Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Δικοί μας-πρώην-άνθρωποι...

σήμερα πήγα για ένα μεσημερινό καφέ και έπεσα τυχαία σε μια πρώην φίλη, σε εκείνη τη "Ν" (που όσοι με διαβάζετε απο την αρχή θα την έχετε ξανα δει εδώ). Η "Ν" με τη λήξη της ακτινοθεραπείας μου, τον Μάιο του 2008, κράτησε ως τον Ιούλιο του 2008 την επαφή μας και απο τότε εξαφανίστηκε για 8 μήνες. Οι κλήσεις μου έμεναν αναπάντητες, και τη φωνή της την άκουγα μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και σε καμια γιορτή, κάποιες ευχές δηλαδή, φτηνό αντικατάστατο των άπειρων ωρών παρέας. Με είχε ζορίσει πάρα πολύ τότε το θέμα της αποστασιοποίησής της. Θύμωσα, έκλαψα, ξέσπασα, οι άνθρωποι όμως δεν γύριζα τότε πίσω...Τώρα που τελείωσαν όλα, και η ψυχολογία μου είναι σαφώς καλύτερη, τώρα οι άνθρωποι γυρίζουν πίσω. Τώρα η "Ν" κρατά ένα μωρό 9 μηνών στην αγκαλιά και κάθεται και πίνει καφέ μόνη,μαζί του στο καφέ. Λυπήθηκα για την εικόνα, αλλά σκέφτηκα, "εμένα, πότε θα με λυπηθεί κάποιος;". Και δεν το λέω με τα στενά όρια της λύπης...Η "Ν" τώρα θέλει να με πλησιάσει, αλλά πραγματικά δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο για μένα να την ξαναπλησιάσω. Υπάρχουν πληγές που ανοίγουν μέσα μας, πριν καλά, καλά το πάρουμε χαμπάρι...και αργούν να κλείσουν, ή όταν πια κλείνουν δεν υπάρχει λόγος να τις ξύνουμε. Έτσι και εγώ βλέπω πια μια γνωστή μου κοπέλα όταν την κοιτώ, και όχι το άτομο με το οποίο πέρασα πολλές στιγμές αρρώστιας και ήταν πλαι μου. Ναι, οι άνθρωποι ξεχνούν, ναι οι άνθρωποι αποκτούν εγωιστικά μηχανισμούς προστασίας απέναντι στους άλλους γιατί θέλουν μια γεμάτη καρδιά και αληθινούς ανθρώπους γύρω!Δεν είμαι θεά, είμαι μια κοινή θνητή και πρέπει να προφυλάξω τον εαυτό μου απο καθετι "κακό", πρέπει οι άλλοι γύρω μου να καταλάβουν τι κάνανε τότε...ακούγομαι αυστηρή, το ξέρω...ας μην καταδικάσω κανένα λοιπόν, ας με αφήσει όμως η "Ν" όπως με άφησε και τότε, δεν ευνοούν τα πισωγυρίσματα, ειδίως στη φιλία!

3 σχόλια:

OLINA M είπε...

Δεν ξέρω τη φίλη σου,δε γνωρίζω λεπτομέρειες από την κοινή σας πορεία.Ξέρω μόνο όσα έχεις μοιραστεί μαζί μας και με βάση αυτά θα σχολιάσω.
Πιστεύω ότι μας δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή,μια ευκαιρία να διορθώσουμε τα λάθη μας και να πορευτούμε με περισσότερη σοφία από πριν.Αυτό προϋποθέτει -κατά την άποψή μου- ΔΙΑΓΡΑΦΗ από την καθημερινότητά μας ο,τιδήποτε και οποιονδήποτε μπορεί να μας βλάψει...
Η ζωή είναι πολύτιμη (το ξέρουμε καλά) και είναι απαράδεκτο να τη σπαταλάμε με τυπικότητες και με επιθυμίες άλλων.
Ζούμε για εμάς και για τους ανθρώπους που μας αγαπούν χωρίς όρους...
Πολλά φιλάκια και άλλα τόσα ευχαριστώ!

IWN1998 είπε...

Δεν σου έχω ξαναγράψει. Παρακολουθω το blog εδώ και κάποιο καιρό από τότε που και η δική μου γυναίκα περνάει την ίδια περιπέτεια που έζησες.

Όπως θα ζητάγαμε εμείς μια δεύτερη ευκαιρία, ας τη δίνουμε και στους άλλους. Αν όντως μας έβλαψαν στο παρελθόν έχει καλώς, να τους διαγράψουμε. Αν απλά έτυχε και σε αυτούς κάτι που τους κράτησε μακριά μας, ίσως πρέπει να κρατάμε ανοικτή την πόρτα. Εξάλλου όπως γράφεις, άνθρωποι είμαστε, δεν είμαστε Θεοί και έχουμε ανάγκη ανθρώπους δίπλα μας που και αυτοί όπως και μεις δεν έχουν το αλάθητο. Να 'σαι καλά.

Sweet December είπε...

για OLINA M

απλά ως άνθρωποι δυσκολευόμαστε τόσο με το να μην κάνουμε λάθη, όσο με το να τα διορθώνουμε κιόλας. Εχεις δίκιο πάντως με το ότι πρέπει να αφαιρούμε απο τη ζωή μας ότι μας "ζορίζει" γιατί δεν πρέπει να ζούμε σε τοξικό περιβάλλον, δεν είναι όμως πάντα εύκολο να αποχωρίζεσαι ανθρώπους,και ας ξέρεις πως η συμπεριφορά τους σε απογοητεύει και σε στεναχωρεί πολύ. Στην αρχή της αρρώστιας είναι σχεδόν αδύνατο να κόψεις γέφυρες, όσο όμως δυναμώνεις και αναζητάς τα "θέλω" σου, τότε μπορείς να καταφέρεις πολλά, και να γίνεις πιο φιλικός προς τον εαυτό σου!
φιλιά!

για IWN1998

χαίρομαι ιδιαίτερα που διαβάζω λόγια ενός άνδρα εδώ...πιστεύω πως διαβάζουν αρκετοί αλλά δεν μας πολυ-γράφουν και αυτό κάνει το σχόλιό σου μοναδικό. Το περίεργο είναι πως εγώ συμφωνώ και με τη"διαγραφή" και με τη "δεύτερη ευκαιρία" αρκεί να ξέρεις που να δώσεις ή το ένα ή το άλλο...και είναι δύσκολο πάντα να το κάνεις με σιγουριά. Και πραγματικά δεν ξέρω αν ο εγωισμός ή ο θυμός είναι καλοί σύμβουλοι και αν με κρατά κάτι στο να μην πατάω το κουμπί delete σε διάφορους ανθρώπους είναι να μην το μετανιώσω,και αφού τους έχω πληγώσει πρώτα, τους ζητήσω πίσω μετά...Είναι δύσκολοι καιροί για αυθεντικούς ανθρώπους, και δύσκολοι καιροί για τον τέλειο σύντροφο ή τον τέλειο φίλο. Αν δέχεσαι συμβουλές,θα σου έλεγα να συμπεριφέρεσαι ανάλλογα με τις διαθέσεις της γυναίκας σου, που δεν θα είναι ποτέ οι ίδιες, που μπορεί να αλλαζουν στο λεπτο κτλπ. όταν όμως κάνεις υπομονή για το "τώρα" θα απολαύσεις το "μετά" γιατί όλα θα γίνουν σιγά σιγά. Πάλευα με την αρρώστια μου να παίρνω αυτό που ήθελα απο τους ανθρώπους, δεν το πήρα σχεδόν ποτέ.τι κατάλαβα; τα νεύρα μου έσπασα, το φιλοσόφησα και είπα"θα αλλάξω εγώ προς αυτούς, γιατί εκείνοι παραμένουν ίδιοι"...αλλά όλο αυτό δεν γίνεται απο τη μια μέρα στην άλλη. Να είσαι πλάι της, να της δείχνεις πως σέβεσαι την κατάσταση, πως θες να βοηθήσεις με κάθε τρόπο, πως είσαι σύντροφος και φίλος και αγκαλιάζεις την νέα αυτή πραγματικότητα σαν ένα κομμάτι της κοινής σας ζωής,σαν μέρος της καθημερινότητάς σας, όπως θα πηγαίνατε μια βόλτα στο σουπερμάρκετ, έτσι τώρα πάτε κ στο νοσοκομείο. Μην εστιάζεις στο "αμαν τι πάθαμε". αυτα είχα να πω...χάρηκα και ελπίζω να μην σε μπέρδεψα...γιατί συνηθίζω πολλές φορές να γράφω όπως τα σκέφτομαι :-Ρ