Εδώ είμαστε πάλι! Σήμερα είδα περισσότερα ροζ κορδελάκια απο κάθε άλλη μέρα! Απο τη μια νευριάζω όταν σκέφτομαι όλα αυτά τα "στοχευμένα" παγκόσμια, αλλά απο την άλλη λέω ας υπάρχει έστω μια μέρα που κάποιος θα ακούσει κάτι ή θα δει κάτι σχετικό γιατί έτσι μπορεί να σωθούν κάποιες ζωές!
Σήμερα πάντως δεν είδα καμία εκπομπή πάνω στο θέμα. Σήμερα αφιέρωσα το απόγευμά μου σε μια γυναίκα που νόσησε πέρσι, μια συνάδελφό μου απο τα παλιά. Είναι η μοναδική στην επαρχία που ζω που ξέρει για εμένα (πέρα απο κοντινούς συγγενείς και 2 φίλες). Τελικά αυτή που τα πέρασε ΞΕΡΕΙ! Όπως ξέρουμε κι εμείς δηλαδή. Δεν θέλω να ακυρώσω κανέναν που με βοήθησε αλλά όταν μιλάμε για αλλαγές στο σώμα και στην ψυχολογία, ποιός τις ξέρει καλύτερα απο αυτόν που τα τράβηξε;
Κάναμε μια μεγάλη βόλτα μιας ώρας κάτω απο τον ζεστό ήλιο του Οκτώβρη! Ποιος θα μας το έλεγε τότε το 2005 που ήμασταν στην ίδια δουλειά πως το 2013 θα μοιραζόμασταν μια βόλτα ούσες καρκινοπαθείς. Η ζωή το έχουμε πει χιλιάδες φορές έχει μεγαλύτερη φαντασία απο εμάς! Τα μάτια αυτής της φίλης μου βουρκώνουν όταν πάει να πει "πουλάκι μου τι πέρασες κι εσύ;" γιατί αυτή ξέρει, γιατί αυτή έχει πονέσει το ίδιο και "έχει σκήψει κεφάλι στις θεραπείες" όπως κι εγώ. Εγώ όμως πέντε χρόνια μετά, προσπαθώ να μην βουρκώνω...μερικές φορές περνάνε απο το μυαλό μου διάφορα αλλά τα διώχνω. Με εξέπληξε ο εαυτός μου όταν η "Μ" σήμερα με ρώτησε πως λέγανε τη φίλη μου που μετά τις ακτινοθεραπείες με παράτησε. Εγώ απλά είχα ξεχάσει το επίθετό της! Μα πως έγινε αυτό; Κι όμως...δεν λέω πως την ακυρώνω, αλλά το μυαλό μου ξέχασε, έτσι απλά! Και δεν είναι κάτι που το έκανα με σκοπιμότητα!
Αν μπορώ κάτι ακόμη να πω για τη σημερινή μέρα είναι μια συμβουλή: να μην φοβάστε τον καρκίνο! Απευθύνομαι και σε όσους τα πέρασαν αλλά και σε όσους είναι καλά δίχως να παιδεύτηκαν απο την αρρώστια! Αν κάποια στιγμή της μάχης σας "το βάζετε κάτω" να σκέφτεστε εμένα. Πόσο μικρή και φοβισμένη ήμουν τότε και πόσο θαρραλεο κορίτσι έγινα τώρα. Πόσο πάλεψα με το σώμα, με το μυαλό αλλά και με τις εμμονές μου αλλά δεν τρελάθηκα! Γιατί μπορεί να φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού, μπορεί να ζούσαμε μια χαρά και δίχως την παλιο-αρρώστια αλλά η αλήθεια έιναι πως μάθαμε πολλά!
Έτσι μου είπε η 48χρονη "Μ" σήμερα : "δεν πειράζει, μάθαμε πολλά! Μάθαμε για τους γιατρούς, για τον καρκίνο, τις κλινικές τα νοσοκομεία" και γελάσαμε τόσο δυνατά με αυτή την ατάκα που μας άκουσαν οι γύρω γύρω! Τι να κάνεις; Αν δεν σαρκάσεις εσύ ο ίδιος την "παλιοκατάσταση" (όπως την χαρακτηρίζει ο χειρούργος μου) δεν υπάρχει σωτηρία!
Σας φιλώ! Είμαι δίπλα σας για ότι θέλετε κι ας μην γράφω πια τόσο συχνά!
Σας αφήνω μια αγκαλιά, τόσα χρόνια μας ενώνει μια κοινή αρρώστια αλλά να είμαστε περίφανες που το πήγαμε και πιο μακριά και γίναμε φίλες!
Σας εύχομαι όμορφες στιγμές μα και πολύ χρωμα όνειρα! Να ελπίζετε.....σε.....ΟΛΑ!
Κάναμε μια μεγάλη βόλτα μιας ώρας κάτω απο τον ζεστό ήλιο του Οκτώβρη! Ποιος θα μας το έλεγε τότε το 2005 που ήμασταν στην ίδια δουλειά πως το 2013 θα μοιραζόμασταν μια βόλτα ούσες καρκινοπαθείς. Η ζωή το έχουμε πει χιλιάδες φορές έχει μεγαλύτερη φαντασία απο εμάς! Τα μάτια αυτής της φίλης μου βουρκώνουν όταν πάει να πει "πουλάκι μου τι πέρασες κι εσύ;" γιατί αυτή ξέρει, γιατί αυτή έχει πονέσει το ίδιο και "έχει σκήψει κεφάλι στις θεραπείες" όπως κι εγώ. Εγώ όμως πέντε χρόνια μετά, προσπαθώ να μην βουρκώνω...μερικές φορές περνάνε απο το μυαλό μου διάφορα αλλά τα διώχνω. Με εξέπληξε ο εαυτός μου όταν η "Μ" σήμερα με ρώτησε πως λέγανε τη φίλη μου που μετά τις ακτινοθεραπείες με παράτησε. Εγώ απλά είχα ξεχάσει το επίθετό της! Μα πως έγινε αυτό; Κι όμως...δεν λέω πως την ακυρώνω, αλλά το μυαλό μου ξέχασε, έτσι απλά! Και δεν είναι κάτι που το έκανα με σκοπιμότητα!
Αν μπορώ κάτι ακόμη να πω για τη σημερινή μέρα είναι μια συμβουλή: να μην φοβάστε τον καρκίνο! Απευθύνομαι και σε όσους τα πέρασαν αλλά και σε όσους είναι καλά δίχως να παιδεύτηκαν απο την αρρώστια! Αν κάποια στιγμή της μάχης σας "το βάζετε κάτω" να σκέφτεστε εμένα. Πόσο μικρή και φοβισμένη ήμουν τότε και πόσο θαρραλεο κορίτσι έγινα τώρα. Πόσο πάλεψα με το σώμα, με το μυαλό αλλά και με τις εμμονές μου αλλά δεν τρελάθηκα! Γιατί μπορεί να φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού, μπορεί να ζούσαμε μια χαρά και δίχως την παλιο-αρρώστια αλλά η αλήθεια έιναι πως μάθαμε πολλά!
Έτσι μου είπε η 48χρονη "Μ" σήμερα : "δεν πειράζει, μάθαμε πολλά! Μάθαμε για τους γιατρούς, για τον καρκίνο, τις κλινικές τα νοσοκομεία" και γελάσαμε τόσο δυνατά με αυτή την ατάκα που μας άκουσαν οι γύρω γύρω! Τι να κάνεις; Αν δεν σαρκάσεις εσύ ο ίδιος την "παλιοκατάσταση" (όπως την χαρακτηρίζει ο χειρούργος μου) δεν υπάρχει σωτηρία!
Σας φιλώ! Είμαι δίπλα σας για ότι θέλετε κι ας μην γράφω πια τόσο συχνά!
Σας αφήνω μια αγκαλιά, τόσα χρόνια μας ενώνει μια κοινή αρρώστια αλλά να είμαστε περίφανες που το πήγαμε και πιο μακριά και γίναμε φίλες!
Σας εύχομαι όμορφες στιγμές μα και πολύ χρωμα όνειρα! Να ελπίζετε.....σε.....ΟΛΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου