Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Είμαι καλύτερα

χαίρομαι κάθε μέρα σε τουτο τον τόπο, κάθε Κυριακή που ξεκινά!

Χαίρομαι τη θάλασσα, τον γαλάζιο ουρανό, τους γλάρους καθώς πλησιάζουν την ακτή...Πολλές φορές στο λιμάνι ταίζω τα ψαράκια και τα περιστέρια πριν τον απογευματινό μου περίπατο! Είναι όμορφα...είναι όμορφα όχι γιατί έχει φυσικές ομορφιές μόνο, είναι όμορφα γιατί βλέπω αυτόν τον τόπο με τα μάτια της ψυχής μου! Είναι το μικρό-μεγάλο μου καταφύγιο!

Αγκάλιασα αυτόν τον τόπο και με αγκάλιασε και αυτός!

Βρήκα εδώ καινούριους φίλους που τους κέρδισα και με κέρδισαν! Βρέθηκα ανάμεσα σε νέους ανθρώπους που το λέει η καρδιά τους και διασκεδάζουν! Λυπάμαι όταν σκέφτομαι πως περσι περνούσα μίζερα. Γιατί;;;Ποιός ο λόγος;;;Μήπως η ζωή επαναλαμβάνεται;;;ΌΧΙ! Κανείς δεν μας φέρνει πίσω τον χρόνο που χάνουμε...άρα καλό είναι όσο περνάει ο καιρός να γινόμαστε σοφότεροι σε αυτό το κομμάτι...Φέτος είμαι πιο ανάλαφρη (τις περισσότερες μέρες)...είναι η αλλαγή που μίλησε μέσα μου! Είναι η μεγάλη έξοδος που πραγματοποίησα! Πιστεύω πως αν του χρόνου επιστρέψω στον τόπο μου θα διαχειριστώ καλύτερα κάποιες καταστάσεις...

Σήμερα χόρεψα....και είναι καιρός τωρα, που όπου γάμος και χαρά είμαστε πρώτοι. Πήγα σε τοπικά αποκριάτικα έθημα και για πότε με την παρέα μου βρεθήκαμε σε παραδοσιακούς νησιώτικους χορούς δεν το πήραμε χαμπάρι...
Τελικά τι μένει απο τη ζωή;;;Τι είναι αυτά που ο άνθρωπος αναπολεί όταν το κουβάρι του μικραίνει;;;Δυο-τρεις καλές στιγμές, έναν καλό λόγο, δυο-τρεις ανθρώπους που άλλαξαν την πορεία του, κάποια μικρά, αστεία περιστατικά που γίνονται μνήμες πολύτημες, με τον χρόνο μερικά ηλιοβασιλέματα, κάποια απογεύματα στη θάλασσα, μικρες-μεγάλες εκδρομές, μερικές ανάσες πεύκου και την ηρεμία τους!

καλό βράδυ!

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

To τούνελ και η έξοδος...

Όπως υπάρχουν και πορεύονται αρμονικά (σχεδόν) μέσα μας, οι καλές με τις κακές σκέψεις, δεν μπορεί, σκέφτηκα σήμερα, θα υπάρχει μαζί με το τουνελ και η έξοδος!

Στην αρχή το τουνελ είναι πολύ σκοτεινό, μακρύ και ατελείωτο, κάθε βήμα όμως σε αυτό, τελικά αν το σκεφτούμε, έχει πολλές πιθανότητες να μας φέρει στην έξοδο. Άρα τι μπορούμε να κάνουμε για να βρούμε την δική μας έξοδο και να αφήσουμε το αδιέξοδο στο οποίο ζούμε;;;
Κανόνας νούμερο 1 : δεν μένουμε ποτέ ακίνητοι! Κινούμαστε λοιπόν, αναπνέουμε αργά αλλά σταθερά και παραμένουμε ΖΩΝΤΑΝΟΙ ακόμη και μέσα στο τουνελ…σπάμε μόνοι μας τα ρεκορ και τις έρευνες, δημιουργούμε ζωή και κάτω από το έδαφος. Δημιουργούμε έναν καινούριο άνθρωπο, που μπορει να μην ήταν επιλογή του όλο αυτό το σκοτάδι και το τουνελ, αλλά είπε πως «εγώ δεν θα πεθάνω εδώ, δε θα σβήσω και θα μαραζώσω στο υγρό και στενάχωρο τούνελ, θα κάνω ότι μπορώ για να βρω την έξοδο». Μπορεί να μην βρούμε ολόκληρη την έξοδο, μπορεί να φτάσουμε στη χαραμάδα…μόλις όμως βρούμε έστω και αυτό το άνοιγμα, η ανακούφιση θα είναι τεράστια!
Η ζωή δεν επαναλαμβάνεται. Η ζωή είτε με τα λίγα, είτε με τα πολλά (μα ποιος ορίζει το ένα και ποιος το άλλο;) είναι πολύτιμη και πρεπει να «αξιολογείται» σφαιρικά…
Ψαξτε για την εσωτερική σας έξοδο, αυτό κάνω από τον Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα…πέφτω, σηκώνομαι, τελικά όπως έγραψα και στο προηγούμενο ποστ, τα πράγματα μάλλον είναι πολύ πιο απλά από όλα όσα σκεφτόμαστε και βιώνουμε. Πρέπει, πρέπει, πρέπει, να σπάσουμε τα δεσμά της αρρώστιας, να ξεφύγουμε από τα καρφιά που μας κρατούν στο έδαφος, να ξεπεράσουμε κάθε «απώλεια» από το κοινωνικό μας περιβάλλον, κάθε μικρή πληγή να σβήσει.
Ο ρεαλισμός μου, μου λέει πως είναι ένας ζόρικος δρόμος το «από δω και πέρα» και χρειάζεται καθημερινή δουλειά, αλλά μπορεί όλο αυτό να υλοποιηθεί. Να θυμάστε πάντως πως θέλει κότσια να ηρεμήσεις, θέλει τόσα κότσια όσα εκείνα με τα οποία αγωνίστηκες κατά του καρκίνου. Θέλει «δουλειά» και επιμονή για να το ξεπεράσεις. Φυσικά όλα έρχονται με τον καιρό, πρώτα από όλα πέφτεις στη μάχη για να σώσεις το σώμα σου, και έπειτα αρχίζεις την προσπάθεια no2 για την ψυχή. Δυστυχώς τα μαγικά ραβδιά εκλείψανε και σε μια σύντομη ζωή, καλούμαστε εμείς οι ίδιοι, δίχως μαγικά να σώσουμε τον εαυτό μας. Στο παραμύθι του σύγχρονου ανθρώπου δεν υπάρχουν τελικά πρίγκιπες με μαγικά φιλιά ούτε βασίλησες με υπερ-δυνάμεις, όσο και αν ψάχνουμε γι αυτούς, έξω θα πέφτουμε και είναι ωραίο να ξέρεις την αλήθεια, σε ξελαφρώνει…Ξελαφρώνεις γιατί δεν περιμένεις κάτι από τους άλλους, και αυτό είναι λυτρωτικό. Ζυγιάζεις τις δυνάμεις σου και ότι μπορείς κάνεις, κάθε μέρα, κάθε βδομάδα, για χρόνια, ΓΙΑ ΣΕΝΑ!

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Σήμερα είναι μια άλλη μέρα

μπορεί να βρέχει και να κοιτάζω τη νησιώτικη βροχή απο το παράθυρό μου αλλά είμαι πολυ ήρεμη....

Φιλοξενώ τη μητέρα μου απο την προηγούμενη Κυριακή....πηγαίνουμε βόλτες και περνάμε χρόνο εκτός σπιτιού χαζεύοντας τόσες ομορφιές....

Θέλω να ευχαριστήσω την averfoula που μου άνοιξε τα μάτια με 2-3 σειρές στην προηγούμενη ανάρτησή της.

Τελικά ΖΩ! Και τελικά, αυτή είναι η ουσίααααα.
όλα συνοψίζονται σε 3 γράμματα "Ζ-Ω-Η" και εγώ που γράφω, και εσύ που διαβάζεις, είμαστε εδώ, ζωντανοί! Η ζωή μας έδωσε την ευκαιρία, εκεί που μας στέρησε για λίγο το χαμόγελο, έπειτα μας έκλεισε το μάτι ;-) Αυτό το νεύμα δεν πρέπει να το ξεπερνάμε έτσι απλά....για όσο και αν κρατήσει η τσακπινιά αυτή της ζωής, πρέπει να τη λάβουμε υπόψη μας ;-)

Χθες βρέθηκα με τους εδώ φίλους μου, αποδεχόμενη την πρόταση για φαγοπότι στο σπίτι μιας φίλης. Χάρηκα, γέλασα, ήπιαμε τα κρασιά μας, φάγαμε, η μαμά μου ενθουσιάστηκε με την παρέα!
Η ζωή είναι απλή σκέφτηκα, πρέπει να ξανα-αποκτήσω την χαμένη εμπιστοσύνη μου προς τους ανθρώπους, να ξανα-πιστεψω σε αυτούς και να αφαιθώ στο τώρα, στη μαγεία της στιγμής, στο χαμόγελο της παρέας, στο αφθόρμητο κάλεσμα, στο πηγαίο ενδιαφέρον. Ναι, υπάρχει!

Τελικά τα πράγματα είναι απλά....δε θα έπρεπε να μπλέκομαι σε συναισθηματισμούς, να τρέχω να ενώσω το παρελθόν με το παρόν, να ζητάω πράγματα απο τους ανθρώπους πάνω απο τις δυνατότητές τους, να τους θυμώνω αλλά και να καταλαβαίνω ότι τους αγαπώ. Αυτά με φθήρουν χρόνια τώρα....και να πεις πως κάτι βελτιώθηκε....σιγά! Δε θα έπρεπε λοιπον να περνώ απο όλα αυτά τα σκαμπανευάσματα! μόνο κακό μου κάνουν! Οι καλές στιγμές του παρελθόντος μείνανε εκεί για πάντα, δεν υπάρχει επανάληψη, μόνο η αλπίδα για επόμενες όμορφες στιγμές και στο μέλλον.
έχετε μεγάλο δίκιο οι περισσότεροι με τα σχόλια που μου αφήνετε! Εγώ πρέπει να χαίρομαι με όσα έχω, τώρα, τη στιγμή που σας γράφω, και όχι με όσα θα ήθελα να έχω....τι να κάνουμε, η ζωή αλλάζει, η ζωή ΣΕ αλλάζει....θα ήθελα αλλιώς την περίοδο της αποθεραπείας μου, ΝΑΙ! έχω μεγάλη ψυχική κούραση αλλά πρέπει, ΠΡΕΠΕΙ να δω τα θετικά, αυτό που μου προσφέρεται τώρα και όχι τι θα μπορούσα να έχω......γιατί μπορεί να πάω για τα πολλά και να χάσω και την ομορφιά των λίγων....πρέπει να απελευθερώσω τον εαυτό μου απο τα δεσμά του παρελθόντος. Και αφού εδώ που είμαι, είμαι καλά και νιώθω ακόμη πιο ζωντανή, γιατί να το μιζεριάζω(δεν συμβαίνει συχνά το νταούνιασμα αλλά συμβαίνει...);;;
Χθες ανέφερα στη μαμά μου το πρώτο βράδυ στην κλινική μετά το χειρουργείο που κοιμήθηκε πλάι μου σε μια καρέκλα, τις θεραπείες, και πραγματικά, δεν μπορώ να το πιστέψω σήμερα, Φεβρουάριο του 2011, πως εκείνες οι στιγμές είναι κομμάτι της ζωής μου. Τα ξέχασα; Τα απώθησα; Λίγο απο όλα έγινε. Είναι μαγικο που ο ανθρώπινος νους κρατά πάνω-πάνω τις καλές στιγμές....Όσο περνάνε οι μέρες βλέπω λοιπόν όλο και πιο καθαρά πως το θέμα "ΚΑΡΚΙΝΟΣ" δρομολογείται στη ζωή μου και πάει καλά. Αν εξαιρέσω τις ώρες που κατα καιρούς περνάω στις εξετάσεις υγείας μου και τις μεγάλες ουλές στο στήθος, κατα τα άλλα ζω μια νορμάλ ζωή. Έφτασα λοιπόν στο εξής περίεργο σημείο, να έχω "λύσει" το θέμα ΚΑΡΚΙΝΟΣ (με μικρά και σχετικά σκαμπανευάσματα βεβαίως...αυτά δεν λείπουν ποτέ) αλλά να με απασχολούν "οι άνθρωποι". Ε, θα το λύσω και αυτό και θα ηρεμήσω :-P

φιλάκια πολλά!

Σας χαρίζω μια πρόωρη άνοιξη σε μπουκέτο Ανεμόνων που μάζεψε η μαμά μου απο την εξπχή και φέραμε στο σπίτι!






Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

χαθηκα λίγο

γιατι εχω φιλοξενούμενους...

θα επανέλθω!

κάποια φίλη έγραψε σε κομεντ πως δεν μπορεί να χειριστεί τόσο καλά το blog, αν θέλετε, σας έχω πει να μου στέλνετε mail ,


breastblog@yahoo.gr




και αν δείτε πως αργώ να απαντήσω μην απογοητευθείτε, πάντα τα διαβάζω και πάντα απαντώ ;-)

φιλιά, σύντομα νέα και φωτοζζζ!

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα και άλλες ιστορίες

Εδώ είμαστε πάλι…για αλήθειες, πολλές αλήθειες! Από τότε
εξάλλου που βούτηξα στην αρρώστια, είναι σαν να έπεσα μέσα στο καζάνι με τον ορό της αλήθειας…Μα γιατί;;;Μήπως γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να λέμε ψέματα και να κρύβουμε μέσα μας την αλήθεια;;;Από την άλλη, τα ψέματα και η διπλωματία δεν είναι δυο συστατικά που τελικά «ομορφαίνουν» την καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου. Είναι ή δεν είναι και αυτό μια αλήθεια;;;Ο άνθρωπος που δεν έχει διπλωματία, σταδιακά γίνεται κουραστικός, αλλά εγώ από την άλλη βαρέθηκα τις δηθενιές!
Τέλος πάντων…Όλα τα παραπάνω και ακόμη περισσότερα, για την ακρίβεια άπειρα, είναι η ίδια η ζωή και ίσως και εγώ τα παρα σκέφτομαι πολλές φορές ενώ η συνταγή μιας καθημερινότητας ενός ατόμου στα 30 μάλλον είναι απλή.
Από τότε που γύρισα από τις διακοπές των Χριστουγέννων, στο νησί-καταφύγιό μου, είμαι πολύ προβληματισμένη για διάφορα ζητήματα που μου γεμίζουν το μυαλό, πότε σαν κάτι συγκεκριμένο, πότε σαν σκόρπιες σκέψεις που δεν βγάζουν πουθενά. Που είμαι, που πάω και τι θέλω από τη ζωή ας πούμε, ποιους έχω δίπλα μου και αν έχω κάποιους ανθρώπους ως αναφορά και σταθερά στη ζωή μου, ας ξαναπούμε. Είχα πάντα την αίσθηση (και πριν αρρωστήσω) πως τα πράγματα που πάλεψα κανείς δεν θα μου τα πάρει. Πως οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγεις, πως θα είναι ειλικρινείς και καλοί μαζί σου για μια ζωή, πως έναν άντρα τον χάνεις, μια καλή φίλη, ποτέ. Ξέχασα σε αυτά τα μόττο μου όμως να υπολογίσω τον παράγοντα «άνθρωπος», πως οι άνθρωποι δεν είναι σουπερ-ήρωες, πως οι άνθρωποι αλλάζουν, πως οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου στα δύσκολα μπορεί να κουραστούν, πως τελικά, έχουν καιρό τώρα ανοίξει τα φτερά για αλλού και εσύ απλά δεν το έβλεπες τόσο διάστημα. Ακόμα δυσκολεύομαι να δω το καλό, πρόσφατο παρελθόν με χαμόγελο του τύπου «τι ωραία που περνούσαμε τότε που κάναμε παρέα και τρέχαμε στις θάλασσες και στα μπαράκια». Δυσκολεύομαι γιατί με πληγώνει που αυτό δεν επαναλαμβάνεται. Κάποιες μέρες το μυαλό μου κολλάει και εκνευρίζομαι που πάλι, για μια ακόμη φορά, ακόμη και για τους φίλους που θεωρούσα δεδομένους, πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή, βαρέθηκα όλες αυτές τις «ενάρξεις». Μα δεν μπορεί ένας άνθρωπος να παγιώσει τον κύκλο του και να νιώθει ασφάλεια μέσα σε αυτόν;;; Θυμώνω με την ζωή που από την μια μου φύλαγε την αρρώστια και από την άλλη κοσμοιστορικές αλλαγές στον κοινωνικό μου περίγυρο. Διπλή κοροϊδία λοιπόν της μοίρας. Βέβαια, σε όλα αυτά, υπάρχει ένα καλό. Είμαστε οι άνθρωποι που γνωρίζουμε. Όλοι όσοι συναναστρεφόμαστε βάζουν ένα λιθαράκι, αφήνουν ένα ψιχουλάκι στο δρόμο μας και εγώ θα έπρεπε να νιώθω τυχερή που το κινητό μου ξανα χτυπάει από φίλους και μάλιστα από καινούριους φίλους! Και χαίρομαι όντως που έκανα ένα νέο κύκλο γνωριμιών και συναναστροφών και η αλήθεια ειναι πως έφεραν μια φρεσκάδα στη ζωή μου όλα αυτά τα πρόσωπα, με τα χαμόγελά τους και τη ζωντάνια τους. Αλλά αμέσως σκέφτομαι πως και αυτούς του χρόνου δεν θα τους έχω…πλάι μου, όσο και αν μου αρέσει η συντροφιά τους, και ούτε θα μπορέσω να επιστρέψω στους παλιούς μου φίλους με τον τρόπο που θα ήθελα. Γενικά, οι φίλοι, όταν δεν είσαι σε σχέση είναι το συναισθηματικό σου στήριγμα. Θα ενδιαφερθούν, θα σε βοηθήσουν, θα πας μια βόλτα, θα μιλήσετε…όποιος λέει το αντίθετο για μένα ψεύδεται, γιατί το επόμενο βήμα κάποιου που μένει ξεκρέμαστος από σχέση, είναι να γυρίσει στους φίλους του για παρηγοριά.
Τέλος πάντων (ξανά), η αρρώστια με έκανε να εξαρτώμαι από κάποια άτομα όχι μόνο για την περίθαλψη και την ψυχολογική μου στήριξη, αλλά και συναισθηματικά, ιδίως στα άτομα που ανοίχτηκα τότε ως προς την περιπέτειά μου. Από εκεί, ξεκινά και μπλέκεται το πράγμα και εντείνεται το μπλέξιμο όταν προσπαθώ έστω και τώρα, έστω και από εδώ να σώσω οτιδήποτε και αν σώζεται. Κάπου εκεί αποκτώ μια ανασφάλεια, κάπου εκεί αναρωτιέμαι για τις διαβαθμίσεις των συναισθημάτων, για την μετατόπιση του ενδιαφέροντος, για το ότι κάποτε (ιδίως την περίοδο της αρρώστιας) ήμουν πρώτη σ τη λίστα και τώρα είμαι κάπου στα αζήτητα. Κάπου εκεί σκέφτομαι τι έχω κάνει εγώ για κάποιους ανθρώπους και τι έχουν κάνει αυτοί για μένα, τι κάνουν όμως τώρα;;; Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που λέγανε πως τους έχω φέρει γούρι στη ζωή. Οι ίδιοι τώρα προσπερνούν γιατί τρέχουν να προλάβουν άλλες προτεραιότητες. Δεν φταίνε εκείνοι για τις υποσχέσεις τις τότε (στη φουρτούνα ήμουν, αν δεν μου χρύσωναν το χάπι…πως αλλιώς;), δεν φταίω όμως ούτε και εγώ που εκ των υστέρων έπεσα σε ένα κενό και δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν είμαι τόσο σημαντική για τους φίλους μου, όσο ήμουν παλιά. Προφανώς έχει να κάνει με την ηλικία, δεν είμαστε πια τα κοριτσάκια των 26, όλες με ένα ποτό στο χέρι και στην ίδια φάση. Νιώθω πως πίσω, στην πόλη μου μάλλον δεν με περιμένει τίποτα. Πήρα μια πρώτη γεύση τα Χριστούγεννα. Με θλίβει το ότι εγώ πάντα περίμενα τους φίλους μου με ανοιχτές αγκάλες. Του επιθυμούσα, τους αφιέρωνα χρόνο, τους έδειχνα πόσο σημαντικοί είναι για μένα. Παιδικό;;; Ναι, πολύ, πάρα πολύ, αλλά από τη φάση που βγήκα, συμπεριφέρομαι σαν μια έφηβη, νιώθω πως τώρα ξανα βγήκα στη ζωή. Και ποιος να το καταλάβει αυτό;;;Χθες σκέφτηκα πως θα ήθελα πολύ να βρω μια κοπέλα της ηλικίας μου και ομοιοπαθούσα για να κάνουμε παρέα και να καταλαβαίνουμε η μια την άλλη. Δεν έχω κάποιον να με ακούσει αυτή την περίοδο και αυτό με πνίγει. Αν δεν είχα το μλογκ δεν ξέρω πως θα τα είχα βγάλει πέρα! Νιώθω πως θέλω κάπου να ακουμπήσω, μα αυτό το κάπου δεν το βρίσκω γιατί όλοι μου ξεγλιστρούν. Θέλω σε κάποιον να μιλήσω και να πω πως αν δεν είχα 2 μεγάλες ουλές και αν δεν μου έλειπαν 2 θηλές τα πράγματα θα ήταν αλλιώς γιατί το ίδιο μου το σώμα, δεν θα μου θύμιζε την περιπέτειά μου. Θέλω να πω, πως όποια μάχη και αν έδωσα και κέρδισα, θα μένει πάντα κάτι, κάτι στον πάτο που θα με πικραίνει μια ζωή, κάτι σαν μια βαθειά πληγή που δύσκολα κάποιος θα την επουλώσει. Αυτό το κάψιμο που αφήνει η φωτιά από την οποία πέρασες και στέφθηκες νικητής, κανείς δεν μπορεί να το νιώσει αν δεν έχει περάσει από την ίδια φωτιά. Μια πίκρα θα μένει πάντα για τις στιγμές που στερήθηκες, για τα χρόνια που έχασες, μια ανασφάλεια του αρρώστου που δεν ξεπερνιέται, ένα μπέρδεμα για το ποιος ήσουν και ποιος είσαι τώρα. Τίποτα δεν είναι απλό εδώ, κάθε μέρα παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό!
Με παρακολουθείτε καιρό και μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς μου. Θα έχετε προσέξει πως κάτι μέσα μου προχωρά και προσπερνά τα δύσβατα μονοπάτια στα οποία με έριξε η ζωή και μάλιστα πολλές φορές συμφιλιώνεται με τον καρκίνο. Κάτι μέσα μου όμως σκαλώνει αρκετές φορές σε ένα κλαδί καθώς περπατά σε εκείνα τα μονοπάτια, και δεν κάνει την παραμικρή κίνηση απεγκλωβισμού για να συνεχίσει την πορεία του μέσα στο δάσος προς το ξέφωτο, μονάχα κοιτάζει πίσω και λέει «αυτό θα ήθελα, να γύριζα πίσω σε όσα ονομάζω home». Μήπως είναι η «σχιζοφρένεια» των καρκινοπαθών;;; ποιος ξέρει να μας πει;;;

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Εξέλιξη, παρόν και μέλλον και άλλοι «τεχνικοί όροι»

Σήμερα Κυριακή, εδώ είμαστε και πάλι. Είναι μια πάρα πολύ όμορφη μέρα. Είναι μια μέρα που μυρίζει άνοιξη! Ο νους μου ταξιδεύει ήδη σε παραλίες και στις πιο γαλάζιες θάλασσες. Ε, δε θέλω και πολύ, το νησί έτσι και αλλιώς ξυπνά τέτοιες εικόνες!
Τι θα πει «παρόν», τι θα πει «μέλλον»; Έβλεπα μια ταινία (δεν ήταν κάτι το φοβερό) είχε όμως μια ωραία ατάκα : «Στους ανθρώπους υπάρχουν 2 πλευρές, το καλό και το κακό, υπάρχει το παρελθόν και το μέλλον, και εμείς πρέπει να προσπαθήσουμε και να αγαπήσουμε και τις 2 πλευρές ενός ανθρώπου». Πρέπει να προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε πρώτα αυτές τις 2 πλευρές σε εμάς! Το παρελθόν δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, αλλά τι σημασία έχει να εναντιωνόμαστε απέναντι σε ένα κάπως κακό παρελθόν; Αφου τελικά ότι έγινε έγινε και δεν αλλαζει. Τι σημασία έχει να κολλάμε εκεί. Αν το κάνουμε, κανείς δεν χάνει πέρα από εμάς τους ίδιους. Πρέπει να σκήψουμε στο δύσκολο παρελθόν μας με αγάπη, όπως θα κάναμε για κάποιον άλλον. Όχι με μιζέρια και πόνο αλλά με φροντίδα. Πρέπει να αποδεχτούμε το παρελθόν. Κάποτε, στη δίνη των θεραπειών, είχα πει πως ένιωθα πως όλα μου τα βήματα, ότι είχα δει και είχα κάνει ως τα 27 μου χρόνια ήταν για να με φέρει ως εδώ, ως το κατώφλι της αρρώστιας. Σαν να ήταν μια αποστολή που δεν μπορούσα να την αποφύγω. Τώρα όμως, στο παρόν, έχω αποστρατευτεί. Σαν να πήρα σύνταξη μετά από εκείνη την άσχημη αποστολή. Τι μου έμεινε;;; σίγουρα πολύ ταλαιπωρία, σίγουρα μια περίεργη ψυχολογία αλλά δίχως αμφιβολία, και μια εμπειρία ζωής. Έζησα σε μικρή ηλικία τόσα, όσα οι άλλοι δεν θα ζήσουν ποτε, και ας φτάσουν τα 100. δεν υπονοώ πως η αρρώστια ήταν το «σχολείο» μου, ήταν όμως μια «σπουδή» στη ζωή, στους ανθρώπους, στους χαρακτήρες τους, στις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους. Αν σε όλα υπάρχουν 2 όψεις, τότε, ναι, δέχομαι πως η μια, η κάπως «καλή» όψη του συγκεκριμένου νομίσματος, είναι η δύναμή μου! Είναι η ζωή που φύσιξε μέσα μου, είναι ότι πια, μετά από όλα αυτά, είμαι εδώ και τα βρίσκω (σταδιακά) με τον εαυτό μου. Κέρδισα τη μάχη, όχι μόνο με τον καρκίνο (καμιά φορά αυτό είναι και τύχη, απλά σαν περιστατικό πας καλά…) θεωρώ πιο σημαντική, τη μάχη που κέρδισα με τον εαυτό μου. Χαθήκαμε, αποξενωθήκαμε, όμως δεθήκαμε ξανά. Τώρα πια, δεν αποφεύγω να μένω μόνη, γιατί απλά, όταν μένω μόνη, έχω ωραίους μονολόγους με το μέσα μου. Τρέχω δίπλα στη θάλασσα για 3 χιλιόμετρα χωρίς σταματημό, ακούω τη μουσική που μου αρέσει και χαζεύω το γαλάζιο του ουρανού με μια αισιοδοξία. Πλημμυρίζω από χαρά, χωρίς να μου συμβαίνει κάτι κοσμοϊστορικό, απλά και μόνο λοιπόν, επειδή είμαι καλά, πατάω στα πόδια μου και χαίρομαι τη στιγμή. Έμαθα να καλομαθαίνω εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Δεν είμαι πια το κοριτσάκι που φοβότανε! Και πιστέψτε με, είναι πολύ σημαντικό να ξεπερνάς τους φόβους σου, αλλιώς, μένεις για πάντα τη σκιά! Ναι, δε λέω, έχω πολλά που με κουράζουν, κυρίως από τους ανθρώπους τριγύρω αλλά εχω μάθει να τα προσπερνώ. Ναι, δεν το αρνούμαι, έχω σκαμπανεβάσματα, αλλα και αυτά τα προσπερνώ, ιδίως όταν ξημερώνει μια τόσο όμορφη μέρα όπως η σημερινή. Δεν αφήνω κανένα συναίσθημα να επιρρεάζει για μεγάλο διάστημα αυτή μου την παραμονή εδώ. Ήταν ότι καλύτερο το να βρεθώ σε έναν ξένο τόπο, τόσο μακρυά από το σπίτι μου, το είχα ανάγκη. Και πιστέψτε με, τρια χρόνια πριν, τότε στο κρεββάτι της χμθ δεν μπορούσα να γράψω κανένα σενάριο για το τρία χρόνια μετά. Η ζωή τελικά με αποζημίωσε όταν με είδε να κόβω ταχύτητα, να περιορίζω τη φαντασία μου και να κάνω υπομονή για να δω το μέλλον τι θα φέρει. Ίσως είναι οι δυνάμεις του σύμπαντος όπου θα σε φροντίσουν όταν εσύ θα το αφήσεις στο χέρι τους. Ίσως είναι η θεά τύχη…ίσως…ίσως…ποιος ξέρει;;; αλλά γιατί να σπάμε το κεφάλι μας για να βούμε μια απάντηση σε όλα τα ίσως;;;Ας απολαύσουμε τη στιγμή, ας αφήσουμε το σπίτι και ας τρέξουμε να βρούμε τις ακτίνες του ήλιου. Ο ήλιος βγαίνει πιο συχνά από το ουράνιο τόξο, όμως εμείς, εκεί, περνάμε το υπόλοιπο της ζωής μας, ψάχνοντας την άκρη και τον θησαυρό μιας ψευδαίσθησης που στην ουσία δημιουργεί ο ίδιος ο ήλιος. Δείτε τον ήλιο, είναι πάντα εκεί κάθε μέρα, γι αυτό δεν σηκώνουμε σχεδόν ποτέ το κεφάλι…εκτιμήστε τον, δείτε τον με άλλα μάτια!

((ένα απο τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα που αποθανάτισα πριν χρόνια, ενός αξέχαστου καλοκαιριού που θα παντρεύει πάντα το χθες με το σήμερα!))

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

ένας καρκινοπαθής...δε βρίσκει

μια στιγμή ησυχίας....

Καλό ΜΗΝΑ! Με βαριά Βαριά ατμόσφαιρα!
Δεν ξέρω πώς να εξηγήσω τη μετά τις γιορτές περίοδο…είμαι «κάπως». Πρέπει να το φιλοσοφήσω καλύτερα το όλο θέμα, να σκεφτώ πως είμαι καλά και να βλέπω ως εκεί και τίποτα παρα πάνω. Αλλά ποιος μπορεί να το κάνει αυτό;
Σκέφτομαι τώρα τελευταία πως δεν θα απαλλαγούμε ποτέ από όλα αυτά. Από την αγονία, από την αίσθηση που έχουμε κάθε που θα ακούμε τη λέξη ΚΑΡΚΙΝΟΣ κάπου σε κάποια παρέα, στη δουλειά….
πρόσφατα παρατήρησα για μια ακόμη φορά τον κυνισμό με τον οποίο οι συνάδελφοί μου αναφέρονται στον καρκίνο. Το ξέρετε το στυλάκι, σαν κάτι μακριά από αυτούς και δε βαριέσαι. Σήμερα αυτό με νευρίασε στη δουλειά και μου έβαλε και έναν κόμπο στο στομάχι.
Γενικότερα, πέρασαν 3 χρόνια…είναι αρκετά σε συνδυασμό με ένα νέο περιβάλλον για να τραβήξεις ένα «Χ»;;;μπορεί και «Ναι», μπορεί και «Όχι», δεν έχω απάντηση σε αυτό. Τοποθετείται κάπου μέσα μας η όλη ιστορία και από πάνω της όλες οι καλές στιγμές; Ποιος ξέρει;
Ένας καρκινοπαθής κατάλαβα εδώ και πολύ καιρό πως θα δυσκολευτεί να νιώσει την ηρεμία που ένιωθε κάποτε. Ένας καρκινοπαθής πρέπει να παλέψει πρώτα με τον εαυτό του και μετά με όλους τους άλλους. Τα στοιχήματα τα βάζουμε πρώτα με τον εαυτό μας εδώ, φίλοι μου, και μετά με τους άλλους. Όλα είναι στο πρόγραμμα, να το θυμάστε. Θυμός, εκρήξεις, μισος-αγάπη για εμάς τους ίδιους πρώτα. Γιατί;;;
σε μια σύντομη ζωή, δεν αξίζει να φθειρόμαστε και να κάνουμε κακό στον εαυτό μας. Έλα όμως που την ώρα που το κάνουμε, δεν το καταλαβαίνουμε….είναι σαν μέσα μας για λίγο, να μπαίνει ένας άλλος άνθρωπος, να μας κυριεύει και να ξεχνάμε τον παλιό μας εαυτό…κάπως έτσι…ή ακριβώς έτσι.
Παιχνίδια μυαλού, παιχνίδια αντοχής, προδοσίας, εμπιστοσύνης, μοναξιάς και παρέας. Αδιέξοδα, λύσεις και προβλήματα, προβλήματα και λύσεις. Όλα πορεύονται ταίρι-ταίρι….