Καινούρια αρχή!

Κυριακή και σήμερα...Η Κυριακή έχει μια μικρή μελαγχολία, ιδίως όταν πρόκειται για συννεφιασμένες Κυριακές. Σήμερα όμως αν και ο ήλιος τρεμοέπαιζε πίσω από τα σύννεφα, εγώ άλλαξα τη διάθεση της ημέρας, πήρα το ποδήλατό μου και μια μεγάλη παρέα και πήγαμε βόλτα με τους δυο μας τροχούς 40χλμ για αρκετές ώρες. Ήπια καφέ κάτω από τα πλατάνια μέσα στη φύση. Χάζευα το τοπίο, μια διαφορετική Κυριακή. «Ωραία» σκέφτηκα, υγιής και δυνατή για να κάνω 20 χλμ δίχως σταμάτημα. Ο δε καφές της ξεκούρασης έχει μια άλλη γλύκα, γίνεται πιο ωραίος από την κούραση .

Οι Κυριακές της ζωής μου τα τελευταία χρόνια είναι σίγουρα διαφορετικές μετά το 2007, καλώς ή κακώς αυτή η χρονολογία θα είναι για πάντα, για μένα σημείο αναφοράς. Αλλάξανε τα πρόσωπα με τα οποία μοιράζομαι το Σ/Κ, τη βόλτα της Κυριακής, αλλάξανε οι γύρω μου άνθρωποι, το Σαββατοκύριακο, οι μέρες κλισέ που περνάς με την παρέα τώρα έχουν άλλο άρωμα, άλλων  ανθρώπων. Διαφορετικές οι Κυριακές, όπως διαφορετικά άρχισαν να είναι και εκείνα, τα γύρω κατα τα άλλα οικεία μου πρόσωπα που συναντώ τις καθημερινές. Τους κοιτώ και σκέφτομαι «τόσο έχω αλλάξει και εγώ;». Μπορεί, αν και εγώ, για μια ακόμη φορά θεωρώ πως δεν έχω αλλάξει σχεδόν καθόλου. Ίσως γιατί περνώντας τα χρόνια, άρχισα μάλλον να πιστεύω πως πιο πολύ σε αλλάζει μια αλλαγή στην «προσωπική σου ζωή» παρά μια αρρώστια. Εξάλλου πιστεύω στο ρητό που λέει πως «είμαστε οι άνθρωποι που γνωρίζουμε». Γινόμαστε λοιπόν, με βάση αυτό, οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε, αποκτούμε κάποιες κοινές συνήθειες, ανταλλάσουμε ατάκες, υιοθετούμε σταδιακά την ίδια άποψη για τη ζωή. Αυτό το βλέπω να συμβαίνει συχνά. Εγώ δεν έχω όμως αλλάξει «προσωπική» κατάσταση και θα έλεγα για εμένα πως εξακολουθώ και υποστηρίζω τα ίδια πράγματα, κάνω την ίδια ζωή που πρέσβευα και στο παρελθόν. Δεν υπάρχει συνταγή, δεν υπάρχει καλό και κακό. Εγώ ακόμα κυνηγάω τα όνειρά μου και πρόσφατα, την Παρασκευή, το χέρι μου άγγιξε ένα από αυτά!

Από βδομάδα θα είμαι ξανά φοιτήτρια, πραγματοποιώντας μια μεγάλη μου επιθυμία, να φοιτήσω σε σχολή Κινηματογράφου! Δεν ξέρω τι θα βγει από εκεί, μπορεί πολλά, μπορεί και τίποτα. Δεν ξέρω τι ψάχνω στη ζωή, όμως η ίδια η ζωή μου έδειξε πως ποτέ δεν είναι αργά για να πραγματοποιήσεις όνειρα. Πως αν και είμαι πια 32 ετών, μπορώ να έχω όνειρα και φιλοδοξίες, τίποτα δεν χάθηκε εξαιτίας εκείνης της «χαζής, καρκινικής παρένθεσης». Μπορώ ακόμη και τολμώ, μπορώ ακόμη να γευτώ «το κάτι άλλο» να ανοίξω καινούρια φτερά προς κάπου αλλού. Προς νέους ανθρώπους, με μεράκι για το σινεμά, προς νέα, 20χρονα παιδιά με τα οποία θα συνεργαστούμε, προς νέες εικόνες και ερεθίσματα, προς γέμισμα και αγαλλίαση ψυχής και καρδιάς, και τόσα άλλα. Ξεκινώ το όλο εγχείρημά μου με χαμόγελο και αισιοδοξία, αλλά ακόμη και αν κάποια στιγμή κουραστώ και εγκαταλείψω, γιατί πολύ απλά θα δουλεύω παράλληλα, εγώ θα ξέρω, όπως σε όλες τις μάχες της ζωής μου πως ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ. Πως έδωσα μια ευκαιρία στον εαυτό μου να κάνει κάτι που λαχταρά από μικρό παιδί! Δίχως να σκεφτώ την ηλικία μου, δίχως να με απασχολήσει τίποτα για τη συγκεκριμένη μου επιλογή. Και αυτή η αίσθηση είναι μοναδική, αυτή η ευκαιρία κρύβει μέσα της όλα τα δώρα μιας παιδικής ηλικίας, κρύβει πόθους μιας παρατεταμένης εφηβείας και φιλοδοξίες ζωής.  Ότι και αν γίνει, θα ξέρω επίσης, πως έζησα μια μέρα (την ημέρα των αποτελεσμάτων) διαφορετική από όλες τις άλλες, μια μέρα όπου ένιωσα πως «το ταξίδι συνεχίζεται» πως η ζωή, όσες παύσεις-παρενθέσεις και αν κάνει πάντα σου δείχνει τον δρόμο. 

Μάθημα ζωής λοιπόν, λίγο πριν τα έδρανα ;-)  σας φιλώ!

Η φωτογραφία είναι προς το δρόμο για τη δουλειά, 8 παρά το πρωί!Μια αυγή...μια νέα αρχή!