Δικοί μας-πρώην-άνθρωποι...

σήμερα πήγα για ένα μεσημερινό καφέ και έπεσα τυχαία σε μια πρώην φίλη, σε εκείνη τη "Ν" (που όσοι με διαβάζετε απο την αρχή θα την έχετε ξανα δει εδώ). Η "Ν" με τη λήξη της ακτινοθεραπείας μου, τον Μάιο του 2008, κράτησε ως τον Ιούλιο του 2008 την επαφή μας και απο τότε εξαφανίστηκε για 8 μήνες. Οι κλήσεις μου έμεναν αναπάντητες, και τη φωνή της την άκουγα μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και σε καμια γιορτή, κάποιες ευχές δηλαδή, φτηνό αντικατάστατο των άπειρων ωρών παρέας. Με είχε ζορίσει πάρα πολύ τότε το θέμα της αποστασιοποίησής της. Θύμωσα, έκλαψα, ξέσπασα, οι άνθρωποι όμως δεν γύριζα τότε πίσω...Τώρα που τελείωσαν όλα, και η ψυχολογία μου είναι σαφώς καλύτερη, τώρα οι άνθρωποι γυρίζουν πίσω. Τώρα η "Ν" κρατά ένα μωρό 9 μηνών στην αγκαλιά και κάθεται και πίνει καφέ μόνη,μαζί του στο καφέ. Λυπήθηκα για την εικόνα, αλλά σκέφτηκα, "εμένα, πότε θα με λυπηθεί κάποιος;". Και δεν το λέω με τα στενά όρια της λύπης...Η "Ν" τώρα θέλει να με πλησιάσει, αλλά πραγματικά δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο για μένα να την ξαναπλησιάσω. Υπάρχουν πληγές που ανοίγουν μέσα μας, πριν καλά, καλά το πάρουμε χαμπάρι...και αργούν να κλείσουν, ή όταν πια κλείνουν δεν υπάρχει λόγος να τις ξύνουμε. Έτσι και εγώ βλέπω πια μια γνωστή μου κοπέλα όταν την κοιτώ, και όχι το άτομο με το οποίο πέρασα πολλές στιγμές αρρώστιας και ήταν πλαι μου. Ναι, οι άνθρωποι ξεχνούν, ναι οι άνθρωποι αποκτούν εγωιστικά μηχανισμούς προστασίας απέναντι στους άλλους γιατί θέλουν μια γεμάτη καρδιά και αληθινούς ανθρώπους γύρω!Δεν είμαι θεά, είμαι μια κοινή θνητή και πρέπει να προφυλάξω τον εαυτό μου απο καθετι "κακό", πρέπει οι άλλοι γύρω μου να καταλάβουν τι κάνανε τότε...ακούγομαι αυστηρή, το ξέρω...ας μην καταδικάσω κανένα λοιπόν, ας με αφήσει όμως η "Ν" όπως με άφησε και τότε, δεν ευνοούν τα πισωγυρίσματα, ειδίως στη φιλία!