Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

επιστροφή στον τόπο των...

αναμνήσεων...

πως είναι να επισκέπτεσαι έναν τόπο που πρωτοείδες όταν έκανες χμθ;

πήγα σήμερα σε μια λίμνη στη Β. Ελλάδα...πανέμορφη η λίμνη, το τοπίο μοναδικό...είχα πάει εκεί ξανά τον Απρίλιο του 2008, ένα βήμα πριν την τελευταία μου χμθ. Έβγαλα φωτογραφίες εκείνη τη μέρα...τις έχω ακόμη...μαλλί αραιό- λόγω της κατάστασης-φρύδι αραιό, και πρήξιμο στο πρόσωπο. Αυτή ήμουν τότε, χάζευα τα παπάκια, τους κύκνους και ξεχνούσαμε με τη "Σ" τα ζόρια της ζωής. Στο γυρισμό είδαμε και καταράκτες, μέσα στις φουρτούνες εκείνης της περιόδου ήταν μια λιακάδα στην ψυχούλα μου εκείνη η μέρα.

Σήμερα κοιτάζω τις αποψινές φωτογραφίες. Στο φως του ήλιου βλέπω, τέσσερα χρόνια μετά, στο ίδιο μέρος, στο ίδιο τοπίο τον εαυτό μου. Τα μαλλιά μου είναι πλούσια και μακριά, τα φρύδια μου στα κανονικά τους, το πρόσωπό μου ήρεμο και χαμογελαστό. Δίπλα μου ποζάρουν τρεις χαμογελαστοί άνθωποι, καινούρια πρόσωπα που γνώρισα στο περσινό νησί και τους αποκαλώ φίλους μου απο τότε. Ήμουν εκεί, είμαι εδώ, είμαι μέσα στη φωτογραφία με ένα κατα κόκκινο μπλουζάκι, δίχως τη μαστεκτομή και με πλατύ χαμόγελο. Με αγκαλιάζουν οι φίλοι μου, θυμάστε που λέγαμε εδώ πως χρειαζόμαστε πολλές αγκαλιές;;;Μπείτε σε όσες περισσότερες βρείτε, χωθείτε και απολαύστε τη στιγμή! Έχουν δυνάμεις μαγικές οι φίλοι...αρκεί να τις ανακαλύψεις!

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

είναι στιγμές

που χρειάζεσαι έναν συγκεκριμένο άνθρωπο δίπλα σου,

είναι στιγμές που αυτός ο άνθρωπος σου λείπει και ας είναι κοντά χιλιομετρικά...

Η ζωή όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά κάποιες μικρές στιγμές, χαράς, γέλιου μα και θλίψης και δακρύων. Αν στη δική σου ζωή περισσότερες είναι οι ευχάριστες στιγμές, τότε λέγεσαι τυχερός, έτσι απλά...!


Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

όσο μεγαλώνω...

δεν ξέρω αν γίνομαι πιο σοφή...

πάντως απολτώ μια "κοσμοθεωρία"...υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορείς να αποφύγεις στη ζωή, και κάποια άλλα που μπορείς να τα ορίσεις...Η αρρώστια που μπορεί να μπλοκάρει τον δρόμο σου είναι σίγουρα απρόσκλητη, άσχημη, σκληρή και ανεπιθύμητη! Σε κάνει άλλο άνθρωπο, σε διαχωρίζει απο αυτό που ήσουν πριν. Αυτό όμως που μπορείς να κάνεις, εφόσον γίνεις καλά, είναι να ξανα οργανώσεις της ζωή σου, όχι όπως πριν, αλλά όπως μετά! Θα πάρει χρόνο αλλά αξίζει να υποδεχτούμε αυτό το "καινούριο αύριο". Ούτε αυτή τη φορά ξέρουμε που θα μας βγάλει...την προηγούμενη μας έβγαλε εκτός δρόμου, συγκρουστήκαμε με την αρρώστια...Αυτή τη φορά ας ελπίσουμε να συνεχίσουμε αδιάκοπα την πορεία μας...το ταξίδι μετράει, ας είναι τουλάχιστον καλό...Στο δρόμο, "οδηγώντας" θα σκεφτούμε όλα όσα περάσαμε, θα βάλουμε μουσική, θα μας θαμπώσουν τα φώτα του "απέναντι" του "απο πίσω" θα φέρουμε στο μυαλό μας καλές μα και πικρές στιγμές, ανθρώπους και "φαντάσματα" που στάθηκαν δίπλα μας...αργά ή γρήγορα, θα ρθει ο απολογισμός και αν κάπου εκεί, καθώς "οδηγούμε" βρούμε κάποιο ξέφωτο σε επαρχιακό δρόμο, ή παρκινγκ στην Εθνική....μπορεί να βρούμε τη δύναμη, να αφήσουμε εκεί όλους όσους μας κούρασαν τόσα χρόνια...δεν θα το κάνουμε απο κακό, θα βρεθεί κάποιος άλλος να τους συλλέξει....και θα βρούμε συνεχίζοντας κάποιους άλλους να ανεβάσουμε στο όχημά μας...θα το κάνουμε πολύ απλά απο κούραση και φθορά προσωπική...Ο κάθε άνθρωπος αξίζει το καλύτερο, και εμείς και οι άλλοι ωφήλουμε στον εαυτό μας μια καλή συμπεριφορά, ένα ασφαλές ψυχικά ταξίδι...μια

ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

καλή εβδομάδααααα! συνεχίζω ακάθεκτη τα μπάνια, ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΖΕΙΙΙΙ! μαζί του και εγώ!

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Ρεζουμε...!

Πολλοί μου ζητήσατε να σας πω τα νέα μου και έτσι αποφάσισα σήμερα Κυριακή πρωί, πίνοντας τον καφέ μου να σας κάνω ένα ρεζουμέ της όλης κατάστασης.

Γύρισα από το νησί όπου δούλευα τον Ιούλιο. Τον ίδιο μήνα, τέλη, έφυγα στην Ευρώπη για 10 μέρες σε ένα μοναδικό «τουρ» με μια φίλη που γνώρισα στο νησί. Γύρισα και ξαναέφυγα για δεκαήμερες διακοπές σε νησί του Ιονίου. Πολλές από εσάς με ρωτάτε αν θα ξανα πάω στο νησί. Η απάντηση είναι αρνητική. Έφερα τη δουλειά μου εδώ λοιπόν…Στη στεριά, στον τόπο που γεννήθηκα, που μεγάλωσα, που αρρώστησα. Το νησί ήταν η μεγάλη μου φυγή, το καταφύγιο που βρήκα τελείως αναπάντεχα. Ήταν το δώρο που άφησα να μου προσφέρει η ζωή (γιατί θα μπορούσα να μην πάω). Ήταν το ρίσκο, το νέο βήμα που έκανα και μου βγήκε σε καλό. Ήταν οι άνθρωποι, αυτοί που έγιναν σύντομα φίλοι μου και μου ζέσταναν την καρδιά. Είχα ανάγκη για κάτι καινούριο, είχα ανάγκη για νέες παρέες, για μακρινούς τόπους, ήθελα πολύ να ξανα αγαπηθώ και να ξανα κερδίσω κόσμο, να γίνω «η» φίλη, έτσι όμως ακριβώς είμαι. Με τα νεύρα μου, τις εντάσεις μου, τις απόψεις μου περι ζωής αλλά και τα καλά μου, το φιλότιμό μου, την αγάπη που πάντα κρατώ μέσα μου για τους «ξένους». Έτσι είμαι εγώ, πιστεύω στους ανθρώπους, πιστεύω στη φιλία, στις αγκαλιές που ανταλλάσουμε σαν θα βρεθούμε. Και οι φίλοι μου, που τώρα βρίσκονται στο νησί, όλοι, για δεύτερη χρονιά, δεν με διέψευσαν. Τους λείπω, και αυτό είναι μια κατάκτηση κορυφής για μένα, μια κατάσταση που με έκανε να δω τον ίδιο μου τον εαυτό διαφορετικά. Είδα πως δεν είμαι μίζερη, πως οι παρέες με αναζητούν και ας νιώθω πως έχω ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα. Μια φίλη από εκεί, μου είπε πρόσφατα στο τηλέφωνο «μα εσύ διψάς για ζωή! Δεν κάθεσαι ποτέ, πάντα θέλεις κάτι να κάνεις» εγώ πολλές φορές νομίζω πως δείχνω να βαριέμαι και όμως! Τελικά πόσο καλα ξέρουμε τον εαυτό μας;;; Έχουμε ανάγκη από τους φίλους, γιατί κάθε ένας τους βλέπει σε εμάς μια διαφορετική πτυχή της προσωπικότητάς μας. Και έχουμε ανάγκη να εισπράττουμε αυτό από τα μάτια τους.

Σήμερα μπορεί να μου λείπουν τα παιδιά που άφησα πίσω, γιατί είμαστε ή γινόμαστε οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε. Δίνουμε και παίρνουμε, παίρνουμε και δίνουμε, αυτό σημαίνει παρέα, αυτό σημαίνει σχέση. Και εγώ τότε ήμουν μια άλλη, περσι, γιατί είχα άλλες παρέες και ανθρώπους γύρω μου. Ευχαριστώ τη ζωή που μου έφερε αυτό το όμορφο και λαμπερό διάλειμμα, εκεί, στην άκρη της Ελλάδος, εκεί που σκάει το Αιγαιοπελαγήτικο κύμα, εκεί που άλλοι γκρινιάζανε για το πόσο μακρυά απο το σπίτι τους είναι, εκεί εγώ βρήκα το ησυχαστήριό μου, τη λύτρωσή μου, μακρυά απο νοσοκομεία, θεραπείες, καρκίνους! Εκεί, εκεί ανακάλυψα πως η ζωή δεν σταματά...πως κάθε μέρα, είμαι μια μικρή ευκαιρία για μια νέα αρχή!Για να σηκώσεις κεφάλι, να κοιτάξεις τον ήλιο, να σου κάψει ευχάριστα τα μάτια, να πάρεις μια βαθειά ανάσα και να πεις "ΖΩ ΞΑΝΑ!"

"Φίλοι του Αιγαίου" αν διαβάζετε, σας φιλώ!
Το μεγαλύτερο δώρο που μου κάνατε ήταν η παρέα σας, και η χαμένη μου αυτοπεποίθηση που με τρόπο μαγικό και μοναδικό, μου την φέρατε πίσω, δίχως καλά-καλά να καταλάβαιτε πως το κάνατε αυτό! Θα μου λείψετε φέτος, γιατί είχαμε μάθει να έχουμε ο ένας τον άλλο... και να περνάμε άπειρες ώρες μαζί...Οι καλοί φίλοι όμως δεν χάνονται απλά γιατί μεσολαβεί το πέλαγος, έτσι δεν είναι;;;

πολλά φιλιάαααα!