Σκέψεις που μεταφράζονται σε λέξεις...

Αποκομμένη 10 μέρες απο την κολλητή μου φίλη (5 κλήσεις και 5 μηνύματα δικά μου δίχως δική της απάντηση) δεν είχα άλλη επιλογή απο το να φιλτράρω για μια ακόμη φορά κάποιες σχέσεις. 

Έμεινα αρκετές φορές μόνη στο σπίτι, στην μοναξιά και την ησυχία των 4 τοίχων και σκέφτηκα. Η "Σ" λέει δεν μου έχει επμιστοσύνη όταν σκέφτομαι, γιατί το μυαλό μου τρέχει σε διάφορα, δεν μου άφησε όμως και πολλά περιθώρια για κάτι άλλο αυτή τη φορά.

Αναρωτήθηκα αν ποτέ μαθαίνουμε πραγματικά έναν άνθρωπο, αν ποτέ δείχνουμε πραγματικά τι είμαστε σε έναν άνθρωπο. Ποιοί είναι όλοι όσοι αγαπάμε; Τι είναι αυτό που μας κάνει να τους αγαπάμε, να τους περιμένουμε και να τους συγχωρούμε; Τι τους εκνευρίζει τόσο πολύ σε εμάς, τι μας "χαλάει" σε αυτούς; Γιατί οι άνθρωποι που αγαπιούνται παρεξηγούνται και κάποια στιγμή δεν μιλούν μεταξύ τους ούτε για να λύσουν την παρεξήγηση (αν έγινε παρεξήγηση); Πως μπορείς να πλησιάσεις ξανά έναν άνθρωπο όταν αυτός αρνείται να σηκώσει το τηλέφωνο; Λογικά δεν μπορείς, είναι πολύ απλή η απάντηση. 

Αυτό ακριβώς είχε κάνει και η τρίτη της παρέας κάποτε, πριν 5 χρόνια. Το καλοκαίρι (αρχές Αυγούστου καλή ώρα-μόλις είχα τελειώσει με τις θεραπείες μου). Πολύ απλά η συγκεκριμένη είχε αποφασίσει να μην ξανα απαντήσει σε κλήσεις και μνμ μου ποτέ! Ή σχεδόν ποτέ, γιατί μετά απο 6 μήνες θυμήθηκε να μου μιλήσει για να βρεθούμε να μου δώσει το προσκλητήριο του γάμου της. Έτσι απλά, λες και δεν με είχε πληγώσει έξι μήνες με την απουσία της. Κι εγώ, με την καλή μου την καρδιά πήγα στον γάμο της...της είπα "Σ'αγαπώ" και μου είπε "Κι εγώ σε αγαπώ πολύ" αλλά το σπασμένο γυαλί που άφησε πίσω της η απουσία τόσων μηνών δεν κόλλησε ούτε τότε, ούτε στους επόμενους 2-3 καφέδες που μοιραστήκαμε. Οι δικαιολογίες της απουσίας της ήταν κάτι παραπάνω απο φτηνές. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω έναν άνθρωπο όταν μαζεύει τα πράγματά του και φεύγει απο τη ζωή μου δίχως να πει "γιατί". Δίχως να το ξανα σκεφτεί, να εξετάσει μήπως έκανε "λάθος". Για τους περισσότερους που φεύγουν το "γιατί" είναι δύσκολο να το εκφράσουν, απλά κόβουν την επαφή. όμως γι αυτόν που μένει αυτό το αναπάντητο "γιατί" τον στοιχειώνει καιρό. Εγώ θυμάμαι πως η ψυχολογία μου ήταν πολύ χάλια για πάρα πολλούς μήνες. Είχα τα νεύρα μου απο τις θεραπείες-την αρρώστια και μια πολύ κακή διάθεση κάθε που σκεφτόμουν πως αυτό το άτομο με πέταξε απο τη ζωή του, έτσι απλά, λες και ήμουν μια συνάδελφος με την οποία που και που έπινε καφέ. Εγώ ήμουν φυσικά η καθημερινότητά της, η κολλητή της φίλη, η παρέα της κάθε μέρα, το πρωινό τηλέφωνο, το βραδινό sms. 

Σε έναν κόσμο που παύει να είναι ρομαντικός, κάθε μέρα και λιγότερο φιλόξενος. Σε μια κοινωνία όπου όλοι πλέον σαν τρελλοί τρέχουμε να επιβιώσουμε, οικονομικά, συναισθηματικά και ψυχολογικά πιστεύω με σθένος πως δεν μας παίρνει να χάνουμε άλλους φίλους. Πιστεύω πως η φιλία είναι κάτι πέρα απο συγγένεια, τον αλλον τον ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ δεν τον ΦΟΡΤΩΝΕΣΑΙ. Πιστεύω επίσης πως είναι κάτι διαφορετικό απο τον γάμο, εκεί πέρα απο τα συναισθήματα και την αγάπη έχεις να τηρησεις και ένα κοινωνικό συμβόλαιο, μια δέσμευση μπροστά στον μικρόκοσμό σου κάτι που δύσκολα θα άλλαζες για πολλούς κοινωνικούς και προσωπικούς λόγους. Στη φιλία όμως, το μαγικό είναι ότι δεν σε δένει κανένα κοινωνικό συμβόλαιο και ούτε δεσμοί αίματος. Τη φιλία, αυτό που την κάνει ξεχωριστή είναι η λαχτάρα να βρεθείς με κάποιον για να πεις δυο κουβέντες όχι επειδή "πρέπει" αλλά επειδή το θες. Είναι μια ιδιαίτερη εσωτερική ανάγκη που καλύπτουν οι φίλοι. Τους κοιτάς και είναι η επιλογή σου, δίχως κανείς να στους επιβάλει. Γι αυτό παραμένω οπαδός της φιλίας, γιατί είναι κάτι που το δημιουργείς μόνος σου, μια ελεύθερη επιλογή που αν όλα πάνε καλά θα συνεχιστεί και για πάντα! Το ότι αλλάζουν οι πορείες των ανθρώπων, δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα χαθούν. Αν το θέλουν όλοι, τότε αυτοί οι άνθρωποι θα συνεχίσουν σε ένα άλλο επίπεδο. Αν υπάρχει η θέληση τότε όλα γίνονται! 

Περιμένω να δω αυτές τις μέρες....θα υπάρξει η θέληση;