φτάσαμε και τις 623 συναντήσεις μας!
Οι πρώτες πρώτες δεν ήταν και τόσο ευχάριστες...
Ίσως οι πρώτες 400 να είχαν το βάρος μιας αρρώστιας που ακούει στο όνομα ΚΑΡΚΙΝΟΣ...Οι επόμενες αναρτήσεις προς τη σημερινή ήταν κάπως πιο ανάλαφρες!
Τι γίνεται με τη ζωή μετά τον Καρκίνο;
Ποιός μπορεί με βεβαιότητα να πει;
Μα είναι σίγουρα ΜΕΤΑ ή πάντα έχουμε κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού μας! Όλα παίζουν σε αυτό το φοβερό ανθρώπινο όργανο. Τη μια παίζει ησυχία και γαλήνη, την άλλη ότι άλλο θες εκτός απο ήρεμία! Έτσι είναι, κι έτσι θα είναι μάλλον για πάντα, οπότε καλύτερα να το πάρουμε απόφαση. Θα έχουμε highs & lows...στιγμές μεγάλης συγκίνησης και ενθουσιασμού, ίσως χαράς και πινελιάς ευτυχίας μα και στιγμές ζόρικες, με νεύρα και απογοητεύσεις στο φουλ!Μήπως αυτή δεν είναι η ζωή για όλους; Μια μπρος, μια πίσω, μια στον ουρανό και μια στη γη (ή και κάπου πιο κάτω απο τη γη). Αναρωτήθηκα πολλές φορές μήπως η περιπέτειά μας με την αρρώστια μας μεγενθύνει τα άσχημα, όπως καλώς μας μεγενθύνει τα όμορφα! Κάτι τέτοιο πρέπει να μου συμβαίνει ακόμη. Όπως δηλαδή χαίρομαι με κάτι μικρό, έτσι μπορεί να "πέσω" με κάτι μικρό εξίσου. Θα σταματήσει λέτε ποτέ να συμβαίνει το δεύτερο; Πότε θα πω στον εαυτό μου "Δεν χαλιέμαι με τίποτα"; Δεν ξέρω...αυτές τις μέρες με έπιασε μια νοσταλγία για το παρελθόν, ένα παρελθόν που πίσω δεν γυρίζει! Εσείς το έχετε ξεπεράσει το "πριν" και το "μετά"; Σκέφτομαι πολύ σοβαρά για πρώτη φορά μέσα στην πενταετία να "κατεβάσω" απο τον τοίχο μου τις φωτογραφίες εκείνου του καλοκαιριού. Καλύτερα να της φυλάξω σε ένα συρτάρι....Τις χάζευα σήμερα όπως κρέμονται στον τοίχο του δωματίου μου, σε μια στήλη-ζελατίνα κάθετα και πραγματικά αναρωτήθηκα αφού δεν είμαστε οι ίδιες, γιατί τις κρατάω εδώ; Εκείνα τα κορίτσια μείνανε στο καλοκαίρι του 2007 που χάθηκε τον επόμενο χειμώνα. Τα πρόσωπά τους στις φωτογραφίες δίπλα στη θάλασσα είναι τόσο φωτεινά, τόσο χαρούμενα, τόσο αγαπημένα...
Λένε πως η φωτογραφία αιχμαλωτίζει τις ψυχές. Και ναι, πριν πέντε χρόνια η ψυχή ήταν τόσο ήρεμη, δεν είχε στάλα σκιάς! Οι ψυχές ποιός θα μου πει αν μένουν ίδιες; Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν (το μόνο σίγουρο) αλλάζουν όμως και οι ψυχές τους μαζί ή μένουν ίδιες και απλά κρύβονται πίσω απο μια νέα καθημερινότητα πέρα για πέρα διαφορετική;
Σκέφτηκα απόψε τυχαία, τι έχασα τελικά τα πέντε χρόνια που πέρασαν και με απασχολούσε ο καρκίνος. Έχασα ανθρώπους; Έχασα στιγμές; Έχασα εμένα; Ίσως όλα αυτά μαζί.
Βρήκα κάτι άραγε; Προφανώς ανακάλυψα πως είμαι δυνατή. Και αναγκάστηκα να ξαναβρω το νόημα της ζωής. Το βρήκα; Στα δικά μου μάτια, ΝΑΙ, το ξαναβρήκα αλλα δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά ποιο είναι, ίσως και αυτό το δόλιο να είναι απλά υποκειμενικό!
Κάθομαι για 623η φορά και σας γράφω! Δεν σας έχω γνωρίσει όλους, και κάθε μέρα γίνεστε και πιο πολλοί. Δεν ξέρω σε ποιον γράφω, αλλά για όσους απο εσάς γνώρισα απο κοντά ή μου ανοιχτήκατε μέσω mail έχω να πω τα καλύτερα! Είστε παλικάρια!
Γράφω για μια ακόμη φορά στην ησυχία του σπιτιού μου, μια συνηθισμένη πια Πέμπτη του Ιουνίου! Σκέφτομαι πόσο συνηθισμένη είναι η ζωή ενός ανθρώπου μέχρι να ακουστεί ένα "μπαμ". Σκέφτομαι και τι σοκ είναι αυτό για τους γύρω του. Έτσι είναι, ο κρότος σκάει δίχως σημάδια.
Σήμερα στη δουλειά λέγανε για τον καρκίνο, πως "κάθε μέρα για κάποιον ακούς". Δεν με θλίβει πια αυτή η κουβέντα γιατί κάποιες πληγές μέσα μου κλείσανε. Αν κάπου με βοήθησε η αισιοδοξία μου και η παρατεταμένη εφηβία μου είναι πως έδιωξα τον φόβο απο μέσα μου! Τη στιγμή που με πήρε απο κάτω αποφάσισα πως και να ξανα αρρωστήσω δεν μπορώ να το σκεφτομαι απο τώρα που είμαι καλα!Οπότε έβαλα φρένο, και είπα περνάω καλά και ότι γίνει! Αυτό δεν σημαίνει πως έλυσα τα πάντα μέσα μου. Θα σας έλεγα ψέματα αν έλεγα αυτό. Απλά είμαι στη φάση που δεν μπορώ να σκάσω πολύ για το μέλλον...μέχρι να ρθει η φάση που κάτι θα εμφανιστεί (κοινωνιολογικά) και θα με κάνει να σκεφτώ....και πάλι....το θέμα π.χ με έναν νέο σύντροφο(τι λες κτλπ), με τα παιδιά, αν θα μπορέσω να κάνω, το θέμα κρυφής σύγκρισής μου με τους γύρω και άλλα τόόόοοσα! Προς το παρόν αφήνω τα τελευταία να κοιμούνται!
Πάω κι εγώ η ίδια για ύπνο! Lights off!
Καληνύχτα κόσμε!
Λένε πως η φωτογραφία αιχμαλωτίζει τις ψυχές. Και ναι, πριν πέντε χρόνια η ψυχή ήταν τόσο ήρεμη, δεν είχε στάλα σκιάς! Οι ψυχές ποιός θα μου πει αν μένουν ίδιες; Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν (το μόνο σίγουρο) αλλάζουν όμως και οι ψυχές τους μαζί ή μένουν ίδιες και απλά κρύβονται πίσω απο μια νέα καθημερινότητα πέρα για πέρα διαφορετική;
Σκέφτηκα απόψε τυχαία, τι έχασα τελικά τα πέντε χρόνια που πέρασαν και με απασχολούσε ο καρκίνος. Έχασα ανθρώπους; Έχασα στιγμές; Έχασα εμένα; Ίσως όλα αυτά μαζί.
Βρήκα κάτι άραγε; Προφανώς ανακάλυψα πως είμαι δυνατή. Και αναγκάστηκα να ξαναβρω το νόημα της ζωής. Το βρήκα; Στα δικά μου μάτια, ΝΑΙ, το ξαναβρήκα αλλα δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά ποιο είναι, ίσως και αυτό το δόλιο να είναι απλά υποκειμενικό!
Κάθομαι για 623η φορά και σας γράφω! Δεν σας έχω γνωρίσει όλους, και κάθε μέρα γίνεστε και πιο πολλοί. Δεν ξέρω σε ποιον γράφω, αλλά για όσους απο εσάς γνώρισα απο κοντά ή μου ανοιχτήκατε μέσω mail έχω να πω τα καλύτερα! Είστε παλικάρια!
Γράφω για μια ακόμη φορά στην ησυχία του σπιτιού μου, μια συνηθισμένη πια Πέμπτη του Ιουνίου! Σκέφτομαι πόσο συνηθισμένη είναι η ζωή ενός ανθρώπου μέχρι να ακουστεί ένα "μπαμ". Σκέφτομαι και τι σοκ είναι αυτό για τους γύρω του. Έτσι είναι, ο κρότος σκάει δίχως σημάδια.
Σήμερα στη δουλειά λέγανε για τον καρκίνο, πως "κάθε μέρα για κάποιον ακούς". Δεν με θλίβει πια αυτή η κουβέντα γιατί κάποιες πληγές μέσα μου κλείσανε. Αν κάπου με βοήθησε η αισιοδοξία μου και η παρατεταμένη εφηβία μου είναι πως έδιωξα τον φόβο απο μέσα μου! Τη στιγμή που με πήρε απο κάτω αποφάσισα πως και να ξανα αρρωστήσω δεν μπορώ να το σκεφτομαι απο τώρα που είμαι καλα!Οπότε έβαλα φρένο, και είπα περνάω καλά και ότι γίνει! Αυτό δεν σημαίνει πως έλυσα τα πάντα μέσα μου. Θα σας έλεγα ψέματα αν έλεγα αυτό. Απλά είμαι στη φάση που δεν μπορώ να σκάσω πολύ για το μέλλον...μέχρι να ρθει η φάση που κάτι θα εμφανιστεί (κοινωνιολογικά) και θα με κάνει να σκεφτώ....και πάλι....το θέμα π.χ με έναν νέο σύντροφο(τι λες κτλπ), με τα παιδιά, αν θα μπορέσω να κάνω, το θέμα κρυφής σύγκρισής μου με τους γύρω και άλλα τόόόοοσα! Προς το παρόν αφήνω τα τελευταία να κοιμούνται!
Πάω κι εγώ η ίδια για ύπνο! Lights off!
Καληνύχτα κόσμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου