Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Αν σας απασχολεί η ουλή


μπορειτε να τη δείτε με άλλο μάτι

οπως στη φωτογραφια, σαν ένα τατου που απλά λέει πως είστε
"το πιο σκληρό κορίτσι που γνωρίζετε"

αγαπήστε τις ουλές σας και το νέο σας σώμα, είναι τα σημάδια μιας μάχης που με θάρρος δώσατε...αυτό κάνω απο την αρχή της περιπέτειας και δεν έχασα, μόνο κέρδισα σε συναίσθημα!

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Καλή εβδομάδα

Καλή εβδομάδα να έχουμε!!!!

απο τη μια "κουτσή" και απο την άλλη την Πέμπτη μας χτυπά την πόρτα ο Μάρτης!

Μάρτιος, Μάρτης, Μρτ...
Α-Ν-Ο-Ι-Ξ-Η και Πάσχα.
Μυρωδιές και εικόνες πολύχρωμες! Ο δρόμος για την Άνοιξη ανοίγει! Οι μέρες μεγάλωσαν! Πλέον νυχτώνει τελείως μετά τις 18.00. Σταθήκατε λίγο να το παρατηρήσετε;

Γυρνώντας απο τη βόλτα μου σήμερα πρόσεξα στον ορίζοντα, όχι πολύ μακριά μου τα βουνά πασπαλισμένα με χιόνι, λες και στολίστηκαν για τα Χρισούγεννα. Κι όμως, δεν θα αργίσει η αλλαγή του τοπίου...!Γιατί τίποτα δεν αντιστέκεται στον χρόνο και τίποτα δεν μένει στάσιμο.

Όπως δεν μένει στάσιμη η φύση, έτσι και εμείς κυλάμε στο πέρασμα του χρόνου και αφηνόμαστε σε αυτό που λέγεται ζωή,παίρνουμε διάφορες μορφές, αλλάζουμε. Διάβασα απόψε κάποια μηνύματα απο το παρελθόν. Πως ήμουν τότε, πως είμαι τώρα. Μηνύματα που δέχτηκα, μηνύματα που έστειλα. Συνηθίζω και κρατώ και απο τους 2 τύπους. Κάποια είναι μηνύματα παρηγοριάς, κάποια είναι μηνύματα αγάπης, αιώνιας φιλίας, κάποια απλά, κάποια απλώς κατάθεση ψυχής, άλλα μηνύματα είναι αισιόδοξα άλλα μαύρα, κάποια είναι έντονα μεταξύ καυγάδων.
Ποικιλία στα μηνύματα, ποικιλία και στη ζωή. Έτσι είναι, πολλές φορές αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος σκεφτόταν μόνο τις άσχημες ή δύσκολες στιγμές που βίωσε με κάποιους ανθρώπους, τα συναισθήματα που τον πνίξανε κάποτε δίπλα τους, τι επιλογές θα έκανε και πως θα ζούσε τώρα και κυρίως πως θα διαμόρφωνε τη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους, σκεπτόμενος το παρελθόν και τις μαύρες τρύπες του;
Τα γραπτά που μένουν θυμίζουν πάντα τι συνέβη κάποτε και ας πέρασε καιρός, γι αυτό αν κάποιος κρατά ημερολόγιο και το διαβάσει κάποτε μετά απο χρόνια, ζορίζεται. Ζορίζεται γιατί σκέφτεται αν πήρε τη σωστή απόφαση να συνεχίσει με κάποιους ανθρώπους που τον κουρελιάσανε κάποτε. Και εγώ καλώς ή κακώς απο το 2007 κρατώ ημερολόγιο (πέρα απο αυτό το μπλογκ), όμως δεν συνηθίζω να το ανοίγω. Προτιμώ να βλέπω τις στιγμές και τα συναισθήματα απο απόσταση, να μένουν κλειστά σκαι στο ράφι.
Μια φορά φέτος τα Χριστούγεννα άνοιξα το ημερολόγιο του 2009 και λυπήθηκα για τις όμορφες στιγμές που έφυγαν και ξεφύσηξα (έστω και στιγμιαία) για τα άτομα που δεν είναι πια κοντά μου, και για τα άτομα που τότε ήταν αλλά δεν ανταποκρίνονταν όπως εγώ ήθελα. "Ήθελα" το ξέρω πως ακούγεται πολυ εγωιστικό, άλλα ναι, τότε ήθελα. Και θέλει να έχεις μεγάλη καρδιά για να δεις και να δικαιολογήσεις τις απουσίες και τα λάθη ενώ ο καρκίνος σε έχει ήδη επιβαρύνει. Θέλει μεγάλο κόπο να τα αφήσεις όλα πίσω σου, ενώ έχουν συμβεί, ενώ τα έχεις ακούσει να στα λένε κτλπ, κτλπ. Ναι, τότε ήθελα, τώρα απλά δεν ξέρω τι θέλω και τι περιμένω απο τους ανθρώπους, γιατί πολύ απλα δεν επιθυμώ να ξαναπληγωθώ...Θέλω να προφυλάξω τον εαυτό μου απο την προσδοκία και την προσμονή ακόμη και μιας εξόδου, και μιας βόλτας, μιας εκδρομής που ο άλλος θα προτείνει και εγώ μέσα μου ξέρω πως ποτέ δεν θα πάμε μαζι, γιατί έτσι!
Είναι παιδικό, το ξέρω πως είναι αλλά δεν μπορώ να κρύψω την αλήθεια πως αυτό με έφθειρε πολύ κάποτε, η προσμονή, η προσδοκία για το ενδιαφέρον, ακόμη και για το αν θα χτυπήσει το τηλέφωνο. Η συγχωρεμένη η Sugar, απο τις πρώτες αναγνώστριες εδώ, είχε πει "φίλος που δεν σου τηλεφωνεί τα Σαββατοκύριακα, δεν είναι φίλος". Έτσι είναι, είναι μεγάλη κουβέντα αυτή και την κρατώ μέσα μου. Οι μέρες της εβδομάδας με τη δουλειά περνούν, το Σαββατοκύριακο όμως καταλαγιάζεις και θες να πας μια βόλτα, να ξεκουραστεις, να αλλάξεις παραστάσεις. Σκεφτείτε ποιοι σας τηλεφωνούν το Σαββατοκύριακο και ποιοι είναι αυτοί που θα σας πλησιάσουν γιατί τότε έχουν πραγματικά τον χρόνο να τεμπελιάσετε και να βρεθείτε και όχι να σας στριμώξουν κάπου μεσοβδομαδιάτικα μεταξύ άλλων τους υποχρεώσεων. Ευτυχώς για εμένα, βρίσκονται πλέον και οι άνθρωποι που θα μου τηλεφωνήσουν το Σαββατοκύριακο και η ζωή συνεχίζεται. Αργίες, Σαββατοκύριακα, καθημερινές, γιορτές, ο χρόνος κυλά...κανείς μας δεν ξέρει που μας πηγαίνει και σε τι θα μας φέρει μπροστά...απλά και εμείς αφηνόμαστε, σε όποιον μας δώσει το χέρι του, έστω και για λίγο, κοιτάμε μπροστά, χαζεύουμε τον γαλανό ορίζοντα και ευχόμαστε σε γεμάτα Σαββατοκύριακα, σε μεγάλες παρέες και σημαντικούς άλλους που θα μείνουν!

καλό βράδυ!

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Ο ήλιος που βγήκε

χάρισε ελπίδες και αισιοδοξία...ακριβώς όπως ένα λουλούδι στον γκρεμό!














η ζωή συνεχίζεται, με ή χωρίς...
συμπληρώστε εσείς τι σας λείπει ή τι θα θέλατε στη ζωή σας (ονόματα, πρόσωπα, καταστάσεις, συναισθήματα, εμφάνιση, υγεία, καθημερινότητα, προβλήματα και λύσεις...) βάλτε εσείς τι έχετε τώρα, κοιτάξτε δίπλα σας και χαμογελάστε σε όλα όσα έχετε, για αυτά που μας λείπουν ή που χάσαμε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, παρα μόνο να κοιτάξουμε μπροστά και να ελπίσουμε πως, κάπου, κάποτε στο μέλλον θα τα βρούμε, μπορεί να μη μοιάζουν με τα προηγούμενα αλλά πρέπει να εκτιμήσουμε την δεύτερη ευκαιρία και να τα κρατήσουμε κοντά μας!
Οι άνθρωποι που φύγανε απο κοντά μας, οι άνθρωποι που πάλεψαν πλάι μας και εκτεθήκανε σε λάθη, είναι κομμάτι της ζωής μας και είμαστε κομμάτι της δικής τους ζωής. Για κάθε έναν απο αυτούς που μας γύρισαν την πλάτη, αν το σκεφτήτε ρεαλιστικά, βρέθηκε και κάποιος να αναπληρωσει το κενό, δίχως να κάνουμε πολλές φορές μεγάλη προσπάθεια. Αυτό είναι το θαύμα της ζωής...ο κύκλος της φύσης...όταν κόβεται και χάνεται ένα λουλούδι στο δάσος, εξαφανίζεται απο το τοπίο, όμως τα υπόλοιπα λουλούδια που μένουν εκεί, αργά ή γρήγορα, θα πλαισιωθούν απο άλλα, νέα πολύχρωμα λουλούδια και όλα μαζί θα φτιάξουν μια νέα εικόνα πάνω στο πράσινο χαλί της φύσης. Έτσι είναι, αρκεί να το δούμε!
Μακάρι η άνοιξη να γεμίσει με αισιοδοξία όλες τις ταλαιπωρημένες ψυχές...μαζί και τη δική μου! Να βρω την γαλήνη που ζητώ, μαζί με εμένα και εσείς!

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Μικρές ανάσες ΖΩΗΣ

Απο τότε που μου έστειλε mail μια φιλη αναγνώστρια, και μου θύμησε πως ο καρκίνος μπορεί να ξαναχτυπησει και δυστυχώς ξαναχτύπησε την πόρτα της, προσπαθώ να αλλάξω ρότα...
Είναι κρίμα βέβαια να χρειάζεται κανείς κάτι τέτοιο για να ταρακουνηθεί...αλλά ναι, όλοι είμαστε άνθρωποι, και όσο και αν κάποτε υποφέραμε ξεχνάμε...κάποιοι πιο σοφοί μας θυμίζουν τη ζωή και την αξία της...εγώ το μόνο που μπορώ να πω σε όσους παίρνουν θέση μάχης για δεύτερη φορά είναι πέρα απο το ότι λυπάμαι, να πω μια συγγνώμη. Συγγνώμη που βγαίνω γκρινιάρα σε αυτό το μπλογκ πολλές φορές, ενώ έχω την υγεία μου, συγγνώμη αλλά είμαι απλά μια απο εσάς, μια κοινή θνητή με αδυναμίες, λάθη και διάφορες σκέψεις.

Μικρές ανάσες ΖΩΗΣ πρέπει να παίρνουμε κάθε μέρα! Η ζωή ήταν γενναιόδωρη απέναντι μου, δεν πρέπει να το ξεχνώ!

Μια μικρή ανάσα, ένα δώρο της ζωής ήταν και αυτή η παραλία. Ήταν ένα απο τα πιο ξεδιψαστικά μπάνια που έχω κάνει ποτέ. Βουτιά, μετά απο 2 ώρες περπάτημα κάτω απο τον ήλιο και μια παραλία ονειρεμένη!Ήταν λες και ζουσα το πρώτο μπάνιο της ζωής μου!Λες και το κορμί μου ξαναγεννήθηκε όταν βγήκε απο τα δροσερά νερά της ερημικής παραλίας.
Εμπειρία ζωής, μάθημα ζωής...Η ζωή είναι γεμάτη εικόνες, αρώματα, χρώματα και ευκαιρίες...ας μην τις προσπερνάμε. Το λέω και το ξανα λέω στον εαυτό μου!
Περσι γεύτηκα τόσες ομορφιές, τόση δύναμη απο τους φίλους και τις παρέες, γιατί τα ξέχασα όλα αυτά φέτος; Δεν θα επιτρέπω σε τίποτα να μου χαλάει τη διάθεση απο εδώ και πέρα, θα τρέχω στις μικρές-μεγάλες τράπεζες των αναμνήσεών μου και θα χάνομαι στο βυθό τους, με ένα χαμόγελο και ευγνωμοσύνη, για τους ανθρώπους, για τα συναισθήματα, για τις αγκαλιές, τις όμορφες κουβέντες, για τα γέλια, την αγάπη, το ενδιαφέρον, για το απέραντο ΜΠΛΕ που έχει στιγματίσει τη ζωή μου, για τον ατελείωτο βυθό, για όσα βλέπω ενώ οι άλλοι γυρίζουν την πλάτη, για τη ΦΥΣΗ, για τη ΖΩΗ!
όχι δεν μελαγχολώ απόψε που δεν είμαι στο νησί, δεν μελαγχολώ που αποχωρίστηκα την παρέα, βλέπω τις φωτογραφίες του τότε και χαμογελώ, βιώνω όλα τα συναισθήματα εκείνων των ημερών και χαμογελώ, χαμογελώ στη ζωή που μετά απο μια τέτοια δυσκολία με αγάπησε και με ξανα έβαλε στο παιχνίδιιιιιιι!
πολλά φιλιά! καλο βραδυ! παω για ποτακι! σίγουρα έχω πολλές ιστορίες να πω στην παρέα!

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Μια φίλη αναγνώστρια είπε

" και επειδη ειναι σημαντικο να κανεις καποιον ευτυχισμενο, ξεκινα πρωτα απ τον εαυτο σου!!!!!"

ΠΡΟΣΠΑΘΩ φίλη μου!

καλή εβδομάδα!

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Στιγμές

Αυτή η περίοδος δεν είναι και η καλύτερη των τελευταίων χρόνων.

ναι, ναι, ναι, ξέρω πως όσοι με διαβάζατε και με διαβάζετε θα πείτε απλά "μην είσαι αχάριστη". Και πολύ δίκιο θα έχετε...όμως βδομάδες τώρα δεν έχω καλή ψυχολογία.

Όπως λέει και μια καλή φίλη "μου λείπει ένα κομμάτι απο το παζλ" αλλά δεν ξέρω ποιο είναι το κομμάτι. Λες και κάποιος μου πήρε ξαφνικά το χαμόγελο. Αναρωτιέμαι αν έχει να κάνει με τις προσδοκίες που είχα για τη φετινή χρονιά, ή αν σχετίζεται με το ότι περσι τέτοιο καιρό περνούσα πολύ όμορφα. δεν μπορώ να εντοπίσω την αιτία του κακού... Νιώθω σίγουρα αναστατωμένη απο πολλά. Σήμερα έβλεπα μια ταινία για ένα αγοράκι που έχασε τον μπαμπά του και περιπλανιόταν μονίμως με ένα αεροπλάνο που του είχε κάνει δώρο και τον έψαχνε. Δεν άντεξα, έκλαψα. Σκέφτηκα τον γιο της ξαδέρφης μου, που δεν τον έχω δει απο τότε που τη χάσαμε (ζούμε σε διαφορετικές πόλεις) το πουλάκι μου, τόσο τρυφερή ψυχούλα, μόλις έξι ετών και τέτοια πληγή, να ζει δίχως τη μαμά του.
Όλα αυτά με έχουν πιέσει ψυχολογικά. Ναι, γυρίζω πίσω ενώ θα έπρεπε να βλέπω μπροστά...ξύνω πληγές και μαζοχίζομαι...αλλά...με εκνευρίζει πως εγώ καλούμαι να επιβιώνω σε αυτόν τον κόσμο με τόσα προβλήματα. Σε μια καλή ηλικία βγαίνω ήδη κουρασμενη απο τη ζωή, και ναι, κάποια πράγματα για τα οποία βλέπω κόσμο γύρω μου να παλεύει ή να αγχώνεται γι αυτά και να αντιδρά λες και δεν υπάρχει αύριο για να τα τακτοποιήσει, ε, ναι, δεν τα καταλαβαίνω. Μου αρέσει να έχω τον χρόνο μου με τους ανθρώπους, δεν θέλω να είμαι η καβάτζα κανενός, και δεν αντέχω αυτό το βιαστικό, ήρθα-είδα-έφυγα. Θέλω χρόνο και προσωπική επαφή, όχι τυπικούρες. Δεν ξέρω κατα πόσο έχω πια έναν άνθρωπο να με καταλάβει, να ακούσει αυτά που του λέω, να με ακούει πραγματικά, να πίνει τον καφέ δίπλα μου και να δίνει βάση στη στιγμή και όχι να με προσπερνάει καθώς καταναλώνει το ρόφημα. Να κοιτάζει και να με βλέπει, να "κινείται" προς εμένα, όχι μόνο εγώ προς τα εκεί, να δείχνει πως ενδιαφέρεται και να ανταποδίδει το ενδιαφέρον μου, να κάνει μια μικρή θυσία και να βγει απο τα χαρακώματά του. Το αξίζω μετά απο όλα αυτά, έτσι δεν είναι; Αξίζω το σεβασμό της παρέας, το πραγματικό ενδιαφέρον, το ραντεβου που δεν θα αλλάξει, τα πλάνα που θα μείνουν σταθερά γιατί δεν είναι ωραίο να σε στήνουν. Θέλω την αλήθεια του κόσμου, χορτάσαμε απο φιγούρα.
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Σκέψεις, λέξεις,μάχες,πλεύσεις

Εχω μια καλή φίλη απο το νησί, με την οποία δεν έκανα πολυ παρέα αλλά περασαμε 10 μέρες στο εξωτερικό και τα "βρήκαμε" μεταξύ μας σε ανέλπιστα μεγάλο βαθμό. Βάλαμε ένα σακίδιο στην πλάτη και χρησιμοποιήσαμε ότι μέσο υπήρχε και δεν υπήρχε για να φτάσουμε από το Μιλάνο στην Κυανή Ακτή, τις Κάννες, το Μονακό, το Κομο, το Λουγκάνο.

Η Κατερίνα είναι χωμένη στα βιβλία της, μια κινητή εγκυκλοπαίδεια και βαθειά σκεπτόμενη, δίχως αυτό να σημαίνει πως απέχει απο τη ζωή, είναι μια χαρά ένα πλάσμα που προσαρμόζεται. Μιλώντας στην Κατερίνα για ένα θέμα που με απασχολούσε, η Κατερίνα είπε οτι κάπου είχε διαβάσει και της άρεσε πως τίποτα στη ζωή δεν αλλάζει εύκολα, πως η ζωή είναι βίαιη. Η γέννα εμπεριέχει τη βία, ο θάνατος έρχεται βίαια, ακόμη και ο έρωτας είναι βία. Οι δύσκολες αποφάσεις έχουν ψυχολογική βία, οι μεγάλες αλλαγές προκαλούν τη βία μέσα μας. Η πάλη με τον ίδιο μας τον εαυτό είναι βίαιη. Η προσπάθεια να καλλιεργήσεις κάποιες σχέσεις κρύβει μεγάλη βία. Τίποτα δεν έρχεται πολύ πολύ εύκολα. Αν αποδεχτούμε αυτή την άποψη για τη ζωή, τότε ίσως χαλαρώσουμε λίγο….ίσως δούμε τα πράγματα με άλλο μάτι.

Για τη δική μου περίπτωση σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι αυτές τις μέρες, πως βίωσα μεγάλη βία. Βία από τη ζωή(;). κάποιος όμως με τη βία επενέβη στο σώμα μου και την ψυχή μου και δεν ήταν άλλος από τον Καρκίνο. Το να αποδεχτείς κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο, είναι κάτι που σου επιβάλλεται. Είναι μια βία εσωτερική, μια πάλη του «εγω» με τον Καρκίνο αλλά και του «εγώ» με το «εγώ». Οκ, η ζωή προχωράει, οι πληγές όμως μένουν. Ξεθωριάζουν, δεν θα πώ το αντίθετο, αλλά μένουν έστω και ξεθωριασμένες. Για να αλλάξω κάτι στη ζωή, αποδέχομαι το γεγονός πως πρέπει να παλέψω πολύ με τον εαυτό μου, να παλέψω για να ξεχάσω, για να αποτινάξω την αίσθηση πως κάτι έχασα, πως κάτι στερήθηκα. Θέλει κόπο για να φύγεις από μια κατάσταση, για να καταλάβεις πως κανένας πια δεν σε «νταντεύει» και δεν σε βλέπει σαν άρρωστη για να σου κάνει τα «χατήρια». Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, απλά καμιά φορά θες περισσότερη ευγένεια(;), καλοσύνη(;), υπομονή(;). αυτό είναι η μια άποψη, η άλλη είναι πως οι άνθρωποι θα αποφασίσουν να σου συμπεριφέρονται όπως πριν γιατί γι αυτούς δεν είσαι το άρρωστό τους παιδί, ή ο άρρωστος συγγενής ή φίλος. Σε βλέπουν καλά, και σε έχουν εντάξει στη ζωή όπως πριν. Κανένας δεν θα μπει στη θέση σου, ιδίως τώρα που σε βλέπει πως φαίνεσαι και καλά…
Όποτε και αν ανοίγω αυτό το θέμα σε κάποιο ποστ μου δεν καταλήγω πουθενά…Μπορεί τόσες μέρες να μην έγραφα γιατί πατώ πάνω σε λεπτές ισορροπίες, τελικά ποια είμαι;;; Που με πήγε η ζωή και που την άφησα να με πάει; Δεν έχω τις απαντήσεις αλλά καμιά φορά όταν ρωτά τον εαυτό σου κάποια πράγματα ίσως καταλαβαίνεις προς τα πού οδεύεις. Είμαι η SD εδώ για όλους εσάς, για τους συναδέλφους στη δουλειά είμαι απλώς μια ακόμη κοπέλα, για κάποιους φίλους είμαι η ψυχή της παρέας, για την κολλητή μου είμαι γκρινιάρα. Δεν το κρύβω πως κάποιες φορές βουτώντας μέσα μου βλέπω έναν διχασμενο εαυτό. Από τη μια να είμαι έξω, καφέδες-ποτά με τις παρέες δίχως τη σκέψη της αρρώστιας μου και από την άλλη μέσα, με το PC και καρκινοπαθής.
Με τη «Σ» μαλώνουμε, εγώ θα έλεγα διαφωνούμε, πολύ. Διαφωνούμε μάλλον γιατί είμαστε σε τελείως διαφορετικές φάσεις, γιατί η μια θεωρεί για την άλλη πως κάνει τα πάντα ή όσα μπορεί αλλά η άλλη δεν το βλέπει. Διαφωνούμε για τη ζωή, για το πώς τη ζει, πως τη ζω, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί, που αναλώνουμε τον χρόνο μας κτλπ. Πιστεύω όμως πως ως ένα σημείο όλα αυτά είναι ανούσια, και απλά η αφορμή για να εκτονώσουμε νεύρα και ναι, έχει να κάνει και με τον καρκίνο που πάντα από τότε που συνέβη μας φορτίζει και χωρίς να τον συζητάμε. Είναι μια κούραση που αιωρείται, είναι κάτι που δεν με αφήνει, με κρατά στο παρελθόν. Δεν είναι ένα, είναι πολλά και συσσωρευμένα. Είναι το τότε, είναι και το τώρα, δυο κόσμοι ξεχωριστοί, όσο και αν μοιάζουνε. Η μια απο εμάς, εγώ, θα ήθελα ξανά το παρελθόν, θα με βοηθούσε να έχω μια άλλη ζωή, ανέμελη, εύκολη, χαρούμενη, η άλλη, εκείνη, δεν θα άφηνε το παρόν της, την καινούρια της ζωή, το μέλλον. Έχουμε τόσο διαφορετική στάση απέναντι στη ζωή, δίχως η μια στάση να είναι καλύτερη απο την άλλη, το μόνο που ίσως μπορεί να πει κανείς, είναι πως το παρελθόν δεν μπορεί να σου δώσει κάτι, ότι έγινε τότε, έγινε...end of story...και ΠΡΕΠΕΙ να προχωρήσουμε...H κάθε μια απο εμας πια πρεσβεύει αυτά που έχει (κάποτε πρεσβεύαμε τα ίδια, ή έτσι πιστεύαμε) η καθε μια μας επίσης, βγαίνει η θηγμένη κάθε που μιλάμε έντονα. Είναι κάτι πρωτόγνωρο αλλά δεν είναι φετινό, συμβαίνει τα τελευταία 2 χρόνια. Στην αρχή με ενοχλούσε το ότι μόνο εγώ σκεφτόμουν πόσο ωραία περνούσαμε πριν 4 χρόνια, που μόνο εγώ ήθελα να παγώσω το χρόνο, τώρα δεν με ενοχλεί τόσο. Έτσι είναι, μαθαίνουμε όλοι σε μια νέα κατάσταση αργά ή γρήγορα. Δεν καταδικάζω τη "Σ", και αυτή έκανε και κάνει ότι μπορεί, σημασία έχει ο καθένας μας να κυνηγάει αυτό που θέλει, έτσι; Επισης, θα ήταν παράλειψη να μην υπογραμμίσω το ότι όποτε χρειαστεί "τρέχει" και μάλιστα, σε κανένα καυγά δεν έχει πετάξει τίποτα του τύπου "μιλάς εσύ που εγώ ήρθα στο χειρουργέιο, σε βοήθησα, σου στάθηκα;". Αυτό πραγματικά δεν το έχει πει ποτέ, και είναι μεγάλη της τιμή, άλλη στη θέση της θα το επικαλούνταν. Και το συμπέρασμα της «Σ» είναι «πρέπει να συμφωνούμε ότι διαφωνούμε» και πως "είμαστε τόσο διαφορετικές αλλά θέλουμε να κάνουμε παρέα και το προσπαθούμε" και εκεί κάπου λήγει ο καυγάς και μετά απο δυο-τρεις ώρες πάμε για ποτό, και γελάμε όπως πάντα, και απολαμβάνουμε τη στιγμή δίχως να σκεφτόμαστε τι έχει προηγηθεί.

Μακάρι το πρόσφατο παρελθόν να ήταν αλλιώς, να ήμασταν αλλιώς, να είχαμε περάσει πιο εύκολα, να ζούσαμε όλους αυτούς τους κλυδωνισμούς, όμως τίποτα απο όσα ζήσαμε δεν αλλάζει, πέρα από κάτι…ο χρόνος, περνάει, κυλά πότε γρήγορα, πότε αργά και ρίχνει τους τόνους, μας βγάζει σοφότερους και η ζωή βρίσκει τον τρόπο να αλλάζει σταδιακά.

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Χιόνι!

Eυτυχώς που χιόνισε και είδαμε άσπρη μέρα!

έγραψε μια φίλη στο FB.

Δυστυχώς το βλέπω καθημερινά, το χαμόγελο έχει χαθεί από τα χείλη των γύρω μου! Από το πρωί που θα πάω στη δουλειά βλέπω μια κατήφεια, μια ανησυχία, μια στενοχώρια, μια μιζέρια.
Δικαιολογημένα; Αν με ρωτάτε και πρέπει να απαντήσω ειλικρινά, ναι δικαιολογημένα όλα αυτά με την κατάσταση που επικρατεί. Η διάθεσή μας έχει μειωθεί για πολλά. Εγώ (κλασσικά) προσπαθώ να μην επηρεάζομαι; Εύκολο; ΚΑΘΟΛΟΥ. Δεν μπορώ όμως να έχω περάσει τόσα, να είμαι 31 και να αποκτήσω έναν αναστεναγμό και καημό από τώρα για όλα τα επόμενα χρόνια. Γιατί (μεταξύ μας) η ανάκαμψη αργεί…

καμιά φορά νομίζω πως επειδή προσπαθώ και καταφέρνω να κρατώ την ψυχραιμία μου οι άλλοι με περνάνε για αναίσθητη…αλλά μια ζωή για το τι πιστεύουν οι άλλοι, πόσο δική μας ζωή είναι;

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Καλό μήνα!

πόσοι μήνες, πόσα χρόνια, πόσα ποστ με τον ίδιο τίτλο;;;

χάθηκα κάπου 15 μέρες....ήθελα φαίνεται και εγώ το break μου...

Στο διάστημα αυτό, πήγα στην Αθήνα για να με δει ο πλαστικός μου και να δούμε πως θα πάει με τις θηλές. Τελικά μου είπε να περιμένουμε για τις θηλές αλλά πάμε πολύ καλά (ουλές καλύτερα, και η σιλικόνη έχει "κάτσει" μια χαρά).

Μεσολάβησαν βόλτες, ξενύχτια, καφέδες, λίγη πίση στη δουλειά, παρεούλες αλλά και μέσα, τζάκι και κουβέρτα.

Έξω χιονίζει απόψε...η νύχτα είναι μαγική. Ο χρόνος λες και μπερδεύτηκε, τα ρολόγια δείχνουν 23.30 αλλά ο ουρανός μοιάζει να είναι ημέρας...Λευκή νύχτα, αξίζει να τη ζήσουμε...

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!