Καλή χρονιά!

Αν και πέρασαν πολλές μέρες απο τότε που έγραψα εδώ για τελευταία φορά, και πέρασαν και οι περισσότερες εορταστικές ημέρες, είπα πως το αποψινό ποστ αξίζει να δημοσιευτεί στην ώρα του. Έτσι 11 παρα είμαι εδώ, κάθισα στο σαλόνι μου με το λαπτοπ και σας γράφω. Απόψε γράφω για όλους εσάς που θα περάσετε απο εδώ είτε γιατί μπορεί να είστε μόνοι απόψε στο σπίτι, ή γιατί μπορεί να βγήκατε και να επιστρέψατε μόλις ψάχνοντας για παρέα, γιατί μπορεί να μελαγχολήσατε με την αλλαγή του χρόνου, γιατί....

για όλους εσάς που διαβάζετε τώρα όσα γράφω! Για εσάς είπα πως αξίζει να γράψω τα παρακάτω, για να βρείτε κάτι οταν μπείτε!

Μόλις είδα πως η ώρα πήγε 11.00. Μια ώρα λοιπόν μένει για την αλλαγή του χρόνου. Αλήθεια, πως νιώθετε κάθε που αλλάζει ο χρόνος;;;;Σήμερα ρώτησα μια κοπέλα στην παρέα, ποιά ταινία θα της άρεζε να δει, με τι θέμα δηλαδή, δεδομένου ότι όλα τα έχουμε δει στο σινεμά. Αλήθεια, ποιά ταινία θα θέλατε να δείτε εσείς; Τι θα ήταν αυτό που θα άγγιζε την ψυχή σας;;;

Πολλές ερωτησεις γι απόψε, ίσως το ζητάει η βραδιά.

Σήμερα ήταν απο τις ελάχιστα φορτισμένες παραμονές Πρωτοχρονιάς της ζωής μου!
Περίεργο ε;;;;

Το 2014 μου έφερε 2 χειρουργεία (λαπαρασκοπήσεις), 2 αναρρωτικές άδειες, και μου πήρε για πάντα την προοπτική του να κάνω ένα δικό μου παιδί. Καλό ε;;; Βρε το 2014, όλο εκπλήξεις ήταν! 

Ναι λοιπόν, το 2007 έγινε η ξαφνική αρχή όλων, αρρώστησα, χειρουργήθηκα, έκανα θεραπείες, θεραπεύτηκα. Στην τόσο σύντομη ζωή μου, μόλις 27 ετών μου ανακοινώθηκε πως έχω καρκίνο. Είδα προχθές την ξαδέρφη μου, είναι 27, μου φάνηκε πολύ μικρή! Έτσι λοιπόν ήμουν κι εγώ τότε, παιδί μικρό. Στα 34 λοιπόν, αρκετά χρόνια μετά την πρώτη ανακοίνωση του καρκίνου, ξανα άκουσα απο γιατρό αυτή τη λέξη με συνθετικό αυτή τη φορά "αδενοκαρκίνωμα". Ε ρε γλέντια! Μια φίλη μου που δουλεύει σε ένα ακτινολογικό κέντρο μια μέρα που μιλούσαμε (δεν ξέρει ότι έχω νοσήσει) μου λέει "ρε συ πως νιώθει ένας άνθρωπος όταν του λένε πως έχει καρκίνο". Έλα ντε, πως να νιώθει;;; Ιδίως φέτος, τη δεύτερη φορά, ήταν κάτι φοβερό. Ήταν απο τηλεφώνου και το σοκ ήταν μεγάλο, τώρα που πέρασε ο καιρός το συνειδητοποιώ. Όταν άκουσα τον γιατρό απο την άλλη γραμμή ήταν λες και πάγωσε ο χρόνος σε αυτό το "αδενοκαρκίνωμα ενδοτραχήλου" αλλά και απο την άλλη σαν πάλι να περνούσε η ζωή μου όλη απο μπροστά, και μάλιστα και η τελευταία φάση της ζωής μου, οι θεραπείες που είχα κάνει κτλπ. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν "μακάρι να μη χρειαστώ θεραπείες" όλα τα άλλα θα τα άντεχα αλλά τις θεραπείες;;;; Ευτυχώς κάποιος/κάτι με λυπήθηκε! Έτσι αυτός ο καρκίνος ήταν στην αρχή του in situ, κι έτσι όλα καλά. Το μόνο αρνητικό ήταν πως τα έβγαλα όλα τα γυναικολογικά. Αλλά μπορούσα να κάνω κι αλλιώς;;; Εδώ δεν υπήρχε μπρος-πίσω, μόνο μπρος! Μόνο βουρ για τη ζωή για μια ακόμη φορά! Η ψυχολογία στο βωμό της επιστήμης, της ζωής, της επιβίωσης!

Ας είναι, έτσι λέω για όλα πλέον, let it be! Μήπως αν στεναχωρηθώ αλλάζει κάτι;;; Ναι, είχα τα φόντα για πολλά, όπως κάθε κοπέλα που ξεκινάει τη ζωή της μετά απο τις σπουδές της, με όνειρα, με χαρά, με αισιοδοξία! Η ζωή όμως έχει πάντα τα δικά της σχέδια!

Δεν ξεκίνησα το ποστ για να σας ρήξω την ψυχολογία, είναι ήδη 11.30. Ξεκίνησα αυτό το ποστ για να σας πω πως ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΗ ΖΩΗ, ΑΝ ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΝΑ ΤΗ ΛΑΤΡΕΨΕΤΕ ΑΚΟΜΗ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. Ναι, ναι, ξέρω θα πείτε "τι κλισε νυχτιατικο" αλλά πριν "κράξετε" τη συμβουλή μου σκεφτείτε πόσες ομορφιές έχει η ζωή, και πόσοι άνθρωποι ποθούν αυτά τα μικρά καθημερινά, γιατί μια παλιοαρρώστια, ένα νοσοκομειό, μια θεραπεία τους τα στερεί!
Έχω υπάρξει αυτός ο άνθρωπος που περιγράφω, και πραγματικά λέω πως μακριά απο τα νοσοκομεία είναι μια χαρά, είναι τέλεια κι ας μην κάνεις τίποτα!
Με τη μικρή μου εμπειρία μέσα απο όλα αυτά που πέρασα, πραγματικά, λίγα λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος σας δίνω τη συμβουλή να αγαπήσετε τον εαυτό σας, τη ζωή που έχετε να εκτιμήσετε τους ανθρώπους που έχετε πλάι σας, όλους εκείνους που σας αγαπούν και σας φροντίζουν! Να μοιράζετε αγάπη, αυτό μένει! Να αγκαλιάζεις, αυτό θα θυμούνται! Να κρατάς τις στιγμές, να παίρνεις δύναμη απο τα άσχημα, να πέφτεις και να σηκώνεσαι! Να συνεχίζεις, δεν εχει σημασία που θα σε βγάλει ο δρόμος όμως η διαδρομή κοίτα να είναι όμορφη! Μάθε να μοιράζεσαι και να μην φοβάσαι το αύριο, αν φοβάσαι θα μείνεις για πάντα στη σκιά, δεν θα καταφέρεις τίποτα. Τόλμα, μη μένεις με τη φοβία της αρρώστιας, μπορεί να ξανα έρθει μπορεί όμως και να μη την ξανα δεις ποτέ. Ο φόβος όμως είναι ικανός να σε σκοτώσει! Αν φοβόμουν απο το 2007 ως το 2014 που μου ξανα ηρθε η αρρώστια θα είχα χάσει 7 χρόνια απο τη ζωή μου, ΟΧΙ δεν φοβήθηκα πως θα ξανα έρθει ο καρκίνος, ήρθε, έπεσα και σηκώθηκα!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΝΩ ΟΛΟΥΣ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΚΑΛΙΑ! ΠΟΛΥ ΘΑ ΤΟ ΗΘΕΛΑ. 
ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΔΑΚΡΙΖΕΤΕ!
ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑΜΕ ΕΔΩ!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!!!!!!!!!
ΜΑΚΑΡΙ ΤΟ 2015 ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ 2014!