Τελευταία μέρα του Νοέμβρη

οι μέρες αυτές (πέρα απο το κενό του ταξιδίου) έχουν μεγάλη δόση έντασης...κάποιους καυγάδες, και αρκετά νεύρα. Ναι, περνάω μια φάση...φάση εκνευρισμού, ανασφάλειας για μια ακόμη φορά, μοναξιάς ή μοναχικότητας, αμφισβήτησης...και ποιός ξέρει και τι άλλο. Δυστυχώς, παίρνει η μπόρα και άτομα πολύ δικά μου, που αρκετές φορές με βλέπουν ή με ακούν σε έξαλλη κατάσταση.Θέλω να τα προφυλάξω αλλά εκεί που όλα πάνε "ρολόι" γίνεται μέσα μου μια έκρηξη, αφού πρώτα όλα αυτά τα "μικρά" γίνονται σωρός. Εξακολουθώ να έχω απαιτήσεις απο τους άλλους, να τους θέλω δίπλα μου, να θέλω χρόνο και κομμάτι απο τη ζωή τοςυ, να θέλω να γίνεται το δικό μου, όπως ακριβώς κάνω εγώ το δικό τους...Το ξέρω δεν βγαίνει και πολύ νόημα με αυτά που λέω, ίσως το ότι ώρες και φορές το μυαλό μου κολλάει να σας λέει κάτι...Προσπαθώ ακόμη να βρω ισσοροπίες στην νέα μου ζωή. "Μα πέρασε τόσος καιρός" θα σκεφτείτε και θα μου πείτε, κι όμως, δεν μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους απο τη μια μέρα στην άλλη, επίσης, βιώνω τις αλλαγές κάθε λίγο και λιγάκι. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θέλω να "σέρνω" κανένα φίλο ή συγγενή απο πίσω μου, να μένουν δίπλα μου απο οίκτο! Θέλω όσο γίνεται, να έχω στη ζωή μου ανθρώπους επειδή θέλουν να είναι μαζί μου, θέλω την αλήθεια, όχι τη λύπηση...Ισορροπίες, νέα ή παλιά δεδομένα...Ένα παραπάνω...πριν τις γιορτές θα μπω στο χειρουργείο για να φτιάξω τις θηλές...μια ακόμη αλλαγή στο σώμα...Πραγματικά δεν ανυπομονώ καθόλου, συνήθισα τον εαυτό μου και τον αγαπώ όπως είναι. Με κούρασαν τα χειρουργεία...ίσως να μην είμαι και τόσο κοκέτα...απο την άλλη έχω μια εκκρεμότητα, το νιώθω, και όσο το αφήνω για αργότερα, τόσο δεν θα παίρνω την απόφαση να το κάνω στο μέλλον...οπότε λέω να πάω...Κάπως έτσι, όπως βρίσκεις τις ισορροπίες τις χάνεις ταυτόχρονα...Έμαθα να ζω με την μαστεκτομή, έμαθα να κινούμαι με τους διατατήρες, συνήθισα τις σιλικόνες, μου έγινε οικείο ένα στήθος δίχως θηλές (όπως είμαι τώρα) και το επόμενο βήμα είναι να ξαναβάλω τις θηλές και να κοιτάζομαι στον καθρέφτη κάποια λεπτά, για να καλωσορίσει η ψυχή το νέο (πάλι) σώμα της. Δεν πιστεύω στην εξωτερική εμφάνιση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν ξεχωρίζω το ωραίο...η ζωή όμως μου έμαθε μέσα απο το πιο περίεργο παιχνίδι της πως το σώμα είναι πιο φθαρτό απο την ψυχή, το σώμα γερνάει, αλλάζει, το σώμα γεμίζει πληγές, παίρνει μια μορφή ενός ξύλινου κορμού που δακρίζει...και η ψυχή, και αυτή δακρίζει, και αυτή στιγματίζεται όμως...όμως...όμως όταν βρίσκει τη δύναμή της λάμπει όπως παλιά...δεν είναι τυχαίο πως οι σοφοί λένε να επενδύουμε στην ψυχή.
Το σώμα μου πήρε πάνω απο τρεις μορφές την τελευταία τετραετία και ετοιμάζεται για τέσσερις μεθαύριο. Η ψυχή;;;Η ψυχή μου ταλαντεύτηκε, η καρδιά μου ράγισε αλλά ο ευλογημένος χρόνος που πέρασε και με χωρίζει απο εκείνες τις σκοτεινές μέρες...απάλυνε τον πόνο, έδωσε σχεδόν την παλιά όψη πίσω στην ψυχή...ο πυρήνας μου δεν άλλαξε, είμαι ακόμη αισιόδοξη, γενναιόδωρη και φιλότιμη με τους ανθρώπους, ακόμη δεν λέω εύκολα "όχι" και είμαι εκεί όταν με χρειάζονται. Ακόμη αγκαλιάζω, χαιδεύω και ακούω τα προβλήματά τους. Κάποιοι λένε πως δεν τους καταλαβαίνω...οκ...αλλά δεν έκλεισα ποτέ μα ποτέ την πόρτα μου προς κανένα...θα μπορούσα να γίνω μια άλλη, να τους κάνω όλους πέρα, να σκληρύνω τον πυρήνα μου...να μην αφήνω κανένα να μπαίνει και να μην βγαίνω για κανένα...Αν το θέλετε, η νίκη μου απέναντι στον καρκίνο, πέρα απο το σωματικο-υγείας κομμάτι, ήταν αυτή. Νίκησα τον καρκίνο γιατί δεν του παρέδωσα το πνεύμα μου, γιατί συνέχισα με όσα μέσα είχα, με τα διάφορα παιχνίδια του μυαλού, με την ευαίσθητη ψυχολογία μου, με όλα τα αρνητικά που προέκυψαν απο την περιπέτειά μου. Συνέχισα, και αν στη ζωή μετράει το ταξίδι περισσότερο απο τον προορισμό τότε κέρδισα! Οι φίλοι μου που πολλές φορές με θεωρούν δεδομένη (γιατί εγώ τους δίνω πάντα την αίσθηση αυτή, γιατί μ'αρέσει να "υπογραμμίζω" σχέσεις) αναρωτιέμαι αν έχουν ποτέ σκεφτεί πως θα μπορούσα να έχω φύγει απο τη ζωή τους, γιατί θα μπορούσα πολύ απλά να κλειστώ στα προβλήματά μου και να αδιαφορώ γι αυτούς. Δεν το έκανα ποτέ! Καλό βράδυ!