το άλλο εκεί και σκεφτόμουν "πωπω, απο τις θεραπείες έχω πια στραβά νύχια..να πάρει η ευχή, κρίμα". Πριν δυο μέρες βρήκα μια φωτογραφία απο το καλοκαίρι του 2007 (όπου η λέξη χμθ δεν υπήρχε ακόμη στο λεξιλόγιό μου), μια φωτό με τα νύχια των ποδιών μου σε λευκό χρώμα, πλάι στα κόκκινα της "Σ"...εκεί, με μεγάλη μου έκπληξη, πρόσεξα πως τα νύχια μου ήταν απο τότε "κάπως". Γέλασα πολύ γιατί κατάλαβα πως σήμερα, τα νύχια των ποδιών μου είναι ακριβώς όπως ήταν πριν πέσουν, σαν να μην πέρασε απο πάνω τους τίποτα.
Είδατε λοιπον πως όλα είναι στο μυαλό; Εμένα μου είχε μπει και με βασάνιζε η ιδέα πως η χμθ φταίει για το σχήμα κάποιων νυχιών μου, δεν ήταν όμως έτσι...
Τα νύχια φυσικά δεν είναι το ζητούμενο, ούτε τα παραπανίσια κιλά αλλά ας μη γελιόμαστε, επειδή απο εκεί που ξέραμε ένα σώμα, βρεθήκαμε με ένα άλλο και μετά πάλι απο την αρχή, είναι μεγάλη αλήθεια πως όλες, μα όλες μας, θέλουμε να ανακάμψει η εμφάνισή μας!
Ας είμαστε όμως πρώτα καλά...

Ο Επανέλεγχός μου ξεκινά σε 10 μέρες.

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Σάββατο απογευματάκι στο νησί


Είναι 16.00, ένας ήλιος λαμπρός και ζεστός μπαίνει από την μοναδική μπαλκονόπορτα του σπιτιού μου! Το σπιτάκι μου είναι μικρό άλλα όμορφο-ζεστό και φιλόξενο! Ακούω ραδιόφωνο online.
Από εδώ, από τον καινούριο μου μικρόκοσμο βλέπω το παρελθόν αλλά και το παράλληλο παρόν μου (αυτό που άφησα πίσω στην πατρίδα) από μια απόσταση ασφαλείας. Είναι παράξενα και πρωτόγνωρα συναισθήματα. Έχω κάνει μια νέα αρχή, έχω δουλειά μόνιμη, καινούρια «ταυτότητα», νέες παρέες, καινούρια οδό. Όλα αυτά είναι τις περισσότερες μέρες τόσο, μα τόσο ελπιδοφόρα! Οδηγούν όμως και αρκετές στιγμές σε μια ενδοσκόπηση…και όταν κοιτάζω μέσα μου, βλέπω έναν άλλο εαυτό. Βλέπω ένα καινούριο «εγώ», έναν νέο άνθρωπο, στο κατώφλι των 30 που αν και κάποιες στιγμές ίσως αποπροσανατολίζεται και πέφτει, άλλες στιγμές (περισσότερες ευτυχώς) σηκώνεται, πατάει κάτω ολόκληρο το πέλμα των ποδιών του και συνεχίζει. Δεν είναι ποτέ εύκολο να κάνεις μια νέα αρχή, ιδίως αν έχεις στο εντωμεταξύ συρθεί στα πατώματα…είναι δύσκολο, γιατί πάντα, έρχεσαι αντιμέτωπος με το παρελθόν, είτε έχεις αρρωστήσει, είτε όχι. Πιστεύω πως είναι άξιοι θαυμασμού όσοι άνθρωποι μπορούν εύκολα να προσαρμοστούν σε μια νέα κατάσταση, να δεχτούν κάτι καινούριο σαν να ήταν από χθες δικό τους (και είμαι μια από αυτούς). Ναι, θέλει και τρόπο μα και κόπο να αφήσεις το παρελθόν εκεί που ανήκει…στο «χθες». Μου πήρε πολύ χρόνο να μάθω να ξεχωρίζω το παρελθόν από το μέλλον και για να είμαι ειλικρινής, είμαι ακόμα μαθαίνω. Θέλει προσπάθεια να αναθεωρήσεις και να επαναπροσδιορίσεις τις σχέσεις σου με όλους, να ξαναβρείς τη θέση σου στη ζωή γενικά αλλά και συγκεκριμένα εκείνη στις ζωές των άλλων. Η συνήθεια δεν είναι καλός σύμβουλος σε αυτή την περίπτωση, και η συνήθεια είναι που μας επηρεάζει και μας κρατά δέσμιους μιας κατάστασης συνεχώς. Αλλά πως θα μπορούσαμε να τα πάμε καλύτερα, εμείς είμαστε απλώς άνθρωποι που ήρθαμε σε τούτο τον κόσμο για κάποια χρόνια…δεν ανήκουμε στους θεούς μα ούτε μας βρίσκουμε ανάμεσα σε υπερ-ήρωες. Άρα δεδομένης της κατάστασης…καλά πάμε ;-)

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

όλα πολλά...

Κάθε μέρα γίνονται τόσα. Κάθε μέρα θέλω να σας γράψω και κάτι…πρέπει να αρχίσω τις σημειώσεις…

Πρώτον: είναι πραγματικότητα το πρώτο Ελληνικό Παιδικό Ογκολογικό Νοσοκομείο! Θα το ακούσατε και εσείς αλλα νιώθω την ανάγκη να το αναρτήσω και εδώ! Εμείς οι παθόντες ξέρουμε τη σημασία που έχει ένας ανθρώπινος μα και σύγχρονος χώρος νοσηλείας και θεραπείας. Οι μικροί ήρωες μπορούν πια να βρουν εκεί καταφύγιο. Μπράβο σε όλους όσους οραματίστηκαν, αγωνίστηκαν και κατάφεραν να υλοποιήσουν ένα τόσο μεγάλο πρότζεκτ! Αξίζουν το πιο δυνατό χειροκρότημα.
Δεύτερον: αλλά εξίσου σημαντικό! Ο Οκτώβρης είναι μήνας αφιερωμένος στον καρκίνο του μαστού. Απευθύνομαι σε όλες τις γυναίκες και σε όλους εκείνους που αγαπάνε τις γυναίκες, σε εκείνους που έχουν κόρες, εγγονές, συζύγους, μανάδες, φίλες, ξαδέρφες…σε όλους εσάς! Θυμηθείτε έστω μια φορά τον χρόνο, κάπου μέσα στον Οκτώβρη να κάνετε μια μαστογραφία ή να θυμήσετε στις αγαπημένες σας τη σημασία της αυτοεξέτασης και της επίσκεψης σε ένα γιατρό για ένα τσεκ απ. Η πρόληψη είναι το παν, σαν μιλάει μια παθούσα!
Τρίτον: Το Μαράκι, η mariatweety ανακοίνωσε την αποχώρησή της από την blogoσφαιρα. Εδώ και μήνες έγραφε πια σε blog «κλειδωμένο», δλδ μόνο για λίγους που επιθυμούσαν να διαβάζουν πάντα καλοπροαίρετα την ιστορία της. Το Μαράκι πάλεψε και ακόμη παλεύει με το θεριο που της χτύπησε την πόρτα!
Μαράκι σου εύχομαι ότι καλύτερο. ΕΙΣΑΙ ΝΙΚΗΤΡΙΑ και εσύ, έχεις περίσευμα δύναμης, κάθε που πέφτεις, σηκώνεσαι διπλά! Είσαι και θα είσαι για πάντα μέσα στις καρδιές μας. Όλοι όσοι σε παρακολουθήσαμε είχαμε διακρίνει από νωρίς την τεράστια δύναμη που έχεις παρά το νεαρό της ηλικίας σου! Ήμασταν και θα είαμστε κοντά σου! Τίποτα δεν τελειώνει εδώ! Θα έχεις πάντα τη σκέψη μας. Σημασία έχει πως μίλησες στις καρδιές μας, αυτό και μόνο είναι ΝΙΚΗ!

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Σήμερα Παρασκευή!


Κουράστηκα αυτή την εβδομάδα και περίμενα πως και πως τη σημερινή μέρα, η οποία αν και είχαν πει για βροχές, μας βγήκε ηλιόλουστη!

καθώς ξάπλωνα για την μεσημεριανή μου σιέστα, είδα στον τοίχο την παρακάτω εικόνα. Μου φάνηκε τόσο ωραία...!Είναι πάντα όμορφη η αίσθηση όταν ο ήλιος περνά απο το παράθυρο, προσπερνά τις κουρτίνες και λούζει το δωμάτιο...το χάζευα απο μικρή αυτό, στο ηλίολουστο παιδικό μου δωμάτιο τα απογεύματα, εκεί που ενώ παρατηρούσα τον ήλιο, έπρεπε να χω και μυαλό για διάβασμα και την μελαγχολία πως αύριο το πρωί έχει σχολείο. Σήμερα το φως έδωσε μια άλλη νότα στο δωμάτιο, και η σχιματισμένη μπαλκονόπορτα στον τοίχο έγινε στο μυαλό μου 2 πόρτες! Θα μπορούσε να είναι οι 2 πόρτες της ζωής μου, θα μπορούσε σκέφτηκα να είναι η μια, η ζωή μου πριν τον καρκίνο και η άλλη η ζωή μου μετά τον καρκίνο...είναι 2 πόρτες και 2 ζωές τόσο διαφορετικές, όμως όπως βλέπετε, συμπορεύονται και πάνε πλάι-πλάι, η μια γίνεται συνέχεια της άλλης...γίναν και οι 2 ανοίγματα σε αυτόν τον κόσμο...

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Εδώ για να μείνουμε!


Απο σήμερα θα έχω ιντερνετ φίλοι μου, κάτι που θα διευκολύνει πάρα πολύ την επαφή μας! Θα τα λέμε λοιπόν πιο συχνά πια!
φιλιά και σας ευχαριστώ που δεν με ξεχάσατε ποτέ! Σας χαρίζω ένα όμορφο κοχύλι που έβγαλα απο τον βυθό πριν 20 μέρες!

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

μερικές μέρες!

Δεν μπορώ να αποφύγω τη σκέψη της περσινής χρονιάς.
Πόσο κακό έκανα στον εαυτό μου που άφησα να φθείρομαι με καθημερινές χαζομάρες. Πόση ζωή χαράμισα! Ώρες και μέρες πολλές με σκέψεις ανούσιες, επιμένοντας γύρω από τα ίδια πρόσωπα και θέματα, ψάχνοντας για εκπληρώσεις υποσχέσεων, για πράξεις που θα ακολουθούσαν τα λόγια. Αγώνας, άγονος! Σκέφτομαι πως η ζωή δεν λέει ποτέ τον τελευταίο της λόγο, όσο αναπνέουμε…και η ζωή μου χρωστούσε τη φετινή χρονιά, μακριά από όλους και όλα όσα με πλήγωσαν και εκείνα που μου θύμιζαν την αρρώστια. Πέρσι ήμουν αρκετά μόνη και ας ζούσα στην πόλη μου. Φέτος ζω χλμ μακριά από τον τόπο μου…και όμως… δεν είμαι ποτέ μόνη. Έκανα μια καινούρια αρχή, και πιστέψτε με, είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί τα τελευταία τρία χρόνια. Φέτος άνοιξα και πάλι τα φτερά μου, έσπασα τα δεσμά. Το μυαλό μου απορρίπτει όλους εκείνους που με έκαναν να αισθανθώ μόνη στο παρελθόν. Κάπου εδώ σταματώ να δικαιολογώ τις συμπεριφορές των άλλων. Όχι, δεν γίνομαι αυστηρός κριτής των γύρω, απλά βαρέθηκα…προχωρώ. Κάπου εδώ παύω να νιώθω «θύμα», παύω να κλαίγομαι και κοιτάζω πως θα ομορφύνω την καθημερινότητά μου. Οι άνθρωποι δεν θα συμπεριφερθούν ποτέ όπως εσύ θες, πρέπει να ξυπνήσεις από το όνειρο. Δεν θα καταλάβει κανείς το ζόρι που τράβηξες, την αγωνία, το ξενύχτι, τη στεναχώρια μέσα στην περιπέτειά σου. Στο τέλος της γραφής, αντι να σε ανακουφίσουν θα προσθέσουν μεγαλύτερο βάρος στους ώμους σου γιατί απλά θα σε απογοητεύσουν. Μην το πάρεις (το βάρος), πες «ευχαριστώ», και απλά προσπέρασε, άσε τους αδύναμους πίσω, τους ανώριμους συγχώρεσε και φύγε. Κάνε τα δικά σου, βάλε μπροστά τα «θέλω» σου και όρμα! Μην κάνεις πίσω για κανέναν, δεν αξίζει. Θες να βγείς, θες να τρέξεις, να ξενυχτήσεις, να νιώσεις πως είσαι νέος και μπορείς, πως άφησες το κρεβάτι του νοσοκομείου και είσαι δυνατός και γερός; Μη χάνεις στιγμή, και μην δικαιολογήσαι σε κανέναν επειδή αυτοί απλά νομίζουν πως παλιμπαιδίζεις! Τζάμπα σκορπίζεις τα λόγια σου, σε ακούν μα δεν σε καταλαβαίνουν, άστους να φράσουν τον δικό τους δρόμο, να μπαίνουν σε καλούπια και κράτα το προσωπικό σου μονοπάτι ολάνοιχτο! Καβάλα τη ζωή, γραπώσου από πάνω της σαν να ήταν το τελευταίο άλογο, λευκό, δυνατό, καμαρωτό σε καλεί να το τιθασεύσεις, είναι το τελευταίο σου μέσο για να φτάσεις στην κορυφή του βουνού! Και εσύ θες πάρα πολύ να φτάσεις στην κορυφή, γιατί εκεί ψηλά ξέρεις πως έχει την ομορφότερη θέα! Ξέρεις επίσης πως σαν φτάσεις «ψηλά» θα σε χωρίζουν πολλά μέτρα (ατελείωτα χιλιόμετρα) από τα προβλήματα! Κάντο και μην ακούς κανένα! Το αξίζεις ως εδώ που έφτασες, δεν αξίζεις τίποτα λιγότερο, αξίζεις μόνο τα καλύτερα!
Προχωρώ, πότε ανέμελα, πότε με κάποιες έννοιες. Δεν ξέρω προς τα πού προχωρώ μα ούτε και με ποιους ακριβώς, αλλά προχωρώ, πότε μπερδεμένη, πότε ξεκάθαρη. Το ταξίδι δεν είχε πάντα σημασία; Αυτό δεν μας μάθανε; Κάπου πάω και εγώ, κάπου θα φτάσω κάποια στιγμή, το σίγουρο είναι πως βλέπω μπροστά, και απολαμβάνω την «διαδρομή»!

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Αν δεν υπήρχε...

Θα είχαμε σίγουρα μια ανέμελη ζωή. Θα περνούσαμε ξέγνοιαστες μέρες και θα αναλωνόμασταν στα μικρά και ασήμαντα, καθημερινά. Οι λέξεις χημειοθεραπεία και νοσοκομείο θα μας ήταν ξένες. Η λέξη «καρκίνος» θα αφορούσε άλλους. Δεν θα «στήναμε αυτί» για κάθε νέο φάρμακο που μας ανακοινώνουν στις ειδήσεις.
Όμως η πραγματικότητα για εμάς, που μας ενώνει η αρρώστια είναι άλλη…η λέξη καρκίνος μας αφορά…η μνήμη μας έχει κάπου θάψει άπειρες εικόνες νοσοκομείου, άλλες τόσες πληροφορίες για φάρμακα και τηλέφωνα γιατρών. Ναι, η ζωή μας θα ήταν αλλιώς, αλλά τελικά, ποια ζωή ξέρουμε και ορίζουμε;
Είναι τρελό, είναι πέρα για πέρα περίεργο αλλά δεν ξέρω άλλη ζωή πέρα από αυτή. Ο καρκίνος ήταν ένα πολύ μεγάλο σοκ για μένα (τότε δεν το καταλάβαινα) και από το να προσπαθώ να τον απωθήσω, διάλεξα να τον κάνω «δικό» μου. Έτσι, η προ Sweet December εποχή, δεν υπάρχει έντονα στο μυαλό μου. Μην παρεξηγήσετε τα όσα γράφω, δεν κόλλησα την ταμπέλα της άρρωστης και ξέχασα πως ζούσα πριν τον Καρκίνο, μια χαρά θυμάμαι αρκετά από μαθητικά χρόνια, φοιτητική ζωή κτλπ. Όταν όμως είδα πως η ζωή περνάει και τρέχει και μπορεί να μας φέρει τις χειρότερες ανατροπές, σαν να ξεκόλλησα από το παρελθόν, γιατί πια έχω την προσμονή και την λαχτάρα του μέλλοντος. Ο καρκίνος μου έφερε τα πάνω κάτω…ο καρκίνος επίσης με άλλαξε και πιστέψτε με, δεν μπορώ να εθελοτυφλώ μπροστά σε αυτή την αλλαγή. Είχα μια επιλογή, να αγαπήσω τον εαυτό μου, αυτό που έγινα μέσα από μια τεράστια περιπέτεια υγείας. Και τα κατάφερα! Αγάπησα τον εαυτό μου, είτε με την μαστεκτομή, είτε με τις 2 σιλικόνες, πότε με 7 κιλά συν από τις χμθ και πρήξιμο σούσκας, πότε με το δεξί μου χέρι να υπολειτουργεί. Δεν έχω άλλο ευατό να αγαπήσω πέρα από αυτόν…δεν έχω άλλο σώμα για να στεγάσω την ψυχή μου πέρα από αυτό. Πόσο να το κριτικάρω; Για ποιο λόγο να το «βαθμολογώ»; Δεν είναι το σώμα της διπλανής, μα ούτε και η ψυχή της φίλης που δεν ταλαιπωρήθηκε στη ζωή. Είναι το δικό μου, που πέρασε τόσα πολλά! Έτσι είμαι επιεικής, και έμαθα να βλέπω με στοργική ματιά τα όποια ελαττώματά μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήμουν αν δεν είχα αρρωστήσει, γιατί έμαθα τα τελευταία χρόνια να ζω σε άλλους ρυθμούς! Μην μπερδεύεστε, δεν είμαι από εκείνους που λένε «ο Καρκίνος μου άλλαξε τη ζωή, τώρα ζω καλύτερα» αλλά από εκείνους που μάθανε να κουβαλάνε ένα «Κ» κεφαλαίο και το εντάξανε στην καθημερινότητά τους. Ούτε πάλι μπορώ να πω πως ζω με τη σκιά της αρρώστιας κάθε μέρα…ότι είμαι όμως σήμερα (καλό, στραβό ή ανάποδο) ε, εννοείται πως ο καρκίνος έβαλε, όχι λιθαράκι μα κοτρόνα. Τι να κάνουμε; Στη ζωή είναι όλα τύχη. Όμως καλό είναι και εμείς να μην το βάζουμε κάτω! Ο καρκίνος μου έφερε κοντά μου όλους εσάς, και μια αίσθηση πληρότητας κάθε που απαντάτε στα γραπτά μου. Ποιος ξέρει; Μπορεί όταν μεγαλώσω, να γίνω συγγραφέας και να σας κλείσω όλους σας σε ένα μεγάλο βιβλίο, το βιβλίο της ζωής μου!

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Αυτό το νησί...

Μπορεί να είναι μακρινό από την υπόλοιπη Ελλάδα…μπορεί να είναι ακριτικό αλλά έχει γίνει ένας αγαπημένος τόπος…κάθε μέρα που περνάει εδώ είναι απολαυστική. Απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Μετά από τρία χρόνια «γκρίζα», κουραστικά και ψυχοφθόρα….νιώθω φέτος μακριά από τα προβλήματα. Νιώθω ένας καινούριος άνθρωπος…Δεν είμαι αυτή που ήμουν πριν το 2007 αλλά ούτε και εκείνη η κοπέλα κατά τη διάρκεια των θεραπειών. Είμαι ένας άλλος άνθρωπος που το μόνο έντονο χαρακτηριστικό που μου έρχεται αυτή τη στιγμή είναι πως…απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Απολαμβάνω τη θέα καθώς πηγαίνω στη δουλειά μου, χαζεύω τα φώτα στα μικρά σπιτάκια του βουνού το σούρουπο, χαλαρώνω στο δικό μου σπίτι. Βρήκα ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν τον χρόνο τους μαζί μου, παρέες που γέλασαν με τα αστεία μου, καινούριους φίλους που ξανατηλεφώνησαν για να βρεθούμε, άτομα που με ψάχνουν για να τους οργανώσω μια εκδρομή, κόσμο που για να βγει για ποτό θέλει και μένα. Όλα αυτά είναι υπέροχα, είναι στην ουσία σαν να δίνω μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό μου, εγώ η ίδια. Η αρρώστια κουράζει, συρρικνώνει, σε μαζεύει σε ένα καβούκι. Οι άνθρωποι σταδιακά χάνονται ή παύουν πια να σου προσφέρουν όσα προσέφεραν στο παρελθόν, πέφτεις ψυχολογικά, απογοητεύεσαι, πληγώνεσαι αλλά πρέπει κάποια στιγμή να σηκωθείς και να πείσεις τον εαυτό σου πως μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μην το πεις πουθενά, αρκεί να ξέρεις μέσα σου πως είσαι ένας μικρός ήρωας, και μόνο που θα τεο ξέρεις εσύ, σου φτάνει! Το προηγούμενο Σάββατο κατάλαβα κάτι. Κατάλαβα πως έφτασα ως εδώ γιατί έχω πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ;-) . είναι ένα απερίγραπτα όμορφο συναίσθημα το να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, νιώθεις τα βήματά σου σίγουρα και σταθερά! Φιλιά σου όλους! ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΠΡΩΤΑ ΣΕ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Γίνετε αυτόφωτοι…μη χαραμίζεστε σε λογικές άλλων…

Αυτό το νησί...

Μπορεί να είναι μακρινό από την υπόλοιπη Ελλάδα…μπορεί να είναι ακριτικό αλλά έχει γίνει ένας αγαπημένος τόπος…κάθε μέρα που περνάει εδώ είναι απολαυστική. Απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Μετά από τρία χρόνια «γκρίζα», κουραστικά και ψυχοφθόρα….νιώθω φέτος μακριά από τα προβλήματα. Νιώθω ένας καινούριος άνθρωπος…Δεν είμαι αυτή που ήμουν πριν το 2007 αλλά ούτε και εκείνη η κοπέλα κατά τη διάρκεια των θεραπειών. Είμαι ένας άλλος άνθρωπος που το μόνο έντονο χαρακτηριστικό που μου έρχεται αυτή τη στιγμή είναι πως…απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Απολαμβάνω τη θέα καθώς πηγαίνω στη δουλειά μου, χαζεύω τα φώτα στα μικρά σπιτάκια του βουνού το σούρουπο, χαλαρώνω στο δικό μου σπίτι. Βρήκα ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν τον χρόνο τους μαζί μου, παρέες που γέλασαν με τα αστεία μου, καινούριους φίλους που ξανατηλεφώνησαν για να βρεθούμε, άτομα που με ψάχνουν για να τους οργανώσω μια εκδρομή, κόσμο που για να βγει για ποτό θέλει και μένα. Όλα αυτά είναι υπέροχα, είναι στην ουσία σαν να δίνω μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό μου, εγώ η ίδια. Η αρρώστια κουράζει, συρρικνώνει, σε μαζεύει σε ένα καβούκι. Οι άνθρωποι σταδιακά χάνονται ή παύουν πια να σου προσφέρουν όσα προσέφεραν στο παρελθόν, πέφτεις ψυχολογικά, απογοητεύεσαι, πληγώνεσαι αλλά πρέπει κάποια στιγμή να σηκωθείς και να πείσεις τον εαυτό σου πως μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μην το πεις πουθενά, αρκεί να ξέρεις μέσα σου πως είσαι ένας μικρός ήρωας, και μόνο που θα τεο ξέρεις εσύ, σου φτάνει! Το προηγούμενο Σάββατο κατάλαβα κάτι. Κατάλαβα πως έφτασα ως εδώ γιατί έχω πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ;-) . είναι ένα απερίγραπτα όμορφο συναίσθημα το να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, νιώθεις τα βήματά σου σίγουρα και σταθερά! Φιλιά σου όλους! ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΠΡΩΤΑ ΣΕ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Γίνετε αυτόφωτοι…μη χαραμίζεστε σε λογικές άλλων…