Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Σας αφήνω ένα τραγουδάκι!

Δάκρυα του Φθινοπώρου...

Έξω απο το παράθυρό μου βλέπω τα μουντά χρώματα του χειμώνα...ακούω το τραγουδάκι σε στίχους Ν. Γκάτσου...το ακούω απο τον Οκτώβρη...

"Σε τραγούδησα σαν μια απέραντη αμμουδιά, σαν μια ροδιά χωρίς κλαδιά"

Ποιός άλλος τρόπος να τραγουδήσεις κάποιον; Να τον αγαπήσεις πραγματικά;;;Να ξέρεις μέσα σου πως έχει τη χάρη μιας όμορφης ζεστής αμμουδιάς μα και ενός δέντρου που έχει μόνο κορμό και όχι καρπούς να δώσει. Η ζωή και οι αντιφάσεις της...
 Να έχει φύγει ένας άνθρωπος απο τη ζωή σου, ή να να τον κοιτάς στα μάτια και να έχει αλλάξει τόσο που να μην τον αναγνωρίζεις πια...
να είναι φθινόπωρο και να αναπολείς τα καλοκαίρια σου τα ξανθά, εκείνα τα έντονα, τα όμορφα χρυσά ακρογιάλια...και ας ατενίζεις σήμερα έναν μελαγχολικό ουρανό.
Να σκέφτεσαι εκείνους που αγάπησες και τους πήρε το κύμα, τα ονόματα που έγραψες στην άμμο και ο αφρός της θάλασσας τα εξαφάνισε την επόμενη στιγμή...το κύμα που έβρεχε πάντα τις πετσέτες μας

Καλημέρα φίλοι μου, ακούστε το τραγουδάκι! Είναι μελωδικό πολύ!


Δεν υπάρχουν σχόλια: