Καλή χρονιά!

Αν και πέρασαν πολλές μέρες απο τότε που έγραψα εδώ για τελευταία φορά, και πέρασαν και οι περισσότερες εορταστικές ημέρες, είπα πως το αποψινό ποστ αξίζει να δημοσιευτεί στην ώρα του. Έτσι 11 παρα είμαι εδώ, κάθισα στο σαλόνι μου με το λαπτοπ και σας γράφω. Απόψε γράφω για όλους εσάς που θα περάσετε απο εδώ είτε γιατί μπορεί να είστε μόνοι απόψε στο σπίτι, ή γιατί μπορεί να βγήκατε και να επιστρέψατε μόλις ψάχνοντας για παρέα, γιατί μπορεί να μελαγχολήσατε με την αλλαγή του χρόνου, γιατί....

για όλους εσάς που διαβάζετε τώρα όσα γράφω! Για εσάς είπα πως αξίζει να γράψω τα παρακάτω, για να βρείτε κάτι οταν μπείτε!

Μόλις είδα πως η ώρα πήγε 11.00. Μια ώρα λοιπόν μένει για την αλλαγή του χρόνου. Αλήθεια, πως νιώθετε κάθε που αλλάζει ο χρόνος;;;;Σήμερα ρώτησα μια κοπέλα στην παρέα, ποιά ταινία θα της άρεζε να δει, με τι θέμα δηλαδή, δεδομένου ότι όλα τα έχουμε δει στο σινεμά. Αλήθεια, ποιά ταινία θα θέλατε να δείτε εσείς; Τι θα ήταν αυτό που θα άγγιζε την ψυχή σας;;;

Πολλές ερωτησεις γι απόψε, ίσως το ζητάει η βραδιά.

Σήμερα ήταν απο τις ελάχιστα φορτισμένες παραμονές Πρωτοχρονιάς της ζωής μου!
Περίεργο ε;;;;

Το 2014 μου έφερε 2 χειρουργεία (λαπαρασκοπήσεις), 2 αναρρωτικές άδειες, και μου πήρε για πάντα την προοπτική του να κάνω ένα δικό μου παιδί. Καλό ε;;; Βρε το 2014, όλο εκπλήξεις ήταν! 

Ναι λοιπόν, το 2007 έγινε η ξαφνική αρχή όλων, αρρώστησα, χειρουργήθηκα, έκανα θεραπείες, θεραπεύτηκα. Στην τόσο σύντομη ζωή μου, μόλις 27 ετών μου ανακοινώθηκε πως έχω καρκίνο. Είδα προχθές την ξαδέρφη μου, είναι 27, μου φάνηκε πολύ μικρή! Έτσι λοιπόν ήμουν κι εγώ τότε, παιδί μικρό. Στα 34 λοιπόν, αρκετά χρόνια μετά την πρώτη ανακοίνωση του καρκίνου, ξανα άκουσα απο γιατρό αυτή τη λέξη με συνθετικό αυτή τη φορά "αδενοκαρκίνωμα". Ε ρε γλέντια! Μια φίλη μου που δουλεύει σε ένα ακτινολογικό κέντρο μια μέρα που μιλούσαμε (δεν ξέρει ότι έχω νοσήσει) μου λέει "ρε συ πως νιώθει ένας άνθρωπος όταν του λένε πως έχει καρκίνο". Έλα ντε, πως να νιώθει;;; Ιδίως φέτος, τη δεύτερη φορά, ήταν κάτι φοβερό. Ήταν απο τηλεφώνου και το σοκ ήταν μεγάλο, τώρα που πέρασε ο καιρός το συνειδητοποιώ. Όταν άκουσα τον γιατρό απο την άλλη γραμμή ήταν λες και πάγωσε ο χρόνος σε αυτό το "αδενοκαρκίνωμα ενδοτραχήλου" αλλά και απο την άλλη σαν πάλι να περνούσε η ζωή μου όλη απο μπροστά, και μάλιστα και η τελευταία φάση της ζωής μου, οι θεραπείες που είχα κάνει κτλπ. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν "μακάρι να μη χρειαστώ θεραπείες" όλα τα άλλα θα τα άντεχα αλλά τις θεραπείες;;;; Ευτυχώς κάποιος/κάτι με λυπήθηκε! Έτσι αυτός ο καρκίνος ήταν στην αρχή του in situ, κι έτσι όλα καλά. Το μόνο αρνητικό ήταν πως τα έβγαλα όλα τα γυναικολογικά. Αλλά μπορούσα να κάνω κι αλλιώς;;; Εδώ δεν υπήρχε μπρος-πίσω, μόνο μπρος! Μόνο βουρ για τη ζωή για μια ακόμη φορά! Η ψυχολογία στο βωμό της επιστήμης, της ζωής, της επιβίωσης!

Ας είναι, έτσι λέω για όλα πλέον, let it be! Μήπως αν στεναχωρηθώ αλλάζει κάτι;;; Ναι, είχα τα φόντα για πολλά, όπως κάθε κοπέλα που ξεκινάει τη ζωή της μετά απο τις σπουδές της, με όνειρα, με χαρά, με αισιοδοξία! Η ζωή όμως έχει πάντα τα δικά της σχέδια!

Δεν ξεκίνησα το ποστ για να σας ρήξω την ψυχολογία, είναι ήδη 11.30. Ξεκίνησα αυτό το ποστ για να σας πω πως ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΗ ΖΩΗ, ΑΝ ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΝΑ ΤΗ ΛΑΤΡΕΨΕΤΕ ΑΚΟΜΗ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. Ναι, ναι, ξέρω θα πείτε "τι κλισε νυχτιατικο" αλλά πριν "κράξετε" τη συμβουλή μου σκεφτείτε πόσες ομορφιές έχει η ζωή, και πόσοι άνθρωποι ποθούν αυτά τα μικρά καθημερινά, γιατί μια παλιοαρρώστια, ένα νοσοκομειό, μια θεραπεία τους τα στερεί!
Έχω υπάρξει αυτός ο άνθρωπος που περιγράφω, και πραγματικά λέω πως μακριά απο τα νοσοκομεία είναι μια χαρά, είναι τέλεια κι ας μην κάνεις τίποτα!
Με τη μικρή μου εμπειρία μέσα απο όλα αυτά που πέρασα, πραγματικά, λίγα λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος σας δίνω τη συμβουλή να αγαπήσετε τον εαυτό σας, τη ζωή που έχετε να εκτιμήσετε τους ανθρώπους που έχετε πλάι σας, όλους εκείνους που σας αγαπούν και σας φροντίζουν! Να μοιράζετε αγάπη, αυτό μένει! Να αγκαλιάζεις, αυτό θα θυμούνται! Να κρατάς τις στιγμές, να παίρνεις δύναμη απο τα άσχημα, να πέφτεις και να σηκώνεσαι! Να συνεχίζεις, δεν εχει σημασία που θα σε βγάλει ο δρόμος όμως η διαδρομή κοίτα να είναι όμορφη! Μάθε να μοιράζεσαι και να μην φοβάσαι το αύριο, αν φοβάσαι θα μείνεις για πάντα στη σκιά, δεν θα καταφέρεις τίποτα. Τόλμα, μη μένεις με τη φοβία της αρρώστιας, μπορεί να ξανα έρθει μπορεί όμως και να μη την ξανα δεις ποτέ. Ο φόβος όμως είναι ικανός να σε σκοτώσει! Αν φοβόμουν απο το 2007 ως το 2014 που μου ξανα ηρθε η αρρώστια θα είχα χάσει 7 χρόνια απο τη ζωή μου, ΟΧΙ δεν φοβήθηκα πως θα ξανα έρθει ο καρκίνος, ήρθε, έπεσα και σηκώθηκα!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΝΩ ΟΛΟΥΣ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΚΑΛΙΑ! ΠΟΛΥ ΘΑ ΤΟ ΗΘΕΛΑ. 
ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΔΑΚΡΙΖΕΤΕ!
ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑΜΕ ΕΔΩ!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!!!!!!!!!
ΜΑΚΑΡΙ ΤΟ 2015 ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ 2014!

Επέτειος!

Σήμερα είναι η επέτειος μιας ιστορίας που πάει πίσω στο χρόνο, στο 2007.

Όλα τότε ξεκίνησαν, Νοέμβρη, ακριβώς 21! Της Παναγίας του χειμώνα (γι αυτό το θυμάμαι)...Εκείνο το βράδυ, εκείνη τη στιγμή που μετά το γυμναστήριο είπα στη μάνα μου "πιάνω κάτι στο στήθος" κι η μάνα μου, μου είπε "για να δώ, για να πιάσω" κι απο τότε όλα άλλαξαν. Για φαντάσου λοιπόν πως  μια στιγμή είναι αρκετή στη ζωή ενός ανθρώπου για να αλλάξουν όλα. ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, μα πάντα μια στιγμή δεν είναι;;; Πάντα ήταν και είναι μια και μόνο στιγμή στο χρόνο, σε αυτόν τον άπειρο δικό μας χρόνο, στις ώρες που περιπλανιόμαστε, στα λεπτά που σκεφτόμαστε, στα δευτερόλεπτα που χαζεύουμε. Μια στιγμή και όλα αλλάζουν. Ένα άγγιγμα, μια εξέταση, μια διάγνωση...Και μετά;;; Και μετά το χάος για πολλούς μήνες. Χειρουργείο, μαστεκτομή, θεραπείες, συνεδρίες, φάρμακα...νεύρα πολλά, ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, αδιέξοδα, απογοητεύσεις, εξαρτήσεις αλλά και αγάπη και ενδιαφέρον και ασφάλεια (να μη λέμε μόνο τα αρνητικά). 

'Ετσι είναι, πέρασα πολλές και δύσκολες στιγμές τα τελευταία χρόνια, όμως πιστέψτε με, πέρασα και πολλές, μα πάρα πολλές όμορφες στιγμές. Πραγματικά. Η ζωή μου (έλεγα και το έχω γράψει κι εδώ) πάγωσε για αρκετούς μήνες με τις θεραπείες, και στη συνέχεια δυσκολεύτηκα με την επανένταξή μου στη ζωή. Με το "know how", με το "κι απο δω και πέρα τι;;;". Κι εγώ, αν και τις περισσότερες ώρες/μέρες/μήνες/χρόνια της ζωής μου παραμένω αισιόδοξη, ένιωσα αρκετές φορές sad and blue, έπεσα αρκετές φορές, όμως έμαθα να σηκώνομαι μετά απο λίγο. Κι εγώ λοιπόν τα είδα κάποτε όλα άχαρα, όμως βρέθηκαν άνθρωποι που με κάνανε να δώ τη ζωή πιο έγχρωμη. Και δεν είναι οι άνρθωποι μόνο που με βοήθησαν, είμαι κι εγώ που τους άφησα να με βοηθήσουν γιατί άλλους τους κράτησα στη ζωή μου και άλλους τους έβαλα στη ζωή μου (νέους φίλους)! Ναι, η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι με νευρίασαν, με εκνεύρισαν με φέρανε στα όριά μου τα τελευταία χρόνια, αλλά οι άνθρωποι είναι που με κρατήσανε και ζωντανή, που με γέμισαν και πάλι ζωή. Για τους ανθρώπους λοιπόν συνέχισα. Για τα αγαπημένα μου πρόσωπα, για όλα εκείνα τα άτομα που μου δείξανε ενδιαφέρον και αγάπη, για όσους σήκωναν το τηλέφωνο να με ακούσουν, για εκείνους που με ξανα κάνανε να αισθανθώ σημαντική. Συνέχισα και για εσάς, εσάς που με διαβάζετε απο τότε, εσάς που βρήκα σταδιακά στην πορεία. Τι θα γινόταν αν χανόμουν;;; Αν κλεινόμουν στον εαυτό μου;;;Αν δεν έβγαινα ποτέ στην επιφάνει της θάλασσας;;; Θα έχανα πολλά απο τη ζωή που ακολούθησε τις χημειοθεραπείες. Δεν θα γνώριζα εσάς, και θα έχανα όλους τους αγαπημένους μου ανθρώπους.

Σήμερα δεν το πιστεύω πως έφτασε η μέρα να γράψω αυτό το ποστ. Πραγματικά! Είμαι η κοπέλα που μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη πριν απο χρόνια είχε καθήσει στην ησυχία του σπιτιού της, μόνη και έγραφε εδώ το πρώτο ποστ. Και ξεκίναγε αυτό το blog. Απόψε είναι το 700 κάτι ποστ εδώ. Τότε στα 27, σήμερα στα 34, λίγο πριν τα γενέθλιά μου πάντα. Πάντα θυμάμαι την 3η μέρα του Δεκέμβρη, της χρονιάς εκείνης που άλλαξε για πάντα τη ζωή μου. Θυμάμαι σαν φωτογραφίες πάρα πολλές στιγμές. Την Αθήνα του τότε, την κλινική, την ώρα που ξέβαφα τα νύχια μου. Δεν είχα ξανα κάνει ως τότε κανένα χειρουργείο. Έχω την εικόνα των γονιών μου, των συγγενών μου, της "Σ". Ακόμη και τι φορούσε εκείνη τη μέρα. Σήμερα πήγα για καφέ με τη "Σ", τον μπέμπη και την ξαδέρφη μου. Επέμενα πολύ να τους κεράσω. Έχω αρχίσει πλέον και μπερδεύομαι με τα γενέθλιά μου που είναι στις 18/12 και τη σημερινή μέρα. Πότε γιορτάζω;;; Πραγματικά κάθε 3 Δεκέμβρη κάπως αισθάνομαι. Χθες το βράδυ έστειλα μνμ στη "Σ" πως όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα θυμάμαι πως παραμονή του χειρουργείου που όρισε το "πριν" και το "μετά" της ζωής μου, είχαμε κοιμηθεί μαζι στο ίδιο κρεβάτι. Εγώ είχα πέσει πτώμα για ύπνο κι η "Σ" δεν είχε κλείσει μάτι. Απο εκείνο το βράδυ και μετά όλα θα άλλαζαν, μόνο που είμασταν πολύ νέες τότε για να ξέρουμε τι αλλαγές θα βλέπαμε.

