Μια ακόμη Κυριακή σήμερα!!!!

και μια που η Sweet December έπισε τις φιλοσοφίες και τις ανθρώπινες σχέσεις...συνεχίζει με το να ποστάρει στο ίδιο ύφος, κάτι που έγραψε τον Αύγουστο του 2007 σε ένα νησί του Ιονίου, καθώς άκουγε το κύμα, μια μέρα στη θάλασσα...

 

Κάποιες ανθρώπινες σχέσεις μοιάζουν πολύ με καλοκαίρι.

Είναι σύντομες αλλά έντονες. 

Έχουν το δυνατό φώς του ήλιου που μπορεί και σε καίει για όλο τον υπόλοιπο χρόνο. 

Αφήνουν μια γεύση αλμύρας, ίδια με εκείνη του θαλασσινού νερού. 

Θυμίζουν τη λαχτάρα της πρώτης βουτιάς, την ευτυχία των παιδικών μας διακοπών, το νόστιμο παγωτό. Είναι οι ήχοι που βγαίνουν από ανοιχτό παράθυρο μια ζεστή νύχτα. Είναι η Αυγουστιάτικη πανσέληνος που λάμπει πάνω από το βουνό. Είναι οι άνθρωποι σαν βότσαλα της θάλασσας που δεν ριζώνουν και έχουν κάθε λογής χρώμα. Ανακατεύονται στα κύματα, παρασύρονται, πότε στα βαθιά πότε στα ρηχά, η θάλασσα η πλανεύτρα εξουσιάζει όπως η ίδια η ζωή. Είναι οι άνθρωποι δεντράκια που θα δεις κοντά στη θάλασσα να στέκουν δίπλα δίπλα, μα, θα δώσουν τα χέρια; Είναι ψαράκια οι άνθρωποι, όπως εκείνα που θα δεις να περνούν καθώς λιάζεσαι σε ένα βράχο.
Ψαράκια που χαζεύεις δίχως μάσκα πάνω απο το διάφανο γαλάζιο νερό και ξεκουράζεις το βλέμμα σου πάνω τους, λίγο πριν τα δεις να αλλάζουν πορεία…

Καλές βόλτες σε όλα τα ψαράκια μου που άλλαξαν πορεία!