Σήμερα ήπια τον τελευταίο μου μεσημεριανό καφέ στο νησί και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Στο πατρικό, σπίτι της γιαγιάς και του παππού δηλαδή όπου μένουμε τους Αύγουστους της ζωής μας, έχω απο το 2007 αφήσει σε ένα συρτάρι μια φωτογραφία "εκείνου" του καλοκαιριού. Την πιο χαρακτηριστική του 2007. Την είχα αφήσει πίσω γιατί μου φάνηκε "υπόσχεση" για ένα ακόμη τόσο όμορφο καλοκαίρι με την ίδια σύνθεση. Την είχα αφήσει πίσω γιατί η γιαγιά όσο ζούσε έβαζε παντού φωτογραφίες των αγαπημένων της.
Το σκέφτηκα καλά, και έστω και αρκετά "τροποποιημένη" αποφάσισα να την αναρτήσω εδώ απόψε. Μετά απο τόσα χρόνια...Έτσι για το καλό των αναμνήσεων και γιατί πλέον για μένα είναι και συλλεκτική και vintage, είναι η σύνοψη εκείνου του καλοκαιριού: "Τα ανέμελα κορίτσια με την τετράποδή τους συντροφιά και φόντο το απέραντο βαθύ γαλάζιο της θάλασσας". Απο τη μνήμη του μυαλού μου και το συρτάρι εκείνου του σπιτιού πια, θα ήθελα να περαστεί και στη μνήμη αυτού του Blog. Γιατί τώρα; Γιατί τώρα μπορώ, γιατί τώρα δεν είμαι τόσο φορτισμένη κάθε που ανοίγω εκείνο το συρτάρι και την βλέπω, γιατί ότι και αν έγινε απο τότε ως σήμερα γράψαμε πια ιστορία και μετά το καλοκαίρι του 2007 άλλαξε η πορεία της ζωής μας και για τους 3 της φωτό. Γιατί φέτος, όταν άνοιξα το συρτάρι και βεβαιώθηκα πως η φωτό είναι εκεί ακόμη, χαμογέλασα...Και πιστέψτε με...ήταν πολλά τα καλοκαίρια που την έβλεπα και βούρκωνα...όσο όμως και αν βούρκωνα τίποτε δεν άλλαζε για καμιά μας. Κι έτσι έμαθα να ζω πιο πολύ με το παρόν και μετρίασα το παρελθόν μέσα μου. Ίσως και η ίδια η ζωή, αυτό να φωνάζει απο μόνη της!Ίσως! Αλλά κανείς δεν θα βρεθεί να μας μάθει πως να ζούμε τη ζωή μας, πως να τα σκεφτόμαστε και πως να τα υπολογίζουμε "σωστά". Υπάρχει το "σωστά"; Όλοι φωνάζουν για το "μπροστά" πάντως...Κοίτα μπροστά και μη μένεις στο παρελθόν, έτσι λένε! Όποιος μπορεί ας το κάνει. Θέλει όμως κότσια να σκέφτεσαι και το παρελθόν, κακό και καλό μαζί και να μάχεσαι και για το παρόν και να ελπίζεις για το μέλλον...!
Και επειδή έχω πάντα το μάτι και το νου και στο μέλλον, σας αφήνω με ένα αισιόδοξο περιστατικό...Στον τελευταίο για φέτος καφέ που ήπια στο νησί βρέθηκα σε μια τεράστια-ακουστική- σύμπτωση. Έπαιξε ένα τραγούδι που άκουγα στο αυτοκίνητο (James Blunt) την πρώτη φορά που ο γιατρός μου είπε πως θα κάνω μαστεκτομή. Αμέσως μετά έπαιξε ένα τραγούδι που άκουγα όταν περπατούσα στους δρόμους της Αθήνας καθώς γύριζα απο την ακρινοθεραπεία...Και ναι, σήμερα άκουσα και τα 2 αυτά τραγούδια, να παντρεύονται μαζί, και να ηχούν τόσο όμορφα, σχεδόν νοσταλγικά στα αφτιά μου καθώς τελείωνα τον καφέ μου, χάζευα τη θάλασσα, ο αέρας μου μπέρδευε τα μακριά σκούρα μαλλιά μου. Η μαμά και η θεία μου συζητούσαν δίπλα μου και εγώ έριχνα κλεφτές ματιές στην ξαδέρφη μου που θα πάει φέτος Δευτέρα δημοτικού και όταν αρρώστησα και με φιλοξενούσαν σπίτι τους, ήταν με μικρούλα 3 ετών. Πόσο γρήγορα τρέχει η ζωή. Τότε το 2007 και 2008 δεν μπορούσα να δω το μέλλον μου. Με τίποτα. Δεν ήξερα πως να πάω μπροστά τη ζωή. Κι όμως...τόσα χρόνια μετά, με τα ίδια τραγούδια να ηχούν, είμαι εδώ. Ζωντανή, γερή...!
φιλιάαααα!
"Simona, you're getting older, your journey's been etched on your skin""and though time goes by, I will always be in a club with you in 1973, singing here we go again"
"who do you lose, when you don't know any better" "and the radio explains, someone else just took my place"
Και επειδή έχω πάντα το μάτι και το νου και στο μέλλον, σας αφήνω με ένα αισιόδοξο περιστατικό...Στον τελευταίο για φέτος καφέ που ήπια στο νησί βρέθηκα σε μια τεράστια-ακουστική- σύμπτωση. Έπαιξε ένα τραγούδι που άκουγα στο αυτοκίνητο (James Blunt) την πρώτη φορά που ο γιατρός μου είπε πως θα κάνω μαστεκτομή. Αμέσως μετά έπαιξε ένα τραγούδι που άκουγα όταν περπατούσα στους δρόμους της Αθήνας καθώς γύριζα απο την ακρινοθεραπεία...Και ναι, σήμερα άκουσα και τα 2 αυτά τραγούδια, να παντρεύονται μαζί, και να ηχούν τόσο όμορφα, σχεδόν νοσταλγικά στα αφτιά μου καθώς τελείωνα τον καφέ μου, χάζευα τη θάλασσα, ο αέρας μου μπέρδευε τα μακριά σκούρα μαλλιά μου. Η μαμά και η θεία μου συζητούσαν δίπλα μου και εγώ έριχνα κλεφτές ματιές στην ξαδέρφη μου που θα πάει φέτος Δευτέρα δημοτικού και όταν αρρώστησα και με φιλοξενούσαν σπίτι τους, ήταν με μικρούλα 3 ετών. Πόσο γρήγορα τρέχει η ζωή. Τότε το 2007 και 2008 δεν μπορούσα να δω το μέλλον μου. Με τίποτα. Δεν ήξερα πως να πάω μπροστά τη ζωή. Κι όμως...τόσα χρόνια μετά, με τα ίδια τραγούδια να ηχούν, είμαι εδώ. Ζωντανή, γερή...!
φιλιάαααα!
"Simona, you're getting older, your journey's been etched on your skin""and though time goes by, I will always be in a club with you in 1973, singing here we go again"
"who do you lose, when you don't know any better" "and the radio explains, someone else just took my place"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου