Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Σήμερα συνέβει

κάτι όμορφο...

γύριζα απο τη δουλειά με προορισμό τη θάλασσα όπου και φάγαμε με του συναδέλφους μου. Στο δρόμο χτύπησε το τηλέφωνο. Στο ραδιόφωνο έπαιζε αυτό το τραγούδι, τραγούδι που με σημάδεψε καθώς το άκουγα καθώς γύριζα απο το νοσοκομείο όπου μου είχαν πει για πρώτη φορά πως είμαι σοβαρά και πως θα κάνω οπωσδήποτε μαστεκτομή. Ήμουν μικρή, τι είχα χαρεί απο τη ζωή; Μόλις 27 ετών (δεν τα είχα κλείσει καν). Στο δρόμο χωρίς να κλαίω μου φεύγανε δάκρυα αλλά οδηγούσα στην εθνική ατάραχη. Το τραγούδι έπαιξε τυχαία εκείνη τη μέρα αλλά επειδή το είχα ήδη σταμπάρει στα fm ανέβασα την ένταση να το απολαύσω παρόλο που ήμουν στις μαύρες μου. James Blunt, Simona το έλεγα μα είναι το "1973". Το έχω ξανα πει, κολλάς με κάποια πράγματα, τα συνδυάζεις κάπως. Εγώ αυτό το κομμάτι έτσι το συνδύασα αλλά ξέρετε κάτι; Δίχως πόνο πια. Έμαθα να ξεπερνάω τον πόνο μου, έτσι απλά, απο μόνη μου, δίχως καλά καλά να κάνω Yoga ή διαλογισμό.

Σήμερα στο αυτοκίνητο, καλοκαιράκι, μετά τη δουλειά, ανοιχτά παράθυρα και στην άλλη γραμμή ένας φίλος απο το νησί. Ανέβασα τη φωνή στο ραδιόφωνο γιατί δεν ήξερα τι να πρωτοαπολαύσω (και μη νομίζετε πως μιλάμε για κάτι ερωτικό με τον φίλο, καμία σχέση). Το μυαλό μου αμέσως πήρε 1000 στροφές "ευτυχία!!!!!!!!!" είπα στον εαυτό μου! Πέρασαν 5 χρόνια, ακούω αυτό το τραγούδι, η ζωή μου έφερε ένα χρόνο κάπου μακριά όπου πέρασα σούπερ και μου χάρισε νέους ανθρώπους που με αγαπάνε και με σκέφτονται. Μα δεν είναι ένα είδος ευτυχίας; Ορίστε είπα στον εαυτό μου η δεύτερη ευκαιρία στη ζωή! Είμαι πάλι μεσα στο ίδιο αμάξι, στα fm o James Blunt αλλά έξω δεν κάνει κρύο, είναι καλοκαίρι, χαμογελώ στον εαυτό μου! Είμαι καλά, δεν φοβάμαι πια, η περιπέτεια ξεμακραίνει, για κάποιους είμαι σημαντική, μου τηλεφωνούν, ζητούν να με δουν, με αγαπούν. Τι άλλο να γράψω... σας αφήνω με το τραγούδι, σήμερα μου γεφύρωσε όμορφα το παρελθόν με το παρόν! 



Είμαι εδώ, είμαστε εδώ, παρέα! ΟΛΑ ΚΑΛΑ! ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΙΚΡΑ (τις περισσότερες φορές) σημασία έχει Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΤΑ ΔΕΙΣ! και όταν τα δεις, θα πεις "άξιζε τον κόπο"!!!!




Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

διαβάστε αυτό το ποστ για 2 λεπτά

ΣΧΟΛΙΟ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ, ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ!

Καλησπερα παιδια. Ο πατερας μου εχει ογκο στο πνευμονα εστειλε μαιλ στον πανεπιστιμιο της Alberta σημερα. Αν γνωρίζει καποιος κατι παραπάνω γι'αυτο το φαρμακο  D.C.A. DiChloroAcetate": ή οτιδηποτε αλλο ας μου στείλει μαιλ στο 

 antony_1993@windowslive.com 

Σας ευχαριστω εκ των προτερων

 >>>>>>>>>>>>>>>>  <<<<<<<<<<<<<<<


Η Μαρία πεθαίνει. 
Δεν έχουμε άλλο χρόνο…

μας ενημερώνει ο Τρυποκάρυδος

http://trupokarudos.com/?p=8748
 

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

18.6.2012

Έξι μήνες πριν το προσωπικό μου ρολόι δείξει 32 χρόνια σε τούτο τον πλανήτη είμαι πάλι έτοιμη για αποχωρισμούς, για νέα δεδομένα, για κύκλους που κλείνουν και κύκλους που ανοίγουν(;).

Όταν ένας άνθρωπος αρρωσταίνει βαριά και αναρωτιέται αν θα ζήσει ή όχι, του έρχονται δίχως αμφιβολία τα πάνω κάτω στη ζωή του. Κλονίζεται ο κόσμος του, το μέσα του θολώνει, δυσκολεύεται να καταλάβει τι περνά τη στιγμή που πρωτομαθαίνει για την αρρώστια του αλλά και στη συνέχεια, το βρίσκει εξίσου δύσκολο να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Ακόμη και αν φαίνεται καλά, μπορεί πολύ απλά να μην είναι!

Όλοι, μα όλοι όσοι συναντιόμαστε με τον καρκίνο σε πρώτο πρόσωπο κάνουμε λάθη. Όχι φυσικά επειδή το θέλουμε αλλά επειδή κανένας δεν μας είπε τι να σκεφτόμαστε όταν έχουμε καρκίνο, πως να νιώθουμε, τι να λέμε στους ανθρώπους γύρω μας, και τόσα άλλα. Φυσικά και ποιος μπορεί να πάρει την ευθύνη και να μας τα πει όλα αυτα; Δεν νομίζω να υπάρχει για κανέναν μας ένας τέτοιος άνθρωπος. Αυτά δεν λέγονται, γιατί δεν "διδάσκονται" σαν συμβουλές, απλά τα βιώνεις, πειραματίζεσαι, κολλάς ή προχωράς.

Στην προσπάθειά μας να επιπλεύσουμε, να επιβιώσουμε και να κερδίσουμε τη ζωή ξανά, πήραμε στον κατήφορό μας, λίγο πριν τον ανήφορό μας, αρκετούς άλλους, όποιους είχαμε κοντά και μας διέθεταν χρόνο και συμπάθεια στους δύσκολους εκείνους καιρούς. Οι άλλοι απλά μας είχαν πληγώσει και δεν το ξέρανε. 

Όλη αυτή η παραπάνω αναδρομή σήμερα, γιατί σύντομα θα κλειθώ να (απο)χαιρετήσω τον άνθρωπο που απο το 2007 ως σήμερα (2012) ήταν δίπλα μου σε όλο αυτό. 
Ήταν δίπλα μου με αμέτρητους καυγάδες, αρκετές διαφωνίες, συχνές αναπάντητες κλήσεις, υπεκφυγές και πολλά νεύρα. Ήταν όμως εκεί και όλα αυτά τα "λουζόμασταν" μαζί, αυτό της το χρωστώ για μια ζωή. Κάθε που μαλώναμε τα βρίσκαμε και κάθε που νευριάζαμε ηρεμούσαμε. Κάτι τέτοιες σχέσεις είναι δύσκολες μα και σπάνιες θαρρώ. Όπως της είπα και χθες, είμαστε φίλες δέκα χρόνια συνεχόμενα παρόλα τα στραβά που ζήσαμε, και παραμένει η μοναδική φίλη με την οποία δεν έκοψα αλλά συνεχίζω την καθημερινή μας επαφή για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Και μιλάμε για "κάθε μέρα τηλέφωνο". Ναι, ήταν το στήριγμά μου σε όλα αυτά τα χαζά χρόνια που η ζωή μου σέρβιρε και ζήσαμε πράγματα που άλλοι δεν τα ζουν ούτε στα 50 χρόνια μαζί. Ήταν ο άνθωπος στον οποίο ακουμπούσα και τα δυσάρεστα και τα ευχάριστά μου. Το άτομο στο οποίο είχα όλη την άνεση να τηλεφωνήσω και μετά τα μεσάνυχτα για να μοιραστώ μια σκέψη, για να ακούσω απλώς μια γνώριμη φωνή στην άλλη γραμμή. Δεν χρειαζόμουν λόγο για να της τηλεφωνήσω, ούτε πολλά παρακάλια για να μοιραστούμε έναν καφέ ή μια βόλτα, με ακολουθούσε παντού. Έτσι απλά, αρκεί να είμασταν παρέα, η μια για την άλλη, παντού και για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτό δεν είναι φιλία; Η "Σ" ανηπομονούσε σαν μωρό παιδί να γυρίσω απο την Αθήνα μετά απο κάθε θεραπεία γιατί ανα 15 μέρες "έχανε" την παρέα της. Μοιραζόμασταν τα πάντα, απο όνειρα και σχέδια για το μέλλον, μέχρι λεφτά, δώρα, αμάξια, ρούχα. Με είχε καλομάθει, δεν υπήρχε μέρα δίχως "Σ". Η μια συμπλήρωνε την άλλη, παρόλο που είμασταν τελείως διαφορετικές μεταξύ μας, γιατί όλοι μας το λέγανε μα το βλέπαμε και εμείς. Η "Σ" ήταν "εκεί" επειδή το ήθελε και εγώ ήμουν "εκεί" επειδή πέρα απο τον καρκίνο, είχα και μια παρέα να φροντίσω να μη μένει μόνη της σε ένα εργένικο σπίτι που είχαμε βάψει και επιπλώσει με πολύ μεράκι και διάφορα "πλάνα", πριν πέσει η σκιά του καρκίνου στα κεφάλια μας. Την νοιαζόμουν υπερβολικά, δεν ήθελα κανένας να τη στεναχωρεί, ήθελα να την βάλω σε μια γυάλα, αντί να σκέφτομαι να μπω εγώ σε μια. Η "Σ" στη σκέψη και μόνο πως εγώ ίσως κλεινόμουνα στο πρόβλημά μου και την άφηνα στην άκρη, μόνη και της στερούσα την παρέα μου τότε, μου είχε πει απο την πρώτη μέρα της διάγνωσης του καρκίνου: "εσύ θα κάνεις όλα όσα έκανες και πριν, θα έρχεσαι εδώ, σπίτι μου κανονικά, θα κάνουμε παρέα, θα βλέπουμε ταινίες, θα πηγαίνουμε βόλτες" και αυτό με ανακούφισε, και αυτό με αποφόρτιζε υπερβολικά γιατί ήταν λες και το "έσκαγα" απο τους γονείς και πήγαινα κάπου που δεν υπήρχε φόρτιση, κάπου που δεν υπήρχε η ένταση του καρκίνου αλλά μόνες εμείς, 2 νεαρές κοπέλες που λίγους μήνες πριν είχαμε γυρίσει απο τις σουπερ καλοκαιρινές μας διακοπές. Η "Σ" είχε τον τρόπο να ξεχνιόμαστε, λες και είχε κάπου ένα μαγικό ραβδάκι και εξαφάνιζε τις έννοιες μου. Είχε επίσης τον τρόπο να με φροντίζει και να μου δείχνει την μεγάλη της αγάπη δίχως να με κάνει να αισθανθώ άρρωστη. Αυτό ήταν μια μοναδική αίσθηση και της το αναγνωρίζω! Οι ταινίες που είδαμε ήταν πάρα πολλές, τα γέλια που κάναμε κατα καιρούς ήταν πέρα για πέρα σουρεάλ, γιατί μέσα στην παρέα ήταν πάντα και ο σκύλος της "Σ", μέσα στο διαμέρισμα!Έτσι εγώ γύριζα σπίτι μου μετά απο μέρες, ξεκούραστη, χαρούμενη μπορώ να πω! Οξύμωρο έτσι; Κι όμως!Ήταν λες και βρισκόμουν σε άλλο σύμπαν όταν πήγαινα εκεί και έφευγα απο το σπίτι μου, του γονείς κτλπ.

Ξαναδιαβάζω τις παραπάνω γραμμές και δεν μου αρέσει που γράφω σε παρελθοντικό χρόνο...Όμως έτσι είναι, η αλήθεια είναι πως όλα τα παραπάνω τελειώσανε, οι θεραπείες, ο ζήλος της "Σ" να είμαι καλά, το εργένικο σπίτι, ο σκύλος, το ενδιαφέρον της όλο στραμένο επάνω μου. Και φυσικά το ότι τελείωσε το πολύ τρέξιμο με την υγεία μου, μόνο καλό είναι!!!Ανακουφυστήκαμε σίγουρα και οι δύο. Χαρήκαμε και οι δυο, χαιρόμαστε και οι δυο που οι εξετάσεις είναι καθαρές!

Μετά την περιπέτεια του καρκίνου βγήκε απίστευτη κούραση στη "Σ" που εγώ τότε δεν την έβλεπα. Είχαμε παρεξηγήσεις κτλπ, της είχα γίνει μάλλον φορτική για ένα διάστημα που επέμενα στο να βολτάρουμε ενώ είχε μπει στη ζωή της -εξ'αποστάσεως-ένας άνδρας (ο σημερινός της σύζυγος). Τα πράγματα είχαν γίνει σίγουρα πιο περίπλοκα πια. Μπορεί να είχα τελειώσει τις θεραπείες αλλά δεν ήμουν ψυχολογικά -ακόμη- καλά. Εγώ, όσο και αν ακούγεται παιδικό, δεν μπορούσα να διανοηθώ πως η φίλη μου η καρδιακή, το άτομο στο οποίο είχα πιστέψει και κρατούσε την εμπιστοσύνη μου στα χέρια της δεν θα εβγαινε πια μαζί μου με τη συχνότητα που το έκανε παλιά, πως δεν θα περνούσαμε πολλές ώρες μαζί. Εμείς περιμέναμε πως και πως να τελειώσουν οι θεραπείες μου για να γυρίσουμε στα παλιά μας και όταν ήρθε η ώρα η "Σ" λάκισε! Δεν ξανα ήρθε ποτέ στο νησί του 2007, ενώ το είχε υποσχεθεί, αραίωσε τις εξόδους μας. Και να σκεφτείτε, ήταν τότε η μοναδική μου φίλη, αν δεν έβγαινα μαζί της, έμενα στο σπίτι, και είχα τόση ανάγκη τότε το έξω...Δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με τη μοναξιά μου, με το περιθώριο. Στεναχωρήθηκα πολύ και για μεγάλο χρονικό διάστημα γιατί βίωσα αυτή την τεράστια αλλαγή επάνω της και καμια φορά αναρωτιέμαι "θα συνεχίζαμε ως σήμερα τη φιλία μας, αν εγώ δεν επέμενα τόσο, και δεν την άφηνα σε ησυχία με τις κλήσεις μου και τις προτάσεις μου παρόλο που έτρωγα πόρτα";Η συμπεριφορά της βέβαια αργά ή γρήγορα με οδήγησε στο να κάνω και άλλες φιλίες, να ψάξω και άλλες παρέες για να έχω κάποια διέξοδο.

Η "Σ" περσι τα Χριστούγεννα μου ζήτησε συγγνώμη για το "μετά" τις χμθ κλαίγοντας, μου είπε πως δεν άντεχε την πίεση τότε και πως είχε κάνει κοιλιά χωρίς να το καταλαβαίνει. Το δέχτηκα και έχω φιλτράρει πολλές φορές τη συμπεριφορά μου, τις απαιτήσεις μου τα γούστα μου, και δεν θα πως πως είμαι περίφανη για όλα αυτά κατα καιρούς, αλλά τότε έτσι ήταν να γίνει και δεν γινόταν αλλιώς. Μάλλον αυτό πιάνει και τις δυο μας.
Με τη "Σ" λοιπόν συνεχίσαμε την παρέα μας ως σήμερα, ζήσαμε το πέρασμά της σε άλλο στάδιο, τον γάμο της, ακόμη και περσι που ήμουν στο νησί, κάθε μέρα της τηλεφωνούσα και δεν ήταν λίγες οι φορές που μαλώναμε ΚΑΙ απο το τηλέφωνο. Περάσαμε τον φετινό χειμώνα παρέα στο τζάκι με καλό κρασί, ταινία και ψήσιμο στα κάρβουνα...Το χιόνι που έπεφτε απο το παράθυρο έκανε τη νύχτα πιο φωτεινή.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά απόψε; Τα έχω ξανα γράψει κατά καιρούς. Ίσως γιατί ήθελα να τα ξαναθυμηθώ, ίσως γιατί ήθελα να τα ξαναπώ. Δεν ξέρω...ίσως γιατί θέλω να δώσω στη "Σ" τα credits που της αξίζουν τώρα που η συναισθηματική φόρτιση είναι κάπως μεγαλύτερη...

Η ιστορία μας θέλω να πιστεύω πως δεν τελειώνει εδώ, όμως είναι η πρώτη φορά που δεν μπορώ γι αυτή τη σχέση να κάνω κανένα σενάριο. Περσι τέτοιο καιρό προγραμματίζαμε πως θα περάσουμε ένα χειμώνα παρέα στην ίδια πόλη, ταινίες και βόλτες (γιατί μόλις είχε περάσει ένας χρόνος που είμασταν σε άλλες πόλεις) και μας βγήκε το πρόγραμμα. Αυτό το καλοκαίρι όμως φαίνεται να είναι και το τελευταίο που περνάμε μαζί και δεν μπορούμε να κάνουμε κανένα πλάνο για τον χειμώνα. Φέτος τον Σεπτέμβρη η Σοφία θα φύγει μόνιμα με τον άνδρα της σε άλλη πόλη, και έτσι δεν έχει άλλα πλάνα. Ο χειμώνας θα τη βρει "παντρεμένη για τα καλά" αφού θα μπει στη συγκατοίκηση και χιλιομετρικά μακριά απο εδώ.
Χαίρομαι γι αυτήν πολύ, και θέλω να είναι ευτυχισμένη. Αν και η φιλία μας έχει περάσει πάρα πολλά και παρόλο που οι πρωτεραιότητές της έχουν αλλάξει 100%, παραμένει για μένα ένα απο τα πιο σημαντικά άτομα που κρατάω στη ζωή μου. Θέλω να είναι ευτυχισμένη, αρνούμαι όμως να την χάσω. Καθώς μεγαλώνω θέλω να έχω "σταθερές" και δεν θέλω κανείς να μου τις πειράζει. Να όμως που η ζωή είναι μέσα στη φαντασία.
Δυσκολεύομαι να αλλάξω συνήθειες πολύ...με δυσκολεύουν οι απουσίες, όμως ξέρω βαθειά μέσα μου πως πρέπει απο δω και πέρα να μάθω να προχωρώ μόνη, τα στηρίγματά μου ανοίξανε ήδη πανιά για κάπου αλλού καιρό τώρα. Οι σχέσεις αλλάζουν, τα ενδιαφέροντα αλλάζουν, οι άνθρωποι παίρνουν άλλους δρόμους.
Λυπάμαι που την χάνω απο Σεπτέμβρη και αυτό μου χαλά ήδη κάπως την ψυχολογία. Η δε δική της ψυχραιμία με εκνευρίζει, αλλά όπως είπε και αυτή "τι θες να κάνω, ζορίζομαι απο μόνη μου, θες και να στο λέω;". Έτσι είμασταν πάντα, εγώ μιλούσα πιο πολύ, αυτή τα έκρυβε μέσα της, τα βίωνε μόνη.
Δεν είμαι έτοιμη γι αυτόν τον αποχωρισμό, σιχαίνομαι να χάνω τους ανθρώπους μου, νομίζω πως κάποιος πάλι με σμπρώχνει βίαια στο να μεγαλώσω, στο να πω "είμαι 32", και δεν θέλω...Στο να πω η φιλία δεν είναι το παν στη ζωή, στο να πω πως όσα ζήσαμε στο παρελθόν ήταν καλά αλλά κοιτάμε το μέλλον. Δεν θέλω, αλλά πρέπει. Πρέπει να μάθω να αφήνω τους ανθρώπους στο μέλλον τους, να χαράζουν πορεία μακριά μου...
Δεν θέλω όμως, θα μπορούσε η ζωή να είχε παγώσει το 2007; Θα το ήθελα, αλλά θα ήταν μάλλον άδικο για όλους αυτούς που θέλανε να συνεχιστεί η ζωή τους για να δούνε τον εαυτό τους να αλλάζει επίπεδο, να ωριμάζει, να γίνεται σύντροφος, σύζυγος, μαμά.

Υ.Γ Σε ευχαριστώ "Σ" για όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν πολλά τα χρόνια και πιο πολλά όλα όσα περάσαμε! Όσο και αν στα λέω και περιγράφω, δεν μπορείς να μπεις στην ψυχολογία μου παρα μόνο ελάχιστα. Αυτό δεν είναι κριτική, αυτό είναι η αλήθεια. Μόνο αν ζήσει κανείς μια τόσο μεγάλη ανατροπή στη ζωή μπορεί να καταλάβει τον φόβο, τη μοναξιά, την παρέα, το ενδιαφέρον, την παρηγοριά, το "σ'αγαπώ", το μήνυμα, το τηλέφωνο, την αγκαλιά, την υπόσχεση και την πραγματοποίησή της. Είναι λέξεις βαριές όλες αυτές και πρέπει να τις σκεφτόμαστε και να τις προφέρουμε προσεκτικά. ΑΛΛΑ μπορεί να μην μπήκες στο "πετσί του ρόλου" όμως κατάφερες να μείνεις εδώ, μαζί μου μέχρι τελικής πτώσης και αυτό δεν ήταν εύκολο, και αυτό σίγουρα πέρασε στη δική μας ιστορία ως κάτι πάρα πολύ σημαντικό, ό,τι και αν γίνει στο μέλλον μεταξύ μας.

Εύχομαι πάντα, όποτε θα συναντιόμαστε, αφού φύγεις, να κοιταζόμαστε στα μάτια και να λέμε αλήθειες.

Καλό βράδυ!

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

ένα πριν και ένα μετά

Καλημέρααα! Σήμερα που η Ελλάδα γιορτάζει για τους αθλητές της, σήμερα που η Ελλάδα παλεύει για ένα καλύτερο μέλλον, εγώ θα σας το παρουσιάσω σε φωτό!

Αποφάσισα μετά απο πολλά μαιλ πως ναι, είναι χρήσιμο/καλό να δείξω φωτο μου με μαγιώ το καλοκαίρι μετά τις χμθ και φετινές! Και το αποφάσισα γτ πολλές απο εσάς με ρωτάτε για τα κιλά, για την εμφάνιση κτλπ. Η αριστερή λοιπόν είναι με μαστεκτομή και όλα τα πρηξίματα των χμθ και η δεξιά είναι πριν 10 μέρες! Με σιλικόνες, γυμναστική και σωστή διατροφή...

τα συμπεράσματα δικά σας!
καλή ψήφο και με προσοχή! 


Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

εκεί που όλα είχαν χαθεί

Εκεί που όλα είχαν χαθεί...εγώ βρήκα στη ζωή μου, έστω γι αυτή την περίοδο (από πέρσι ως φέτος) για τον μικρό Peter Pan που κρύβω μέσα μου, τη δική μου Neverland. Και δεν είναι άλλη η Neverland απο το νησί του Β.Αιγαίου όπου έμενα περσι. Το νησί που συμβολίζει το καταφύγιό μου απο όλα μου τα προβλήματα! Οι παρέες που με κάνουν και ξεχνιέμαι. 

Για μια ακόμη φορά, ούσα στα 32 (προς κλείσιμο τον Δεκέμβρη) ξανα ερωτεύτηκα τη ζωή. 

Έτσι απλά, εκεί που το αυτοκίνητο που οδηγούσα κατάπινε τα χιλιόμετρα με ολάνοιχτα παράθυρα, εκεί που το βαθύ μπλε της θάλασσας πέρα στον ορίζοντα υπογράμμιζε το καλοκαίρι, εκεί που τα δέντρα γύρω μας μύριζαν καλοκαίρια παιδικών χρόνων, εκεί, ακριβώς εκεί, τραγουδώντας και σφυρίζοντας με τη φίλη μου "Κ" Ιταλικά τραγούδια, σαν εικοσάχρονα που έχουν μπροστά τους τον χρόνο όλου του κόσμου και έχουν σχεδιάσει το πιο λαμπρό μέλλον,εκεί, με τέρμα τη μουσική, με μερικά παράσιτα-γιατί ακούγαμε ραδιόφωνο-, δίχως να έχουμε πιεί -πηγαίνοντας απλά για φαγητό μετά το μπάνιο- εκεί, την ώρα που ο ήλιος καίει απλά ευχάριστα και απέχει μόνο μια ώρα για τον καθιερωμένο του ύπνο, εκεί, τότε, έβγαλα το αριστερό μου χέρι έξω απο το παράθυρο για να αισθανθώ την αντίσταση του αέρα. Η υπόλοιπη παρέα με άλλα αυτοκίνητα μπροστά, προπορεύονταν. Εκεί, εκείνη τη στιγμή, σε αυτή την μια ακόμη σινεματική στιγμή της ζωής μου, ΞΑΝΑ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ ΤΗ ΖΩΗ! Το ένιωσα, το είπα, το φώναξα στην Κατερίνα..."αυτό που συμβαίνει είναι μαγικό, ξαναερωτεύτηκα τη ζωή μόλις". Ένιωσα τόσο δυνατή, τόσο ανάλαφρη ταυτόχρονα, τόσο τυχερή παράλληλα μα και τόσο, μα τόσο ΕΥΤΥΧΙΣΜΈΝΗ! 
Έτσι είναι, τα δώρα της ζωής είναι μικρά, είναι όμως τόσο μα τόσο όμορφο όταν τα ανακαλύπτεις! Είναι λες και έχεις δει για πρώτη φορά στη ζωή, πεταλούδα να ανοίγει τα πολύχρωμα φτερά της. Είναι σαν να είδες για πρώτη φορά ουράνιο τόξο! Είναι άκρως ξεσηκωτικό, είναι τέρμα μοναδικό!!!Είναι απερίγραπτο!!!

Θα θυμάμαι εκείνη την μέρα πάντα! Ήταν Κυριακή! Ήταν η μέρα που λατρεύω, είναι η μέρα που ακόμη και ο θεός ξεκουράστηκε, ήταν η μέρα που περνούσα πάντα με τις φίλες μου κάνοντας χιλιόμετρα, αφού σκαρώναμε εκδρομούλες, τότε, το 2007, πριν μας χτυπήσει η αρρώστια την πόρτα, πριν οι ζωές μας δουν άλλους δρόμους και βρουν άλλα χιλιόμετρα. Ήταν κάτι που μου είχε λείψει και το κατάλαβα τότε. Η εκδρομή αυτής, της πρόσφατης Κυριακής με έκανε να νιώσω ευλογημένη! Τη βίωσα σαν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, σαν μια ένδειξη αγάπης απο τη ζωή προς εμένα! Δεν με είχε ξεχάσει λοιπόν η ζωή. Στο κρεβάτι της χμθ ούτε που είχε περάσει απο το μυαλό μου πως κάποτε θα βρώ έναν τόπο μακρινό που θα με κάνει να ξεχνώ τα πάντα όταν είμαι εκεί, ένα νησί που στα νερά του θα χωνόμουν και θα κολυμούσα ως να λυτρωθώ.
Συμπτωση; Την Κυριακή ήταν 3/6/2012, το ημερολόγιο έδειχνε "3", το νούμερο του χειρουργείου μου! Πόσο μακρινά είναι πια αυτά σκέφτομαι τώρα...