Αγαπητή Μαρία

Έλαβα το μήνυμα-σχόλιό σου...

Δυστυχώς δεν έχω απάντηση για όλα και για όσα έχω απάντηση και μπορώ να συζητήσω με εσάς, να τα γράψω εδώ και να ανοίξω διάλογο, καταθέτω πάντα την προσωπική μου άποψη-γνώμη δίχως να υποστηρίζω πως αυτή είναι "η πιο σωστή".Ο κάθε ένας μας (πρέπει να το τονίσω) μιλάει με βάση τηα βιώματά του, τις εμπειρίες του και τι κουβαλάει μια ζωή μέχρι τον καρκίνο και μια ζωή μετά τον καρκίνο.

Φυσικά αν και δεν είμαι παντρεμένη, μπορώ να καταλάβω το σοκ που πέρασες να ακους τον άνδρα σου να λέει - δεν μπορώ να κάνω άλλο την αποκλειστική σου-αυτό πίστεψέ με δεν το θέλει κανείς, ούτε απο συγγενή μα ούτε και απο φίλο, πόσο μάλλον απο κάποιον με τον οποίο μοιράζεσαι τα πάντα και είναι ο άνθρωπός σου!Η στεναχώρια σου είναι πέρα για πέρα ανθρώπινη! Να μην έχεις ενοχές αν αυτό σε πείραξε! Έχουμε κάθε δικαίωμα να μας ενοχλεί η συμπεριφορά του άλλου, είτε αρρωστήσαμε είτε όχι...Και το ότι αρρωστήσαμε και νιώθουμε πως "επιβαρύναμε" τις ζωές κάποιων ανθρώπων κανονικά δεν θα έπρεπε να μας κάνει ανοχικούς, και ανεκτικούς στο κάθετι που μας λένε τη στιγμή που δεν μας αρέσει.

Θα σου έλεγε να το συζητήσεις μαζί του. Αν υπάρχουν πραγματικά συναισθήματα τότε πρέπει ΜΑΖΙ να το αντιμετωπίσετε και να το ξεπεράσετε! Αφορά και τους 2! Μπορεί να αρρώστησες εσύ αλλά το περνάει σε μεγάλο βαθμό και αυτός! Δεν τον δικαιολογώ τελείως, αλλά εχοντας κλείσει την πενταετία, βλέπω πια τα πράγματα απο μια καλή απόσταση και καταλα΄βαίνω πως και για τους γύρω μας ήταν πολύ πολύ δύσκολο. Ιδιαίτερα για τα άτομα που μας αγαπούσαν ή μας αγαπούν ακόμη.Δεν ξεπερνιέται τόσο γρήγορα απο κανέναν μας. Οι γύρω μας που μας φρόντισαν, σίγουρα σοκαρίστηκαν με την περιπέτειά μας και τους έφαγε η αγωνία " θα ζήσει", "θα τα καταφέρει"; Εμείς, είχαμε το "δικό μας κουπί" τρέχαμε να προλάβουμε θεραπείες, φοβόμασταν τις παρενέργειες, τρέμαμε για τις δυνάμεις μας, παλεύαμε με τα νεύρα μας και θολώναμε απο τις ορμόνες μας. Που καιρός για μια καλή -δική μας- κουβέντα προς τους άλλους;;;Το σκέφτηκες ποτέ; Οι περισσότερες απο εμάς καλπάζαμε στο άγριο άλογο του καρκίνου και στον μικρόκοσμό μας. Πως μπορεί αλήθεια να αισθάνθηκαν οι γύρω; Εγώ είδα τη φίλη μου να τα δίνει όλα και κάποια στιγμή μετά απο δύο χρόνια να κλατάρει και να μην μου σηκώνει καν τα τηλέφωνα...όταν τη "στριμωξα" με πολλά γιατί και πως μου είπε κλαίγοντας "έκανα κοιλιά". Έτσι απλά, τα δικά μου νεύρα και οι αναπάντητες κλήσεις είχαν αυτή την μια απάντηση "έκανα κοιλιά, συγγνώμη". Τώρα φυσικά, εγώ και ο καθένας μας αποφασίζει αν θα δεχτεί αυτή την απάντηση ως απάντηση ενός ανθρώπου στον οποίο στηρίχτηκε πολύ, ενός ανθρώπου που κάποτε τον αγαπούσε πολύ και τον είχε τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής του.

Άρα μέσα απο συζήτηση θα αποφασίσεις κι εσύ, κι εσύ και αυτός μαζί για το που θα πάει απο δω και πέρα. Και όχι μόνο το ΠΟΥ αλλά και το ΠΩΣ! Γιατί και τα δύο είναι σημαντικά! Δεν θέλουμε να μας λυπούνται, θέλουμε να μας αγαπούν, να μας σέβονται και να μας φροντίζουν! Θέλω να πιστεύω πως ο άνδρας σου το είπε αυτό σε μια στιγμή πίεσης εσωτερικής, και πως δεν το εννοεί με τον τρόπο που το άκουσες εσυ! Ψάξε μέσα σου και σκέψου την καθημερινότητά σας, είναι καλή;Ξέρω πως οι λέξεις πληγώνουν αλλά πολλές φορές βγαίνουν δίχως καλά καλά να το έχουμε καταλάβει! Δες πέρα απο αυτό και μην στέκεσαι στην ατάκα. Δες την ουσία των πραγμάτων, τι βιώνετε μαζί!

Πάντως ένα πράγμα μπορώ να σου υποσχεθώ, όσο κλισέ και αν ακούγεται! Όσο περνάει ο καιρός και ξεμακραίνεις απο τα χειρουργεία κτλπ, τόσο πιο πολύ θα βρίσκεις τον εαυτό σου τον παλιό και θα χαίρεσαι! θα χαίρεσαι για τη ζωή, θα βρεις νέες ισορροπίες, μπορεί να ανακαλύψεις και ένα νέο κομμάτι του εαυτού σου! ΚΑΝΕ ΥΠΟΜΟΝΗ! ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ ΤΩΡΑ! Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΘΑ ΣΕ ΑΝΤΑΜΕΙΨΕΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ!

Θα δείς! Ελπίζω να βοήθησα......στείλε μου ότι άλλο θες, αν θες και στο e-mail μου breastblog@yahoo.gr απλά στέλντοντας εδώ και απαντώντας εγώ εδώ, μπορεί και κάποιος άλλος να μπει στην κουβέντα μας! Ψαξε μας και στο FB αν θες πιο γρήγορη επικοινωνία, υπάρχει και γκρουπ SweetDecember

Φιλιά!