ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ / Ελύτης

Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω

ʼφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες στην άμμο

Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες

Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δε βρήκε το κοχύλι

Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να 'ν' η αγάπη για να πάω

Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο.

Πόσο εύκολο είναι να βρεις το κοχύλι μες την άμμο;;;Θέλει υπομονή....Το είχες αφήσει εκεί για να το βρουν οι φίλοι και να το πάρουν σπίτι, να το κρατήσουν για πάντα κοντά τους, να τους θυμίζει εσένα, μα εκείνοι δυσκολεύονται! Ο άνεμος, το κύμα, μπερδεύουν το κοχύλι και χάνονται οι φίλοι. Μα αλήθεια, που πήγαν όλοι οι φίλοι;

Καλοκαίρι, ήλιος, θάλασσα, άμμος, βοτσαλάκια...Λες και οι καρδιές σκορπάνε τούτο τον μήνα, κάπου χάνονται, μα που πάνε; Ο Αύγουστος πλανεύει...είναι ο πιο καυτός μήνας του καλοκαιριού, είναι το "8" της ζωής μας...αν το πλαγιάσεις σε χαρτί θα δεις το άπειρο! Αύγουστος, μήνας αγαπημένος. Προφέρεις τις συλλαβές και είναι λες και ακούς τον ήχο της θάλασσας. Κλείνεις τα μάτια και βλέπεις καλοκαίρι. Μπροστά σου περνάνε ατελείωτες εικόνες Αυγούστου, εικόνες μιας ζωής που έζησες ως εδώ, αμέτρητες καλοκαιρινές στιγμές. 

ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ξέρουμε ρεαλιστικά πως πέρασε για πάντα, πως δεν θα το ξαναζήσουμε ποτέ, όμως επειδή για εμάς σήμαινε πολλά, έχουμε φροντίσει να το φυλάγουμε καλά μέσα μας.