Πραγματικά δεν ξέρω τι μαθαίνεις απο μια τέτοια σοκαριστική περιπέτεια υγείας. Δεν μπορώ να απαριθμήσω. Το έχω ξανα πει πως οι άνθρωποι που φλερτάρουν με τον θάνατο είναι επικίνδυνοι, ξαφνικά αποκτούν μια άλλη υφή, θέλουν απο δω και πέρα, αφού τους χαρίστηκε να ζήσουν!

Εκείνη την κρύα νύχτα του Δεκέμβρη δεν μπορούσα να σκεφτώ ποιο θα είναι το μέλλον μου, δεν μπορούσα να με δω να φτάνω την πενταετία (γιατί οι γιατροί λένε, μετά απο 5 χρόνια θεωρείται ιάσιμο). Βιαζόμουνα και παράλληλα τα έβλεπα όλα μαύρα κι αδιέξοδα. Έμαθα όμως με τα χρόνια να κάνω υπομονή. Απόψε λοιπόν έχω ξεπεράσει αρκετά την 5ετία. Στη ζωή καλό είναι να μάθουμε να κάνουμε υπομονή, είναι ότι καλύτερο;-) Απόψε νιώθω τυχερή, αν και τα χειρουργεία της ζωής μου φτάσανε τα 4,5 (ο τρύπιος διατατήρας και η αντικατάστασή του ήταν με τοπική νάρκωση και γρήγορο) νιώθω τυχερή γιατί μπορώ και γράφω αυτές τις γραμμές απόψε. Νιώθω πως βγήκα νικήτρια απο μια δύσκολη μάχη με τη βοήθεια των γιατρών μου, των συγγενών και των φίλων, με πολλή προσωπική δουλειά, με κόπο αλλά και με την αστήρευτη αισιοδοξία μου για τη ζωή. 

Το ταξίδι συνεχίζεται, κάποια στιγμή θα βρεθώ πάλι εδώ και θα έχουν περάσει 10 χρόνια απο την πρώτη μου επέμβαση και πάλι δεν θα πιστεύω στα μάτια μου. Το μόνο που δεν μένει σταθερό είναι ο χρόνος! Τα λεπτά πάντα θα τρέχουν, ακόμη κι εκείνες τις στιγμές που νιώθεις πως ο χρόνος σταματά. Έμαθα πως τίποτα δεν μπορεί να είναι το ίδιο μετά απο τέτοιο σοκ, μετά απο τη μεγαλύτερη κατραπακιά της ζωής σου. Όμως αν μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου όπως είσαι, με ή χωρίς μαστό, με σιλικόνες και δίχως θηλές, άνευ ωοθηκών (πλέον) και χωρίς μήτρα, έχεις βρει το πρώτο μυστικό της ζωής και συνεχίζεις. Αποδέχεσαι μια κατάσταση γιατί αυτή είναι και μάλιστα δεν φταίς εσύ καθόλου γι αυτό και συνε΄χιζεις. Εκτιμάς τα θετικά της ζωής σου κάθε φορά και συνηθίζεις στην ιδέα όλων των αλλαγών. Να θυμάσαι να μην λυπάσαι τον εαυτό σου! Είναι καλύτερα να θαυμάζεις τον εαυτό σου κι ας είσαι και ο μοναδικός που τον θαυμάζεις!  Γιατί όχι;;; Σίγουρα όμως δεν θα είσαι ο μοναδικός...να είσαι σίγουρη γι αυτό.

Ο Δεκέμβρης έμελε να χαραχθεί στη μνήμη μου ως ο μήνας που άλλαξε τη ζωή μου, το 2007 ως η χρονιά που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μου, όμως ο Δεκέμβρης έδωσε το όνομά του σε αυτό το blog, το 2007 έγινε η αφορμή για να δημιουργηθεί αυτό το blog και δεν περίμενα σε καμιά περίπτωση να βρει τέτοια απήχηση. Ξέρω και απο προσωπικά email που δέχομαι πως έχετε πάρει πολλή δύναμη και κουράγιο απο εμένα, χαίρομαι αφάνταστα γι αυτό! Με κάνετε και νιώθω πως όλο αυτό που μου συναίβει έπιασε τόπο! Δεν δέχτηκα ποτέ αυτό που λένε οι περισσότεροι "αυτό που έπαθες έγινε για να εκτιμήσεις τη ζωή, θα ζείς καλύτερα τώρα". Πάντα μια χαρά ζούσα! Πάντα μου άρεσε η ζωή, η θάλασσα, οι βόλτες και το ηλιοβασίλεμα. ΠΑΝΤΑ! Γι αυτό, το μόνο θετικό που βρίσκω είναι πως βρέθηκα εδώ, σας άνοιξα την καρδιά μου, σας σκέφτομαι και με σκέφτεστε! Μπορεί να μην γράφω πολύ συχνά πλέον όμως πάντα θα επιστρέφω γιατί ξέρω πως εκεί έξω είστε πλέον πάρα πολλοί όσοι περιμένετε νέα μου!

Φιλιά πολλά!
Στο τέλος όλα καλά θα πάνε, κι αν δεν πάνε καλά, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ!!!!

Καλό Μήνα!

 

Να τος και ο Δεκεμβρούλης! Είναι η πρώτη χρονιά εδώ και πολλά χρόνια που τον αποκαλώ έτσι! Εϊμαι ενθουσιασμένη με τα Χριστούγεννα, πολύ και δίχως ιδιαίτερο λόγο. Ίσως τελικά ο λαός να είναι σοφός, για όλα υπάρχει η ώρα τους.Και πραγματικά φέτος χαίρομαι για τον Δεκέμβρη! 

Αύριο είναι η επέτειος μιας επέμβασης και μιας ιστορίας που έκανε πρεμιέρα το 2007, νωρίς το πρωί, με προεγχειρητικό έλεγχο και χειρουργείο (το πρώτο) αφαίρεσης όγκου και μαστου! ΜΠΑΜ-ΜΠΑΜ! Έτσι, σε μια νύχτα αλλάζει η ζωή, το σώμα κι η ψυχη! Έτσι, δίχως επιλογή, δίχως μια σκέψη άλλη! 

Η ζωή δείχνει! όχι πάντα καλά αλλά δείχνει πάντα κι έχει τα δικά της σχέδια για όλους! Κι εδώ διαβάζετε 8 χρόνια τώρα τα σχέδια της ζωής για εμένα...!

ΟΛΑ ΚΑΛΑ λοιπόν φέτος, όλα κάπως καλύτερα σίγουρα!

<3 br="">

Καλησπέρα!

Του Αγ. Ανδρέα σήμερα κι αν κάποιος με ρωτήσει "έχεις κάποιον που γιορτάζει σήμερα;" η απάντηση είναι απλή: "Ναι, δύο απο τους γιατρούς μου!". Μα πως τα φέρνει έτσι η ζωή;;; Ναι, σήμερα γιορτάζει ο (πρόσφατος) γυναικολόγος μου κι ο (παλιός μου) πλαστικός! Τι να κάνεις, έτσι ήρθαν τα πράγματα. Σήμερα λοιπόν ευχήθηκα σε 2 Ανδρέες που (λογικά το ξέρουν) μου χάρισαν ο καθένας τους κάποια στιγμή στο χρόνο διάφορα. Υγεία, ζωή, ομορφιά!

Χρόνια Πολλά! 

Προς το τέλος του μήνα

Καταρχάς χρόνια πολλά στις φίλες μου και φίλες του blog που λέγονται Κατερίνες. Ξέρω πως είστε αρκετές! Να χαίρεστε το ονοματάκι σας και μια ζωή ανευ Καρκίνου και άλλων δαιμονιών!

Τελευταίες μέρς του Νοέμβρη. Ξέρω δεν γράφω πλέον συχνά, όχι επειδή δεν το έχω ανάγκη αλλά επειδή είχα ένα θέμα με το λαπτοπ μου. Χάλασε ο σκληρός δίσκος και έχασα όλα μου τα δεδομένα :-/ συν το γεγονός ότι είμαι χωρίς μηχάνημα.

Πώς περάνει αλήθεια ο καιρός;;; Πως πέρασε απο 16 Οκτώβρη; Έλα ντε! Τέλη Νοέμβρη πια και τελική ευθεία για τα Χριστούγεννα. Φέτος ανυπομονώ χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο αλλά ανυπομονώ να έρθουν. Η πόλη είναι πλέον στολισμένη, έχω γιορτινή διάθεση και κέφι για έξω! <3 br=""> και να μαι!!!!

Γενικά για μια ακόμη φορά κατάλαβα αυτό που ξανα έγραψα, στην ουσία είσαι μόνος. Ναι, στην ουσία είμαι μόνη, γιατί κανείς απο τους γύρω μου δεν σταματά να ρωρήσει "πως είσαι; τι νιώθεις;". Είναι το κλασσικό, σε βλέπουν στη δουλειά και έξω για καφέ ή ποτό και σημαίνει πως είσαι οκ! Για όλους το θέμα λύνεται όταν φύγεις απο το νοσοκομείο και έρθεις στο σπίτι σου. Απο εκείνη τη στιγμή και μετά όλοι γυρίζουν στα απλά καθημερινά πράγματά τους, στα προβλήματα μικρά-μεγάλα του κόσμου τους. Έχω μια απορία: υπάρχει κάποια ή κάποιος εκεί έξω που να του έχουν συμπεριφερθεί σωστά, μετά απο οποιαδήποτε περιπέτεια υγείας;;; Ας μας αφήσει εδώ ένα σχόλιο, για να δούμε όλοι πως υπάρχει ελπίδα και πως κάποιοι άνθρωποι δεν είναι μόνοι. Και με το μόνοι δεν εννοώ χωρίς παρέα, εννοώ το ουσιαστικό. Να είσαι με ανθρώπους που σου δίνουν αφτί, που σου προσφέρουν ώμο, που σου χαρίζουν καρδιά και σε κερνούν μια αγκαλιά, που με το βλέμα τους όλο φροντίδα σου δείχνουν πως ότι κι αν συμβαίνει, εγώ είμαι εδώ για σένα. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Εγώ γιατί μονίμως καταλήγω να είμαι αυτή που δίνει την αγάπη, που απλώνει το χέρι, που χαρίζει το χάδι, που ανοίγει την αγκαλιά της, που παίρνει στα χέρια το τηλέφωνο και ρωτάει "τι κάνεις;"; Η μάνα μου λέει πολύ συχνά "στη ζωή είναι όλα θέμα τύχης" είναι μια φράση που μου περνούσε ξυστά όσες φορές και να την άκουγα αλλά τώρα που σας τη γράφω τη σκέφτομαι σοβαρά. Τύχη είναι λοιπόν πως θα φτιάξει ή θα στραβωσει η ζωή, τύχη είναι τελικά ποίοι άνθρωποι θα ρθουν στο δρόμο σου, με ποιόν θα στα φέρει έτσι η ζωή που θα περάσεις μια δυσκολία. ΟΛΑ ΜΑ ΟΛΑ ΤΥΧΗ και ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ.

Αν το 2007 η ζωή μου μπήκε σε μια άλλη τροχιά, φέτος το 2014 η ίδια αυτή η ζωή, για μια ακόμη χρονιά με δοκιμάζει. Δύο χειρουγεία σε 8 μήνες. Τέλειο "7"άρι (ετών) και μια ιστορία που αν κάτσω δίπλα σε κάποια άγνωστη κοπέλα στο τραίνο και της τη διηγηθώ θα βουρκώσει. Γιατί οι πιο δικοί μου άνθρωποι την περνάνε ξυστά; Γιατί ζητάω και δεν παίρνω; Γιατί τα χαρήρια κοπήκανε και οι αδυναμίες χαθήκανε; Γιατί τα "θέλω μου" είναι σε 3-4 μοίρα;;; Για ποιό λόγο οι σχέσεις άλλαξαν μέσα στην εφταετία, ποιός πάτησε κουμπιά για ένα διαφορετικό μέλλον; Ποιός έφερε τόσες αλλαγές σε όλους; Γιατί εκείνοι δεν ασχολούνται; Γιατί εγώ κάθομαι με την παρέα μου και νιώθω μόνη και αποξενωμένη; ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ θα πει κάποιος, και το 27 έγινε 34 και οι φίλοι ξεθώριασαν, ασχολούνται με τα δικά τους. Εγώ όμως θα πω πως οι σχέσεις ζωής θα πρέπει να έχουν ζωντανό χρώμα και ενθουσιασμό. Έτσι αγαπάς, με ποικιλία χρώματος, με ανοιχτή βεντάλια συναισθημάτων (που λέει και η Παριζιάνα-λατρεμένη-φίλη μου, με αμείωτο ενδιαφέρον, με χάδι, με αγκαλιά, με ενθουσιασμό, με χρόνο! Έτσι ζεσταίνεται η καρδιά ενός ανθρώπου, όχι με λόγια αλλά με συμπεριφορές. Όχι με το κράτημα του χεριού στο χειρουργείο αλλά με το καθημερινό ενδιαφέρον και την προσπάθεια να ρθεις κοντά στα "θέλω" του άλλου. Έτσι κατακτούνται οι θέσεις σε μια καρδιά κάποιου, δεν είναι τίποτα δεδομένο αλλιώς.

Σας φιλώ!  Μακάρι ότι περάσατε και πιο δυνατούς να σας έκανε και με περισσότερους ανθρώπους να σας ενίσχυσε. Τα μικρά πράγματα κρύβουν την αγάπη. Αμήν!

 

;-)

Ένας μήνας!

Σήμερα κλείνω ένα μήνα ακριβώς απο το χειρουργείο της μήτρας. Και δεν ξέρω αν θα το πιστέψετε αλλά ξύπνησα δίχως πόνο. Έτσι απλά! Σήμερα (σύμπτωση;;;) ένα μήνα μετά καθόμουν ξαπλωμένη στο κρεββάτι πριν σηκωθώ και δεν ένιωθα πουθενά πόνο. Κανένα μάγκωμα. Είχα ένα μήνα να μη νιώθω τίποτα! Να φύγει δλδ ο πόνος απο πάνω μου! Δεν είχα φοβερό πόνο αλλά είχα αρκετή ενόχληση απο τη στιγμή που ξεκίνησα να κινούμαι και επέστρεψα στη δουλειά. Όλα υποφερτά βέβαια για μένα, δεν πήρα ούτε ένα παυσίπονο αυτές τις 30 μέρες. Και φυσικά προτιμούσα να πονάω κ να έιμαι εκεί έξω παρά να είμαι στο σπίτι και να μην πονάω.

Είναι μια ιδιαίτερη μέρα πάντως σήμερα. Κοιτάζω το ρολόι και σκέφτομαι πως τέτοια ώρα ήμουν στο χειρουργείο, τέτοια ώρα είχα ακούσει τα καλά νέα, πως ο καρκίνος δεν ήταν προχωρημένος κτλπ. Σήμερα έμεινα στο σπίτι, στο τζάκι χαλαρά κι έπειτα πήγα σινεμά και μετά για ποτό. Έτσι είναι...

η ζωή συνεχίζεται, πότε με πολλά, πότε με λίγα, νά μαστε πάλι εδώ.

Καλό βράδυ! Ήταν μια ξεχωριστή μέρα!

Οργάνωση "Μείνε Δυνατός"! Be strong! Χρειάζεται βοήθεια!

Μια σημαντική οργάνωση «Μείνε Δυνατός» απευθύνει έκκληση για οικονομική ενίσχυση καθώς κινδυνεύει να κλείσει! Η οργάνωση που ιδρύθηκε το 2008 από τον κ. Μιχαήλ και έχει παράσχει μέσω της τηλεφωνικής της γραμμής «1069» υποστήριξη σε περισσότερους από 6.000 ανθρώπους απειλείται με λουκέτο αν τους επόμενους δύο μήνες δεν μπορέσει να καλύψει τα πάγια ετήσια έξοδά της που ανέρχονται στις 40.000 ευρώ!

Το Be Strong ιδρύθηκε από τον Παναγιώτη Μιχαήλ, που ως επιζών 2 φορές του καρκίνου μέσα σε μια δεκαετία, θέλησε να μοιραστεί την εμπειρία του με στόχο την τεκμηριωμένη πληροφόρηση σε θέματα που αφορούν τον καρκίνο, την πρόληψη καθώς και την υποστήριξη σε όλους όσους εμπλέκονται με αυτόν. Αξίζει να αναφερθεί πώς η  ιστοσελίδα της οργάνωσης http://www.bestrong.org.gr , που δημιουργήθηκε τον Ιανουάριο του 2008, θεωρείται από τις πιο ενημερωμένες ιστοσελίδες στην Ελλάδα σε θέματα που αφορούν τον καρκίνο και την υποστήριξη και έχει δεχτεί έως σήμερα 3.000.000 επισκέπτες, που έχουν αντλήσει ενημέρωση-και υποστήριξη από την οργάνωσή.  Επιπλέον από το 2010 ξεκίνησε με την υποστήριξη του Ιδρύματος “Σταύρος Νιάρχος” η λειτουργία της πρότυπης για τα ελληνικά δεδομένα γραμμής υποστήριξης, μέσω του εθνικού τετραψήφιου αριθμού 1069, που είχε σαν στόχο την ψυχοκοινωνική στήριξη των ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο.

Από το  2012 έως το 2013, η γραμμή λειτούργησε σε 24ωρη βάση, με αστική χρέωση και με την υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Την γραμμή 1069 στελέχωσαν 7 ειδικοί ψυχικής υγείας, που με γνώση, αγάπη, ενσυναίσθηση και διάθεση για την υποστήριξη των ατόμων που εμπλέκονται με τον καρκίνο, ώστε να διαπραγματευτούν θέματα που προκύπτουν είτε στους ασθενείς, είτε στο οικείο περιβάλλον, από τη στιγμή της διάγνωσης, αλλά και έως ότου χρειαστεί μετά το πέρας της θεραπείας.  Από 1η Φεβρουαρίου 2013 η γραμμή 1069, λόγο οικονομικής αδυναμίας και συντήρησης της 24ωρης λειτουργίας και για λόγους βιωσιμότητας, λειτουργεί σε 12ωρη βάση, από τις 9.00 π.μ. εως τις 21.00μ.μ. Μέχρι σήμερα περισσότερα από 4.500 χιλιάδες άτομα έχουν τηλεφωνήσει για να ζητήσουν υποστήριξη & βοήθεια…

Επίσης το «Be Strong», σε συνεργασία με την κυπριακή ΜΚΟ «ΕΛΑΖΩ», χρησιμοποιώντας την τεχνολογία, διεύρυνε τις υπηρεσίες της γραμμής 1069, παρέχοντας ψυχολογική υποστήριξη μέσω τηλεφώνου, σ’ όλους τους Κύπριους πολίτες. Κάθε Κύπριος πολίτης καλώντας στον τετραψήφιο αριθμό 1469, που ίσχυε μόνο για Κύπρο, υποστηριζόταν από τους ειδικούς ψυχικής υγείας της οργάνωσής μας και λάμβανε την υποστήριξη που χρειάζονταν. Η συγκεκριμένη δράση είχε διάρκεια ένα χρόνο από τον Σεπτέμβριο του 2011, έως το Σεπτέμβριο του 2012, αφού στη συνέχεια ο ΕΛΑΖΩ, παρείχε την υπηρεσία αυτόνομα από την Κύπρο.

Αξίζει να αναφερθεί ότι εκτός της τηλεφωνικής υποστήριξης, η οργάνωση παρέχει στο κέντρο της υποστήριξη και μέσω διαδικτύου. Πάνω από 500 άτομα έως σήμερα έχουν υποστηριχτεί από τους ειδικούς της ψυχικής υγείας διαδικτυακά, μέσω γραπτών μηνυμάτων (On Line chat), μιας ειδικά διαμορφωμένης δικτυακής πλατφόρμας επικοινωνίας & 400 άτομα μέσω e-mail.

Η Ευρωπαϊκή Σχολή Ογκολογίας, στα πλαίσια του διαγωνισμού “CANCER ON THE INTERNET” AWARD 2010, απένειμε το Βραβείο Εύφημης Μνείας (2010 Mention Of Honour) στην ελληνική μη κερδοσκοπική οργάνωση ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ. Η Ευρωπαϊκή Σχολή Ογκολογίας στην σχετική ανακοίνωση βράβευσης, τόνισε το γεγονός ότι η ποιότητα των πληροφοριών και των υπηρεσιών, που παρέχονται στην ελληνική κοινωνία από την οργάνωση, αξίζουν αναγνώρισης!

Ο ιδρυτής  Παναγιώτης Μιχαήλ έχει τιμηθεί από την Ένωση Μαζί για το Παιδί και έχει λάβει το βραβείο «Μάθημα Ζωής», για την εθελοντική του προσφορά, καθώς και για το έργο που έχει επιτελέσει μέσω της οργάνωσης ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ, στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες που εμπλέκονται με τον καρκίνο.

Για τους παραπάνω λόγους ο Παναγιώτης Μιχαήλ, προτάθηκε και επελέγη ως ένας από τους «ΗΡΩΕΣ Ανάμεσά μας» που παρουσιάσθηκαν στην κοινωνική σειρά του ΑΝΤ1, τον Ιούλιο του 2013, όπου και βραβεύτηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Εάν  καποιος θελει να γίνει μελος του Be Strong μπορεί να επισκεφτεί την σελίδα http://www.bestrong.org.gr/el/how_you_can_help_us/bestrong_friends/

Επίσης, μπορείτε να βοηθήσετε στη διαδικτυακή ψηφοφορία που η οργάνωση είναι υποψήφια.

http://www.bestrong.org.gr/el/news/bestrong_news/?nid=4442

Επιπλέον μπορείτε να συμμετέχετε στη φιλανθρωπική εκδήλωση που θα πραγματοποιήσει το Be Strong στις 27 Νοεμβρίου       http://www.bestrong.org.gr/el/news/bestrong_news/?nid=4439

Για δωρεές μέσω τραπέζης μπορείτε να τις κάνετε στον τραπεζικό λογαριασμό της οργάνωσης, στην Τράπεζα Πειραιώς, απευθείας από το ταμείο της τράπεζας στο αριθμό λογαριασμού 5077-038136-241 (IBAN: GR29 0172 0770 0050 7703 8136 241) και για τις  διεθνείς συναλλαγές ο κωδικός είναι  SWIFT BIC: PIRBGRAA

μια μεγάλη βόλτα

Σήμερα πήγα μια μεγάλη βόλτα. Η πρώτη μετά το χειρουργείο μου!

Συνάντησα τη φίλη μου "Β" σε γειτονική μου πόλη. Ο καιρός μας έκανε τη χάρη και δεν έβρεξε, παρα μόνο είχε σύννεφα. Μια τυπική μέρα του Νοέμβρη, χάρηκα τη βόλτα στη θάλασσα...την παρέα, τις φωτογραφίες, το φαγητό έξω, τη θέα, το κρασί. Ήταν όλα όμορφα και σε σωστές δόσεις.

Με τη "Β" επισκεφτήκαμε μια έκθεση φωτογραφίας και την προσοχή μας τράβηξε μια φωτοιστορία με τίτλο "Emy & Ana", για μια φιλία δυνατή, την απώλεια της μιας φίλης λόγω δυστυχήματος και τη διερεύνηση του ερωτήματος "τι μπορεί κανείς να αντλήσει απο την απώλεια κάποιου". Βρήκαμε και οι δύο την ιστορία αυτή συγκινητική και αποφάσισα να μεταφέρω τις εικόνες κι εδώ για να τη μοιραστώ με όλους εσάς. 

Why Haven't I told you

 

Oh baby I've told every star

Just how sweet I think you are

She's my fave

Black angel exit

Greet my by the window

I'll never return

I sit and watch this life

Going Down
 

Over here come slowly

Come slowly to me

Now I can see

Raise your arms the highest you can

So the whole universe will glow

"Emy and Ana cannot live without each other. These best friends are the same age but have some kind of a mother-daughter relationship. After an accident, they have to face the terrible situation of being separated.
My work is focused on transcendence. I am currently exploring the theme of death from an optimistic perspective; What can the loved ones bring us after their demise? Can they help us transform our suffering into strength, into wisdom? Can we somehow extend their lives? 
"Emy & Ana" is intended to be a metaphor of the transition to adulthood, through the relationship between the living and the dead."
— Pep Karsten


Οι παραπάνω φωτογραφίες ανήκουν στο φωτογράφο Pep Karsten, για περισσότερες φωτογραφίες του επισκεφθείτε το site http://www.pepkarsten.com/

The photos above belong to photographer Pep Karsten you can see more of his work on:
http://www.pepkarsten.com/

Απλά

Απλά τίποτα δεν είναι ποτέ απλό όταν μπλέκεις με περιπέτειες υγείας.

Φτάνουν στα αφτιά σου τα αποτελέσματα, δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς τη μια και μοναδική αλήθεια πως για μια ακόμη φορά, ένα χειρουργείο και μια βιοψία μπορεί να σου αλλάξουν τη ζωή!Δυσκολεύεσαι γενικώς να το χωνέψεις...δεύτερος καρκίνος απ'το πουθενά και άσχετος με τα προηγούμενα; Απο πού μας ήρθε πάλι αυτό;;;Κι όμως, ήρθε, κι εσύ περνάς και πάλι την πόρτα του χειρουργείου με τους συγγενείς και τους φίλους σου πάλι σε αγωνία. Αυτή τη φορά και με αρκετούς αναγνώστες σε αγωνία. Πολλοί μου είπαν "δεν μπορει να πάθεις εσύ κάτι! Δεν το δέχομαι!". Κι όμως, κι όμως, το κορίτσι που ξεκίνησε να γράφει εδώ 27 ετών, είναι πλέον μεγάλο κορίτσι, γυναίκα στα 34. Μια κοινή θνητή κοπέλα που θα ήλεθε πολύ να είναι super hero αλλά στην πραγματικότητα και μεταξύ μας, δύκολα να γίνεις υπερήρωας έχοντας ή όχι την μπέρτα. Φυσικά αυτή τη φορά είχα την ψυχραιμία μου γιατί τα έχω ξανα περάσει. Και επειδή φυσικά τα έχω ξανα περάσει σκέφτομαι τώρα που σας γράφω πως για μια ακόμη φορά η ζωή μου πήγε να αλλαξει τελείως. Αυτό απο μόνο του είναι μεγάλο σοκ. Τώρα που πήρα τη βιοψία στα χέρια μου και είδα πως ναι μεν καρκίνος αλλά όπως είχε πει και ο γιατρός μου απο την αρχή με βάση τη βιοψία τραχήλου "In situ, άρα όχι θεραπείες" τώρα μπήκα στη Β' φάση. Στο after shock! Στο τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου, στο τι κάνουν οι άλλοι στη ζωή μου και με τη ζωή μου, στο ποιοί πραγματικά νοιάζονται για εμένα, ποιοί μου δίνουν χώρο, χρόνο, συναίσθημα, αγκαλιά, αφτιά, φροντίδα και wishful thinking! Φυσικά είμαι πιο προσγειωμένη αυτή τη φορά απο την πρώτη και χαμήλωσα κατα πολύ τα στανταρ μου, ή μάλλον μου τα χαμηλώσανε, η ζωή, οι άνθρωποι που με περιβάλλουν.
Όλοι τρέχουν με ιλλιγιώδεις ρυθμούς να προλάβουν τη ζωή τους. Οι περισσότεροι έχουν πια τη δική τους οικογένεια (τι οι περισσότεροι, ΟΛΟΙ). Φυσικά, δεν είμαστε πια 27 αλλά 34. Είναι φοβερό το πως πλέον δεν με ρωτάνε "καλά είσαι;" είναι το κλασσικό που έχω γράψει 5-6 φορές εδώ, μόλις σε δούν πως βγαίνεις έξω, πως πάς για καφέ ή για ποτό θεωρούν ότι είσαι καλά. Κανείς δεν με ρώτησε πως βιώνω τη νέα μου πραγματικότητα. Ουτε οι γονείς ούτε οι κολλητοί, κανείς! Γιατί άραγε; Σκέφτομαι τώρα που τα γράφω αυτά...Λες να φοβούνται για το τι θα τους πω;;; Δεν θέλουν να downιάζονται;;; Θεωρούν πως "πάει, πέρασε, πάμε για άλλα";;; Πραγματικά δεν ξέρω που να τους κατατάξω.
Πριν την επέμβαση μιλούσαμε για όλα αυτά, μετά την επέμβαση μούγκα. Να σκέφτονται πως δεν θέλω να τα συζητάω;;; Ίσως. Δεν είναι οτι θέλω να το συζητώ συνέχεια όμως ναι, απλές μικρές ερωτήσεις σε κάνουν να νιώθεις αγαπητός. Δεν κλαίγομαι, οι άνθρωποι θα δώσουν πάντα αυτό που μπορούν. Είναι νόμος, τίποτα μα τίποτα παραπάνω, πραγματικά.
Ναι, είσαι μόνος σε όλο αυτό, δεν το κατάλαβες;;; Ο δρόμος της επιστροφής απο την κλινική είναι αρκετά μοναχικός. Όλοι οι γύρω σου συνεχίζουν με τα μικρά καθημερινά τους κι εσύ, σαν να έπεσες απο έναν άλλο πλανήτη, αφού περάσεις 2 εβδομάδες στο σπίτι με τον εαυτό σου, με σκέψεις και άυπνες νύχτες, όταν βγεις στον έξω κόσμο τα μάτια σου είναι διαφορετικά. Για τους άλλους δεν άλλαξε τίποτα, εσύ όμως νιώθεις κουρασμένος, μουδιασμένος απο όλα αυτά, και δεν ξέρεις που να σταθείς. Θες να βγεις έξω, να δισκεδάσεις δίχως αύριο γιατί ναι, κέρδισες τη ζωή. Όμως δεν θα σε καταλάβουν πολλοί, θα δεις. Είσαι μόνος και αφού γυρίσεις απο την κλινική, είσαι μόνος κάθε φορά που κατουράς και διαπιστώνεις πως έχεις απο 16/10 ακόμη αίμα να τρέχει. Είσαι μόνος όταν δεν μπορείς να σκύψεις να βάλεις τα παπούτσια σου, όταν ανεβαίνεις τις σκάλες αργά στη δουλειά, όταν η πολλη ορθοστασία σε κουράζει κι όταν σκέφτεσαι "πως είναι να μην πονάς"; Ναι, η αλήθεια είναι πως αν κάποτε έγραψα εδώ πως στη ζωή τελικά είσαι μόνος, σήμερα το ξανα γράφω με τη σιγουριά να διαπερνά το πετσί μου. Που είναι οι άνθρωποι που θα έπρεπε να σε κάνουν να μην αισθάνεσαι μόνος; Υπάρχουν άραγε αυτοί οι άνθρωποι;;; Ή τα πάντα ξεκινούν με τις καλύτερες προυποθέσεις και τελικά η αγάπη, η φιλία, οι σχέσεις, οι άνρθωποι μένουν πάντα στη μέση;;; Τι είναι αυτό που διακόπτει και τα πάντα;;; Μήπως η ίδια η ζωή;;; Ποιός κρατάει καλά κλειδωμένη την απάντηση στην ερώτηση;;;

   

Απλά...

Θα θελα να μιλησω απλα
οπως ξεκουμπωνει κανεις το πουκαμισο του
και δειχνει ενα παλιο σημαδι
..................................................
Μας φτανει να μιλησουμε απλα
οπως πειναει κανεις απλα
οπως αγαπαει
οπως πεθαινουμε
απλα.

Τ.Λειβαδιτης

Καλό μήνα!!!!

Η άδειά μου τελείωσε επίσημα, σήμερα!!!! Τόσες μέρες ανυπομονούσα να βγώ έξω, να πάω για ένα καφέ, ένα ποτό, φαγητό...Όσοι με παρακολουθείτε θα έχετε καταλάβει πως δεν είμαι "του σπιτιού" αλλά είμαι του έξω, της βόλτας, του καφέ, της εκδρομής και της παρέας. Βαρέθηκα λοιπόν τόσες μέρες στο σπίτι και περίμενα πως και πως το σημερινό Σάββατο για να ανοίξω τα φτερά μου! Έκανα σχέδια για το πως θα το περάσω :-)

Ναι, το σημερινό Σάββατο είναι διαφορετικό απο τα προηγούμενα, μπορώ ίσως να πω ότι είναι
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΗΣ ΥΠΟΛΟΙΠΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ!!!!

Γιατί και πάλι η ζωή μου έφερε άλλα δεδομένα! Και πάλι ξεκινώ κάπως "αλλιώς". Κανείς δεν το καταλαβαίνει αυτό όσο εγώ. Και (δεν ξέρω κιόλας...) υπάρχει κάποιος εκεί έξω που να ξέρει πόσο σημαντικό είναι αυτό το Σ/Κ για μένα;;;;
 
Δεν έβλεπα λοιπόν την ώρα να το χαρώ, να γυρίσω πίσω στα πράγματα που αγαπώ! Μου αρέσει να γιορτάζω καταστάσεις! Νομίζω πως οι περισσότεροι γίναμε κάπως φλάτ ως προς τις μέρες που βιώνουμε, γιορτές, γενέθλια, επέτειους κτλπ κτλπ. Μου αρέσει να δίνω διάσταση στη μέρα, κάνοντας κάτι απλό αλλά ουσιαστικό για μένα! Έτσι χρωματίζω τη ζωή μου, χρόνια τώρα.

Το είχα μεγάλη ανάγκη το σημερινό , ανυπομονούσα να αισθανθώ καλύτερα και να τελειώσει η άδεια για να κάνω τα πράγματα που θέλω εκτός σπιτιού.

Σήμερα λοιπόν ήρθε για τη λήξη της άδειάς μου η φίλη μου η "Β" (που δεν μένει στην ίδια πόλη). Βγήκαμε για καφέ και φαγητό και κάπως έτσι γιορτάσαμε την επιστροφή και την ανάρρωσή μου. Η μέρα ήταν τέλεια, είχε ήλιο πολύ.

Με τη "Β" μιλήσαμε ασταμάτητα για πάρα πολλές ώρες, όπως πάντα, και για μια ακόμη φορά είπαμε το κλασικό "καλά, πως πέρασαν τόσες ώρες παρέα;;;;". 

Οι παρέες λειτουργούν πραγματικά θεραπευτικά, να το πιστέψετε αυτό. Ακούς, μιλάς και είναι σαν να έχεις πάει σε ψυχολόγο. 

 Ήταν ένα όμορφο Σάββατο, καιρό είχα να κάνω κάτι τέτοι μέσα στο Σ/Κ.

Σας φιλώ! θα γυρίσω τη Δευτέρα στη δουλειά, και θα είμαι κάπου εκεί έξω να χαζεύω τον καιρό, τους ανθρώπους και τη ζωή. Σας εύχομαι έναν όμορφο Νοέμβρη που ξεκινά απο τώρα, σήμερα! Μην χάνετε τη ζωή μέσα απο τα χέρια σας! Να κάνετε αυτό που θέλετε, αυτό που για εσάς είναι ουσιαστικό παρόλο που για τους άλλους είναι ανούσιο! Εσείς είστε εσείς, τη δική σας ψυχούλα να γεμίζετε, ο καθένας ότι τον εκφράζει. Μην περιμένετε ότι θα βρείτε πολλούς συνοδοιπόρους, λυπάμαι αν σας χαλάω το όνειρο αλλά η ζωή έχει δείξει πως ο καθένας τραβάει το δρόμο του και δίνει βαρύτητα σε άλλα, διαφορετικά απο τα δικά σας "θέλω".

Μια ξεχωριστή Παρασκεύη!

Σήμερα ναι, ήταν μια ιδιαίτερη Παρασκευή. Σίγουρα πολύ πιο διαφορετική απο τις 2 προηγούμενες. Αλλά ποιός το θυμάται; 'Η μάλλον ποιος θα κάτσει να το σκεφτεί και να το θυμηθεί έπειτα;

Πολλές φορές μου λένε οι γύρω μου, συγγενείς και φίλοι "δεν είσαι μόνη σου σε όλο αυτό". Οκ, ναι, έχω γενικώς και ειδικώς παρέα κι αυτό φυσικά με κάνει χαρούμενη. Αυτό όμως που αγνοούν όλοι, μα όλοι είναι το ότι μόνο έγω (άντε το πολύ η μάνα μου) θυμάμαι και σκέφτομαι διάφορα σε σχέση με ημερομηνίες και γεγονότα. Έτσι λοιπόν, κάτι που δεν πέρασε απο κανενός το μυαλό απόψε είναι πως σαν σήμερα, πριν 2 Παρασκευές είχα ακούσει απο την άλλη γραμμή το γιατρό να λέει "κάθεσαι; Έχεις αδενοκαρκίνωμα του ενδοτραχήλου, θα μπεις χειρουργείο". Σαν σήμερα πριν 1 Παρασκευή είχα επιστρέψει σπίτι μου μετά το χειρουργείο και το βράδυ ήμουν δίπλα στο τζάκι με ταινία. Και πέρασα έτσι κάπως 14 μέρες με αναρρωτική, πότε στο σπίτι μου, πότε στης "Σ". Και να που σήμερα, ξημέρωσε μια άλλη, διαφορετική Παρασκευή.

Τα τελευταία χρόνια καλλιεργώ μέσα μου την υπομονή. Αν έχεις υπομονή είναι μεγάλο προτέρημα. Αυτό όμως δεν διδάσκεται, το μαθαίνεις εσύ μόνος σου στον εαυτό σου. Τα πρώτα χρόνια λοιπόν μετά το κομβικό 2007 δεν είχα καθόλου υπομονή, τα ήθελα όλα στη στιγμή. Δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ πως μετά τη μαστεκτομή και τις θεραπείες η ζωή μου θα εξελίσσονταν. Μια ομίχλη λες και είχε πέσει πάνω απο "τα επόμενα χρόνια". Κι όμως, εκείνα τα χρόνια, τα επόμενα ήρθαν, και τα έζησα και τα ζω. Άρα;;; Τι ήθελαν η ζωή και οι καταστάσεις; ΥΠΟΜΟΝΗ!

Υπομονή έκανα και τώρα, με το 6ο μου χειρουργείο, και να, ήρθε η σημερινή Παρασκευή που είμαι καλά, και πήγα στην αγορά, και νύχτωσε και παρέμεινα έξω και δεν ήθελα να πάω σπίτι μου για κανένα λόγο. Και πήγα σε μια φίλη και ήρθε κι άλλη μια φίλη, και κάπου μεταξύ της ερώτησης "να βγούμε ή να μη βγούμε;" η ώρα πέρασε. Φάγαμε στο σπίτι της και ήπια ουίσκι μεσα στο τσάι μέντας μου κάπου στις 12 τη νύχτα (δεν είχα ξαναπιεί τσάι με ουίσκι, και σκέφτηκα, "η ζωή είναι πολλή μικρή για να μην κάνεις κάτι που βλέπεις στο σινεμά"). Το μπουκάλι με το ουίσκι είχε λίγο ακόμη ποτό μέσα και η φίλη μου, μου είπε "αντε να το τελειώσεις, πιές το απο το μπουκάλι να σε χαρώ" κι εγώ απάντησα "δεν έχω πιεί ποτέ ουίσκι απο το μπουκάλι, γιατί όχι;". Και γελάσαμε, και ναι, το ήπια απο το μπουκάλι και βγήκα και φωτογραφίες.

Ξέρω ότι τα παραπάνω που σας γράφω είναι το λιγότερο εφηβικά, αλλά ναι, είχαν πλάκα και έτσι πέρασε το βραδυ της Παρασκευής, με συμπάθεια, τσάι και ουίσκι, σε ένα φιλικό περιβάλλον στο οποίο είπα "ναι" για Παρασκευή βράδυ και έμεινα εκεί ως τις 4 το πρωί. Στη ζωή πολλές φορές τα πράγματα είναι απλά, πολύ απλά.

Όταν μπήκα στο αυτοκίνητό μου 4 παρά για να φύγω, πήρα τον ίδιο δρόμο επιστροφής που είχα πάρει εκείνη, την δύσκολη Παρασκευή, κάπου την ίδια ώρα αλλά με μια βαριά διάγνωση στις πλάτες μου. Μέσα στο αυτοκίνητο και στην ησυχία της νύχτας σκέφτηκα πως η ζωή ήταν και είναι γενναιόδωρη μαζί μου. Είμαι μέσα στο ίδιο σκηνικό, στο αμάξι με άδειους δρόμους, νύχτα αλλά  πολύ πιο ανακουφισμένη απο εκείνη τη σκοτεινή Παρασκευή!

 Ναι έτσι ακριβώς είναι. Αν η ζωή σου ανάβει το πράσινο φως για τα επόμενα (ποιος ξέρει πόσα χρόνια) πρέπει να της χαμογελάσεις κι εσύ! Πρέπει να δεις την ευκαιρία που σου χάρισε η ζωή, με χαμόγελο!

Καληνύχτα φίλοι μου, κάπου εκεί έξω, Παρασκευή απόψε, υπάρχει ελπίδα :-)

Αυριο ξημερώνει ένας καινούριος μήνας! Μήνας Νοέμβρης λοιπόν!

Η αλήθεια είναι

πως αν και έχω πολλά πράγματα να κάνω παραμένοντας στο σπίτι, βαρέθηκα λίγο.

Όχι πως νιώθω έτοιμη να γυρίσω στη δουλειά...όχι, θα προτιμούσα απο τη μια να λείψω απο κει σύνολο ένα μήνα. Αλλά μήπως και με ένα μήνα αποχή θα ήμουν έτοιμη; Όλα έχουν και συν και πλην. Η αλήθεια είναι πως ο γιατρός για την ανάρρωση της λαπαροσπόπησης (ως επέμβασης) μου έγραψε 14 μέρες άδεια. Όμως εμένα τώρα τελευταία με προβληματίζει λιγάκι το ψυχολογικό. Έτσι δεν κάνουμε πάντα οι ανθρωποι; Αφου διαγνωστούμε με κάτι, αφού ρηχτούμε στη μάχη, αφού τελειώσουμε, τότε μας πιάνουν τα ψυχολογικά μας. Φυσικά πάντα πίσω απο την ασφάλεια του ότι είμαστε πλέον καλά. Τις πρόσφατες νύχτες δεν κοιμάμαι πιο νωρίς απο τις 2.00. Καποια βράδια δεν νυχτάζω καθόλου. Αυπνίες;;; Ίσως κι όπως είπε η "Β" άλλαξε το ρολόι μου, γιατί σηκώνομαι πλέον στις 11...Πολλά βράδια όμως ξυπνάω μέσα στη νύχτα. Θα φανεί όταν θα επιστρέψω στη δουλειά φανταζομαι, γιατί εκεί ο χρόνος μετράει και η ώρα έχει σημασία.

Γρήγορα πέρασαν οι μέρες. Γιατί σίγουρα στην αρχή δεν είχα καν δυνάμεις για να βγω εκτός σπιτιού. Όμως μέσα σε πέντε μέρες βγήκα απο το σπίτι και με πήγαν στο σπίτι της "Σ". Μετά απο μια εβδομάδα οδήγησα κιόλας μόνη μου ως εκεί. Αυτές τις μέρες βλέπω πως το "μέσα" φέρνει "μέσα". Περνάω μια περίεργη φάση που αν και βαρέθηκα στο σπίτι δεν με απασχολεί και πολύ το έξω (ενώ ξέρετε, ήμουν πολύ του έξω). Απο την άλλη δεν κοινοποίησα (για μια ακόμη φορά) την επέμβασή μου, αν κάποιος με πάρει τηλ προφασίζομαι το κρύωμαα/βήχα/μπούκωμα που σαν να μην μου έφτανε η λαπαροσπόπηση, βιώνω ακόμη.

Χθες μπήκα και σε κάτι δεύτερες σκέψεις, αν και οι φίλες του εξώτερού μου κύκλου δεν γνωρίζουν πως είμαι φρεσκο-χειρουργημένη δεν με πήραν ένα τηλ για να βγούμε, μέρες που είναι 28η Οκτ δηλαδή. Τι να πω...για μια ακόμη φορά χάθηκα απο τον κόσμο, αυτό εχω να πω! Για μια ακόμη φορά άντε κάποια βήματα πίσω.

Δεν θέλω να είμαι αχάριστη, φυσικά και όχι. Θέλα να είμαι πολύ χαρούμενη και καλή απέναντι στη ζωή που μου χαρίστηκε. Όμως είναι η δεύτερη φορά σε διάστημα 7 μηνών που μπήκα στο χειρουργείο. Που είχα μια νορμάλ ζωή, με τη δουλειά, τους φίλους και τις δραστηριότητές μου. Τώρα για μια ακόμη φορά πάγο. Αποχή απο το έξω, απόσταση απο τις παρέες, αποχή απο τη γυμναστική.

Δεν ξέρω αλήθεια, πότε και ποιά θα είναι η περίοδος της ζωής μου που θα πω >> "τώρα μπήκα πραγματικά σε μια σειρά";;;; Θα υπάρξει μια μέρα που απο εκείνη τη μέρα και μετά δεν θα συμβεί τίποτα άσχημα ανατρεπτικό; Που η ζωή θα τσουλάει ήρεμα, άνευ νοσοκομείων και κρύων χειρουργείων και θα φτάσω ως τα 80 μου, έτσι. Ποιός ξέρει;;;;;

Καινούριο κορδελάκι!

Αν το έχετε απορία και ο καρκίνος του τραχήλου έχει το χρώμα και την κορδέλα του.

Γαλάζιο με λευκό το σύμβολο του. Στα Αγγλικά αναφέρεται ως cervical cancer. Σε αρχικό στάδιο η γυναίκα δεν εμφανίζει κανένα σύμπτωμα (βλπ εγώ). Σε πιο προχωρημένο στάδιο μπορεί να δει αύξηση υγρών, άσχημη οσμή, πόνο κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής, ακόμα και αιμοραγία. Φυσικά όλες αυτές τις ενδείξεις μπορεί να της έχετε και δίχως ca τραχήλου. Οπότε μη σπεύσετε να πείτε "ωχ, κάτι έχω". Δεν γίνεται να ζήτε την κάθε μέρα με αυτό τον φόβο. Απλά να θυμάστε να μην αφήνετε τα check up σας, να είστε τυπικές. Γιατί αυτός ο καρκίνος, τι να λέμε, δεν έχει ενδείξεις πολύ χαρακτηριστικές, κι όταν εμφανίζονται, ε, είναι λιγάκι αργά. 

Άρα προσέχουμε για να έχουμε κορίτσια! Καλημέρα!!!!

Ένα ποιήμα

 της Κικής Δημουλά που διάβασα αυτές τις μέρες στην ανάρρωσή μου και μου άρεσε.

ΠΕΡΑΣΑ

Περπατῶ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες μὲ βροχή,
ἐντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ
τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο
ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,
ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων
ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει
κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα ἀπὸ κήπους, στάθηκα σὲ συντριβάνια
καὶ εἶδα πολλὰ ἀγαλματίδια νὰ γελοῦν
σὲ ἀθέατα αἴτια χαρᾶς.
Καὶ μικροὺς ἐρωτιδεῖς, καυχησιάρηδες.
Τὰ τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σὲ νύχτες μου καὶ ρέμβασα.
Εἶδα πολλὰ καὶ ὡραῖα ὄνειρα
καὶ εἶδα νὰ ξεχνιέμαι.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.
Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.
Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα
καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.
Ἔλαβα κάρτες σύντομες:
ἐγκάρδιο ἀποχαιρετιστήριο ἀπὸ τὴν Πάτρα
καὶ κάτι χαιρετίσματα
ἀπὸ τὸν Πύργο τῆς Πίζας ποὺ γέρνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη ποὺ γέρνει ἡ μέρα.

Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...
Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.
Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.
Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα
κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.
Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.
Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ
καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.
Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν
ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,
ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα
κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.
Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες
ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.
Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν ἡ πεῖρα.
Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,
σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.

Όλα πήγαν καλά

και στο γιατρό χθες. Μου έβγαλε τα ράμματα, γι αυτό πήγα εξάλλου. 

Μήνας πρόληψης για τον Καρκίνο του μαστού κι εμείς εδώ μιλάμε πλέον φέτος για τον καρκίνο στον τράχηλο. Παιχνίδια της ζωής και της μοίρας (έτσι λέει ένας αγαπημένος φίλος). Ο γιατρός στις ερωτήσεις μου απάντησε πως δεν έχει σχέση ο καρκίνος του μαστού με τον τράχηλο. Ήταν ένας δεύτερος καρκίνος που έτσι κι αλλιώς, κι ας μην είχα νοσήσει θα συνέβαινε. Μου είπε πως οργανικά δεν θα έχω κάποιο θέμα με την πρόσφατη λαπαροσκόπηση."Ψυχολογικά;;;" τον ρώτησα καθώς μου έκοβε τα ράμματα..."Ψυχολογικά είσαι δυνατός άνθρωπος και θα το ξεπεράσεις". Ούτε κι αυτός το περίμενε πως μπορούσα με όλα καθαρά (δλδ μήτρα και τράχηλο) να παρουσιάσω αδενοκαρκίνωμα.
Τώρα όμως έγινε λέω στον εαυτό μου, ήταν να γίνει...δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Τώρα όπως λέει η "Σ" ---"Να δεις θα πεθάνεις απο καμιά βλακεία και σίγουρα όχι απο κακρίνο"--- θα δείξει. Μάλλον πρέπει να αφήσω κάπου τους κωδικούς αυτού του blog και ότι κι αν μου συμβεί να μάθαιτε τελικά απο τι πήγα. Ίσως κάποιοι απο εσάς που διαβάζετε τώρα να με βρίζετε και να λέτε "πως μιλάει έτσι για το θάνατο"! Σέβομαι βαθιά όλους όσου ζορίζονται χειρότερα απο εμένα με θέματα υγείας, όμως ναι, έγινα κυνική προς το άτομό μου. Εγινα κυνική γιατί όσα έχω πάθει δουλεύουν συσσωρευτικά επάνω μου. Ο χρόνος και το μέλλον πάντα δείχνουν φυσικά.
 Κατάλαβα όμως πολύ νωρίς αυτό που διάβασα προχθές σε ένα βιβλίο, πως ο θάνατος δεν είναι συνέχεια της ζωής, πως ο θάνατος βρίσκεται μέσα στην ίδια τη ζωή. Θυμάστε ένα ποιήμα που είχα ανεβάσει για την απώλεια; Δυστυχώς απο τη στιγμή που βλέπουμε το φως, όλο χάνουμε πράγματα, απο την αγκαλιά της μαμάς γιατί πλέον περπατάμε, τα πρώτα μας δόντια, την πρώτη μας αγάπη στο σχολείο, τον αγαπημένο μας παππού (αν όλα πάνε με τη "σωστή" σειρά απώλειας...μακάρι. Ίσως και όλα η φύση να τα έχει προγραμματίσει στο να μας μάθει να χάνουμε, ξεκινώντας απο τα μικρά, τι να πώ...ίσως!

Οι επιζήσαντες του κακρίνου γενικώς γινόμαστε γραφικοί για τους "καλά" εκεί έξω με το να επαναλαμβάνουμε πως πρέπει να ζούμε και να χαιρόμαστε το σήμερα μαζί με την κάθε μικρή του στιγμή! Κι όμως! έτσι είναι! το "τώρα" είναι δικό μας, τα επόμενα λεπτά, οι επόμενες ώρες! 

Φιλιά πολλά για ένα όμορφο Σ/Κ. Το επόμενο θα έχει τελειώσει και για μένα η άδειά μου και θα είμαι κάπου εκεί έξω! 

Παρασκευή...

Έκλεισα χθες μια εβδομάδα απο τη λαπαροσκόπηση!

Time flies by / Ο χρόνος περνάει σαν αστραπή!

Το έχω ξαναγράψει, το μόνο που δεν σταματάει στη ζωή μας είναι ο χρόνος, ξεκίνησα το ποστ αυτό στις 15:05, είναι ήδη 15:07. Χθες ήταν 23/10 και σήμερα 24/10...κι έτσι ο χρόνος τρέχει κυλάει σαν το νερό σε τρεχούμενα ποτάμια...πότε δεν βλέπεις το ίδιο νερό σε εκείνα τα ποτάμια.

Σήμερα σε λίγες ώρες απο τώρα θα πάω στον γιατρό να μου βγάλει τα ράμματα. Γρήγορα πέρασαν οι μέρες. Αρκετές ώρες παρέα με τη "Σ" και τον μικρό, σπίτι μου και σπίτι της, οι ξαδέρφες μου ήρθαν με τη μικρή, τηλέφωνα με φίλους, ιντερνετ, ταινίες, βιβλίο. Όταν γύρισα απο την κλινική σκέφτηκα να βάλω μικρούς στόχους για να γίνει όσο μπορεί πιο ευχάριστη η παραμονή μου στο σπίτι. Κι έτσι κι έκανα.Έβαλα στόχο να βλέπω μια ταινία την ημέρα (το πέτυχα). Να διαβάσω ένα λογοτεχνικό βιβλίο ως σήμερα (δεν το πέτυχα αλλά έφτασα τις 140 σελίδες απο τις 440). Έτσι λοιπόν κύλησαν οι μέρες, ήρεμα μπορώ να πω. Δίχως πολλές και πολύπλοκες σκέψεις. Μόνο εχθές στην ησυχία του σπιτιού μου, τώρα που ο τρόμος της πρόσφατης περιπέτειάς μου φθήνει μέσα μου σκέφτηκα πως η ζωή μου παίζει χρόνια τώρα το δικό της, παράξενο παιχνίδι: 

Πρώτα έφυγε ο ένας μαστός, οι γιατροί είπαν "δεν πειράζει, αν θες να θηλάσεις έχεις τον άλλο μαστό". Μετά προοληπτικά έφυγε κι ο άλλος μαστός "δεν πειράζει, τόσες γυναίκες δεν θηλάζουν, δεν έγινε και τίποτα." Μετά έφυγαν οι ωοθήκες και μου είπαν "δεν πειράζει αν θες να κάνεις παιδιά έχεις τη μήτρα σου, θα πάρεις δανικά αυγουλάκια". Ως που φτάσαμε στην Πέμπτη 16/10 που έφυγε και η μήτρα. Έφυγε δηλαδή και η τελευταία ελπίδα για να κάνω παιδιά, είτε δικά μου είτε κάποιας άλλης γυναίκας που θα μεγάλωναν μέσα μου.
Στο παρελθόν δεν είχα σκεφτεί το "θα γίνω μάνα μια μέρα". Νομίζω πως το έχω ξανα γράψει εδώ, αν στη παρέα μου δεν είχαν γίνει όλες μάνες, δεν θα είχα σκεφτεί την προοπτική του να κάνω ένα παιδί, ούτε καν στα 34. Αν είμασταν ακόμη στα μπαρ και στις θάλασσες, στις εκδρομές με μια μικρή τσάντα ταξιδίου κι όχι με μεγάλες σακούλες και τσάντες ώμου-αλλαγής μωρού δεν θα έγραφα αυτές τις γραμμές τώρα.
Γιατί ναι, το μωρό στην παρέα, είτε δικό μου είτε των φίλων μου θα ήταν ένα άλλο ανέκδοτο, κάτι πολύ μακρινό, όπως ήταν και όταν είμασταν 27 ετών, ακόμη και 30. Πλέον όμως στα 34, οι φίλες μου όλες μια-μια γίνονται μάνες. Κι εγώ βλέπω πως μαζί με αυτές, αλλάζει κι η δική μου καθημερινότητα. Πάμε πλέον σε στέκια όπου χωράνε τα καρότσια, βρισκόμαστε την ώρα που θα βολεύει το μωρό, δεν θα βγούμε αν βρέχει και τόσα άλλα που πλέον τα συνήθισα τόσο πολύ που δεν μου φαίνονται περίεργα.
Έτσι καταλήγω και λέω στον εαυτό μου πως, όχι μόνο έχασα το τελευταίο τρένο για να γίνω μάνα (βιολογικά) αλλά η ζωή τα έφερε έτσι που να πήζω απο μωρά. Οκ, ίσως σας ακούγεται σαν γκρίνια, δεν το φέρω βαρέως ακριβώς αλλά μερικές φορές δεν ξέρω ποιά είναι η θέση μου ανάμεσα στις φίλες (μου) μάνες. Βλέπω μονίμως γύρω μου κόσμο ξετρελαμένο με το παιδί του, γυναίκες που το μυαλό τους έχουν συνέχεια σε ένα μικρό πλασματάκι (να φάει, να κοιμηθεί). Θα μου πείτε πως αλλιώς...όταν το μωρό γεννιέται θέλει απο την πρώτη μέρα την προσοχή της μάνας, και δεν είναι μόνο για την πρώτη μέρα, είναι το για πάντα.
Σε ένα σύμπαν γεμάτο μαμάδες καλούμαι να επιβιώσω...το μέλλον θα δείξει! Ας πάω τώρα για τα ράμματα...η ώρα πήγε 15:38.
φιλιά πολλά!

Μήνας πρόληψης κατά του καρκίνου του μαστού!

Επειδή πέρα απο τα κανάλια, τις αφίσες, τις συναυλίες και τους επίσημους συλλόγους καρκινοπαθών υπάρχουμε κι εμείς, οι πάσχοντες και οι συμπάσχοντες στο internet, στη blogoσφαιρα δείτε τι όμορφη σκέψη ήταν αυτή και πάρτε μέρος. 

"Το 2008 η Χριστίνα Εμμ. Γεωργαλλή τότε ένα μικρό κορίτσι, πτυχιούχος λογοθεραπεύτρια σήμερα, με πολλές ευαισθησίες ξεκίνησε ένα blog, αφιερωμένο στην ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού. Μπορείτε να το δείτε εδώ http://xristinagewrgallhdeitetikataferame.blogspot.gr/. Στόχος είναι να δείξουμε στους ανθρώπους που κάποιος δικός τους έχει πληγεί από αυτή την ασθένεια ότι νοιαζόμαστε αλλά και να ενημερωθούμε όσο γίνεται καλύτερα. Η μέρα ενημέρωσης για τον καρκίνο του μαστού 25/10 έγινε ομάδα στο Facebook και πλέον τρέχει όλο το χρόνο. Και αυτό γιατί η γνώση και η πρόληψη σώζουν ζωές. Σας καλούμε λοιπόν στο Facebook να αναρτήσετε κάτι ροζ η οτιδήποτε ενημερωτικό αφορά το γεγονός αυτό. Όσα πιο πολλά ξέρουμε για τον εχθρό, τόσο πιο εύκολα θα τον νικήσουμε. Ας δείξουμε έστω και από εδώ ότι δεν αδιαφορούμε για τον πόνο του άλλου. Και δεν αφορά μόνο τις γυναίκες . 

Και οι άντρες φοράνε ροζ. http://mikroimegaloi.gr/blog/roz-gipsos-agori

Επίσης, μπορείτε σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα, δημοσιεύοντας τη φωτογραφίας σας με hashtag ‪#‎Ηελπίδαέχειχρώμαροζ‬., να αναφερθείτε στην ομάδα και στην προσπάθεια! (Έτσι, αν κάνουμε κλικ, θα υπάρχουν εκεί όλες οι φωτογραφίες συγκεντρωμένες)"

"H Ελπίδα έχει χρώμα ροζ" βρείτε το στο Facebook! Ήδη ανέβασα τη δική μου φωτό.

 

Κάποιοι γκρινιάζουν πως "έγινε μόδα". Βραχιολάκια, δρόμοι, κορδελάκια, ομιλίες, εκπομπές. Οκ, ο καρκίνος του μαστού είναι πολύ πιο γκρι και μαύρος απο τη ροζ κορδέλα του αλλά...έστω και 10 γυναίκες να ευαισθητοποιηθούν και να ξεκινήσουν να ψάχνονται μέσω της καμπάνιας, είναι επιτυχία!!!!!! Εγώ που το βίωσα στα 27 μου, τότε που δεν ασχολούνταν τα ΜΜΕ με αυτό, είχα πλήρη άγνοια του τι μπορεί να είναι κάτι σκληρό στο στήθος μου. Σας πληροφορώ πως αν έπιανα τώρα τον τότε όγκο μου θα πήγαινα σίγουρα μέσα στην εβδομάδα για έλεγχο σε γιατρό. Μαύρα μεσάνυχτα είχα τότε. Ακούστε με και στηρίξτε το παραπάνω, αξίζει! 

 

Στην ανάρρωση...

Έκανα τη λαπαροσκόπηση την Πέμπτη και μόλις την Παρασκευή στην κλινική μπόρεσα να πληθώ, μόνη. Παρασκευή βγήκα και το Σάββατο έλουσα μόνη τα μαλλιά μου στο σπίτι. Αν ήμουν εκπομπή στην τηλεόραση θα είχα να περνάει λεζάνα "Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι/Don't try this at home". 

Μην τρομάζετε, όλα καλά πήγανε και πάνε με τα beaute μου αλλά σίγουρα ο κάθε οργανισμός μπορεί να κάνει άλλα...οπότε αν ποτέ σας τύχει (χτύπα ξύλο) κάποια λαπαροσκόπηση να δείτε τα προσωπικά σας όρια κι όχι να θυμηθείτε εμένα. Γιατί εγώ παραξεθάρεψα αυτή τη φορά! Την Παρασκευή που γύρισα ήμουν πάνω-κάτω στο σπτίτι να κάνω καφέδες :-P Τις αλλαγές στα γαζάκια τις κάνω μόνη.
Σήμερα πήγα και στη "Σ" απο το απόγευμα ως τα μεσάνυχτα (δεν οδήγησα, με πήγανε...). Δεν νιώθω κανένα πόνο, και πραγματικά δεν πήρα κανένα παυσίπονο.Η μόνο μου ενόχληση είναι τα ράμματα στον ομφαλό και τίποτε παραπάνω. Θα πάω την Παρασκευή στο ιατρείο του χειρουργού και θα μου τα κόψει. Έτσι λοιπόν, δίχως καμία ανόχληση πρέπει να θυμίζω στον εαυτό μου να μη σκύβει και να μη σηκώνει βάρος. Έχω άδεια απο τη δουλειά 15 ημερών. Πιστεύω ως τότε να έχω ανακτήσει πλήρως τις δυνάμεις μου!
Σας φιλώ και καλή εβδομάδα!!!!!!!

Την προηγούμενη Κυριακή

τέτοια ώρα με τη "Σ" είχαμε γράψει ιστορία. Δική μας, προσωπική για μια ακόμη φορά. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα η προηγούμενη Κυριακή που φορέσαμε τα αθλητικά μας ρούχα, τα νούμερά μας, πέρασα απο το σπίτι με το αμάξι, την πήρα και πήγαμε να τρέξουμε μαζί με άλλους 900 έναν δρόμο 8χλμ. Εγώ δεν περίμενα πως θα έβγαζα όλο τον δρόμο αυτό τρέχοντας γιατί στη ζωή μου όλη, ως εκείνη την Κυριακή, όλο κι όλο είχα τρέξει συνεχόμενα 3χλμ κι αυτά πρόσφατα, στο γήπεδο για να τσεκάρω την αντοχή μου.
Γενικότερα έβηχα εκείνες τις μέρες, κάπου μια εβδομάδα (ακόμη βήχω δυστυχώς). Εκείνο το πρωινό σηκώθηκα ξέροντας πως έχω νοσήσει απο καρκίνο, για δεύτερη φορά στη (σύντομη-μόλις 34άρων πλέον) ζωή μου. Όμως ντύθηκα, βάφτηκα και εξοπλίστηκα κατάλληλα για το τρέξιμο. Δεν είχα καμία ηττοπάθεια εκείνη τη στιγμή, ίσα ίσα είχα τον ενθουσιασμό πως θα πάω να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου τέσσερις μέρες πριν μπω στο χειρουργείο για αφαίρεση μήτρας, και κουβαλώντας και έναν in situ καρκίνο. Για πολλή καλή μου τύχη, δίχως να πω τίποτα στη μητέρα μου, δεν μου είπε να μην πάρω μέρος στον αγώνα, είτε λόγω βήχα είτε λόγω χειρουργείου (ξέρετε πως είναι οι Ελληνίδες μάνες, κακά τα ψέματα. Εγώ θα έπεφτα στα πόδια του παιδιού μου να μην πάει υπο αυτές τις συνθήκες). Κι όμως, δεν είπε τίποτα. Είπε απλά "θα έρθω να σας δω, καλή επιτυχία".
Καθώς περίμενα τη "Σ" να κατέβει απο το σπίτι της στο ραδιόφωνο του αμαξιού μου έπαιζε U2 και φυσικά το πολυσυζητημένο εδώ: ONE LOVE. Πολλές οι συμπτώσεις των ημερών σκέφτηκα και ξαφνικά μου έφτιαξε τη μέρα.  Κι έτσι βγήκαμε στο δρόμο με τη "Σ", με την καλή περιέργεια του "αν θα τα καταφέρουμε". Και ξεκινήσαμε να τρέχουμε, κι όταν είδαμε την κόκκινη ένδειξη κάτω στο δρόμο "4χλμ" πήραμε τα πάνω μας, γιατί δεν είχαμε κουραστεί. Γιατί όλα πήγαιναν μια χαρά. Γιατί "το χαμε". Η "Σ" μου πρότεινε να το πάμε όλο τρέχοντας και όποτε φτάσουμε. Το στοίχημά μας έγινε δλδ να μην περπατήσουμε καθόλου. Συμφώνησα. Ήταν στιγμιαία ένα στοίχημα με την ίδια τη ζωή! Και τερματίσαμε εκείνη την Κυριακή μαζί και η μαμά μου που μας είδε να τερματίζουμε μαζί ήταν μέσα στη συγκίνηση. Η ικανοποίησή μας ήταν μεγάλη. Σε 50' βρεθήκαμε στον τερματισμό, για πρώτη φορά ο χρόνος μας ήταν τέλειος!
Η αίσθηση ήταν μοναδική, κι όσο κι αν δεν ήθελα και δεν θέλω να το κάνω μελό, ήταν μια μεγάλη απόδειξη πως η ζωή μπορεί να νικήσει. Η ζωή και η θέληση! Η δίψα για τη ζωή! Εκείνη τη μέρα η θέλησή μου να τερματίσω ήταν τόσο μεγάλη που ούτε ο βήχας με σταμάτησε, ούτε η κούρασή μου προς το τέλος της διαδρομής. Για εμένα εκείνη ήταν η μέρα που νίκησα τον καρκίνο. Όσο περνούσαν τα χιλιόμετρα και έφτανα πιο κοντά στο τέρμα ένιωθα ακόμη πιο δυνατή, ένιωθα πως στη ζωή όλα είναι πιθανά, αρκεί να το θες. Κι ας μην πήγαινε καλά το χειρουργείο της Πέμπτης, εγώ μέσα μου είχα νικήσει. Είχα νικήσει γιατί απο τη στιγμή που το έμαθα για τον νέο μου καρκίνο, δεν τον άφησα να μου πάρει τα μυαλά, να μου ρήξει την ψυχολογία και να μην πάω τελικά να τρέξω. Δεν αισθάνθηκα άρρωστη όταν ο γιατρός μου είπε "έχεις αδενοκαρκίνωμα του ενδοτραχήλου". Αφου ένιωθα καλά, δεν μπήκα στο τριπάκι του μυαλού "καημένη αρρώστησες πάλι, το τρέξιμο σου έλειπε". Αυτό είχα αποφασίσει απο την αρχή, να ζήσω τις μέρες ως το χειρουργείο σαν να μη μου έχει συμβεί τίποτε. Δεν ήθελα να χάσω ούτε μια ώρα απο τη ζωή μου ως το χειρουργείο, πραγματικά! Η "Σ" είπε εκείνη την κυριακή μετά τον αγώνα: "όποιος μας ξέρει και ξέρει τι περάσαμε τόσα χρόνια θα συγκινήθηκε πολύ". Ήταν όντως μια στιγμή που θα μείνει στη μνήμη μας για πάντα και το ωραιότερο δώρο που πήρα ποτέ απο τη "Σ", να τρέξουμε μαζί, πλάι, πλάι και στον ίδο ρυθμό σε έναν αγώνα-ζωντανή απόδειξη πως η θέληση για ζωή, δεν σταματάει ΠΟΤΕ!

Καλησπέρα!

Πρώτη μέρα σήμερα στο σπίτι μετά την επέμβαση. Χθες τη νυχτα ξύπνησα πολλες φορές. Δεν πονάω πολύ. Απλά πιάνεται η μέση μου απο την ξάπλα και ετσι σηκωθηκα στις 8:30. Εξω είναι χαρά θεού αλλά δεν θέλω να γκρινιάζω που είμαι μέσα γιατί σκέφτομαι πρωτα από ολα πως τα πήγα καλά. Τελικά κάποιος κάπου θέλει να ζήσω. Δεν ξέρω για πόσο αλλά σίγουρα για τώρα ναι. Ελπίζω να μη χρειαστεί να μην χρειαστεί να ξανα ποσταρω εδω αλλη φωτογραφία σαν και αυτή. Δεν μου βρισκανε φλέβα κ οπως λεω εγω γελώντας "εγινε μακελειό"

Τέλος καλό!!!!

πιστεύω απο τον τίτλο και μόνο αυτού του ποστ πήρατε τα πάνω σας!!!!

Μόλις γύρισα απο την κλινική! Ναι, τελικά νόσησα απο καρκίνο του τραχήλου όπως σας είχα πει σε προηγούμενα ποστ. Θα μου πείτε "και γιατί χαίρεσαι;". Χαίρομαι πραγματικά γιατί η ίαση ήταν απλά η επέμβαση! Γιατί δεν θα κάνω χμθ! Και είμαι πολύ χαρούμενη. 

Έκανα την λαπαροσκόπηση εχθές.Ο χειρουργός με το που με είδε μου είπε "αφαιρούμε τη μήτρα και τη στέλνουμε για ταχεία βιοψία. Αν μας δείξει in situ όπως μας έδειξε η βιοψία τραχήλου έχει καλώς. Αν όχι θα σου αφαιρέσω και τους πυελικούς λεμφαδένες".

Κι έτσι ξεκινήσαμε προς το χειρουργείο, λίγο κινηματογραφικά. Η "Σ" ήταν πάλι εκεί, εκεί και οι γονείς μου. Οι τρεις τους περίμεναν απ'έξω απο το χειρουργείο.Εγώ ήμουν πολύ ψύχραιμη. Τόσο ψύχραιμη που απορούσα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Έκτη φορά στο φορείο!!!!!! Κι όμως, αυτή τη φορά ήμουν τόσο ανέκφραστη και ψύχραιμη πραγματικά. Στην αίθουσα του χειρουργείου υπήρχε μια περίεργη σαστιμάρα, απο όλους! H αναισθησιολόγος (την θυμόμουν απο το Μάρτιο) είχε μια περίεργη αμηχανία. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε φλέβα, αλλά εγώ ήμουν ψύχραιμη και προς αυτό, κι έκανα χιούμορ...όσο μου είχε απομείνει. Έδωσα και συγχαρητήρια στο νεαρό που με έφερε με το φορείο, του είπα "δεν ξέρω πως οδηγείς αυτοκίνητο, όμως το φορείο το πας τέλεια". Ο χειρουργός ήρθε και μου χάιδεψε τον ώμο, μου είπε πως όλα θα πάνε καλά. Εγώ του είπα: "να ενημερώσετε τους συγγενείς μου γιατρέ" εκείνος μου απάντησε "πρωτεραιότητα έχεις εσύ τώρα". Ένας νεαρός νοσοκόμος με ρώτησε "πόσες χμθ έκανες;" και του είπα "τέσσερις και τέσσερις" και πριν προλάβω να αναρωτηθώ μέσα μου, προς τι η ερώτηση, συνέχισε λέγοντας "κι εγώ έκανα 8" .Μου φάνηκε "κάπως" ένας άνθρωπος μέσα στο χώρο της υγείας και εκείνη τη στιγμή ακριβώς που είμαι στο χειρουργικό τραπέζι να μου το λέει. Δηλαδή στο χειρουγείο μαζί μου είχα ένα άτομο που είχε κάνει χμθ. Περίεργο. Η αναισθησιολόγος μου είπε "αντε καλό ύπνο". Εγώ έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα να με πιάσει η νάρκωση. Στα ελάχιστα επόμενα δευτερόλεπτα, ο νοσοκόμος που είχε κάνει κι αυτός χμθ είπε "τι να πεις, αν σε πιάσει δεν σε αφήνει αυτό το πράγμα". Δυο δάκρυα κύλησαν εκείνη τη στιγμή απο τα κλειστά μου μάτια, έτσι γιατί εκείνος ήξερε. Και δύο παλάμες (πρόλαβα να τις δώ) πολύ κινηματογραφικά (όπως στις ταινίες τα χέρια πλησιάζουν την κάμερα κι είναι σαν να χαιδεύουν εμάς τους θεατές) δυο παλάμες μου σκούπισαν τα δάκρυα ταυτόχρονα. Αυτή ηταν η τελευταία εικόνα. Πιστεύω πως ήταν ο νεαρός νοσοκόμος. Μετά κοιμήθηκα. 

Μόλις ξύπνησα όλο το team στην ανάνηψη μου είπε "Όλα πήγαν πολύ καλά".

Και ναι, όντως ήταν καρκίνος του τραχήλου, αδενοκαρκίνωμα του ενδοτραχήλου αλλά για σούπερ καλή μου τύχηηηηηη ήταν ΙΝ SITU!!!!!!!

Μια καλή τύχη, ένας καλός θεός, ένας καλός χειρουργός;;;; Δεν ξέρω που να το αποδώσω;;; Λίγο απο όλα!!!!! Χθες δεν σκέφτηκα "πωπω τι κρίμα αρρώστησα" χθές σκέφτηκα "τι καλά που το βρήκα in situ". Βαθμός "0" λοιπόν! Όλοι πανηγυρίζαμε εχθές λες και είχαμε πιάσει το τζόκερ!!!!Στιγμή δεν σκέφτηκα για τη μήτρα που έβγαλα, για το ότι τελικά αποκλείεται να κάνω παιδί δικό μου, ότι αποκλείεται να κυοφορήσω ποτέ έστω και κάποιας άλλης το ωάριο. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν το "ΝΑ ΖΗΣΩ" και απο ότι φαίνεται "ΘΑ ΖΗΣΩ" αν και δεν θέλω να είμαι υπεραισιόδοξη, γιατί όλα τα περίεργα μου τυχαίνουν σε τουτη τη ζωή. Γιατί όπως προέγραψα ήταν σπάνιος αυτός ο καρκίνος...! 

όχι μετά αλλά ΤΩΡΑ!!!

Σήμερα το απόγευμα όπως σηκώθηκα απο το κρεβάτι το μάτι μου έπεσε στο παρακάτω τσίγκινο μικρό κουτάκι. Μερικές καραμέλες απο το Vichy της Γαλλίας. Μου τις είχε στείλει η φίλη μου η "Ε" πριν 2-3 χρόνια. Είναι η κοπέλα με την οποία πήγαμε φέτος στη Γαλλία για τουρ. Κοίταξα για μερικά λεπτά το κουτάκι. Σκέφτηκα "γιατί δεν έφαγα ποτέ αυτές τις καραμέλες; Μόνο τις δοκίμασα τότε. Γιατί;;;" Σκέφτηκα πόσα πράγματα αναβάλουμε εμείς οι άνρθωποι; Απο τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα, απο το "να φάμε μια καραμέλα" ως το "να πούμε κάτι σημαντικό ή να κάνουμε κάτι-μεγάλο". Γιατί; Γιατί μέσα μας υπάρχει τόσο πολύ το "μετά" ενώ το "τώρα" είναι πολύ όμορφο;;;

Άνοιξα το κουτάκι και έφαγα μια καραμέλα. Ναι, ήταν ωραία, θυμήθηκα πως και τότε όταν πρωτοάνοιξα το κουτί μου άρεσαν. Μετά τις ξέχασα, ή ίσως τις άφησα για πιο μετά, αλλά ποιό είναι το "πιο μετά";;; Η ζωή είναι το ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ! Καθώς έτρωγα την καραμέλα, όσο κρατάει η διαδικασία σκέφτηκα, κρίμα για όλα όσα κρατάμε για μετά, γιατί μετά μπορεί να μην υπάρξει, μπορεί να πάρει τη θέση του "μετά" εύκολα το "ποτέ".

Με χαρά ποστάρω λοιπόν το κουτί με 2 λιγότερες καραμέλες! :-) να θυμάστε αυτή την εικόνα και να ψάχνετε το ΤΩΡΑ, το ΜΕΤΑ δεν είναι στο χέρι μα. Μόλις 2 νύχτες πριν τη λαπαροσκόπισή μου και την 6η κατά σειρά επέμβασή μου, ναι ακόμη μαθαίνω. Μαθαίνω πως ο χρόνος τρέχει και δεν περιμένει κανέναν. Βουρ στη ζωή, βουρ στις καραμέλες της!

AIS

AIS (αδενοκαρκίνωμα in situ): Προκαρκινικά κύτταρα βρίσκονται στο ενδοτράχηλο.

Απο ότι μου είπε ο γιατρός την Παρασκευή και σημείωσα, μου συμβαίνει το παραπάνω. Αν κάποιος ξέρει κάτι σχετικό με τη διάγνωση αυτή ας μου αφήσει εδώ σχόλιο ή ας στείλει mail. 

Λίγο πριν, απόψε, άρχισα να ψάχνω μερικές λεπτομέρειες. Αλλού βρήκα πως οκ, με την επέμβαση και αφαίρεση της μήτρας θα είμαι καλά, δίχως χμθ. Αλλού είδα πως το αδενοκαρκίνωμα δεν πάει τόσο καλά όσο ο καρκίνος απο πλακώδη κύτταρα, που είναι και πιο συχνός. Πάλι δλδ στην εξαίρεση έπεσα....τι να πω ρε παιδιά; Είναι της τύχης μου;;;;;;;;;;

Ο πιο συχνός είναι ο καρκίνος από πλακώδη κύτταρα.

Διαβαστε περισσότερα στο mortakis.hpvinfocenter.gr/index.php/cin-123-lsil-hsil/diadikasia-karkinogenesis-ston-traxilo © Μορτάκης Αλέξανδρος

Ο πιο συχνός είναι ο καρκίνος από πλακώδη κύτταρα.

Διαβαστε περισσότερα στο mortakis.hpvinfocenter.gr/index.php/cin-123-lsil-hsil/diadikasia-karkinogenesis-ston-traxilo © Μορτάκης Αλέξανδρος

Ο πιο συχνός είναι ο καρκίνος από πλακώδη κύτταρα.

Διαβαστε περισσότερα στο mortakis.hpvinfocenter.gr/index.php/cin-123-lsil-hsil/diadikasia-karkinogenesis-ston-traxilo © Μορτάκης ΑλέξανδΤι να πω ρε παιδιά...Λέτε να είναι της τύχης μου;;; Αλλά απο την άλλη δεν θέλω να σκέφτομαι αρνητικά..

Σήμερα συμμετήχα σε έναν αγώνα δρόμου 8χλμ με τη "Σ". Ήταν το πιο όμορφο δώρο που μου έκανε ποτέ η "Σ", να πάμε να το κάνουμε παρέα!!! Ήταν μια φοβερή εμπειρία και παρόλο που γυμνάζομαι και τρέχω ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έτρεξα την ίδια μέρα, ώρα και στιγμή 8χλμ συνεχόμενα. Τίποτα δεν μπορούσε να μας σταματήσει. Με τη "Σ" δώσαμε μια υπόσχεση, πως σήμερα θα τρέξουμε και δεν θα περπατήσουμε καθόλου σε αυτόν τον αγώνα και ότι ώρα φτάσουμε, κι έτσι κι έγινε. Της είπα "κάνεις σαν την Αμελί που έβαζε στοιχήματα για τη ζωή;" γιατί μου πέρασε απο το μυαλό πως απο μέσα της είπε "αν δεν περπατήσουμε καθόλου, κάνε να γίνει η φίλη μου καλά". Έτσι δεν έκανε η Αμελί;;; Και τερματίσαμε τρέχοντας. Μαζί.

Θυμάστε ένα όνειρο που είχα δει πριν πάω στο γιατρό; Παρακάτω, σε πλίγο πιο παλιό ποστ το διηγούμαι...Τελικά δεν ήταν καλό όνειρο...Σήμερα βέβαια είναι ελπιδοφόρα η μέρα, γιατί καθώς έτρεχα είπα στον εαυτό μου "για άρρωστη καλά το πας". Ναι, η αλήθεια είναι πως απο την Παρασκευή και τη διάγνωσή μου, ναι, είμαι άρρωστη. Έχω μέσα μου κάτι κακό και προκαρκινικό, ένα αδονοκακρίνωμα που αν δεν πάρω στα χέρια μου τη βιοψία μετά την λαπαροσκόπηση δεν θα ξέρω τι μου κρύβει...Ελπίζω να μη με βάλει σε μεγάλους μπελάδες, γιατί σε μπελάδες με έχει βάλει ήδη.............!

Ευχαριστώ πολύ!

Σας ευχαριστώ όλους για το ενδιαφέρον σας! 200 άτομα σήμερα και 100 εχθές!
Φίλοι απο όλοι την Ελλάδα μου γράψατε e-mail συμπαράστασης και με πήρατε τηλέφωνο. Ευχαριστώ!
Μακάρι να μην είναι τίποτα, μακάρι να μείνω μόνο στην ταλαιπωρία της επέμβασης-λαπαροσκόπησης κι όχι να έχω και συνέχεια με θεραπείες κτλπ.
Αύριο θα αγωνιστώ στα 8χλμ τρέξιμο! Αυτό δεν το χάνω, ο κόσμος να χαλάσει :-) Σας φιλώ, καλό βράδυ!

ΒΙΟΨΙΑ...

Είχα χρόνια να ανοίξω το laptop 3:10 το πρωί και να σας γράψω...
Το κάνω απόψε γιατί πρέπει, γιατί ξέρω ότι περιμένετε με αγωνία τα αποτελέσματα της βιοψίας μου.

Ο γιατρός μου τηλεφώνησε κάπου κατά τις 9:30. Η στιχομηθία ήταν η εξής>>>

-Που είσαι;
-Σπίτι.
-Κάθεσαι;
-Κάτσε γιατρέ να κάτσω.
-Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω.
-Τι;;;
-Η βιοψία έδειξε αδενοκαρκίνωμα του ενδοτραχήλου.
-Μάλιστα.............................................................................................................................................

Ε ναι λοιπόν, το έπαθα κι αυτό! Πόσο καλή να ήταν η ζωή;;;; Απο το 2007 όλα ρολόι, φούσκωνα και καμάρωνα πως τα ξεπέρασα όλα. Έλεγχος και επανέλεγχος όλα τέλεια! Ε ναι λοιπόν, το 2014 βρίσκομαι αντιμέτωπη με τον τράχηλο! Ακόμα σκέφτομαι το ποσο ψύχραιμη ήμουν στο τηλέφωνο. Όλα βρήκα το κουράγιο να τα ρωτήσω, την τιμή, τη νοσηλεία όλα.

Ο γιατρός μου είπε οτι είναι in situ...το μόνο που με παρηγόρησε στην όλη κατάσταση.Δηλαδή είναι στην αρχή του και όπως είπε και ο ίδιος δύσκολα το βρίσκεις στην αρχή.

Δεν περίμενα τέτοια νέα! Αν είναι όντως στην αρχή του τότε δεν θα χρειαστώ θεραπεία, η επέμβαση και μόνο θα είναι το γιατρικό μου! ΜΑΚΑΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!

Κλείσαμε αμέσως χειρουργείο. Λαπαροσκοπικά θα βγει η μήτρα! Να δω τι άλλο θα βγάλω για να πωω πως ναι ρε γμτ, τώρα μπορώ να ζήσω cancer free. Ο  γυναικολόγος μου κατα το κοινώς κουφάθηκε! Δεν περίμενε τέτοια εξέλιξη, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ τέτοια εξέλιξη για την ιατρική για άτομα που έχουν πάρει χημειοθεραπεία και Herceptin.

Μου είπε
-Είναι να σε πάω σε συνέδριο, δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Να έχεις μήτρα και τράχηλο καθαρό και να υποβόσκει αυτό. Να έχεις κάνει χμθ και να νοσείς τώρα. Δεν γίνεται.

Κι όμως....... έγινε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Και δεν υπάρχει λογική πίσω απο αυτό.

Σίγουρα σοκαρίστηκα, όμως απο την άλλη έχω αποκτήσει έναν σούπερ ρεαλισμό. Έτσι είναι, αν έχεις πρωτοακούσει για τον καρκίνο στα 27, αν έχεις ήδη περάσει 5 φορές τις κρύες πόρτες και αίθουσες των χειρουργείων,αν έχεις κάνει 8 χμθ, αν έχεις βάλει έστω στο πίσω μέρος του μυαλού σου τον κακρίνο έτσι αντιδρας! Κυνικά και ρεαλιστικά! Δεν λύγισα ούτε στιγμή στο τηλεφώνημα με τον γιατρό. Δεν σας λέω ψέματα.

Όταν κλείσαμε προσπάθησα να τα βάλω σε μια σειρά μέσα στο κεφάλι μου...

1) Χάρηκα που είναι in situ
2) Σκέφτηκα πως δεν θα πεθάνω απο αυτό
3) Ένιωσα ως και τυχερή που το βρήκα στην αρχή του
4) Δεν θα χαλάσω τις μέρες μου ως την Πέμπτη
5) Μόλις έχασα 3.000 ευρώ.
6) Θα χάσω τον ημιμαραθώνιο της Θεσσαλονίκης αλλά θα έχω για πάντα μια φανέλα-δήλωσα συμμετοχή-να μου θυμίζει όσα πέρασα
7) Θα πάω ρε π@@στη μου την Κυριακή σε έναν άλλο δρόμο και θα τρέξω 8 χλμ, έτσι για το γμτ κι έτσι γιατί η ζωή πρέπει πάντα να νικάει κάθε κ@#%καρκίνο!

Ναι, σήμερα έβρισα λίγο, αλλά μόνο λίγο...10 έμαθα τα αποτελέσματα και 10.30 με περίμενε μια παρέα που δεν ξέρει τπτ για εμένα και τις περιπέτειές μου να πάμε για ποτό. Τους είπα ότι θα αργίσω και με έπιασε μια βλακείανα μαζεύω το δωμάτιό μου και να διπλώνω ρούχα. Μιλούσα και με τη "Σ" στο τηλέφωνο. Κατά τις 11 πήρα την παρέα και είπα θα πάω να τους βρω. Πήγα. Ήπια 2 κονιάκ (έχω και τον λαιμό μου...και βήχω) έκανα 3 τσιγάρα, ΝΑΙ ΝΑΙ, κάπνισα σήμερα, όχι ότι το πολυγούσταρα αλλά μου ρθε και με τουτα και με τ'άλλα γύρισα στις 3.00.Στους γονείς ήμουν πολύ ψύχραιμη τους είπα πως κάποια στιγμή θα έβγαινε και η μήτρα και επίσης πως όταν μπλέκεις με τον καρκίνο πάντα το έχεις στο νου σου. Επίσης τους υπογράμμισα πως πρέπει να χαίρονται που το βρήκαμε και όχι να στεναχωριούνται, γιατί όλα πάλι απο σύμπτωση γίνανε. Ο καημένος ο γυναικολόγος μου το απέκλυε αλλά μου είπε : ας δούμε και τη βιοψία, μπορεί μια στο εκατομμύριο! Εγώ τελικά είμαι πάντα η ΜΙΑ!!!!!

Πραγματικά ότα το σκέφτομαι λέω πάλι καλά που το βρήκα. Αν γκουγλάρετε θα σας βγάλει πως δύσκολα γίνεται διάγνωση σε πρώτο στάδιο. Να ναι καλά ο γιατρός, πραγματικά. Μου το τόνισε πως στο τεστ παπ παίρνει απο βαθειά, γι αυτό το είδε!

Ήπια τα 2 κονιάκ απόψε και έδειξα και διάθεση να ακούσω όσα μου λέει η παρέα μου. Μπήκα στο αμάξι και έγραψα τα νέα στη "Β", τη φίλη που θα τρέχαμε στον ημιμαραθώνιο. Εκείνη τη στιγμή στη μοναξιά και την ασφάλεια του αυτοκινήτου μου, μέσα στη νύχτα, χοντρά-μεγάλα δάκρυα έφυγαν αβίαστα απο τα μάτια μου καθώς της έγραφα στο skype. Δεν θα τρέξουμε μαζι στις 18/10 γιατί θα αναρρώνω απο την επέμβαση.  Ίσως τότε να το κατάλαβα.

Το μόνο που με νοιάζει είναι η βιοψία της μήτρας. ΟΧΙ δεν θέλω να ξανα κάνω χμθ. Ας είναι μια φορά η ζωή καλή μαζί μου ρε παιδιά. Ας κάνω μόνο το part 1 για μια φορά, απλά να χειρουργηθώ, όχι να έχω και συνέχεια, please! Σύμπαν, θεέ, ότι υπάρχει εκεί έξω (οκ, μιλάει λίγο και το αλκοόλ τώρα) μη με δοκιμάζεις ως τα άκρα μου!!!!

Δεν έχω τίποτε άλλο να προσθέσω. Θα κλείσω εδώ. Θέλω να περάσω όμορφα τις μέρες μου ως την Τετάρτη. Μπορώ;;;; Θα προσπαθήσω πάντως.Μετά θα περιμένω τη βιοψία της μήτρας με μια ελπίδα, να μην κάνω χμθ. Όπως βλέπετε αλοίμονο σε όποιον έχει περάσει πολλά, πλέον το θέμα είναι ένα, να μη χρειαστώ χμθ, το θέμα δεν είναι το "γιατί το έπαθα" αλλά το τι θα γίνει μετά την επέμβαση. Έτσι είναι, αν καεί η γούνα σου θεωρείς αναμενόμενα πολλά, απλά εύχεσαι να πάνε αν όχι καλύτερα τα πράγματα έστω καλά.

Πλέον αναρωτιέμαι, πόσα και τι είναι που πρέπει να κάνω ή να αφαιρέσω απο πάνω μου για να βγάλω τον καρκίνο εξω απο τη ζωή μου;;;;;;;;;;

Καλό ξημέρωμα!!!!!!!!!!!!!!