Να μαι πάλι, μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς...
Πολύ περίεργες φέτος οι γιορτές...πιο περίεργες απο κάθε άλλη χρονιά...φέτος μετράω στη σύντομη ως σήμερα ζωή μου και την απώλεια της ξαδέρφης μου απο την ίδια αρρώστια! Αλλά το λέω συνέχεια στον εαυτό μου, μου το λένε και οι άλλοι πως δεν πρέπει να το βάλω κάτω...Οι δικοί μου δεν με άφησαν να πάω στην κηδεία (δεν ήταν και στην ίδια πόλη) και ούτε στα "σαραντα" πήγα τελικά. Απο τη μία η "αποχή" μου έκανε καλό, γιατί απο ότι έμαθα οι σκηνές που είδαν όσοι πήγαν ήταν δύσκολες, απο την άλλη κάπως έτσι σαν να μου καλλιεργήθηκε μια άρνηση και πολύ φοβάμαι πως όταν θα πάω προς τα εκεί το καλοκαίρι (που είναι σίγουρες οι διακοπές μου εκεί) θα καταρρεύσω στη σκέψη πως δεν θα ξαναδω αυτό το άτομο, θα σκεφτώ πόσο άδικη είναι η ζωή, πρώτα για την κοπέλα και για το παιδακι της, και μετά για μένα...ταλαιπωρηθήκαμε ήδη 3 άτομα απο αυτό το σόι με τον καρκίνο, ήταν ανάγκη να μας πάρει τον τέταρτο;;;Αλλά πάλι θα σκεφτώ και θα γράψω πως δεν υπάρχει λογική καμία μέσα σε όλα αυτά, και επειδή όλοι μου φωνάζουν για το να μη στεναχωριέμαι και να προσέχω, τους υπακούω. Το έχω γράψει πολλές φορές, φτάνει που ο καρκίνος μας πήρε το σώμα, ας προσπαθήσουμε να μη μας πάρει εντελώς και το μυαλό, ούτε την ψυχή μας να του χαρίσουμε. Είναι δύκολη μια τέτοια αντίσταση αλλά η προσπάθεια κάτι αποδίδει!
'Ετσι είμαι κάπου εκεί έξω, ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, αποθώντας τις περισσότερες φορές τις άσχημες σκέψεις, στα όνειρα όμως βγαίνει πολύ υποσευνείδητο, εκεί όμως αφήνομαι, γιατί δεν έχω και άλλη επιλογή. Σε μια προσπάθει εύρεσης ισσοροπίας και γαλήνης και αναζήτησης του τι είναι αυτό που μου κάνει ή θα μου κάνει καλό βγήκα έξω και συνεχίζω να βγαίνω...το προτιμώ απο το να κάθομαι σπίτι, η ενέργεια και η αύρα του κόσμου (ακόμη και των αγνωστων) μου δίνει κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω, σαν να με επαναφέρει στη ζωή, και η ζωή καλώς ή κακώς χτυπάει και εκεί που ξενυχτούν οι νέοι...σαν ένα βρικολακάκι λοιπόν ρουφώ τη δίψα τους για ζωή, τα χαμόγελά τους, την ανεμελιά τους και αφήνω να με παρασύρουν μακρυά οι δυνατές μουσικές, οι έντονες χορευτικές φιγούρες των άλλων...όλη η νύχτα εκτός σπιτιού γίνεται ένα μοσαικό ανθρώπων, ο κάθε ένας μας κουβαλάει τα δικά του, όμως είναι εκεί, σε μια προσπάθεια να ακουμπήσει κάπου, να ξεχάσει κάτι, να βρει κάτι καινούριο.
Καλημέρα, να βγαίνετε, να διασκεδάζετε Like there's no tomorrow! Να κάνετε όπως και να χει και όσο μπορείτε αυτά που σας αρέσουν!
πολλά φιλιά!
Πολύ περίεργες φέτος οι γιορτές...πιο περίεργες απο κάθε άλλη χρονιά...φέτος μετράω στη σύντομη ως σήμερα ζωή μου και την απώλεια της ξαδέρφης μου απο την ίδια αρρώστια! Αλλά το λέω συνέχεια στον εαυτό μου, μου το λένε και οι άλλοι πως δεν πρέπει να το βάλω κάτω...Οι δικοί μου δεν με άφησαν να πάω στην κηδεία (δεν ήταν και στην ίδια πόλη) και ούτε στα "σαραντα" πήγα τελικά. Απο τη μία η "αποχή" μου έκανε καλό, γιατί απο ότι έμαθα οι σκηνές που είδαν όσοι πήγαν ήταν δύσκολες, απο την άλλη κάπως έτσι σαν να μου καλλιεργήθηκε μια άρνηση και πολύ φοβάμαι πως όταν θα πάω προς τα εκεί το καλοκαίρι (που είναι σίγουρες οι διακοπές μου εκεί) θα καταρρεύσω στη σκέψη πως δεν θα ξαναδω αυτό το άτομο, θα σκεφτώ πόσο άδικη είναι η ζωή, πρώτα για την κοπέλα και για το παιδακι της, και μετά για μένα...ταλαιπωρηθήκαμε ήδη 3 άτομα απο αυτό το σόι με τον καρκίνο, ήταν ανάγκη να μας πάρει τον τέταρτο;;;Αλλά πάλι θα σκεφτώ και θα γράψω πως δεν υπάρχει λογική καμία μέσα σε όλα αυτά, και επειδή όλοι μου φωνάζουν για το να μη στεναχωριέμαι και να προσέχω, τους υπακούω. Το έχω γράψει πολλές φορές, φτάνει που ο καρκίνος μας πήρε το σώμα, ας προσπαθήσουμε να μη μας πάρει εντελώς και το μυαλό, ούτε την ψυχή μας να του χαρίσουμε. Είναι δύκολη μια τέτοια αντίσταση αλλά η προσπάθεια κάτι αποδίδει!
'Ετσι είμαι κάπου εκεί έξω, ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, αποθώντας τις περισσότερες φορές τις άσχημες σκέψεις, στα όνειρα όμως βγαίνει πολύ υποσευνείδητο, εκεί όμως αφήνομαι, γιατί δεν έχω και άλλη επιλογή. Σε μια προσπάθει εύρεσης ισσοροπίας και γαλήνης και αναζήτησης του τι είναι αυτό που μου κάνει ή θα μου κάνει καλό βγήκα έξω και συνεχίζω να βγαίνω...το προτιμώ απο το να κάθομαι σπίτι, η ενέργεια και η αύρα του κόσμου (ακόμη και των αγνωστων) μου δίνει κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω, σαν να με επαναφέρει στη ζωή, και η ζωή καλώς ή κακώς χτυπάει και εκεί που ξενυχτούν οι νέοι...σαν ένα βρικολακάκι λοιπόν ρουφώ τη δίψα τους για ζωή, τα χαμόγελά τους, την ανεμελιά τους και αφήνω να με παρασύρουν μακρυά οι δυνατές μουσικές, οι έντονες χορευτικές φιγούρες των άλλων...όλη η νύχτα εκτός σπιτιού γίνεται ένα μοσαικό ανθρώπων, ο κάθε ένας μας κουβαλάει τα δικά του, όμως είναι εκεί, σε μια προσπάθεια να ακουμπήσει κάπου, να ξεχάσει κάτι, να βρει κάτι καινούριο.
Καλημέρα, να βγαίνετε, να διασκεδάζετε Like there's no tomorrow! Να κάνετε όπως και να χει και όσο μπορείτε αυτά που σας αρέσουν!
πολλά φιλιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου