Κυριακή 25 Μαΐου 2008

Καλημέρα!

Επέστρεψα στη βάση μου για το Σαββατοκύριακο. Δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω αυτές τις μέρες. Από Παρασκευή είμαι εδώ και θέλω να δω τις φίλες μου, να κάνω βόλτες να δω και τους γονείς να τα συνδυάσω όλα. Ωραία πράγματα! Μύρισε καλοκαίρι, το προσέξατε;

Αύριο φεύγω, επιθύμησα λίγο και την Αθήνα και την εκεί μου καθημερινότητα (περίεργο ε; εγώ όλο γκρίνιαζα πριν πάω).

Είμαι καλά, νομίζω για τώρα αυτό έχει σημασία. Έχω απενοχοποιήσει τον εαυτό μου για τα καλά. Ο καρκίνος μου είπαν δεν είναι οπωσδήποτε ψυχοσωματικός. Ούφ, μου έφυγε ένα βάρος, δεν το προκάλεσα στον εαυτό μου σκέφτηκα. Γιατί όταν σου έρχεται κάτι τέτοιο αναρωτιέσαι μήπως φταις εσύ. Επίσης είναι και οι γονείς στη μέση που σου λένε «ξενυχτούσες, έπινες, κάπνιζες δεν έτρωγες καλά, δούλευες πολύ». Θα συμφωνήσω ότι ίσως επιβάρυνα τον οργανισμό μου αλλά τι σημασία έχει τελικά το γιατί; Έτσι και αλλιώς νόσησα και αυτό δεν αλλάζει, πρέπει να έχω και ενοχές παράλληλα; Δε νομίζω ότι αν εντοπιστούν τα αίτια θα αλλάξει κάτι στη ζωή μου. Οπότε σταματώ να ψάχνω το παρελθόν και επικεντρώνομαι στο μέλλον!

Να μου είστε καλά και υγιείς όλοι εκεί έξω!
Φιλιά!

Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

Γράμμα σε μια γυναίκα

Μπορεί μια μέρα ενώ νιώθεις καλά να σου πούνε ότι είσαι άρρωστη. Είσαι άρρωστη ενώ το μόνο που έχεις νιώσει είναι κάτι καινούριο στο στήθος σου. Αυτή όμως η αλλαγή σου λένε οι γιατροί δεν ήρθε για καλό. Προβληματίζεσαι, κάνεις εξετάσεις, εύχεσαι το καλύτερο για σένα, το ίδιο κάνουν και οι δικοί σου. Αναρωτιέσαι τι μπορεί να είναι, συνειδητοποιείς όμως ότι πρέπει να βγει από το σώμα σου όπως και να χει. Έτσι ξαφνικά, ενώ δεν είχες κανένα σύμπτωμα βρίσκεσαι στο τραπέζι του χειρουργείου, λίγο πριν την εγχείρηση. Έχεις τις αισθήσεις σου και ακούς τους γύρω να ετοιμάζονται. Άνδρες και γυναίκες στο πόδι, έτοιμοι να πολεμήσουν το κακό που φυτεύτηκε στο σώμα σου. Σκέφτεσαι εκείνη τη στιγμή «αντε να τελειώνουμε» αλλά από την άλλη ξέρεις πως όταν ξυπνήσεις από τη νάρκωση κάτι επάνω σου θα έχει αλλάξει. Θα λείπει ο ένας σου μαστός, το σώμα σου δεν θα είναι το ίδιο. Το ξανασκέφτεσαι… «αντε να τελειώνουμε ή ας μην ερχόταν αυτή η ώρα;». Δεν έχεις όμως χρονικά περιθώρια γιατί η νάρκωση σε έχει πιάσει ήδη. Δε θυμάσαι παρα μόνο να σου δένουνε χέρια και πόδια. Ο σκηνοθέτης κόβει εκεί τη σκηνή κάνοντας ένα λευκό σβήσιμο. Το επόμενο πλάνο ανοίγει σε μια κρύα αίθουσα όπου βρίσκεσαι για την ανάνηψη. Ένα μεγάλο ρολόι στον τοίχο δείχνει την ώρα, καταλαβαίνεις ότι μέσα σε δυο ώρες όλα τελείωσαν. Η ομάδα στης οποίας τα χέρια αφέθηκες αφαίρεσε τον όγκο, μαζί και τον μαστό σου. Είσαι μουδιασμένη, δεν έχεις δυνάμεις αλλά ακούς τους νοσοκόμους και νιώθεις την απώλεια.
Το πρώτο κεφάλαιο έκλεισε. Θα μάθεις να ζεις με ένα μαστό και θα κάνεις φίλο το σιλικονάτο σου επίθεμα. Μαζί του θα βγαίνεις έξω αλλά στο σπίτι δε θα το θες ούτε για αστείο, θα προτιμάς να δίνεις αγκαλιές χωρίς τον ψεύτικο μαστό, θα θες να νοιώθεις περισσότερο από το να «δείχνεις». Μετά θα πρέπει να κάνεις κάποιες χημειοθεραπείες εκεί ανοίγει ένα δεύτερο κεφάλαιο. Με τη χμθ θα έρθουν πολλές σωματικές αλλαγές και θα γνωρίσεις πόνους ψυχής και σώματος. Διάφορα συμπτώματα που (τι περίεργο) ενώ δεν είσαι άρρωστη γιατί δεν έχεις πια αυτό τον όγκο, αισθάνεσαι άρρωστη εξαιτίας των φαρμάκων. Προσέχεις να μην κρυώσεις, προσέχεις πολύ. Νομίζεις ότι είσαι ψυχολογικά καλά αλλά έχεις μια απίστευτη ένταση προς όλους. Έχεις αποφασίσει να κάνεις τη θεραπεία της κάσκας (ψυχρή θεραπεία) κατά τη διάρκεια της χμθ προκείμενου να μη χάσεις όλα σου τα μαλλιά. Είσαι στο κρεβάτι και παγώνεις, επι τρεις ώρες το κεφάλι σου. Βρίσκεσαι σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου αλλά αντέχεις. Σκέφτεσαι ότι κάποια στιγμή θα ρθει το καλοκαίρι και θα χώνεις το κεφάλι σου στην άμμο και η άμμος θα είναι τόσο καυτή.

