Η ανακαίνιση του σπιτιού μας συνεχίζεται και έφερε μαζί της πολλές αναμνήσεις! Κάρτες, γράμματα, souvenir και φωτογραφίες. Πόσα απο όλα αυτά να χωράνε άραγε στα 12 τετραγωνικά του δωματίου μου; ΠΟΛΛΑ!ΑΜΕΤΡΗΤΑ!!!Το δωμάτιό μου είναι μια πολύ περίεργη περίπτωση. Θα έλεγε κάποιος τρίτος πως σε αυτούς τους 4 τοίχους χωράνε όλα όσα χωράνε και σε μια καρδιά...και η καρδιά έχει χώρο για πολλά, έτσι δεν είναι; Η καρδιά μπορεί και περιέχει το παρελθόν, αγκαλιάζει το μέλλον και επεγεργάζεται το παρόν. Η καρδιά...σκούρο κόκκινο χρώμα όπως το αίμα, όπως το πάθος, όπως η αγάπη.
Αυτές τις μέρες βάλωμαι απο πολλές αναμνήσεις λοιπόν. Απο καρτ-ποστάλ ταξιδιών, απο εισητήρια ταινιών και θεάτρου αλλά και απο εκείνα-τα μικρά του ΜΕΤΡΟ απο διάφορες χώρες όπου ταξίδεψα. Περιτριγυρίζομαι απο κάρτες και γράμματα φίλων που έκλεισαν δεκαετία στα χέρια μου και από φωτογραφίες. Έριξα κάποιες φωτογραφίες στο πάτωμα και τις παρατηρούσα για μερικά λεπτά...Φωτογραφίες χαρούμενες, χαμογελαστές, κορίτσια νέα και ανέμελα, εγώ πριν τον καρκίνο, καλοκαιρινές στιγμές γεμάτες χρώμα, όσο τα τυρκουάζ νερά των νησιών που κάποτε μας αγκάλιαζαν. Τι να ναι τελικά η ζωή σκέφτηκα; Μήπως είναι απλά μικρες φωτογραφίες που δείχνουν κάποιες απο τις στιγμές μας; Μικρές φωτογραφίες τις οποίες εμείς επιλέγουμε για το αν θα τις κρατήσουμε σε κοινή θέα, ποιές απο αυτές θα φωτίσουμε...όπως στην φωτογραφία που έβγαλα σήμερα...Είναι απλά μερικές απο τις φωτογραφίες μου μέσα σε μια φωτογραφία...σκιές και φως πάνω στα είδωλά μας καθώς ο φθινωπορινός ήλιος έμπαινε απο το παράθυρο. Σάββατο μεσημέρι, έξω κρυο, μα πάνω στο πάτωμα μια πινελιά ζεστή, όπως ο ήλιος του καλοκαιριού, το παρελθόν που "καίει".
Αυτές τις μέρες βάλωμαι απο πολλές αναμνήσεις λοιπόν. Απο καρτ-ποστάλ ταξιδιών, απο εισητήρια ταινιών και θεάτρου αλλά και απο εκείνα-τα μικρά του ΜΕΤΡΟ απο διάφορες χώρες όπου ταξίδεψα. Περιτριγυρίζομαι απο κάρτες και γράμματα φίλων που έκλεισαν δεκαετία στα χέρια μου και από φωτογραφίες. Έριξα κάποιες φωτογραφίες στο πάτωμα και τις παρατηρούσα για μερικά λεπτά...Φωτογραφίες χαρούμενες, χαμογελαστές, κορίτσια νέα και ανέμελα, εγώ πριν τον καρκίνο, καλοκαιρινές στιγμές γεμάτες χρώμα, όσο τα τυρκουάζ νερά των νησιών που κάποτε μας αγκάλιαζαν. Τι να ναι τελικά η ζωή σκέφτηκα; Μήπως είναι απλά μικρες φωτογραφίες που δείχνουν κάποιες απο τις στιγμές μας; Μικρές φωτογραφίες τις οποίες εμείς επιλέγουμε για το αν θα τις κρατήσουμε σε κοινή θέα, ποιές απο αυτές θα φωτίσουμε...όπως στην φωτογραφία που έβγαλα σήμερα...Είναι απλά μερικές απο τις φωτογραφίες μου μέσα σε μια φωτογραφία...σκιές και φως πάνω στα είδωλά μας καθώς ο φθινωπορινός ήλιος έμπαινε απο το παράθυρο. Σάββατο μεσημέρι, έξω κρυο, μα πάνω στο πάτωμα μια πινελιά ζεστή, όπως ο ήλιος του καλοκαιριού, το παρελθόν που "καίει".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου