Παρασκευή απόψε

Τόσο καιρό, κάθε που ερχόταν η Παρασκευή είχα χαρά και προσμονή. Χαρά και για τη μέρα μα και για το Σ/Κ. Σήμερα δεν ένιωσα κάτι ιδιαίτερο. Λογικό αφού παραμένω σπίτι. Έκανα όμως μπάνιο, και αυτό ήταν πολύ σούπερ γιατί έβγαλα απο πάνω μου τη νοσοκομειηλα! Το είχα ανάγκη.Σήμερα δεν νυστάζω με τίποτα! Ξύπνησα στις 10.00 και δεν νυστάζω..Ωστόσο ξάπλωσα στο κρεββάτι μπας και κοιμηθώ. Απόψε για πρώτη φορά σκέφτηκα πόσο γρήγορα ο νους μου μαθαίνει να αφήνει πίσω διάφορα όνειρα ή στόχους. Εγώ ας πούμε, δεν θα δω ποτέ ένα παιδί να μου μοιάζει εξωτερικά ή να έχει κάποιο άλλο γονιδιακό χαρακτηριστικό. Ποτέ, και το ξέρω απο τώρα που είμαι 33. Εγώ λοιπόν αν αποφασίσω να κάνω ένα παιδί, θα είναι σίγουρα του σωλήνα, εγώ δεν θα έχω καμία ανάμειξη, απλά 2 δότες θα συνεργαστούν ή μια δότρια και ο μελλοντικός μου σύντροφος. Στην καλύτερη περίπτωση, εάν κρατήσω τη μήτρα μου και είναι υγειής τότε θα το κυοφορήσω.Αυτή είναι η νέα μου πραγματικότητα. Αυτό το σκέφτηκα κάπως σοβαρά απόψε, αλλά δεν έχω κάποια επιλογή. Στην ουσία ούτε πριν είχα. Αλλά δεν μπορείς να παγώσεις τη ζωή. Έξι χρόνια μετά τον καρκίνο του μαστού, κάτω απο την απειλή ενός δεύτερου καρκίνου των ωοθηκών έκλεισα το κεφάλαιο παιδιά με την αφαίρεση. Στο μεγάλο βιβλίο της ζωής δεν μπορείς παρά να γυρίσεις τη σελίδα, δεν ξέρεις τι γράφει το επόμενο κεφάλαιο μέχρι να το διαβάσεις και δεν έχεις άλλη επιλογή απο το να διαβάσεις! Έτσι δεν μπορώ να κάνω καμία πρόβλεψη, ότι προβλέψεις έκανα ως τα 27 τις είδα να γκρεμίζονται μια-μια, οπότε θα διαφυλάξω τον εαυτό μου απο τον κόπο της πρόβλεψης και θα περιμένω...Θα δείξει!