Σήμερα ναι, ήταν μια ιδιαίτερη Παρασκευή. Σίγουρα πολύ πιο διαφορετική απο τις 2 προηγούμενες. Αλλά ποιός το θυμάται; 'Η μάλλον ποιος θα κάτσει να το σκεφτεί και να το θυμηθεί έπειτα;
Πολλές φορές μου λένε οι γύρω μου, συγγενείς και φίλοι "δεν είσαι μόνη σου σε όλο αυτό". Οκ, ναι, έχω γενικώς και ειδικώς παρέα κι αυτό φυσικά με κάνει χαρούμενη. Αυτό όμως που αγνοούν όλοι, μα όλοι είναι το ότι μόνο έγω (άντε το πολύ η μάνα μου) θυμάμαι και σκέφτομαι διάφορα σε σχέση με ημερομηνίες και γεγονότα. Έτσι λοιπόν, κάτι που δεν πέρασε απο κανενός το μυαλό απόψε είναι πως σαν σήμερα, πριν 2 Παρασκευές είχα ακούσει απο την άλλη γραμμή το γιατρό να λέει "κάθεσαι; Έχεις αδενοκαρκίνωμα του ενδοτραχήλου, θα μπεις χειρουργείο". Σαν σήμερα πριν 1 Παρασκευή είχα επιστρέψει σπίτι μου μετά το χειρουργείο και το βράδυ ήμουν δίπλα στο τζάκι με ταινία. Και πέρασα έτσι κάπως 14 μέρες με αναρρωτική, πότε στο σπίτι μου, πότε στης "Σ". Και να που σήμερα, ξημέρωσε μια άλλη, διαφορετική Παρασκευή.
Τα τελευταία χρόνια καλλιεργώ μέσα μου την υπομονή. Αν έχεις υπομονή είναι μεγάλο προτέρημα. Αυτό όμως δεν διδάσκεται, το μαθαίνεις εσύ μόνος σου στον εαυτό σου. Τα πρώτα χρόνια λοιπόν μετά το κομβικό 2007 δεν είχα καθόλου υπομονή, τα ήθελα όλα στη στιγμή. Δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ πως μετά τη μαστεκτομή και τις θεραπείες η ζωή μου θα εξελίσσονταν. Μια ομίχλη λες και είχε πέσει πάνω απο "τα επόμενα χρόνια". Κι όμως, εκείνα τα χρόνια, τα επόμενα ήρθαν, και τα έζησα και τα ζω. Άρα;;; Τι ήθελαν η ζωή και οι καταστάσεις; ΥΠΟΜΟΝΗ!
Υπομονή έκανα και τώρα, με το 6ο μου χειρουργείο, και να, ήρθε η σημερινή Παρασκευή που είμαι καλά, και πήγα στην αγορά, και νύχτωσε και παρέμεινα έξω και δεν ήθελα να πάω σπίτι μου για κανένα λόγο. Και πήγα σε μια φίλη και ήρθε κι άλλη μια φίλη, και κάπου μεταξύ της ερώτησης "να βγούμε ή να μη βγούμε;" η ώρα πέρασε. Φάγαμε στο σπίτι της και ήπια ουίσκι μεσα στο τσάι μέντας μου κάπου στις 12 τη νύχτα (δεν είχα ξαναπιεί τσάι με ουίσκι, και σκέφτηκα, "η ζωή είναι πολλή μικρή για να μην κάνεις κάτι που βλέπεις στο σινεμά"). Το μπουκάλι με το ουίσκι είχε λίγο ακόμη ποτό μέσα και η φίλη μου, μου είπε "αντε να το τελειώσεις, πιές το απο το μπουκάλι να σε χαρώ" κι εγώ απάντησα "δεν έχω πιεί ποτέ ουίσκι απο το μπουκάλι, γιατί όχι;". Και γελάσαμε, και ναι, το ήπια απο το μπουκάλι και βγήκα και φωτογραφίες.
Ξέρω ότι τα παραπάνω που σας γράφω είναι το λιγότερο εφηβικά, αλλά ναι, είχαν πλάκα και έτσι πέρασε το βραδυ της Παρασκευής, με συμπάθεια, τσάι και ουίσκι, σε ένα φιλικό περιβάλλον στο οποίο είπα "ναι" για Παρασκευή βράδυ και έμεινα εκεί ως τις 4 το πρωί. Στη ζωή πολλές φορές τα πράγματα είναι απλά, πολύ απλά.
Όταν μπήκα στο αυτοκίνητό μου 4 παρά για να φύγω, πήρα τον ίδιο δρόμο επιστροφής που είχα πάρει εκείνη, την δύσκολη Παρασκευή, κάπου την ίδια ώρα αλλά με μια βαριά διάγνωση στις πλάτες μου. Μέσα στο αυτοκίνητο και στην ησυχία της νύχτας σκέφτηκα πως η ζωή ήταν και είναι γενναιόδωρη μαζί μου. Είμαι μέσα στο ίδιο σκηνικό, στο αμάξι με άδειους δρόμους, νύχτα αλλά πολύ πιο ανακουφισμένη απο εκείνη τη σκοτεινή Παρασκευή!
Ναι έτσι ακριβώς είναι. Αν η ζωή σου ανάβει το πράσινο φως για τα επόμενα (ποιος ξέρει πόσα χρόνια) πρέπει να της χαμογελάσεις κι εσύ! Πρέπει να δεις την ευκαιρία που σου χάρισε η ζωή, με χαμόγελο!
Καληνύχτα φίλοι μου, κάπου εκεί έξω, Παρασκευή απόψε, υπάρχει ελπίδα :-)
Αυριο ξημερώνει ένας καινούριος μήνας! Μήνας Νοέμβρης λοιπόν!
Τα τελευταία χρόνια καλλιεργώ μέσα μου την υπομονή. Αν έχεις υπομονή είναι μεγάλο προτέρημα. Αυτό όμως δεν διδάσκεται, το μαθαίνεις εσύ μόνος σου στον εαυτό σου. Τα πρώτα χρόνια λοιπόν μετά το κομβικό 2007 δεν είχα καθόλου υπομονή, τα ήθελα όλα στη στιγμή. Δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ πως μετά τη μαστεκτομή και τις θεραπείες η ζωή μου θα εξελίσσονταν. Μια ομίχλη λες και είχε πέσει πάνω απο "τα επόμενα χρόνια". Κι όμως, εκείνα τα χρόνια, τα επόμενα ήρθαν, και τα έζησα και τα ζω. Άρα;;; Τι ήθελαν η ζωή και οι καταστάσεις; ΥΠΟΜΟΝΗ!
Υπομονή έκανα και τώρα, με το 6ο μου χειρουργείο, και να, ήρθε η σημερινή Παρασκευή που είμαι καλά, και πήγα στην αγορά, και νύχτωσε και παρέμεινα έξω και δεν ήθελα να πάω σπίτι μου για κανένα λόγο. Και πήγα σε μια φίλη και ήρθε κι άλλη μια φίλη, και κάπου μεταξύ της ερώτησης "να βγούμε ή να μη βγούμε;" η ώρα πέρασε. Φάγαμε στο σπίτι της και ήπια ουίσκι μεσα στο τσάι μέντας μου κάπου στις 12 τη νύχτα (δεν είχα ξαναπιεί τσάι με ουίσκι, και σκέφτηκα, "η ζωή είναι πολλή μικρή για να μην κάνεις κάτι που βλέπεις στο σινεμά"). Το μπουκάλι με το ουίσκι είχε λίγο ακόμη ποτό μέσα και η φίλη μου, μου είπε "αντε να το τελειώσεις, πιές το απο το μπουκάλι να σε χαρώ" κι εγώ απάντησα "δεν έχω πιεί ποτέ ουίσκι απο το μπουκάλι, γιατί όχι;". Και γελάσαμε, και ναι, το ήπια απο το μπουκάλι και βγήκα και φωτογραφίες.
Ξέρω ότι τα παραπάνω που σας γράφω είναι το λιγότερο εφηβικά, αλλά ναι, είχαν πλάκα και έτσι πέρασε το βραδυ της Παρασκευής, με συμπάθεια, τσάι και ουίσκι, σε ένα φιλικό περιβάλλον στο οποίο είπα "ναι" για Παρασκευή βράδυ και έμεινα εκεί ως τις 4 το πρωί. Στη ζωή πολλές φορές τα πράγματα είναι απλά, πολύ απλά.
Όταν μπήκα στο αυτοκίνητό μου 4 παρά για να φύγω, πήρα τον ίδιο δρόμο επιστροφής που είχα πάρει εκείνη, την δύσκολη Παρασκευή, κάπου την ίδια ώρα αλλά με μια βαριά διάγνωση στις πλάτες μου. Μέσα στο αυτοκίνητο και στην ησυχία της νύχτας σκέφτηκα πως η ζωή ήταν και είναι γενναιόδωρη μαζί μου. Είμαι μέσα στο ίδιο σκηνικό, στο αμάξι με άδειους δρόμους, νύχτα αλλά πολύ πιο ανακουφισμένη απο εκείνη τη σκοτεινή Παρασκευή!
Ναι έτσι ακριβώς είναι. Αν η ζωή σου ανάβει το πράσινο φως για τα επόμενα (ποιος ξέρει πόσα χρόνια) πρέπει να της χαμογελάσεις κι εσύ! Πρέπει να δεις την ευκαιρία που σου χάρισε η ζωή, με χαμόγελο!
Καληνύχτα φίλοι μου, κάπου εκεί έξω, Παρασκευή απόψε, υπάρχει ελπίδα :-)
Αυριο ξημερώνει ένας καινούριος μήνας! Μήνας Νοέμβρης λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου