Απλά τίποτα δεν είναι ποτέ απλό όταν μπλέκεις με περιπέτειες υγείας.
Φτάνουν στα αφτιά σου τα αποτελέσματα, δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς τη μια και μοναδική αλήθεια πως για μια ακόμη φορά, ένα χειρουργείο και μια βιοψία μπορεί να σου αλλάξουν τη ζωή!Δυσκολεύεσαι γενικώς να το χωνέψεις...δεύτερος καρκίνος απ'το πουθενά και άσχετος με τα προηγούμενα; Απο πού μας ήρθε πάλι αυτό;;;Κι όμως, ήρθε, κι εσύ περνάς και πάλι την πόρτα του χειρουργείου με τους συγγενείς και τους φίλους σου πάλι σε αγωνία. Αυτή τη φορά και με αρκετούς αναγνώστες σε αγωνία. Πολλοί μου είπαν "δεν μπορει να πάθεις εσύ κάτι! Δεν το δέχομαι!". Κι όμως, κι όμως, το κορίτσι που ξεκίνησε να γράφει εδώ 27 ετών, είναι πλέον μεγάλο κορίτσι, γυναίκα στα 34. Μια κοινή θνητή κοπέλα που θα ήλεθε πολύ να είναι super hero αλλά στην πραγματικότητα και μεταξύ μας, δύκολα να γίνεις υπερήρωας έχοντας ή όχι την μπέρτα. Φυσικά αυτή τη φορά είχα την ψυχραιμία μου γιατί τα έχω ξανα περάσει. Και επειδή φυσικά τα έχω ξανα περάσει σκέφτομαι τώρα που σας γράφω πως για μια ακόμη φορά η ζωή μου πήγε να αλλαξει τελείως. Αυτό απο μόνο του είναι μεγάλο σοκ. Τώρα που πήρα τη βιοψία στα χέρια μου και είδα πως ναι μεν καρκίνος αλλά όπως είχε πει και ο γιατρός μου απο την αρχή με βάση τη βιοψία τραχήλου "In situ, άρα όχι θεραπείες" τώρα μπήκα στη Β' φάση. Στο after shock! Στο τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου, στο τι κάνουν οι άλλοι στη ζωή μου και με τη ζωή μου, στο ποιοί πραγματικά νοιάζονται για εμένα, ποιοί μου δίνουν χώρο, χρόνο, συναίσθημα, αγκαλιά, αφτιά, φροντίδα και wishful thinking! Φυσικά είμαι πιο προσγειωμένη αυτή τη φορά απο την πρώτη και χαμήλωσα κατα πολύ τα στανταρ μου, ή μάλλον μου τα χαμηλώσανε, η ζωή, οι άνθρωποι που με περιβάλλουν.
Όλοι τρέχουν με ιλλιγιώδεις ρυθμούς να προλάβουν τη ζωή τους. Οι περισσότεροι έχουν πια τη δική τους οικογένεια (τι οι περισσότεροι, ΟΛΟΙ). Φυσικά, δεν είμαστε πια 27 αλλά 34. Είναι φοβερό το πως πλέον δεν με ρωτάνε "καλά είσαι;" είναι το κλασσικό που έχω γράψει 5-6 φορές εδώ, μόλις σε δούν πως βγαίνεις έξω, πως πάς για καφέ ή για ποτό θεωρούν ότι είσαι καλά. Κανείς δεν με ρώτησε πως βιώνω τη νέα μου πραγματικότητα. Ουτε οι γονείς ούτε οι κολλητοί, κανείς! Γιατί άραγε; Σκέφτομαι τώρα που τα γράφω αυτά...Λες να φοβούνται για το τι θα τους πω;;; Δεν θέλουν να downιάζονται;;; Θεωρούν πως "πάει, πέρασε, πάμε για άλλα";;; Πραγματικά δεν ξέρω που να τους κατατάξω.
Πριν την επέμβαση μιλούσαμε για όλα αυτά, μετά την επέμβαση μούγκα. Να σκέφτονται πως δεν θέλω να τα συζητάω;;; Ίσως. Δεν είναι οτι θέλω να το συζητώ συνέχεια όμως ναι, απλές μικρές ερωτήσεις σε κάνουν να νιώθεις αγαπητός. Δεν κλαίγομαι, οι άνθρωποι θα δώσουν πάντα αυτό που μπορούν. Είναι νόμος, τίποτα μα τίποτα παραπάνω, πραγματικά.
Ναι, είσαι μόνος σε όλο αυτό, δεν το κατάλαβες;;; Ο δρόμος της επιστροφής απο την κλινική είναι αρκετά μοναχικός. Όλοι οι γύρω σου συνεχίζουν με τα μικρά καθημερινά τους κι εσύ, σαν να έπεσες απο έναν άλλο πλανήτη, αφού περάσεις 2 εβδομάδες στο σπίτι με τον εαυτό σου, με σκέψεις και άυπνες νύχτες, όταν βγεις στον έξω κόσμο τα μάτια σου είναι διαφορετικά. Για τους άλλους δεν άλλαξε τίποτα, εσύ όμως νιώθεις κουρασμένος, μουδιασμένος απο όλα αυτά, και δεν ξέρεις που να σταθείς. Θες να βγεις έξω, να δισκεδάσεις δίχως αύριο γιατί ναι, κέρδισες τη ζωή. Όμως δεν θα σε καταλάβουν πολλοί, θα δεις. Είσαι μόνος και αφού γυρίσεις απο την κλινική, είσαι μόνος κάθε φορά που κατουράς και διαπιστώνεις πως έχεις απο 16/10 ακόμη αίμα να τρέχει. Είσαι μόνος όταν δεν μπορείς να σκύψεις να βάλεις τα παπούτσια σου, όταν ανεβαίνεις τις σκάλες αργά στη δουλειά, όταν η πολλη ορθοστασία σε κουράζει κι όταν σκέφτεσαι "πως είναι να μην πονάς"; Ναι, η αλήθεια είναι πως αν κάποτε έγραψα εδώ πως στη ζωή τελικά είσαι μόνος, σήμερα το ξανα γράφω με τη σιγουριά να διαπερνά το πετσί μου. Που είναι οι άνθρωποι που θα έπρεπε να σε κάνουν να μην αισθάνεσαι μόνος; Υπάρχουν άραγε αυτοί οι άνθρωποι;;; Ή τα πάντα ξεκινούν με τις καλύτερες προυποθέσεις και τελικά η αγάπη, η φιλία, οι σχέσεις, οι άνρθωποι μένουν πάντα στη μέση;;; Τι είναι αυτό που διακόπτει και τα πάντα;;; Μήπως η ίδια η ζωή;;; Ποιός κρατάει καλά κλειδωμένη την απάντηση στην ερώτηση;;;
Όλοι τρέχουν με ιλλιγιώδεις ρυθμούς να προλάβουν τη ζωή τους. Οι περισσότεροι έχουν πια τη δική τους οικογένεια (τι οι περισσότεροι, ΟΛΟΙ). Φυσικά, δεν είμαστε πια 27 αλλά 34. Είναι φοβερό το πως πλέον δεν με ρωτάνε "καλά είσαι;" είναι το κλασσικό που έχω γράψει 5-6 φορές εδώ, μόλις σε δούν πως βγαίνεις έξω, πως πάς για καφέ ή για ποτό θεωρούν ότι είσαι καλά. Κανείς δεν με ρώτησε πως βιώνω τη νέα μου πραγματικότητα. Ουτε οι γονείς ούτε οι κολλητοί, κανείς! Γιατί άραγε; Σκέφτομαι τώρα που τα γράφω αυτά...Λες να φοβούνται για το τι θα τους πω;;; Δεν θέλουν να downιάζονται;;; Θεωρούν πως "πάει, πέρασε, πάμε για άλλα";;; Πραγματικά δεν ξέρω που να τους κατατάξω.
Πριν την επέμβαση μιλούσαμε για όλα αυτά, μετά την επέμβαση μούγκα. Να σκέφτονται πως δεν θέλω να τα συζητάω;;; Ίσως. Δεν είναι οτι θέλω να το συζητώ συνέχεια όμως ναι, απλές μικρές ερωτήσεις σε κάνουν να νιώθεις αγαπητός. Δεν κλαίγομαι, οι άνθρωποι θα δώσουν πάντα αυτό που μπορούν. Είναι νόμος, τίποτα μα τίποτα παραπάνω, πραγματικά.
Ναι, είσαι μόνος σε όλο αυτό, δεν το κατάλαβες;;; Ο δρόμος της επιστροφής απο την κλινική είναι αρκετά μοναχικός. Όλοι οι γύρω σου συνεχίζουν με τα μικρά καθημερινά τους κι εσύ, σαν να έπεσες απο έναν άλλο πλανήτη, αφού περάσεις 2 εβδομάδες στο σπίτι με τον εαυτό σου, με σκέψεις και άυπνες νύχτες, όταν βγεις στον έξω κόσμο τα μάτια σου είναι διαφορετικά. Για τους άλλους δεν άλλαξε τίποτα, εσύ όμως νιώθεις κουρασμένος, μουδιασμένος απο όλα αυτά, και δεν ξέρεις που να σταθείς. Θες να βγεις έξω, να δισκεδάσεις δίχως αύριο γιατί ναι, κέρδισες τη ζωή. Όμως δεν θα σε καταλάβουν πολλοί, θα δεις. Είσαι μόνος και αφού γυρίσεις απο την κλινική, είσαι μόνος κάθε φορά που κατουράς και διαπιστώνεις πως έχεις απο 16/10 ακόμη αίμα να τρέχει. Είσαι μόνος όταν δεν μπορείς να σκύψεις να βάλεις τα παπούτσια σου, όταν ανεβαίνεις τις σκάλες αργά στη δουλειά, όταν η πολλη ορθοστασία σε κουράζει κι όταν σκέφτεσαι "πως είναι να μην πονάς"; Ναι, η αλήθεια είναι πως αν κάποτε έγραψα εδώ πως στη ζωή τελικά είσαι μόνος, σήμερα το ξανα γράφω με τη σιγουριά να διαπερνά το πετσί μου. Που είναι οι άνθρωποι που θα έπρεπε να σε κάνουν να μην αισθάνεσαι μόνος; Υπάρχουν άραγε αυτοί οι άνθρωποι;;; Ή τα πάντα ξεκινούν με τις καλύτερες προυποθέσεις και τελικά η αγάπη, η φιλία, οι σχέσεις, οι άνρθωποι μένουν πάντα στη μέση;;; Τι είναι αυτό που διακόπτει και τα πάντα;;; Μήπως η ίδια η ζωή;;; Ποιός κρατάει καλά κλειδωμένη την απάντηση στην ερώτηση;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου