Σήμερα έλειπα απο το σπίτι όλη την ημέρα! Κόντεψα να πάθω ιδρυματισμό καθώς πέρασα ατελείωτες ώρες σε μια κλινική. Αυτή τη φορά η παραμονή μου εκεί δεν είχε να κάνει με εμένα και την υγεία μου αλλά είχε να κάνει με κάποια άλλη και το παιδί της!
Η "Σ" γέννησε σήμερα το βράδυ ένα αγοράκι (κανείς δεν ήξερε το φύλο) κάπου 3 κιλά. Η "Σ" πάντα έλεγε πως περίμενε "πως και πως" να έρθει μια μέρα που θα πάμε σε μια κλινική αλλά θα είναι για ΚΑΛΟ! Έτσι για να ξορκίσουμε το (δικό μου) ΚΑΚΟ που μας είχε κρατήσει κάποτε σε κλινική για πολλές ώρες. Κι έτσι κι έγινε! Σήμερα μαζευτήκαμε η οικογένειά της, ο σύζυγός της κι εγώ και περιμέναμε..και περιμέναμε...Εγώ πρώτα απο όλα περίμενα να είναι καλά η μαμά και να τελειώνει με τους πόνους της, έπειτα να είναι καλά το παιδάκι που θα ερχόταν είτε κοριτσάκι είτε αγοράκι. Καθώς δεν χάνω εύκολα ευκαιρίες στη ζωή, έψαξα το παράθυρο του δωματίου-χειρουργείου όπου η "Σ" γεννούσε και άκουσα όλη τη γέννα! Άκουσα τη "Σ" να δίνει τον δικό της αγώνα για να φέρει ένα παιδί στη ζωή, άκουσα το πρώτο κλάμα αυτού του παιδιού, τον γιατρό να λέει "αγόρι!αγόρι!"...εκεί, στο κρύο του Δεκέμβρη, σήμερα, έξω απο το παράθυρο δεν κουνήθηκα καθόλου. Η "Σ" δεν άκουσε τίποτα από το χειροκρότημά μου όταν ολοκληρώθηκε η διαδικασία, αλλά εγώ της το χάρισα, εκεί έξω στην παγωνιά, και στην ηρεμία της νύχτας, γιατί ακόμη και στη γέννα αυτή έδειξε τον "παλικαρίσιο" της χαρακτήρα.
Ήταν μια στιγμή μοναδική, ήταν ένα όμορφο κλείσιμο της εβδομάδας μου που είχε αρχίσει με την επέτειο της επέμβασής μου! Πρίν πέντε χρόνια, στα χειρουργεία μιας άλλης κλινικής, πάνω στο φορείο εγώ, δίχως τα μυωπικά μου γυαλιά και άνευ φακών επαφής, έβλεπα τον κόσμο θολό περιμένοντας τη σειρά μου για να "ανέβω" στο χειρουργικό τραπέζι. Εκεί, βιώνοντας την πιο περίεργη αναμονή της ζωής μου, άκουσα το κλάμα ενός παιδιού που μόλις είχε αφήσει το σώμα της μαμάς του για να γνωρίσει αυτόν τον κόσμο. Ένα κλάμα πρώτο, δυνατό, όλο ένταση για ζωή και νεύρο απο την παράξενη αλλαγή. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα την ειρωνία της ζωής, ένας άνθρωπος έφτασε ενώ ένας άλλος, στο διπλανό δωμάτιο θα ναρκωθεί και όταν ξυπνήσει θα ακούσει τι τροπή θα πάρει η ζωή του, αν θα υπάρξει ζωή μετά το χειρουργείο...Ευτυχώς για εμένα, μετά απο κόπο και κούραση υπήρξε ζωή και μετά το χειρουργείο, και μερικές φορές σκέφτομαι εκείνο το παιδάκι που γεννήθηκε στις 3 Δεκέμβρη του 2007 και σκέφτομαι πως τώρα θα πηγαίνει νήπια! Μόνο με τα παιδιά καλαταβαίνεις πόσο τρέχει ο χρόνος. Πότε βγήκανε απο την κοιλιά και πότε πάνε στο σχολείο...
Ο μικρός της "Σ" είναι μια χαρά, καλά είναι και η ίδια. Κάπως έτσι σήμερα η παρέα μας μεγάλωσε...και στη θάλασσα που τόσο αγαπάμε και η "Σ" και εγώ θα έχουμε και έναν πιτσιρικά μαζί φέτος και για πολλά χρόνια, μέχρι να μας βαρεθεί και να τρέχει με της παρέες του και τα κορίτσια. -Η "Σ" κι εγώ-...καιρό είχα να το γράψω αυτό. Τη "Σ" την γνώριζα απο το Γυμνάσιο χωρίς όμως να κάνουμε παρέα, η παρέα μας ξεκίνησε το 2003. Ήταν ένα φρέσκο χαρούμενο κορίτσι, χαμογελαστό και κεφάτο, γεμάτο ζωή και δίψα για βόλτα, παρέα, θάλασσα και έξω. Η εξωστρέφια και η συνεχής έκφραση των συναισθημάτων της με κάθε τρόπο τότε με αφόπλιζε, ήταν το άλλο άκρο απο αυτό που ήμουν εγώ, ναι μεν αισιόδοξη και φανατική οπαδός του έξω και της παρέας αλλά πολύ πιο συγκρατημένη. Διαφορετικές αλλά με μερικές ομποιότητες, ζώντας πολλές ώρες μαζί της, περνώντας μέρες ολόκληρες παρεάς μαζί της, παρασύρθηκα στον δικό της κόσμο και είδα τη ζωή με άλλη ματιά, εκείνη, τη δική της την εφήμερη, την μονίμως γιορτινή! Εκείνη πάλι, είδε τη ζωή με τα δικά μου μάτια (κι ας μην το παραδέχεται πως μετά τα τόσα χρόνια "την άλλαξα" σε κάτι) βρηκε τη φιλία, τη ζεστασιά που της χάρισα, το αμείωτο καθημερινό μου ενδιαφέρον, την αγάπη μου για το σινεμά και την τέχνη, την επιμονή μου να βλέπω την θετική πλευρά των πραγμάτων, την αστείρευτη αισιοδοξία μου και άφησε λίγο την επιφάνεια, μεγαλώνοντας είδε κι αυτή τον κόσμο μέσα απο τα μάτια μου, υιοθέτησε λίγο απο τον ανθουσιασμό μου και τον ρομαντισμό μου και ας τα χαρακτηρίζει κατά καιρούς "παιδικά". Απο το 2003 ως τώρα η μία ποτέ δεν άφησε την άλλη (κι αυτό μας συμβαίνει για πρώτη φορά σε φιλίες και στις 2 μας), έστω και στη σκέψη, κι ας μην μπορούσαμε να είμαστε πολλές φορές μαζί λόγω χλμ αποστάσεων ή υποχρεώσεων ή λόγω της μεταξύ μας κούρασης (γιατί είναι μια αλήθεια και αυτό). Περάσαμε μαζί ένα καταπληκτικό καλοκαίρι πριν την αρρώστια μου, ένα καλοκαίρι που αν δείς φωτογραφίες μας απο τότε θα δεις πως λάμπανε στην κυριολεξία τα πρόσωπά μας απο την καλοπέραση και την αγάπη του μικρόκοσμού μας! Στη συνέχεια περάσαμε μαζί το χειρουργείο μου, την αρρώστια και τις θεραπείες μου, την επιστροφή μου στη ζωή τα νεύρα και τις βαριές μεταξύ μας κουβέντες, τους καυγάδες και τις ακραίες συμπεριφορές, τη διαβάθμιση της φιλίας μας όταν ήρθε η δική της σχέση, την απόφασή της να παντρευτεί, το καινιούριο της σπίτι, την εγκυμοσύνη της απο τη στιγμή του τεστ ως σήμερα. Ναι ήμασταν μαζί σε πολλά! Είδα τη "Σ" να φουσκώνει, πηγαίναμε στη θάλασσα το καλοκαίρι σχεδόν καθημερινά (πέρα απο 10 μέρες που τσατίστηκε μαζί μου και δεν απαντούσε καν τα τηλέφωνα--πως βάσταξε η καρδιά της; Ήρθε Δεκέμβρης και ακόμη απορώ για το δεκαήμερο γείωμα! Η ίδια της ποτέ δεν έδωσε εξηγήσεις απλά ξανα μπήκε στη ζωή μου όταν το αποφάσισε εκείνη και η καρδιά μου την ξανα έβαλε μέσα). Με τρικυμίες και νηνεμίες περπατάμε ακόμη παράλληλα αλλά πλέον με ζωές που δεν ταυτίζονται. Είδα τη "Σ" να αλλάζει μέσα στη δεκαετία, απο το loud κορίτσι της παρέας έγινε σήμερα ΜΑΜΑ!Είμαι σίγουρη πως και σε αυτόν τον ρόλο θα είναι αξίσου καλή! Καλή αρχή και στους δυο!
"Όταν γεννιέται ένα παιδί, γεννιέται και μια μητέρα. Πριν δεν υπήρχε η μητέρα, υπήρχε μόνο η Γυναίκα"
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!
Στο δρόμο της επιστροφής, μετά τα μεσάνυχτα, οδηγώντας μόνη μου μέσα στη νύχτα στο ραδιόφωνο έπαιξε το παρακάτω τραγούδι. Η μοναδική φωνής της Μαρία Κάλλας έκανε τη στιγμή ιδιαίτερη. Η μοναξιά της νύχτας στην εθνική οδό, μόνη συντροφιά η μοναχική Μαρία, το φεγγάρι ψηλά και η υποψία της θάλασσας πέρα μακριά στα αριστερά μου να λάμπει! Η μεγάλη ντίβα της όπερας στα αυτιά μου, ο Δεκέμβρης που κάποτε γεννήθηκα, που γεννήθηκε τώρα ο μπέμπης...Πλησιάζουν Χριστούγεννα σκέφτηκα, παραμονή μιας ακόμη γέννας! Ave Maria!
Ήταν μια στιγμή μοναδική, ήταν ένα όμορφο κλείσιμο της εβδομάδας μου που είχε αρχίσει με την επέτειο της επέμβασής μου! Πρίν πέντε χρόνια, στα χειρουργεία μιας άλλης κλινικής, πάνω στο φορείο εγώ, δίχως τα μυωπικά μου γυαλιά και άνευ φακών επαφής, έβλεπα τον κόσμο θολό περιμένοντας τη σειρά μου για να "ανέβω" στο χειρουργικό τραπέζι. Εκεί, βιώνοντας την πιο περίεργη αναμονή της ζωής μου, άκουσα το κλάμα ενός παιδιού που μόλις είχε αφήσει το σώμα της μαμάς του για να γνωρίσει αυτόν τον κόσμο. Ένα κλάμα πρώτο, δυνατό, όλο ένταση για ζωή και νεύρο απο την παράξενη αλλαγή. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα την ειρωνία της ζωής, ένας άνθρωπος έφτασε ενώ ένας άλλος, στο διπλανό δωμάτιο θα ναρκωθεί και όταν ξυπνήσει θα ακούσει τι τροπή θα πάρει η ζωή του, αν θα υπάρξει ζωή μετά το χειρουργείο...Ευτυχώς για εμένα, μετά απο κόπο και κούραση υπήρξε ζωή και μετά το χειρουργείο, και μερικές φορές σκέφτομαι εκείνο το παιδάκι που γεννήθηκε στις 3 Δεκέμβρη του 2007 και σκέφτομαι πως τώρα θα πηγαίνει νήπια! Μόνο με τα παιδιά καλαταβαίνεις πόσο τρέχει ο χρόνος. Πότε βγήκανε απο την κοιλιά και πότε πάνε στο σχολείο...
Ο μικρός της "Σ" είναι μια χαρά, καλά είναι και η ίδια. Κάπως έτσι σήμερα η παρέα μας μεγάλωσε...και στη θάλασσα που τόσο αγαπάμε και η "Σ" και εγώ θα έχουμε και έναν πιτσιρικά μαζί φέτος και για πολλά χρόνια, μέχρι να μας βαρεθεί και να τρέχει με της παρέες του και τα κορίτσια. -Η "Σ" κι εγώ-...καιρό είχα να το γράψω αυτό. Τη "Σ" την γνώριζα απο το Γυμνάσιο χωρίς όμως να κάνουμε παρέα, η παρέα μας ξεκίνησε το 2003. Ήταν ένα φρέσκο χαρούμενο κορίτσι, χαμογελαστό και κεφάτο, γεμάτο ζωή και δίψα για βόλτα, παρέα, θάλασσα και έξω. Η εξωστρέφια και η συνεχής έκφραση των συναισθημάτων της με κάθε τρόπο τότε με αφόπλιζε, ήταν το άλλο άκρο απο αυτό που ήμουν εγώ, ναι μεν αισιόδοξη και φανατική οπαδός του έξω και της παρέας αλλά πολύ πιο συγκρατημένη. Διαφορετικές αλλά με μερικές ομποιότητες, ζώντας πολλές ώρες μαζί της, περνώντας μέρες ολόκληρες παρεάς μαζί της, παρασύρθηκα στον δικό της κόσμο και είδα τη ζωή με άλλη ματιά, εκείνη, τη δική της την εφήμερη, την μονίμως