Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Καλησπέρα!

Του Αγ. Ανδρέα σήμερα κι αν κάποιος με ρωτήσει "έχεις κάποιον που γιορτάζει σήμερα;" η απάντηση είναι απλή: "Ναι, δύο απο τους γιατρούς μου!". Μα πως τα φέρνει έτσι η ζωή;;; Ναι, σήμερα γιορτάζει ο (πρόσφατος) γυναικολόγος μου κι ο (παλιός μου) πλαστικός! Τι να κάνεις, έτσι ήρθαν τα πράγματα. Σήμερα λοιπόν ευχήθηκα σε 2 Ανδρέες που (λογικά το ξέρουν) μου χάρισαν ο καθένας τους κάποια στιγμή στο χρόνο διάφορα. Υγεία, ζωή, ομορφιά!

Χρόνια Πολλά! 

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Προς το τέλος του μήνα

Καταρχάς χρόνια πολλά στις φίλες μου και φίλες του blog που λέγονται Κατερίνες. Ξέρω πως είστε αρκετές! Να χαίρεστε το ονοματάκι σας και μια ζωή ανευ Καρκίνου και άλλων δαιμονιών!

Τελευταίες μέρς του Νοέμβρη. Ξέρω δεν γράφω πλέον συχνά, όχι επειδή δεν το έχω ανάγκη αλλά επειδή είχα ένα θέμα με το λαπτοπ μου. Χάλασε ο σκληρός δίσκος και έχασα όλα μου τα δεδομένα :-/ συν το γεγονός ότι είμαι χωρίς μηχάνημα.

Πώς περάνει αλήθεια ο καιρός;;; Πως πέρασε απο 16 Οκτώβρη; Έλα ντε! Τέλη Νοέμβρη πια και τελική ευθεία για τα Χριστούγεννα. Φέτος ανυπομονώ χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο αλλά ανυπομονώ να έρθουν. Η πόλη είναι πλέον στολισμένη, έχω γιορτινή διάθεση και κέφι για έξω! <3 br=""> και να μαι!!!!

Γενικά για μια ακόμη φορά κατάλαβα αυτό που ξανα έγραψα, στην ουσία είσαι μόνος. Ναι, στην ουσία είμαι μόνη, γιατί κανείς απο τους γύρω μου δεν σταματά να ρωρήσει "πως είσαι; τι νιώθεις;". Είναι το κλασσικό, σε βλέπουν στη δουλειά και έξω για καφέ ή ποτό και σημαίνει πως είσαι οκ! Για όλους το θέμα λύνεται όταν φύγεις απο το νοσοκομείο και έρθεις στο σπίτι σου. Απο εκείνη τη στιγμή και μετά όλοι γυρίζουν στα απλά καθημερινά πράγματά τους, στα προβλήματα μικρά-μεγάλα του κόσμου τους. Έχω μια απορία: υπάρχει κάποια ή κάποιος εκεί έξω που να του έχουν συμπεριφερθεί σωστά, μετά απο οποιαδήποτε περιπέτεια υγείας;;; Ας μας αφήσει εδώ ένα σχόλιο, για να δούμε όλοι πως υπάρχει ελπίδα και πως κάποιοι άνθρωποι δεν είναι μόνοι. Και με το μόνοι δεν εννοώ χωρίς παρέα, εννοώ το ουσιαστικό. Να είσαι με ανθρώπους που σου δίνουν αφτί, που σου προσφέρουν ώμο, που σου χαρίζουν καρδιά και σε κερνούν μια αγκαλιά, που με το βλέμα τους όλο φροντίδα σου δείχνουν πως ότι κι αν συμβαίνει, εγώ είμαι εδώ για σένα. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Εγώ γιατί μονίμως καταλήγω να είμαι αυτή που δίνει την αγάπη, που απλώνει το χέρι, που χαρίζει το χάδι, που ανοίγει την αγκαλιά της, που παίρνει στα χέρια το τηλέφωνο και ρωτάει "τι κάνεις;"; Η μάνα μου λέει πολύ συχνά "στη ζωή είναι όλα θέμα τύχης" είναι μια φράση που μου περνούσε ξυστά όσες φορές και να την άκουγα αλλά τώρα που σας τη γράφω τη σκέφτομαι σοβαρά. Τύχη είναι λοιπόν πως θα φτιάξει ή θα στραβωσει η ζωή, τύχη είναι τελικά ποίοι άνθρωποι θα ρθουν στο δρόμο σου, με ποιόν θα στα φέρει έτσι η ζωή που θα περάσεις μια δυσκολία. ΟΛΑ ΜΑ ΟΛΑ ΤΥΧΗ και ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ.

Αν το 2007 η ζωή μου μπήκε σε μια άλλη τροχιά, φέτος το 2014 η ίδια αυτή η ζωή, για μια ακόμη χρονιά με δοκιμάζει. Δύο χειρουγεία σε 8 μήνες. Τέλειο "7"άρι (ετών) και μια ιστορία που αν κάτσω δίπλα σε κάποια άγνωστη κοπέλα στο τραίνο και της τη διηγηθώ θα βουρκώσει. Γιατί οι πιο δικοί μου άνθρωποι την περνάνε ξυστά; Γιατί ζητάω και δεν παίρνω; Γιατί τα χαρήρια κοπήκανε και οι αδυναμίες χαθήκανε; Γιατί τα "θέλω μου" είναι σε 3-4 μοίρα;;; Για ποιό λόγο οι σχέσεις άλλαξαν μέσα στην εφταετία, ποιός πάτησε κουμπιά για ένα διαφορετικό μέλλον; Ποιός έφερε τόσες αλλαγές σε όλους; Γιατί εκείνοι δεν ασχολούνται; Γιατί εγώ κάθομαι με την παρέα μου και νιώθω μόνη και αποξενωμένη; ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ θα πει κάποιος, και το 27 έγινε 34 και οι φίλοι ξεθώριασαν, ασχολούνται με τα δικά τους. Εγώ όμως θα πω πως οι σχέσεις ζωής θα πρέπει να έχουν ζωντανό χρώμα και ενθουσιασμό. Έτσι αγαπάς, με ποικιλία χρώματος, με ανοιχτή βεντάλια συναισθημάτων (που λέει και η Παριζιάνα-λατρεμένη-φίλη μου, με αμείωτο ενδιαφέρον, με χάδι, με αγκαλιά, με ενθουσιασμό, με χρόνο! Έτσι ζεσταίνεται η καρδιά ενός ανθρώπου, όχι με λόγια αλλά με συμπεριφορές. Όχι με το κράτημα του χεριού στο χειρουργείο αλλά με το καθημερινό ενδιαφέρον και την προσπάθεια να ρθεις κοντά στα "θέλω" του άλλου. Έτσι κατακτούνται οι θέσεις σε μια καρδιά κάποιου, δεν είναι τίποτα δεδομένο αλλιώς.

Σας φιλώ!  Μακάρι ότι περάσατε και πιο δυνατούς να σας έκανε και με περισσότερους ανθρώπους να σας ενίσχυσε. Τα μικρά πράγματα κρύβουν την αγάπη. Αμήν!
;-)


Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Ένας μήνας!


Σήμερα κλείνω ένα μήνα ακριβώς απο το χειρουργείο της μήτρας. Και δεν ξέρω αν θα το πιστέψετε αλλά ξύπνησα δίχως πόνο. Έτσι απλά! Σήμερα (σύμπτωση;;;) ένα μήνα μετά καθόμουν ξαπλωμένη στο κρεββάτι πριν σηκωθώ και δεν ένιωθα πουθενά πόνο. Κανένα μάγκωμα. Είχα ένα μήνα να μη νιώθω τίποτα! Να φύγει δλδ ο πόνος απο πάνω μου! Δεν είχα φοβερό πόνο αλλά είχα αρκετή ενόχληση απο τη στιγμή που ξεκίνησα να κινούμαι και επέστρεψα στη δουλειά. Όλα υποφερτά βέβαια για μένα, δεν πήρα ούτε ένα παυσίπονο αυτές τις 30 μέρες. Και φυσικά προτιμούσα να πονάω κ να έιμαι εκεί έξω παρά να είμαι στο σπίτι και να μην πονάω.
Είναι μια ιδιαίτερη μέρα πάντως σήμερα. Κοιτάζω το ρολόι και σκέφτομαι πως τέτοια ώρα ήμουν στο χειρουργείο, τέτοια ώρα είχα ακούσει τα καλά νέα, πως ο καρκίνος δεν ήταν προχωρημένος κτλπ. Σήμερα έμεινα στο σπίτι, στο τζάκι χαλαρά κι έπειτα πήγα σινεμά και μετά για ποτό. Έτσι είναι...
η ζωή συνεχίζεται, πότε με πολλά, πότε με λίγα, νά μαστε πάλι εδώ.
Καλό βράδυ! Ήταν μια ξεχωριστή μέρα!

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Οργάνωση "Μείνε Δυνατός"! Be strong! Χρειάζεται βοήθεια!

Μια σημαντική οργάνωση «Μείνε Δυνατός» απευθύνει έκκληση για οικονομική ενίσχυση καθώς κινδυνεύει να κλείσει! Η οργάνωση που ιδρύθηκε το 2008 από τον κ. Μιχαήλ και έχει παράσχει μέσω της τηλεφωνικής της γραμμής «1069» υποστήριξη σε περισσότερους από 6.000 ανθρώπους απειλείται με λουκέτο αν τους επόμενους δύο μήνες δεν μπορέσει να καλύψει τα πάγια ετήσια έξοδά της που ανέρχονται στις 40.000 ευρώ!
b_5739_or_999658_10151557958564121_1986633304_n
Το Be Strong ιδρύθηκε από τον Παναγιώτη Μιχαήλ, που ως επιζών 2 φορές του καρκίνου μέσα σε μια δεκαετία, θέλησε να μοιραστεί την εμπειρία του με στόχο την τεκμηριωμένη πληροφόρηση σε θέματα που αφορούν τον καρκίνο, την πρόληψη καθώς και την υποστήριξη σε όλους όσους εμπλέκονται με αυτόν. Αξίζει να αναφερθεί πώς η  ιστοσελίδα της οργάνωσης http://www.bestrong.org.gr , που δημιουργήθηκε τον Ιανουάριο του 2008, θεωρείται από τις πιο ενημερωμένες ιστοσελίδες στην Ελλάδα σε θέματα που αφορούν τον καρκίνο και την υποστήριξη και έχει δεχτεί έως σήμερα 3.000.000 επισκέπτες, που έχουν αντλήσει ενημέρωση-και υποστήριξη από την οργάνωσή.  Επιπλέον από το 2010 ξεκίνησε με την υποστήριξη του Ιδρύματος “Σταύρος Νιάρχος” η λειτουργία της πρότυπης για τα ελληνικά δεδομένα γραμμής υποστήριξης, μέσω του εθνικού τετραψήφιου αριθμού 1069, που είχε σαν στόχο την ψυχοκοινωνική στήριξη των ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο.
Από το  2012 έως το 2013, η γραμμή λειτούργησε σε 24ωρη βάση, με αστική χρέωση και με την υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Την γραμμή 1069 στελέχωσαν 7 ειδικοί ψυχικής υγείας, που με γνώση, αγάπη, ενσυναίσθηση και διάθεση για την υποστήριξη των ατόμων που εμπλέκονται με τον καρκίνο, ώστε να διαπραγματευτούν θέματα που προκύπτουν είτε στους ασθενείς, είτε στο οικείο περιβάλλον, από τη στιγμή της διάγνωσης, αλλά και έως ότου χρειαστεί μετά το πέρας της θεραπείας.  Από 1η Φεβρουαρίου 2013 η γραμμή 1069, λόγο οικονομικής αδυναμίας και συντήρησης της 24ωρης λειτουργίας και για λόγους βιωσιμότητας, λειτουργεί σε 12ωρη βάση, από τις 9.00 π.μ. εως τις 21.00μ.μ. Μέχρι σήμερα περισσότερα από 4.500 χιλιάδες άτομα έχουν τηλεφωνήσει για να ζητήσουν υποστήριξη & βοήθεια…
logoΕπίσης το «Be Strong», σε συνεργασία με την κυπριακή ΜΚΟ «ΕΛΑΖΩ», χρησιμοποιώντας την τεχνολογία, διεύρυνε τις υπηρεσίες της γραμμής 1069, παρέχοντας ψυχολογική υποστήριξη μέσω τηλεφώνου, σ’ όλους τους Κύπριους πολίτες. Κάθε Κύπριος πολίτης καλώντας στον τετραψήφιο αριθμό 1469, που ίσχυε μόνο για Κύπρο, υποστηριζόταν από τους ειδικούς ψυχικής υγείας της οργάνωσής μας και λάμβανε την υποστήριξη που χρειάζονταν. Η συγκεκριμένη δράση είχε διάρκεια ένα χρόνο από τον Σεπτέμβριο του 2011, έως το Σεπτέμβριο του 2012, αφού στη συνέχεια ο ΕΛΑΖΩ, παρείχε την υπηρεσία αυτόνομα από την Κύπρο.
Αξίζει να αναφερθεί ότι εκτός της τηλεφωνικής υποστήριξης, η οργάνωση παρέχει στο κέντρο της υποστήριξη και μέσω διαδικτύου. Πάνω από 500 άτομα έως σήμερα έχουν υποστηριχτεί από τους ειδικούς της ψυχικής υγείας διαδικτυακά, μέσω γραπτών μηνυμάτων (On Line chat), μιας ειδικά διαμορφωμένης δικτυακής πλατφόρμας επικοινωνίας & 400 άτομα μέσω e-mail.
Η Ευρωπαϊκή Σχολή Ογκολογίας, στα πλαίσια του διαγωνισμού “CANCER ON THE INTERNET” AWARD 2010, απένειμε το Βραβείο Εύφημης Μνείας (2010 Mention Of Honour) στην ελληνική μη κερδοσκοπική οργάνωση ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ. Η Ευρωπαϊκή Σχολή Ογκολογίας στην σχετική ανακοίνωση βράβευσης, τόνισε το γεγονός ότι η ποιότητα των πληροφοριών και των υπηρεσιών, που παρέχονται στην ελληνική κοινωνία από την οργάνωση, αξίζουν αναγνώρισης!
b_4050_or_img_5934Ο ιδρυτής  Παναγιώτης Μιχαήλ έχει τιμηθεί από την Ένωση Μαζί για το Παιδί και έχει λάβει το βραβείο «Μάθημα Ζωής», για την εθελοντική του προσφορά, καθώς και για το έργο που έχει επιτελέσει μέσω της οργάνωσης ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ, στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες που εμπλέκονται με τον καρκίνο.
Για τους παραπάνω λόγους ο Παναγιώτης Μιχαήλ, προτάθηκε και επελέγη ως ένας από τους «ΗΡΩΕΣ Ανάμεσά μας» που παρουσιάσθηκαν στην κοινωνική σειρά του ΑΝΤ1, τον Ιούλιο του 2013, όπου και βραβεύτηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Εάν  καποιος θελει να γίνει μελος του Be Strong μπορεί να επισκεφτεί την σελίδα http://www.bestrong.org.gr/el/how_you_can_help_us/bestrong_friends/
Επίσης, μπορείτε να βοηθήσετε στη διαδικτυακή ψηφοφορία που η οργάνωση είναι υποψήφια.
Επιπλέον μπορείτε να συμμετέχετε στη φιλανθρωπική εκδήλωση που θα πραγματοποιήσει το Be Strong στις 27 Νοεμβρίου       http://www.bestrong.org.gr/el/news/bestrong_news/?nid=4439
Για δωρεές μέσω τραπέζης μπορείτε να τις κάνετε στον τραπεζικό λογαριασμό της οργάνωσης, στην Τράπεζα Πειραιώς, απευθείας από το ταμείο της τράπεζας στο αριθμό λογαριασμού 5077-038136-241 (IBAN: GR29 0172 0770 0050 7703 8136 241) και για τις  διεθνείς συναλλαγές ο κωδικός είναι  SWIFT BIC: PIRBGRAA

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

μια μεγάλη βόλτα



Σήμερα πήγα μια μεγάλη βόλτα. Η πρώτη μετά το χειρουργείο μου!

Συνάντησα τη φίλη μου "Β" σε γειτονική μου πόλη. Ο καιρός μας έκανε τη χάρη και δεν έβρεξε, παρα μόνο είχε σύννεφα. Μια τυπική μέρα του Νοέμβρη, χάρηκα τη βόλτα στη θάλασσα...την παρέα, τις φωτογραφίες, το φαγητό έξω, τη θέα, το κρασί. Ήταν όλα όμορφα και σε σωστές δόσεις.


Με τη "Β" επισκεφτήκαμε μια έκθεση φωτογραφίας και την προσοχή μας τράβηξε μια φωτοιστορία με τίτλο "Emy & Ana", για μια φιλία δυνατή, την απώλεια της μιας φίλης λόγω δυστυχήματος και τη διερεύνηση του ερωτήματος "τι μπορεί κανείς να αντλήσει απο την απώλεια κάποιου". Βρήκαμε και οι δύο την ιστορία αυτή συγκινητική και αποφάσισα να μεταφέρω τις εικόνες κι εδώ για να τη μοιραστώ με όλους εσάς. 

Why Haven't I told you
 
Oh baby I've told every star

Just how sweet I think you are
She's my fave
Black angel exit
Greet my by the window
I'll never return
I sit and watch this life
Going Down
 
Over here come slowly

Come slowly to me

Now I can see
Raise your arms the highest you can
So the whole universe will glow






"Emy and Ana cannot live without each other. These best friends are the same age but have some kind of a mother-daughter relationship. After an accident, they have to face the terrible situation of being separated.
My work is focused on transcendence. I am currently exploring the theme of death from an optimistic perspective; What can the loved ones bring us after their demise? Can they help us transform our suffering into strength, into wisdom? Can we somehow extend their lives? 
"Emy & Ana" is intended to be a metaphor of the transition to adulthood, through the relationship between the living and the dead."
— Pep Karsten


Οι παραπάνω φωτογραφίες ανήκουν στο φωτογράφο Pep Karsten, για περισσότερες φωτογραφίες του επισκεφθείτε το site http://www.pepkarsten.com/

The photos above belong to photographer Pep Karsten you can see more of his work on:
http://www.pepkarsten.com/



Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Απλά

Απλά τίποτα δεν είναι ποτέ απλό όταν μπλέκεις με περιπέτειες υγείας.

Φτάνουν στα αφτιά σου τα αποτελέσματα, δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς τη μια και μοναδική αλήθεια πως για μια ακόμη φορά, ένα χειρουργείο και μια βιοψία μπορεί να σου αλλάξουν τη ζωή!Δυσκολεύεσαι γενικώς να το χωνέψεις...δεύτερος καρκίνος απ'το πουθενά και άσχετος με τα προηγούμενα; Απο πού μας ήρθε πάλι αυτό;;;Κι όμως, ήρθε, κι εσύ περνάς και πάλι την πόρτα του χειρουργείου με τους συγγενείς και τους φίλους σου πάλι σε αγωνία. Αυτή τη φορά και με αρκετούς αναγνώστες σε αγωνία. Πολλοί μου είπαν "δεν μπορει να πάθεις εσύ κάτι! Δεν το δέχομαι!". Κι όμως, κι όμως, το κορίτσι που ξεκίνησε να γράφει εδώ 27 ετών, είναι πλέον μεγάλο κορίτσι, γυναίκα στα 34. Μια κοινή θνητή κοπέλα που θα ήλεθε πολύ να είναι super hero αλλά στην πραγματικότητα και μεταξύ μας, δύκολα να γίνεις υπερήρωας έχοντας ή όχι την μπέρτα. Φυσικά αυτή τη φορά είχα την ψυχραιμία μου γιατί τα έχω ξανα περάσει. Και επειδή φυσικά τα έχω ξανα περάσει σκέφτομαι τώρα που σας γράφω πως για μια ακόμη φορά η ζωή μου πήγε να αλλαξει τελείως. Αυτό απο μόνο του είναι μεγάλο σοκ. Τώρα που πήρα τη βιοψία στα χέρια μου και είδα πως ναι μεν καρκίνος αλλά όπως είχε πει και ο γιατρός μου απο την αρχή με βάση τη βιοψία τραχήλου "In situ, άρα όχι θεραπείες" τώρα μπήκα στη Β' φάση. Στο after shock! Στο τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου, στο τι κάνουν οι άλλοι στη ζωή μου και με τη ζωή μου, στο ποιοί πραγματικά νοιάζονται για εμένα, ποιοί μου δίνουν χώρο, χρόνο, συναίσθημα, αγκαλιά, αφτιά, φροντίδα και wishful thinking! Φυσικά είμαι πιο προσγειωμένη αυτή τη φορά απο την πρώτη και χαμήλωσα κατα πολύ τα στανταρ μου, ή μάλλον μου τα χαμηλώσανε, η ζωή, οι άνθρωποι που με περιβάλλουν.
Όλοι τρέχουν με ιλλιγιώδεις ρυθμούς να προλάβουν τη ζωή τους. Οι περισσότεροι έχουν πια τη δική τους οικογένεια (τι οι περισσότεροι, ΟΛΟΙ). Φυσικά, δεν είμαστε πια 27 αλλά 34. Είναι φοβερό το πως πλέον δεν με ρωτάνε "καλά είσαι;" είναι το κλασσικό που έχω γράψει 5-6 φορές εδώ, μόλις σε δούν πως βγαίνεις έξω, πως πάς για καφέ ή για ποτό θεωρούν ότι είσαι καλά. Κανείς δεν με ρώτησε πως βιώνω τη νέα μου πραγματικότητα. Ουτε οι γονείς ούτε οι κολλητοί, κανείς! Γιατί άραγε; Σκέφτομαι τώρα που τα γράφω αυτά...Λες να φοβούνται για το τι θα τους πω;;; Δεν θέλουν να downιάζονται;;; Θεωρούν πως "πάει, πέρασε, πάμε για άλλα";;; Πραγματικά δεν ξέρω που να τους κατατάξω.
Πριν την επέμβαση μιλούσαμε για όλα αυτά, μετά την επέμβαση μούγκα. Να σκέφτονται πως δεν θέλω να τα συζητάω;;; Ίσως. Δεν είναι οτι θέλω να το συζητώ συνέχεια όμως ναι, απλές μικρές ερωτήσεις σε κάνουν να νιώθεις αγαπητός. Δεν κλαίγομαι, οι άνθρωποι θα δώσουν πάντα αυτό που μπορούν. Είναι νόμος, τίποτα μα τίποτα παραπάνω, πραγματικά.
Ναι, είσαι μόνος σε όλο αυτό, δεν το κατάλαβες;;; Ο δρόμος της επιστροφής απο την κλινική είναι αρκετά μοναχικός. Όλοι οι γύρω σου συνεχίζουν με τα μικρά καθημερινά τους κι εσύ, σαν να έπεσες απο έναν άλλο πλανήτη, αφού περάσεις 2 εβδομάδες στο σπίτι με τον εαυτό σου, με σκέψεις και άυπνες νύχτες, όταν βγεις στον έξω κόσμο τα μάτια σου είναι διαφορετικά. Για τους άλλους δεν άλλαξε τίποτα, εσύ όμως νιώθεις κουρασμένος, μουδιασμένος απο όλα αυτά, και δεν ξέρεις που να σταθείς. Θες να βγεις έξω, να δισκεδάσεις δίχως αύριο γιατί ναι, κέρδισες τη ζωή. Όμως δεν θα σε καταλάβουν πολλοί, θα δεις. Είσαι μόνος και αφού γυρίσεις απο την κλινική, είσαι μόνος κάθε φορά που κατουράς και διαπιστώνεις πως έχεις απο 16/10 ακόμη αίμα να τρέχει. Είσαι μόνος όταν δεν μπορείς να σκύψεις να βάλεις τα παπούτσια σου, όταν ανεβαίνεις τις σκάλες αργά στη δουλειά, όταν η πολλη ορθοστασία σε κουράζει κι όταν σκέφτεσαι "πως είναι να μην πονάς"; Ναι, η αλήθεια είναι πως αν κάποτε έγραψα εδώ πως στη ζωή τελικά είσαι μόνος, σήμερα το ξανα γράφω με τη σιγουριά να διαπερνά το πετσί μου. Που είναι οι άνθρωποι που θα έπρεπε να σε κάνουν να μην αισθάνεσαι μόνος; Υπάρχουν άραγε αυτοί οι άνθρωποι;;; Ή τα πάντα ξεκινούν με τις καλύτερες προυποθέσεις και τελικά η αγάπη, η φιλία, οι σχέσεις, οι άνρθωποι μένουν πάντα στη μέση;;; Τι είναι αυτό που διακόπτει και τα πάντα;;; Μήπως η ίδια η ζωή;;; Ποιός κρατάει καλά κλειδωμένη την απάντηση στην ερώτηση;;;



   



Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Απλά...

Θα θελα να μιλησω απλα
οπως ξεκουμπωνει κανεις το πουκαμισο του
και δειχνει ενα παλιο σημαδι
..................................................
Μας φτανει να μιλησουμε απλα
οπως πειναει κανεις απλα
οπως αγαπαει
οπως πεθαινουμε
απλα.


Τ.Λειβαδιτης

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Καλό μήνα!!!!

Η άδειά μου τελείωσε επίσημα, σήμερα!!!! Τόσες μέρες ανυπομονούσα να βγώ έξω, να πάω για ένα καφέ, ένα ποτό, φαγητό...Όσοι με παρακολουθείτε θα έχετε καταλάβει πως δεν είμαι "του σπιτιού" αλλά είμαι του έξω, της βόλτας, του καφέ, της εκδρομής και της παρέας. Βαρέθηκα λοιπόν τόσες μέρες στο σπίτι και περίμενα πως και πως το σημερινό Σάββατο για να ανοίξω τα φτερά μου! Έκανα σχέδια για το πως θα το περάσω :-)

Ναι, το σημερινό Σάββατο είναι διαφορετικό απο τα προηγούμενα, μπορώ ίσως να πω ότι είναι
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΗΣ ΥΠΟΛΟΙΠΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ!!!!

Γιατί και πάλι η ζωή μου έφερε άλλα δεδομένα! Και πάλι ξεκινώ κάπως "αλλιώς". Κανείς δεν το καταλαβαίνει αυτό όσο εγώ. Και (δεν ξέρω κιόλας...) υπάρχει κάποιος εκεί έξω που να ξέρει πόσο σημαντικό είναι αυτό το Σ/Κ για μένα;;;;
 
Δεν έβλεπα λοιπόν την ώρα να το χαρώ, να γυρίσω πίσω στα πράγματα που αγαπώ! Μου αρέσει να γιορτάζω καταστάσεις! Νομίζω πως οι περισσότεροι γίναμε κάπως φλάτ ως προς τις μέρες που βιώνουμε, γιορτές, γενέθλια, επέτειους κτλπ κτλπ. Μου αρέσει να δίνω διάσταση στη μέρα, κάνοντας κάτι απλό αλλά ουσιαστικό για μένα! Έτσι χρωματίζω τη ζωή μου, χρόνια τώρα.

Το είχα μεγάλη ανάγκη το σημερινό , ανυπομονούσα να αισθανθώ καλύτερα και να τελειώσει η άδεια για να κάνω τα πράγματα που θέλω εκτός σπιτιού.

Σήμερα λοιπόν ήρθε για τη λήξη της άδειάς μου η φίλη μου η "Β" (που δεν μένει στην ίδια πόλη). Βγήκαμε για καφέ και φαγητό και κάπως έτσι γιορτάσαμε την επιστροφή και την ανάρρωσή μου. Η μέρα ήταν τέλεια, είχε ήλιο πολύ.
Με τη "Β" μιλήσαμε ασταμάτητα για πάρα πολλές ώρες, όπως πάντα, και για μια ακόμη φορά είπαμε το κλασικό "καλά, πως πέρασαν τόσες ώρες παρέα;;;;". 

Οι παρέες λειτουργούν πραγματικά θεραπευτικά, να το πιστέψετε αυτό. Ακούς, μιλάς και είναι σαν να έχεις πάει σε ψυχολόγο. 

 Ήταν ένα όμορφο Σάββατο, καιρό είχα να κάνω κάτι τέτοι μέσα στο Σ/Κ.

Σας φιλώ! θα γυρίσω τη Δευτέρα στη δουλειά, και θα είμαι κάπου εκεί έξω να χαζεύω τον καιρό, τους ανθρώπους και τη ζωή. Σας εύχομαι έναν όμορφο Νοέμβρη που ξεκινά απο τώρα, σήμερα! Μην χάνετε τη ζωή μέσα απο τα χέρια σας! Να κάνετε αυτό που θέλετε, αυτό που για εσάς είναι ουσιαστικό παρόλο που για τους άλλους είναι ανούσιο! Εσείς είστε εσείς, τη δική σας ψυχούλα να γεμίζετε, ο καθένας ότι τον εκφράζει. Μην περιμένετε ότι θα βρείτε πολλούς συνοδοιπόρους, λυπάμαι αν σας χαλάω το όνειρο αλλά η ζωή έχει δείξει πως ο καθένας τραβάει το δρόμο του και δίνει βαρύτητα σε άλλα, διαφορετικά απο τα δικά σας "θέλω".