έχει πανσέληνο!

Τους ανθρώπους που αγαπώ τους αγκαλιάζω και με τις λέξεις πέρα απο τις πράξεις μου...Έτσι είμαι εγώ, και με λέξεις και με πράξεις. Όταν (σπανια) βρίσκω ανθρώπους να εκτιμούν τον λόγο μου, να χάνονται στην ομορφιά των λέξεων που επιλέγω για να εκφράσω κάθε συναίσθημα μου και επιπλέον να με αγκαλιάζουν και αυτοί με τις προτάσεις τους, τότε γίνεται κάτι μαγικό! Κάτι σχεδόν εφάμιλλο της αποψινής πανσελήνου! 

Η "Κ" (νέα φίλη μου απο το νησί) διάβασε το προηγούμενο ποστ για καλό μήνα και μου απάντησε με κάτι πολύ όμορφο που δύσκολα θα το κρατούσα μακριά απο τα δικά σας μάτια. Παραθέτω λοιπόν...

>>>>>>>>>

Δεν ξέρω πώς να απαντήσω σ' αυτά τα υπέροχα που γράφεις. Τα λόγια μου είναι πολύ λίγα...

Θα δανειστώ λοιπόν κάτι που είχε γράψει ο Σεφέρης και που στο μικρό, χαζορομαντικό μυαλό μου περιγράφουν την ιδανική σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. 

Και μην σε ξεγελάσουν οι στίχοι, δεν πρόκειται μόνο για τη σχέση ενός ζευγαριού αλλά θα μπορούσε να μιλάει για οποιουσδήποτε δύο ανθρώπους που ακουμπούν ο ένας πάνω στον άλλον για να ξεκουραστούν από τις ανθρωποφαγικές τάσεις του κόσμου. Για οποιουσδήποτε ανθρώπους δημιουργούν σχέσεις όπου οι έννοιες "εξουσιαστής" και "εξουσιαζόμενος" δεν έχουν καμία θέση, όπου προτεραιότητα έχει η Αρμονία και η Αλήθεια. Σου εύχομαι να γεμίσεις τη ζωή σου με ανθρώπους που θα βγαίνετε μαζί από "τα δίχτυα του κόσμου". Να κάνεις σχέσεις που απελευθερώνουν!!!

>>"Κάποτε, όταν ήμουν ακόμη στα καράβια, ένα μεσημέρι τον Ιούλιο, βρέθηκα μόνος σε κάποιο νησί, σακάτης μέσα στον ήλιο. Ένα καλό μελτέμι μου έφερνε στοργικούς στοχασμούς, όταν ήρθαν και κάθισαν λίγο παραπέρα, μια νέα γυναίκα με διάφανο φουστάνι, που άφηνε να ζωγραφίζεται το κορμί της, λιγνό και θεληματικό σα ζαρκαδιού, κι ένας σιωπηλός άντρας που, μια οργιά μακριά της, την κοίταζε στα μάτια. Μιλούσαν μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Τον εφώναζε Τζιμ. Τα λόγια τους όμως δεν είχαν κανένα βάρος και οι ματιές τους σωφιλιασμένες και ακίνητες άφηναν τα μάτια τους τυφλά. Τους συλλογίζομαι πάντα γιατί είναι οι μόνοι άνθρωποι, που είδα στη ζωή μου να μην έχουν το αρπαχτικό ή το κυνηγημένο ύφος που γνώρισα σ' όλους τους άλλους. Το ύφος εκείνο που τους κάνει ν' ανήκουν στο κοπάδι των λύκων ή στο κοπάδι των αρνιών. Τους συναπάντησα πάλι την ίδια μέρα σ' ένα από τα νησιώτικα κλησάκια που βρίσκει κανείς όπως παραπατά και τα χάνει μόλις βγει. Κρατούσαν πάντα την ίδια απόσταση κι έπειτα πλησίασαν και φιληθήκανε. Η γυναίκα έγινε μια θαμπή εικόνα και χάθηκε, μικρή καθώς ήταν. Ρωτιόμουν αν ήξεραν πώς είχαν βγει από τα δίχτυα του κόσμου ...

Είναι καιρός να πηγαίνω. Ξέρω ένα πεύκο που σκύβει κοντά σε μια θάλασσα. Το μεσημέρι, χαρίζει στο κουρασμένο κορμί έναν ίσκιο μετρημένο σαν τη ζωή μας, και το βράδυ, ο αγέρας περνώντας μέσα από τα βελόνια του, πιάνει ένα περίεργο τραγούδι, σαν ψυχές που κατάργησαν το θάνατο, τη στιγμή που ξαναρχίζουν να γίνουνται δέρμα και χείλια. Κάποτε ξενύχτησα κάτω από αυτό το δέντρο. Την αυγή ήμουνα καινούργιος σα να με είχαν κόψει την ώρα εκείνη από το λατομείο.
Α! να ζήσει κανείς τουλάχιστο έτσι, αδιάφορο".<<

>>>>>>>>

Σ'ευχαριστώ "Κ" και για τα καλά σου λόγια και για την όμορφη ευχή...Επιθυμώ να βρεθώ με ανθρώπους που να με απελευθερώνουν! Η αίσθηση αυτή είναι υπέροχη! Σ'ευχαριστώ και για την τόσο καλοκαιρινή εικόνα του Σεφέρη που μου μετέφερες!Είναι σαν να ακούωτο πεύκο να τραγουδά...!Καλή συνέχεια καλοκαιριού φίλοι μου!