Ο πόνος παραμένει πόνος. Τελικά ο άνθρωπος μπορεί να υπομείνει το σωματικό πόνο αλλά μετά από αυτό, δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος. Ο πόνος σε σκληραίνει, σε κομματιάζει και όταν νιώσεις ότι μπορείς να ενώσεις τα κομμάτια σου τότε το κάνεις αλλά δεν ξέρεις τι έχεις πλέον στα χέρια σου. Δεν υπάρχει ΚΑΝΕΙΣ ΛΟΓΟΣ για τον οποίο μια αρρώστια σου χτυπά την πόρτα. Εσύ αυτό που έχεις να κάνεις, το ΜΟΝΟ που μπορείς να κάνεις είναι να την πάρεις ως δεδομένη αυτή την άχαρη επίσκεψη και να βρεις όλες τις δυνάμεις που έκρυβες μέσα σου τόσο καιρό, να σηκώσεις ακόμη και το μικρό σου δαχτυλάκι απέναντι στον Καρκίνο και να τον εκτοπίσεις. Στην αρχή θα νιώσεις μικρή και το φορτίο σου μεγάλο. Όσο όμως θα περνά ο καιρός το σώμα σου και η ψυχή θα βρίσκουν τη δύναμη και εκεί που έγερνες, ξαφνικά θα σηκωθείς. Και εκείνο το βάρος θα πέσει από τις πλάτες σου. Θα περάσουν μήνες και θα δεις ότι άδικα έψαχνες βοήθεια από τους γύρω σου. Εσύ θα βοηθήσεις τον εαυτό σου, μόνη σου θα τα καταφέρεις και δικό σου θα είναι το δάφνινο στεφάνι. «Τα κατάφερες κορίτσι μου» θα πεις εσύ η ίδια στον εαυτό σου και θα είναι το μεγαλύτερο βραβείο που πήρες ποτέ. Θα ζυγιάσεις τη ζωή και θα καταλάβεις ότι το να ζεις είναι πιο σημαντικό και από το να χάνεις ένα μαστό. Η ουσία της ζωής ξεπερνά την έννοια της εμφάνισης. Σύντομα θα είσαι εκεί έξω, θα χαίρεσαι τη ζωή και θα διεκδικείς χαρές που τις αξίζεις. Τα μαλλιά σου θα ξαναβγούν, και το καλοκαίρι θα τα λούζει το θαλασσινό νεράκι, θα τα χαϊδεύει η Αυγουστιάτικη αύρα. Όλα θα γίνουν, όλα θα φτιάξουν, απλά εσύ δεν το βλέπεις όσο είσαι στην αρχή. Δεν είσαι όμως μόνη, αλλά ούτε αυτό το βλέπεις τώρα μέσα στον πανικό σου. Είναι και άλλες πολλές γυναίκες μαζί τους και εγώ, που έχουμε να σου διηγηθούμε μια ιστορία όχι και τόσο ευχάριστη αλλά βγαλμένη από τη ζωή. Και που είσαι…ο Καρκίνος θα νικηθεί μόνο όταν εσύ το πιστέψεις και διατηρήσεις την κατάλληλη ψυχολογία.

Παρασκευή 16 Μαΐου 2008

Παραδέχτηκα και ζωή και θάνατο

Αυτό το τραγούδι άκουσα χθες τυχαία στο Mp3 μου πηγαίνοντας για τη θεραπεία μου και συνειδητοποίησα πως και εγώ κάτι τέτοιο έκανα πρόσφατα στη ζωή μου! «Παραδέχτηκα και ζωή και θάνατο κι άλλο δε φοβάμαι πια!». Ξαφνικά κατάλαβα πόσο κοντά στο θάνατο είχα φτάσει. Κατάλαβα ότι αν δεν είχα χειρουργηθεί ίσως και να μην έβλεπα αυτή την εποχή, ίσως και να μην έβλεπα καμιά ακόμη άνοιξη. Ο θάνατος με άγγιξε αλλά του ξέφυγα, σκέφτηκα. Ναι, για τουλάχιστον 24 ώρες σκεφτόμουν ότι μπορεί και να πεθάνω, ότι δεν μου μένουν πολλοί μήνες ζωής. Μύρισα το θάνατο και μου έμεινε μια περίεργη αίσθηση, μια μυρωδιά που δεν περιγράφεται. Αλήθεια, πως συνεχίζουν τη ζωή τους οι άνθρωποι που κοντραρίστηκαν έστω και μια φορά με τον «άλλο κόσμο»;. Όταν βγαίνεις νικητής γίνεσαι αλαζόνας;
Ναι, αν δεν εγχειριζόμουν και εάν δεν το προλάβαινα εκεί που το πρόλαβα θα μπορούσα κάλλιστα να είχα αφήσει τούτο τον κόσμο. Όμως όλα αυτά τα «εάν» δε γίνανε, και αυτό είναι που μετράει.
Χθες βγήκα από την κλινική με ένα χαμόγελο. Ναι έχω καταφέρει πολλά φέτος, πάλεψα με μια αρρώστια και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Τα «ΚΑΤΑΦΕΡΑ» είπα στον εαυτό μου. Κοίταξα γύρω μου. Ποιος μπορεί άραγε να καταλάβει την κορυφή που πάτησα; Τι ικανοποίηση, τι χαρά!

Ξαφνικά πρόσεξα ότι στην παιδική χαρά από όπου περνώ κάθε μέρα για να πάω στην κλινική δεσπόζει μια ελιά (φωτο). Αυτή η εικόνα από μόνη της κρύβει τέτοια ελπίδα για το μέλλον.

Τρίτη 13 Μαΐου 2008

On the move

Είναι ένα ακόμη πρωινό μου στην Αθήνα. Έχω άλλες 21 (μαζί με τη σημερινή) θεραπείες. Η διαδικασία είναι πολύ απλή, ξαπλώνεις και περνά από πάνω σου ένα μηχάνημα. Δε νοιώθω τίποτα, ωστόσο αυτό κάνει τη δουλειά του. Η όλη διαδικασία κρατά 7-10 λεπτά. Φαντάζεστε τη χαρά μου αφού είχα βιώσει το τρίωρο της χμθ. Τώρα όπου φύγει φύγει και μάλιστα πολύ άμεσα!
Από τις 4/5 που είμαι στην πρωτεύουσα έχω γυρίσει αρκετά. Αφού πέρασα ένα τετραήμερο προσαρμογής (μου παίρνει μια ώρα να πάω στην κλινική και μια να επιστρέψω σε καθημερινή βάση εκτός Σ/Κ) ξεχύθηκα στους δρόμους. Με απογοήτευσε λίγο ο καιρός αλλά ελπίζω σύντομα η θερμοκρασία να ανέβει. Η Αθήνα μου ήταν οικεία και από πριν καθώς έχω κατέβει και στο παρελθόν για συγγενείς και φίλους. Έτσι το κέντρο το ξέρω πολύ καλά. Απόλαυσα βόλτες στο Θησείο, φαγητό στο Μοναστηράκι, περίπατο ως το Ηρώδειο χαζεύοντας την έκθεση βιβλίου. Πήγα και θέατρο στο Νέο Κόσμο την Κυριακή.

Χθες ήπια καφέ στο Θησείο με κάποιον από εσάς και ήταν περίεργα και ωραία μαζί. Τόσο καιρό διαβάζετε, τόσο καιρό σχολιάζετε. Ποιοι είμαστε από κοντά; Πως είναι η φωνή και το παρουσιαστικό μας;

Παρασκευή 9 Μαΐου 2008

Μια ηλιόλουστη μέρα!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ! Εδώ είμαι πάλι!Παλεύω με μια αναλογική, τελείως απλή σύνδεση και μου λείπει η δικιά μου που την άφησα σπίτι (κλαψ). Απο την άλλη όπως βλέπετε δεν το βάζω κάτω και για τη δουλεια που τη θέλω τη σύνδεση είναι μια χαρά...!

Λοιπόν, όλα είναι κάπως καλύτερα..Ο καιρός εδώ έφτιαξε και το στομάχι μου επίσης. Δεν είχα κάποια ενόχληση εχθές και επι τέλους μάλλον παίρνω τα πάνω μου και ανακτώ δυνάμεις για να κάνω τις βόλτες που έχω προγραμματίσει.


Είμαι κάπου εκεί έξω και εγώ, ίσως έχει περάσει κάποιος απο εσάς δίπλα μου, ίσως και να έχουμε ανταλλάξει ματιές, ποιός ξέρει...

ΦΙΛΙΑ!

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

Καλημέρα!

Τι ωραία που έφτιαξε σήμερα ο καιρός. Ο Αττικός ουρανός είναι κρίμα να είναι συννεφιασμένος :-(
Αχ αυτή η Αθήνα. Πάντα το παθαίνω αυτό όταν έρχομαι για "δουλειές". Τι παθαίνω; Αργώ να τη συνηθίσω. Έχω μια απίστευτη νύστα αυτές τις μέρες και για κακή μου τύχη χθες και προχθές βράδυ έκανα εμετό. Ίσως να κρύωσα γιατί μπες-βγες στον ΗΣΑΠ, μια κρυο μια ζέστη, δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος, πόσο μάλλον ένας ταλαιπωρημένος οργανισμός!

Τρίτη 6 Μαΐου 2008

Εδώ Αθήνα..για ένα μήνα+!

Χαίρομαι που μόλις άνοιξα σήμερα το μπλογκ βρήκα ζεστά μηνυματάκια απο σας!

Είμαι στην Αθήνα απο την Κυριακή. Χθές πήγα στην κλινική και σήμερα θα πάω σε λίγο. Κάθε μέρα εκτός απο ΣΚ θα κάνω απο κει ένα πέρασμα για ένα 5λεπτο. Η διαδικασία είναι πολύ απλή. Έχει ωραίο καιρό και αυτό άλλαξε και τη διάθεσή μου. Θα βάλω στόχο και σκοπό να βολτάρω όσο μπορώ!

Φιλιά!

Κυριακή 4 Μαΐου 2008

Athens, here I come!

Ξύπνησα σήμερα νωρίς νωρίς και ετοιμάζω βαλίτσα (με καλοκαιρινά πια) για Αθήνα. Οι μήνες πέταξαν, πρώτη φορά κατέβηκα Αθήνα για να δω το γιατρό μια Νοεμβριάτικη μέρα. Έκανε πολύ κρύο, ίσως ήταν ένα από τα πιο κρύα απογεύματα στην Αθήνα τότε. Και σκοτάδι, σκοτάδι από νωρίς…
Σήμερα είναι πια Μάιος! Τι διαφορά! Έξω έχει ζέστη και έναν ήλιο λαμπρό που πάει για ύπνο αργά! Και η ζωή συνεχίζεται ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα. Και η ζωή αποκτά χρώματα κάθε λογής. Αποκτά τα χρώματα της άνοιξης η οποία φωνάζει από κάθε γωνιά.

Φεύγω σήμερα το μεσημέρι για Αθήνα. Είναι η πρώτη φορά από τον Δεκέμβρη που το εισιτήριο μου είναι χωρίς επιστροφή. Θα μείνω στην πρωτεύουσα ως τις 10/6 περίπου για την τελευταία φάση της θεραπείας μου (ακτινοθεραπεία). Λυπάμαι που αφήνω τον τόπο μου τώρα που ομορφαίνει λόγω της εποχής αλλά ελπίζω να βρώ πολλές ομορφιές και στην Αθήνα.
Λοιπόν…επειδή πρέπει να κοιτάζω μπροστά γιατί «αν πας σε κάποιο τόπο καλύτερα να μιλάς για τον τόπο αυτό, όχι για εκείνο που άφησες» περιμένω τις προτάσεις σας για Αθήνα. Έχω σκοπό να ξεχυθώ στους δρόμους, για θέα, αξιοθέατα, γκαλερί, μουσεία, μουσικές σκηνές και ότι άλλο θα μπορούσε να μου προσελκύσει το ενδιαφέρον!

(Υ.Γ: θα σας γράφω όσο πιο συχνά μπορώ!)

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Καλό μήνα!


Είμαι εδώ όχι μόνο για να σας ευχηθώ καλό μήνα αλλά και καλή Πρωτομαγιά! Σήμερα έχει μια τέλεια μέρα! Ήλιος και ζέστη! Τι άλλο θέλει κανείς για να συνειδητοποιήσει ότι η άνοιξη πάτησε γερά το πόδι της. Τόσο γερά που σήκωσε σκόνη και έκανε αισθητή την παρουσία της! Το καλοκαιράκι δεν θα αργήσει…ο μήνας Μάιος θα περάσει και θα ρθουν και τα πρώτα μπάνια!

Συνεχίζω τον μικρό μου αγώνα, στην ίδια πόλη, με τους ίδιους ανθρώπους τριγύρω. Με προσπάθεια και επιμονή έχω καταφέρει να φέρω τον οργανισμό μου σε επίπεδα βασικού fitness. Κάνω καθημερινό (σχεδόν) περπάτημα 4 χλμ. σε γρήγορο ρυθμό. Το χειρουργημένο χέρι δεν έχει αποκατασταθεί πλήρως, νιώθω κάτι τραβήγματα και μουδιάσματα αλλά που θα πάει. Κατά τα άλλα…τα κενά των μαλλιών μου καλύφθηκαν με φρέσκα, ωραία γυαλιστερά μαλλάκια :- ) Οι βλεφαρίδες αρχίζουν να σκάνε μια μια και είμαι εν αναμονή για τα φρύδια. Όμως όπως έχω ξαναπεί όλα αυτά κρατήθηκαν σε καλό επίπεδο και για κάποιον που δε με ξέρει δε θα καταλάβαινε τη διαφορά, και αυτό βέβαια με έκανε να βολτάρω ανενόχλητη, χωρίς να σκέφτομαι τους άλλους (ε, επαρχία είμαστε, παίζει και αυτό).

Καλά να περάσετε ότι και αν κάνετε σήμερα. Και η πιο απλή-μικρή βόλτα θα σας δώσει κάτι μέρα που είναι ;-) Εγώ δεν έχω αποφασίσει ακόμη τι θα κάνω, το σίγουρο πάντως είναι ότι θα "κατεβάσω" τα καλοκαιρινά μου ρούχα και θα τα ετοιμάσω για Αθήνα!

Y.Γ : Στη φωτό μυρίζω ένα λουλούδι, πέρσι λίγο μετά τον Μάιο...