Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Τελευταίο 2010 post ;-)

Γειά σας φίλοι μου!

για όλους εσάς που θα διαβάσετε απόψε, σκέφτηκα πριν βγω για τον πρωτοχρονιάτικο εορτασμό να γράψω 2 κουβέντες! Ξέρω μεταξύ μας, πως αρκετοί απο εσάς θα μείνετε μέσα, πως αρκετοί απο εσάς θα ανοίξετε τον υπολογιστή για λίγη συντροφιά. Θα θελα λοιπόν να σας κρατήσω και εγώ το χέρι για λίγο απόψε (παρόλο που όταν θα διαβάζετε δεν θα είμαι εδώ...αλλά έξω).
Δεν έχω κανένα καημό για την φετινή Πρωτοχρονιά, όμως τελευταία έχω ένα μόττο "καλύτερα έξω, παρά στο σπίτι".

2010...........................................

φεύγει, έφυγε....!

Ο Ιανουάριος του 2010 με βρήκε στο χειρουργείο και το αποτέλεσμα ήταν ένα καινούριο στήθος, με τη βοήθεια των σιλικόνων. Πέμπτη χειρουργήθηκα, και την Δευτέρα ήμουν ήδη στη δουλειά! Ράμματα και προσοχή για αρχή αλλά σε μια βδομάδα κιόλας οδηγούσα! Αναρρώνω καλά τελικά, αυτό κατάλαβα την τελευταία τριετία της ζωής μου! Δεν θα έλεγα πως έιμαι καλός ασθενής (ας κάνω και μια αυτοκριτική πριν βγει το 2010) κάνω ότι θέλω, και το ποδηλατάκι μου (αν και φρεσκοχειρουργημένη) και τις βόλτες μου, και τα ποτάκια μου....Γενικά δεν θέλω να περιορίζομαι με τίποτα....αλλά δεν σας συνιστώ να κάνετε το παράδειγμά μου μίμηση :-Ρ Ο κάθε ασθενής είναι ξεχωριστός!
Απόψε κλείνω το 2010 CANCER FREE όπως λέω και έχουν πλέον περάσει 3 χρόνια απο το χειρουργείο μου! Απόψε κλείνω το 2010 διορισμένη, με μια μόνιμη δουλειά! Απόψε κλείνω το 2010 ξέρωντας πως έχω ένα σπιτάκι σε ένα νησί και φίλους εκεί που μου γεμίζουν τη ζωή με χαμόγελα. Απόψε κλείνω το 2010 ξέροντας πως έχω πια μια καινούρια ζωή. Βλέπω το 2011 γνωρίζοντας πως η ζωή μου στέρησε πολλά, αλλά δεν παραιτήθηκα ποτέ! Σμιλεύτηκα περνώντας απο μια τόσο απάνθρωπη διαδικασία, όπως είναι οι χμθ και ίσως θα έπρεπε να αναγνωρίζω πλεον πως βγήκα τελικά δυνατή και πως κέρδισα τη ζωή! Πολλές φορές, όταν βγαίνω στο δρόμο, με τα mp3 στα αφτιά και τον αέρα να μου χαιδεύει τα μαλλιά, νιώθω περπατώντας και πατώντας (κυριολεκτικά) στα πόδια μου, τη χαρά και την αισιοδοξία του νικητή!

Απόψε, θέλω να σας πω, πως....παρόλο που η ζωή είναι σκληρή και μπορεί πολλές φορές να μας φέρει τεράστιες ανατροπές...να μας ρήξει στα τάρταρα, και απο "βασιλιάδες" να γίνουμε "ζητιάνοι" να ξέρετε πως η "ποιότητα" και η "φινέτσα" ενός πρώην "βασιλιά" δεν χάνεται,ποτέ, είναι εκεί, τα "ρούχα" (σώμα;) απλώς αλλάζουν, η καρδιά όμως, το μυαλό και η ψυχή παραμένουν...και ο δρόμος για την "επάνοδο" αν και δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα...υπάρχει. Αυτό που μένει να κάνουμε, είναι να πιστέψουμε σε εμάς και τα όνειρά μας, να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας, να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας, να επιστρατεύσουμε ακόμη και το μικρό μας δαχτυλάκι και να σηκωθούμε. Η ζωή μας το χρωστάει!

Καλή χρονιά φίλοι μου! Καμία αλλαγή δεν είναι εύκολη, καμία πρόοδος δεν έρχεται "θεόσταλτη" αλλά μπορούμε! Μπορούμε να κάνουμε πολλά, αρκεί να έχουμε την υγειά μας ;-)

Σας φιλώωωωωωωωω!

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Μια μέρα μετά τα γενέθλια...

Μια φορά και έναν καιρό (πέρσι τον Σεπτέμβρη) είχα γράψει το παρακάτω ποστ

http://mastektomi.blogspot.com/2009/09/rewind.html

ένιωθα ένα άδειο πουκάλι, στο παντού και στο πουθενά!

Φέτος, καθώς άφηνα το νησί για να ανταμώσω τους δικούς μου στη στεριά για τις Χριστουγεννιάτικές μου διακοπές, και με 2 μπουκάλια κρασί στη βαλίτσα, κοίταξα απο ψηλά το νησί και σκέφτηκα: Ε, λοιπόν, εγώ αυτό το μπουκάλι, εκείνο το άδειο, το περσινό, το άοσμο, και άχρωμο, κατάφερα και το γέμισα. Δεν είμαι πια άδειο μπουκάλι...συμβολικά κουβάλησα τα μπουκάλια στις αποσκευές μου! Είμαι εδώ, είμαι καλά και κουβαλώ μέσα μου χίλιες-δυο αναμνήσεις, μιας καινούριας ζωής, άλλες τόσες και παραπάνω κιόλας εικόνες, πολλά καινούρια πρόσωπα και αμέτρητα χαμόγελα!!!!

Υ.Γ : τα "30" ούτε που με πείραξαν! Όσα περνάνε τα χρόνια, πρέπει να χαμογελάμε στον χρόνο, γιατί φίλοι μου...εμείς κερδίζουμε. ΟΤΙ ΖΟΥΜΕ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ!

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

TA 30!!!!!!!


Σήμερα φίλοι μου, έγινα 30!

τα κατάφερααααααααααααααα απο τα 27 ως τα 30 πιάστηκα με τον καρκίνο και κέρδισα!

καλά να είμαστε! Φέτος θα βγω και θα το γλεντίσω με μεγάλη παρέα! ΑΞΙΖΕΙ! Θέλω να διώξω όλα τα παλιά απο τη μέση....θέλω να κοιτάξω μπροστά!!!!

Υ.Γ στη φωτο, μπορείτε να δείτε, κομμάτι του νέου μου στήθους, καινούριο στήθος, καινούρια ζωή....γιατί όχι;;;

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Σαν σήμερα πριν 3 χρόνια

είδε το φως του ιντερνετικού κόσμου αυτό το blog! 16.12.2007 "βρέθηκα" με το Sweet December μου και αντάμωσα την ίδια στιγμή, μια νέα πραγματικότητα, αυτή του καρκινοπαθή!

CA Μαστού ή όπως αλλιώς το ξέρετε, το ακούσατε ή θέλετε να το λέτε(πολλοί αποφεύγουν ακόμη και το όνομα...)! Με 3 διηθημένους λεμφαδένες....

Ο Καρκίνος όποτε και να μπει στη ζωή ενός ανθρώπου, είτε για τον ίδιο, είτε για τους οικείους του, κανείς μα κανείς, δεν είναι έτοιμος να τον αντιμετωπίσει! Κανείς δεν ξέρει πως να φερθεί στον εχθρό, κανείς δεν ξέρει πως έγινε και του χτύπησε το "κακό" την πόρτα. Απέναντι σε αυτόν τον ύπουλο εχθρό είμαστε όλοι ίσοι, πλούσιοι και φτωχοί. Ριχνόμαστε στη μάχη γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πονάμε, παλεύουμε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε, και όλα αυτά συνεχίζουν και αφού τελειώσουν οι θεραπείεςςςςςςςς! Θα το φωνάζω μέχρι να το μάθουμε όλοι...Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ σου αφήνει ένα after shock, και κακά τα ψέματα, περνάνε μήνες και ίσως χρόνια μετά τις χμθ για να έρθεις στα ζύγια σου ψυχολογικά! Αυτό πρέπει να το ξέρουν όλοι όσοι αγαπούν τους καρκινοπαθείς τους! Υπομονή και άφεση! ΚΑΝΕΙΣ, και ας ήταν δίπλα στον άνθρωπό του όταν έπεφτε το φάρμακο της χμθ, δεν θα μάθει πως είναι να κάθεσαι ο ίδιος σε αυτή την καρέκλα και εκείνο το κρεββάτι! ΚΑΝΕΙΣ δεν θα μάθει πως είναι να χάνεις ένα μαστό στα 27 σου, ΚΑΝΕΙΣ και ας σας χωρίζει απόσταση αναπνοής δεν θα μάθει πως ακριβώς είναι να μην μπορείς να πάρεις τα πόδια σου απο τις χμθ και να σηκωθείς το πρωί!

Και επειδή ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να μπει στο πετσί του ρόλου, αν δεν το έχει ζήσει ο ίδιος για τον εαυτό του, γι αυτό δημιούργησα αυτό το blog! Για να δει αυτός που το έζησε ή το ζει, πως δεν είναι μόνος / η, πως σε κάποια γωνιά αυτής της χώρας υπάρχω και εγώ. Εγώ και τόσοι άλλοι που ενωθήκαμε εδώ, ζωντανοί και με φωνή, για να χαρούμε την νίκη μας απέναντι σε αυτή την αρρώστια που βασανίζει τόσο κόσμο! Το Sweet December, πιστέψτε με, είναι το μόνο θετικό πράγμα που βγήκε απο όλη αυτή την περιπέτεια. Είναι μια φωνή θαρραλέα στον "αέρα" του διαδικτύου που σταδιακά (θα το διαπιστώσετε) αφήνει (ή κάνει αξιόλογες προσπάθειες) να αφήσει πίσω της τα κακώς κείμενα της ζωής της....όλα όμως θέλουν τον χρόνο τους!


December λοιπόν! Μοναδική στιγμή κάθε χρόνου για μένα αυτός ο μήνας, που ήταν και γραφτό να δώσει και το όνομά του σε αυτή τη διεύθυνση! Δεκέμβρη γεννήθηκα, Δεκέμβρη χειρουργήθηκα, Δεκέμβρη και η πρώτη μου χμθ, την μέρα κιόλας των γενεθλίων μου! Η μοίρα μου, μου έπαιξε περίεργο παιχνίδι αλλά και εγώ δεν πήγα πίσω...Της χαμογέλασα ειρωνικά και έκανα την "αδυναμία" μου ΔΥΝΑΜΗ, ΛΟΓΟ, ΦΩΝΗ και BLOG. Δεν παρέλειψα να το βαφτίσω "Γλυκό Δεκέμβρη" γιατί έτσι ήθελα αλλά και έτσι έπρεπε...για να εξευμενίσω την αναποδιά της ζωής!

Σας φιλώ! Μην πάψετε ποτέ να κάνετε όνειρα και μη χάσετε ποτέ το αίσθημα της ελπίδας! ΟΝΕΙΡΑ και ΕΛΠΙΔΕΣ για ενα μέλλον cancer free είναι το πιο δυνατό μας όπλο απέναντι σε κάθε σενάριο της ζωής μας!

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Αποφάσισα...

να κάνω τη σημερινή μέρα, την πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου!

Σάββατο 4 Δεκέμβρη λοιπόν του 2010!

το "μαύρο" διάστημα της αρρώστιας όλο και θάβεται στο παρελθόν, το παίρνουν μαζί τους οι καινούριες μέρες, το πιέζουν στον "πάγκο" οι καινούριες αναμνήσεις!

Απο δω και πέρα, να θυμάμαι:

πάντα να κοιτάω μπροστά,
να εκτιμω το παρελθόν αλλά να μην το βάζω ποτέ "τροχοπέδι" για το παρόν
να βλέπω την αισιόδοξη πλευρά κάθε μέρας

να μην ξεχνώ
πως υπήρξα χειρότερα, άρα απο δω και πέρα είμαι σίγουρα καλύτερα ότι και αν κάνω
η ζωή είναι (με τα συν και πλην) της, ωραία!
να καλοσωρίζω ανθρώπους στη ζωή μου, δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα απο ένα δίκτυο φίλων

Θα προσπαθήσω για πολλά, τόσα που δεν χωράνε σε ένα ποστ! Θέλω να κοιτάξω μπροστά, το χρωστώ στον εαυτό μου, τόσα πέρασα!

Να ξέρετε, η καλύτερη σχέση που πρέπει όλοι μας να έχουμε, είναι αυτή με τον εαυτό μας! Μην ξεχνάτε να αγαπάτε πρώτα το μέσα σας...με την αγάπη που έχετε για τον εαυτό σας θα μπορέσετε έπειτα να αγκαλιάσετε πλήθος κόσμου!

εγώ απόψε θα πάω στα μπουζούκια, έχοντας όλες αυτές τις σκέψεις που μόλις μοιράστηκα μαζί σας, κατα νου! Θέλω πραγματικά η αυγή να φέρει μια καινούρια αρχή!

Καλή μου τύχη λοιπόν!

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

και έφτασε η μέρα


Πέρασαν 3 χρόνια απο εκείνο τον κρύο Δεκέμβρη του 2007, ήταν 3 του μήνα και είχα βγει απο το χειρουργείο έχοντας κάνει την μαστεκτομή!

Σήμερα έχει πολύ γλυκό καιρό. Σηκώθηκα στις 7.00 το πρωί για να πάω στη δουλειά, άνοιξα το παντζούρι και είδα πως ο ήλιος πίσω απο το βουνό είχε βάψει ένα πορτοκαλο-ροζ χρώμα τον ουρανό...Μια καινούρια μέρα σκέφτηκα...είμαι καλά και πρέπει να πάω στη δουλειά!

Σήμερα, παρόλο που θυμήθηκα αρκετές φορές εκείνη την σαν σήμερα Δευτέρα, σκέφτηκα επίσης πως φέτος σαν να σιάχνει το πράγμα! Φέτος είναι Παρασκευή, δεν έχει κρύο και ο ήλιος λάμπει! Σήμερα σκέφτηκα πως πρέπει να δω τη θετική πλευρά του πράγματος, πως έχω την υγεία μου...και αυτό μετράει. Πρέπει να προχωρήσω τη ζωή μου...αλλά φυσικά και δεν γίνεται απο την μια μέρα στην άλλη. Σε όλη αυτή την περιπέτεια πρέπει να έχεις υπομονή...και κάποια στιγμή, εκεί που δεν το περιμένεις, θα χαράξει!

Έκοψα ένα λουλουδάκι! Σήμερα γιορτάζω, είπα στον εαυτό μου πως τον Δεκέμβρη έχω 2 γενέθλια! Το λουλουδάκι μαζί με το βαρκάκι μου, θα είναι απόψε ότι πιο αισιόδοξο έχω ανεβασει εδώ. Φεύγω, πάω να πιώ ένα ποτάκι τώρα!

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Σήμερα, σαν τότε...!

Δεν ξέρω πώς να αρχίσω αλλά πάντα γράφω καλύτερα όταν αυτοσχεδιάζω. Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και η κάθε λέξη βιάζεται να βγει και να αποτυπωθεί ηλεκτρονικά, να φτάσει ως τα μάτια σας μέσα από αυτή την οθόνη!
Σαν σήμερα, το 2007 ήταν η τελευταία μέρα της ζωής μου, όπως την ήξερα παλιά. Μερικές φορές βλέπω φωτογραφίες του «πριν» και άλλοτε λυπάμαι εκείνη την κοπελίτσα ετών 27 που δεν ήξερε τι της είχε κρατημένο η ζωή, και άλλοτε δεν νιώθω τίποτα.
Ναι, η αρρώστια σε διαλέγει και η ζωή είναι «λαχείο» για κάποιους, και για άλλους ζόρι μεγάλο.
Δε θέλω να μοιρολατρήσω απόψε…δεν πρόκειται όμως ποτέ να ξεχάσω εκείνη την «τελευταία» μέρα στην Αθήνα, το ποτό που ήπια με την «Σ» στο Μοναστηράκι, το κλαμπ σαντουιτς στα Goody’s στο Καραϊσκάκη (δίχως να πεινάω…). Θα θυμάμαι την στιγμή που έπεσα για ύπνο και η «Σ» με είχε όλο το βράδυ αγκαλιά, τον εφιάλτη που είδε, το ότι όλοι έπιναν καφέ και εγώ όχι εκείνο το πρωί, τα μακριά μου μαλλιά και την λεπτή μου σιλουέτα(54 κιλά), τη στιγμή που ξέβαφα τα νύχια στην κλινική, τη στιγμή που έβαλα την ρόμπα του χειρουργείου και η «Σ» με κορόιδευε και γελούσαμε, τη στιγμή που ένας-ένας οι δικοί μου άνθρωποι με χαιρετούσαν, το θολό τοπίο μπροστά μου (δεν φορούσα φακούς), το δάκρυ που άφησα να κυλήσει για τον άγνωστο, κρύο προορισμό μου (το χειρουργείο), τη «Σ» που έτρεξε να με ασπαστεί τελευταία.
Στο χειρουργείο μπαίνεις πάντα μόνος, άντε το πολύ με τις σκέψεις σου! Ούτε μάνα, ούτε πατέρας, ούτε αδερφός δεν είναι εκεί και κανείς δεν μπορεί να πάει για σένα. Δεν έχεις τίποτα πάνω σου, μόνο τις σκέψεις σου. Ναι, μετά από τόσα χρόνια σας λέω πως φοβήθηκα, πως ήθελα να κλάψω την ώρα που περίμενα ξάπλα στο προ-χωλ του χειρουργείου αλλά κρατήθηκα. Τα ήξερα όλα, ήξερα πως δεν θα έχω έναν μαστό όταν θα ξυπνήσω, δεν είχα όμως καταλάβει πως έχω Καρκίνο…δεν είχα ιδέα για τις χμθ που θα ακολουθούσαν, δεν ξέρω τι και πως, αλλά σίγουρα ήμουν under shock.

Σκέφτομαι πως όσο και αν ξεχνάμε, όσο και αν προχωράμε τις ζωές μας, πάντα θα υπάρχουν ημερομηνίες, πάντα θα θυμόμαστε νούμερα που κάνανε την διαφορά στη ζωή μας…φέτος, μπορώ να πω πως η 2η του Δεκέμβρη, η παραμονή της εγχείρησης του 2007, με βρίσκει καλύτερα από ποτέ. Φέτος, αν με δεις δεν θα καταλάβεις τίποτα. Το μόνο που έμεινε από τον Καρκίνο πάνω μου είναι 2 ουλές στους μαστούς και 2 σιλικόνες από πίσω από τις ουλές.
Ζυγίζω 58 κιλά και είμαι πολύ fit λόγω του καθημερινού γυμναστηρίου, τα μαλλιά μου κατεβαίνουν στο μισό της πλάτης. Κόψε-κόψε έγιναν πάλι ίσια, αφήνοντας το «σγουρό» της χμθ πίσω. Φέτος απέκτησα μόνιμη δουλειά, σταθερό μισθό και έχω καινούριους φίλους, καθώς μετακόμισα σε νέο τόπο. Ζω μόνη μου από τον Σεπτέμβρη που σημαίνει πως δεν έχω πια ανάγκη τη φροντίδα των γονιών. Έκανα λοιπόν πολλά βήματα μετά την αρρώστια και είμαι πολύ περήφανη γι αυτό, γιατί τρία χρόνια δεν είναι πολλά! Φυσικά σημασία έχει πως στους επανελέγχους όλα πάνε μια χαρά και είμαι καλά

Σήμερα αγόρασα κάτι στον εαυτό μου. Ένα πήλινο βαρκάκι. Όταν το αγόραζα, σκέφτηκα συμπωματικά τι μέρα είναι. Ίσως το βαρκάκι να είναι συμβολικό…Σύμβολο του ταξιδιού που ξεκίνησε με εμπόδιο τον Καρκίνο το 2007, σύμβολο όμως και μιας νέας ζωής που ξεκίνησε από κει και έπειτα. Μια ζωή πριν τον Καρκίνο, μια ζωή μαζί με τον Καρκίνο και μια ζωή μετά
Πάντα κάτι θα υπάρχει να μας θυμίζει αυτόν τον ύπουλο εχθρό, πάντα κάτι θα τσιμπάει το μέσα μας όποτε ακούμε το όνομά του, αλλά είναι βασικό να μάθουμε να προχωράμε τη ζωή μας παράλληλα με τους επανελέγχους.

Απόψε η «Β» μου είπε να το δω θετικά «Σαν αύριο ξεφορτώθηκε τον Καρκίνο και ζεις!». Πόσο δίκιο έχει!

Η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας φίλοι μου, ακόμη δεν έχω βρει ποιο είναι το νόημά της, μπορεί να μην το βρώ και ποτέ. Όταν όμως ανέβηκα στον διάδρομο στο γυμναστήριο και άρχισα να τρέχω ένιωσα τόσο δυνατή σήμερα, και τόσο σίγουρη για πολλά πράγματα στη ζωή μου που ένιωσα ευγνώμον για το ότι σήμερα Πέμπτη 2 Δεκέμβρη είμαι καλά! Σκέφτηκα πως ότι και να είναι η ζωή, παρόλο που έχει περισσότερα ζόρια παρά χαρές, αξίζει…Αξίζει όλο το ταξίδι και η κάθε μας στιγμή στην γη, αρκεί να γεμίζει η ψυχούλα μας! Δεν θέλει πολλά ένας άνθρωπος για να κρατηθεί στη ζωή! ΥΓΕΙΑ και ΚΑΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ!