το πιο όμορφο δώρο!

Μεγαλώνοντας μάλλον είναι κανόνας: Το δώρο που θέλουμε δεν υπάρχει σε καμιά βιτρίνα, σε κανένα μαγαζί!

Σήμερα πήρα το ωραιότερο δώρο! Κάτι αναπάντεχο και μοναδικό!

Πέρασα μια μέρα με τη φίλη μου την "Κ" που είχα απο το καλοκαίρι να την δω γιατί ζει στο Παρίσι πλέον. Αφού μιλήσαμε για ώρες, όταν ήρθε η ώρα του αποχωρισμού με αγκάλιασε, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε : "θα σου πως κάτι που ίσως σου φανεί χαζό. Σε ευχαριστώ που με αγαπάς!". Οι πέντε τελευταίες λέξεις, η τελευταία της φράση ήταν ότι πιο όμορφο έχω ακούσει ποτέ. Την αγκάλιασα σφιχτά. Είναι όμορφο να σε αγαπούν αλλά είναι εξίσου όμορφο και να αναγνωρίζουν την αγάπη σου! Σκέφτηκα πως φέτος στις γιορτές βρέθηκε (επιτέλους) ένας άνθρωπος να δώσει αξία στην αγάπη που του δίνω. Αγάπη μπορεί να στέλνουμε σε πολλά μέρη αλλά ποιός στα αλήθεια το αναγνωρίζει, δεν είναι πολλοί αυτοί που θεωρούν την αγάπη μας δεδομένη; Τη στιγμή που η "Κ" φραστικά αναγνώρισε απόψε την αγάπη που της έχω σκέφτηκα "κάτι λοιπόν αξίζω, κι εγώ και η αγάπη μου!". Γενικά έχω "μάθει" να δίνω στη ζωή και μεγαλώνοντας βλέπω πως έχω καλομάθει αρκετούς, θεωρούν δεδομένο το ότι θα τους δώσω και δεν μπαίνουν στον κόπο ούτε για ευχαριστώ ή για φιλοφρονήσεις.Απόψε συγκινήθηκα...Κοίτα που υπάρχουν άνθρωποι που δεν με ξέρουν τόσο καλά αλλά σταματούν την τροχιά τους γύρω απο τη γή και το τρέξιμο, μόνο και μόνο για να σε αγκαλιάσουν και να σου πουν "Σε ευχαριστώ που με αγαπάς", μόνο και μόνο για να σου δώσουν αξία πως αυτό που τους δίνεις είναι μοναδικό, πως το εκτιμούν και πως δίχως την αγάπη σου θα ήταν αλλιώς!
Σε ευχαριστώ κι εγώ "Κ" μου ήταν το πιο όμορφο δώρο! Δυο-τρεις λέξεις θέλει ο άνθρωπος...! Βρείτε ποιές είναι για τον καθένα σας και πείτε τις! Ο άλλος που θα τις ακούσει θα χαρεί τόσο πολύ, λες και του δώσατε το χρυσάφι όλης της γής! πραγματικά! 

Σημασία δεν έχει "ΤΙ" είναι κάτω απο το Χριστουγεννιάτικο δέντρο αλλά "ΠΟΙΟΣ" είναι γύρω απο αυτό! 

Χρόνια πολλά!

Ευτυχώς που ήρθαν οι γιορτές και βρέθηκε και ο χρόνος για γράψιμο!

Χρόνια πολλά σε όλους σας εύχομαι! Να περάσετε όμορφα σήμερα και το υπόλοιπο τον εορτών! Ο χρόνος περνάει γρήγορα! Απο το καλοκαίρι περάσαμε στον χειμώνα και να και τα Χριστούγεννα!

Φέτος βγαίνω έξω και διασκεδάζω λες και δεν υπάρχει αύριο!Είδα κόσμο που είχα καιρό να τους δω, γέμισα ευχές και εορταστικά μηνύματα πολλά! 

Χρόνια πολλά λοιπόν, καλά Χριστούγεννα, με αγαπημένα πρόσωπα και χαμόγελα! Με λιγότερο πόνο για όσους περνάνε αυτές τις μέρες δοκιμασίες. Δεν ξέρω αν θα με πιστέψετε αλλά θα σας το γράψω, θα περάσουν τα δύσκολα και θα έρθουν πιο γιορτινές μέρες! Κι εγώ θύμωνα όταν μου το λέγανε αυτό αλλά έτσι είναι, θα περάσουν τα άσχημα και θα έρθουν τα καλα! Χθες που ήμουν έξω για ποτό, κοιτούσα τον κόσμο γύρω μου και δεν πίστευα στην καλή μου τύχη, πως είμαι εδώ, είμαι καλά και διασκεδάζω!!!!

φιλιά πολλά!

Χρόνια μου πολλά!

Φέτος κλείνω τα 33!!! Και είμαι καλά, γερή και δυνατή! Αρκετά διαφορετική θα συμπλήρωνα και απο πριν πέντε χρόνια αλλά και απο πέρσι!
Χθες γύρισα απο την Αθήνα όπου είχα πάει για να δείξω τις εξετάσεις στον χειρούργο μου. Εκεί μου είπε η ψυχολόγος του team πως μεγάλωσα...Δεν εννοούσε πως "γέρασα" εμφανισιακά αλλά πως ωρίμασα ως άτομο. Ίσως και να έχει δίκιο. Ένας φίλος απο εσάς εδώ, μετά απο 2 χρόνια που διάβαζε το μπλογκ μου είπε πως πλέον γράφω πιο ώριμα, πιο μεστά, πως περνώντας τα χρόνια δεν άλλαξα απλά ως άνθρωπος, άλλαξε και η γραφή μου. Αν κοιτάξω πίσω στις πρώτες αναρτήσεις μου εδώ, θα συμφωνήσω.

Ήρθα λοιπόν χθες απο την Αθήνα, και όλα εκεί πήγαν καλά. Εκτός απο το κρύο που ήταν πολύ! Απο τον Νοέμβρη του 2007 είχα να νιώσω την Αθήνα τόσο κρύα. Τότε, που πρωτοκατέβηκα για εξετάσεις εκεί, τότε που άρχισαν όλα. Θυμάμαι ακόμη τη βόλτα μου στην Ερμού εκείνο το βράδυ μετά το ραντεβού με τον γιατρό. Παντού στολίδι, κόσμος με σακούλες και μια γιορτινή ατμόσφαιρα που εμένα προσωπικά δεν μου έκανε καμία αίσθηση γιατί είχα τα δικά μου προβλήματα. Και χθες πάντως η Αθήνα μου φάνηκε αφιλόξενη, είχα μια περίεργη αίσθηση, ενώ ποτέ την τελευταία 5ετία η Αθήνα δεν με ενοχλούσε, ούτε όταν κατέβαινα για τις θεραπείες μου...χθές όμως μου φάνηκε κρύα, θλιβερή με αυτό το ψιλοβρόχι της.Τέλος πάντων, σημασία εχει πως όλα πήγαν καλά.
Δεν θα έμενα στην Αθήνα για τα γενέθλιά μου κι αυτό σήμαινε πως γύρισα πίσω στο σπίτι μου μέσα στο άγριο χάραμα. Τελευταία φορά που πέρασα τα γενέθλιά μου στην αθήνα ήταν το 2007 και ήταν το απόγευμα που έκανα την πρωτη μου χμθ. Σήμερα πήγα αρκετές ώρες επίσκεψη στον μπέμπη και στη "Σ". Το απόγευμα ήρθα σπίτι και με περίμεναν οι ξαδέρφες μου με το νέο μέλος του σογιού, την μικρή μας ανηψιά (15 μηνών) που μου έχει μια τρελλή αδυναμία και με τούρτα έκπληξη. Με Χριστουγεννιάτικα τραγούδια και τη μικρή να με τραβάει απο το μπατζάκι για να κάνουμε αγκαλιές και χορούς έκλεισε η βραδιά. Πέρασα όμορφα. Μερικές φορές στη ζωή αξίζει να παρατηρείς γύρω σου και να συνειδητοποιείς τι έχεις κοντά σου! Αυτό΄απο μόνο του σε κάνει να νιώθεις τυχερός, πολύ τυχερός! Βρήκα κι άλλους φίλους και γέμισε η ζωή μου απο νέα πρόσωπα, είμαι ευγνώμον και γι αυτό! Παίρνω αγάπη απο τον κόσμο γύρω μου και αμείωτο ενδιαφέρον! Μου τηλεφωνούν απο διάφορα μέρη της Ελλάδας, με ακούν με προσοχή, το ίδιο κάνω κι εγώ. Η επιστροφή στην έντονη κοινωνική μου ζωή με έχει φέρει πιο κοντά σε αυτό που είμαι και με απομάκρυνε απο αυτό που ήμουν με την αρρώστια. Σήμερα μου τηλεφώνησαν πάρα πολλοί φίλοι για να μου πουν τα χρόνια πολλά! Αυτό και μόνο σε κάνει να χαμογελάς και να σκέφτεσαι πως για κάποιους ανθρώπους είσαι σημαντική. Νιώθω γεμάτη που εκεί έξω έχω ανθρώπους που θα επιμείνουν πολύ για να μοιραστούμε ένα ποτό, που θα με ξεσηκώσουν να πάμε μια βόλτα χωρίς, που θα με ψάξουν για έναν καφέ. Είχα καιρό τώρα την ανάγκη να νιώσω πως είμαι σε κάποιους απαραίτητη παρέα, ήμουν ανυπόμονη...και να που έγινε κι αυτό! Απλά μας πιάνει κάτι όταν τελειώνουμε με μια περιπέτεια υγείας, μας πιάνει μια προσκόληση σε κάποια άτομα (είναι δεδομένο) αλλά και μια ανυπομονισία για όλα--τα θέλουμε όλα εδώ και τώρα!!!!Που να ήξερα πριν 4 χρόνια πως σήμερα θα έχω όλα όσα ευχήθηκα; Πως θα νιώθω φέτος ότι είμαι μέσα στη ζωή όσο ποτέ πριν την τελευταία 5ετία;
Όταν επέζησα της περιπέτειάς μου αναρωτιόμουν πολλές φορές "και τι έγινε που επέζησα; Τάχα τι ζωή θα κάνω απο δω και μπρος; Ζωή με όρους!". Σήμερα δεν νιώθω καθόλου έτσι. Οκ, μπορεί να μη βλέπω πολύ μέλλον σε κάποια θέματα (όπως το να κάνω ή αν θα κάνω παιδί) αλλά δεν νιώθω καθόλου πως ζω μια ζωή Β' κατηγορίας, το αντίθετο! Οι περισσότερες μέρες μου είναι χρωματιστές, βρίσκω πάντα κάτι να μου αρέσει σε αυτές.Βρίσκω μικρά πράγματα αλλά και μεγάλα πολλές φορές. Κάνω όνειρα, όχι σχέδια αλλά όνειρα! Ταξιδεύω με τον νου μου σε πόλεις, χώρες αλλά και στο μέλλον, βλέπω τον εαυτό μου εκεί! Ονειρεύομαι να είμαι καλά και να μπορώ να δημιουργώ, κάνω πράγματα για τον εαυτό μου, κάνω πράγματα που ξέρω να κανω καλά και αυτο-επιβεβαιώνομαι! Δούλεψα πολύ το "να μπορώ να χαίρομαι και μόνη μου" με τον εαυτό μου και το πέτυχα! Με καλομαθαίνω, αν δεν το κανω εγώ τότε ποιος;;;; Προσπάθησα να βρω μια ισορροπία μέσα μου, να μην εκνευρίζομαι με το παραμικρό, να δίνω χώρο στους ανθρώπους και "άφεση". Τίποτα δεν είναι εύκολο, ουτε για εμένα που περασα τόσα αλλά ούτε και για άλλους που πέρασαν λιγότερα ή τίποτα. Η ζωή για τους περισσότερους είναι ένας συνεχής αγώνας με τον εαυτό μας πρώτα και με τους άλλους! Φέτος όμως κατάλαβα και κα΄τι παραπάνω για τη ζωή :::
Στη ζωή αρκεί να σου αρέσει "κάτι" (οτιδήποτε) απο εκεί και έπειτα, σου αρέσει και η ίδια η ζωή"
Βρείτε αυτό που σας αρέσει, παθιαστείτε με αυτό, ανακαλύψτε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να χρωματίζονται οι μέρες σας και ακολουθήστε τον! Οι σειρήνες θα είναι πολλές αλλά εσείς κλείστε τα αυτιά και χαράξτε τον δρόμο που σχεδιάσατε πριν τις συναντήσετε! Ανοίξτε την καρδιά και την αγκαλιά σας σε όσους θα σας πλησιάσουν με καλή πρόθεση, για όλους τους άλλους απλά δεν θα μπορέσουμε! Σε βάθος χρόνου ζυγιάζεις τις σχέσεις που άξιζαν!
φιλιά πολλά!

Υ.Γ Ένα πολύ όμορφο δώρο σήμερα ήταν η ακόλουθη ζωγραφιά απο έναν ξεχωριστό άνθρωπο που ζει χλμ μακριά μου, στο εξωτερικό. Η φίλη μου η "Β" ζωγράφισε ηλεκτρονικά, παιδικά και όλο νάζι τα ακόλουθα!Φιλάκια "Β"! Να είσαι καλά σε έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου πουλάκι μου!!!Σε ευχαριστώ πολύ!!!

Σήμερα

Σήμερα έλειπα απο το σπίτι όλη την ημέρα! Κόντεψα να πάθω ιδρυματισμό καθώς πέρασα ατελείωτες ώρες σε μια κλινική. Αυτή τη φορά η παραμονή μου εκεί δεν είχε να κάνει με εμένα και την υγεία μου αλλά είχε να κάνει με κάποια άλλη και το παιδί της! 

Η "Σ" γέννησε σήμερα το βράδυ ένα αγοράκι (κανείς δεν ήξερε το φύλο) κάπου 3 κιλά. Η "Σ" πάντα έλεγε πως περίμενε "πως και πως" να έρθει μια μέρα που θα πάμε σε μια κλινική αλλά θα είναι για ΚΑΛΟ! Έτσι για να ξορκίσουμε το (δικό μου) ΚΑΚΟ που μας είχε κρατήσει κάποτε σε κλινική για πολλές ώρες. Κι έτσι κι έγινε! Σήμερα μαζευτήκαμε η οικογένειά της, ο σύζυγός της κι εγώ και περιμέναμε..και περιμέναμε...Εγώ πρώτα απο όλα περίμενα να είναι καλά η μαμά και να τελειώνει με τους πόνους της, έπειτα να είναι καλά το παιδάκι που θα ερχόταν είτε κοριτσάκι είτε αγοράκι. Καθώς δεν χάνω εύκολα ευκαιρίες στη ζωή, έψαξα το παράθυρο του δωματίου-χειρουργείου όπου η "Σ" γεννούσε και άκουσα όλη τη γέννα! Άκουσα τη "Σ" να δίνει τον δικό της αγώνα για να φέρει ένα παιδί στη ζωή, άκουσα το πρώτο κλάμα αυτού του παιδιού, τον γιατρό να λέει "αγόρι!αγόρι!"...εκεί, στο κρύο του Δεκέμβρη, σήμερα, έξω απο το παράθυρο δεν κουνήθηκα καθόλου. Η "Σ" δεν άκουσε τίποτα από το χειροκρότημά μου όταν ολοκληρώθηκε η διαδικασία, αλλά εγώ της το χάρισα, εκεί έξω στην παγωνιά, και στην ηρεμία της νύχτας, γιατί ακόμη και στη γέννα αυτή έδειξε τον "παλικαρίσιο" της χαρακτήρα.
Ήταν μια στιγμή μοναδική, ήταν ένα όμορφο κλείσιμο της εβδομάδας μου που είχε αρχίσει με την επέτειο της επέμβασής μου! Πρίν πέντε χρόνια, στα χειρουργεία μιας άλλης κλινικής, πάνω στο φορείο εγώ, δίχως τα μυωπικά μου γυαλιά και άνευ φακών επαφής, έβλεπα τον κόσμο θολό περιμένοντας τη σειρά μου για να "ανέβω" στο χειρουργικό τραπέζι. Εκεί, βιώνοντας την πιο περίεργη αναμονή της ζωής μου, άκουσα το κλάμα ενός παιδιού που μόλις είχε αφήσει το σώμα της μαμάς του για να γνωρίσει αυτόν τον κόσμο. Ένα κλάμα πρώτο, δυνατό, όλο ένταση για ζωή και νεύρο απο την παράξενη αλλαγή. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα την ειρωνία της ζωής, ένας άνθρωπος έφτασε ενώ ένας άλλος, στο διπλανό δωμάτιο θα ναρκωθεί και όταν ξυπνήσει θα ακούσει τι τροπή θα πάρει η ζωή του, αν θα υπάρξει ζωή μετά το χειρουργείο...Ευτυχώς για εμένα, μετά απο κόπο και κούραση υπήρξε ζωή και μετά το χειρουργείο, και μερικές φορές σκέφτομαι εκείνο το παιδάκι που γεννήθηκε στις 3 Δεκέμβρη του 2007 και σκέφτομαι πως τώρα θα πηγαίνει νήπια! Μόνο με τα παιδιά καλαταβαίνεις πόσο τρέχει ο χρόνος. Πότε βγήκανε απο την κοιλιά και πότε πάνε στο σχολείο...
Ο μικρός της "Σ" είναι μια χαρά, καλά είναι και η ίδια. Κάπως έτσι σήμερα η παρέα μας μεγάλωσε...και στη θάλασσα που τόσο αγαπάμε και η "Σ" και εγώ θα έχουμε και έναν πιτσιρικά μαζί φέτος και για πολλά χρόνια, μέχρι να μας βαρεθεί και να τρέχει με της παρέες του και τα κορίτσια. -Η "Σ" κι εγώ-...καιρό είχα να το γράψω αυτό. Τη "Σ" την γνώριζα απο το Γυμνάσιο χωρίς όμως να κάνουμε παρέα, η παρέα μας ξεκίνησε το 2003. Ήταν ένα φρέσκο χαρούμενο κορίτσι, χαμογελαστό και κεφάτο, γεμάτο ζωή και δίψα για βόλτα, παρέα, θάλασσα και έξω. Η εξωστρέφια και η συνεχής έκφραση των συναισθημάτων της με κάθε τρόπο τότε με αφόπλιζε, ήταν το άλλο άκρο απο αυτό που ήμουν εγώ, ναι μεν αισιόδοξη και φανατική οπαδός του έξω και της παρέας αλλά πολύ πιο συγκρατημένη. Διαφορετικές αλλά με μερικές ομποιότητες, ζώντας πολλές ώρες μαζί της, περνώντας μέρες ολόκληρες παρεάς μαζί της, παρασύρθηκα στον δικό της κόσμο και είδα τη ζωή με άλλη ματιά, εκείνη, τη δική της την εφήμερη, την μονίμως γιορτινή! Εκείνη πάλι, είδε τη ζωή με τα δικά μου μάτια (κι ας μην το παραδέχεται πως μετά τα τόσα χρόνια "την άλλαξα" σε κάτι) βρηκε τη φιλία, τη ζεστασιά που της χάρισα, το αμείωτο καθημερινό μου ενδιαφέρον, την αγάπη μου για το σινεμά και την τέχνη, την επιμονή μου να βλέπω την θετική πλευρά των πραγμάτων, την αστείρευτη αισιοδοξία μου και άφησε λίγο την επιφάνεια, μεγαλώνοντας είδε κι αυτή τον κόσμο μέσα απο τα μάτια μου, υιοθέτησε λίγο απο τον ανθουσιασμό μου και τον ρομαντισμό μου και ας τα χαρακτηρίζει κατά καιρούς "παιδικά". Απο το 2003 ως τώρα η μία ποτέ δεν άφησε την άλλη (κι αυτό μας συμβαίνει για πρώτη φορά σε φιλίες και στις 2 μας), έστω και στη σκέψη, κι ας μην μπορούσαμε να είμαστε πολλές φορές μαζί λόγω χλμ αποστάσεων ή υποχρεώσεων ή λόγω της μεταξύ μας κούρασης (γιατί είναι μια αλήθεια και αυτό). Περάσαμε μαζί ένα καταπληκτικό καλοκαίρι πριν την αρρώστια μου, ένα καλοκαίρι που αν δείς φωτογραφίες μας απο τότε θα δεις πως λάμπανε στην κυριολεξία τα πρόσωπά μας απο την καλοπέραση και την αγάπη του μικρόκοσμού μας! Στη συνέχεια περάσαμε μαζί το χειρουργείο μου,  την αρρώστια και τις θεραπείες μου, την επιστροφή μου στη ζωή τα νεύρα και τις βαριές μεταξύ μας κουβέντες, τους καυγάδες και τις ακραίες συμπεριφορές, τη διαβάθμιση της φιλίας μας όταν ήρθε η δική της σχέση, την απόφασή της να παντρευτεί, το καινιούριο της σπίτι, την εγκυμοσύνη της απο τη στιγμή του τεστ ως σήμερα. Ναι ήμασταν μαζί σε πολλά! Είδα τη "Σ" να φουσκώνει, πηγαίναμε στη θάλασσα το καλοκαίρι σχεδόν καθημερινά (πέρα απο 10 μέρες που τσατίστηκε μαζί μου και δεν απαντούσε καν τα τηλέφωνα--πως βάσταξε η καρδιά της; Ήρθε Δεκέμβρης και ακόμη απορώ για το δεκαήμερο γείωμα! Η ίδια της ποτέ δεν έδωσε εξηγήσεις απλά ξανα μπήκε στη ζωή μου όταν το αποφάσισε εκείνη και η καρδιά μου την ξανα έβαλε μέσα). Με τρικυμίες και νηνεμίες περπατάμε ακόμη παράλληλα αλλά πλέον με ζωές που δεν ταυτίζονται. Είδα τη "Σ" να αλλάζει μέσα στη δεκαετία, απο το loud κορίτσι της παρέας έγινε σήμερα ΜΑΜΑ!Είμαι σίγουρη πως και σε αυτόν τον ρόλο θα είναι αξίσου καλή! Καλή αρχή και στους δυο!
"Όταν γεννιέται ένα παιδί, γεννιέται και μια μητέρα. Πριν δεν υπήρχε η μητέρα, υπήρχε μόνο η Γυναίκα"
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!

Στο δρόμο της επιστροφής, μετά τα μεσάνυχτα, οδηγώντας μόνη μου μέσα στη νύχτα στο ραδιόφωνο έπαιξε το παρακάτω τραγούδι. Η μοναδική φωνής της Μαρία Κάλλας έκανε τη στιγμή ιδιαίτερη. Η μοναξιά της νύχτας στην εθνική οδό, μόνη συντροφιά η μοναχική Μαρία, το φεγγάρι ψηλά και η υποψία της θάλασσας πέρα μακριά στα αριστερά μου να λάμπει! Η μεγάλη ντίβα της όπερας στα αυτιά μου, ο Δεκέμβρης που κάποτε γεννήθηκα, που γεννήθηκε τώρα ο μπέμπης...Πλησιάζουν Χριστούγεννα σκέφτηκα, παραμονή μιας ακόμη γέννας! Ave Maria!

3/12/2013

Καλησπέρα φίλοι μου!!!!

Απόψε πριν ανοίξω να σας γράψω έριξα μια ματιά στα στατιστικά αυτού του Blog!
Με μεγάλη συγκίνηση βρήκα τα εξής:
Σήμερα επισκέφτηκαν το Sweet December οι παρακάτω χρήστες

Ελλάδα	85
Ρωσία	3
Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής	3
Τουρκία	2
Ηνωμένο Βασίλειο	1
Σαουδική Αραβία	1
Βιετνάμ                                                                                                                   1 Χαιρετώ όλο αυτόν τον κόσμο που με επισκέφτηκε σήμερα στην επέτειό μου! μαζί με την επέτειο του χειρουργείου μου έχουμε πια και επέτειο γνωριμίας! Ας ήμαστε καλά κι ας βρισκόμαστε και υπο αυτές τις συνθήκες! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα όσα μου δώσατε! Καταλαβαίνω πως κι εγώ σας έδωσα κάποια πραγματάκια, και χαίρομαι γι αυτό, γιατί όποιος δίνει, αυτός είναι που νιώθει γεμάτος! :) Ναι, δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ στο σκοτεινό δωμάτιο της κλινικής, έξω μύριζε η πρωτεύουσα Χριστούγεννα αλλά μέσα μου είχε έρθει το σκοτάδι και η θλίψη! Φέτος όμως έχω αρκετό κέφι, θέλω να στολίσω το σπίτι. Θέλω να  πιστεύω πως μετά απο την πενταετία μου cancer free απο δω και πέρα όλα θα μου είναι καλά! Φέτος με βρίσκουν οι γιορτές ανανεωμένη, με λιγότερα νεύρα και περισσότερη θετική σκέψη. Φέτος, αυτή την εβδομάδα η "Σ" θα γίνει μαμά. Ναι, ειμαστε ακόμη φίλες, μετά απο μπόρες, καταιγίδες, χιόνια αλλά και αρκετά ηλιόλουστα απογεύματα και ζεστά καλοκαίρια, είμαστε εδώ και περάσαμε σήμερα όλο το απόγευμα μαζί. Εμείς που κάποτε τέτοια μέρα είχαμε περάσει τέτοια μεγάλη δοκιμασία σε μια κλινική. Η "Σ" θα γίνει μαμά μέχρι να τελειώσει αυτή η εβδομάδα...Και όσο το σκέφτομαι συγκινούμαι...υπο πολλές αντίξοες κατά καιρούς συνθήκες, η αλήθεια έιναι πως μαζί μεγαλώσαμε. Περάσαμε απο την παρατεταμένη μας εφηβεία στην ωρίμανση, απο τα 23 στα 32! Με το καλό λοιπόν!!! Το 2013, λίγο πριν φύγει θα της φέρει μεγάλο δώρο! Σας φιλώ. Δεν με έπιασε μεγάλος συναισθηματισμός σήμερα. Νομίζω πως αυτό είναι καλό!

Καλό μήνα!

 

 Πόσοι Δεκέμβριδες ήμαστε εδώ;;;Βγάλτε κομπιουτεράκια ή βάλτε μυαλό! Απο το 2007!!!!Και κάπως έτσι, παρεούλα, ξημέρωσε η 1η Δεκέμβρη του 2013!Καλό μήνα-->πόσους μήνες μετρήσαμε μαζί! Πόσους αριθμο-υπολογισμούς; Πόσες ημερομηνίες είδατε μαζί μου στο προσωπικό μου ημερολόγιο; Χειρουργεία 3 /// Θεραπείς 8 /// Ακτινοθεραπείες 25 /// Μήνες πολλοί, απο Δεκέμβρη ως Μάιο! Ο Καβάφης πέθανε την ημέρα των γενεθλίων του, εγώ χειρουργήθηκα τον μήνα των γενεθλίων μου και την ημέρα των γενεθλίων μου έκανα την πρώτη Χημειοθεραπεία μου! Θυμάμαι ο πατέρας μου είχε πει στον γιατρό "γιατρέ δεν γίνεται να ξεκινήσουμε άλλη μέρα; γιατί εκείνη τη μέρα έχουμε γενέθλια" ούτε που είχε περάσει απο το μυαλό μου πως ο πατέρας μου θυμόταν τα γενέθλιά μου. Ο γιατρός χαμογέλασε....στην επιστήμη σκέφτηκα δεν υπάρχουν γενέθλια, υπάρχει η ζωή και ο θάνατος, τα 2 άκρα! Έτσι η 18η του Δεκέμβρη χρωματίστηκε με κάθε λογής χρωματάκια ορών-φαρμάκων. Κι ο κόσμος έπαιρνε τηλέφωνα για χρόνια πολλά και έστελνε μηνύματα με λέξεις όπως "πολύχρονη" και "ότι επιθυμείς" κι εγώ ήμουν τόσο μα τόσο μπερδεμένη αλλά απο την άλλη έπρεπε να λέω "ευχαριστώ" και να χαμογελώ απο τηλεφώνου γιατί κανείς δεν ήξερε τι περνώ! "Ότι επιθυμείς"λέγανε οι ευχές και το κεφάλι μου ήταν τόσο μουδιασμένο απο τη "ζαλούρα" που σου φέρνουν τα φάρμακα και απο την "κάσκα" (συστημα ψυχρής θεραπείας στο κεφάλι για να μην πέσουν τα μαλλιά--σ.σ που πάλι πέσανε αλλά όχι όλα--γι αυτό δεν έβαλα και περούκα) που τι να σκεφτώ πως επιθυμώ; Ο κόσμος μου γύριζε ανάποδα, σε γρήγορη τροχιά, ίσα που προλάβαινα φευγαλαίες ματιές στους γύρω μου καθώς στοβιλιζόμουν...

Είναι περίεργα τώρα που σας τα διηγούμαι, απο τη σιγουριά του σαλονιού μου, πίνοντας καφέ με συντροφιά ένα τζάκι με δυνατή φωτιά. Ναι είναι περίεργα, αλλά είναι και ανθρώπινα αναμενόμενο. Όταν είσαι στο δωμάτιο του "πόνου" σκέφτεσαι, "δεν μπορεί....θα έρθει μια μέρα που κάτι απο όλα αυτά τα δυσάρεστα θα έχει τελειώσει". Λες "δεν είναι δυνατόν" δεν θα περάσω τη ζωή μου μόνο με τα δυσάρεστα, με τον πόνο και με τα νεύρα. Και ναι, μετά απο μεγάλη υπομονή, απο κόπο αρκετό, απο ενδοσκόπηση, αυτοσυγκράτηση κατά καιρούς αλλά και μεγάλη εκτόνωση νεύρων έχω τη χαρά και την τιμή να μπορώ να γράψω σε εσάς αυτές τις γραμμές και να επικοινωνήσω συναισθήματα και σκέψεις!

Σας εύχομαι να έχετε έναν όμορφο Δεκέμβρη, να περνάτε πάντα ωραία στα γενέθλιά σας, με ανθρώπους που σας αγαπούν και με μπόλικη ελπίδα και αισιοδοξία πως θα είστε καλά και θα ζήσετε μια ζωή όπως το επιθυμείτε!!! Ας μην βγούν τα όνειρα όλα, ας βγούν τα μισά, ή ας βγει έστω ένα! Εσείς, εμείς θα τα έχουμε κάνει, θα τα έχουμε οραματιστεί και εκείνα τα "λίγα λεπτά ονειρου" θα έχουμε νιώσει καλά! Δεν είναι η Ιθάκη! Ήταν πάντα το ταξίδι αλλά εμάς και να μας το είχαν πει κάποτε οι δάσκαλοι το προσπεράσαμε, γιατί ήμασταν "άγρια νιάτα" που τα θέλαμε όλα. Λίγοι ήταν  αυτοί που το πήραν σοβαρά τότε και "αλλάξανε ζωή".

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ! ΜΑΚΑΡΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΜΗΝΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ ΣΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!

Κάπου αυτές τις μέρες

ξεκινάνε οι επέτειοι! 

νούμερα, μέρες, ημερομηνίες κι αριθμοί. όλοι όσοι έχουν δώσει μια μεγάλη μάχη υγείας γνωρίζουν εκείνες τις ημερομηνίες που τους άλλαξαν τη ζωή για πάντα.

Πριν 5 χρόνια και αρκετούς μήνες, σαν σήμερα ήταν η τελευταία ξεκούραστη κι ανέμελη νύχτα τις προηγούμενης ζωής μου. Η ζωή πριν τον καρκίνο ξεκινούσε να "λήγει" απο τη νύχτα της 21ης Νοεμβρίου του 2007. Εκείνη τη νύχτα έβαλα τη μητέρα μου να πιάσει τον μαστό μου λέγοντας "πιάνω κάτι εδώ και καιρό, λες να χω τίποτα;". Μετά απο μήνες η μητέρα μου, μου αποκάλυψε πως εκείνο το βράδυ κατάλαβε πως μας περιμένει αγώνας...μάχη όπως ποτέ ξανά!

Είναι μια φοβερή αίσθηση για την οποία ακούς συχνά, αλλά πάντα τη θεωρείς υπερβολική. Πάντα μέχρι τη στιγμή που θα σου χτυπήσει την πόρτα. Ακούς τους άλλους που λένε: "Σε μια νύχτα άλλαξε η ζωή μου" "Σε μια νύχτα άλλαξε η ζωή του/της". Πόσο λέτε αυτό να με απασχολούσε στα 27; Μάλλον καθόλου. Όμως εκείνη τη νύχτα, 21 Νοέμβρη πριν χρόνια, όσο κι αν είχα βαθύ σκοτάδι για το τι κρύβεται στο νεανικό μου κορμί ήξερα πως την επόμενη μέρα θα πάω στο γιατρό. Κι αυτό, όσο κι αν δεν μπορούσα να φανταστώ τις συνέπειες, αυτό απο μόνο του μου φαινότανε "κάπως". Έτσι ξεκίνησαν όλα λοιπόν...πότε αθόρυβα, πότε με κρότο, με κάποιο δάκρυ που και που, με μερική αγωνία, με τις σκέψεις των πρόσφατων καλοκαιρινών διακοπών μου τότε να με κρατάνε ζωντανή και να μου δίνουν κουράγιο πως ναι, έχω ανθρώπους να με αγαπούν και πως ναι, μπορώ να ξανα περάσω όμορφα. Απο τις 21 Νοέμβρη βρέθηκα στο χειρουργείο στις 3 Δεκέμβρη. Μέσα σε εκείνες τις μέρες είδα πολλούς γιατρούς, είχα ήδη λυπηθεί τους γονείς μου αλλά δεν καταλάβαινα όλο το "πακέτο" που η ζωή μου φύλαγε. Εγώ περίμενα το χειρουργείο σαν ναρκωμένη απο πριν, αμέτοχη λες και είχα πέσει σε κόμμα για να μην σκέφτομαι τιποτα. Ήξερα πως θα ξυπνήσω με έναν μαστό απο την νάρκωση αλλά και σε αυτό στεκόμουν θαρραλέα. Δεν μπορείς να λακίσεις στο κάλεσμα για τη μάχη, όσο κι αν είσαι μικρός, όσο κι αν ξέρεις ελάχιστα για τη ζωή.
Στέκομαι στο ότι "η ζωή μου άλλαξε σε μια νύχτα". Στέκομαι στο ότι αυτό, λίγοι θα το καταλάβουν για εσένα αν δεν το έχουν ζήσει. Θέλει γερά νεύρα να ξέρεις πως το αύριο, θες δεν θες θα είναι διαφορετικό. Πως η επόμενη μέρα δεν θα μοιάζει με την προηγούμενη κι αυτό δεν είναι στο χέρι σου! Πως όλοι οι άλλοι θα ζουν στους ίδιους ρυθμούς της μικρής τους καθημερινότητας αλλά εσύ όχι.  Πολλές φορές θύμωνα με τη ζωή την ίδια που με "κλώτσησε" έτσι απλά αλλά σκληρά και με τους ανθρώπους που δεν λέγανε να καταλάβουν. Με τον θυμό μου δεν κατάφερα τίποτα, μόνο σπασμένα (δικά μου) νεύρα.Μερικές φορές σκέφτομαι τη ζωή "αλλιώς" άνευ καρκίνου. Θα ήταν καλύτερη, είμαι σίγουρη και μη γελιέστε με το ότι "ελα μωρέ, μετά τον καρκίνο ζεις καλύτερα, αξιολογείς αλλιώς τα πράγματα" μια χαρά τα είχα αξιολογήσει και πριν ;-)
Απόψε είχε μια εκπομπή στην τηλεόραση με καρκινοπαθείς που δουλεύουν σε νοσοκομεία. Ταυτίστηκα με πολλές απο τις κουβέντες τους και για μια ακόμη φορά κατάλαβα πως τα συναισθήματα γύρω απο τον καρκίνο είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους που ενεπλάκησαν. Έτσι είναι, αυτοί, εγώ, εμείς ξέρουμε. Κάποιος περιέγραφε τη στιγμή που είσαι στο φορείο. Αυτή τη στιγμή δεν νομίζω κάποιος να την ξεχάσει ποτέ...
Όσες κι αν είναι η μνήμες μου απο τις ώρες μου σε αίθουσες αναμονής, σε κλινικές, σε νοσοκομεία με το χέρι στην καρδιά σας λέω τωρα πως τα περισσότερα τα έχω ξεχάσει. Μόνο κάποιες στιγμές που ακούω κάποιο τραγουδι που μιλάει για "σακατεμένη μοίρα" για "εμάς που πρόδωσε η ζωή" για "το παράπονο που με πήρε κι έκλαψα πικρά, έκλαψα για τη ζωή μου", κάτι τέτοιοι στίχου μου θυμίζουν πως το πέρασμά μου απο εδώ δεν ήταν ανέμακτο δυστυχώς. Κάποιο τέτοιοι στίχοι με ταυτίζουν με τους "βασανισμένους" τούτης της γης. Όμως λόγω αυτοάμυνας το μυαλό μας όλα, μα όλα τα σπρώχνει πίσω, έτσι;
KAΛΗΜΕΡΑ!
Σήμερα θα περάσω τη μέρα σε διπλανή πόλη με τους καινούριους (τριετίας) φίλους μου!
Σας φιλώ. Οι άνθρωποι απο μόνοι τους είναι μια ζωντανή ελπίδα!

Παγκόσμια ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού

Εδώ είμαστε πάλι! Σήμερα είδα περισσότερα ροζ κορδελάκια απο κάθε άλλη μέρα! Απο τη μια νευριάζω όταν σκέφτομαι όλα αυτά τα "στοχευμένα" παγκόσμια, αλλά απο την άλλη λέω ας υπάρχει έστω μια μέρα που κάποιος θα ακούσει κάτι ή θα δει κάτι σχετικό γιατί έτσι μπορεί να σωθούν κάποιες ζωές!

Σήμερα πάντως δεν είδα καμία εκπομπή πάνω στο θέμα. Σήμερα αφιέρωσα το απόγευμά μου σε μια γυναίκα που νόσησε πέρσι, μια συνάδελφό μου απο τα παλιά. Είναι η μοναδική στην επαρχία που ζω που ξέρει για εμένα (πέρα απο κοντινούς συγγενείς και 2 φίλες). Τελικά αυτή που τα πέρασε ΞΕΡΕΙ! Όπως ξέρουμε κι εμείς δηλαδή. Δεν θέλω να ακυρώσω κανέναν που με βοήθησε αλλά όταν μιλάμε για αλλαγές στο σώμα και στην ψυχολογία, ποιός τις ξέρει καλύτερα απο αυτόν που τα τράβηξε;
Κάναμε μια μεγάλη βόλτα μιας ώρας κάτω απο τον ζεστό ήλιο του Οκτώβρη! Ποιος θα μας το έλεγε τότε το 2005 που ήμασταν στην ίδια δουλειά πως το 2013 θα μοιραζόμασταν μια βόλτα ούσες καρκινοπαθείς. Η ζωή το έχουμε πει χιλιάδες φορές έχει μεγαλύτερη φαντασία απο εμάς! Τα μάτια αυτής της φίλης μου βουρκώνουν όταν πάει να πει "πουλάκι μου τι πέρασες κι εσύ;" γιατί αυτή ξέρει, γιατί αυτή έχει πονέσει το ίδιο και "έχει σκήψει κεφάλι στις θεραπείες" όπως κι εγώ. Εγώ όμως πέντε χρόνια μετά, προσπαθώ να μην βουρκώνω...μερικές φορές περνάνε απο το μυαλό μου διάφορα αλλά τα διώχνω. Με εξέπληξε ο εαυτός μου όταν η "Μ" σήμερα με ρώτησε πως λέγανε τη φίλη μου που μετά τις ακτινοθεραπείες με παράτησε. Εγώ απλά είχα ξεχάσει το επίθετό της! Μα πως έγινε αυτό; Κι όμως...δεν λέω πως την ακυρώνω, αλλά το μυαλό μου ξέχασε, έτσι απλά! Και δεν είναι κάτι που το έκανα με σκοπιμότητα!
Αν μπορώ κάτι ακόμη να πω για τη σημερινή μέρα είναι μια συμβουλή: να μην φοβάστε τον καρκίνο! Απευθύνομαι και σε όσους τα πέρασαν αλλά και σε όσους είναι καλά δίχως να παιδεύτηκαν απο την αρρώστια! Αν κάποια στιγμή της μάχης σας "το βάζετε κάτω" να σκέφτεστε εμένα. Πόσο μικρή και φοβισμένη ήμουν τότε και πόσο θαρραλεο κορίτσι έγινα τώρα. Πόσο πάλεψα με το σώμα, με το μυαλό αλλά και με τις εμμονές μου αλλά δεν τρελάθηκα! Γιατί μπορεί να φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού, μπορεί να ζούσαμε μια χαρά και δίχως την παλιο-αρρώστια αλλά η αλήθεια έιναι πως μάθαμε πολλά!
Έτσι μου είπε η 48χρονη "Μ" σήμερα : "δεν πειράζει, μάθαμε πολλά! Μάθαμε για τους γιατρούς, για τον καρκίνο, τις κλινικές τα νοσοκομεία" και γελάσαμε τόσο δυνατά με αυτή την ατάκα που μας άκουσαν οι γύρω γύρω! Τι να κάνεις; Αν δεν σαρκάσεις εσύ ο ίδιος την "παλιοκατάσταση" (όπως την χαρακτηρίζει ο χειρούργος μου) δεν υπάρχει σωτηρία!
Σας φιλώ! Είμαι δίπλα σας για ότι θέλετε κι ας μην γράφω πια τόσο συχνά!
Σας αφήνω μια αγκαλιά, τόσα χρόνια μας ενώνει μια κοινή αρρώστια αλλά να είμαστε περίφανες που το πήγαμε και πιο μακριά και γίναμε φίλες!
Σας εύχομαι όμορφες στιγμές μα και πολύ χρωμα όνειρα! Να ελπίζετε.....σε.....ΟΛΑ!

Ανακαίνισης συνέχεια...

Η ανακαίνιση του σπιτιού μας συνεχίζεται και έφερε μαζί της πολλές αναμνήσεις! Κάρτες, γράμματα, souvenir και φωτογραφίες. Πόσα απο όλα αυτά να χωράνε άραγε στα 12 τετραγωνικά του δωματίου μου; ΠΟΛΛΑ!ΑΜΕΤΡΗΤΑ!!!Το δωμάτιό μου είναι μια πολύ περίεργη περίπτωση. Θα έλεγε κάποιος τρίτος πως σε αυτούς τους 4 τοίχους χωράνε όλα όσα χωράνε και σε μια καρδιά...και η καρδιά έχει χώρο για πολλά, έτσι δεν είναι; Η καρδιά μπορεί και περιέχει το παρελθόν, αγκαλιάζει το μέλλον και επεγεργάζεται το παρόν. Η καρδιά...σκούρο κόκκινο χρώμα όπως το αίμα, όπως το πάθος, όπως η αγάπη.
Αυτές τις μέρες βάλωμαι απο πολλές αναμνήσεις λοιπόν. Απο καρτ-ποστάλ ταξιδιών, απο εισητήρια ταινιών και θεάτρου αλλά και απο εκείνα-τα μικρά του ΜΕΤΡΟ απο διάφορες χώρες όπου ταξίδεψα. Περιτριγυρίζομαι απο κάρτες και γράμματα φίλων που έκλεισαν δεκαετία στα χέρια μου και από φωτογραφίες. Έριξα κάποιες φωτογραφίες στο πάτωμα και τις παρατηρούσα για μερικά λεπτά...Φωτογραφίες χαρούμενες, χαμογελαστές, κορίτσια νέα και ανέμελα, εγώ πριν τον καρκίνο, καλοκαιρινές στιγμές γεμάτες χρώμα, όσο τα τυρκουάζ νερά των νησιών που κάποτε μας αγκάλιαζαν. Τι να ναι τελικά η ζωή σκέφτηκα; Μήπως είναι απλά μικρες φωτογραφίες που δείχνουν κάποιες απο τις στιγμές μας; Μικρές φωτογραφίες τις οποίες εμείς επιλέγουμε για το αν θα τις κρατήσουμε σε κοινή θέα, ποιές απο αυτές θα φωτίσουμε...όπως στην φωτογραφία που έβγαλα σήμερα...Είναι απλά μερικές απο τις φωτογραφίες μου μέσα σε μια φωτογραφία...σκιές και φως πάνω στα είδωλά μας καθώς ο φθινωπορινός ήλιος έμπαινε απο το παράθυρο. Σάββατο μεσημέρι, έξω κρυο, μα πάνω στο πάτωμα μια πινελιά ζεστή, όπως ο ήλιος του καλοκαιριού, το παρελθόν που "καίει".

 

Η σκόνη

Σήμερα πακετάραμε όλο το σπίτι γιατί αύριο θα αλλάξουμε τα πορτοπαράθυρα μας σε καινουρια. Καθώς πακετάριζα το δωμάτιό μου και σφράγιζα την ντουλάπα με λευκή ταινία σκέφτηκα...

Εμείς οι άνθρωποι κάνουμε τα πάντα για να αποφύγουμε τη σκόνη. Ακόμη και η λίγη σκόνη πολλούς τους νευριάζει. Μήπως τελικά (πέρα απο τη βρωμιά) όλοι φοβόμαστε τη "σκόνη του χρόνου"; Η σκόνη σκεπάζει, θαμπώνει την κορνίζα, τις όμορφες στιγμές! Η σκόνη φέρνει τη φθορά. Κάλυπτα την ντουλάπα και σκεφτόμουν "η σκόνη του χρόνου", κανείς δεν την θέλει. Σήμερα έκανα ότι μπορούσα για να αποτρέψω τη σκόνη απο το να μπει στην ντουλάπα με τα ρούχα.Όλα πρέπει να έιναι καθαρά και να φαίνονται καινούρια, έτσι δεν είναι! Η σκόνη σκεπάζει και αλλιώνει αλλάζει τα αντικείμενα, αλλάζει τους ανθρώπους.

Κάτω απο την τυλιγμένη ντουλάπα έμεινε το ημερολόγιό μου, κάθε χρόνο στην ίδια θέση τα τελευταία χρόνια. Εκτυπώνω και "κρεμάω" την κάθε χρονιά εκεί, σβήνω μέρες και σημειώνω ημερομηνίες με θρησκευτικη ευλάβεια. Η σκόνη, οι μέρες που έφυγαν εκείνες που είναι μπροστά μας, όλα μαζί. Και πάνω απο το ημερολόγιο, έχω απο το 2004 κολλημένο ένα μινι-βιογραφικό του Βαν Γκο

 

 Στα 27 έγινε καλλιτέχνης. Αυτός ο άνθρωπος με συγκινεί που μες την τρέλλα του βρήκε διέξοδο στο πινέλο και άφησε πίσω του τέτοια κληρονομιά. Κοίταξα μια το βιογραφικό και μια το ημερολόγιο, και τα δυο πίσω απο τη ζελατίνα. Παράξενη αίσθηση να πακετάρεις το δωμάτιό σου. Κοίταξα τους τοίχους μου. Πλέον δεν έχουν καμία ταυτότητα, ξεκρέμασα τα πάντα. Αν δεν υπήρχε το γνωστό ημερολόγιο στην ντουλάπα, αυτό το δωμάτιο θα ήταν απόψε οποιουδήποτε σκέφτηκα. Οι φωτογραφίες φύγανε. Μήπως είναι κι αυτό μια λύτρωση; Μήπως; Πολλές φορές αναρωτιέμαι οπουδήποτε κι αν πάω, αν οι φωτογραφίες μας κάνουν καλο. Αν δηλαδή σε ένα σπίτι όπου οι ένοικοι έχουν πια γεράσει τους κάνει καλό να βλέπουν την φωτογραφία του γάμου τους κάθε πρωί. 

Αναρωτήθηκα, εμένα μου κάνει καλό που κάθε μέρα βλέπω τις φωτογραφίες απο το καλοκαίρι του 2007 που είχα τον όγκο στο στήθος μου και έτρεχα στις θάλασσες αντι να παω στον γιατρό; Που βλέπω το σώμα μου όπως ήταν τότε; Που βλέπω τη φίλη μου όπως είμασταν τότε; Είναι απο τις λεπτομέρειες που τις προσπερνάς κάθε μέρα καθως ντύνεσαι για τη δουλειά, αλλά τελικα είναι σημαντικές λεπτομέρειες που φέρνουν ενέργεια στον χώρο αλλά και την ανάλλογη διάθεση σε εσένα. 

Οι τοίχοι μου είναι άδειοι απόψε. Μήπως να "γράψω μια καινούρια ιστορία"; Έχει νόημα να "κρεμάω" ανθρώπους που δεν είναι πια οι ίδιοι;

Καλό βράδυ

Αγαπητή Μαρία

Έλαβα το μήνυμα-σχόλιό σου...

Δυστυχώς δεν έχω απάντηση για όλα και για όσα έχω απάντηση και μπορώ να συζητήσω με εσάς, να τα γράψω εδώ και να ανοίξω διάλογο, καταθέτω πάντα την προσωπική μου άποψη-γνώμη δίχως να υποστηρίζω πως αυτή είναι "η πιο σωστή".Ο κάθε ένας μας (πρέπει να το τονίσω) μιλάει με βάση τηα βιώματά του, τις εμπειρίες του και τι κουβαλάει μια ζωή μέχρι τον καρκίνο και μια ζωή μετά τον καρκίνο.

Φυσικά αν και δεν είμαι παντρεμένη, μπορώ να καταλάβω το σοκ που πέρασες να ακους τον άνδρα σου να λέει - δεν μπορώ να κάνω άλλο την αποκλειστική σου-αυτό πίστεψέ με δεν το θέλει κανείς, ούτε απο συγγενή μα ούτε και απο φίλο, πόσο μάλλον απο κάποιον με τον οποίο μοιράζεσαι τα πάντα και είναι ο άνθρωπός σου!Η στεναχώρια σου είναι πέρα για πέρα ανθρώπινη! Να μην έχεις ενοχές αν αυτό σε πείραξε! Έχουμε κάθε δικαίωμα να μας ενοχλεί η συμπεριφορά του άλλου, είτε αρρωστήσαμε είτε όχι...Και το ότι αρρωστήσαμε και νιώθουμε πως "επιβαρύναμε" τις ζωές κάποιων ανθρώπων κανονικά δεν θα έπρεπε να μας κάνει ανοχικούς, και ανεκτικούς στο κάθετι που μας λένε τη στιγμή που δεν μας αρέσει.

Θα σου έλεγε να το συζητήσεις μαζί του. Αν υπάρχουν πραγματικά συναισθήματα τότε πρέπει ΜΑΖΙ να το αντιμετωπίσετε και να το ξεπεράσετε! Αφορά και τους 2! Μπορεί να αρρώστησες εσύ αλλά το περνάει σε μεγάλο βαθμό και αυτός! Δεν τον δικαιολογώ τελείως, αλλά εχοντας κλείσει την πενταετία, βλέπω πια τα πράγματα απο μια καλή απόσταση και καταλα΄βαίνω πως και για τους γύρω μας ήταν πολύ πολύ δύσκολο. Ιδιαίτερα για τα άτομα που μας αγαπούσαν ή μας αγαπούν ακόμη.Δεν ξεπερνιέται τόσο γρήγορα απο κανέναν μας. Οι γύρω μας που μας φρόντισαν, σίγουρα σοκαρίστηκαν με την περιπέτειά μας και τους έφαγε η αγωνία " θα ζήσει", "θα τα καταφέρει"; Εμείς, είχαμε το "δικό μας κουπί" τρέχαμε να προλάβουμε θεραπείες, φοβόμασταν τις παρενέργειες, τρέμαμε για τις δυνάμεις μας, παλεύαμε με τα νεύρα μας και θολώναμε απο τις ορμόνες μας. Που καιρός για μια καλή -δική μας- κουβέντα προς τους άλλους;;;Το σκέφτηκες ποτέ; Οι περισσότερες απο εμάς καλπάζαμε στο άγριο άλογο του καρκίνου και στον μικρόκοσμό μας. Πως μπορεί αλήθεια να αισθάνθηκαν οι γύρω; Εγώ είδα τη φίλη μου να τα δίνει όλα και κάποια στιγμή μετά απο δύο χρόνια να κλατάρει και να μην μου σηκώνει καν τα τηλέφωνα...όταν τη "στριμωξα" με πολλά γιατί και πως μου είπε κλαίγοντας "έκανα κοιλιά". Έτσι απλά, τα δικά μου νεύρα και οι αναπάντητες κλήσεις είχαν αυτή την μια απάντηση "έκανα κοιλιά, συγγνώμη". Τώρα φυσικά, εγώ και ο καθένας μας αποφασίζει αν θα δεχτεί αυτή την απάντηση ως απάντηση ενός ανθρώπου στον οποίο στηρίχτηκε πολύ, ενός ανθρώπου που κάποτε τον αγαπούσε πολύ και τον είχε τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής του.

Άρα μέσα απο συζήτηση θα αποφασίσεις κι εσύ, κι εσύ και αυτός μαζί για το που θα πάει απο δω και πέρα. Και όχι μόνο το ΠΟΥ αλλά και το ΠΩΣ! Γιατί και τα δύο είναι σημαντικά! Δεν θέλουμε να μας λυπούνται, θέλουμε να μας αγαπούν, να μας σέβονται και να μας φροντίζουν! Θέλω να πιστεύω πως ο άνδρας σου το είπε αυτό σε μια στιγμή πίεσης εσωτερικής, και πως δεν το εννοεί με τον τρόπο που το άκουσες εσυ! Ψάξε μέσα σου και σκέψου την καθημερινότητά σας, είναι καλή;Ξέρω πως οι λέξεις πληγώνουν αλλά πολλές φορές βγαίνουν δίχως καλά καλά να το έχουμε καταλάβει! Δες πέρα απο αυτό και μην στέκεσαι στην ατάκα. Δες την ουσία των πραγμάτων, τι βιώνετε μαζί!

Πάντως ένα πράγμα μπορώ να σου υποσχεθώ, όσο κλισέ και αν ακούγεται! Όσο περνάει ο καιρός και ξεμακραίνεις απο τα χειρουργεία κτλπ, τόσο πιο πολύ θα βρίσκεις τον εαυτό σου τον παλιό και θα χαίρεσαι! θα χαίρεσαι για τη ζωή, θα βρεις νέες ισορροπίες, μπορεί να ανακαλύψεις και ένα νέο κομμάτι του εαυτού σου! ΚΑΝΕ ΥΠΟΜΟΝΗ! ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ ΤΩΡΑ! Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΘΑ ΣΕ ΑΝΤΑΜΕΙΨΕΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ!

Θα δείς! Ελπίζω να βοήθησα......στείλε μου ότι άλλο θες, αν θες και στο e-mail μου breastblog@yahoo.gr απλά στέλντοντας εδώ και απαντώντας εγώ εδώ, μπορεί και κάποιος άλλος να μπει στην κουβέντα μας! Ψαξε μας και στο FB αν θες πιο γρήγορη επικοινωνία, υπάρχει και γκρουπ SweetDecember

Φιλιά!

Σχεδόν τέλος διακοπών

Γύρισα σήμερα απο τις δεύτερες διακοπές, στην ιδιαίτερη πατρίδα του πατέρα μου κάπου στο Ιόνιο. Σημασία δεν έχει που ακριβώς, σημασία έχει ότι εκεί αφήνεσαι στο φοβερό τυρκουάζ χρώμα της θάλασσα και στο πράσινο του βουνού και μεταφέρεσαι σε έναν άλλο κόσμο, πιο όμορφο απο αυτόν που αντικρίζεις καθημερινά....

Κάθε καλοκαίρι, επί έξι καλοκαίρια (τα τελευταία) είναι μια θέα σε κάποιο σημείο του νησιού που με συγκινεί ιδιαίτερα. Όπως οδηγείς μέσα απο χωριουδακια και στενούς "εσωτερικούς" δρόμους, φτάνεις στο σημείο όπου αντικρίζεις τη θάλασσα απο ψηλά. Αυτή η ματιά της θάλασσας μετά το "σκοτάδι" είναι κάτι μοναδικό!Είναι μια έκπληξη για τον τουρίστα που για πρώτη φορά επισκέπτεται το νησί, είναι μια όμορφη υπενθύμιση του μεγαλείου της φύσης για όποιον το έχει ξαναδει!
Η θάλασσα πλανεύει, μαγεύει, ηρεμεί. Και το Πάσχα πέρασα απο αυτό το σημείο, έτσι και πριν λίγες μέρες. Πάλι εκεί! το σημείο με συγκινε, μου θυμίζει το τελευταίο μου καλοκαίρι, έτσι όπως ήξερα τον εαυτό μου, πριν την αρρώστια. Πολλά άλλαξαν απο τότε, πάρα μα πάρα πολλά. Ήμασταν δυο κοπέλες που διψούσαμε για ζωή εκείνο τον Αύγουστο. Ο Δεκέμβρης του ίδιου χρόνου βρήκε εμένα με καρκίνο και τη φίλη μου με σχέση. Η φίλη μου απο τότε παντρεύτηκε στα τρία χρόνια σχέσης και τώρα περιμένει μωρό. Σκέφτομαι πολλές φορές πως τα φέρνει η ζωή στους ανθρώπους...σε ανθρώπους που κάποτε συναντήθηκαν και για μερικές στιγμές είχαν κοινή πορεία. Αν κάποιος μας έλεγε πως θα είμασταν το 2013 εμείς απλά δεν θα το πιστεύαμε. Κι όμως....
Τα συναισθήματά μου μπερδεύονταν πολύ όποτε ξαναγύριζα σε εκείνο τον τόπο διακοπών. Πλέον όχι και τόσο. Πειρισσότερο μπερδεύονταν γιατί γύριζα μόνη, χωρίς η φίλη μου να έχει ποτέ εκπληρώσει την υπόσχεσή της πως και το 2008, μετά την ταλαιπωρία μου θα ξανα πηγαίναμε, έτσι απλά για χάρη των στιγμών του 2007. Πλέον μου πέρασαν και τα νεύρα και τα "γιατί". Όμως κάπου μέσα μου, μπροστά σε κάποια τοπία, μερικές μικρές στιγμές κάτι με τσιμπά. Κάτι απο εκείνο που είχα και τώρα δεν έχω...Νομίζω πως έχω ζήσει πολλούς μικρούς θανάτους απο τότε...πολλούς μικρούς αποχωρισμούς...Ο καθένας πονούσε για τον δικό του ξεχωριστό λόγο. Το σώμα μου που άφησα πίσω, οι άνθρωποι που είναι διαφορετικοί. Θα ήθελα τίποτα να μην είχε αλλάξει, τίποτα και για κανέναν. Να παίρνω αγάπη απο τους ίδιους ανθρώπους στο βαθμό που την έπαιρνα. Να βλέπω ότι νοιάζονται και δεν βαριούνται! Τι ωραίος κόσμος που θα ήτανε....;

Δυσκολεύτηκα σε πολλά όλα αυτά τα χρόνια, ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να ισσοροπήσω τις ανάγκες μου μέσα στα θέλω των άλλων. Να χωνέψω το ότι οι καταστάσεις άλλαξαν, κι ας ήθελα να είναι όλα τα ίδια. Να μάθω να μην στεναχωριέμαι απο τις συμπεριφορές των άλλων. Να γίνω πιο σκληρή. Να αντέχω το ΟΧΙ αλλά να ξέρω και να το λέω. Πραγματικά δεν μπορώ να πω αν όλα αυτά μπορούν να γίνουν. Όμως μέσα σου ακούς ένα ΠΡΕΠΕΙ και προσπαθείς.Μερικές φορές θεωρώ πως όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας, πως δεν είμαι εγώ που έκανα τα χειρουργεία και τις θεραπείες....πως το άντεξα αλήθεια; Κι όμως...όλα αυτά γραφτήκαν στο κορμί μου, λέξη-λέξη, φορά τη φορά. Κάποιες στιγμές νιώθω πολύ πληγωμένη απο τη ζωή και εντελώς χαμένη...δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο στόχο, ίσως γιατί έπαψα να σχεδιάζω το μέλλον. Η ζωή είναι στιγμές, έτσι δεν λένε;
Σας αφήνω με όλες τις παραπάνω σκέψεις, αλλά και με τις παρακάτω φωτογραφίες που θα ηρεμήσουν την ψυχούλα σας!ΘΑΛΑΣΣΑ, αν κάτι έμεινε για μας τους Έλληνες, είναι ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ!Κάθισα δίπλα στο κύμα...λεπτό προς λεπτό το φωτογράφισα!

Έτσι απλά

"το παράπονο με πήρε και έκλαψα πικρά
έκλαψα για τη ζωή μου και για το γραφτό
το ρολόι μου δείχνει 8:00...
ένα φίλο και μια αγάπη είχα μια φορά"

Να

Να αγκαλιάζετε τους ανθωπους που αγαπάτε όσο πιο συχνά μπορείτε,
πριν γίνουν φωτογραφίες!

Σκέψεις που μεταφράζονται σε λέξεις...

Αποκομμένη 10 μέρες απο την κολλητή μου φίλη (5 κλήσεις και 5 μηνύματα δικά μου δίχως δική της απάντηση) δεν είχα άλλη επιλογή απο το να φιλτράρω για μια ακόμη φορά κάποιες σχέσεις. 

Έμεινα αρκετές φορές μόνη στο σπίτι, στην μοναξιά και την ησυχία των 4 τοίχων και σκέφτηκα. Η "Σ" λέει δεν μου έχει επμιστοσύνη όταν σκέφτομαι, γιατί το μυαλό μου τρέχει σε διάφορα, δεν μου άφησε όμως και πολλά περιθώρια για κάτι άλλο αυτή τη φορά.

Αναρωτήθηκα αν ποτέ μαθαίνουμε πραγματικά έναν άνθρωπο, αν ποτέ δείχνουμε πραγματικά τι είμαστε σε έναν άνθρωπο. Ποιοί είναι όλοι όσοι αγαπάμε; Τι είναι αυτό που μας κάνει να τους αγαπάμε, να τους περιμένουμε και να τους συγχωρούμε; Τι τους εκνευρίζει τόσο πολύ σε εμάς, τι μας "χαλάει" σε αυτούς; Γιατί οι άνθρωποι που αγαπιούνται παρεξηγούνται και κάποια στιγμή δεν μιλούν μεταξύ τους ούτε για να λύσουν την παρεξήγηση (αν έγινε παρεξήγηση); Πως μπορείς να πλησιάσεις ξανά έναν άνθρωπο όταν αυτός αρνείται να σηκώσει το τηλέφωνο; Λογικά δεν μπορείς, είναι πολύ απλή η απάντηση. 

Αυτό ακριβώς είχε κάνει και η τρίτη της παρέας κάποτε, πριν 5 χρόνια. Το καλοκαίρι (αρχές Αυγούστου καλή ώρα-μόλις είχα τελειώσει με τις θεραπείες μου). Πολύ απλά η συγκεκριμένη είχε αποφασίσει να μην ξανα απαντήσει σε κλήσεις και μνμ μου ποτέ! Ή σχεδόν ποτέ, γιατί μετά απο 6 μήνες θυμήθηκε να μου μιλήσει για να βρεθούμε να μου δώσει το προσκλητήριο του γάμου της. Έτσι απλά, λες και δεν με είχε πληγώσει έξι μήνες με την απουσία της. Κι εγώ, με την καλή μου την καρδιά πήγα στον γάμο της...της είπα "Σ'αγαπώ" και μου είπε "Κι εγώ σε αγαπώ πολύ" αλλά το σπασμένο γυαλί που άφησε πίσω της η απουσία τόσων μηνών δεν κόλλησε ούτε τότε, ούτε στους επόμενους 2-3 καφέδες που μοιραστήκαμε. Οι δικαιολογίες της απουσίας της ήταν κάτι παραπάνω απο φτηνές. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω έναν άνθρωπο όταν μαζεύει τα πράγματά του και φεύγει απο τη ζωή μου δίχως να πει "γιατί". Δίχως να το ξανα σκεφτεί, να εξετάσει μήπως έκανε "λάθος". Για τους περισσότερους που φεύγουν το "γιατί" είναι δύσκολο να το εκφράσουν, απλά κόβουν την επαφή. όμως γι αυτόν που μένει αυτό το αναπάντητο "γιατί" τον στοιχειώνει καιρό. Εγώ θυμάμαι πως η ψυχολογία μου ήταν πολύ χάλια για πάρα πολλούς μήνες. Είχα τα νεύρα μου απο τις θεραπείες-την αρρώστια και μια πολύ κακή διάθεση κάθε που σκεφτόμουν πως αυτό το άτομο με πέταξε απο τη ζωή του, έτσι απλά, λες και ήμουν μια συνάδελφος με την οποία που και που έπινε καφέ. Εγώ ήμουν φυσικά η καθημερινότητά της, η κολλητή της φίλη, η παρέα της κάθε μέρα, το πρωινό τηλέφωνο, το βραδινό sms. 

Σε έναν κόσμο που παύει να είναι ρομαντικός, κάθε μέρα και λιγότερο φιλόξενος. Σε μια κοινωνία όπου όλοι πλέον σαν τρελλοί τρέχουμε να επιβιώσουμε, οικονομικά, συναισθηματικά και ψυχολογικά πιστεύω με σθένος πως δεν μας παίρνει να χάνουμε άλλους φίλους. Πιστεύω πως η φιλία είναι κάτι πέρα απο συγγένεια, τον αλλον τον ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ δεν τον ΦΟΡΤΩΝΕΣΑΙ. Πιστεύω επίσης πως είναι κάτι διαφορετικό απο τον γάμο, εκεί πέρα απο τα συναισθήματα και την αγάπη έχεις να τηρησεις και ένα κοινωνικό συμβόλαιο, μια δέσμευση μπροστά στον μικρόκοσμό σου κάτι που δύσκολα θα άλλαζες για πολλούς κοινωνικούς και προσωπικούς λόγους. Στη φιλία όμως, το μαγικό είναι ότι δεν σε δένει κανένα κοινωνικό συμβόλαιο και ούτε δεσμοί αίματος. Τη φιλία, αυτό που την κάνει ξεχωριστή είναι η λαχτάρα να βρεθείς με κάποιον για να πεις δυο κουβέντες όχι επειδή "πρέπει" αλλά επειδή το θες. Είναι μια ιδιαίτερη εσωτερική ανάγκη που καλύπτουν οι φίλοι. Τους κοιτάς και είναι η επιλογή σου, δίχως κανείς να στους επιβάλει. Γι αυτό παραμένω οπαδός της φιλίας, γιατί είναι κάτι που το δημιουργείς μόνος σου, μια ελεύθερη επιλογή που αν όλα πάνε καλά θα συνεχιστεί και για πάντα! Το ότι αλλάζουν οι πορείες των ανθρώπων, δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα χαθούν. Αν το θέλουν όλοι, τότε αυτοί οι άνθρωποι θα συνεχίσουν σε ένα άλλο επίπεδο. Αν υπάρχει η θέληση τότε όλα γίνονται! 

Περιμένω να δω αυτές τις μέρες....θα υπάρξει η θέληση;

watching the water fall!

Περνάμε ολόκληρη την εβδομάδα περιμένοντας την Παρασκευή,
Περνάμε ολόκληρο τον χρόνο περιμένοντας το Καλοκαίρι
Περνάμε ολόκληρη τη ζωή μας περιμένοντας την Ευτυχία.

Ίσως τελικά να περνάμε τη ζωή μας και ξανα γράφοντας αναμνήσεις! Όπως σήμερα στο βουνό, εγώ!

Περπάτησα 2,5 ώρες για να βρώ αυτό το θαύμα (χάσαμε το δρόμο με τη φίλη μου...) ανηφόρες, κλαδιά, χώμα που υποχωρούσε, ζέστη, δροσιά, σκοτάδι και φως αλλά άξιζε!

Το μεγαλείο της φύσης, νερό στο βουνό! 

Τόσο δροσερό, τόσο όμορφο, σχεδόν τροπικό! Η φύση σε κάνει να σκέφτεσαι πως μπροστά στο μεγαλείο της είσαι μικρός, μια κουκιδίτσα στο βουνό, κάτι που με τίποτα δεν φαίνεται απο το αεροπλάνο. Μικροί, σεμνοί και ταπεινοί, έτσι θα έπρεπε να είναι ΟΛΟΙ οι άνθρωποι!

Memories

Οι πορείες των ανθρώπων μερικές φορές αλλάζουν
κι εκεί που πορεύονταν παράλληλα για χρόνια, τώρα παίρνουν άλλη κατεύθυνση.
Το διαφορετικό τρομάζει αλλά
οι αναμνήσεις που χωράνε σε φωτογραφίες μένουν για πάντα ίδιες!

ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ / Ελύτης

Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω

ʼφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες στην άμμο

Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες

Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δε βρήκε το κοχύλι

Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να 'ν' η αγάπη για να πάω

Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο.

Πόσο εύκολο είναι να βρεις το κοχύλι μες την άμμο;;;Θέλει υπομονή....Το είχες αφήσει εκεί για να το βρουν οι φίλοι και να το πάρουν σπίτι, να το κρατήσουν για πάντα κοντά τους, να τους θυμίζει εσένα, μα εκείνοι δυσκολεύονται! Ο άνεμος, το κύμα, μπερδεύουν το κοχύλι και χάνονται οι φίλοι. Μα αλήθεια, που πήγαν όλοι οι φίλοι;

Καλοκαίρι, ήλιος, θάλασσα, άμμος, βοτσαλάκια...Λες και οι καρδιές σκορπάνε τούτο τον μήνα, κάπου χάνονται, μα που πάνε; Ο Αύγουστος πλανεύει...είναι ο πιο καυτός μήνας του καλοκαιριού, είναι το "8" της ζωής μας...αν το πλαγιάσεις σε χαρτί θα δεις το άπειρο! Αύγουστος, μήνας αγαπημένος. Προφέρεις τις συλλαβές και είναι λες και ακούς τον ήχο της θάλασσας. Κλείνεις τα μάτια και βλέπεις καλοκαίρι. Μπροστά σου περνάνε ατελείωτες εικόνες Αυγούστου, εικόνες μιας ζωής που έζησες ως εδώ, αμέτρητες καλοκαιρινές στιγμές. 

ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ξέρουμε ρεαλιστικά πως πέρασε για πάντα, πως δεν θα το ξαναζήσουμε ποτέ, όμως επειδή για εμάς σήμαινε πολλά, έχουμε φροντίσει να το φυλάγουμε καλά μέσα μας.

Κυριακή σήμερα

Καλημέρα! Το κεφάλι μου βουίζει λίγο απο τον χθεσινό καυγά και το ξενύχτι που ακολούθησε μετά, το βράδυ, μήπως και φύγει η ένταση του καυγά...

Αλήθεια, εσείς εκεί έξω όσοι έχετε αρρωστήσει ή περάσει δύσκολα στη ζωή, συνεχίζετε να καυγαδίζετε όπως παλιά ή πολύ απλά τα έχετε όλα ξεπεράσει και ασχολείστε με πιο σημαντικά πράγματα; Εγώ δεν μπορώ να πω ότι τα έχω καταφέρει απολύτως καλά. Σε κάποιες περιπτώσεις όντως δεν σκάω και πολύ, αλλά σε περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με σημαντικά, δικά μου άτομα, ναι, νευριάζω με συγκεκριμένες συμπεριφορές τους. 

Νομίζω όλοι οι άνθρωποι λίγο-πολύ κάνουμε το ίδιο. Όταν δεν περιμένουμε και πολλά απο κάποιον, δεν "σπαζόμαστε" τόσο πολύ, όταν όμως μιλάμε για έναν άνθρωπο με τον οποίο έχουμε περάσει πολλά (και δεν αναφέρομαι μόνο σε αρρώστιες...υπάρχουν άλλα τόσα) ε τότε περιμένουμε πως θα μας υπολογίζει περισσότερο στη ζωή του και θα δρα και για το καλό της παρέας. Ίσως παραμένω ρομαντική σε αυτό το θέμα, γιατί απο πάντα μπορούσα και ήθελα να γυρίσω τούμπα το πρόγραμμά μου προκειμένου να περάσω χρόνο με την παρέα, να κάνω αυτό που ζητούσε η παρέα ή απλά μια φίλη! Μεγαλώνοντας μαθαίνω πως δεν λειτουργούμε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο...ακόμη και οι άνθρωποι με τους οποίους κάνεις κολλητή παρέα, ακόμη και αυτοί έχουν τον δικό τους προσωπικό τρόπο με τον οποίο λειτουργούν. Αναρωτιέμαι, καθόλου δεν επηρεάζω τους ανθρώπους; Μόνο αυτοί αφήνουν σημάδια πάνω μου, με αλλάζουν μου δείχνουν άλλους δρόμους; Ίσως αυτό γίνεται γιατί εγώ ακούω τους ανθρώπους και τους ακουμπώ. Δεν είμαι ο εαυτός μου απλά, αφήνω τον χώρο σε στοιχεία του διπλανού μου να εισχωρήσουν, έτσι απλά, έχω μαλακό κέλυφος μάλλον.  Επίσης, αφουγκράζομαι τους ανθρώπους, μαθαίνω την κάεθ φίλη μου, κάνω αυτό που θα ήθελε, δεν κρατάω το παιδικό πείσμα, να ξέρω δλδ τι θέλει ο άλλος και να το προσπερνώ να μην του το δίνω ποτέ, ή να του δίνω κάτι άλλο αντί για αυτό που θα ζητούσε.

Δεν ξέρω τι μένει μετά απο αυτό; Να παραδεχτούμε πως όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον; Να αποδεχτούμε πως ακόμη και η διαφορετικότητα μας φέρνει κοντά; Να σκεφτούμε πως οι διαφορές μας συμπληρώνουν; Να μάθουμε να υποχωρούμε μπροστά σε σχέσεις που αξίζουν; Όλα αυτά είναι νομίζω καλές ιδέες για ενδοσκόπηση...

Πέρασε καιρός

απο την τελευταία φορά που σας έγραψα!

Καλό Μήνα Αύγουστο! Ο τελευταίος του καλοκαιριού! Να περάσετε όμορφα και να φροντίσετε να κάνετε όσα δεν προλάβατε τους προηγούμενους 2 καλοκαιρινούς μήνες!

Εγώ έλειψα περίπου 10 μέρες μέσα στον Ιούλιο και πήγα ταξιδάκι στις Κυκλάδες αυτή τη φορά. Ήταν πολύ όμορφα! Βρέθηκα με φίλους που έχω κάνει στο νησί όπου ζούσα πριν 3 χρόνια. Γελάσαμε, κάναμε μπάνια, μιλήσαμε και χαρήκαμε το λευκό και το μπλέ! Σε ένα μπαράκι που πήγαμε το τελευταίο βράδυ έπαιξε το κομμάτι παραπάνω κομμάτι "one love" που κάθε φορά που το ακούω θυμάμαι μια έναστρη νύχτα το καλοκαίρι του 2007 στη Τζιά. Ήταν μια τόσο ανέμελη νύχτα εκείνη...τη θυμάμαι σαν χθες! το ραδιόφωνο του αμαξιού με παράσητα, έπαιζε U2 "one love, one life". Το χειμώνα του ίδιου χρόνου αρρώστησα, απο τότε όποτε το άκουγα σκεφτόμουν τι όμορφη που ήταν εκείνη η νύχτα με ένα αμάξι φουλ φίλους να ανεβαίνεις το βουνό δίχως μαύρες σκέψεις. Στη συνέχεια, ακούγοντας αυτό το τραγούδι μελλοντικά, σε διάφορες άλλες στιγμές έμαθα να εκτιμω. Έτσι λοιπόν, φέτος, το τελευταίο βράδυ που ήμουν στην Ίο με τα παιδιά, και καθώς χαζεύαμε τις φωτό των διακοπών μας σε ένα μπαράκι έπαιξε αυτό το κομμάτι. Γύρισα στη φίλη μου και της είπα "Η ζωή είναι πολύ γενναιόδωρη τελικά" και χαμογέλασα! Φυσικά και δεν κατάλαβε τι εννοούσα, εγώ όμως άκουγα το τραγούδι και κοιτούσα το μισό-πορτοκαλί φεγγάρι και σκεφτόμουν πως είμαι ακόμη εδώ. Ακούω και πάλι το συγκεκριμένο κομμάτι, είμαι σε νησί με φίλους διακοπές και ναι, η ζωή δεν παύει να με εκπλήσει ευχάριστα! Και διακοπές ξανα πήγα, και γέλασα μέσα απο τα δάκρυά μου και έκανα πολλά πράγματα απο το 2007 ως σήμερα! Ναι, έτσι είναι αν βρεις την υγεία σου και αποφασίσεις πως θες να ζήσεις, τελικά θα τον βρεις τον τρόπο αργά ή γρήγορα!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!

Ανάρτηση 623

φτάσαμε και τις 623 συναντήσεις μας!

Οι πρώτες πρώτες δεν ήταν και τόσο ευχάριστες...

Ίσως οι πρώτες 400 να είχαν το βάρος μιας αρρώστιας που ακούει στο όνομα ΚΑΡΚΙΝΟΣ...Οι επόμενες αναρτήσεις προς τη σημερινή ήταν κάπως πιο ανάλαφρες!

Τι γίνεται με τη ζωή μετά τον Καρκίνο;

Ποιός μπορεί με βεβαιότητα να πει;

Μα είναι σίγουρα ΜΕΤΑ ή πάντα έχουμε κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού μας! Όλα παίζουν σε αυτό το φοβερό ανθρώπινο όργανο. Τη μια παίζει ησυχία και γαλήνη, την άλλη ότι άλλο θες εκτός απο ήρεμία! Έτσι είναι, κι έτσι θα είναι μάλλον για πάντα, οπότε καλύτερα να το πάρουμε απόφαση. Θα έχουμε highs & lows...στιγμές μεγάλης συγκίνησης και ενθουσιασμού, ίσως χαράς και πινελιάς ευτυχίας μα και στιγμές ζόρικες, με νεύρα και απογοητεύσεις στο φουλ!Μήπως αυτή δεν είναι η ζωή για όλους; Μια μπρος, μια πίσω, μια στον ουρανό και μια στη γη (ή και κάπου πιο κάτω απο τη γη). Αναρωτήθηκα πολλές φορές μήπως η περιπέτειά μας με την αρρώστια μας μεγενθύνει τα άσχημα, όπως καλώς μας μεγενθύνει τα όμορφα! Κάτι τέτοιο πρέπει να μου συμβαίνει ακόμη. Όπως δηλαδή χαίρομαι με κάτι μικρό, έτσι μπορεί να "πέσω" με κάτι μικρό εξίσου. Θα σταματήσει λέτε ποτέ να συμβαίνει το δεύτερο; Πότε θα πω στον εαυτό μου "Δεν χαλιέμαι με τίποτα"; Δεν ξέρω...αυτές τις μέρες με έπιασε μια νοσταλγία για το παρελθόν, ένα παρελθόν που πίσω δεν γυρίζει! Εσείς το έχετε ξεπεράσει το "πριν" και το "μετά"; Σκέφτομαι πολύ σοβαρά για πρώτη φορά μέσα στην πενταετία να "κατεβάσω" απο τον τοίχο μου τις φωτογραφίες εκείνου του καλοκαιριού. Καλύτερα να της φυλάξω σε ένα συρτάρι....Τις χάζευα σήμερα όπως κρέμονται στον τοίχο του δωματίου μου, σε μια στήλη-ζελατίνα κάθετα και πραγματικά αναρωτήθηκα αφού δεν είμαστε οι ίδιες, γιατί τις κρατάω εδώ; Εκείνα τα κορίτσια μείνανε στο καλοκαίρι του 2007 που χάθηκε τον επόμενο χειμώνα. Τα πρόσωπά τους στις φωτογραφίες δίπλα στη θάλασσα είναι τόσο φωτεινά, τόσο χαρούμενα, τόσο αγαπημένα...
Λένε πως η φωτογραφία αιχμαλωτίζει τις ψυχές. Και ναι, πριν πέντε χρόνια η ψυχή ήταν τόσο ήρεμη, δεν είχε στάλα σκιάς! Οι ψυχές ποιός θα μου πει αν μένουν ίδιες; Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν (το μόνο σίγουρο) αλλάζουν όμως και οι ψυχές τους μαζί ή μένουν ίδιες και απλά κρύβονται πίσω απο μια νέα καθημερινότητα πέρα για πέρα διαφορετική;
Σκέφτηκα απόψε τυχαία, τι έχασα τελικά τα πέντε χρόνια που πέρασαν και με απασχολούσε ο καρκίνος. Έχασα ανθρώπους; Έχασα στιγμές; Έχασα εμένα; Ίσως όλα αυτά μαζί. 
Βρήκα κάτι άραγε; Προφανώς ανακάλυψα πως είμαι δυνατή. Και αναγκάστηκα να ξαναβρω το νόημα της ζωής. Το βρήκα; Στα δικά μου μάτια, ΝΑΙ, το ξαναβρήκα αλλα δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά ποιο είναι, ίσως και αυτό το δόλιο να είναι απλά υποκειμενικό!

Κάθομαι για 623η φορά και σας γράφω! Δεν σας έχω γνωρίσει όλους, και κάθε μέρα γίνεστε και πιο πολλοί. Δεν ξέρω σε ποιον γράφω, αλλά  για όσους απο εσάς γνώρισα απο κοντά ή μου ανοιχτήκατε μέσω mail  έχω να πω τα καλύτερα! Είστε παλικάρια!
Γράφω για μια ακόμη φορά στην ησυχία του σπιτιού μου, μια συνηθισμένη πια Πέμπτη του Ιουνίου! Σκέφτομαι πόσο συνηθισμένη είναι η ζωή ενός ανθρώπου μέχρι να ακουστεί ένα "μπαμ". Σκέφτομαι και τι σοκ είναι αυτό για τους γύρω του. Έτσι είναι, ο κρότος σκάει δίχως σημάδια.
Σήμερα στη δουλειά λέγανε για τον καρκίνο, πως "κάθε μέρα για κάποιον ακούς". Δεν με θλίβει πια αυτή η κουβέντα γιατί κάποιες πληγές μέσα μου κλείσανε. Αν κάπου με βοήθησε η αισιοδοξία μου και η παρατεταμένη εφηβία μου είναι πως έδιωξα τον φόβο απο μέσα μου! Τη στιγμή που με πήρε απο κάτω αποφάσισα πως και να ξανα αρρωστήσω δεν μπορώ να το σκεφτομαι απο τώρα που είμαι καλα!Οπότε έβαλα φρένο, και είπα περνάω καλά και ότι γίνει! Αυτό δεν σημαίνει πως έλυσα τα πάντα μέσα μου. Θα σας έλεγα ψέματα αν έλεγα αυτό. Απλά είμαι στη φάση που δεν μπορώ να σκάσω πολύ για το μέλλον...μέχρι να ρθει η φάση που κάτι θα εμφανιστεί (κοινωνιολογικά) και θα με κάνει να σκεφτώ....και πάλι....το θέμα π.χ με έναν νέο σύντροφο(τι λες κτλπ), με τα παιδιά, αν θα μπορέσω να κάνω, το θέμα κρυφής σύγκρισής μου με τους γύρω και άλλα τόόόοοσα! Προς το παρόν αφήνω τα τελευταία να κοιμούνται!
Πάω κι εγώ η ίδια για ύπνο! Lights off!
Καληνύχτα κόσμε!

ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ σήμερα!

Καλημέρα! Σήμερα είναι πρώτη του μήνα! Και το καλύτερο;;;Είναι και Σάββατο, που μας δίνει την ελευθερία να βάψουμε με ότι χρώμα θέλουμε τη μέρα μας!

Καλημέρα! Κάθε τέτοια μέρα του χρόνου, πρώτη του Ιούνη πέρα απο το ότι θα γιορτάζω το καλοκαίρι, θα γιορτάζω και μια πεσινή άφιξη! Ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε την πρώτη μέρα του καλοκαιριού του 2012 και γίνεται σήμερα ενός έτους. 

Όταν αρρώστησα και κάπου είχα βαλτώσει, οι πρώτες δυο αναγνώστριες που ήρθαν σε επαφή μαζί μου ήταν η Ζάνια και η Κατερίνα. Η Ζάνια μέσα σε όλες τις χαρές της ζωής που μου απαριθμούσε ήταν και το να δω ένα παιδί να μεγαλώνει, να παίζω μαζί του, να το χαζεύω, να γίνομαι παιδί κι εγώ. Να βλέπω ένα παιδί να μεγαλώνει και ας μην είναι το δικό μου να αφήνομαι στις στιγμές μαζί του. Εγώ τότε είχα τόσα προβλήματα στο κεφάλι μου και ήμουν μόλις 28 χρονών και μου φάνηκε πολύ μακρινό αυτό με το "κοντινό" παιδί. Κι όμως, χρόνια μετά, η Ζάνια βγήκε αληθινή!
Απο τη μέρα που έκανε το τεστ εγκυμοσύνης η πρώτη μου ξαδέρφη (σπίτι μας) μέχρι την ώρα που η μικρή γεννήθηκε τα παρακολούθησα όλα απο πολύ κοντά! Την ημέρα που είδανε το φύλλο ήμουν κι εγώ μέσα με το γιατρό. Σε διαφορετικά στάδια της εγκυμοσύνης βλέπαμε σε DVD τον υπέρηχο. Ήταν μια φοβερή εμπειρία, να συνδιάζεις την κοιλιά δίπλα σου με ένα πλασματάκι στην οθόνη.
Όταν γεννήθηκε η μικρή και μπήκε στη ζωή μας, βρέθηκα κοντά στο θαύμα της ζωής. Είδα βήμα βήμα την εξέλιξη ενός παιδιού, απο βρέφος σε μωρό, απο μωρό σε παιδί. Σχεδόν υποσυνείδητα αφέθηκα στην παιδική αθωότητα και ειλικρίνεια, στον πραγματικό ενθουσιασμό, στα γέλια της και τα παλαμάκια κάθε που με βλέπει πλέον. Η μικρή χαίρεται πραγματικά κάθε που θα βρεθώ μπροστά της και αυτό είναι όμορφο, είναι πηγαίο και τόσο ζωντανό! Παίζουμε τα πάντα και με τα πάντα! Χθες είχαμε μια λεκάνη ρούχων και μια τη φορούσαμε καπέλο, μια την έβαζα μέσα και την τσουλούσα σε όλο το σπίτι. Είναι ένα όμορφο, μικρό πλασματάκι που ποτέ δεν γκρινιάζει αλλά τρέχει να εξερευνήσει τη ζωή. Έχει τόση ζωή να δει ακόμη, τόσο κόσμο να ανακαλύψει! Κάποτε είμασταν κι εμείς έτσι, ανέπαφοι απο κάθετι κακό, κάτω απο τα φτερά της μάνας μας και των άλλων συγγενών. Σκέφτεσαι διάφορα για τη ζωή όταν παρακολουθείς ένα μωρό...Σκέφτεσαι γιατί να μην είναι οι άνθρωποι σαν παιδιά; Γιατί να μη χαίρονται την κάθε μέρα; Γιατί να μην χαμογελούν συχνά; Γιατί να μην έχουν καθαρό βλέμμα; Μας έπνιξαν τα άγχη και τα λάθη, δεν χαμογελάμε, δεν χαιρόμαστε με τα μικρά πράγματα της ζωής! Κακώς! Το πιτσιρίκι μου έδειξε δίχως να το ξέρει πως σε τούτο τον κόσμο και τη χώρα που όλα γέρνουν, η παιδική ηλικία μένει για πάντα η ίδια. Είναι τα χρόνια που μαθαίνουμε τη ζωή. Οι μέρες που μαθαίνουμε πως όταν πέσεις θα σηκωθείς, πως δεν είναι λάθος σου, απλά μαθαίνεις να περπατάς! Είναι εκείνες οι στιγμές ανεκτίμητες όταν βλέπεις κάτι για πρώτη φορά, τη βροχή, μια πεταλούδα να πετάει, τη θάλασσα. Έχετε δει την ταινία "Το δέντρο της ζωής"; E αυτό είναι το παιδικό βλέμμα!

Η μικρή και να μεγαλώσει, πήρε τη θέση της στην καρδιά μου.Με γύρισε πίσω σε κάτι αθώο, σε μια ηλικία που είχα παντελώς ξεχάσει, γιατί συνέβησαν τόσα απο τότε! Λέτε να μου βγήκε και το μητρικό ένστικτο; Μπορεί, αν και τη μικρή την βλέπω πιο πολύ σαν ένα όμορφο χαρούμενο κοριτσάκι που ξέρει να ζει και διψάει να δει τι είναι πίσω απο την κουρτίνα και που έχεις κρύψει το κομπολόι σου που της αρέσει πραγματικά.

Χρόνια πολλά κοριτσάκι μου! Ελπίζω όταν θα μεγαλώσεις και θα χω μεγαλώσει κι εγώ να περνάς να λες ένα "γειά"! έτσι για χάρη των παλιών μας στιγμών! Να σε βλέπω έφηβη και να λέω "κοίτα πως είμασταν όλοι, κοίτα τα νιάτα πως είναι". Να μας θυμίζεις πως Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ! Είναι απίστευτο τελικά να βλέπεις να μεγαλώνει ένα παιδί, είναι ένα μικρό θαύμα!

κάτι μας "χαλά" αλλά κάτι μας "φτιάχνει"επίσης!

Σήμερα κάτι μου χάλασε τη διάθεση (δεν θα πω τι γιατί κοντεύει 00.00 κι αυτό σημαίνει πως θα αλλάξει η μέρα σε πολύ λίγο και δεν αξίζει). Τη στιγμή που "χαλάστηκα" άνοιξα το ραδιόφωνο και έπεσα στο παρακάτω τραγούδι! Απο την ταινία Sweet November. Πολλοί συνειρμοί με μιας! Χαμογέλασα στον καθρέφτη και είπα απο μέσα μου "εγώ να χαλαστώ; Εδώ περάσα τα χειρότερα!Όχι δεν θα χαλαστώ!"
Ένα τραγούδι αρκεί λοιπόν για να σε φέρει στα ίσα σου και να πεις---Δεν χαλιέμαι για κανέναν και με κανέναν"!!!! think positive, έχει και πανέμορφο φεγγάρι απόψε!!!

Το στερνό τους καλοκαίρι

ΠΙΣΩ ΜΟΥ ΓΚΡΕΜΟΣ, ΜΠΡΟΣ ΜΟΥ ΠΟΤΑΜΟΣ!

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ ΦΥΓΑΝΕ, 
ΜΗ ΡΩΤΗΣΕΙΣ, ΜΗ ΡΩΤΑΣ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝΕ
ΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΨΑΝΕ, ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΤΟ
ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ ΓΡΑΨΑΝΕ....

στίχοι Νίκος Γκάτσος

Πόση αλήθεια κρύβουν τούτες οι λέξεις!
Τα παιδιά που φύγανε, τι γίνανε; Ποιός ξέρει...;
Θα γέρασαν θαρρώ. Το τελευταίο τους καλοκαίρι αρνήθηκαν, είδαν πως τίποτα δεν γίνεται όπως πριν και εγκατέλειψαν, τα παράτησαν, έφυγαν αφήνοντας μοναδικό σημάδι κάπου στο πουθενά το όνομά τους! Α ρε ζωή, τελικά τρία γράμματα!

OXI ΑΠΛΑ ΡΟΖ ΚΟΡΔΕΛΑΚΙ

Το SCAR-PROJECT ξαναβρέθηκε μπροστά μου στη
LIFO

Ο καρκίνος του μαστού αφήνει ουλές, δεν θα έπρεπε όμως να ντρεπόμαστε γι αυτές. Οι ουλές ήρθαν μόνες τους δίχως να τις θέλουμε, έμειναν χωρίς να το επιθυμούμε αλλά έγιναν τόσο δικές μας που πολλές φορές αναρωτιέμαι....πως ήμουν πριν την μαστεκτομή και άνευ σιλικόνης; 

Μήπως όλα στη ζωή δεν είναι συνήθεια; Αμ είναι!

Θεωρώ πως οι γυναίκες που στήθηκαν μπροστά στο φακό του David Jay ήταν κάτι παραπάνω απο "Ατζελίνες", δεν συμφωνείτε;;;

Καλό βράδυ! Κάπου κάτω απο τις μπλούζες μου στο ύψος της καρδιάς και στο απέναντι μέρος του στέρνου, έχω και εγώ 2 τέτοιες ουλές! Μόνο ένας άνθρωπος με ευαισθησίες θα μπορέσει να σκύψει επάνω τους με θάρρος, αγάπη και τρυφερότητα. ΟΧΙ λύπη και οίκτο, αυτό ΔΕΝ μας πάει!

Χριστός Ανέστη!

Δεν προλάβαμε να ανταλλάξουμε ευχές! Αυτός ο χρόνος...τρελλός και "φευγάτος" πια!

Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά! Εύχομαι το φετινό Πάσχα να το περάσατε όπως θέλατε! Για όσους είστε στη μάχη με τον καρκίνο μακάρι να ήταν κάπως καλύτερες οι Άγιες μέρες!

Εγώ γύρισα σήμερα απο το νησί, όπου και έκανα βολτίτσες, το πρώτο μου μπάνιο και χαλάρωσα σωματικά και ψυχικά! Βρέθηκα με παλιούς παιδικούς φίλους που πάντα λες και έχουν ραβδί σε γυρίζουν πίσω στα χρόνια της αθωότητας, τότε που πιτσιρίκια, ούτε που φορούσαμε μαγιώ στις παραλίες. Συνάντησα και νέους ανθρώπους, καινούρια πρόσωπα. Ήταν γενικότερα μια αφαίρεση πολλών εννοιών αυτές οι τελευταίες μέρες. Θα ποστάρω σύντομα και φωτό...!

Αυτό που μου έμεινε πιο πολύ ήταν η ημέρα Σάββατο. Λίγες ώρες πριν τη βραδινή Ανάσταση του Κυρίου, εγώ φόρεσα μαγιώ μπήκα στο αυτοκίνητο, άνοιξα τα παράθυρα και έβαλα μπρος για τη θάλασσα! Με τέρμα τη μουσική, με τους ήχους της φύσης να είναι πλέον καλοκαιρινοί, πήρα τις στροφούλες μέχρι να δω γαλάζιο. Κάθε που φτάνω στο ίδιο ψηλό σημείο, με την πανοραμική τιρκουάζ θέα (μα κάθε φορά) θυμάμαι το καλοκαίρι εκείνο. Τη ζεστασιά του, τη βραδινή δροσιά του, την άλμη του, τα χαμόγελα,την ξενοιασιά του, τη "Σ". Σπουδαίο πράγμα οι αναμνήσεις, ειδικά εκείνες, οι όμορφες...μπορούν να γίνουν το καταφύγιό σου στα δύσκολα! Αυτό λοιπόν το πρόσφατο Σάββατο είχα τόοοοοσηηηηη χαρά για τη θέα που αντίκρισα και για την πρώτη βουτιά που θα έκανα για φέτος, που σάστισα με τον ίδιο μου τον εαυτό. "Μπορεί και να μην άλλαξα τόσο" σκέφτηκα. Μπορεί να έχω ακόμη την ίδια λαχτάρα για τα μικρά, για τη φύση, για τους ανθρώπους! Δεν πάγωσε τίποτα μέσα μου, αυτό είναι ο πιο σημαντικό! Σαν να μην πέρασε μια μέρα!!!Μόνο η "Σ" έλειπε απο την εικόνα.
Εκείνη τη μέρα κατάλαβα πως δεν μπορούμε να φέρουμε τον χρόνο πίσω μα ούτε και να κερδίσουμε τις μέρες τις "φυλακής" μας με τον καρκίνο. Εκείνες οι μέρες γράφτηκαν στο προσωπικό ημερολόγιο του καθένα, άλλοτε ως δύσκολες, άλλοτε κάπως πιο εύκολες, άλλοτε με λίγο χρώμα άλλοτε τελείως μαύρες. Αυτό όσο πιο γρήγορα το αποδεχτούμε τόσο το καλύτερο!Παίρνουμε ως δεδομένο πως χάσαμε χρόνο απο τη ζωή μας και πως επιθυμούσαμε να πιάσουμε τη ζωή απο εκεί που την αφήσαμε αλλά όταν προσπαθήσαμε να το κάνουμε σε συνδυασμό με τους άλλους δεν το πετύχαμε. Όλα γύρω μας ήταν ΑΛΛΑ, έτσι απλά άλλα, διαφορετικά και δίχως εξήγηση. Εγώ όταν το κατάλαβα αυτό, μετά απο τρία χρόνια, άρχισα να κάνω αυτά που ήθελα, μη στηριζόμενη στους "άλλους" και κατάφερα να τα προσφέρω στον εαυτό μου αυτά που ήθελα. Ήθελα βόλτα και δεν έβρισκα παρέα, πήγαινα μόνη μου ή φρόντισα να βρώ και άλλες παρέες που να θέλουν την ίδια βόλτα;-)
Για όλα κάποια στιγμή έρχεται η λύση.......απλά θέλει υπομονή, και ποιος απο εμάς τους καρκινοπαθείς την έχει;;;ΚΑΝΕΙΣ θα έλεγα με σιγουριά.
Όμως η ζωή είναι ωραία, έχει και αρκετή μαγκιά και εκεί που κάποτε σε κλώτσησε, εκεί και σε τοποθετεί αργότερα σε μια νέα αρχή, στον σωστό δρόμο γιατί σίγουρα κάπου στην πορεία είχες χαθεί μες στα νοσοκομεία και τις θεραπείες.

Ναι, η ζωή είναι ωραία, και ξέρω είναι κλισέ, αλλά δεν φοβάμαι να το πω σε εσάς, γιατί δεν είμαι καμιά κοπελίτσα άνετη κι ωραία που απλά αναμασω τις φιλοσοφίες των άλλων. Είμαι μια κοπέλα στα 32 που στη σύντομη πορεία μου σε τουτη τη γη πέρασα και απο ένα καρκινάκι! Ναι, η ζωή είναι ωραία, δεν το βλέπεις μέσα στην ταλαιπωρία σου, στους εμετούς, στο ξεμάλλιασμα, στα πρηξίματα στην απουσία του στήθους, μα όταν κόψεις το νήμα και τελειώσεις με όλα αυτά, τότε θα δεις πως άξιζε ο αγώνας σου. Δεν νομίζω να είναι πολλοί οι αθλητές που τρελλαίνονται καθώς τρέχουν, απλά το έχουν συνηθίσει, τη νίκη όμως και τον τερματισμό κανείς δεν εμίσησε!
Έτσι και στον στήβο του καρκίνου, κανείς ΦΥΣΙΚΑ δεν θέλει να μπλεχτεί, κανείς δεν θέλει να τα περάσει, όλοι μας ανατριχιάζουμε στην ιδέα της χμθ αλλά, όταν όλα αυτά τελειώσουν τότε έχουμε τον αέρα του νικητή, τη χαρά του πρωταθλητή. Θέλουμε να ζήσουμε στα άκρα, να μη μας ξεφύγει "ούτε γωνίτσα απο αυτή τη ζωή"!

Σας φιλώ! Σας έχω μέσα στην καρδιά μου! Όταν περνάω καλά, πραγματικά σας σκέφτομαι με ένα χαμόγελο "μακάρι να μπορούσατε να με δείτε" θα παίρνατε πολύ κουράγιο για τη ζωή μετά τον καρκίνο!
ΦΙΛΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ 

Μεγάλη Παρασκευή!

Φίλοι μου σας αφήνω. Ίσως να μην ποστάρω καν αυτές τις μέρες γιατί θα λείπω στο νησί ως την Τρίτη. Να με σκέφτεστε εκεί κάπου στο Ιόνιο, με θέα την (αγαπημένη μου) θάλασσα!
Να προσέχετε τον εαυτό σας!
Να εκτιμάτε και τα "μικρά" της ζωής!

Σας εύχομαι πάνω απο όλα ΥΓΕΙΑ! Να έχετε ένα όμορφο Πάσχα, όσο γίνεται πιο ήρεμο, ψυχικά και
σωματικά!

Υ.Γ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ!

φιλιά!

(το SweetDecember είναι πια στο youtube Sweet December mastektomi, αλλά και στο Facebook)

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!

Γειά σας φίλοι μου!

Ευχαριστώ όλους εσάς που περνάτε απο εδώ κι όλους εσάς που μου στέλνετε e-mail ή σύντομα λογάκια στο FB!

Δεν έχω λόγια για την παρέα σας τα τελευταία 5 χρόνια! Περασαμε μαζί τα δύσκολα, μαζί και τα πιο εύκολα, και τις όμορφές μου στιγμές!

Πέντε χρόνια δεν είναι λίγα! Κρύβουν τόσους μήνες και άλλες τόσε μέρες! Μέρες που περνούσα μόνη, μέρες με παρέα, μέρες με όλους εσάς!

Χθες στο γυμναστήριο, καθώς έβλεπα στον καθρέφτη τον νέο μου εαυτό να τρέχει πάνω στον διάδρομο, αναρωτήθηκα...απο το 2007 ως τώρα, ήταν περισσότερες οι καλές ή οι κακές στιγμές;

Περισσότερες σκέφτηκα ήταν οι κακές στιγμές...ήταν οι στιγμές της αναμέτρησης με τον εαυτό μου και τους γύρω μου δύσκολες, ήταν η μοναξιά ζόρικη, ήταν το σκοτάδι πυκνό κάθε φορά που κάποιος δεν καταλάβαινε τις ανάγκες μου. Ήταν πολλές οι άσχημες στιγμές, οι στιγμές της ανασφάλιας, της αμφισβήτησης, της κόντρας. Οι καυγάδες με τα αγαπημένα πρόσωπα, το να μην μπορείς να πιάσεις τη ζωή απο εκεί που την άφησες. Όλα αυτά που έχασες, οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες απο τη ζωή σου που δεν γυρίζουν πίσω. Μια μικρή φυλακή στην οποία ο καρκίνος σε πετάει με το "έτσι θέλω". Πως να κερδίσεις τον χαμένο χρόνο; Πως να μάθεις να ζεις απο την αρχή; Γιατί να πρέπει να τα κάνεις εσύ όλα απο την αρχή, ενώ οι γύρω σου συνεχίζουν τη ζωή τους σε ευθεία γραμμή; Είναι κουραστικό! Είναι ψυχοφθόρα τα "άλλα μήκη κύματος" στα οποία εκπέμπουν οι άλλοι. Μήπως όμως έχεις και πολλές επιλογές;;; Οι επιλογές με το πέρασμα των χρόνων μικραίνουν! Αυτή είναι η ζωή.

Οι άσχημες στιγμές και αναμνήσεις στις βαλίτσες της ζωής μου είναι πολλές, περισσότερες απο τις όμορφες. Βγήκα πληγωμένη απο όλη αυτή την περιπέτεια όμως έμαθα να γλύφω τις πληγές μου. Ίσως αυτή να είναι η τύχη μου! Η δύναμη της ψυχής μου που φανερώθηκε στα 27, το πνεύμα μου που κολύμπησε και βγήκε απο τη θάλασσα και επέζησε της περιπέτειας! 

Οι άσχημες στιγμές είναι πολλές, οι όμορφες όμως, αν και λίγες ανθίζουν μέσα μου! Και ανθίζουν δυνατά, και έρχονται σε τέλεια αντίθεση με τις κακές. Έμαθα να πολλαπλασιάζω το καλό στην καθημερινότητά μου, το απλό, το μικρό. Να προσπαθώ κάθε μέρα να διώχνω τη μιζέρια απο μέσα μου, να προσπαθώ να καλμάρω τον εαυτό μου, να προσπαθώ να μην με επηρεάζουν οι άλλοι και οι συμπεριφορές τους! Δεν τα καταφέρνω πάντα, κι αυτό ήταν το αδύνατό μου σημείο τα τελευταία 5 χρόνια, η ψυχολογία μου ήταν στα χέρια των άλλων. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω...είχα ανάγκη απο ανθρώπους σε όλο αυτό το περίεργο "παιχνίδι". Οι άνθρωποι ήταν για μένα ο "θεός" στον οποίο προσευχόμουν. Μια βόλτα μαζί τους και ήμουν περδίκι! Επειδή όμως δεν είχα πάντα αυτό που ευχόμουν, έμαθα (σε διάστημα 3 χρόνων) να μην εναποθέτω ελπίδες εκεί που δεν θα ανθίσουν. Έμαθα να προχωρώ. Και πιστέψτε με, δεν ήθελα καθόλου να προχωρήσω κι έκανα προσπάθεια ΑΚΟΜΗ και γι αυτό, ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΩ! Γιατί όλοι πιστεύω πως προτιμούμε τα γνώριμα και στα γνώριμα γυρίζουμε κι εκεί θέλουμε για πάντα να μείνουμε. Όμως αν τα γνώριμα αλλάζουν και αλλοιώνονται με το χρόνο, τότε τι κάνεις; Εσύ θες να μείνεις ίδιος αλλά το περιβάλλον σου έχει αλλάξει! Άρα κάτι απ έξω σου, σου φωνάζει ΑΛΛΑΞΕ κι εσύ γιατί εμείς τρέχουμε, δεν μας προλαβαίνεις όπως είσαι, τρέχα, τα τρένα φεύγουν. Απο την άλλη ποιός είπε πως τα τρένα είναι μετρημένα; Ποιός μας άφησε το timetable πριν μπει στην ταχία του; Και ποιός υπογράφει πως μπήκε στο σωστό τρένο;;;Όλα είναι θέμα συμπτώσεων, τύχης, μιας στάλας μυαλού και ενός τόνου σωστής κρίσης. Αλλά πόσοι στη ζωή ακολουθούν συνταγή; Οι περισσότεροι παρασύρονται απο διάφορες σειρήνες, άρα δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν το καλό απο το καλύτερο...έτσι δεν είναι; Κι εγώ κάπου γύρω απο αυτό το καζάνι βράζω...
Αυτά για σήμερα!
Έξω μύρισε Μάης απο τώρα! Μια βόλτα στη θάλασσα θα κάνει τη δουλειά της. Μια βόλτα στη θάλασσα θα μου θυμίσει πόσο μικροί είμαστε εμείς μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, θα μου θυμίσει πως η ίδια η ζωή είναι σαν τη θάλασσα "πότε ήρεμη και πότε φουρτουνιασμένη". Θα κοιτάξω το γαλάζιο της και θα πω
"άξιζε αυτό το ταξίδι σε τούτο τον δύσκολο κόσμο, για λίγες, για ελάχιστες στιγμές καλές, μα άξιζε!!!"
Ο μεγάλος Έλληνας ποιητής Οδ. Ελύτης το έχει πει χρόνια τώρα:

Κυριακή και σήμερα!

Η αλήθεια είναι πως αν δεν πίστευα στον εαυτό μου τόσο πολύ, έστω και υποσυνείδητα δεν θα τα είχα καταφέρει με τον καρκίνο. Ναι, αυτή είναι η αλήθεια! Βρήκα τη δύναμη μέσα απο τον εαυτό μου να συνεχίσω! Με βοήθησαν και οι φίλοι και συγγενείς, δεν λέω, αλλά πρώτα απο όλα σε βοηθάει ο ίδιος σου ο εαυτός. Αυτός θα σου δώσει τη δύναμη να σηκωθείς απο το κρεβάτι, να ψάξεις τον ήλιο, να βγεις απο το σπίτι, να "κάνεις" πως δεν τρέχει τίποτα. Οι γύρω σου απλά θα στο ενισχύσουν. 

Με βοήθησε ο εαυτός μου γιατί αξιολόγησα σωστά τη μέχρι τότε πορεία μου σε τούτη τη γή, γιατί κοιτώντας πίσω τη ζωή μου πριν τον καρκίνο, ένιωσα γεμάτη! Είχα κάνει ένα σωρό πράγματα για τα οποία ήμουν περίφανη στα κρυφά, πράγματα τα οποία είχαν γεμίσει το "βιβλίο της ζωής" μου με χρώμα.

 Όταν συναντάς τον καρκίνο, τότε καταλαβαίνεις τι έχεις κάνει στη ζωή σου ως εκείνη τη στιγμή, τότε "ζυγιάζεις" το πριν...ήταν καλό; Άξιζε το ταξίδι σου ως εδώ; Κι εγώ, μέσα σε μια νύχτα είδα πως κάτι είχα κάνει στη ζωή μου, είδα πως ήμουν αυτόνομη, ανεξάρτητη, ετερόφωτη, πως είχα ένα δυνατό μυαλό που το είχα πολλές φορές προκαλέσει μέσω των σπουδών μου και των σκέψεών μου! Κι αυτό ήταν ένα θαύμα μέσα μου! Μια σουπερ αποκάληψη! Είχα τις σπουδές μου, την καλλιέργειά μου, τα ταξίδια μου, μια σφαιρική άποψη για τον κόσμο! Δεν περίμενα κανέναν "να μου ανοίξει τα μάτια" δεν χρειαζόταν να ψάξω για μέντορες! 

Το μυαλό και η καρδιά μου είχαν εφόδια και γι αυτή τη μάχη, αυτό το ανακάλυψα στην πορεία! Γιατί στον αναγκαστικό σου χορό με τον καρκίνο, θες εφόδια, θες ένα δυνατό μυαλό. 

Σήμερα 5 χρόνια μετά, θεωρώ πως ήταν η μεγαλύτερη δοκιμασία που έχω περάσει (τι άλλο θα μπορούσε να είναι θα αναρωτηθείτε). Όμως σήμερα, με το χέρι στην καρδιά, είναι πάρα πολλά όλα όσα έχουν μέσα μου ξεθωριάσει απο το χρόνο! Οι αναμνήσεις οι καινούριες σκέπασαν τις παλιές...ίσως πλέον ο χρόνος για μένα είναι τόσο πολύτιμος που δεν αξίζει να τον σπαταλώ για τις μέρες της "φυλακής μου" τότε.
Κάποιες στιγμές σίγουρα μελαγχολώ...ίσως είναι εκείνες οι στιγμές που δεν μπορώ να δω το μέλλον, γιατί δύσκολα να το μαντέψει κανείς μας. Όμως όταν βλέπω πως ο καθένας τους τραβάει το δρόμο του και δεν μένει στο παρελθόν μα ούτε και προβληματίζεται για το μέλλον, προσπαθώ κι εγώ να μην κάνω σκοτεινές σκέψεις. Προσπαθώ να φτιάχνω μια καθημερινότητα με αυτά που έχω και τους ανθρώπους που θέλουν αφθόρμητα να βρίσκονται κοντά μου. Νομίζω αυτά τα δύο είναι ένα βήμα πιο κοντά προς μια "καλή ζωή".

Αν δεν πιστέψουμε πρώτοι εμείς στον εαυτό μας, δεν θα πιστέψει άλλος κανείς σε εμάς, σε έναν κόσμο όπου σπανίζουν τα "καλά λόγια" και οι εκφράσεις θαυμασμού! Μην παραμελείτε τον εαυτό σας! Νταντέψτε τον και κανακέψτε τον σαν να ήταν κάποιος δίπλα σας που αγαπάτε και θέλετε συχνά να του υπογραμμίζετε την αγάπη σας για να μην τον χάσετε :-)

ένα άρθρο για τον κακρίνο

Διαβάστε ένα ενδιαφέρον άρθρο για τον καρκίνο, απο τη Lifo

LIFO: Καρκίνος-Η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος

για το τι τον προκαλεί ("έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις"-λέει)

ξεκινάει απο το μυαλό μας όταν αφουγκράζεται τα συναισθήματά μας

 "H ασθένεια είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των εσωτερικών συγκρούσεων"

"Εάν η σύγκρουση που βιώνετε στη σχέση σας με το άλλο άτομο είναι πολύ έντονη και δεν καταφέρνετε να εκφράσετε όλη τη δυσαρέσκεια που αισθάνεστε, είναι πολύ πιθανό ο εγκέφαλος να ξεκινήσει πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων (δηλαδή καρκινικών κυττάρων) για να χωνέψει αυτό που δεν μπορείτε να χωνέψετε…" 

“το να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους (με σεβασμό βέβαια), να αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους, να συγχωρεί. Ας πάρουμε αυτές τις αρχές μία μία, για να εξετάσουμε με ποιο τρόπο μπορούν να μας κάνουν να αποφύγουμε τις ασθένειες ή να μας θεραπεύσουν...
να εκφράζουμε τις ανάγκες μας : πολλές απογοητεύσεις, πολλές καταστάσεις στρες προέρχονται από το γεγονός ότι αφενός, λίγοι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν συνειδητά τις αληθινές ανάγκες τους και αφετέρου, ακόμη πιο σπάνιοι είναι εκείνοι που έχουν την ικανότητα να τις εκφράσουν με κατάλληλο τρόπο. Συνεπώς, συσσωρεύουμε μίση και μνησικακίες, μένουμε μπλοκαρισμένοι σε αδιέξοδα. Αισθανόμαστε βέβαια ότι κάτι δεν μας ταιριάζει, αλλά δεν γνωρίζουμε πώς να ξεφύγουμε. Μας συμβαίνουν συχνά απαράδεκτα πράγματα. Εντούτοις τα δεχόμαστε, επειδή δεν γνωρίζουμε ούτε καν τα όριά μας, σχετικά με το τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε" 

"Το να ξαναμάθουμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα όριά μας για όσα δεν θέλουμε πια, το να είμαστε ικανοί να τα εκφράσουμε στους συνομιλητές μας, χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειες, αυτό είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να προλάβουν ή να θεραπεύσουν τις ασθένειες που προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις. - να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας : Το συναίσθημα μοιάζει με το σύμπτωμα." 

"Πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δεν συνέβηνα μη τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος ; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση ; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Σημειώστε ότι ακόμη και ο υπολογισμός είναι λανθασμένος : θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δεν λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί. Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε". 

ΦΡΟΝΤΙΣΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ! 

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΤΕΝΑΧΩΡΟΥΝ Η' ΜΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕΖΟΥΝ Η' ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΖΟΥΝΕ ΜΙΑ ΧΑΡΑ, ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΟΥΝ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ!

ΒΡΕΙΤΕ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΠΙΣΩ, ΝΑΙ, Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ!