Φεύγω αύριο

Πιστεύω πως θα έχω πρόσβαση στο ιντερνετ και πως θα σας γράφω και από κει. Πάω για το καθιερωμένο μου καλοκαιρινό ραντεβού με τα κύματα του Ιονίου.

Σκέφτομαι πως περάσανε 5 χρόνια (παρα κάτι μήνες) από τότε που χειρουργήθηκα, από εκείνο τον παγωμένο Δεκέμβρη στην Αθήνα του 2007. Πέντε χρόνια, μα που πήγαν; Όταν έμπαινα σιγά σιγά στο «κλίμα» της αρρώστιας είχα ακούσει «τα πέντε πρώτα χρόνια είναι τα κρίσιμα, αν δεν υποτροπιάσεις την έχεις σκαπουλάρει». Τα πέντε χρόνια μου φαινόταν βουνό. Μα πως περνάνε πέντε χρόνια; Πέντε; Μεγάλος ο αριθμός και πολλοί οι μήνες. Κι όμως, να ‘μαστε εδώ, πέντε χρόνια plus, πάω για το πέμπτο καλοκαίρι στο Ιόνιο. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έμαθα τη λέξη καρκίνος. Στα περισσότερα από αυτά τα πέντε καλοκαίρια, επέστρεφα στη θάλασσα και βουτούσα στα νερά της με άλλο σώμα. Διαφορετικό από χρονιά σε χρονιά. Το καλοκαίρι του 2007 βουτούσα σε τιρκουάζ νερά τόπλες, το καλοκαίρι του 2008 με βρήκε με τη μαστεκτομή στα δεξιά του σώματός μου. Το καλοκαίρι του 2009 με τους διατατήρες, το καλοκαίρι του 2010 με τις σιλικόνες αλλά άνευ θηλών. Έτσι με βρίσκει και το καλοκαίρι του 2012, άνευ θηλών αλλά με σιλικόνες. Δε βαριέσαι...τίποτε από όλα αυτά δεν με σταματά από το να χαρώ τη θάλασσα, να φτάσω ως τη σημαδούρα ή και παραπέρα. Φυσικά όλα αυτά θέλανε τον χρόνο τους, αλλά μαθαίνει ο άνθρωπος αγαπημένοι μου φίλοι, μαθαίνει να αγαπάει αυτό που έχει και να προχωράει με όσα έχει. Και εγώ είμαι καλά και θα έπρεπε να είμαι ακόμη πιο χαρούμενη!

Μαζεύοντας τα πράγματά μου σήμερα, πακέταρα και ρούχα που φορούσα το 2007 αλλά λόγω πρηξίματος χμθ δεν τα ξαναφόρεσα από τότε. Χαμογέλασα… «κοίτα να δεις που έφτασα σκέφτηκα», back to normal, 55 κιλά και πάλι! Έτσι είναι, περνάνε τα χρόνια, τα καλοκαίρια μας θυμίζουν πόσο ζωντανοί ήμασταν και είμαστε – αν το λέει η καρδούλα μας ακόμη.

Μπορεί να είμαι καλύτερα ψυχολογικά, μπορεί να είμαι σούπερ εμφανισιακά αλλά πάντα όταν επιστρέφω στο νησί, νιώθω μια τόσο δα (πλεον) νοσταλγία. Μου λείπει κάτι. Μου λείπω πρώτα «εγώ», όπως ήμουν τότε, το ανέμελο κορίτσι που είχε πάρει την κολλητή της και τον σκύλο της παρέα για ένα μήνα. Μου λείπει η κολλητή μου, όπως ήμασταν τότε, αγαπημένες, δίχως ραγίσματα, δίχως καυγάδες και διαφωνίες. Δίχως καρκίνο, δίχως τρίτους που δεν με χώρεσαν στη ζωή τους ποτέ. Μου λείπει μάλλον γιατί τότε μαζί κάναμε το σουπερ δίδυμο της ανεμελιάς. Το λέει και η «Σ» : «ήταν το τελευταίο ανέμελο καλοκαίρι της ζωής και των δυο μας». Μου λείπουν στιγμές και καταστάσεις μυαλού που δεν πρόκειται να ξανα έχω. Και είναι περίεργο το συναίσθημα να σου λείπει μια κατάσταση μυαλού, να σου λείπει ένας άνθρωπος που είναι δίπλα σου τώρα μα τότε ήταν άλλος, πιο γνώριμος, πιο δικός σου.

Η τρέλα των 27 ετών, μετά από έναν καρκίνο δύσκολα ξαναγυρίζει αλλά το παλεύω:-ρ Παλεύω να νικήσει μέσα μου το καλό, να εδραιωθεί, να κερδίσει η αισιοδοξία και να βρω σιγά σιγά άλλες χαρές στο νησί. Φέτος εξάλλου όπως είπα επιστρέφω καλύτερα από περσι, καλύτερα και ψυχολογικά. Οι άνθρωποι σαν ταξιδιάρικα πουλιά σκορπούν, όπως είπε και η «Μοναδική Τριανταφυλλιά» μόνοι μας είμαστε. Μου άρεσε πολύ το σχόλιό σου…είναι το τραίνο μας, κάποιοι κατεβαίνουν πιο νωρίς. Ναι φίλη μου έτσι είναι, μένουμε επίσης μόνοι γιατί πολλές φορές όσοι ήταν δίπλα μας, δεν είχαν το σθένος να στηρίξουν αυτή τη σχέση όταν η προσωπική τους ζωή άλλαξε, και όταν ένα σύζυγος φίλης απαιτεί αποκλειστικότητα, τότε εκείνη του τη δίνει και αλλάζει συμπεριφορά και υπαγορεύει και την συμπεριφορά της φίλης της. Υπάρχουν πολλά είδη ανθρώπων και ακόμη περισσότερα «σχήματα» σχέσεων. Μακάρι να ήταν όλες οι σχέσεις εύκολες και απλές, μακάρι! Όσο και αν το εύχομαι, ξέρω πως είναι ουτοπικό, και όσο και αν προσπαθεί η μια πλευρά να βρει μια ισορροπία, αν δεν προσπαθήσει και η άλλη δεν γίνεται τίποτα. Εγώ συνήθως προσπαθώ και σπάνια εγκαταλείπω, ας δουν και οι άλλοι γύρω μου τι επιθυμούν σε σχέση με εμένα γιατί και η απόλυτη αγάπη και αφοσίωση θέλει ανατροφοδότηση, φροντίδα και συντήρηση!

Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα!

Σκόρπιες σκέψεις για μια ακόμη φορά, λίγο πριν το ταξίδι μου! Να περνάτε όμορφα, να μην χάνετε στιγμές για κανέναν και τίποτα! Καμία μέρα δεν θα μας ξανα δοθεί για να τη ζήσουμε από την αρχή…