γιορτινή! Εκείνη πάλι, είδε τη ζωή με τα δικά μου μάτια (κι ας μην το παραδέχεται πως μετά τα τόσα χρόνια "την άλλαξα" σε κάτι) βρηκε τη φιλία, τη ζεστασιά που της χάρισα, το αμείωτο καθημερινό μου ενδιαφέρον, την αγάπη μου για το σινεμά και την τέχνη, την επιμονή μου να βλέπω την θετική πλευρά των πραγμάτων, την αστείρευτη αισιοδοξία μου και άφησε λίγο την επιφάνεια, μεγαλώνοντας είδε κι αυτή τον κόσμο μέσα απο τα μάτια μου, υιοθέτησε λίγο απο τον ανθουσιασμό μου και τον ρομαντισμό μου και ας τα χαρακτηρίζει κατά καιρούς "παιδικά". Απο το 2003 ως τώρα η μία ποτέ δεν άφησε την άλλη (κι αυτό μας συμβαίνει για πρώτη φορά σε φιλίες και στις 2 μας), έστω και στη σκέψη, κι ας μην μπορούσαμε να είμαστε πολλές φορές μαζί λόγω χλμ αποστάσεων ή υποχρεώσεων ή λόγω της μεταξύ μας κούρασης (γιατί είναι μια αλήθεια και αυτό). Περάσαμε μαζί ένα καταπληκτικό καλοκαίρι πριν την αρρώστια μου, ένα καλοκαίρι που αν δείς φωτογραφίες μας απο τότε θα δεις πως λάμπανε στην κυριολεξία τα πρόσωπά μας απο την καλοπέραση και την αγάπη του μικρόκοσμού μας! Στη συνέχεια περάσαμε μαζί το χειρουργείο μου, την αρρώστια και τις θεραπείες μου, την επιστροφή μου στη ζωή τα νεύρα και τις βαριές μεταξύ μας κουβέντες, τους καυγάδες και τις ακραίες συμπεριφορές, τη διαβάθμιση της φιλίας μας όταν ήρθε η δική της σχέση, την απόφασή της να παντρευτεί, το καινιούριο της σπίτι, την εγκυμοσύνη της απο τη στιγμή του τεστ ως σήμερα. Ναι ήμασταν μαζί σε πολλά! Είδα τη "Σ" να φουσκώνει, πηγαίναμε στη θάλασσα το καλοκαίρι σχεδόν καθημερινά (πέρα απο 10 μέρες που τσατίστηκε μαζί μου και δεν απαντούσε καν τα τηλέφωνα--πως βάσταξε η καρδιά της; Ήρθε Δεκέμβρης και ακόμη απορώ για το δεκαήμερο γείωμα! Η ίδια της ποτέ δεν έδωσε εξηγήσεις απλά ξανα μπήκε στη ζωή μου όταν το αποφάσισε εκείνη και η καρδιά μου την ξανα έβαλε μέσα). Με τρικυμίες και νηνεμίες περπατάμε ακόμη παράλληλα αλλά πλέον με ζωές που δεν ταυτίζονται. Είδα τη "Σ" να αλλάζει μέσα στη δεκαετία, απο το loud κορίτσι της παρέας έγινε σήμερα ΜΑΜΑ!Είμαι σίγουρη πως και σε αυτόν τον ρόλο θα είναι αξίσου καλή! Καλή αρχή και στους δυο!
"Όταν γεννιέται ένα παιδί, γεννιέται και μια μητέρα. Πριν δεν υπήρχε η μητέρα, υπήρχε μόνο η Γυναίκα"
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!
Στο δρόμο της επιστροφής, μετά τα μεσάνυχτα, οδηγώντας μόνη μου μέσα στη νύχτα στο ραδιόφωνο έπαιξε το παρακάτω τραγούδι. Η μοναδική φωνής της Μαρία Κάλλας έκανε τη στιγμή ιδιαίτερη. Η μοναξιά της νύχτας στην εθνική οδό, μόνη συντροφιά η μοναχική Μαρία, το φεγγάρι ψηλά και η υποψία της θάλασσας πέρα μακριά στα αριστερά μου να λάμπει! Η μεγάλη ντίβα της όπερας στα αυτιά μου, ο Δεκέμβρης που κάποτε γεννήθηκα, που γεννήθηκε τώρα ο μπέμπης...Πλησιάζουν Χριστούγεννα σκέφτηκα, παραμονή μιας ακόμη γέννας! Ave Maria!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου