Κυριακή και σήμερα!

Η αλήθεια είναι πως αν δεν πίστευα στον εαυτό μου τόσο πολύ, έστω και υποσυνείδητα δεν θα τα είχα καταφέρει με τον καρκίνο. Ναι, αυτή είναι η αλήθεια! Βρήκα τη δύναμη μέσα απο τον εαυτό μου να συνεχίσω! Με βοήθησαν και οι φίλοι και συγγενείς, δεν λέω, αλλά πρώτα απο όλα σε βοηθάει ο ίδιος σου ο εαυτός. Αυτός θα σου δώσει τη δύναμη να σηκωθείς απο το κρεβάτι, να ψάξεις τον ήλιο, να βγεις απο το σπίτι, να "κάνεις" πως δεν τρέχει τίποτα. Οι γύρω σου απλά θα στο ενισχύσουν. 

Με βοήθησε ο εαυτός μου γιατί αξιολόγησα σωστά τη μέχρι τότε πορεία μου σε τούτη τη γή, γιατί κοιτώντας πίσω τη ζωή μου πριν τον καρκίνο, ένιωσα γεμάτη! Είχα κάνει ένα σωρό πράγματα για τα οποία ήμουν περίφανη στα κρυφά, πράγματα τα οποία είχαν γεμίσει το "βιβλίο της ζωής" μου με χρώμα.

 Όταν συναντάς τον καρκίνο, τότε καταλαβαίνεις τι έχεις κάνει στη ζωή σου ως εκείνη τη στιγμή, τότε "ζυγιάζεις" το πριν...ήταν καλό; Άξιζε το ταξίδι σου ως εδώ; Κι εγώ, μέσα σε μια νύχτα είδα πως κάτι είχα κάνει στη ζωή μου, είδα πως ήμουν αυτόνομη, ανεξάρτητη, ετερόφωτη, πως είχα ένα δυνατό μυαλό που το είχα πολλές φορές προκαλέσει μέσω των σπουδών μου και των σκέψεών μου! Κι αυτό ήταν ένα θαύμα μέσα μου! Μια σουπερ αποκάληψη! Είχα τις σπουδές μου, την καλλιέργειά μου, τα ταξίδια μου, μια σφαιρική άποψη για τον κόσμο! Δεν περίμενα κανέναν "να μου ανοίξει τα μάτια" δεν χρειαζόταν να ψάξω για μέντορες! 

Το μυαλό και η καρδιά μου είχαν εφόδια και γι αυτή τη μάχη, αυτό το ανακάλυψα στην πορεία! Γιατί στον αναγκαστικό σου χορό με τον καρκίνο, θες εφόδια, θες ένα δυνατό μυαλό. 

Σήμερα 5 χρόνια μετά, θεωρώ πως ήταν η μεγαλύτερη δοκιμασία που έχω περάσει (τι άλλο θα μπορούσε να είναι θα αναρωτηθείτε). Όμως σήμερα, με το χέρι στην καρδιά, είναι πάρα πολλά όλα όσα έχουν μέσα μου ξεθωριάσει απο το χρόνο! Οι αναμνήσεις οι καινούριες σκέπασαν τις παλιές...ίσως πλέον ο χρόνος για μένα είναι τόσο πολύτιμος που δεν αξίζει να τον σπαταλώ για τις μέρες της "φυλακής μου" τότε.
Κάποιες στιγμές σίγουρα μελαγχολώ...ίσως είναι εκείνες οι στιγμές που δεν μπορώ να δω το μέλλον, γιατί δύσκολα να το μαντέψει κανείς μας. Όμως όταν βλέπω πως ο καθένας τους τραβάει το δρόμο του και δεν μένει στο παρελθόν μα ούτε και προβληματίζεται για το μέλλον, προσπαθώ κι εγώ να μην κάνω σκοτεινές σκέψεις. Προσπαθώ να φτιάχνω μια καθημερινότητα με αυτά που έχω και τους ανθρώπους που θέλουν αφθόρμητα να βρίσκονται κοντά μου. Νομίζω αυτά τα δύο είναι ένα βήμα πιο κοντά προς μια "καλή ζωή".

Αν δεν πιστέψουμε πρώτοι εμείς στον εαυτό μας, δεν θα πιστέψει άλλος κανείς σε εμάς, σε έναν κόσμο όπου σπανίζουν τα "καλά λόγια" και οι εκφράσεις θαυμασμού! Μην παραμελείτε τον εαυτό σας! Νταντέψτε τον και κανακέψτε τον σαν να ήταν κάποιος δίπλα σας που αγαπάτε και θέλετε συχνά να του υπογραμμίζετε την αγάπη σας για να μην τον χάσετε :-)