θα σας αφήσω συντροφιά το παρακάτω ποστ
τα Χριστούγεννα του 2007 είδα τη ζωή μου να αλλάζει για πάντα. Για τους περισσότερους ανθρώπους έρχεται μια τέτοια στιγμή στη ζωή, μια στιγμή που αλλάζει το μέλλον, για αρκετούς, η αλλαγή που βιώνουν είναι στο χέρι τους, είναι επιλογή τους. Εμένα η αλλαγή μου έμελε να είναι μια αρρώστια άκρως ανεπιθύμητη. Στον αντίποδα πάντα των γύρω μου, είδα τις δικές τους ζωές να αλλάζουν απο επιλογή, λέγοντας το "ναι" στο άγνωγστο και το καινούριο, και να ακολουθούν τις επιλογές τους πότε "ανεβασμένοι", πότε "μπερδεμένοι". Στο κομμάτι της αρρώστιας μου ακολούθησα όλες τις θεραπείες με υπομονή, αυτό που "έχασα" στο δρόμο, ή ποτέ δεν έκανα "δικό μου" είναι το λόγο για τον οποίο βίωσα όλα αυτά. Δεν βρήκα καμία απάντηση στο "γιατί" και επιπλέον, δεν μπόρεσα να αξιοποιήσω το όποιο "μάθημα".Ίσα ίσα, αυτό που βιώνω είναι πως είμαι καλά, και αυτό μόνο δεν αρκεί, είμαι καλά και τα θέλω όλα απο την καθημερινότητά μου, όλα απο τη ζωή μου, με τους δικούς μου όρους. Εγωιστικό; Προφανώς...κάτι όμως μέσα μου, μου λέει πως κάπως έτσι αισθάνεστε και εσείς όλοι που βιώσατε κάτι τέτοιο, θέλετε τα πάντα και δίχως εκπτώσεις. Θέλετε τους ανθρώπους που χρειάζεστε δίπλα σας, την αγάπη, την κατανόηση και όλα τα υπόλοιπα. Ναι, πιστεύω πως πρέπει να περάσουν χρόνια για να πει κανείς "την υγεία μου να χω, δεν παει να γκρεμίζεται το σύμπαν όλο" γιατί όλοι έχουμε ανάγκη απο τους σημαντικούς άλλους στη ζωή μας, όλοι θέλουμε την επανένταξη μετά την καταιγίδα, και όλοι είναι κομμάτι της επιστροφής μας...
Πολλές φορές νιώθω το βάρος του καρκίνου πάνω μου, αισθάνομαι πως διαφέρω απο τα άλλα κορίτσια της ηλικίας μου. Σίγουρα μια τέτοια μάχη σε κάνει πιο δυνατό, σε κάνει όμως και πιο νευρικό, και πιο ευέξαπτο και πιο απαιτητικό, σε κάνει απο τη μία "μεγάλο" και ώριμο και απο την άλλη παιδί, που θες το χάδι, την αγκαλιά και το "χατήρι". Αυτά ακόμη δεν τα έχω φέρει σε ισορροπία...για όλα αυτά παλεύω...και η εσωτερική πάλη είναι η χειρότερη...εκεί είναι που κάνεις πολλά λάθη, μέσα στην κόντρα σου με τον ευατό σου, πάνω στην κόντρα σου με τους άλλους. Εκεί πληγώνεσαι και ναι, εκεί πληγώνεις και ανθρώπους που αγαπάς...έχω αρχίσει και πιστεύω στην απομόνωσή μου για λίγο καιρό, δεν ξέρω αν θα το υιοθετήσω αλλά θέλω να ηρεμήσω απο κάποιες καταστάσεις, να δω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Σε όλα αυτά φυσικά έχω προστεθεί και το βαρύτατο φορτίο του χαμού της ξαδέρφης μου απο καρκίνο..είναι πολύ πρόσφατο, μόλις 11 Νοέμβρη μας άφησε, και όσο και αν βγαίνω, όσο και αν περνάω τις ώρες μου έξω, η καρδιά μου ξέρει τι βάρος κουβαλάω...Σαν αύριο ήταν η γιορτή της...πραγματικά, δεν έχω νιώσει πιο βαριά την καδιά μου απο φέτος, ούτε τότε που αρρώστησα δεν ένιωθα έτσι...
Παρόλα τα παραπάνω, θα κλείσω θετικα και αισιόδοξα...Τότε το 2007 είχα την μαστεκτομή και 7 χμθ μπροστά μου, τώρα έχω πίσω το στήθος μου (ή ένα άλλο στήθος τέλος πάντων) δεν εκκρεμούν (φτου,φτου) θεραπείες και είμαι καλά...Έχω ανάγκη να βλέπω τα θετικά και να σας τα δείχνω, γιατί μπορούμε να βρούμε τη χαρά και την αισιοδοξία μέσα απο τα θετικά μιας κατάστασης...σιγά σιγά...οι πληγές θα υπάρχουν, αλλά "η σκόνη του χρόνου" είναι μοναδική, και πέφτει "και στα μικρά και στα μεγάλα"
ΚΑΛΑ ΜΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! Σας χαρίζω τη φωτο απο το δρόμο για τη δουλειά προχθές...φιλιά
τα Χριστούγεννα του 2007 είδα τη ζωή μου να αλλάζει για πάντα. Για τους περισσότερους ανθρώπους έρχεται μια τέτοια στιγμή στη ζωή, μια στιγμή που αλλάζει το μέλλον, για αρκετούς, η αλλαγή που βιώνουν είναι στο χέρι τους, είναι επιλογή τους. Εμένα η αλλαγή μου έμελε να είναι μια αρρώστια άκρως ανεπιθύμητη. Στον αντίποδα πάντα των γύρω μου, είδα τις δικές τους ζωές να αλλάζουν απο επιλογή, λέγοντας το "ναι" στο άγνωγστο και το καινούριο, και να ακολουθούν τις επιλογές τους πότε "ανεβασμένοι", πότε "μπερδεμένοι". Στο κομμάτι της αρρώστιας μου ακολούθησα όλες τις θεραπείες με υπομονή, αυτό που "έχασα" στο δρόμο, ή ποτέ δεν έκανα "δικό μου" είναι το λόγο για τον οποίο βίωσα όλα αυτά. Δεν βρήκα καμία απάντηση στο "γιατί" και επιπλέον, δεν μπόρεσα να αξιοποιήσω το όποιο "μάθημα".Ίσα ίσα, αυτό που βιώνω είναι πως είμαι καλά, και αυτό μόνο δεν αρκεί, είμαι καλά και τα θέλω όλα απο την καθημερινότητά μου, όλα απο τη ζωή μου, με τους δικούς μου όρους. Εγωιστικό; Προφανώς...κάτι όμως μέσα μου, μου λέει πως κάπως έτσι αισθάνεστε και εσείς όλοι που βιώσατε κάτι τέτοιο, θέλετε τα πάντα και δίχως εκπτώσεις. Θέλετε τους ανθρώπους που χρειάζεστε δίπλα σας, την αγάπη, την κατανόηση και όλα τα υπόλοιπα. Ναι, πιστεύω πως πρέπει να περάσουν χρόνια για να πει κανείς "την υγεία μου να χω, δεν παει να γκρεμίζεται το σύμπαν όλο" γιατί όλοι έχουμε ανάγκη απο τους σημαντικούς άλλους στη ζωή μας, όλοι θέλουμε την επανένταξη μετά την καταιγίδα, και όλοι είναι κομμάτι της επιστροφής μας...
Πολλές φορές νιώθω το βάρος του καρκίνου πάνω μου, αισθάνομαι πως διαφέρω απο τα άλλα κορίτσια της ηλικίας μου. Σίγουρα μια τέτοια μάχη σε κάνει πιο δυνατό, σε κάνει όμως και πιο νευρικό, και πιο ευέξαπτο και πιο απαιτητικό, σε κάνει απο τη μία "μεγάλο" και ώριμο και απο την άλλη παιδί, που θες το χάδι, την αγκαλιά και το "χατήρι". Αυτά ακόμη δεν τα έχω φέρει σε ισορροπία...για όλα αυτά παλεύω...και η εσωτερική πάλη είναι η χειρότερη...εκεί είναι που κάνεις πολλά λάθη, μέσα στην κόντρα σου με τον ευατό σου, πάνω στην κόντρα σου με τους άλλους. Εκεί πληγώνεσαι και ναι, εκεί πληγώνεις και ανθρώπους που αγαπάς...έχω αρχίσει και πιστεύω στην απομόνωσή μου για λίγο καιρό, δεν ξέρω αν θα το υιοθετήσω αλλά θέλω να ηρεμήσω απο κάποιες καταστάσεις, να δω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Σε όλα αυτά φυσικά έχω προστεθεί και το βαρύτατο φορτίο του χαμού της ξαδέρφης μου απο καρκίνο..είναι πολύ πρόσφατο, μόλις 11 Νοέμβρη μας άφησε, και όσο και αν βγαίνω, όσο και αν περνάω τις ώρες μου έξω, η καρδιά μου ξέρει τι βάρος κουβαλάω...Σαν αύριο ήταν η γιορτή της...πραγματικά, δεν έχω νιώσει πιο βαριά την καδιά μου απο φέτος, ούτε τότε που αρρώστησα δεν ένιωθα έτσι...
Παρόλα τα παραπάνω, θα κλείσω θετικα και αισιόδοξα...Τότε το 2007 είχα την μαστεκτομή και 7 χμθ μπροστά μου, τώρα έχω πίσω το στήθος μου (ή ένα άλλο στήθος τέλος πάντων) δεν εκκρεμούν (φτου,φτου) θεραπείες και είμαι καλά...Έχω ανάγκη να βλέπω τα θετικά και να σας τα δείχνω, γιατί μπορούμε να βρούμε τη χαρά και την αισιοδοξία μέσα απο τα θετικά μιας κατάστασης...σιγά σιγά...οι πληγές θα υπάρχουν, αλλά "η σκόνη του χρόνου" είναι μοναδική, και πέφτει "και στα μικρά και στα μεγάλα"
ΚΑΛΑ ΜΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! Σας χαρίζω τη φωτο απο το δρόμο για τη δουλειά προχθές...φιλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου