Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

To καινούριο δωμάτιο

Κάπου διάβασα σήμερα πως "για να προσδιορίσουμε πως κάτι είναι καλό, χρειαζόμαστε ένα σημείο αναφοράς, κάτι είναι καλό σε σχέση με κάτι που είναι κακό. Και αντίστροφα, κάτι είναι κακό σε σχέση με κάτι που είναι καλό."

Χαζεύω τους άδειους τοίχους του δωματίου μου. Μετά το βάψιμο του Σεπτέμβρη δεν κρέμασα τίποτα. Πρίν είχα πολλές φωτογραφίες απο το παρελθόν καθώς και κάρτες & γλυκά σημειωματάκια φίλων.
Σκέφτομαι πως αν δεν μπορείτε να προσαρμοστείτε στο τώρα και στο άμεσο μέλλον και να συμβιβαστέιτε με το παρελθόν, μπορείτε τουλάχιστον να αφαιρέσετε απο γύρω σας τις φωτογραφίες του ΤΟΤΕ και του ΚΑΠΟΤΕ. Εμένα αυτό μου έκανε καλό, αλλά άργησα να το τολμήσω. Βοβηθηκα αρχικά πως έτσι θα σκότωνα ένα κομμάτι της ζωής μου, το "πριν αρρωστήσω" και δεν ήμουν αρκετά δυνατή να το κάνω. Θεωρώ πως απο το 2007 ως σήμερα, μόνο κακό μου έκαναν οι φωτογραφίες, δίχως όμως να το καταλαβαίνω τότε...Το να βλέπω στον τοίχο μου καθημερινά καθώς ετοιμάζομαι για τη δουλειά 2 κορίτσια "παγωμένα" στον χρόνο, τα οποία σήμερα δεν είναι τα ίδια με εκείνα της φωτογραφίας δεν βοηθάει. Οι όμορφες στιγμές και τα χαμόγελα το πολύ να εντείνουν την νοσταλγία σου, να μεγαλώσουν την ευχή σου "μακάρι να ήταν ΟΛΑ όπως πριν, όπως εκείνες τις μέρες, για ΠΑΝΤΑ". Το ΟΛΑ και το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ έμαθα πολύ αργότερα λοιπόν πως δεν πάνε μαζί και ιδίως αυτό το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ είναι προβληματικό πολύ. Ο καθένας μας συνεχίζει τη ζωή του με τέτοια αγωνία επιβίωσης και με μια μανία επιτυχίας που ξεχνάει συνεχώς το ποιός ήταν, ή τελικά αυτό δεν έχει τόση σημασία, σημασία για τους πολλούς έχει το ΤΩΡΑ.
 Ποιό είναι τελικά το ζητούμενο στη ζωή; Το βρήκε κάποιος απο εσάς να μας το γράψει με λίγα και απλά λόγια; Εγώ πάντως δεν ξέρω να σας το πω, το ψάχνω, τόσο σε εμένα όσο και στους γύρω μου. Το ζητούμενο ίσως είναι να είσαι καλά, να έχεις την υγεία σου και μια ποιότητα ζωής. Το τελευταίο εσύ το ορίζεις τι είναι και τι δεν είναι, εσύ για τον εαυτό σου. Το ζητούμενο για εμένα θα ήταν επίσης να μην άλλαζε τίποτα στη ζωή μου τα τελευταία 6 χρόνια. Να ήταν όλοι αυτοί οι πολλοί μήνες μια ευχάριστη βόλτα με την παρέα μου όπως ήταν πριν. Να μην είχε τόση ανηφόρα, να μην έπρεπε να "χάσω" και να "ξαναβρώ" τον εαυτό μου, να μην, να μην!!! Αλλά η ζωή δεν σε ρωτά, και ούτε οι ζωές των άλλων σταματούν για να ανταμώσουν τη δική σου. Οι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να βιάζονται παρά να κόψουν ταχύτητα επειδή τους κοιτάς στα μάτια. Όλα αυτά προσπαθούσα να τα πολεμήσω τόσα χρόνια, να φέρω τον χαμένο χρόνο πίσω, να γυρίσω τους ανθρώπους στο παρελθόν, να δημιουργήσω την ατμόσφαιρα του "τότε" και του "πριν" με τους φίλους. ΜΥΣΤΙΚΟ! Τίποτα δεν πέτυχα απο όλα αυτά, ΤΙΠΟΤΑ! Όλες οι καταστάσεις προχώρησαν προς τα μπροστά, γιατί η ζωή έτσι είναι, πίσω δεν κοιτά. Κανείς δεν κάνει μαζί μου αναδρομές σε άλλες στιγμές, λες και όλοι βρήκανε το ραβδί του ΤΩΡΑ και εγώ έμεινα στο ΠΡΙΝ. Η χαμένη ήμουν εγώ, που με τον ρομαντισμό και τις ευαισθησίες μου επέμενα να ζω τη ζωή μου το 2009 (για παράδειγμα) σαν το 2007. Πιστέψτε με, κανείς γύρω μου δεν έκανε το ίδιο, γιατί απο το '07 ως το '09 αυτοί οι μήνες που γίνανε χρόνια, άλλαξαν τους ανθρώπους. Κι αν δω βαθειά μέσα μου, άλλαξαν κι εμένα ενώ αντιστάθηκα τόσο σε κάθε αλλαγή. Κι όμως, έκανα τόσα πράγματα απο το 2007 ως σήμερα! Φίλους, ταξίδια, δουλειά, ξεκίνησα καινούρια σχολή, νομίζω αδικώ τον εαυτό μου. Μάλλον προχώρησα και δεν το έχω καταλάβει. Είναι όμως κάποιες στιγμές που το μυαλό μου κολλάει τόσο έντονα σε θάλασσες και στην ανεμελειά εκείνου του καλοκαιριού που αν υπήρχε μηχανή του χρόνου, θα πατούσα το κουμπί και θα έμενα εκεί για πάντα! Διάβασα προχθές πως "η πιο γρήγορη μηχανή του χρόνου είναι ένα άρωμα & ένα τραγούδι" και ναι, σε εμένα δουλεύουν και τα δυο!
Καλό βράδυ!!!

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

Καλή Χρονιά!

Σήμερα ξύπνησα αργά, γιατί εχθές την αλλαγή του χρόνου την γιορτάσαμε ως τις 3.00. Την ώρα που χουζούρευα κάτω απο το παπλωματάκι μου, μην έχοντας καλά καλά ανοίξει τα μάτια μου, προσπάθησα να θυμηθώ τα συναισθήματα της πρώτης Πρωτοχρονιάς που ξύπνησα χειρουργημένη. Τι ένιωθα, τι σκεφτόμουν; Σας πληροφορώ πως τίποτα δεν μου ήρθε στο μυαλό, εκεί στη ζεστασιά του κρεβατιού μου! Σίγουρα κάτι θα σκεφτόμουν, δεν μπορεί...αλλά τίποτα δεν ήρθε αστραπιαία στο μυαλό μου. Πρέπει να σκεφτώ πολύ, πολύ για να θυμηθώ τα συναισθήματα και τα "λόγια" τότε μέσα στο κεφάλι μου. Και απλά περάσανε 6 χρόνια...θα μου πεις "απλά" το λες εσύ; Και δίκιο θα έχεις. Πάντως πιστεύω πέρα απο κάθε αγωνία για το αν θα είμαι καλά, εκείνη την Πρωτοχρονιά του 2008 αυτό που με έτρωγε ήταν να περάσω γενικώς εκείνες τις μέρες καλά γιατί στις 3 Ιανουαρίου με περίμενε η δεύτερη χμθ. Και πάντα μεταξύ των χμθ ήθελα να περνάω όμορφα τον καιρό μου. Έτσι τίνω να πώ πως αυτό που με απασχολούσε πιο πολύ ήταν να περνάω χρόνο με την τότε παρέα μου, να νιώθω μια απο αυτές και όχι μια άρρωστη. Γενικά τα περισσότερα νεύρα που είχα εκείνη την περίοδο ήταν για το "αν θα βγούμε,  αν θα πάμε στη θάλασσα, αν θα βρεθούμε, αν θα δούμε ταινία, αν θα κοιμηθούμε παρέα κτλπ". Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ έτσι το βίωσα...Με ερωτήσεις, με υποσχέσεις και με προσδοκίες μεγάλες! Πέρασαν όμως αυτά, και έχω ηρεμήσει. Η αλήθεια είναι πως και οι χμθ σου φέρνουν ένταση αλλά και η διακοπή περιόδου...! Anyway που λένε οι Αγγλομαθείς! Όλα αυτά πλέον δεν έχουν καμία σημασία μάλλον!
Τι να σας ευχηθώ για το 2014;;; Χθες διάβασα πως "Ευτυχία είναι η αγάπη! Τέλος!". Να σε αγαπούν και να αγαπάς! Να μην προσπερνάς την αγάπη όταν την βλέπεις, να την υπολογίζεις ως το πιο ακριβό αγαθό που συναντάς στον δρόμο σου! Η αγάπη δεν έχει αντάλλαγμα, δεν μπορείς να τη βάλεις σε βιτρίνα, ίσως γι αυτό είναι σπάνια. Όσο μεγαλώνουμε ευχόμαστε για πράγματα που δεν έχουν τιμή, όσο μεγαλώνουμε οι ευχές μας, αυτά που θέλουμε να αποκτήσουμε δεν πουλιούνται στα μαγαζιά!Έτσι γίνεται όταν παύεις να είσαι παιδί, όταν απο έφηβος γίνεσαι γυναίκα ή άνδρας. Η αγάπη! Να μην την παίρνετε σαν δεδομένη αλλά να φροντίζεται καθημερινά για να είναι δεδομένη. Φέτος, 2 άνθρωποι μου είπαν "Σ'αγαπώ" στις δύσκολες οικονομικά μέρες μας είναι το πιο απλό δώρο αλλά τεράστιο συνάμα! Γιατί οι άνθρωποι δεν το λένε πια; Σκήρυναν οι καρδιές του κόσμου μέσα στο χάος της κρίσης; Χάθηκαν οι ρομαντικοί άνθρωποι; Μα μόνο με την αγάπη θα σωθεί αυτός ο κόσμος! Το έχετε σκεφτεί;;; Μόνο με την αγάπη! Κι όλα να χαθούν αύριο, την αγάπη στις καρδιές μας δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει.
Η αγάπη που είδα χθες στα μάτια της 17 μηνών ανηψιάς μου όταν με φώναζε να παίξουμε δεν συγκρίνεται με τίποτα. Τα "Σ'αγαπώ" που άκουσα απο δύο φίλες, είναι κι αυτά ασυναγώνιστα! Μέσα στα δώρα μου για τις γιορτές ήταν και το "Σε ευχαριστώ που με αγαπάς". Όταν κάποιοι άνθρωποι εκφράζονται έτσι προς εσένα, ε τότε τι να πεις; Τότε λες πως κάτι έχω κάνει σε αυτόν τον κόσμο αν και η ζωή δεν μου τα έφερε όπως τα ήθελα αλλά κάτι έχω αφήσει στις καρδιές του κόσμου γύρω μου! Κάτι, κάτι, δεν μπορεί! Και κάτι πήρα απο τους ανθρώπους γύρω μου, απο τις ευαίσθητες ψυχές τουτης της γης! Πηρα αγάπη και ενδιαφέρον που με βοήθησαν να βγω νικήτρια σε όλο αυτό!
Αγαπάτε Αλλήλους! Μόνο αυτό!
Θα ευχηθώ υγεία και μια γεμάτη καρδιά! Μια αγκαλιά μεγάλη για να χωράει πολλούς αγαπημένους! Να είναι το 2014 μια καλή χρονιά! Δεκέμβρη του 2007 ξεκινήσαμε και να που φτάσαμε παρέα!!!!Σας σκέφτομαι όλους με όμορφα συναισθήματα, είστε κάπου εκεί έξω, ζείτε την καθημερινότητά σας και δεν ξεχνάτε να περνάτε και απο δω! φιλιά πολλά! Όσο σας το επιτρέπει η ζωή (γιατί και αυτή κάνει πολλές φορές τα δικά της) γεμίστε τις επόμενες 365 σελίδες με ομορφιές!!!!