και στο γιατρό χθες. Μου έβγαλε τα ράμματα, γι αυτό πήγα εξάλλου.
Μήνας πρόληψης για τον Καρκίνο του μαστού κι εμείς εδώ μιλάμε πλέον φέτος για τον καρκίνο στον τράχηλο. Παιχνίδια της ζωής και της μοίρας (έτσι λέει ένας αγαπημένος φίλος). Ο γιατρός στις ερωτήσεις μου απάντησε πως δεν έχει σχέση ο καρκίνος του μαστού με τον τράχηλο. Ήταν ένας δεύτερος καρκίνος που έτσι κι αλλιώς, κι ας μην είχα νοσήσει θα συνέβαινε. Μου είπε πως οργανικά δεν θα έχω κάποιο θέμα με την πρόσφατη λαπαροσκόπηση."Ψυχολογικά;;;" τον ρώτησα καθώς μου έκοβε τα ράμματα..."Ψυχολογικά είσαι δυνατός άνθρωπος και θα το ξεπεράσεις". Ούτε κι αυτός το περίμενε πως μπορούσα με όλα καθαρά (δλδ μήτρα και τράχηλο) να παρουσιάσω αδενοκαρκίνωμα.
Τώρα όμως έγινε λέω στον εαυτό μου, ήταν να γίνει...δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Τώρα όπως λέει η "Σ" ---"Να δεις θα πεθάνεις απο καμιά βλακεία και σίγουρα όχι απο κακρίνο"--- θα δείξει. Μάλλον πρέπει να αφήσω κάπου τους κωδικούς αυτού του blog και ότι κι αν μου συμβεί να μάθαιτε τελικά απο τι πήγα. Ίσως κάποιοι απο εσάς που διαβάζετε τώρα να με βρίζετε και να λέτε "πως μιλάει έτσι για το θάνατο"! Σέβομαι βαθιά όλους όσου ζορίζονται χειρότερα απο εμένα με θέματα υγείας, όμως ναι, έγινα κυνική προς το άτομό μου. Εγινα κυνική γιατί όσα έχω πάθει δουλεύουν συσσωρευτικά επάνω μου. Ο χρόνος και το μέλλον πάντα δείχνουν φυσικά.
Κατάλαβα όμως πολύ νωρίς αυτό που διάβασα προχθές σε ένα βιβλίο, πως ο θάνατος δεν είναι συνέχεια της ζωής, πως ο θάνατος βρίσκεται μέσα στην ίδια τη ζωή. Θυμάστε ένα ποιήμα που είχα ανεβάσει για την απώλεια; Δυστυχώς απο τη στιγμή που βλέπουμε το φως, όλο χάνουμε πράγματα, απο την αγκαλιά της μαμάς γιατί πλέον περπατάμε, τα πρώτα μας δόντια, την πρώτη μας αγάπη στο σχολείο, τον αγαπημένο μας παππού (αν όλα πάνε με τη "σωστή" σειρά απώλειας...μακάρι. Ίσως και όλα η φύση να τα έχει προγραμματίσει στο να μας μάθει να χάνουμε, ξεκινώντας απο τα μικρά, τι να πώ...ίσως!
Οι επιζήσαντες του κακρίνου γενικώς γινόμαστε γραφικοί για τους "καλά" εκεί έξω με το να επαναλαμβάνουμε πως πρέπει να ζούμε και να χαιρόμαστε το σήμερα μαζί με την κάθε μικρή του στιγμή! Κι όμως! έτσι είναι! το "τώρα" είναι δικό μας, τα επόμενα λεπτά, οι επόμενες ώρες!
Φιλιά πολλά για ένα όμορφο Σ/Κ. Το επόμενο θα έχει τελειώσει και για μένα η άδειά μου και θα είμαι κάπου εκεί έξω!
Τώρα όμως έγινε λέω στον εαυτό μου, ήταν να γίνει...δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Τώρα όπως λέει η "Σ" ---"Να δεις θα πεθάνεις απο καμιά βλακεία και σίγουρα όχι απο κακρίνο"--- θα δείξει. Μάλλον πρέπει να αφήσω κάπου τους κωδικούς αυτού του blog και ότι κι αν μου συμβεί να μάθαιτε τελικά απο τι πήγα. Ίσως κάποιοι απο εσάς που διαβάζετε τώρα να με βρίζετε και να λέτε "πως μιλάει έτσι για το θάνατο"! Σέβομαι βαθιά όλους όσου ζορίζονται χειρότερα απο εμένα με θέματα υγείας, όμως ναι, έγινα κυνική προς το άτομό μου. Εγινα κυνική γιατί όσα έχω πάθει δουλεύουν συσσωρευτικά επάνω μου. Ο χρόνος και το μέλλον πάντα δείχνουν φυσικά.
Κατάλαβα όμως πολύ νωρίς αυτό που διάβασα προχθές σε ένα βιβλίο, πως ο θάνατος δεν είναι συνέχεια της ζωής, πως ο θάνατος βρίσκεται μέσα στην ίδια τη ζωή. Θυμάστε ένα ποιήμα που είχα ανεβάσει για την απώλεια; Δυστυχώς απο τη στιγμή που βλέπουμε το φως, όλο χάνουμε πράγματα, απο την αγκαλιά της μαμάς γιατί πλέον περπατάμε, τα πρώτα μας δόντια, την πρώτη μας αγάπη στο σχολείο, τον αγαπημένο μας παππού (αν όλα πάνε με τη "σωστή" σειρά απώλειας...μακάρι. Ίσως και όλα η φύση να τα έχει προγραμματίσει στο να μας μάθει να χάνουμε, ξεκινώντας απο τα μικρά, τι να πώ...ίσως!
Οι επιζήσαντες του κακρίνου γενικώς γινόμαστε γραφικοί για τους "καλά" εκεί έξω με το να επαναλαμβάνουμε πως πρέπει να ζούμε και να χαιρόμαστε το σήμερα μαζί με την κάθε μικρή του στιγμή! Κι όμως! έτσι είναι! το "τώρα" είναι δικό μας, τα επόμενα λεπτά, οι επόμενες ώρες!
Φιλιά πολλά για ένα όμορφο Σ/Κ. Το επόμενο θα έχει τελειώσει και για μένα η άδειά μου και θα είμαι κάπου εκεί έξω!
1 σχόλιο:
Το να γίνεται κάποιος γραφικός, κυνικός…και για άλλους ίσως και αναίσθητος, είναι και αυτό ένας τρόπος άμυνας! Εύχομαι σύντομα, πολύ σύντομα να βρεθεί εκείνο το απλό φαρμακευτικό σκεύασμα που θα θεραπεύει όλες τις μορφές καρκίνου…ήδη έχουν αργήσει πολύ… Εύχομαι να είσαι δυνατή!
Δημοσίευση σχολίου