Προς το τέλος του μήνα

Καταρχάς χρόνια πολλά στις φίλες μου και φίλες του blog που λέγονται Κατερίνες. Ξέρω πως είστε αρκετές! Να χαίρεστε το ονοματάκι σας και μια ζωή ανευ Καρκίνου και άλλων δαιμονιών!

Τελευταίες μέρς του Νοέμβρη. Ξέρω δεν γράφω πλέον συχνά, όχι επειδή δεν το έχω ανάγκη αλλά επειδή είχα ένα θέμα με το λαπτοπ μου. Χάλασε ο σκληρός δίσκος και έχασα όλα μου τα δεδομένα :-/ συν το γεγονός ότι είμαι χωρίς μηχάνημα.

Πώς περάνει αλήθεια ο καιρός;;; Πως πέρασε απο 16 Οκτώβρη; Έλα ντε! Τέλη Νοέμβρη πια και τελική ευθεία για τα Χριστούγεννα. Φέτος ανυπομονώ χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο αλλά ανυπομονώ να έρθουν. Η πόλη είναι πλέον στολισμένη, έχω γιορτινή διάθεση και κέφι για έξω! <3 br=""> και να μαι!!!!

Γενικά για μια ακόμη φορά κατάλαβα αυτό που ξανα έγραψα, στην ουσία είσαι μόνος. Ναι, στην ουσία είμαι μόνη, γιατί κανείς απο τους γύρω μου δεν σταματά να ρωρήσει "πως είσαι; τι νιώθεις;". Είναι το κλασσικό, σε βλέπουν στη δουλειά και έξω για καφέ ή ποτό και σημαίνει πως είσαι οκ! Για όλους το θέμα λύνεται όταν φύγεις απο το νοσοκομείο και έρθεις στο σπίτι σου. Απο εκείνη τη στιγμή και μετά όλοι γυρίζουν στα απλά καθημερινά πράγματά τους, στα προβλήματα μικρά-μεγάλα του κόσμου τους. Έχω μια απορία: υπάρχει κάποια ή κάποιος εκεί έξω που να του έχουν συμπεριφερθεί σωστά, μετά απο οποιαδήποτε περιπέτεια υγείας;;; Ας μας αφήσει εδώ ένα σχόλιο, για να δούμε όλοι πως υπάρχει ελπίδα και πως κάποιοι άνθρωποι δεν είναι μόνοι. Και με το μόνοι δεν εννοώ χωρίς παρέα, εννοώ το ουσιαστικό. Να είσαι με ανθρώπους που σου δίνουν αφτί, που σου προσφέρουν ώμο, που σου χαρίζουν καρδιά και σε κερνούν μια αγκαλιά, που με το βλέμα τους όλο φροντίδα σου δείχνουν πως ότι κι αν συμβαίνει, εγώ είμαι εδώ για σένα. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Εγώ γιατί μονίμως καταλήγω να είμαι αυτή που δίνει την αγάπη, που απλώνει το χέρι, που χαρίζει το χάδι, που ανοίγει την αγκαλιά της, που παίρνει στα χέρια το τηλέφωνο και ρωτάει "τι κάνεις;"; Η μάνα μου λέει πολύ συχνά "στη ζωή είναι όλα θέμα τύχης" είναι μια φράση που μου περνούσε ξυστά όσες φορές και να την άκουγα αλλά τώρα που σας τη γράφω τη σκέφτομαι σοβαρά. Τύχη είναι λοιπόν πως θα φτιάξει ή θα στραβωσει η ζωή, τύχη είναι τελικά ποίοι άνθρωποι θα ρθουν στο δρόμο σου, με ποιόν θα στα φέρει έτσι η ζωή που θα περάσεις μια δυσκολία. ΟΛΑ ΜΑ ΟΛΑ ΤΥΧΗ και ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ.

Αν το 2007 η ζωή μου μπήκε σε μια άλλη τροχιά, φέτος το 2014 η ίδια αυτή η ζωή, για μια ακόμη χρονιά με δοκιμάζει. Δύο χειρουγεία σε 8 μήνες. Τέλειο "7"άρι (ετών) και μια ιστορία που αν κάτσω δίπλα σε κάποια άγνωστη κοπέλα στο τραίνο και της τη διηγηθώ θα βουρκώσει. Γιατί οι πιο δικοί μου άνθρωποι την περνάνε ξυστά; Γιατί ζητάω και δεν παίρνω; Γιατί τα χαρήρια κοπήκανε και οι αδυναμίες χαθήκανε; Γιατί τα "θέλω μου" είναι σε 3-4 μοίρα;;; Για ποιό λόγο οι σχέσεις άλλαξαν μέσα στην εφταετία, ποιός πάτησε κουμπιά για ένα διαφορετικό μέλλον; Ποιός έφερε τόσες αλλαγές σε όλους; Γιατί εκείνοι δεν ασχολούνται; Γιατί εγώ κάθομαι με την παρέα μου και νιώθω μόνη και αποξενωμένη; ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ θα πει κάποιος, και το 27 έγινε 34 και οι φίλοι ξεθώριασαν, ασχολούνται με τα δικά τους. Εγώ όμως θα πω πως οι σχέσεις ζωής θα πρέπει να έχουν ζωντανό χρώμα και ενθουσιασμό. Έτσι αγαπάς, με ποικιλία χρώματος, με ανοιχτή βεντάλια συναισθημάτων (που λέει και η Παριζιάνα-λατρεμένη-φίλη μου, με αμείωτο ενδιαφέρον, με χάδι, με αγκαλιά, με ενθουσιασμό, με χρόνο! Έτσι ζεσταίνεται η καρδιά ενός ανθρώπου, όχι με λόγια αλλά με συμπεριφορές. Όχι με το κράτημα του χεριού στο χειρουργείο αλλά με το καθημερινό ενδιαφέρον και την προσπάθεια να ρθεις κοντά στα "θέλω" του άλλου. Έτσι κατακτούνται οι θέσεις σε μια καρδιά κάποιου, δεν είναι τίποτα δεδομένο αλλιώς.

Σας φιλώ!  Μακάρι ότι περάσατε και πιο δυνατούς να σας έκανε και με περισσότερους ανθρώπους να σας ενίσχυσε. Τα μικρά πράγματα κρύβουν την αγάπη. Αμήν!

 

;-)