5 χρόνια!!!!

5 χρόνια εδώ!!! 5 χρόνια από την αφαίρεση του κακοήθη όγκου! 5 χρόνια cancer free!!!5 χρόνια Sweet December!

Νιώθω πως σήμερα έκλεισε ένας κύκλος! 5 χρόνια;;; Ναι 5 χρόνια!!! Και προτιμώ να το γράφω με νούμερο και όχι με γράμματα! 5 χρόνια!

 Όταν χειρουργήθηκα αρχές του Δεκέμβρη 2007 μου είπανε «για πέντε χρόνια θα είσαι υπό στενή παρακολούθηση, η πενταετία θα δείξει» και εγώ είχα αρχίσει ήδη να μετρώ με τα δάχτυλά μου από μέσα μου τα χρόνια και είχα σκεφτεί «πωπω…το 2012 δηλαδή… Τρέχα γύρευε, πως θα περάσουν τόσα χρόνια!». Δεν μπορούσα να δω το τέλος του τούνελ, η πενταετία μου φαινόταν τραγικά μακρινή. Κι όμως σήμερα έγινε και αυτό. Σήμερα έκλεισα την πενταετία, και είμαι εδώ και είμαι καλά. Δεν ξανα άκουσα πως έχω κάποιο πρόβλημα στην πορεία μου, πέρα από την οστεοπενία και το λίγο-πρησμένο μου χέρι.

Μα που πήγανε τόσα χρόνια; Πώς πέρασαν οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες τα χρόνια; Κι όμως, όλα πέρασαν.

Πότε με νεύρα και εντάσεις, πότε με χαρά και χαμόγελα, με νέες όμορφες εικόνες ή φωνές του παρελθόντος, αφηνόμουν στη ζωή και στους ανθρώπους της. Στα καλά αλλά και στα άσχημα «κείμενα» της κάθε καθημερινότητάς μου. Έτσι γιατί ήθελα να ζήσω!

Τι είναι η ζωή; Πέρα από μια λέξη με τρία γράμματα παραμένει μια έννοια πολυσύνθετη, δύσκολη να αποκωδικοποιηθεί, ιδίως όταν μπαίνει στη μέση και το επίθετο «καλή» (ζωή). Προχθές σε μια συζήτηση με τη «Σ» μιλούσαμε για τα γεράματα, για τον απολογισμό που μπορεί να κάνει ένα ηλικιωμένο, χαρακωμένο από ρυτίδες πρόσωπο στον καθρέφτη…Ποια η αίσθηση εκείνη τη στιγμή; Η «Σ» μίλησε για «μια γεμάτη ζωή» «αν την έχεις τότε συμβιβάζεσαι με τα γηρατειά». «Μα τι είναι –μια γεμάτη ζωή» τη  ρώτησα ρητορικά «αυτό είναι φοβερά υποκειμενικό» συμπλήρωσα.

Ο καθένας συλλογιέται τη ζωή του με όσα μέσα έχει και μπορεί. Το «καλή» «κακή» «γεμάτη» «άδεια» «βαρετή» «ενδιαφέρουσα» ο ίδιος το κρίνει, οι υπόλοιποι το λένε αλλά αυτοί δεν ξέρουν…αυτοί απλά παρακολουθούν από απόσταση τις ζωές των άλλων, βάζουν ταμπέλες και ετικέτες σε κάτι το οποίο βλέπουν από «έξω», χαρακτηρίζουν μια ζωή ανάλογα με το πώς ερμηνεύουν τις καταστάσεις γύρω τους. 

Τον απολογισμό της ζωής μου τον κάνω συχνά…δεν είναι τόσο ξεκάθαρος καιρό τώρα…δεν ξέρω τι πάει στραβά και τι ίσια. Οι δυο αυτές έννοιες κάπου μπερδεύονται. Έχω χάσει το λογαριασμό, αγνοώ τι υπερτερεί. Ξέρω όμως πως όλο αυτό το «αλαλούμ», το περίεργο μπέρδεμα και σύμπλεγμα, το απερίγραφτο κράμα σκέψεων, εμπειριών, λέξεων και ανθρώπων είναι η ζωή μου και εγώ αυτό έχω, αυτό ορίζω, αυτό αγαπώ, αυτό σκέφτομαι, αυτό αγκαλιάζω, με αυτό ξυπνάω κάθε πρωί, με αυτό κοιμάμαι, και ναι αυτή είμαι.

Σήμερα γιόρτασα την ημέρα σαν να είχα τα γενέθλιά μου! Θυμήθηκα πως 3/12/2007 ήμουν το πρωί σε ένα κρύο χειρουργείο. Σήμερα το πρωί ετοιμαζόμουν για τη δουλειά. Τότε δεν ήξερα τι με περιμένει, τότε φοβόμουν και τον θάνατο. Σήμερα ξέρω, σήμερα δεν φοβάμαι τόσο τον θάνατο, νομίζω πως όταν τον νικάς μια φορά, τότε συμφιλιώνεσαι πολύ με την ιδέα του. Σήμερα λοιπόν πήρα τους γονείς μου και πήγαμε για φαγητό έξω, έτσι «για το καλό». Σήμερα ήταν μια ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΜΕΡΑ! Θα τη θυμάμαι τη στιγμή… Δεν θέλω να ακουστώ δραματική αλλά ναι, αυτοί που δεν ξεχνούν πως κάποτε πέρασες κάτι είναι οι γονείς. Κανείς άλλος πέρα από αυτούς δεν με κοίταξε σήμερα με εκείνο το βλέμμα, δεν με φίλησε και δεν με αγκάλιασε, κανείς εκτός από εκείνους δεν θυμήθηκε το «σαν σήμερα εκείνη τη χρονιά». Κρίμα, και ήθελα τόσο να πώ κάποια "ευχαριστώ" σήμερα, να το γιορτάσω επίσημα και με φίλους! Ούτε ένα μήνυμα ούτε ένα τηλέφωνο από πουθενά. Ναι γιατί οι υπόλοιποι ίσως θεωρούν χαζές τέτοιες μέρες. Είναι μια αλήθεια, αλλά έπαψα πια να φοβάμαι το γεγονός πως οι άνθρωποι γύρω μου ξεχνούν, πως τραβάνε τη δική τους πορεία στον χάρτη, πως μπλέκονται με ζωές άλλων ανθρώπων, πως θέλουν να ζήσουν δίχως να θυμούνται περιπέτειες υγείας φίλων και συγγενών, πως απωθούν αυτές τις «επετείους». Μπορεί κάποιοι να είναι τόσο αδέξιοι που να μην ξέρουν καν τι να πουν και επιλέγουν τέτοιες μέρες τη σιωπή. Εγώ δεν τις αποφεύγω τέτοιες ημερομηνίες, ίσως τις ανακαλώ όταν τις γράφει το ημερολόγιο τοίχου για να συγκρίνω, και να δω πως ναι, φέτος τέτοια μέρα είμαι σαφώς καλύτερα και να εκτιμήσω έτσι, έστω και για λίγο αυτά που έχω!   

Την Πέμπτη πάω για τον επανέλεγχό μου (το γνωστό πακετάκι εξετάσεων). Μέχρι στιγμής έχω κάνει τους «δείκτες» και βγήκανε πολύ καλοί.

Σας φιλώ! Ελπίζω 5 χρόνια τώρα να προσφέρω κάτι και σε εσάς. Μια ανακούφιση μικρή, όταν τα φώτα σβήνουν και οι άνθρωποι χάνονται στο σκοτάδι! Το μόνο σίγουρο είναι πως σας γράφω από καρδιάς και κατευθείαν από το μυαλό μου! Με ειλικρίνεια και σεβασμό πάντα! Θα έρθει και για εσάς η 5 ετία, να το θυμάστε! Τα χρόνια περνούν, ο μόνος που δεν σταματά είναι ο χρόνος!