Αποχαιρετώντας...

πόσο δύσκολοι είναι οι αποχαιρετισμοί αλήθεια;;;; Πόσο μάλλον τα αναγκαστικά αντίο...;

βρήκα αυτό το CD σήμερα καθώς έψαχνα κάποιο άλλο. Ούτε θυμόμουν πως το έχω ακόμη...Πόσα χρόνια; Ήταν το CD που ακούγαμε με τη "Σ" στο αυτοκίνητο, καθώς κατηφορίζαμε για το γαλάζιο Ιόνιο...ήταν τότε της "μόδας" το κομμάτι του Χατζηγιάννη "ΠΙΟ ΠΟΛΥ" και έτσι το CD που είχα φτιάξει τότε εγώ, το είχε και αυτό το κομμάτι. Είναι απίστευτο το πόσες μνήμες μπορεί να σου φέρει ένα άψυχο CD, μόνο που το βλέπεις...Ο νους μου έτρεξε σε πολλά...ωσπου αντάμωσα και το 2011

Το 2011 μου έφερε και καλά και άσχημα…μου αφήνει λοιπόν 2 γεύσεις, μια γλυκιά και μια τελείως πικρή…Το 2011 χάρηκα στο νησί την (3^η -4^η-5^η) εφηβεία μου! Βρήκα φίλους, ξαναγύρισα για τα καλά στη ζωή, ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει και πάλι δυνατά από τα πολλά γέλια, από την λαχτάρα των ανθρώπων να είμαι δίπλα τους, για ένα καφέ, για ένα ποτό, για πολλές βόλτες. Χάρηκα, γέλασα, κολύμπησα σαν παιδί, γυρίσαμε όλο το νησί ανάποδα! Το Βόρειο Αιγαίο με φιλοξένησε ανοιχτόκαρδα, μου έδωσε όλα όσα χρειαζόμουν, μου έδωσε το ουψ, με πήρε μακριά από τον καρκίνο, και εγώ του το ανταπέδωσα. Τον αγάπησα, τον έκρυψα μέσα μου εκείνο τον τόπο για πάντα! Επέστρεψα οριστικά πίσω τον Ιούλιο του 2011, με δάκρυα στα μάτια γι αυτό που άφηνα πίσω αλλά και από τη χαρά μου γι αυτό που θα έβρισκα.

Η «Σ» ήταν έγκυος στον δεύτερο μήνα και μου είχε πει «φέτος θα δούμε όσες ταινίες δεν είδαμε τόσα χρόνια, ετοιμάσου». Με είχε ανάγκη, έκλεινε απο τηλεφώνου 9 μήνες συντροφιάς και φροντίδας :-Ρ. Ένα καινούριο μωράκι, που στην αρχή την αιφνιδίασε σαν είδηση αλλά πολύ σύντομα το έκανε «δικό της». Με βάφτισε «νονά» και κάθε που πηγαίναμε για καφέ ένιωθα πάντα πως ήμασταν τρεις και όχι δυο. Το μωράκι όμως, όσο και αν ήταν ζωηρό στον υπέρηχο, τελικά μας άφησε κάπου στα μέσα του Ιουλίου, έτσι ξαφνικά, σαν μια καταιγίδα που ήρθε να προστεθεί από το πουθενά στην ευαίσθητη ψυχολογία των τελευταίων ετών. Και έτσι η παρέα ξαναέγινε των δυο ατόμων, και έτσι η παρέα κλήθηκε να ξεπεράσει και αυτό.Έφυγα με βαριά καρδιά για ένα (προγραμματισμένο) ταξίδι στην Ευρώπη με μια φίλη που είχα γνωρίσει στο νησί...Να μην είμαι όμως αχάριστη, βρέθηκα σε Ιταλία-Ελβετία-Γαλλία, ήταν ένα ονειρεμένο ταξίδι και ταιριάξαμε πάρα πολύ με την "Κ", ήταν της καθεμιας μας, προσωπική επιτυχία...Είδα το γαλάζιο της Κυανής ακτής, τα νησάκια απέναντι απο τις Κάννες, τον Καθεδρικό στο Μιλάνο, είδα λίμνες...είδα, είδα...πράματα και θάματα...10 μέρες έλειψα...εγώ και η φίλη μου, με ένα σακίδιο στο εξωτερικό, δίχως υποχρεώσεις, δίχως "πρεπει" και πολύ πρόγραμμα, πόσο ήθελα να το ζήσω αυτό! Και η ζωή φάνηκε γενναιόδωρη!

Και έπειτα ήρθε το φθινόπωρο και η δουλειά σκέπασε και ευχάριστες αναμνήσεις και δυσάρεστες. Και στα καλά καθούμενα, τον Οκτώβρη, ο γυναικολόγος μου, μου χτυπά καμπανάκι πως το ενδομήτριο μεγάλωσε και πως αυτό μπορεί να σημαίνει το "τίποτα" μπορεί όμως να είναι και καρκίνος. Σε δυο μέρες μπήκα σε κλινική και έκανα απόξεση, ακολούθησε μια εβδομάδα αγωνίας και τελικά έμαθα πως ηταν πολύποδας και καλοήθεια...Και εκεί που κάπως τα πράγματα είχαν ηρεμήσει, ήρθαν τα νέα που μου έκρυβαν καιρό οι δικοί μου, η επιδείνωση της κατάστασης της υγείας της ξαδέρφης μου. Και δεν ήταν μόνο η επιδείνωση, ήταν και το τέλος της στις 11/11/2011. Η «Χ» έφυγε δίχως να στολίσει φέτος δένδρο, έμεινε για πάντα στο 2011, εκεί, έγινε μια φωτογραφία. Όμορφη, γλυκιά, νέα, μόλις 34 ετών, σύζυγος, μαμά, μια γυναίκα που γοήτευε στο πέρασμά της. Έφυγε και άφησε όλους εμάς να αναρωτιόμαστε που πήγε, «για πού το βαλες καρδιά μου» μουρμουρίζω πολλές φορές. Άφησε μια μεγάλη πληγή στον εξάχρονο γιο της, και σε εμένα μια τρύπα στην καρδιά και ένα βάρος «πως συνεχίζουμε από δω και πέρα με τον καρκίνο, τώρα που μετράμε και απώλειες;». Είμαι δυνατή, δεν αφήνω τον εαυτό μου να λυγίσει, δεν πρέπει να με πάρει από κάτω, το λέω και το ξαναλέω στον εαυτό μου.

Τι μένει από έναν άνθρωπο όταν φεύγει; Μένει μια αύρα, μένουν στιγμές, μένει μια φωτογραφία, ένα παγωμένο χαμόγελο μιας άλλης-καλής- εποχής. Λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει και κάτι που να μπορώ να κάνω για να αλλάξω την κατάσταση…η θεία μου φωνάζει «για τους ζωντανούς τι μπορούμε να κάνουμε, κοίτα μπροστά». Και εγώ προσπαθώ να κοιτάζω μπροστά, και τα καταφέρνω, μα είναι φορές που η μπαταρία μου εξαντλείται, που δεν αντέχω άλλο…

Κόντρα όλων των παραπάνω «κακών», θα κλείσω αισιόδοξα. Όπως είπα στη «Σ» σήμερα, στον τελευταίο καφέ του έτους «το 2011 είχαμε πολλές απώλειες» (έχασε και η ίδια τον θείο της από καρκίνο) «εύχομαι το 2012 να πάει καλύτερα». Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι, όσο η ζωή μας κλωτσά, τόσο πεισμώνουμε για να ξανασηκωθούμε. Δεν θέλουμε να κοιτάμε το χώμα, πάντα στρέφουμε τα μάτια μας στον ουρανό, πάντα χανόμαστε στις πλανεύτρες ελπίδες του γαλάζιου. Κανείς μας δεν ξέρει το αύριο τι θα φέρει, η ζωή είναι σκληρή και η φαντασία της αστείρευτη, γι αυτό, όσο και αν ακούγεται κλισέ, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να χαιρόμαστε την κάθε μέρα. Πότε με λίγα, πότε με πολλά…έτσι πρέπει. Η ελπίδα μπορεί να είναι ένα επικίνδυνο πράγμα, αλλά από την άλλη, όταν τελειώνει η ελπίδα, τελειώνει και η ζωή. Και εγώ θέλω να ελπίζω, παρόλες τις απώλειες πρέπει να ελπίζω, να ελπίζω πως θα δω καλύτερες μέρες. Δεν ξέρω τι θα πει καλύτερο, ούτε τι είναι η ευτυχία. Η ευτυχία μπορεί να είναι οτιδήποτε, να είναι μια μέρα που περνάς με μια ευχάριστη συντροφιά, πέρα απο ημερομηνίες και γιορτές, μια συντροφιά που σε κάνει να γελάς, να ξεχνάς τα προβλήματά σου και που μπορείς να στηριχτείς και να αφεθείς, να πεις και μια κουβέντα παραπάνω, να είσαι ο εαυτός σου γιατί ξέρεις πως σε αγαπούν και δεν σε παρεξηγούν, γιατί το νιώθεις, το βλέπεις στα μάτια τους.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! ΨΑΞΤΕ ΦΕΤΟΣ ΤΟΥΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΔΕΙΤΕ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ, ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΑΝΟΙ ΚΑΤΙ ΚΡΥΒΟΥΝ. ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΣ, ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, ΑΠΛΩΝΟΥΝ ΤΟ ΧΕΡΙ, ΞΕΧΩΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ, ΣΥΓΧΩΡΗΣΤΕ ΤΟΥΣ, ΑΓΚΑΛΙΑΣΤΕ ΤΟΥΣ, ΑΓΑΠΗΣΤΕ ΤΟΥΣ! ΝΑ ΕΛΠΙΖΕΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ, ΝΑ ΜΗ ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΣΤΕ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΛΟΜΑΘΑΙΝΕΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ! ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ!

Λίγες μέρες μετά, λίγες μέρες πρίν

Να μαι πάλι, μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς...

Πολύ περίεργες φέτος οι γιορτές...πιο περίεργες απο κάθε άλλη χρονιά...φέτος μετράω στη σύντομη ως σήμερα ζωή μου και την απώλεια της ξαδέρφης μου απο την ίδια αρρώστια! Αλλά το λέω συνέχεια στον εαυτό μου, μου το λένε και οι άλλοι πως δεν πρέπει να το βάλω κάτω...Οι δικοί μου δεν με άφησαν να πάω στην κηδεία (δεν ήταν και στην ίδια πόλη) και ούτε στα "σαραντα" πήγα τελικά. Απο τη μία η "αποχή" μου έκανε καλό, γιατί απο ότι έμαθα οι σκηνές που είδαν όσοι πήγαν ήταν δύσκολες, απο την άλλη κάπως έτσι σαν να μου καλλιεργήθηκε μια άρνηση και πολύ φοβάμαι πως όταν θα πάω προς τα εκεί το καλοκαίρι (που είναι σίγουρες οι διακοπές μου εκεί) θα καταρρεύσω στη σκέψη πως δεν θα ξαναδω αυτό το άτομο, θα σκεφτώ πόσο άδικη είναι η ζωή, πρώτα για την κοπέλα και για το παιδακι της, και μετά για μένα...ταλαιπωρηθήκαμε ήδη 3 άτομα απο αυτό το σόι με τον καρκίνο, ήταν ανάγκη να μας πάρει τον τέταρτο;;;Αλλά πάλι θα σκεφτώ και θα γράψω πως δεν υπάρχει λογική καμία μέσα σε όλα αυτά, και επειδή όλοι μου φωνάζουν για το να μη στεναχωριέμαι και να προσέχω, τους υπακούω. Το έχω γράψει πολλές φορές, φτάνει που ο καρκίνος μας πήρε το σώμα, ας προσπαθήσουμε να μη μας πάρει εντελώς και το μυαλό, ούτε την ψυχή μας να του χαρίσουμε. Είναι δύκολη μια τέτοια αντίσταση αλλά η προσπάθεια κάτι αποδίδει!
'Ετσι είμαι κάπου εκεί έξω, ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, αποθώντας τις περισσότερες φορές τις άσχημες σκέψεις, στα όνειρα όμως βγαίνει πολύ υποσευνείδητο, εκεί όμως αφήνομαι, γιατί δεν έχω και άλλη επιλογή. Σε μια προσπάθει εύρεσης ισσοροπίας και γαλήνης και αναζήτησης του τι είναι αυτό που μου κάνει ή θα μου κάνει καλό βγήκα έξω και συνεχίζω να βγαίνω...το προτιμώ απο το να κάθομαι σπίτι, η ενέργεια και η αύρα του κόσμου (ακόμη και των αγνωστων) μου δίνει κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω, σαν να με επαναφέρει στη ζωή, και η ζωή καλώς ή κακώς χτυπάει και εκεί που ξενυχτούν οι νέοι...σαν ένα βρικολακάκι λοιπόν ρουφώ τη δίψα τους για ζωή, τα χαμόγελά τους, την ανεμελιά τους και αφήνω να με παρασύρουν μακρυά οι δυνατές μουσικές, οι έντονες χορευτικές φιγούρες των άλλων...όλη η νύχτα εκτός σπιτιού γίνεται ένα μοσαικό ανθρώπων, ο κάθε ένας μας κουβαλάει τα δικά του, όμως είναι εκεί, σε μια προσπάθεια να ακουμπήσει κάπου, να ξεχάσει κάτι, να βρει κάτι καινούριο.
Καλημέρα, να βγαίνετε, να διασκεδάζετε Like there's no tomorrow! Να κάνετε όπως και να χει και όσο μπορείτε αυτά που σας αρέσουν!
πολλά φιλιά!

Χρόνια πολλά!

Τα Χριστούγεννα πέρασαν ήδη και ατενίζουμε πια την καινούρια χρονιά!

Δεν είχα καμία διάθεση φέτος, λίγο το ένδοξο-χαμένο-παρελθόν, λίγο ο θάνατος της ξαδέρφης μου...λίγο απο όλα, απο πολλά και διαφορα, δεν ήμουν και πολύ κεφάτη...ωστόσο τελικά πήγε καλύτερα απο ότι το περίμενα.

Βγήκα έξω, βρέθηκα με φίλους και οι μέρες γέμισαν ευχάριστα... Τελικά καμιά φορά δεν περιμένεις τίποτα, αλλά βρίσκεις αρκετά, αυτό είναι πλούτος!

φιλιά πολλά , χρόνια πολλά!

Για όσους μείνουν Online σήμερα...

θα σας αφήσω συντροφιά το παρακάτω ποστ

τα Χριστούγεννα του 2007 είδα τη ζωή μου να αλλάζει για πάντα. Για τους περισσότερους ανθρώπους έρχεται μια τέτοια στιγμή στη ζωή, μια στιγμή που αλλάζει το μέλλον, για αρκετούς, η αλλαγή που βιώνουν είναι στο χέρι τους, είναι επιλογή τους. Εμένα η αλλαγή μου έμελε να είναι μια αρρώστια άκρως ανεπιθύμητη. Στον αντίποδα πάντα των γύρω μου, είδα τις δικές τους ζωές να αλλάζουν απο επιλογή, λέγοντας το "ναι" στο άγνωγστο και το καινούριο, και να ακολουθούν τις επιλογές τους πότε "ανεβασμένοι", πότε "μπερδεμένοι". Στο κομμάτι της αρρώστιας μου ακολούθησα όλες τις θεραπείες με υπομονή, αυτό που "έχασα" στο δρόμο, ή ποτέ δεν έκανα "δικό μου" είναι το λόγο για τον οποίο βίωσα όλα αυτά. Δεν βρήκα καμία απάντηση στο "γιατί" και επιπλέον, δεν μπόρεσα να αξιοποιήσω το όποιο "μάθημα".Ίσα ίσα, αυτό που βιώνω είναι πως είμαι καλά, και αυτό μόνο δεν αρκεί, είμαι καλά και τα θέλω όλα απο την καθημερινότητά μου, όλα απο τη ζωή μου, με τους δικούς μου όρους. Εγωιστικό; Προφανώς...κάτι όμως μέσα μου, μου λέει πως κάπως έτσι αισθάνεστε και εσείς όλοι που βιώσατε κάτι τέτοιο, θέλετε τα πάντα και δίχως εκπτώσεις. Θέλετε τους ανθρώπους που χρειάζεστε δίπλα σας, την αγάπη, την κατανόηση και όλα τα υπόλοιπα. Ναι, πιστεύω πως πρέπει να περάσουν χρόνια για να πει κανείς "την υγεία μου να χω, δεν παει να γκρεμίζεται το σύμπαν όλο" γιατί όλοι έχουμε ανάγκη απο τους σημαντικούς άλλους στη ζωή μας, όλοι θέλουμε την επανένταξη μετά την καταιγίδα, και όλοι είναι κομμάτι της επιστροφής μας...
Πολλές φορές νιώθω το βάρος του καρκίνου πάνω μου, αισθάνομαι πως διαφέρω απο τα άλλα κορίτσια της ηλικίας μου. Σίγουρα μια τέτοια μάχη σε κάνει πιο δυνατό, σε κάνει όμως και πιο νευρικό, και πιο ευέξαπτο και πιο απαιτητικό, σε κάνει απο τη μία "μεγάλο" και ώριμο και απο την άλλη παιδί, που θες το χάδι, την αγκαλιά και το "χατήρι". Αυτά ακόμη δεν τα έχω φέρει σε ισορροπία...για όλα αυτά παλεύω...και η εσωτερική πάλη είναι η χειρότερη...εκεί είναι που κάνεις πολλά λάθη, μέσα στην κόντρα σου με τον ευατό σου, πάνω στην κόντρα σου με τους άλλους. Εκεί πληγώνεσαι και ναι, εκεί πληγώνεις και ανθρώπους που αγαπάς...έχω αρχίσει και πιστεύω στην απομόνωσή μου για λίγο καιρό, δεν ξέρω αν θα το υιοθετήσω αλλά θέλω να ηρεμήσω απο κάποιες καταστάσεις, να δω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Σε όλα αυτά φυσικά έχω προστεθεί και το βαρύτατο φορτίο του χαμού της ξαδέρφης μου απο καρκίνο..είναι πολύ πρόσφατο, μόλις 11 Νοέμβρη μας άφησε, και όσο και αν βγαίνω, όσο και αν περνάω τις ώρες μου έξω, η καρδιά μου ξέρει τι βάρος κουβαλάω...Σαν αύριο ήταν η γιορτή της...πραγματικά, δεν έχω νιώσει πιο βαριά την καδιά μου απο φέτος, ούτε τότε που αρρώστησα δεν ένιωθα έτσι...
Παρόλα τα παραπάνω, θα κλείσω θετικα και αισιόδοξα...Τότε το 2007 είχα την μαστεκτομή και 7 χμθ μπροστά μου, τώρα έχω πίσω το στήθος μου (ή ένα άλλο στήθος τέλος πάντων) δεν εκκρεμούν (φτου,φτου) θεραπείες και είμαι καλά...Έχω ανάγκη να βλέπω τα θετικά και να σας τα δείχνω, γιατί μπορούμε να βρούμε τη χαρά και την αισιοδοξία μέσα απο τα θετικά μιας κατάστασης...σιγά σιγά...οι πληγές θα υπάρχουν, αλλά "η σκόνη του χρόνου" είναι μοναδική, και πέφτει "και στα μικρά και στα μεγάλα"

ΚΑΛΑ ΜΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! Σας χαρίζω τη φωτο απο το δρόμο για τη δουλειά προχθές...φιλιά

Ο Γλάρος

εξαιρετικά αφιερωμένο σε ένα πάρα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, στον πιο δικό μου άνθρωπο, για σένα, που σου αρέσει πολυυυυυύ!για τις θύελλες που μας βρήκαν και τις αντιμετωπίσαμε...σ'αγαπώ

"ΕΛΑ πάμε τώρα, δεν φοβόμαστε την μπόρα" και ας έχω "θύελλα στο νου, θα πετάξουμε παντου"

Χθες στο γυμναστήριο

καθώς έκανα διάδρομο και χάζευα τηλεόραση είδα την παρακάτω "διαφήμιση"




Ο Παναγιώτης είναι φίλος μου, την Ελένη δεν την έχω γνωρίσει ακόμη, την καμπάνια ξέρω, όμως όταν είδα για μια ακόμη φορά το ότι είμαστε 28.000.000 επιζώντες σε όλο τον κόσμο, συγκινήθηκα!
Είμαι μια απο αυτούς, είμαι εδώ, είμαι καλά και είμαι πολύ περίφανη!!!!!!ΕΠΕΖΗΣΑ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ, ΤΟ ΚΕΡΔΙΣΑ ΟΜΩΣ Κ ΤΩΡΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ, ΑΛΛΑ ΤΡΕΧΩ ΚΑΙ 5km ΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΔΙΑΔΡΟΜΟ...κατι που τότε φαινόταν απίστευτο!

Και να που σήμερα μεγαλώνω...

«Σήμερα κλείνω τα 27» ήταν η ατάκα μου στην πρώτη χημειοθεραπεία. Ναι, η μοίρα ήταν τόσο σκληρή και η ζωή απίστευτα απρόβλεπτη…Ναι, ήμουν τότε στο κρεβάτι της χμθ!Σήμερα κλείνω τα 31 και δεν άντεξα στον πειρασμό. Μπήκα σε αυτό το Blog, στην ιστορία της ζωής μου τα τελευταία 4 χρόνια και πάτησα δεξιά στα «περιεχόμενα» την χρονολογία 2007 και διάβασα όλο εκείνο τον Δεκέμβρη, τον σκοτεινό, τον κρύο, τον Δεκέμβρη που μου άλλαξε για πάντα τη ζωή.

Μα ωφελούν σε κάτι οι αναδρομές; Ποιος ξέρει να μου πει; Αναδρομές στο παρελθόν, εικόνες του τότε, συναισθήματα εκείνου του καιρού. Καμιά φορά ίσως και να είναι τρομαχτική η σκέψη πως όλα όσα μου βάρυναν το πετσί και την ψυχή μου τα τελευταία χρόνια είναι γραμμένα. Τα έχω εδώ, με ένα κλικ μπροστά μου

! Μια φίλη οδηγήθηκε σε χωρισμό με διαζύγιο όταν άρχισε να κρατά ημερολόγιο για τη σχέση της με τον άντρα της. Μια μέρα πήρε και ξεφύλλισε το ημερολόγιο και είδε πόσο πόνο της προκάλεσε αυτή η σχέση και έγραψε το τέλος της.

Σπάνια διαβάζω όσα έχω γράψει, γιατί όσα έγραψα έγιναν σε διάφορες χρονικές στιγμές, κάτω από συγκεκριμένη ψυχολογική φόρτιση. Τότε με εξέφραζαν, τώρα μπορεί και όχι, μπορεί και περίπου, μπορεί και καθόλου… Έχω γράψει για πολλά, για την αρρώστια, για τα διαδικαστικά, για κάθε μια μου θεραπεία, για τα συμπτώματα για τις δυσκολίες, για τις ευκολίες, για όλα…για τους ανθρώπους που με στήριξαν, που με

ξέχασαν, που κέρδισα, που έχασα, για όλα. Με το σημερινό ποστ συμπληρώνω 533 φορές που σας έγραψα! Έγραφα πάντα ειλικρινά, δεν έκρυψα το παραμικρό. Πότε όρθια, πότε «πεσμένη» πάντα όμως αληθινή. Σίγουρα στα τόσα ποστ, και με συγκεκριμένη ψυχολογία, αδίκησα και κόσμο, και καταστάσεις, σίγουρα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό, εξομολογούμαι δημόσια πως αμφισβήτησα και πλήγωσα ανθρώπους, όπως με πλήγωσαν και αυτοί κάποτε, μα τότε έβλεπα μόνο εμένα, ενώ τώρα μπορώ και βλέπω και αυτούς. Δεν ξέρω αν έχει κάποια σημασία η εξομολόγηση, δεν ξέρω αν μπορείς να «κλαις πάνω από το ριγμένο γάλα», αναρωτιέμαι, μετράνε οι συγγνώμες; Δεν θέλω να κρύβομαι πίσω από την αρρώστια αλλά σκέφτομαι πως όλα είχαν έρθει υπερβολικά πολλά στο κεφάλι μου τότε…και εγώ είχα κεφάλι και μυαλό μόλις 27 ετών για να τα αντιμετωπίσω όλα…Ακόμη και τώρα δυσκολεύομαι, γιατί να το ξέρετε, όταν τελειώνει το «σωματικό» κομμάτι, τότε αρχίζει (εκ του ασφαλούς) το ψυχολογικό, γιατί πριν, έτρεχες για το σωματικό και η αγωνία σου και ο φόβος σου δεν σου αφήνανε περιθώρια για το άλλο…

Σήμερα ξύπνησα, έκανα τον καφέ μου και κάθησα στο laptop για να πάρω τις ηλεκτρονικές μου ευχές και για να σας γράψω. Το πρώτο sms χθες, μετά τις 00.00 ήρθε από τη «Σ», το δεύτερο από την ξαδέρφη μου. Η «Σ» εξακολουθεί και βρίσκεται στη ζωή μου με όποιο κόστος, το ίδιο κάνω και εγώ γι αυτήν. Ίσως και οι δυο να ήμασταν άτυχες, ίσως και οι δύο να είχαμε μια άλλη ζωή αν δεν είχαμε βρεθεί και περάσει όλα αυτά μαζί. Όμως τελικά, η ζωή μπορεί να είναι αυτό που μας έρχεται, ανεξάρτητα από αυτό που εμείς θέλουμε και αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς να είναι να δεχτούμε την κάθε μέρα όπως πάει και να αγκαλιάσουμε αυτό που έχουμε.

Τέσσερα χρόνια από τότε έφυγαν. Στα πρώτα ποστ μιλούσα για την μαστεκτομή μου και απαισιόδοξα αρκετές φορές. Τώρα έχω το στήθος μου πίσω (όχι όπως πριν μα είναι μια χαρά και αυτό). Τότε μιλούσα για θεραπείες, την πρώτη σαν σήμερα. Τώρα είμαι σπίτι μου, δεν φοράω κάσκα και το μαλλί μου είναι πυκνό, το ίδιο και οι βλεφαρίδες μου. Ζυγίζω 58 κιλά και δεν έχω ίχνος πρηξίματος. Μπορω όλα αυτά να τα δω αισιόδοξα, καλοπροαίρετα και να μην σκάω για τα υπόλοιπα; Θα προσπαθήσω…αλλά να το θυμάστε, οι πληγές στην ψυχή μένουν, μένουν και βγαίνουν στην επιφάνεια με νεύρα, ανασφάλειες και εντάσεις…στις πληγές μου προστέθηκε και η απώλεια της ξαδέρφης μου, και το μνημόσυνό της που είναι σήμερα. Δυο θλιβερές επέτειοι για σήμερα, μια η πρώτη μου χμθ τότε, μια τα 40 της ξαδέρφης μου τώρα…ωστόσο είναι η μέρα που γεννήθηκα πριν 31 χρόνια, και εγώ πρέπει να συνεχίσω με τη ζωή μου…τον τρόπο ψάχνω όμως προς το μέλλον. Το φορτίο μου βαρύ και οι φετινές γιορτές μελαγχολικές, αλλά πρέπει…δεν έχω περιθώρια για μια κατάθλιψη αυτή τη στιγμή, πρέπει να κρατηθώ όρθια.

Σας αφήνω εδώ γιατί θα μπορούσα απλά να σας γράφω για ώρες πολλές, έχω πολλές σκέψεις σήμερα, σήμερα, μια τέτοια μέρα. Σας αφήνω και κλείνω εδώ. Θα ντυθώ και θα πάρω το ποδήλατό μου, ένας ήλιος έξω αχνοφαίνεται, μια φίλη μόλις τηλεφώνησε και με έβγαλε από το τέλμα, θα πάω για καφέ, έχω γενέθλια!

Ο κύκλος, κύκλους κάνει...

Νομίζω σας είχα πει (αφορά κυρίως τις γυναίκες αυτής της παρέας) πως το 2008 τον Αύγουστο, είχα διακόψει τον κύκλο μου (ο γιατρός δλδ, με ένεση τρίμηνη). Την ένεση τη σταμάτησα Σεπτέμβρη του 2010 (last year) και περίοδος μου ξαναήρθε, Νοέμβρη του 2011, πριν ένα μήνα δλδ, αφότου γύρισα απο το ταξιδάκι μου στο Αιγαίο. Σήμερα, στις 18 μέρες πάνω, απο εκείνη την (ξανα) πρώτη φορά, ξανα"αδιαθέτησα"...Δεν ξέρω αν εκεί έξω διαβάζει κάποια που είχε, δεν είχε, και τώρα ξαναέχει κύκλο, αν είναι ας με διαφωτίσει...φαντάζομαι πως τώρα που είναι αρχή, ο κύκλος μου θα είναι άστατος έ;;; Επίσης, κάποιες γυνάικες άκουσα πως είχαν διακόψει τον κύκλο τους για πολύ περισσότερο απο ότι εγώ. Εγώ, μόλις 2 χρόνια, εσείς;;; Το αστείο είναι πως έχω ξεσυνηθίσει τελείως..σαν να είμαι κοριτσάκι στο δημοτικό και το αντιμετωπίζω για πρώτη φορά...Ευτυχώς δεν πονάω καθόλου...

φιλιά!

Γύρισα απο την Αθήνα

τα νέα είναι ουδέτερα...ο πλαστικός μου είπε να περιμένουμε ακόμη ένα μήνα για τις θηλές...

αυτό δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό...απλά είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά για αυτό τον μήνα...

τώρα θα περιμένω, το πήρα απόφαση, αν είναι να έχω καλύτερα αποτελέσματα, γιατί όχι।

εμπιστεύομαι τον πλαστικό μου

θα περιμένω!

στην Αθήνα είχα την ευκαιρία να δω και τον χειρούργο μου που με παρακολουθεί, του έδειξα τις εξετάσεις, όλα οκ।

ήταν ένα ταξίδι αστραπή...βρέθηκα Αθήνα για ελάχιστες ώρες, ευτυχώς είχα τη "Σ" και χαζεύαμε στα μαγαζιά, οπότε αν και αυπνες (ταξιδέψαμε βράδυ) πέρασαν οι ώρες

Αύριο θα είμαι Αθήνα

Απόψε το βράδυ αργά ταξιδεύω με τη "Σ" για Αθήνα, θα με δει ο πλαστικός μου και αν είμαι έτοιμη
θα προχωρήσω για τη δημιουργία των θηλών πάνω στο σιλικονάτο μου στήθος...

θα σας πω τα νέα μεθαύριο। Τυπικά μετά απο αυτή την επέμβαση θα έχει ολοκληρωθεί η πλαστική μου! Οι ουλές πάντως απο τις μαστεκτομές έχουν "γλυκάνει"।

φιλιά και τα ξαναλέμε σύντομα!

Απο το 2007 στο 2011...

Αυτό το ποστ φάνταζε επιστημονικής φαντασίας τον πρώτο Δεκέμβρη αυτής της ζωής...

Σαν σήμερα ήταν λοιπόν...Σαν σήμερα, νωρίς το πρωί, στην Αθήνα, σε ιδιωτική κλινική, συνοδεία των γονειών μου, της αδερφής και του αδερφού του μπαμπά, μαζί με τη γυναίκα του, και φυσικά την κολλητή μου "Σ", μπήκα στο χειρουργείο. Ήμουν σοκαρισμένη, υπνωτισμένη, σαν να παρακολουθούσα τη ζωή μου στη μεγάλη οθόνη, σαν να ήμουν μια άλλη ενώ την ίδια στιγμή ήμουν εγώ που αρρώστησα, εγώ που έμπαινα στο χειρουργείο...εγώ που υπέφερα...Τέτοια μέρα ήταν...φορτισμένη, κρύα, ήταν αυτή η ημερομηνία που έφερε με το ξημερωμά της τα πάνω κάτω, τις μεγαλύτερες αλλαγές στη ζωή μου, ήταν η μέρα που η ζωή μου άλλαξε.

Σήμερα τέτοια μέρα, είμαι σαφώς καλύτερα...Η "Σ" μου έστειλε μνμ "την απωθώ αυτή την ημερομηνία, ξέχασέ τα, είμαστε άλλες κοπελιές τώρα και με καινούρια ποδήλατα". Ναι, δεν είμαστε οι 27χρονες φοβισμένες κοπελιές του τότε σίγουρα, ούτε ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε...όλα όσα περάσαμε μας άλλαξαν, αυτή είναι η αλήθεια, σήμερα όμως, μπορώ με το χέρι στην καρδιά να σας απαρυθμίσω πως είμαι καλύτερα απο τότε:

1) ξεμπέρδεψα με τις θεραπείες και σχεδόν όλες τις επεμβάσεις (μαζί κ την αποκατάσταση)
2) οι εξετάσεις μου βγαίνουν καθαρές, ΕΙΜΑΙ CANCER FREE
3) δεν έχω κανένα "κουσούρι" σωματικό, πέρα απο το χέρι μου το χειρουργημένο που είναι κάπως πρησμένο (όσες τα έχετε περάσει ξέρετε πως στην αρχή το χέρι δυσκολεύεται πολύ)
4) το σώμα μου γύρισε στα κανονικά του, τα σημάδια απο τα φάρμακα σβήσανε, τα μαλλιά μου μακρύνανε, πήγα στο γυμναστήριο, ο αιματοκρίτης μου ανέβηκε
5)προχώρησα τη ζωή μου όπως μπόρεσα...όλο αυτό το διάστημα πήγα εκδρομές, πήγα ταξίδια, γνώρισα καινούριους ανθρώπους, έζησα και δούλεψα σε 2 διαφορετικές πόλεις, γέμισα με αναμνήσεις και ενέργεια
6) άνοιξα και συνεχίζω αυτό το Blog, σας αγκάλιασα και με αγκαλιάσατε και αυτό είναι κάτι πολύ δικό μας, κάτι που γεμίζει και εμένα και εσάς (φαντάζομαι)

όσα και να απαριθμήσω, η ΟΥΣΙΑ είναι μία...παρόλες τις δυσκολίες, σήμερα μπορώ να πω πως είμαι καλά, τουλάχιστον δεν είμαι (όπως τότε) φρεσκοχειρουργημένη σε κάποιο νοσοκομείο...είμαι στο σπίτι μου, στο τζάκι, αφού πήγα για τρέξιμο και έκανα ποδήλατο...ετοιμάζομαι για νυχτερινή έξοδο, η παρέα με περιμένει όπως κάθε Σάββατο, το πρωί βγήκα για τον πρωινό μου καφέ...όλα καλά...Ο καρκίνο είναι παρελθόν. Δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να αναρωτιέμαι αν θα τον ξανασυναντήσω, αυτό θα ήταν η χειρότερη τιμωρία για μένα, γιατί να το κάνω στον εαυτό μου αυτό; Προτιμώ να δίνω αξία στα απλά και καθημερινά, κάπου εκεί κρύβεται η ΖΩΗ. Η ΟΥΣΙΑ είναι λοιπόν πως με πολλά πλην και με αρκετά συν, εγώ συνέχισα, με οδηγό το αίσθημα της επιβίωσης, συνέχισα...συνέχισα και έφτιαξα μια νέα ζωή. Όπως μπόρεσα και με τα δεδομένα που είχα. Δεν θα πω ψέματα, με πολλά νεύρα, με ανασφάλειες, με κόπο, με μαύρες σκέψεις αλλά είμαι εδώ! αυτό δεν έχει σημασία, αυτό και η σοφία που σου αφήνουν τέτοιες περιπέτειες...

θα κοιτάζω πάντα τη θάλασσα, θα ψάχνω συνέχεια για το παγκάκι με την καλύτερη θέα, γιατί όχι; Το κέρδισα, κέρδισα τη βόλτα, ένα ποτάκι με τους φίλους μου, μια ωραία θέα, μια καλή κουβέντα, ένα χάδι, μια αγκαλιά...δεν ζω δίχως αυτά!

Τελευταία μέρα του Νοέμβρη

οι μέρες αυτές (πέρα απο το κενό του ταξιδίου) έχουν μεγάλη δόση έντασης...κάποιους καυγάδες, και αρκετά νεύρα. Ναι, περνάω μια φάση...φάση εκνευρισμού, ανασφάλειας για μια ακόμη φορά, μοναξιάς ή μοναχικότητας, αμφισβήτησης...και ποιός ξέρει και τι άλλο. Δυστυχώς, παίρνει η μπόρα και άτομα πολύ δικά μου, που αρκετές φορές με βλέπουν ή με ακούν σε έξαλλη κατάσταση.Θέλω να τα προφυλάξω αλλά εκεί που όλα πάνε "ρολόι" γίνεται μέσα μου μια έκρηξη, αφού πρώτα όλα αυτά τα "μικρά" γίνονται σωρός. Εξακολουθώ να έχω απαιτήσεις απο τους άλλους, να τους θέλω δίπλα μου, να θέλω χρόνο και κομμάτι απο τη ζωή τοςυ, να θέλω να γίνεται το δικό μου, όπως ακριβώς κάνω εγώ το δικό τους...Το ξέρω δεν βγαίνει και πολύ νόημα με αυτά που λέω, ίσως το ότι ώρες και φορές το μυαλό μου κολλάει να σας λέει κάτι...Προσπαθώ ακόμη να βρω ισσοροπίες στην νέα μου ζωή. "Μα πέρασε τόσος καιρός" θα σκεφτείτε και θα μου πείτε, κι όμως, δεν μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους απο τη μια μέρα στην άλλη, επίσης, βιώνω τις αλλαγές κάθε λίγο και λιγάκι. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θέλω να "σέρνω" κανένα φίλο ή συγγενή απο πίσω μου, να μένουν δίπλα μου απο οίκτο! Θέλω όσο γίνεται, να έχω στη ζωή μου ανθρώπους επειδή θέλουν να είναι μαζί μου, θέλω την αλήθεια, όχι τη λύπηση...Ισορροπίες, νέα ή παλιά δεδομένα...Ένα παραπάνω...πριν τις γιορτές θα μπω στο χειρουργείο για να φτιάξω τις θηλές...μια ακόμη αλλαγή στο σώμα...Πραγματικά δεν ανυπομονώ καθόλου, συνήθισα τον εαυτό μου και τον αγαπώ όπως είναι. Με κούρασαν τα χειρουργεία...ίσως να μην είμαι και τόσο κοκέτα...απο την άλλη έχω μια εκκρεμότητα, το νιώθω, και όσο το αφήνω για αργότερα, τόσο δεν θα παίρνω την απόφαση να το κάνω στο μέλλον...οπότε λέω να πάω...Κάπως έτσι, όπως βρίσκεις τις ισορροπίες τις χάνεις ταυτόχρονα...Έμαθα να ζω με την μαστεκτομή, έμαθα να κινούμαι με τους διατατήρες, συνήθισα τις σιλικόνες, μου έγινε οικείο ένα στήθος δίχως θηλές (όπως είμαι τώρα) και το επόμενο βήμα είναι να ξαναβάλω τις θηλές και να κοιτάζομαι στον καθρέφτη κάποια λεπτά, για να καλωσορίσει η ψυχή το νέο (πάλι) σώμα της. Δεν πιστεύω στην εξωτερική εμφάνιση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν ξεχωρίζω το ωραίο...η ζωή όμως μου έμαθε μέσα απο το πιο περίεργο παιχνίδι της πως το σώμα είναι πιο φθαρτό απο την ψυχή, το σώμα γερνάει, αλλάζει, το σώμα γεμίζει πληγές, παίρνει μια μορφή ενός ξύλινου κορμού που δακρίζει...και η ψυχή, και αυτή δακρίζει, και αυτή στιγματίζεται όμως...όμως...όμως όταν βρίσκει τη δύναμή της λάμπει όπως παλιά...δεν είναι τυχαίο πως οι σοφοί λένε να επενδύουμε στην ψυχή.
Το σώμα μου πήρε πάνω απο τρεις μορφές την τελευταία τετραετία και ετοιμάζεται για τέσσερις μεθαύριο. Η ψυχή;;;Η ψυχή μου ταλαντεύτηκε, η καρδιά μου ράγισε αλλά ο ευλογημένος χρόνος που πέρασε και με χωρίζει απο εκείνες τις σκοτεινές μέρες...απάλυνε τον πόνο, έδωσε σχεδόν την παλιά όψη πίσω στην ψυχή...ο πυρήνας μου δεν άλλαξε, είμαι ακόμη αισιόδοξη, γενναιόδωρη και φιλότιμη με τους ανθρώπους, ακόμη δεν λέω εύκολα "όχι" και είμαι εκεί όταν με χρειάζονται. Ακόμη αγκαλιάζω, χαιδεύω και ακούω τα προβλήματά τους. Κάποιοι λένε πως δεν τους καταλαβαίνω...οκ...αλλά δεν έκλεισα ποτέ μα ποτέ την πόρτα μου προς κανένα...θα μπορούσα να γίνω μια άλλη, να τους κάνω όλους πέρα, να σκληρύνω τον πυρήνα μου...να μην αφήνω κανένα να μπαίνει και να μην βγαίνω για κανένα...Αν το θέλετε, η νίκη μου απέναντι στον καρκίνο, πέρα απο το σωματικο-υγείας κομμάτι, ήταν αυτή. Νίκησα τον καρκίνο γιατί δεν του παρέδωσα το πνεύμα μου, γιατί συνέχισα με όσα μέσα είχα, με τα διάφορα παιχνίδια του μυαλού, με την ευαίσθητη ψυχολογία μου, με όλα τα αρνητικά που προέκυψαν απο την περιπέτειά μου. Συνέχισα, και αν στη ζωή μετράει το ταξίδι περισσότερο απο τον προορισμό τότε κέρδισα! Οι φίλοι μου που πολλές φορές με θεωρούν δεδομένη (γιατί εγώ τους δίνω πάντα την αίσθηση αυτή, γιατί μ'αρέσει να "υπογραμμίζω" σχέσεις) αναρωτιέμαι αν έχουν ποτέ σκεφτεί πως θα μπορούσα να έχω φύγει απο τη ζωή τους, γιατί θα μπορούσα πολύ απλά να κλειστώ στα προβλήματά μου και να αδιαφορώ γι αυτούς. Δεν το έκανα ποτέ! Καλό βράδυ!

ΓΥΡΙΣΑ την Κυριακή

με χίλιες-δυο εικόνες στο μυαλό...Ήταν κάπως δύσκολη απο άποψη κούρασης η Δευτέρα στη δουλειά αλλά χαλάλι, τελικά η σωματική κούραση χάνεται όταν η ψυχή είναι γεμάτη. Σε όλο το ταξίδι σας σκεφτόμουν...έβλεπα εικόνες, χάζευα τα κύματα, τον ήλιο, τους γλάρους...καθώς ένιωθα το απαλό νησιώτικο αεράκι έπλαθα ιστορίες ταιριάζοντας λέξεις, επαναλάμβανα μέσα μου φράσεις για να τις θυμάμαι, για να τις έχω μέσα μου όταν γυρίσω και να σας τις χαρίσω...Ήταν όμορφο το Σ/Κ, είχε μια γλύκα, εκείνη των αναμνήσεων που έχουν πολύ καλά φωλιάσει μέσα μου, γεύση γνωστή, άρωμα καλά βαλμένο στην ψυχή, απο εκείνα που δεν αποχωρίζεσαι ποτέ. Για μια ακόμη φορά άνοιξα την ψυχή μου στον ήλιο, πέρασαν απο μπροστά μου με ταχύτητα φλας οι όμορφες στιγμές που γράψαμε με την παρέα μου εκεί...χαμογέλασα, και στους φίλους, και στον εαυτό μου μα και στον τόπο...Ναι, η ζωή ήταν γενναιόδωρη και εγώ το έχω αναγνωρίσει το δώρο της...μετά απο μια περίοδο σκοτεινή, με έβγαλε στο φως...εκείνη η γωνίτσα στο Βόρειο Αιγαίο θα μένει για πάντα στην καρδιά μου, ως το πρώτο καταφύγιό μου μετά την αρρώστια, ως ο τόπος που με την ομορφιά του σβήνει όλα μου τα προβλήματα, μου παίρνει τις μαύρες σκέψεις, το βάρος των χρόνων και με κάνει παιδί, παιδί μικρό, υγειές, έτοιμο να τρέξει, ένα παιδί που δεν φοβάται, γιατί δεν έχει ποτέ του δει τίποτα άσχημο!

Σας χαρίζω τις φωτο!



















ο ήλιος ήταν πάντα εκεί

to be continued...

Θα λείψω για το Σ/Κ

μέσα σε όλα τα άλλα ξέχασα να σας πω με μεγάλα γράμματα πως Ο ΕΠΑΝΕΛΕΓΧΟΣ ΜΟΥ ΠΗΓΕ ΜΙΑ ΧΑΡΑ! ολα οκ...σκέφτομαι μέσα στον Δεκέμβρη να κάνω και την επέμβαση αισθητικής μου, να βάλω τις θηλές...

Θα λείψω το Σ/Κ...πάω όπως ξαναείπα μια βόλτα στο Αιγαίο, να δω τους φίλους μου εκεί!

φιλιά πολλά! οι επόμενες φωτο θα έχουν θάλασσα και καθαρό ουρανό!

Δύσκολες μέρες

όλες αυτές τις μέρες έχω βυθιστεί στις σκέψεις μου...με έχει κουράσει κάτι αλλά δεν ξέρω τι...έχω χάσει κάτι αλλά επίσης δεν ξέρω αν είναι "ένα" αυτό το "κάτι" ή "πολλά". Είμαι μπερδεμένη, εκνευρίζομαι με το παραμικρό...νιώθω μόνη, και δεν ξέρω ποιος με κάνει και νιώθω μόνη...Επίσης, ενώ τα σκέφτομαι τώρα, μπορεί σε κανα-δυο μέρες να τα αφήσω στην άκρη...Προσπαθώ να μη σκέφτομαι πολλά, πολλά, μα δεν είναι και εύκολο. Ίσως με κούρασαν οι άνθρωποι, αν και είμαι πολύ κοινωνική και δεν ζω δίχως φίλους, μπορεί όμως να θέλω τον χρόνο μου να θέλω να μείνω μόνη μου είτε γιατί δεν μπορώ να ανεχτώ διάφορες συμπεριφορές, είτε γιατί πρέπει να καταπιώ το άσχημο γεγονός που ήρθε στο διάβα μου πρόσφατα...ποιος ξέρει, βαρέθηκα όμως που την τελευταία τετραετία ασχολούμαι με το "τι μπορεί να έχω" αποφάσισα να μην το πολυψάχνω (πόσες φορές δεν το έγραψα ε;) προσπαθώ πάντως πλέον να βιώνω απλά μια κατάσταση δίχως να ψάχνω το "γιατί είμαι έτσι"

καληνύχτα!

Αναμνήσεις ενός σκοτεινού Νοέμβρη

Σαν σήμερα ήταν που αν και έπιανα στον όγκο, δεν τον είχα δείξει σε κανένα, τον έδειξα εκείνο το βράδυ στη μαμά μου. Εκείνη όπως έχει πει «σκοτείνιασε» και κατάλαβε πως οι επόμενες μέρες θα ήταν πολύ δύσκολες. Και δεν διαψεύσθηκε, όχι μόνο οι επόμενες μέρες αλλά και οι ακόλουθοι μήνες, και τα επόμενα χρόνια. Φέτος είμαι εδώ, όπως ήμουν και εκείνο το βράδυ, στο πατρικό μου, στο σαλόνι, δίπλα στο τζάκι. Φέτος έχω μεγαλώσει, έχω μπει στα «αντα», τότε ήμουν απλά, ένα κορίτσι 27 ετών. Όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή, στο να μπορούμε να αντικρίζουμε τον ουρανό καθημερινά, έτσι και εγώ, πότε σιωπηλά, πότε με νεύρα και φωνές, ρίχτηκα στη μάχη για αυτό το αγαθό που λέγεται ΖΩΗ. Δεν θέλω να περιαυτολογώ αλλά την κέρδισα. Τότε δεν είχα ιδέα τι είναι ο καρκίνος, τι είναι ο όγκος, είχα μια πλήρη άγνοια. Δεν φοβήθηκα όμως ποτέ, βρήκα το θάρρος και τη δύναμη και μπήκα στο χειρουργείο και βρήκα το κουράγιο να δω το σώμα μου να αλλάζει και τη ζωή μου να παίρνει άλλη τροπή. Δεν το έβαλα κάτω…Σήμερα που βρίσκομαι στον ίδιο τόπο από όπου ξεκίνησαν όλα, ναι, όλα τα άσχημα μου φαίνονται τόσο μα τόσο μακρινά…είναι όμως συνάμα τόσο μα τόσο μέσα στο πετσί μου! Μια περιπέτεια πάνω από κάθε φαντασία…
Τα χρόνια όμως πέρασαν, δυστυχώς οι επέτειοι μας ακολουθούν…ίσως κρατώ στη ζωή μου τις ημερομηνίες για να είμαι που και που ευγνώμων. Και ναι, δεν είμαι αχάριστη, έδωσα από το 2007 μια μάχη, μέχρι και πέρσι που φόρεσα τις σιλικόνες, μέχρι και φέτος που θα βάλω τις θηλές (σύντομα μάλλον). Κουράστηκα μα είδα τους κόπους μου να πιάνουν τόπο, και αυτό είναι από μόνο του συγκινητικό, είναι από μόνο του ελπιδοφόρο. Φέτος, σαν σήμερα, τι να σκεφτώ παραπάνω;;;Είμαι στη ζεστασιά του σπιτιού μου, την προηγούμενη εβδομάδα έκανα όλες μου τις εξετάσεις και βγήκανε καθαρές, τι άλλο να ζητήσω; Ο καρκίνος δεν με απειλεί φέτος όπως εκείνη τη χρονιά. Στο κομμάτι της υγείας τώρα είμαι πολύ καλά, δεν θυμίζει το μυαλό μου τίποτα από την κατάσταση που βρισκόταν τότε, χαομένο σε χίλιες σκέψεις. Όμως η ζωή με τις πολλές τρικλοποδιές, με έφερε φέτος να σκέφτομαι την αδικοχαμένη ξαδέρφη μου, τον δικό της αγώνα, την δική της ταλαιπωρία και την δική μας απώλεια. Όπως είπα χθες στη θεία μου «ας αρρωσταίναμε όλες-που αρρωστήσαμε βέβαια- αλλά ας μην μας έπαιρνε κανέναν ο καρκίνος, πως θα ζήσουμε-η αδερφή της και εγώ- από δω και πέρα με αυτή την απώλεια, αυτή η απώλεια είναι μια σφαίρα στην καρδιά, μια πληγή που δεν θα κλείσει. Χάσαμε έναν δικό μας άνθρωπο, από την ίδια αρρώστια που παλέψαμε και εμείς.» Είναι μια κατάσταση τραγική, όσο και αν δεν θέλω να γίνομαι «μελό» είναι μια πραγματικότητα.
Τελος πάντων, απόψε ας προσπαθήσω να παραμείνω αισιόδοξη, για μένα και όλους εσάς. Ας προσπαθήσω να φέρω στο μυαλό μου τη ζεστασιά που βρήκα στις αγκαλιές αρκετών ανθρώπων όταν ήμουν αρρωστούλα, ας αφήσω να μείνει μέσα μου η αγάπη και όχι ο θυμός για την πρόσφατη απώλειά μου. Ας κρατήσω πως πάνω από όλα η αγάπη, πάνω από όλα…αυτό μου έλεγε η θεία μου χθες βράδυ στο τηλέφωνο, «πάνω από όλα, η αγάπη» ότι και να δώσεις στους ανθρώπους, αν δεν δώσεις αγάπη, δεν έχεις δώσει τίποτα….
Καληνύχτα, με όποιες απώλειες, είμαστε εδώ, συνεχίζω, με αγάπη προς όλους εσάς, με αδυναμία προς όλες τις ομοιοπαθούσες, είμαι εδώ και θα σας κρατώ συντροφιά! Κοντεύω την πενταετία μετά τον Καρκίνο, και αυτό μόνο του λέει πολλά! ΚΟΥΡΑΓΙΟΟΟΟΟΟ!

ένα παρήγορο τηλεφώνημα

Την όλη χαοτική κατάσταση με τον χαμό της ξαδέρφης μου ήρθε (αναπάντεχα) να μου ανακουφίσει η μητέρα της. Σε ένα τηλεφώνημα που είχαμε πρόσφατα, την άκουσα τόσο ψύχραιμη, τόσο αισιόδοξη για όλα και τόσο φιλοσοφημένη που έμεινα με ανοιχτό στόμα. Μιλάμε για φοβερή δύναμη ψυχής και μυαλού, και είναι ένα άτομο που έχει βγάλει μόνο το δημοτικό. Κι όμως, χαίρομαι που για μια ακόμη φορά ξεπερνιούνται τα κοινωνικά κλισέ, περί μόρφωσης, σπουδών και καλλιέργειας. Η θεία μου, χτυπημένη δύο φορές από καρκίνο η ίδια, έχοντας σταθεί πριν χρόνια δίπλα στην πρώτη της κόρη που ξεπέρασε την περιπέτειά της με τον καρκίνο, έδωσε τον καλύτερό της εαυτό και για την δεύτερή της κόρη η οποία τελικά υπέκυψε…τραγική η ιστορία τους, η ιστορία μας, γιατί και εγώ πέρασα τα ίδια με τα κορίτσια. Τη θεία μου λοιπόν, προφανώς η ζωή την δίδαξε πάρα πολλά, πιο πολλά από όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου…Έβγαλε τη σχολή της ζωής, πάλεψε με την ίδια αρρώστια πολλές φορές, και η ίδια η αρρώστια της, της στέρησε για πάντα την κόρη της. Η «χαροκαμένη» όμως αυτή μάνα, με συμβούλεψε να κοιτάζω μπροστά, να κοιτάζω και να φροντίζω τον εαυτό μου. Να υιοθετώ όσα με ευχαριστούν και να διώχνω όσα με ρήχνουν. Να είμαι αισιόδοξη για τη ζωή και να σκέφτομαι πως η ξαδέρφη μου «ήταν να πάει». Να την θυμάμαι πάντα μα να συνεχίσω κλείνοντας το κεφάλαιο. Να βγάλω από μέσα μου τα «γιατί» ή το θυμό. Μου επανέλαβε πολλές φορές πως πρέπει να φανώ δυνατή, γιατί δεν μας παίρνει «σογιακώς» να πέσουμε ψυχολογικά, αυτό μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε υποτροπή, η ψυχολογία μας είναι πολύ σημαντική, δεν πρέπει να χαριστούμε στον καρκίνο! Αυτά ήταν τα πιο δυνατά σημεία της συζήτησής μας, και τα κρατάω σαν κόρη οφθαλμού, ναι, είναι αλήθεια πως δεν πρέπει να του ξαναχαριστούμε του παλιοκαρκίνου, και αν κάτι περνάει αρκετά από το χέρι μας είναι η ψυχολογία μας, γιατί για το σωματικό, ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος..!Σιγά σιγά θα βρω και εγώ την νέα μου καθημερινότητα, έναν άλλο τρόπο σκέψης, μια εσωτερική ηρεμία.

Χθες το βράδυ βγήκα έξω για ένα ποτό...τις μέρες της κηδείας τις πέρασα συντροφιά με τη "Σ" η οποία εμφανίζεται σαν "απομηχανής θεός" και πολλές φορές με κάνει και ξεχνιέμαι...Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σκληροί. Ανοίχτηκα αυτές τις μέρες για την απώλειά μου και σε άλλους και στράφηκα, όχι για βοήθεια αλλά για παρέα, σε δύσκολες στιγμές, αυτοί, είτε αδιαφόρησαν, είτε το προσπέρασαν γιατί δεν θα θελαν να νταουνιαστούν το προηγούμενο Σ/Κ...έτσι είναι, είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που θα σταθούν δίπλα σου, και εσύ απλά, μια μέρα ξυπνάς και βαριριέσαι, και παραιτήσαι απο το να παρακαλάς...και παύεις να τηλεφωνείς, παύεις να περιμένεις, για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

Έχω από καιρό προγραμματίσει και φεύγω για το νησί όπου ζούσα περσι. Φεύγω το επόμενο Σ/Κ, στο νησί με περιμένουν οι φίλοι μου με έναν τρελό ενθουσιασμό και δεν φαντάζεστε πόσο σε γεμίζει αυτό…πιστέψτε με, απ’την κορφή ως τα νύχια. Παντρεμένοι, ελεύθεροι, πολιορκημένοι, όλοι είναι εκεί και με παρακαλούσαν να πάω για να τους ανεβάσω. Ψυχή της παρέας με «ανεβάζουν» ψυχή της παρέας με «κατεβάζουν» και φέτος τους έλειψα…και με περιμένουν με ανοιχτές αγκαλιές, σχεδιάζοντας εκδρομές, ταβέρνες και νυχτερινή ζωή.

Η ζωή είναι γεμάτη αντιθέσεις όπως βλέπετε, και εγώ προσωπικά δεν μπαίνω στα στενά κοινωνικά καλούπια. Το ότι θα ταξιδέψω και θα βρεθώ με αγαπημένους ανθρώπους, στο ότι θα με παρηγορήσουν με τα αστεία τους δεν σημαίνει πως δεν πενθώ, σημαίνει πως μαζί με τα άσχημα της ζωής, ακουμπώ και στα ευχάριστα, σε μια αγκαλιά, σε μια κουβέντα παρηγοριάς, σε ένα σύνολο ανθρώπων που μπορεί και με μεταφέρει σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε μια χρονιά, την περσινή, όπου όλα ήταν όμορφα, χρωματιστά και χαρούμενα!

Ένα αλλιώτικο post

Αυτό το ποστ δεν θα είναι ευχάριστο. Μέρες τώρα το παλεύω να μην το γράψω αλλά από την άλλη είναι ένας μικρός (ο ελάχιστος) φόρος τιμής που μπορώ να αποτίσω στην αδικοχαμένη πρώτη μου ξαδέρφη.

Ναι, η «Χ» μας άφησε το βράδυ της Πέμπτης, όταν τα ημερολόγια έδειχναν πια 11/11/2011. Τον Σεπτέμβρη του 2009 είχε διαγνωστεί με καρκίνο, το πάλευε από τότε, πότε με βαριές χμθ, πότε με ακτινοθεραπεία…Ήταν όμως αργά από την αρχή…μη βιαστείτε να πανικοβληθείτε, η κοπέλα το είχε ανακαλύψει αρκετά αργά και οι γιατροί το είχαν πει έξω από τα δόντια πως ήταν μια «δύσκολη περίπτωση». Όμως οι μήνες περνούσαν μετά τις θεραπείες και την είχα δει ένα καλοκαίρι σαφώς καλύτερα (μας χώριζαν χιλιόμετρα), είχα πιστέψει σε κάποιο θαύμα που παρόλα τα προγνωστικά την είχε σώσει. Έκανα λάθος από ότι φαίνεται, όλα αυτά που πίστευα για θαύμα και για αλήθεια ήταν επιφανειακά. Οι δικοί μας άνθρωποι δεν μου αποκάλυψαν ποτέ την καθοδική της πορεία, παρά μόνο όταν η κατάσταση έφερε την «Χ» στο νοσοκομείο, ένα μήνα πριν, εκεί όπου έζησε τις τελευταίες της στιγμές και αποχαιρέτησε από εκείνο το κρύο δωμάτιο με τα λευκά σεντόνια και τους ορούς τον άδικο, σκληρό τούτο κόσμο. Η «Χ» ήταν ένα κορίτσι μόλις μόλις 34άρων ετών. Έδωσε τον καλύτερό της εαυτό, σε μια μάχη που έθεσε τέλος τη ζωή της. Μέχρι και την τελευταία εβδομάδα έκανε ακτινοθεραπείες, ήξερε πως βάδιζε προς το τέλος, όμως πάντα είχε μέσα της μια φλόγα, μια τοσο δα, μικρούλα πορφυρή ελπίδα πως μπορεί και να σωθεί. Πολλές φορές θυμώνω με τη ζωή, που ενώ έχει προκαθορίσει ποιον θα «κόψει» και ποιον θα «εγκρίνει» για την επόμενη δεκαετία, ταλαιπωρεί τα παιδιά της, και ας είναι να τα «διώξει» τελικά. Αυτή η κοπέλα ταλαιπωρήθηκε τόσο, μα τόσο πολύ, με άπειρες μεταστάσεις, με πόνους, με παραλυσία…Κι όμως, τελικά, στα 2 ½ χρόνια της προσπάθειάς της να πετάξει από πάνω της το θεριό, κέρδισε αρκετές ώρες και μέρες με τον 6άχρονο γιο της, έκανε μπάνια σε καταγάλανα νερά, συμφιλιώθηκε με τον θάνατο. Το τελευταίο είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα στη ζωή ενός ανθρώπου, να είναι ψύχραιμος και έτοιμος κανείς για το τέλος. Μέχρι και ένα γράμμα άφησε στον μονάκριβο γιόκα της, μέχρι και τα υπάρχοντά της τακτοποίησε, και οδηγίες άφησε για τα πάντα. Η «Χ» ήταν μια κούκλα, μια γυναίκα με ξεχωριστή ομορφιά και μια μοναδική χροιά φωνής…όλα αυτά τα κρατάμε μέσα μας για πάντα. Το περπάτημά της, την κορμοστασιά της, τα μακριά της μαλλιά που τα έβλεπα κάθε καλοκαίρι και πιο λαμπερά, το γέλιο της, τις σκανδαλιές που κάναμε μικρά στο νησί, το πόσο τρυφερή και υπομονετική μαμά ήταν, το πόσο μου τηλεφωνούσε όταν είχα αρρωστήσει…Από το Σάββατο που έγινε η κηδεία της, και όλοι από τότε ψάχνουμε για νέες ισορροπίες και για κανέναν μας η ζωή από εδώ και πέρα δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια, από τότε την κοπέλα αυτή θα την θυμόμαστε ως ένα παλικάρι, μάχιμο πάντα και για πάντα. Με κατακλύζει θυμός, για την ατυχία της ξαδέρφης μου, για το ορφανό που μένει πίσω, για τους γονείς της, για τα καλοκαίρια μου που πια, θα έχουν μια μελαγχολία. «Σογιακώς» η ζωή μας σέρβιρε πολλά «πακέτα» είχα όλο αυτό τον καιρό (ενώ έλεγα και στους φίλους μου πως η κοπέλα ήταν στα τελευταία μας) μια μικροσκοπική ελπίδα πως η ζωή δεν θα μας σέρβιρε και αυτό το πικρό ποτήρι. Όμως η ζωή έχει δικούς της κανόνες και νόμους, και άσχετα με το τι επιθυμούμε εμείς, άσχετα με το τι αντέχουμε να δούμε και να ζήσουμε, εκείνη αποφασίζει με τα δικά της σταθμά…έτσι μας στέρησε για πάντα εκείνο το λαμπερό κορίτσι…εκείνο το κορίτσι που μέσα στην παραζάλη του καρκίνου είχε πει «μα να πάρει εμένα; Εμένα που έχω και παιδί;». Δυστυχώς…
Για όλους εμάς, αύριο και μεθαύριο, και την επόμενη εβδομάδα, και τον άλλο μήνα, η ζωή μας καλεί να συνεχίσουμε. Εγώ πρέπει να πηγαίνω στη δουλειά μου δίχως να φαίνεται πως κάτι έχω, πρέπει να συνεχίσω να κινούμαι όπως πριν, πρέπει να συνεχίσω να ζω.
Όχι δεν το σχετίζω με την δική μου περιπέτεια με τον καρκίνο, και εσείς να κάνετε το ίδιο παρακαλώ πολύ.
Όχι δεν τρομάζω (προς το παρόν…) για το ότι μπορεί και εγώ να πάθω κάτι…απλά έχω μείνει βουβή…απλά λυπάμαι για αυτόν τον άνθρωπο και για τους συγγενείς του, για όλους εμάς και το φορτίο τούτο, μα πάνω από όλα για τον άνθρωπο αυτό που μέρα με τη μέρα βίωνε όλο και πιο πολύ πως "πάει, θα αποχαιρετήσω το παιδί μου για πάντα". Και είναι σκληροί αυτοί οι συνειρμοί, και είναι απάνθρωπο να αποχωρίζεσαι ένα παιδί, σε μια τόσο τρυφερή ηλικία. Και είναι φυσικά πάρα πολλά όλα αυτά σαν σκέψεις για να τα επεξεργαστείς με μιας…όλα θέλουν τον χρόνο τους, και ο χρόνος ναι, είναι γιατρός, μας έκανε και ξεχάσαμε τα πολύ δύσκολα της αρρώστιας μας και ξεκινήσαμε κάτι άλλο, κάτι νέο, με νέο σώμα και ψυχή, τι γίνεται όμως με τον θάνατο κάποιου; Πότε και σε ποιο βαθμό θα απαλυνθεί;;;;
όλα αυτά είναι τα ερωτήματα και οι σκέψεις που τριγυρνάνε στο μυαλό μου. Δεν θέλω να γίνομαι «μελό» αλλά όταν μιλάμε για ΚΑΡΚΙΝΟ πρέπει να γνωρίζουμε και το ότι υπάρχουν απώλειες, ίσως αυτό μας κάνει να αναγνωρίζουμε την καλή μας τύχη(;), την φοβερή μας συναστρία(;) πολύ απλά το γεγονός πως είμαστε ΕΔΩ, ζωντανές και γερές…να παίρνουμε κουράγιο, πως μπορεί να δυσκολευτήκαμε πολύ, μα σαν να καλυτέρευσαν τα πράγματα τώρα…
Αυτό που θα φωνάζω για πάντα είναι σαφώς η «ΠΡΟΛΗΨΗ». Αν η ξαδέρφη μου το είχε βρει νωρίτερα, τότε ναι, θα είχε μια καλύτερη πορεία. Δεν την κατηγορώ, εδώ κόντεψα να την πάθω εγώ, που σήμερα σας γράφω όλα αυτά, τότε, στα 27 δεν ήξερα και κανένας δεν ήξερε ή δεν σκέφτηκε να μου πει για τον καρκίνο του μαστού. Τώρα όμως ξέρω, και θέλω και εσείς να είστε ευαισθητοποιημένοι και να ξέρετε πως ναι, ακούγεται κλισέ, και εγώ κάποτε έτσι το άκουγα όμως ναι, το να το βρεις νωρίς, βοηθά στο να το αντιμετωπίσεις. Προστατέψτε τον εαυτό σας και τις γυναίκες που αγαπάτε, ο καρκίνος του μαστού «δίνει και παίρνει». Δεν σας τα γράφω για να πανικοβληθείτε αλλά για να πάψετε να αδιαφορείτε!

Καλό βράδυ! Εύχομαι οι ζωές μας να γεμίσουν σύντομα με νέες εικόνες, αν χάσατε κάποιον κάποτε, προσευχηθείτε μαζί μου, θα κρατήσω φυλαχτό την κάθε ανάμνησή μου με τη «Χ» και θα συνεχίσω, αυτό θα ήθελε και αυτή από μένα!

καλή βδομάδα,σκέψεις μετά τη δουλειά...

Καλή βδομάδα φίλες και φίλοι!

χάρηκα ιδιαίτερα που επικοινώνησε ένας άνδρας μαζί μου, το βρήκα πολύ τρυφερό και ιδιαίτερο το να μπει στη διαδικασία να πει στο προηγούμενο ποστ τη γνώμη του. Οι άνδρες δεν θα έπρεπε να απουσιάζουν απο εδώ, ο καρκίνος του μαστού είναι απλως επιφανειακά μια "γυναικεία υπόθεση" στο βάθος, δεν φαντάζεστε κατά πόσο αφορά τους άνδρες...Γιατί εκείνοι έχουν τις γυναίκες της ζωής τους που υποφέρουν, είτε είναι μάνες, είτε σύζυγοι, είτε κόρες, είτε αδερφές, είτε ξαδέρφες, είτε ερωμένες, είναι οι σημαντικές άλλες που έχουν πληγεί, και οι ίδιοι τους απο δίπλα που προσπαθούν να βοηθήσουν...Ακολουθήστε το ένστικτό σας σε κάθε περίπτωση, εσείς αρσενικά...με το μαλακό, με εξτρά τρυφερότητα και δεν θα χάσετε.

Γυρίζοντας απο τη δουλειά σήμερα, έβαλα τέρμα τη μουσική και τραγουδούσα δυνατά! Απο τη μια το είχα ανάγκη για αποσυμπίεση και απο την άλλη είχα μια κρυφή-μικρή χαρά...Μπορεί ο καιρός να ήταν χάλια, οι υαλοκαθαριστήρες να δούλευαν αλλά εγώ ήμουν χαρούμενη. Σκέφτηκα πόσες χαρές ή έστω πόσα ευχάριστα μου έχουν συμβεί απο τότε που ξεμπέρδεψα απο τις θεραπείες...Και ναι, η περσινή χρονιά ήταν δώρο αλλά αν δεν το καταλάβω πως ήταν, θα πάει χαμένο... οι φίλοι που με άγγιξαν έφεραν ένα νέο φως στη ζωή μου. Και ναι, εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα όλους εσάς, πέρα απο τη διαφορά που κάνατε στη ζωή μου, σκέφτηκα πως δεν μπορεί, κάποια αγκαλιά θα βρηκατε τόσο καιρό για να χώνεστε, δεν μπορεί, κάποιο χαμόγελο θα ομόρφυνε ως τώρα τη ζωή σας, δεν μπορεί κάτι όμορφο θα σας έφτιαξε πρόσφατα τη μέρα, δεν μπορεί κάποιος άνθρωπος θα σας χάρισε ένα χάδι, κάποιος άλλος θα σας άφησε στα καινούρια σας μαλλιά μια ελπίδα, σαν μια ηλιαχτίδα που μπαίνει απο το παράθυρο ξαφνικά!Κάποιος φίλος θα μοιράστηκε μαζί σας σκέψεις, θα έμεινε να δείτε μια ταινία, θα άκουσε τους φόβους σας, θα πέρασε ένα απόγευμα μαζί σας, γελώντας....

Ψάξτε το δώρο της ζωής, να δείτε πως θα το βρείτε στα πιο απίθανα μέρη...αρκεί να έχετε νου και μάτια ανοιχτά, η ψυχή απλά θα βρει έτσι τον τρόπο να γεμίσει!

Δικοί μας-πρώην-άνθρωποι...

σήμερα πήγα για ένα μεσημερινό καφέ και έπεσα τυχαία σε μια πρώην φίλη, σε εκείνη τη "Ν" (που όσοι με διαβάζετε απο την αρχή θα την έχετε ξανα δει εδώ). Η "Ν" με τη λήξη της ακτινοθεραπείας μου, τον Μάιο του 2008, κράτησε ως τον Ιούλιο του 2008 την επαφή μας και απο τότε εξαφανίστηκε για 8 μήνες. Οι κλήσεις μου έμεναν αναπάντητες, και τη φωνή της την άκουγα μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και σε καμια γιορτή, κάποιες ευχές δηλαδή, φτηνό αντικατάστατο των άπειρων ωρών παρέας. Με είχε ζορίσει πάρα πολύ τότε το θέμα της αποστασιοποίησής της. Θύμωσα, έκλαψα, ξέσπασα, οι άνθρωποι όμως δεν γύριζα τότε πίσω...Τώρα που τελείωσαν όλα, και η ψυχολογία μου είναι σαφώς καλύτερη, τώρα οι άνθρωποι γυρίζουν πίσω. Τώρα η "Ν" κρατά ένα μωρό 9 μηνών στην αγκαλιά και κάθεται και πίνει καφέ μόνη,μαζί του στο καφέ. Λυπήθηκα για την εικόνα, αλλά σκέφτηκα, "εμένα, πότε θα με λυπηθεί κάποιος;". Και δεν το λέω με τα στενά όρια της λύπης...Η "Ν" τώρα θέλει να με πλησιάσει, αλλά πραγματικά δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο για μένα να την ξαναπλησιάσω. Υπάρχουν πληγές που ανοίγουν μέσα μας, πριν καλά, καλά το πάρουμε χαμπάρι...και αργούν να κλείσουν, ή όταν πια κλείνουν δεν υπάρχει λόγος να τις ξύνουμε. Έτσι και εγώ βλέπω πια μια γνωστή μου κοπέλα όταν την κοιτώ, και όχι το άτομο με το οποίο πέρασα πολλές στιγμές αρρώστιας και ήταν πλαι μου. Ναι, οι άνθρωποι ξεχνούν, ναι οι άνθρωποι αποκτούν εγωιστικά μηχανισμούς προστασίας απέναντι στους άλλους γιατί θέλουν μια γεμάτη καρδιά και αληθινούς ανθρώπους γύρω!Δεν είμαι θεά, είμαι μια κοινή θνητή και πρέπει να προφυλάξω τον εαυτό μου απο καθετι "κακό", πρέπει οι άλλοι γύρω μου να καταλάβουν τι κάνανε τότε...ακούγομαι αυστηρή, το ξέρω...ας μην καταδικάσω κανένα λοιπόν, ας με αφήσει όμως η "Ν" όπως με άφησε και τότε, δεν ευνοούν τα πισωγυρίσματα, ειδίως στη φιλία!

Μια βόλτα στη θάλασσα

σήμερα πήρα το ποδηλατάκι μου και βγήκα στον ήλιο!

μπορεί να έκανε λίγη ψύχρα αλλά ήταν τόόόόόσοοοο ωραία. Έκανε λίγη ψύχρα αλλά ήθελα να δω τη θάλασσα και αυτό με έκανε να πάω όλο και πιο γρήγορα. Μίλησα με κανα-δυο φίλους στο τηλέφωνο καθώς "αρμένιζα" και άκουσα μουσική. Όταν όμως έφτασα στη θάλασσα, έκλεισα τα πάντα, ακόμη και τα μάτια και αφέθηκα στον ήλιο και στο άκουσμα των κυμάτων. Την επιθυμώ τη θάλασσα...έχετε προσέξει πως στη ζωή μας υπάρχουν κάποιες σταθερές. Η θάλασσα, τόσο όμορφη, τόσο οικεία, ξέρεις τι θα ακούσεις, μαντεύεις τι θα δεις, ανοίγεις την ψυχή σου και θυμάσαι, και εκεί που θυμάσαι αποφασίζεις να πετάξεις τα άχρηστα και να ξεχάσεις! Δεν χόρταινα να βλέπω τη θάλασσα, μου λείπει φέτος που δεν είμαι στο νησί...Αλλά στη ζωή χάνεις κάτι και βρίσκεις κάτι άλλο. Μακάρι να μην χάναμε τίποτα προκειμένου να βρoύμε αυτό το κάτι, έχω αρχίσει όμως και πιστεύω πως είναι πια νόμος της φύσης. Η απώλεια μας οδηγεί στο να βρούμε κάτι άλλο.
σας χαρίζω τη φωτό...Τελευταία μέρα του Οκτώβρη, μια παρέα έπαιζε ρακέτες και φορούσε μαγιώ. Τελευταία μέρα του Οκτώβρη και εγώ στη θάλασσα...καλομαθαίνω τον εαυτό μου με μια βολτίτσα....φορτίζω με φως...summer is a state of mind ;-)

σήμερα είδα στον ύπνο μου

πως ήρθε το καλοκαίρι...έτσι απλά, απο τη μια μέρα στην άλλη...και είχα την αίσθηση μέσα στον ύπνο μου πως ήρθε πολύ γρήγορα η αγαπημένη μου εποχή!

ελπίζω αυτό το όνειρο να είναι η αρχή μιας νέας περιόδου! όμορφης όπως το καλοκαίρι, ελπιδοφόρας όπως ο καθαρός ουρανός και ο λαμπρός ήλιος...
Δυστυχώς όμως η κατάσταση της ξαδέρφης μου είναι πολύ κρίσιμη...

Υ.Γ ο γυναικολόγος μου είπε πως μετά την απόξεση είμαι καλά! όσο για το "σπυράκι" μου είπε πως είναι κάτι επιφανειακό, και η αλήθεια είναι πως δεν το πιάνω πια...

Και πάλι στο γιατρό

θα πάω στον γυναικολόγο μου σήμερα, γιατί θέλει να με δει μετά την απόξεση...

Ευτυχώς θα το συνδιάσω με το να δω 2 φίλους που έκανα περσι και που πάντα μου θυμίζουν ανέμελες και ευχάριστες στιγμές, γιατί πραγματικά έχω βαρεθεί τους γιατρούς τελευταία.

φιλάκια, θα σας πω τα νέα...

back from doc

Ο χειρούργος που με είδε σήμερα, μου είπε να περιμένω μια εβδομάδα για να δω πως θα πάει αυτό το πρηξιματάκι σαν "φακή" στη μασχάλη μου! Όχι ξύρισμα, όχι αποσμητικό, και πλύσιμο με αντισηπτικό. Άντε και να δούμε, θα το παρακολουθήσουμε μια βδομάδα, και αν δεν υποχωρήσει, τότε θα δούμε τι θα κάνουμε. Προς το παρόν αυτό που μπορεί ο χειρούργος να πει, είναι πως είναι επιφανειακό...το οποίο είναι καλό, αλλά λόγω του ιστορικού μου δεν μπορούμε να μην το ψάξουμε παραπάνω...

Γενικά βιώνω μια πολύ περίεργη κατάσταση...Εκεί που ήμουν σε μια σειρά...απο τη μια η απόξεση, απο την άλλη το "σπυράκι" στην μασχάλη και απο την άλλη τα χειρότερα...η πρώτη μου ξαδέρφη στην κυριολεξία χαροπαλεύει με τον καρκίνο και είναι μόλις στα 34 και πολύ δύσκολα...Δύσκολοι καιροί για πριγκήπησες έχω να πώ...δύσκολα φεγγάρια...και να σκεφτεί κανείς πως ο Οκτώβρης είναι μήνας πρόληψης καρκίνου του μαστού. GOD HELP US!

H συνέχεια...

σήμερα είναι μια μέρα δίχως αίμα. Ελπίζω όλα να πήγαν καλά με την απόξηση. Την Πέμπτη θα πάω στον γυναικολόγο να με δει...τώρα μένει να παρακολουθούμε μια κυστούλα (όπως είπε ο γιατρός...).
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πιάνω στη μασχάλη απο όπου αφαιρέθηκαν λεμφαδένες ένα κάτι σαν "φακή". Το πιο πιθανό είναι να μην είναι κάτι ανησυχητικό (λεω εγώ τώρα) αλλά να είναι ένα σπυράκι που "μαζεύει".Εμείς όμως που καήκαμε στο κουρκούτι, φυσάμε και το γιαούρτι και έτσι μάλλον θα πάω σε κάποιο χειρούργο να το δει...

Κατα τα άλλα η ζωή συνεχίζεται, με στο βουνό, παρέα με τη "Σ" (τέσσερα χρόνια μετά και έπειτα απο πολλές μεταξύ μας κρίσεις) με την πρώτη φθινωπορινή τσάρκα μου...μπορεί τα θέματα γύρω μας να τρέχουν, ο καιρός να είναι μουντός, αλλά η βόλτα στη φύση τις περισσότερες φορές σε ηρεμεί!

οι επόμενες μέρες...

Απο χθες έχω πολύ αίμα...κάτι που το είχα ξεχάσει καθώς δεν έχω κύκλο απο το 2008.

ο γιατρός είπε πως είναι φυσιολογικό, λόγω της απόξεσης και η αιμοραγία συμβαίνει μετά απο 2-3 μέρες απο την μικρο επέμβαση...μπορεί να κρατήσει 5 με 10 μέρες! Στη δουλειά πηγαίνω κανονικά παρόλο που η απώλεια αίματος μου φαίρνει μια ατονία.

θα περάσει...τι να πεις

Αποτελέσματα!

Πρώτα απο όλα να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον, τα σχόλια και τα μηνύματά σας!

Σήμερα το απόγευμα μου τηλεφώνησε ο γιατρός...δεν σας κρύβω πως όλη μέρα είχα αγωνία. Καμιά φορά σκέφτομαι τα νεύρα μου τα καημένα...μα πόσα να αντέξει ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι όταν έχει να αντιμετωπίσει τόσα; Πόσο κουράγιο θέλει κανείς για τη ζωή και την καθημερινότητα;;;Τι να σου κάνω και εγώ;;;

Ευτυχώς όλα καλά. Αυτό που αύξησε το πάχος του ενδομητρίου ήταν ένας πολύποδας αλλά όχι κακός. Καλώς φυσικά και αφαιρέθηκε. Η ιστολογική δεν έδειξε κάτι ανησυχητικό. ΟΛΑ ΚΑΛΑ είπε ο γιατρός...

Για μια ακόμη φορά ένιωσα πως η ζωή μου εξαρτάται απο ένα τηλεφώνημα. Μα τι να πει κανείς για τη ζωή....σου κάνει ότι θέλει, σε πετάει εκεί που γουστάρει, σε βάζει σε όποιο παιχνίδι αυτή επιλέγει και εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τρέχεις...να παίζεις και να χορεύεις...στους ρυθμούς της. Σκέφτηκα και τις 2 εκδοχές (θετικό/αρνητικό αποτέλεσμα) και κατέληξα στο να θυμηθώ πως ναι, η ζωή αλλάζει με ένα τηλεφώνημα...Έτσι δεν έρχονται τα πάνω-κάτω; Και εγώ απο τα απρόοπτα χόρτασα πραγματικά...Έζησα τόσα σκαμπανευάσματα, αρκετά για 2 ζωές.
Την Κυριακή το βράδυ(παραμονή της ιστολογικής και επόμενη της επέμβασης) βγήκα με τη "Σ" σε ένα μπαρ και καθως χαζολογούσαμε, της είπα: "δίχως να θέλω να βαρύνω τη συζήτηση, εμείς καθόμαστε εδώ και εμένα η τύχη μου γράφεται σε ένα εργαστήριο".... τραγικό αλλά αληθινό...πριν συμβεί το οτιδήποτε, μήπως έτσι δεν ήμουν πάλι; Ανέμελη κάπου παραθαλάσσια, καιρός τέλειος, θάλασσα κάλμα...

Τέλος πάντων....τέλος καλό....Είναι μια όμορφη μέρα σήμερα, γιατί είναι μια μέρα όπως όλες οι άλλες. Τίποτα δεν άλλαξε, και αυτό είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ! Ας μην σκέφτομαι άλλες εκδοχές της απόξεσης, πέρα απο την πραγματική, τελικά δεν είχα τίποτα! Και συνεχίζω τη ζωή απο εκεί...

φιλιά και καληνύχτεςςςςςςςςςς!

Η απόξεση

έγινε, όπως ήταν προγραμματισμένη χθες στη 13.00. Με συνοπτικές διαδικασίες και ευτυχώς δεν κατάλαβα τίποτα. Η μέθη είναι ουσιαστικά ολική αναισθησία αφού δεν νιώθεις τίποτα. Κοντά μου είχα δυο φίλες τη "Σ" (βεβαίως-βεβαίως) και τη "Β". Την ξαδέρφη μου και τη μαμά μου, μαζί με τη θεία μου. Κοινώς "πολύ λαό", εγώ τους είπα πως δεν ήταν ανάγκη να έρθουν αλλά όλες επέμεναν...βέβαια όλο αυτό είχε το καλό του, πέρασε η ώρα γρήγορα, πάντα περνάει όταν έχεις παρέα αγαπημένα σου πρόσωπα, έτσι δεν είναι;
Ευτυχώς δεν πονάω πουθενά, είχα λίγη, πολύ λίγη αιμμοραγία χθες και σήμερα είμαι σαφώς καλύτερα. Χθες δεν μπορούσα να κοιμηθώ όταν επέστρεψα το απόγευμα απο την κλινική, και ήρθε η "Σ" για παρέα και είδαμε τρεις ταινίες...Το χθεσινό σκηνικό θύμιζε πολύ τον κρύο εκείνο χειμώνα των χημειοθεραπειών, μόνο που αυτή τη φορά δεν είμαι πρισμένη, τα μαλλιά μου είναι μακριά και πυκνά, δεν έχω την μαστεκτομή, και το κυριότερο...δεν έχω εκείνη τη "βαθειά στεναχώρια" της όλης κατάστασης που με πλάκωνε στο στήθος. Ναι, η καρδιά μου είναι ξαλαφρωμένη. Δεν ξέρω πως, αλλά τον βρήκε τον τρόπο της και ανάσανε αρκετά. Το μόνο τωρα που περιμένω είναι τα αποτελέσματα της ιστολογικής που βγαίνουν ή αύριο ή μεθαύριο....για να δούμε....προς το παρόν δεν έχω αγωνία, αύριο ποιος ξέρει; Επιλέγω να χαρώ όμως τη σημερινή μέρα!

φιλιά!

wish me luck!

Απο ότι φαίνεται θα χρειαστώ λίγη καλή τύχη για τις επόμενες μέρες και πολλή αισιοδοξία.

Ο λόγος;
Μια επίσκεψη την Πέμπτη που μας πέρασε στον γυναικολόγο μου, με φέρνει σήμερα σε χειρουργική καρέκλα.
Η αιτία;
Το πάχος του ενδομητρίου μου αυξημένο κατά πολύ απο την τελευταία μέτρηση του Απριλίου. Απο 5χλ λοιπόν, έφτασε τα 14. Στην αρχή τρόμαξα με τα νέα, στη συνέχεια κάπως ηρέμησα άλλα όπως και να έχει πρέπει σήμερα να πάω για απόξεση και επιπλέον να περιμένω και τα αποτελέσματα της ιστολογικής. Η μικρο-επέμβαση θα γίνει με μέθη.
Όλο αυτό με βρήκε τελείως απροετοίμαστη και να βαριέμαι πολύ την όλη διαδικασία αλλά εδώ που έφτασα, δεν μπορούσα να το αφήσω στην τύχη του και εξηγώ. Κατά πάσα πιθανότητα το πάχος του ενδομητρίου αυξήθηκε απο το γεγονός πως το ενδομήτριο ετοιμάζεται να "δώσει" περίοδο (να τα πούμε απλά), ο κύκλος μου σταμάτησε το καλοκαίρι του 2008 κάνοντας ενέσεις (zoladex) και τώρα έχω ένα χρόνο που σταμάτησα τις ενέσεις και είμαι σε αναμονή. Επειδή όμως η αναμονή της περιόδου αναστατώνει τον οργανισμό και τον ξυπνά απο τον λήθαργο στον οποίο εσκεμένα τον έριξαν οι γιατροί επι κάπου τρια χρόνια, και ενεργοποιούνται κάθε είδους ορμόνες που κοιμούνταν κάποτε, πρέπει απο εδώ και πέρα να είμαι περισσότερο alert για τις ωοθήκες μου. Ο γυναικολόγος (λογικό) δεν μπορούσε να είναι σίγουρος αν το ενδομήτριο "περιμένει" περίοδο ή η αύξησή του οφείλεται σε καρκινογέννηση. Όπως διαβάζεται, τα ακούω και τα λέω έξω απο τα δόντια, και όσο και αν φρίκαρα προχθές στο άκουσμα όλων αυτών, σήμερα που ξυμέρωσε Σάββατο και που σε λίγες ώρες πάω για την απόξεση, που θα περάσω τις πύλες κλινικής και θα φορέσω πάλι ρόμπα χειρουργείου, προσπαθώ να κρατηθώ ψύχραιμη....Κύριος είδε βέβαια πως θα είμαι περιμένοντας τα αποτελέσματα της ιστολογικής....αλλά επειδή πολύ απλά δεν ξέρει κανείς τι θα προκύψει, θα προσπαθήσω να παραμείνω κουλ...

Εκεί στον γιατρό σκέφτηκα πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου! Πέρασαν τόσα χρόνια απο το χειρουργειο του Δεκέμβρη 2007, κι όμως, όσο και αν άφησα πίσω μου τη λέξει καρκίνο, όσο και αν όταν με βλέπεις δεν περνά ούτε στο απειροελάχιστο πως εγώ είμαι καρκινοπαθής, κι όμως...προχθες, σκέφτηκα πως δεν θα ηρεμήσω ποτέ...είναι αυτό που πολλές φορές λέμε μεταξύ μας οι καρκινοπαθείς (και νομίζω έλεγε και η sundy) δύσκολα θα μπορέσουμε στο μέλλον να έχουμε απλά έναν πονοκέφαλο, πάντα θα σκεφτόμαστε μήπως έιναι κάτι άλλο, σε σχέση με το βεβαρυμένο μας ιστορικό...Δεν ξέρω πότε θα μπορέσουμε να βρούμε την ηρεμία που ζητάμε...Για μια ακόμη φορά σκέφτηκα πως εκεί που όλα κυλούν, που έχεις τόσα περάσει μα και ξεπεράσει, έρχεται ένα εμπόδιο και πάλι σκοντάφτεις...! Και πάλι πρέπει να σηκωθείς. Μαύρες σκέψεις περάσανε απο το μυαλό μου αυτές τις μέρες...δεν είχα διάθεση για πολλά...έμεινα σπίτι και ξάπλα χθες όλη μέρα. Και αν ξανα έχω καρκίνο;;;;Κανονικά δεν θα έπρεπε καν να το αναφέρω, να το σκεφτώ, πόσο μάλλον να το γράψω...άλλα έτσι είμαι εγώ, και πολύ σκέφτομαι, και πολλά γράφω :-Ρ

Σας αφήνω και παω στην κλινική, να μου είστε καλά, θα σας φέρω νέα!
φιλια!


Το ενδομήτριο είναι ένας χιτώνας που καλύπτει το εσωτερικό της μήτρας (μητριαία κοιλότητα) και κάθε μήνα παχαίνει και εμπλουτίζεται με θρεπτικά συστατικά για την ανάπτυξη του εμβρύου.

Αν τελικά δεν γίνει γονιμοποίηση του ωαρίου (δεν γίνει δηλαδή σύλληψη) τότε όλος αυτός ο χιτώνας αποβάλλεται με την περίοδο. Δηλαδή κατά την περίοδο αποβάλλεται το ενδομήτριο, μαζί με ποσότητα αίματος, προκειμένου να αναπτυχθεί νέο ενδομήτριο για τον επόμενο κύκλο.

Σήμερα

καθώς έκανα το (καθιερωμένο πλέον) περπάτημά μου, στον περίπατό μου, με τα μπs3 στα αφτιά, περάσανε μικρά "φλασιάκια" της ζωής μου απο μπροστά...

Άκουσα το αγαπημένο "One love"



το τραγούδι αυτό με πάει πάντα πίσω στο 2007, εκείνο το υπέροχο καλοκαίρι, εκείνης της ζωής μου...με πάει πάντα σε μια καλοκαιρινή νύχτα του Ιούλη...στη Τζιά, ανεβαίνοντας το βουνό, με ένα κάμπριο τζίπ, με τον αέρα να μας φυσά τόσο μα τόσο γλυκά, παρέα με 4 φίλους, τρέχαμε να συναντήσουμε τους υπόλοιπους της παρέας...Παντρεύονταν ένας φίλος απο την παρέα, εκείνο το βράδυ το περάσαμε γλεντώντας σε ένα μπιτς μπαρ, πριν τον γάμο...ήταν τόσο γλυκειά εκείνη η νύχτα, τόσο όμορφα τα χαμόγελά μας που αστράφταν στο φως του φεγγαριού, η φύση, η θάλασσα που λαμπίριζε στο βάθ0ς, τα γέλια και οι κουβέντες μας ταράζανε την ησυχία. Ήταν μια απο εκείνες που αποκαλείς ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή. Το τραγούδι αυτό έπαιζε στο ράδιο με παράσιτα...κι όμως, ήταν ότι πιο κατάλληλο για να ντύσει εκείνη τη νύχτα. Εκείνη τη νύχτα τα είχα όλα, εκείνο το καλοκαίρι τα είχα όλα. Είχα αγάπη και ζεστασιά, διασκέδαζα και άφηνα την καρδιά μου ανοιχτή σαν να μην υπήρχε στο μέλλον επόμενο καλοκαίρι...ανεμελιά στο φουλ και η μόνη σκέψη: πότε θα πάω στη θάλασσα...It's too late...tonight to drag the past out into the light, we're one, but we're not the same...Did I ask too much? more than a lot...
'Ολα τα ακόλουθα καλοκαίρια τα έζησα στη σκιά εκείνου...προσπαθώντας να δω ή να κάνω τα πράγματα όπως ήταν τότε...Να ενώσω κομμάτια, να σβήσω να ξαναγράψω, να γίνω εκείνη η κοπέλα, να κρατήσω εκείνες τις παρέες. Τι κατάλαβα;;;Απέτυχα παταγωδώς! Τίποτα δεν γυρίζει πίσω, ούτε το σώμα, ούτε η ψυχολογία, ούτε η παρέα...Τίποτα δεν είναι όπως πριν... όλα καταντούν χαζές απομιμήσεις, μοιάζουν μόνο επιφανειακά, στο βάθος όμως τι γίνεται;Ευτυχώς, πάντα οι ουλές ξεθοριάζουν στο πέρασμα του χρόνου...γίνονται όσο περνά ο καιρός λευκές γραμμές. Και ξέρετε, το λευκό είναι ελπιδοφόρο, έχει κάτι αγνό μέσα του, κάτι όμορφο και καινούριο...
"Ξέχνα το παρελθόν" λένε όλοι,"και προχώρα" τους ευχαριστούμε για τη συμβουλή, αυτό λένε γιατί αυτό πρέπει να πουν, αυτά όμως δεν ξεχνιούνται, μόνο εμείς το ξέρουμε, απλά προσπερνιούνται στο βωμό της ελπίδας για ένα πιο όμορφο μέλλον, και επειδή κανείς δεν θα σε λυπηθεί. Επειδή κανείς δεν θα σε λυπηθεί πρέπει εσύ, απο μόνο σου, να μαζέψεις τα κομμάτια σου ένα, ένα, να βρεις την άκρη του παζλ και να θυμηθεις που μπαίνει το κάθε κομμάτι, να τα ενώσεις και να πεις πως, μπορεί η εικόνα μου (μέσα-'εξω) να μην είναι η ίδια, αλλά εκτιμω το γεγονός πως ζω, υπάρχω, περπατώ, βλέπω τον ουρανό και προσπαθώ όσο μπορώ να "γλύφω" τις πληγές μου!

ΧΟΡΕΥΟΥΜΕΕΕΕ???

http://www.danceforacause.gr/part2/


ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!

Καλό μήνα με

new look για το Sweet December!

αν και η ψυχολογία μου είναι κάπως πεσμένη, το μυαλό μου αρκετά προβληματισμένο(για τι άλλο, παρά τις ανθρώπινες σχέσεις...) Άλλαξα λίγο το look του Blog για να ανεβαίνουμε ψυχολογικά...

Να μου είστε καλά, Σάββατο σήμερα και μάλιστα η πρώτη μέρα ενός καινούριου μήνα, ας κάνουμε μια νέα αρχή (τα λέω για να τα ακούω και εγώ...)

Φιλάκια πολλά!

επιστροφή στον τόπο των...

αναμνήσεων...

πως είναι να επισκέπτεσαι έναν τόπο που πρωτοείδες όταν έκανες χμθ;

πήγα σήμερα σε μια λίμνη στη Β. Ελλάδα...πανέμορφη η λίμνη, το τοπίο μοναδικό...είχα πάει εκεί ξανά τον Απρίλιο του 2008, ένα βήμα πριν την τελευταία μου χμθ. Έβγαλα φωτογραφίες εκείνη τη μέρα...τις έχω ακόμη...μαλλί αραιό- λόγω της κατάστασης-φρύδι αραιό, και πρήξιμο στο πρόσωπο. Αυτή ήμουν τότε, χάζευα τα παπάκια, τους κύκνους και ξεχνούσαμε με τη "Σ" τα ζόρια της ζωής. Στο γυρισμό είδαμε και καταράκτες, μέσα στις φουρτούνες εκείνης της περιόδου ήταν μια λιακάδα στην ψυχούλα μου εκείνη η μέρα.

Σήμερα κοιτάζω τις αποψινές φωτογραφίες. Στο φως του ήλιου βλέπω, τέσσερα χρόνια μετά, στο ίδιο μέρος, στο ίδιο τοπίο τον εαυτό μου. Τα μαλλιά μου είναι πλούσια και μακριά, τα φρύδια μου στα κανονικά τους, το πρόσωπό μου ήρεμο και χαμογελαστό. Δίπλα μου ποζάρουν τρεις χαμογελαστοί άνθωποι, καινούρια πρόσωπα που γνώρισα στο περσινό νησί και τους αποκαλώ φίλους μου απο τότε. Ήμουν εκεί, είμαι εδώ, είμαι μέσα στη φωτογραφία με ένα κατα κόκκινο μπλουζάκι, δίχως τη μαστεκτομή και με πλατύ χαμόγελο. Με αγκαλιάζουν οι φίλοι μου, θυμάστε που λέγαμε εδώ πως χρειαζόμαστε πολλές αγκαλιές;;;Μπείτε σε όσες περισσότερες βρείτε, χωθείτε και απολαύστε τη στιγμή! Έχουν δυνάμεις μαγικές οι φίλοι...αρκεί να τις ανακαλύψεις!

είναι στιγμές

που χρειάζεσαι έναν συγκεκριμένο άνθρωπο δίπλα σου,

είναι στιγμές που αυτός ο άνθρωπος σου λείπει και ας είναι κοντά χιλιομετρικά...

Η ζωή όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά κάποιες μικρές στιγμές, χαράς, γέλιου μα και θλίψης και δακρύων. Αν στη δική σου ζωή περισσότερες είναι οι ευχάριστες στιγμές, τότε λέγεσαι τυχερός, έτσι απλά...!

όσο μεγαλώνω...

δεν ξέρω αν γίνομαι πιο σοφή...

πάντως απολτώ μια "κοσμοθεωρία"...υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορείς να αποφύγεις στη ζωή, και κάποια άλλα που μπορείς να τα ορίσεις...Η αρρώστια που μπορεί να μπλοκάρει τον δρόμο σου είναι σίγουρα απρόσκλητη, άσχημη, σκληρή και ανεπιθύμητη! Σε κάνει άλλο άνθρωπο, σε διαχωρίζει απο αυτό που ήσουν πριν. Αυτό όμως που μπορείς να κάνεις, εφόσον γίνεις καλά, είναι να ξανα οργανώσεις της ζωή σου, όχι όπως πριν, αλλά όπως μετά! Θα πάρει χρόνο αλλά αξίζει να υποδεχτούμε αυτό το "καινούριο αύριο". Ούτε αυτή τη φορά ξέρουμε που θα μας βγάλει...την προηγούμενη μας έβγαλε εκτός δρόμου, συγκρουστήκαμε με την αρρώστια...Αυτή τη φορά ας ελπίσουμε να συνεχίσουμε αδιάκοπα την πορεία μας...το ταξίδι μετράει, ας είναι τουλάχιστον καλό...Στο δρόμο, "οδηγώντας" θα σκεφτούμε όλα όσα περάσαμε, θα βάλουμε μουσική, θα μας θαμπώσουν τα φώτα του "απέναντι" του "απο πίσω" θα φέρουμε στο μυαλό μας καλές μα και πικρές στιγμές, ανθρώπους και "φαντάσματα" που στάθηκαν δίπλα μας...αργά ή γρήγορα, θα ρθει ο απολογισμός και αν κάπου εκεί, καθώς "οδηγούμε" βρούμε κάποιο ξέφωτο σε επαρχιακό δρόμο, ή παρκινγκ στην Εθνική....μπορεί να βρούμε τη δύναμη, να αφήσουμε εκεί όλους όσους μας κούρασαν τόσα χρόνια...δεν θα το κάνουμε απο κακό, θα βρεθεί κάποιος άλλος να τους συλλέξει....και θα βρούμε συνεχίζοντας κάποιους άλλους να ανεβάσουμε στο όχημά μας...θα το κάνουμε πολύ απλά απο κούραση και φθορά προσωπική...Ο κάθε άνθρωπος αξίζει το καλύτερο, και εμείς και οι άλλοι ωφήλουμε στον εαυτό μας μια καλή συμπεριφορά, ένα ασφαλές ψυχικά ταξίδι...μια

ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

καλή εβδομάδααααα! συνεχίζω ακάθεκτη τα μπάνια, ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΖΕΙΙΙΙ! μαζί του και εγώ!

Αξεπέραστο τραγούδι...

I'm loving angels instead!





ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ!!!

Ρεζουμε...!

Πολλοί μου ζητήσατε να σας πω τα νέα μου και έτσι αποφάσισα σήμερα Κυριακή πρωί, πίνοντας τον καφέ μου να σας κάνω ένα ρεζουμέ της όλης κατάστασης.

Γύρισα από το νησί όπου δούλευα τον Ιούλιο. Τον ίδιο μήνα, τέλη, έφυγα στην Ευρώπη για 10 μέρες σε ένα μοναδικό «τουρ» με μια φίλη που γνώρισα στο νησί. Γύρισα και ξαναέφυγα για δεκαήμερες διακοπές σε νησί του Ιονίου. Πολλές από εσάς με ρωτάτε αν θα ξανα πάω στο νησί. Η απάντηση είναι αρνητική. Έφερα τη δουλειά μου εδώ λοιπόν…Στη στεριά, στον τόπο που γεννήθηκα, που μεγάλωσα, που αρρώστησα. Το νησί ήταν η μεγάλη μου φυγή, το καταφύγιο που βρήκα τελείως αναπάντεχα. Ήταν το δώρο που άφησα να μου προσφέρει η ζωή (γιατί θα μπορούσα να μην πάω). Ήταν το ρίσκο, το νέο βήμα που έκανα και μου βγήκε σε καλό. Ήταν οι άνθρωποι, αυτοί που έγιναν σύντομα φίλοι μου και μου ζέσταναν την καρδιά. Είχα ανάγκη για κάτι καινούριο, είχα ανάγκη για νέες παρέες, για μακρινούς τόπους, ήθελα πολύ να ξανα αγαπηθώ και να ξανα κερδίσω κόσμο, να γίνω «η» φίλη, έτσι όμως ακριβώς είμαι. Με τα νεύρα μου, τις εντάσεις μου, τις απόψεις μου περι ζωής αλλά και τα καλά μου, το φιλότιμό μου, την αγάπη που πάντα κρατώ μέσα μου για τους «ξένους». Έτσι είμαι εγώ, πιστεύω στους ανθρώπους, πιστεύω στη φιλία, στις αγκαλιές που ανταλλάσουμε σαν θα βρεθούμε. Και οι φίλοι μου, που τώρα βρίσκονται στο νησί, όλοι, για δεύτερη χρονιά, δεν με διέψευσαν. Τους λείπω, και αυτό είναι μια κατάκτηση κορυφής για μένα, μια κατάσταση που με έκανε να δω τον ίδιο μου τον εαυτό διαφορετικά. Είδα πως δεν είμαι μίζερη, πως οι παρέες με αναζητούν και ας νιώθω πως έχω ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα. Μια φίλη από εκεί, μου είπε πρόσφατα στο τηλέφωνο «μα εσύ διψάς για ζωή! Δεν κάθεσαι ποτέ, πάντα θέλεις κάτι να κάνεις» εγώ πολλές φορές νομίζω πως δείχνω να βαριέμαι και όμως! Τελικά πόσο καλα ξέρουμε τον εαυτό μας;;; Έχουμε ανάγκη από τους φίλους, γιατί κάθε ένας τους βλέπει σε εμάς μια διαφορετική πτυχή της προσωπικότητάς μας. Και έχουμε ανάγκη να εισπράττουμε αυτό από τα μάτια τους.

Σήμερα μπορεί να μου λείπουν τα παιδιά που άφησα πίσω, γιατί είμαστε ή γινόμαστε οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε. Δίνουμε και παίρνουμε, παίρνουμε και δίνουμε, αυτό σημαίνει παρέα, αυτό σημαίνει σχέση. Και εγώ τότε ήμουν μια άλλη, περσι, γιατί είχα άλλες παρέες και ανθρώπους γύρω μου. Ευχαριστώ τη ζωή που μου έφερε αυτό το όμορφο και λαμπερό διάλειμμα, εκεί, στην άκρη της Ελλάδος, εκεί που σκάει το Αιγαιοπελαγήτικο κύμα, εκεί που άλλοι γκρινιάζανε για το πόσο μακρυά απο το σπίτι τους είναι, εκεί εγώ βρήκα το ησυχαστήριό μου, τη λύτρωσή μου, μακρυά απο νοσοκομεία, θεραπείες, καρκίνους! Εκεί, εκεί ανακάλυψα πως η ζωή δεν σταματά...πως κάθε μέρα, είμαι μια μικρή ευκαιρία για μια νέα αρχή!Για να σηκώσεις κεφάλι, να κοιτάξεις τον ήλιο, να σου κάψει ευχάριστα τα μάτια, να πάρεις μια βαθειά ανάσα και να πεις "ΖΩ ΞΑΝΑ!"

"Φίλοι του Αιγαίου" αν διαβάζετε, σας φιλώ!
Το μεγαλύτερο δώρο που μου κάνατε ήταν η παρέα σας, και η χαμένη μου αυτοπεποίθηση που με τρόπο μαγικό και μοναδικό, μου την φέρατε πίσω, δίχως καλά-καλά να καταλάβαιτε πως το κάνατε αυτό! Θα μου λείψετε φέτος, γιατί είχαμε μάθει να έχουμε ο ένας τον άλλο... και να περνάμε άπειρες ώρες μαζί...Οι καλοί φίλοι όμως δεν χάνονται απλά γιατί μεσολαβεί το πέλαγος, έτσι δεν είναι;;;

πολλά φιλιάαααα!

Το καλοκαίρι έκλεισε με

ένα απογευματινό μπάνιο καθώς έβρεχε!

Οκ, θα μου πείτε πως είναι ρίσκο να μπαίνεις μέσα στη θάλασσα με βροχή αλλά εγώ ήθελα σήμερα να το πάρω το ρίσκο, βλέποντας πως η παρέα το ήθελε ακόμη πιο πολύ....βουτήξαμε! Βουτήξαμε και ήταν σαν να ήταν το πρώτο μπάνιο της υπόλοιπης ζωής μας! Ο ουρανός γκρι, γκρι και η θάλασσα μα πεντακάθαρη, μπορούσες να δεις και το παραμικρό βοτσαλάκι της. Ηταν μια στιγμή μοναδική, ίσως η καλύτερη του καλοκαιριού αυτού!

ΑΝΤΙΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, απο αύριο θα περιμένω το επόμενο! ;-)

Οι τελευταίες μέρες του Αυγούστου

άλλοτε φαντάζουν να περνάν αργά, άλλοτε γρήγορα...

Σκέψεις πολλές, άλλοτε χαρούμενες, άλλοτε παράξενα λυπημένες...

Φέτος έχουμε καλοκαίρι 2011, τόσα καλοκαίρια περάσανε απο τότε, το 2007, το τελευτάιο μου ανέμελο καλοκαίρι, αλλά φέτος, πιέστηκα αρκετά ψυχολογικά.
Τελικά κανείς δεν προβλέπει ποτέ τη στιγμή του απολογισμού μιας κατάστασης. Είναι το τέταρτο καλοκαίρι μετά τα χειρουργία, τις θεραπείες και όλο το πακετάκι που μου σέρβιρε κάποτε (και μου σερβίρει ακόμη) η ζωή. Πάρα πολλές φορές αν τα σκεφτώ όλα αυτά, νομίζω πως συνέβησαν σε άλλο άνθρωπο και εγώ απλά ήμουν μάρτυρας της όλης κατάστασης. Δεν μπορώ να συνδέσω το τότε με το τώρα, το πριν με το μετά γιατί έχω ελάχιστα πράγματα να μου το θυμίζουν. Φυσικά, όταν βλέπω το στήθος μου χωρίς θηλές και τις ουλές το θυμάμαι, φυσικά και όταν έχω τα νεύρα μου και τις εξάψεις λόγω της διακοπής της περιόδου πάλι το θυμάμαι. Που και που μπορεί να πέσει και καμια φωτο στα χέρια μου απο τότε και φυσικά και το θυμάμαι. Αισθάνομαι όμως πολλές φορές πως όλα γίναν σε ένα όνειρο-εφιάλτη....Θα μου πεις, τι σημασία έχει, η ουσία είναι πως έγιναν, πως πέρασαν και πως οι εξετάσεις βγαίνουν καθαρές...Ναι, οκ, αλλά πιστεύω πως για την τότε ευαίσθητη, νεανική μου ψυχή, όλα αυτά ήταν υπερβολικά, και απορώ πολλές φορές για το πως τα άντεξα...Δεν θέλω να είμαι μίζερη και πραγματικά, δεν έχω ησυχία με την ζωή, όλο κάτι κάνω ή θέλω να κάνω...γύρισα πόσες χώρες και πόλεις φέτος, έζησααααααααα ένιωσα τον παλμό των ανθρώπων. Βρήκα πάλι γαλάζιες θάλασσες, βρήκα πάλι ανθρώπους να με καλέσουν στην παρέα τους, αλλά μέσα σε όλα αυτά, βρήκα πάλι λόγους για να πέσω ψυχολογικά....Δεν ρωτώ "γιατί" απλά επειδή δεν υπάρχει απάντηση! Αισθάνομαι ΔΥΝΑΤΗ και πιστεύω πως και αυτό είναι κάτι....Ξέρω μέσα μου πως δεν υπάρχει συνταγή για την ζωή, όμως εγώ κατάφερα να μην φοβάμαι τη ζωή, και αυτό είναι εξίσου σημαντικό. Σήμερα πήγα να γράψω τα χάπια της ορμονοθεραπείας (Nolvadex) στον πρώτο χειρούργο-μαστολόγου που με είχε δει το 2007. Καθισμένη στο γραφείο του χάζευα τριγύρω τα έπιπλα...Δεν είμαι πια φοβισμένη, τότε ήμουν. Δεν είμαι εκείνο το παιδί που το είχε πάρει απο το χέρι η μαμα του για να το πάει στον γιατρό...τώρα είμαι μια ώριμη (με πολλές εξαιρέσεις) γυναίκα....
το έχω γράψει πολλές φορές πως τα περισσότερα απο όσα ζούμε είναι παιχνίδια μυαλού. Κάποιοι απο εσάς έστω και για μια φορά μπορεί να σκεφτήκατε πως είμαι σουπερ ήρωας, τόσο στο διαδίκτυο, όσο και στη ζωή. Δεν είναι όμως έτσι. Πάντα λέω την αλήθεια, και γράφω όπως σκέφτομαι, ιδίως βραδιές σαν την σημερινή που είναι και περασμένη η ώρα. Δεν έχω τίποτα το "σούπερ" πάνω μου, ακόμη και το σιλικονάτο στήθος έγινε στα μέτρα και τα σταθμά και του σώματός μου και του προηγούμενου μπούστου, είμαι μια κοινή-θνητή που η ζωή την κλώτσισε κάποια στιγμή και αντί να το βάλω κάτω, κλώτσισα "πίσω" και εγώ. 'Εχω τις αδυναμίες μου όπως όλοι οι άνθρωποι, πέφτω στα ίδια λάθη συχνά, αποζητώ την παρέα μα και την απομόνωση καμια φορά. Έχω σκαμπανευάσματα ψυχολογικά (ευτυχώς όχι τόσο συχνά). Ο Καρκίνος δεν με έκανε "καλύτερο άνθρωπο" όπως πολλοί μου λέγανε, δεν ήρθε στη ζωή για καλοσύνη, αν θέλεις να το δεχτώ πως ήρθε (κακώς) και πίσω του μια δύναμη και μια υποσυνείδητη δίψα για ζωή (όχι πως πριν βαριόμουν). Θέλω λοιπόν να πω πως μπορεί ο καθένας μας να βρει τη δύναμη μέσα του, δεν έχω το μαγικό ραβδί, έμαθα απλά να ζω μια άλλη ζωή και αυτό βοήθησε...συμβιβάστηκα αργά ή γρήγορα με το πρόβλημά μου, το έκανα κομμάτι του εαυτού μου και έμαθα να επιπλέω! Αγάπησα απο την πρώτη στιγμή το καινούριο μου σώμα, την μαστεκτομή μου, την αποκατάσταση, το θέαμα δίζως θηλές. Αυτή είμαι, δεν θυμάμαι να έχω υπάρξει κάτι άλλο σωματικά...ο εγκέφαλος διαγράφει και προσπερνά, αυτό έχω σήμερα, αυτό θυμάμαι, αυτό αγκαλιάζω και φροντίζω. Θέλει αποφασιστηκότητα και μεγάλη δουλειά με τον εαυτό μας βέβαια. Θέλει και χρόνο! Θέλει χρόνο να ξεχωρίσεις ποιοι σε αγάπησαν, ποιοι σε λυπήθηκαν, ποιοι έμειναν απο οίκτο και ποιοι απο ενδιαφέρον, ποιός χάρηκε που το ξεπέρασες, ποιοός δεν μπόρεσε να δει πέρα απο τη μύτη του. Και πίστευψέ με, δεν υπάρχει μεγαλύτερη συναισθηματική ανύψωση απο το να προσπεράσεις τα λάθη των άλλων και να πάψουν να σε αγγίζουν πια. Το να απαλαγείς απο τις προσδοκίες που έχεις απο τους άλλους ανθρώπους είναι το δεύτερο βήμα και το πιο δύσκολο μάλλον, γιατί κάθε πληγωμένη ψυχή θέλει να την αγκαλιάζουν και να την φροντίζουν όπως αποζητά αυτή.
Σας στέλνω την καληνύχτα μου, μπορεί απόψε να σας πήγα (για ακόμη μια φορά) απο το ένα θέμα στο άλλο, αλλά αυτή η βουτιά στο είναι μου, αυτή η εξομολόγησή μου πολύ με αλάφρυνε αποψε!
όλοι και όλες μπορούμε! Ας το πιστέψουμε! Μακάρι να μπορούσα απόψε να σας αγκαλιάσω όλους, θα ήταν το λιγότερο που μπορώ να κάνω για την πιστή σας φιλία που κλείνει πια χρόνιααααΑΑΑΑ
καλο βράδυ!

και οι διακοπές

συνεχίζονται!

μαζεύω όσο περισσότερο απο το γαλάζιο και το πράσινο του Ιονίου...!

Τι όμορφη που είναι η θάλασσα! Τι απίστευτη αίσθηση να τυλίγει το κορμί σου η αλμύρα!

Να με σκέφτεστε με την μάσκα μου, να χαζεύω τον βυθό για τουλάχιστον μια ώρα!

Ναι, πιέστηκα φέτος όσο κανένα άλλο καλοκαίρι μετά το 2007. Δεν ήμουν καλά για μεγάλο διάστημα, γιατί το νησί μου φέρνει αναμνήσεις μιας άλλης ζωής πάντα...μιας ζωής που δεν θα έχω ποτέ...Κατάφερα όμως και βρήκα μια χαραμάδα φωτός πάλι για φέτος...και είμαι καλύτερα αυτές τις μέρες!
πολλά φιλιά σε όλους σας και χρόνια πολλά! Η ζωή συνεχίζεται! Και απο ότι φαίνεται είμαι η ζωντανή απόδειξη!

Καλό μήνα!

Οι μέρες έφυγαν νερό και τσούπ ο Αύγουστος! Ζεστός και δυνατός πάντα!

Γύρισα απο το εξωτερικό με τις βαλίτσες μου γεμάτες αναμνήσεις, την φωτογραφική μου στο φουλ (κάπου 700 φωτο) και τώρα ξανά παίρνω τον δρόμο για βόλτα...στο καθιερωμένο μου νησάκι!

πριν φύγω θέλω να σας πω πως είμαι καλά, αν και εχω συχνά μεταπτώσεις, μπορεί να έχει να κάνει και με την διακοπή του κύκλου μου (τι να πω...). το σίγουρο είναι πως σε γενικές γραμμές απολαμβάνω το καλοκαιράκι.

Θα σας αφήσω με μια σύντομη αναφορά στο ταξίδι μου στο εξωτερικό. Κύλησε ομαλά και με νορμάλ ενθουσιασμό, μια στιγμή όμως έγινε η πιο ξεχωριστή απο όλες...Στο Μιλάνο, δίπλα στο ποτάμι, μπήκα με τη φίλη-συνταξιδιώτισα μου και μια φίλη της Ιταλίδα σε ένα δισκοπολείο. Δίσκοι παντου και μια ατμόσφαιρα άλλης εποχής, καθώς χάζευε η κάθε μια τους δίσκους σύμφωνα με τα ενδιαφέροντά της, εγώ βούρκωσα. Είχα μόλις σκεφτεί πως η ευτυχία στη ζωή μπορεί να είναι να χαζεύεις δίσκους στο Μιλάνο, με μια Ελληνίδα και μια Ιταλίδα φίλη, λες και αυτή η ενασχόληση ήταν το κέντρο του ταξιδιού, της ημέρας, της ζωής! Αυτή η πολλή απλή"ενασχόληση"αυτό το "τίποτα" πήρε μέσα μου τεράστια διάσταση και εσθάνθηκα τυχερή που είμαι καλά, είμαι εκεί και κάνω κάτι τόσο ασήμαντο και καθημερινό.

Να ξέρετε όλες εσείς οι φίλες ή οι φίλοι που μάχεστε τώρα πως θα έρθει και για εσάς μια τέτοια στιγμή. Μην την αφήσετε να φύγει, αγκαλιάστε την, αξιολογήστε την σωστά και δείτε πως η ζωή τακτοποιεί πολλά απο τα θέματά μας και μας χαρίζει κάποια στιγμή, μια χρυσή πινελιά σε πολλές μικρές καθημερινές κινήσεις μας. Είναι μια άλλη ματιά του κόσμου!

Σας καληνυχτώ, πάω να τελειώσω με το πακετάρισμα!
φιλιά πολλάαααααα!

Υ.Γ αν έχω ιντερνετ δεν χανόμαστε, αλλιώς πίσω κατα τις 17/8

Μερικές φορές

η ζωή μας προσγειώνει απότομα

αυτό το τραγούδι το αφιερώνω σε μια Princess

ότι και αν γίνεται στη ζωή, σημασία έχει πως βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας φίλη μου και το πως μας βλέπουν οι σημαντικοί άλλοι γύρω μας... το τραγούδι μπορεί να λέει

"I'm not a princess, this ain't fairy tale"

γιατί έτσι είναι η ζωή,
αυτή είναι η αλήθεια,
μεγαλώσαμε με τα παραμύθια αλλά ο πρίγκιπας και το λευκό άλογο αργούν και πολλές φορές δεν έρχονται ποτέ, η ελπίδα όμως, η ανάγκη για νέες εικόνες, για όμορφες στιγμές, αυτή είναι που μας κρατά στη ζωή και μας κάνει να νιώθουμε μοναδικές και να ξεπερνάμε τις δύσκολες στιγμές πάντα....! Ότι και αν γίνεται, έχεις πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου...

φιλιά πολλά (αν διαβάζεις ακόμη!)

καλοκαιρινοί ρυθμοί

και εγώ ετοιμάζομαι να φύγω...θα λείψω 10 μέρες στην Ευρώπη...Ιταλία-Ελβετία-Γαλλία

χθες γράφοντας ένα μαιλ σε μια φίλη αισθάνθηκα τυχερή. Μα γιατί οι άνθρωποι δεν βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο αλλά μισοάδειο;;;;Γκρίνιαζα γιατί έπεσε το βάρος της οργάνωσης σε εμένα και ξαφνικά γέλασα, και σκέφτηκα, μα πόσο αχάριστη είμαι; Κάποτε δεν είχα παρέα για να πάω ένα τέτοιο ταξίδι, ή δεν είχα την οικονομική άνεση, καθώς με την αρρώστια μου είχα μείνει πίσω σε πολλά! Γέλασα με τον εαυτό μου...και φυσικά και είδα το ποτήρι μισογεμάτο. Τώρα είναι η ευκαιρία μου, τώρα θα πάω!

Τελικά στη ζωή έχω αρχίσει να πιστεύω πως υπάρχουν κ ευχές που βγαίνουν αληθινές, απλά εμείς τις προσπερνάμε. Πολλές φορές ούσα άρρωστη ή με θεραπείες σκεφτόμουν ένα ταξίδι. Να το λοιπόν, ήρθε! Γιατί λοιπόν να μην δω πως πραγματοποιείται η ευχή μου; Ε λοιπόν θα το δω, οι ευχές φίλοι μου, είναι και τα μικρά πραγματάκια που βάζεις στο μυαλό σου...δεν είναι πάντα τα "μεγάλα" και στο χέρι μας είναι, να γεμίσουμε ικανοποίηση και χαρά, πως ναι, πραγματοποιούνται οι ευχές μας, αρκεί να θυμόμαστε τι έχουμε ευχηθεί και να μην περνάμε επιφανειακά τα ωραία της ζωής και να απασχολούμαστε μόνο με τα άσχημα! πολλά φιλιά, αν δεν σας ξαναγράψω άμμεσα, ραντεβού τέλη του μήνα, για φωτο και ρεπορταζ! να μου είστε όλοι καλά, για όσους κάνουν τώρα θεραπείες κουράγιο και δύναμη, δείτε εμένα..θα έρθει η στιγμή και για το δικό σας ταξίδι ;-)

Κυρικά όλη μέρα!

Καλημέρα φίλες και φίλοι μου!

Δεν γράφω πολύ συχνά γιατί έχω ένα σωρό πράγματα να κάνω. Τακτοποιώ (με αργους ρυθμούς) τα πράγματά μου απο το νησί (κανονική μετακόμιση έκανα...) παράλληλα ξαναβρίσκω παλιούς φίλους και τα λέμε, πότε για καφέ και πότε για ποτό. Είναι παράξενη η αίσθηση αλλά παρόλο που γύρισα εδώ και μια βδομάδα, νομίζω πως κλείνω μήνα! Δεν είναι εύκολο όλο αυτό, όσο και αν προσαρμόζομαι εύκολα στις καταστάσεις, άφησα μια ζωή και μπήκα σε μια άλλη που όσο και είναι η "παλιά" μου ζωή, έχει πολλές προσθαφαιρέσεις.

Είμαι μπερδεμένη για το πριν, το τώρα μα και το μετά...φταίει που όλα τα σκέφτομαι πολύ, χωρίς να χρειάζεται τελικά, τα πράγματα δείχνουν απο μόνα τους...

Ωραία δεν είναι που στο blog αυτό, έφτασα στο σημείο να μιλάω για τα μικρά και ασήμαντα της ανθρώπινης φύσης και όχι μόνο για το θεριό που λέγεται καρκίνος;;;

Ζέστη σήμερα, όσοι μπορείτε, μην το χάσετε, πηγαίνετε για μπανάκι!

Επιστροφές...

Και να μαστε πάλι....απο τον γνωστό (σταθερό) υπολογιστή απο όπου πρωτοξεκίνησα να γράφω σε όλους εσάς με το που αρρώστησα...
Εδώ είμαι πάλι, στο πατρικό μου. Επέστρεψα με περίεργα συναισθήματα, αλλά προσαρμόστηκα σχετικά γρήγορα. Βρήκα τον κόσμο που είχα αφήσει πίσω. Πολλά φαντάζουν σαν να μην πέρασε απο πάνω τους μια μέρα, όμως πολλά άλλα μοιάζουν τόσο διαφορετικά. Γύρισα και είδα πως τα τόσο οικεία μπορεί να γίνουν τόσο ξένα, έτσι απλά... Οι άνθρωποι αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου, αλλάζουν οι ζωές τους, οι προτεραιότητές τους, επαναπροσδιορίζουν τη σχέση τους μαζί σου, την επικοινωνία, την συχνότητα της επαφής. Σίγουρα γύρω μας συμβαίνουν πολλά περισσότερα στις καρδιές και στο μυαλό των ανθρώπων απο αυτά που αντιλαμβανόμαστε κατά την απουσία μας.
Οι ζωές των ανθρώπων τρέχουν, μαζί και η δική μου σκέφτηκα χθες το βράδυ. Γύρισα πίσω με την αλλαγή στα "μαλλιά μου"! Με χωρίζουν πάρα πολλά απο το κορίτσι που αρρώστησε κάποτε. Μπορεί να έχω δυσκολέψει (λίγο) σαν χαρακτήρας αλλά όταν υπάρχουν γύρω μου δύσκολοι χαρακτήρες δίχως να έχουν περάσει κάτι, τότε δικαιολογώ τον εαυτό μου απόλυτα. Το να βρίσκεσαι στο μηδέν και να σηκώνεις κεφάλι, ούτε εύκολο είναι, ούτε γίνεται σε μια νύχτα. Θέλει προσπάθεια και ηθικό. Και όλα αυτά μαζεύονται...και επειδή είσαι απλά μια κοινή-θνητή, παραδίδεσαι πολλές φορές στα συναισθήματα καθώς και τα νεύρα σου. Αλλά με συν και πλην, τον τελευταίο χρόνο με αγάπησαν πολλοί φίλοι και μου κάνανε τα "χατήρια". Και αυτό μου έδωσε φτερά! Είδα πως υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που αποζητούν την παρέα μου και αυτό με ανέβασε ψυχολογικά. Και εγώ, πρέπει τώρα για το καλό του εαυτού μου, αν και δεν θα έχω δίπλα μου αυτούς τους ανθρώπους ξανά (τέλος το νησί), να παραμείνω με αυτά τα φτερά.
Καλημέρα!

Απόψε

κοιμάμαι τελευταίο βράδυ στο εργένικο και νησιώτικό μου σπίτι.

Πήγαμε με τους φίλους μου για φαγητό. Στο δρόμο του γυρισμού, καλοκαιράκι απόψε, ανοιχτά παράθυρα, αστέρια στον ουρανό και τέσσερα νέα παιδιά στο αυτοκίνητο ακούγαμε μουσική δυνατά. Ακούσαμε και ένα τραγούδι που έπαιζε πολύ το 2007. Συγκινήθηκα...μετά απο εκείνο το καλοκαίρι είμαι εδώ. Η ζωή με αξίωσε να δω και άλλα νησιά, να είμαι ζωντανή και καλά. Με ποιον άλλο να το μοιραστώ αυτό παρά με εσάς; Είμαι εδώ φίλοι μου, χαίρομαι τη ζωή με όσα έχω και μπορώ. Έκανα καινούριους φίλους, ξανα μπήκα στο παιχνίδι...δεν πρέπει να είμαι αχάριστη σκέφτηκα, θα μπορούσε να είναι αλλιώς και να έχω μείνει πίσω σε όλα και απο όλα αυτά....κι όμως, τελικά αρχίζω και πιστεύω πως η ζωή δεν σε ξεχνά, αρκεί και εσύ να μην την παρατήσεις, είναι μια αμφίδρομη σχέση που έχει να σου δώσει πολλά, αρκεί να τη δεις θετικά...εκεί που σου σκάει το συννεφάκι, εκεί και βγαίνει και ο ήλιος! Δάκρυα και γέλια πάνε πακέτο...
καλό βράδυ, θα είμαστε ξανα μαζί απο άλλο έδαφος! Πάμε για νεες περιπέτειες! Πως πέρασαν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια...πάει καιρός απο την πρώτη ανάρτησή μου εδώ...ο λόγος που συνεχίζω είναι για να δείτε πως η ζωή συνεχόζεται, θέλω να δείτε όλοι και την αισιόδοξη πλευρά και να μην τα παρατάτε. Μην αφήνεστε...και μη χαρίζεστε σε καμια κακοτοπιά, σε κανένα εμπόδιο και καμια αρρώστια. Η ζωή συνεχίζεται, είναι το σήμερα και το αύριο...και εμείς με αυτά τα χαρτιά θα παίζουμε απο δω και πέρα!
καληνύχτα φίλοι μου!