Μια ξεχωριστή πρωτοχρονιά!

Τελικά υπάρχουν άπειρες φορές που και να το θες κάτι…δεν πετυχαίνει…και άπειρες φορές που χωρίς να το προσπαθείς «κάθεται»! Σήμερα ευχήθηκα φευγαλέα… «τι καλά να είχα μια παρέα να βγω μετά τον πρωινό καφέ να “παρτάρω” και το μεσημέρι!» και η παρέα ήρθε εξ ουρανού (αφού τους συνάντησα τυχαία) και με κάλεσαν να πάω μαζί τους. Έτσι πέρασα πολύ όμορφα το μεσημερο-απόγευμα της παραμονής! Με γέλια, χορούς και πολύ socializing. Μήπως ο Θεός άρχισε να με ακούει; Αναρωτήθηκα! Γύρισα σπίτι κατά τις 19.00, ξάπλωσα λίγο και πήγα σε ένα ξενοδοχείο με τους γονείς μου και φίλους για Ρεβεγιόν!
Ήταν η λιγότερο μίζερη Πρωτοχρονιά της ζωής μου, χωρίς να κάνω κάτι φοβερό…! Και πραγματικά, σήμερα ένοιωσα ότι ξόρκισα το ΚΑΚΟ! Σήμερα ένιωσα πιο ζωντανή από ποτέ! Έπρεπε να φτάσει η σημερινή μέρα για να καταλάβω τελικά πως τους τελευταίους μήνες είχα φάει μεγάλη απόρριψη απο συγκεκριμένους ανθρώπους και αυτό με είχει πληγώσει μα και φθείρει πάρα πολύ. Το να κάνουν άλλοι άνθρωποι τριγύρω προτάσεις και να με θέλουν στην παρέα τους είναι απο μόνο του αναζωογονητικό και ελπιδοφόρο!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! Τέτοιες μέρες είναι προτιμότερο να εκτιμάμε αυτό που έχουμε παρά τα όσα μας λείπουνε! Εύχομαι το 2010 να φέρει υγεία, χαμόγελα, και να ζεστάνει πολλές καρδιές, τόσο τις δικές μας, όσο και των άλλων! Μακάρι ο κάθε ένας από εμάς να ζήσει στιγμές από τα όνειρά του φέτος και να διαγράψει κακές αναμνήσεις!
ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ και με καλή διάθεση, για ένα λαμπρό μέλλον! Και αν η ζωή μας πάει αλλού…ε…τουλάχιστον, εμείς με τόσες ευχές, θα πούμε πως προσπαθήσαμε!

ΦΙΛΙΑ!

Φετινά Χριστούγεννα!

Έχουμε και λέμε…

Ποικιλία ανθρώπων, ποικιλία συναισθημάτων. Παρεξηγήσεις πριν, παρεξηγήσεις μετά. Εντάσεις, εντάσεις, φωνές, τσακωμοί και προς τι όλα αυτά;;;ΦΦΦΦΦΦΦΦΦ ένα μεγάλο ξεφύσημα!
Απορίες πολλές, αμέτρητες. Ψάχνω τη θέση μου εδώ, ψάχνω τη θέση μου εκεί. Μα που θα πρεπε να βρίσκομαι, σε ποιανού πλευρό; Τι δυσκολεύει μια ανθρώπινη σχέση παρόλο που οι άνθρωποι αγαπιούνται;;; Γιατί το πνεύμα των Χριστουγέννων να μην αγγίζει όλες τις καρδιές; Γιατί να μην ανοίγουν όλες οι καρδιές να σε καλοδεχτούν όταν πας άοπλος;
Αυτά και άλλα πολλά ήταν τα φιλοσοφικά ερωτήματα αυτών των ημερών. Τελικά είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι αυτής της γης κουρασμένοι για να κάνουμε μια υποχώρηση; Για να κάνουμε μια νέα αρχή; Για να αναθεωρήσουμε θετικά έναν άνθρωπο; Είμαστε απογοητευμένοι; Βαριόμαστε να δώσουμε χαρά; Πνιγόμαστε στα προβλήματά μας, και Θέλουμε κόσμο δίπλα μας; Θέλουμε τα πάντα, και δεν αρκούμαστε στο λίγο, ζητιανεύοντας το πολύ;
Δε βγαίνει νόημα;;; το ξέρω, συνήθως στις σκόρπιες σκέψεις του μυαλού (που είναι μονίμως κατεβατά, δεν βγαίνει νόημα)…
Περσι είχα μια τρελλή χαρά γι αυτές τις μέρες, και ήταν όμορφα Χριστούγεννα. Φέτος είναι πιο υποτονικά...είναι τελικά οι άνθρωποι που στολίζουν τις μέρες μας και οι καλές στιγμές που μας προσφέρουν.

Ένας γάμος,μια επανασύνδεση;

Σήμερα παντρεύτηκε η «Ν». Ναι, ναι, η κοπέλα που μου συμπαραστάθηκε μαζί με τη «Σ» στο δύσκολο εκείνο αγώνα μου. Όσοι διαβάζετε καιρό τώρα, θα ξέρετε ότι με τη «Ν» δεν μιλούσαμε για ένα μεγάλο διάστημα, με δική της απόφαση. Είχε εν ολίγης κόψει μετά την ακτινοθεραπεία την επαφή μας, χωρίς καν να μου πει γιατί, διχως καυγά. Μου τηλεφωνούσε στην γιορτή και τα γενέθλιά μου…Πληγώθηκα πολύ και μου πήρε κάπου έξι μήνες να το ξεπεράσω. Πολλά νεύρα, μεγάλη στεναχώρια. Μου κόστισε πάρα πολύ. Δεν μπορούσα να πιστέψω το κατά πόσο η διάθεσή μου θα εξαρτιόταν από τη «Ν» από την απουσία της. Τελικά να που τα συμπεράσματα βγαίνουν από μόνα τους, είναι οι άνθρωποι που μας ανεβάζουν, είναι οι άνθρωποι που μας ρίχνουν. Είχα ανάγκη τις φίλες μου, είχα ανάγκη να νιώθω χρήσιμη και να δέχομαι την βοήθειά τους, μα πάνω από όλα την παρέα τους…

Πέρασε κάτι παραπάνω από χρόνος, η «Ν» προγραμμάτισε τον γάμο της και κάπου τον Σεπτέμβρη ξαναβρεθήκαμε, όλες μαζί, για φαγητό, μας κέρασε η «Σ» για την απόσπασή της. Ένα φαί δεν ένιωσα πως μας έφερε κοντά, βέβαια η «Ν» μένει και σε άλλη πόλη λόγω δουλειάς. Κλασικά ξαναχαθήκαμε…Ήρθε όμως η ώρα του γάμου, και ενώ όταν ο γάμος απείχε μήνες έλεγα «μπορεί και να μην πάω» όταν ήρθε η ώρα και το προσκλητήριο στα χέρια απάντησα θετικά. Πήρα ένα δώρο αρκετής αξίας (δεδομένης της παγωμένης σχέσης) και απάντησα θετικά και για το γλέντι. Της τηλεφώνησα μάλιστα για να της πω πως οι γονείς μου δεν θα μπορέσουν να παραβρεθούν και πιάσαμε μια συζήτηση ατελείωτη όπως τον παλιό καλό καιρό. Και στην πορεία η φωνή της «Ν» γλύκανε, και φιλάκια μου έστειλε κτλπ. και στα γενέθλιά μου τηλεφώνησε, και να βρεθούμε θέλησε. Και πάλι, χωρίς να το πολύ σκεφτώ βγήκαμε και ήρθε και η «Σ» να μας βρει. Και κάτσαμε και μοιραστήκαμε μια μπύρα, όπως στο παρελθόν. Και όταν αποχώρησε η «Σ» η «Ν» άρχισε τις εξομολογήσεις. Και μου είπε πως με αγαπάει όπως πριν, και μου έδωσε 2-3 λόγους για τους οποίους απομακρύνθηκε. Μέσα σε όλα αυτά μου είπε πως θεώρησε αστείο το να γυρίσει τώρα που είμαι καλά και να κάνει επανασύνδεση. Μα της είπα πως και τώρα χρειάζομαι κόσμο, τώρα στο come back. Η «Ν» έδειξε όλη την καλή θέληση να ξανα είμαστε φίλες. Την ευχαριστώ (και ας μην διαβάσει αυτές τις γραμμές ποτέ)
Την ευχαριστώ που αν και τα κίνητρά της γι αυτή την επανασύνδεση τη συγκεκριμένη στιγμή παραμένουν άγνωστα, έστω και αργά έκανε ένα βήμα. Δεν ξέρω ποια θα είναι η συνέχεια…
Στον γάμο πήγα, και χόρεψα και ευχήθηκα, και έκανα πολλά (από καρδιάς) κομπλιμάν στη νύφη. Όταν έφυγα, την αγκάλιασα και τη φίλησα και της είπα «σ’αγαπώ» και εκείνη μου είπε «εγώ σ’αγαπώ πιο πολύ». Και έτσι έκλεισε η αποψινή βραδιά. Χωρίς να ξέρουνε το μέλλον, δυο άνθρωποι εκφραστήκανε στο παρόν. Γι αυτό που σημαίνουν αυτές οι λέξεις και για το τώρα, δίχως εγωισμούς και κακίες!

Παραμονή μιας γέννας...

Σήμερα Παραμονή βγήκα και εγώ στην αγορά. Κόσμος παντού. Είναι περίεργη η αίσθηση, μπορεί να γκρινιάζουμε για τις γιορτές, μπορεί να βαριόμαστε ή να μας θλίβουν που και που, υπάρχει όμως κάτι διαφορετικό στον αέρα.
Ένα μήνα πριν, με κούραζε η ιδέα πως θα ρθουν τα Χριστούγεννα, τα έβλεπα όλα γκρίζα και μαύρα, βαρετά και κουραστικά. Τώρα που ήρθαν πια οι γιορτές, βλέπω τελικά χρώματα…μπήκα κάπως στο κλίμα, βγήκα κάποιες βόλτες, ότι κάνουν όλοι λοιπόν και εγώ…Αν και όλοι μας, χορτάτοι απο όλα, δεν περιμένουμε τουτες τις μέρες για να βγούμε!
Προσπαθώ να μην γκρινιάζω για τίποτα φέτος, γιατί έστω και το ότι έχω την υγεία μου, είμαι σπίτι μου με τους δικούς μου, έχω φαγητό, θέρμανση, ένα δωμάτιο δικό μου με όλες τις ανέσεις, το ότι έχω χρήματα για αγορές αλλά και βόλτες, όλα αυτά, μπορεί να μην είναι η «ευτυχία» είναι όμως τα βασικά, και είναι σίγουρα «αγαθά» που δεν τα έχουν πολλοί άνθρωποι τριγύρω μας και τέτοιες μέρες «πονάνε» πιο πολύ.

bad day...

αλλά που θα πάει, θα γυρίσει και για μας...θα βρεθεί και το δικό μας "δίκιο" κάπου!

καρουσέλ

Χθες ο δρόμος με έβγαλε κάπου επετειακά. Το θέμα είναι όμως πως δεν το καταλαβαίνεις μέχρι που φτάνεις εκεί, και ενώ δεν το θες, θυμάσαι!
Πήγα Θεσσαλονίκη, σε ένα εμπορικό κέντρο. Είχα πάει εκεί φρεσκοχειρουργημένη, το 2007 στις 27/12. με είχε πάει η «Σ» καλή της ώρα, λέγοντας, «πάμε μια βόλτα αλλά για να μην κρυώσεις πάμε σε –κλειστη αγορά-». Ναι η «Σ» με φρόντιζε τότε πολύ. Θυμήθηκα πως σε εκείνη τη βόλτα φορούσα το επίθεμα με το σφουγγαράκι που δεν ήταν καθόλου πρακτικό. Το χέρι μου επίσης είχε πρηστεί και πονούσε, και είχα ήδη μια χμθ στο κεφάλι μου. Σίγουρα ήμουν under shock και δεν καταλάβαινα τι είχε συμβεί…είχα όμως τη διάθεση να σταθώ απέναντι από το καρουσέλ και να βγάλω μια φωτογραφία την οποία μέχρι σήμερα κουβαλώ στο κινητό μου…

Χθες στάθηκα πάλι, μετά από δυο χρόνια μπροστά από το ίδιο καρουσέλ. Μα να το ξαναβρώ εκεί; Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν...αρκετά όμως γυρίζουν 180 μοίρες...Δεν μπόρεσα να σταματήσω το μυαλό μου από το να σκεφτεί το «τότε» και να το συγκρίνει με το «τώρα». Σίγουρα δεν έχω την παρέα που είχα τότε(στην ίδια"ποσότητα"), και αλλάξανε πάρα πολλά ως τώρα. Τώρα ο δρόμος που περπατώ είναι ο δρόμος της ωριμότητας. Τώρα δεν έχω κενό στον δεξί μου μαστό, παρα μόνο κάπου μέσα στο μυαλό (ή μάλλον εδώ λένε στην καρδιά;). Τώρα πια ξεμπέρδεψα με τις θεραπείες και ξέρω τι θα πει «δυο σχήματα». Τώρα δεν φοβάμαι, τώρα νιώθω δυνατή και σίγουρη για πολλά.

Δεν αντιστάθηκα και ξαναέβγαλα μια φωτό, για να έχω, και το «πριν» (επάνω) μα και το «μετά» -φέτος (κάτω).

Κυριακή προς Χριστούγεννα

Σήμερα είναι μια βροχερή Κυριακή. Κάτι αλλάζει. Σαν μια ηρωίδα της λογοτεχνίας, έχω και εγώ τον καιρό να υπογραμμίζει τα δικά μου συναισθήματα. Ιστορία λοιπόν παράλληλη με τις αλλαγές της φύσης.
Όχι, δεν κλαίω, απλά νιώθω «κάπως». Αυτό δεν πιάνει τους περισσότερους όταν βρέχει και κάνει κρύο; Θα πάω μια βόλτα, μ’αρέσει να οδηγώ. Η βροχή στο παρμπρίζ κάνει τα φώρα να λαμπιρίζουν. Κλείσε σε κάποιο φανάρι τους υαλοκαθαριστήρες και θα δεις τι ενοώ. Η βροχή όλα τα ξεπλένει, η βροχή δίνει άλλη διάσταση στο τοπίο. Δες τον κόσμο μέσα από ένα μουσκεμένο παρμπριζ και θα καταλάβεις πως τελικά, δε χρειάζεται στη ζωή να βλέπουμε συνέχεια κάθε εικόνα με λεπτομέρειες και ούτε πάντα την αλήθεια!
Έχω κάτι να μοιραστώ με όλους εσάς. Κάθε βδομάδα αυτό το blog το επισκέπτονται 300 άτομα. Μπορεί να είναι και λιγότερα, πάντως θέλω να πω, πως δέχεται 300 κλικ! Αυτό έχει δυο όψεις. Είναι σίγουρα ένα κίνητρο παραπάνω για να συνεχίσω να γράφω αλλά από την άλλη είναι και μια μεγάλη ευθύνη! Ελπίζω όσοι διαβάζουν να «βοήθιουνται» παρά να προβληματίζονται!

και θυμίσου δικές μας στγμές

παλιό μα αγαπημένο!

Άργησα να σας γράψω για τα γενέθλιά μου γιατί σκεφτόμουν σε άσχετες φάσεις της ημέρας τι μπορώ να γράψω και πως θα περιγράψω καλύτερα τα συναισθήματά μου…τελικά δεν βρήκα λόγια πολύ πρωτότυπα…Σίγουρα θυμήθηκα πως κάποια χρόνια πριν, τέτοια μέρα ήμουν στην Αθήνα, είχα γενέθλια και έκανα την πρώτη μου χμθ. Οι φίλοι με παίρνανε τηλέφωνα και εγώ όλο προσποίηση έκανα την χαρούμενη, και ούτε κουβέντα για τη θεραπεία. Όσο σκέφτομαι εκείνη την ημέρα, κάθε γενέθλια παο τότε μου φαίνονται μια χαρά!

Σήμερα έσβησα μια τούρτα στο σπίτι και το βράδυ βγήκα με στενούς φίλους και άνοιξα μπουκάλι για τα γενέθλιά μου σε ένα μπαράκι της πόλης μας. Η γιορτή συνεχίστηκε και σε club. Ένοιωσα το εορταστικό κλίμα και σκεπτόμενη και το περσι ακόμη, αισθάνθηκα τυχερή που φέτος είμαι και στην πόλη μου και περικυκλωμένη από φίλους!

Φυσικά τα γενέθλια είναι «μια ακόμη μέρα στη ζωή μας». Όμως παρόλα τα 29 μου χρόνια, νιώθω κάτι στον αέρα της συγκεκριμένης ημέρας. Είναι οι ευχές των φίλων (μάλλον) που κάνουν τα γενέθλια μια μέρα όχι σαν τις άλλες…a day to feel special!

Φιλιά!

16/12/2007 >HAPPY BIRTHDAY!<

Σαν σήμερα γεννήθηκε αυτό το BLOG!
με το ακόλουθο πρώτο ποστ:

"Σήμερα ξεκινώ το Blog "Sweet December" για να μοιραστώ μαζί σας μια νέα πραγματικότητα. Μια καινούργια καθημερινότητα για μένα, ένα κομμάτι της ζωής μου τόσο δικό μου όσο και ξένο.
Λίγα χρόνια πριν τα 30 μου κεράκια, και μόλις 15 μέρες πριν τα φετινά μου γενέθλια, ντύθηκα τη ρόμπα του χειρουργείου και πέρασα τις πόρτες του έχοντας έναν όγκο στον δεξί μου μαστό. Έπεσα θύμα της "μικρής μου ηλικίας", της αδιαφορίας, και της αισιοδοξίας μου ότι δεν θα ήταν τίποτα. Ο όγκος αφαιρέθηκε και πήρε μαζί του στα "άχρηστα" και τον δεξί μαστό μου συν 19 λεμφαδένες. Ξύπνησα μουδιασμένη, χωρίς να μπορώ να κουνώ καλά το χέρι μου, ξέροντας ότι δεν θα ξαναδώ τον μαστό μου, τη θέση του θα 'παιρνε μια μεγάλη ουλή.
Όλα αυτά έγιναν σε 10 μέρες απο τότε που εντοπίστηκε το πρόβλημα. Μέσα σε μια βδομάδα έπρεπε να συνηθίσω στην ιδέα ότι βγαίνοντας απο την κλινική το σώμα μου δεν θα είναι πια το ίδιο. Πήρα βαθιά ανάσα και είπα "ας γίνει ότι είναι να γίνει". Αποφάσισα ότι θα ζήσω σε ένα σώμα που απλά θα μοιάζει με το παλιό μου και κάποια στιγμή θα γίνει και η αποκατάσταση.
Την Τρίτη 18/12 έχω ραντεβού για την πρώτη χημειοθεραπεία. Δεν ξέρω ακόμη πόσες θα κάνω. Άκουσα επίσης πολλά για τις παρενέργειες που φέρνει αυτή η θεραπεία. Σφίγγω τα δόντια και χωρίς να αισθάνομαι φόβο ή πόνο, χωρίς καθόλου αισθήματα, ούτε θετικά ούτε αρνητικά, τελείως flat όπως και το ένα μου στήθος, περιμένω την Τρίτη. Μακάρι να μην ερχόταν η μέρα, αλλά τελικά η μάχη με τον χρόνο είναι η μόνη που δεν κερδίζεται."

Έτσι ακριβώς ξεκίνησε το Sweet December όπου κατέγραψα ολόκληρη την περιπέτεια υγείας μου και συνεχίζω. Δύσκολες μέρες, δύσκολες νύχτες και εσείς εδώ, μαζί μου, να δίνετε το παρόν αφήνοντας σχόλια τις περισσότερες φορές στις αναρτήσεις μου! Γράφοντας πάντα με ειλικρίνεια έκανα μια κατάθεση ψυχής, που όπως έγραψα τις προάλλες ήταν ριψοκίνδυνη για το κοινό που γνωρίζει ποιά κρύβεται πίσω απο το SD...

Σήμερα έχει γενέθλια το Sweet December και την Παρασκευή έχω εγώ! Είναι απίστευτο το πώς περνάει ο καιρός, οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια. Είναι επίσης απίστευτο πως το μυαλό μπαίνει σε άλλη τροχιά, πως αλλάζει ακόμη και ο τρόπος γραφής.

Τι έγινε από τότε μέχρι σήμερα; Δυο λέξεις : «πάρα πολλά».
Πως είμαι σήμερα;
Είμαι σαφώς καλύτερα.

Τότε μιλούσα για μαστεκτομή, τώρα μιλάω για αποκατάσταση. Τότε παιδευόμουν με τις θεραπείες και τώρα ηρέμησα.

Τότε…τότε δεν ήξερα, τότε φοβόμουν, τώρα ξέρω…Τώρα πηγαίνω στο γυμναστήριο και τρέχω 20km τη βδομάδα, τότε το χέρι μου πονούσε. Ήμουν ένα τρομαγμένο παιδί που η ζωή του τα έφερε ανάποδα και δεν ήξερα από πού να πιαστώ μα ούτε και πώς να συνεχίσω να ζω. Τώρα βλέπω πως η κατάσταση δεν είναι τόσο τραγική γιατί αξιολογείς άλλα πράγματα!

Αν δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο από εδώ που είμαι, στο σπίτι μου και στην οθόνη του υπολογιστή μου, μπορώ τουλάχιστον να σας πω, πως ο χρόνος είναι γιατρός και είμαι η ζωντανή απόδειξη! Πως ναι, τα πράγματα κάποια στιγμή αν δεν διορθώνονται ακριβώς, πηγαίνουν σίγουρα καλύτερα! Μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι όσοι και όσες ταλαιπωρήστε τώρα, θα ζήσετε στο μέλλον καλύτερες στιγμές. Όταν τα μαλλάκια σας θα βγούν, όταν τα πριξήματα θα φύγουν, τα νύχια θα ξαναφυτρώσουν και θα χωρέσετε στα παλιά σας ρουχαλάκια θα δείτε πως όλα περνούν.

Θέλει βέβαια θάρρος. γενναιότητα και τόλμη. Τόλμη προς την ίδια τη ζωή. Αποφασιστικότητα ότι θα νικήσεις!Και αγάπη μα και πίστη στον εαυτό σου! Στη μάχη θα ριχτείς θες δεν θες και θα ελπίζεις σε καλύτερες ημέρες. Ο εχθρός πάντα θα παραφυλά για να σου ρίξει το ηθικό αλλά εσύ, εκεί, πρέπει να πεισμώσεις και να πεις πως θα ριζώσεις εδώ. Θα παλέψεις όσο καλύτερα μπορείς. Ναι, είναι δύσκολα, θα παλέψεις με τον εαυτό σου αλλά και με τους άλλους, θα σπάσουν τα νεύρα σου, θα φτάσεις στα όριά σου, θα πιάσεις πάτο, θα νιώσεις ότι κανείς δεν καταλαβαίνει τι περνάς, η γεύση στο στόμα σου θα είναι πικρή, τα φάρμακα πολλά, οι παρενέργειες αρκετές, το σώμα θα αλλάζει συνεχώς, στο κεφάλι σου θα γυρίζουν αμέτρητες σκέψεις και πολλά "γιατί", θα απογοητευτείς, θα πληγωθείς απ’τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους γιατί θα ζητήσεις και μπορεί να μην πάρεις, θα νιώσεις πως δεν είναι ο Καρκίνος που σε ρίχνει αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι που σε καταρακώνουν, θα θυμώσεις, θα αγαπήσεις όμως και θα νιώσεις εξάρτηση απο κάποιους, θα χάσεις ανθρώπους ενώ θα εδραιώσεις άλλους....και....κάποια στιγμή, εκεί που δεν το περιμένεις, όταν θα έχουν τελειώσει οι θεραπείες, κάποια στιγμή θα νιώσεις ότι αφήνεις τον πάτο και παίρνεις το δρόμο για την επιφάνεια της θάλασσας. Ανεβαίνοντας και ανοίγοντας τα μάτια, αψηφώντας την αλμύρα, θα δεις τις πρώτες ηλιακτίδες. Αυτές είναι που θα σε κάνουν να χτυπήσεις πιο γρήγορα τα πόδια σου, να κουνήσεις και τα χέρια και να βγεις στην επιφάνεια, να κοιτάξεις κατάματα τον ήλιο και να χαρείς ολόκληρο το τοπίο.

Δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω! Στη ζωή μου έχω κατακτήσει πολλες κορυφές, και πριν την αρρώστια, το Sweet December έχει όμως μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, είναι το κρυφό μου καμάρι! Είναι μια απόδειξη πως η νέα γενιά έχει κάτι να πει, πως το ιντερνετ μας φέρνει πιο κοντά και μπορεί να απαλύνει τον πόνο μας. Ήταν μια ιδέα ολότελα δική μου, μια ιδεά που υλοποιήθηκε και άγγιξε πολλές καρδιές, μια ιδέα και ένα όνομα που έδωσε κουράγιο σε πολύ κόσμο και έκανε την Ελλάδα μια γειτονιά και τον κόσμο μια παρέα. Και να θυμάστε πως όσο σας βοήθησα εγώ(απο ότι λέτε), άλλο τόσο με βοηθήσατε και εσείς. Άλλωστε αυτή ήταν η ιδεα: να γράφω, να γράφω, να γράφω για να εξωτερικεύω τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς που με πνίγανε!

Θέλω να ξέρετε ότι ο κάθε ένας απο εσάς που άφησε σχόλιο έχει μια ξεχωριστή θέση σε τούτη την παρέα. Δεν είμαστε οι "καρκινοπαθείς", είμαστε άνθρωποι με οντότητα, άποψη και προσωπικότητα. Είμαστε όλοι μαζί, και ο καθένας ξεχωριστά ,νικητές στη μαχη του καρκίνου. Νικητές που στο πλευρό μας στάθηκαν και άτομα χωρίς κανένα πρόβλημα υγείας, απλά και μόνο γιατί τους άγγιξε το δικό μας! Πολλά "ευχαριστώ" και σε αυτούς! Βοηθάει πάντα η άποψη κάποιου που δεν βρίσκεται στη δίνη του προβλήματος! Όλοι μαζί, γίνατε οι συνοδοιπόροι μου, που πάντα με "ωθείτε" στο να γράφω, να γράφω και να μην τα παρατήσω!

ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΖΕΣΤΕΣ ΑΓΓΑΛΙΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!

έχω καιρο

να γράψω...σύντομα κοντά σας!
φιλιά!

Απόψε βρέχει

τελικά τι μένει, όταν στεγνώσουν οι δρόμοι...;

τι γίνεται όταν στερέψουν τα δάκρυα;

Οι δρόμοι γίνονται πιο καθαροί και οι άνθρωποι πιο δυνατοί θαρρώ!


Που πάνε όλοι οι άνθρωποι που τρέχουν μέσα στη βροχή;
πάνε κάπου να κρυφτούν, να γλιτώσουν από τις στάλες...

Που πάνε οι άνθρωποι όταν τα μάτια σου θολώνουν;
Ρίχνουν το βλέμμα τους αλλού, γιατί δεν μπορούν την υγρασία.
Βρισκουν και εκείνοι με τον καιρό κάπου αλλού,ζεστά να φωλιάσουν.

Καλό ξημέρωμα!

Δε φταίμε εμείς!

Καινούριος Χατζηγιάννης...


αφιερωμένο σε όσες καρδιές ψάχνουν για απαντήσεις...δεν θα τις βρούν ποτέ γιατί η σωστή απάντηση μονίμως κρύβεται...εξάλλου "δε φταίμε εμείς" και ίσως να μην υπάρχει και σωστή απάντηση...who knows?

Μπορούμε λίγο να μελαγχολήσουμε;

Γιατί όχι, άνθρωποι κοινοί θνητοί είμαστε!

«Μα τώρα ξέρω, τα παραμύθια, τα νικά η συνήθεια…η λησμονιά.»


«Βιαστικό πουλί του Νότου» το τραγούδι, αλλά εγώ απλά το λέω «Δεν είσαι εδώ, χίλια σύννεφα κλαίνε»






(ΥΓ Nikoleta μου χρόνια πολλά για σήμερα!Φιλάκια!)

3 Δεκέμβρη συν 1 = 4/12/2009

Πέρασε λοιπόν έτσι επίσημα και η χθεσινή επέτειος. Δεν μπορώ να κρύψω ότι χθες το απόγευμα με έπιασε κάτι, κάτι σαν μοναξιά, κάτι σαν ένας λυγμός που έγινε δάκρυ. Αλλά νομίζω είναι η μοναξιά του κάθε σχοινοβάτη (όπως εμείς). Είναι η μοναξιά μιας επετείου που σημαίνει πολλά για εμάς, αλλά που τελικά δεν θα μάθουμε ποτέ (γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μιλάνε) τι σημαίνει για τους άλλους! Χθες πήγα στη δουλειά, και μπορεί να έγραψα την ημερομηνία 3/12/2009 κάπου 10 φορές. Έπαιξα μια χαρά τον ρόλο μου, κανείς εκεί δεν γνωρίζει για τον αγώνα που έδωσα κάποια χρόνια πριν. Ήθελα να βγω έξω, έστω για μια βόλτα με το αυτοκίνητο αλλά δεν έκατσε. Φυσικά μάλλον δεν έχουν τόση σημασία οι ημερομηνίες, βόλτα πήγα σήμερα, αλλά μερικές φορές το μυαλό κολλάει, και θέλει να βγει εκτός, να κάνει κάτι για να ξεχαστεί, να δει έναν άνθρωπο και να ανακουφιστεί. Πήγα τελικά στο γυμναστήριο χθες και χάρηκα απο μόνη μου τελικά για τον εαυτό μου γιατί πια είμαι σαφώς καλύτερα, και μια χαρά fit.

Anyway, -που λέω που και που-. Σήμερα ήταν μια άλλη μέρα. O καιρός καλός και πήγαμε με τη «Σ» μια βόλτα με το αυτοκίνητο, φάγαμε σπίτι της και πήγαμε στην αγορά ,και μετά για μια μπύρα. Μπορώ να πω πως είμαι ευγνώμων για τα όσα ζω σήμερα και πως καταφέρνω κατά 70% να διώχνω τις άσχημες-πεσιμιστικές σκέψεις.Κάποιες φορές είναι πιο εύκολο από άλλες, το μόνο σίγουρο. Χθες, δεν ξέρω γιατί, αλλά φρόντισα να μιλήσω με όλες τις φίλες μου έστω και απο τηλεφώνου, η κάθε μια, όλο και κάποιο λιθαράκι έβαλε σε όσα πέρασα στο παρελθόν αλλά και πιο πρόσφατα!
Καλό βράδυ!

Επέτειος αλλά δίχως μαστεκτομή...

Πάντα θυμόμουν τη σημερινή μέρα ως μέρα γενεθλίων μιας φίλης, και μέρα γενεθλίων της Τζουλιάν Μουρ. Πλέον όμως η σημερινή μέρα θυμίζει πολλά παραπάνω για μένα. Ένα μεγάλο πανικό προ χειρουργείου, και έναν ακόμη μεγαλύτερο after. Ναι, σαν σήμερα ήταν εκείνη η δεξιά μαστεκτομή που έγινε και η αφορμή γι’αυτό εδώ το blog.
Πέρασα από πάρα πολλές φάσεις από τον Δεκέμβρη του 2007 ως σήμερα, μπορώ όμως μετά από τόσο καιρό να είμαι εδώ και καλά. Καλά σωματικά, με την υγεία μου αλλά και καλά ψυχολογικά, κάτι για το οποίο πάλεψα μάλλον περισσότερο. Το τελευταίο είναι ένα θαύμα, δεν ξέρω πως έγινε…έχω βάσιμες υποψίες πως το απέκτησα ξαναμπαίνοντας στη ζωή γενικά, ξανα ανοίγοντας την πόρτα στους ανθρώπους.
Χθες βγήκαμε με τη «Σ» και παρέα. Ήταν επετειακό το βράδυ για μένα, εμείς τα δυο ανέμελα τότε κορίτσια, χθες πιο ώριμες, η καθεμιά για τους λόγους της… Η ζωή, σε τραβάει γενικώς από το μανίκι. Εμείς που «καήκαμε», και κάποιοι οικείοι μας θα θυμόμαστε τέτοιες μέρες για χρόνια, σύντομα όμως ευχομαι, χωρίς πολύ πόνο! Χθές, μέσα στο ημίφως του μαγαζιού, και υπο τους ήχους της φωνής της τραγουδίστριας μπροστά μου, ένοιωσα ότι θεραπεύτηκα. Ένοιωσα πως καιρό τώρα πατούσα στα πόδια μου, μόνο που δεν το έβλεπα, και ίσως και να το φοβόμουνα γιατί είχα συνηθίσει σε μια άλλη κατάσταση. Όταν όμως παίρνεις την κατάσταση στα χέρια σου και ορίζεις εσύ (όσο μπορείς) την ψυχολογία σου τότε αλλάζει … Οι κύκλοι των θεραπειών κλείσανε, η αποκατάσταση προχωρά, και ίσως πρέπει και εγώ να κλείσω σιγά σιγά τις πολλές παρτίδες με το παρελθόν. Να θυμάμαι, αλλά να μην θλίβομαι…Ότι πέρασε με έκανε πιο δυνατή. Θυμώνω βέβαια αρκετές φορές γιατί όλη αυτή η περιπέτεια ήταν ψυχοφθόρα, θυμώνω γιατί με ανάγκασε να ωριμάσω πριν την ώρα μου! Αλλά δεν μπορώ να αλλάξω τιποτα από όλα αυτά. Τίποτα μα τίποτα. Τέτοια μέρα και ώρα το 2007 η κατάσταση ήταν «τελειωμένη» και το «πόρισμα» είχε βγει και εγώ; Εγώ έπρεπε να βρω τον τρόπο να συνεχίσω.
Σήμερα μπορεί η δεξιά μου πλευρά να έχει φουσκώσει αλλά γιατί νοιώθω ένα κενό; Γιατί νοιώθω φλατ;

Σας αφήνω ένα περσινό ουράνιο τόξο! Μακάρι να γεμίσει τις καρδιές σας με ελπίδα και αισιοδοξία!

Χθές, σήμερα, αύριο!

Δεν ξέρω αν μεγαλώνω, δεν ξέρω αν επηρεάζομαι από το περιβάλλον μου, αλλα τελικά οδεύω προς το να γίνομαι όλο και λιγότερο συναισθηματική! ίσως και να μη με συμφέρει…οι πολλές αναμνήσεις τελικά που οδηγούν; Όλοι τριγύρω περνάνε διάφορες φάσεις, γιατί εμείς να κολλήσουμε στην αρρώστια; Ο χειρούργος μου, μου είπε πως καλό είναι εγώ και οι όμοιές μου να φύγουμε από τη μιζέρια και τον «σεβντά» (όπως χαρακτηριστικά είπε). Και ξέρω, πολλές από εσάς θα πείτε, «ναι εύκολο είναι να το λέει αυτός, αλλά γίνεται;». νομίζω πως η συμβουλή του ήταν χρυσή. Μα δεν βγαίνει και κάτι από τη μιζέρια…το μόνο σίγουρο. Η αισιοδοξία από την άλλη ίσως μας χαρίσει μια άλλη ποιότητα ζωής. Γιατί όχι λοιπόν, όσα χρόνια μας αναλογούν ας τα δούμε με χαρά και με πολλά πολλά χρώματα. Αν τελικά δεν πιστέψουμε εμείς στον εαυτό μας, ποιος θα πιστέψει;;;;

Φέτος η αποψινή περίοδος με βρίσκει σαφώς καλύτερα ψυχολογικά. Ξέρετε, δεν με χωρίζουν παρα μόνο 2 χρόνια από εκείνο το χειρουργείο της μαστεκτομής, ωστόσο νομίζω πως έχω καταφέρει να ξεπεράσω πολλά. Ναι, ήμουν χαμένη πέρσι τέτοιο καιρό, τα νεύρα ήταν πάρα πολλά, η απογοήτευσή μου με τη «Ν» μεγάλη, η απόσταση με τη «Σ» πολλά χλμ. Η δουλειά, το νέο ξεκίνημα, η άλλη-νέα πόλη, οι καινούριες ισορροπίες με τους γονείς, η προοπτική της αποκατάστασης και της καινούριας μαστεκτομής, αυτά και άλλα πολλά με πνίγανε. Είχα φτάσει στο σημείο που δεν ήξερα πώς να προχωρήσω τη ζωή μου! Έβλεπα παντού αδιέξοδα, το ένα μετά το άλλο να με πλησιάζουν απειλητικά. Ο χρόνος όμως είναι γιατρός, ιδίως όταν μετρά υπέρ μας και όταν τα σημάδια της αρρώστιας ένα-ένα σβήνουν. Όχι, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Πάντα θα θυμάμαι ότι σαν σήμερα, το 2007 ήταν το τελευταίο βράδυ που έπεσα να κοιμηθώ με τη «Σ» και είχα μια άλλη μορφή. Το επόμενο βράδυ έλειπε ο δεξιός μαστός μου και από τότε δεν θα είχα ποτέ το σώμα στο οποίο είχα ζήσει 27 χρόνια. Αλλά, μετά από τις τόσες μπόρες σήμερα, υγιής και εδώ, έχω να σας πω ότι το σώμα δεν είναι αυτό που μετρά, σημασία έχει η ψυχή.

Το σώμα αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, η ψυχή όμως είναι αυτή που κάνει τη διαφορά, και για όλες εμάς, το λέει η ψυχούλα μας. Και θα το λέει και θα το φωνάζει δυνατά και θα φαίνεται και στα μάτια μας, ότι ναι, ναι, ναι θα είμαστε εδώ για πολύ ακόμα!

σας φιλώ όλους!

καλώς και τον Δεκέμβρη!

Καλό μας μήνα!!! Εδώ δεν έχετε παράπονο, δεν χάνουμε καμία μα καμία ευκαιρία για ευχές!!!

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ! Γλυκός; Πικρός; Ευχάριστος; Δυσάρεστος; Κρύος ή Ζεστός, η μοίρα τα έφερε έτσι στη ζωή μου που ο μήνας αυτός, και μήνας γενεθλίων μου είναι, και μήνας αρκετών «επετείων» και αναμνήσεων αλλά και μέρος του ονόματος αυτού του blog.
Το όνομα Sweet December, «έπαιξε» με την όλη περιπέτεια της υγείας μου ---ιδίως αυτό το Sweet--- και προσπάθησε (και μάλλον τα κατάφερε) να εξευμενίσει τον «κακό» εκείνο Δεκέμβρη….Αλλά όπως είπε και η «Σ» προχθές αναφερόμενη σε κάτι προσκλητήρια γάμου «δεν υπάρχει παρθενογέννηση» και έτσι δεν είναι κακό να πούμε ότι το Sweet December, μου ρθε σαν όνομα από το «Sweet November» καθότι είμαι κλασική σινεφίλ…(Κιάνου Ριβς και Σαρλίζ Θερόν, η τελευταία είναι άρρωστη…)!
Στην αρχή δεν το ήξερε κανείς φίλος-συγγενής ή γνωστός, είχα παρέα μόνο όσους με έβρισκαν τυχαία…και δεν ήταν και λίγοι. Κάποια στιγμή όμως (δε θυμάμαι μετά από πόσους μήνες) άρχισα να το δίνω και σε γνωστούς και φίλους, και πλέον και η μάνα μου ξέρει ότι είμαι η Sweet December, δε διαβάζει όμως (ελπίζω). Βέβαια, το να σε διαβάζουν άτομα που σε ξέρουν ενέχει πάντα κινδύνους…κάτι μπορεί να περιγράψεις, κάτι να εκφράσεις, άλλο να εννοείς και να παρερμηνευτούν πολλά γιατί πάνω από όλα, στο Sweet December ότι γράφεται, δυστυχώς, πηγάζει κατά πολύ από την ψυχολογία του «συγγραφέα» τη συγκεκριμένη στιγμή και αυτό μπορεί να είναι πολύ puzzling για τα άτομα που εμπλέκονται στα διάφορα ποστς πολλές φορές. Και φυσικά η ψυχολογία κάνει κύκλους, και το τι θα γράψω μια νύχτα μόνη μου στην ησυχία του σπιτιού είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που θα αισθάνομαι και θα γράψω το επόμενο πρωί…!

Κάπως έτσι, πότε με γλύκα, πότε με πίκρα αλλά πάντα με βαθειά αγάπη προς όλα τα άτομα που με στήριξαν και είναι ακόμη εδώ δίπλα μου και θέλουν να λέγονται φίλοι μου, ή συγγενείς από καρδιάς, φτάσαμε ως εδώ. Και αν κάτι βγήκε τελικά από αυτό το ταξίδι και την ταλαιπωρία της αρρώστιας, είναι σίγουρα μια-δυο σχέσεις που δυνάμωσαν από τις πολλές φουρτούνες και τις θεωρώ πλέον σχέσεις ζωής (τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ και ελπίζω να είναι το ίδιο και για την απέναντι πλευρά), πολλές γνωριμίες από αυτήν εδώ την οθόνη με όλους εσάς, σχέσεις φιλίας με ορισμένους από το ιατρικό μου team, και ναι, αυτό εδώ το blog. Μια «σελιδούλα» που ξεκίνησε δειλά δειλά και που κάπως, κάπου μίλησε στις καρδιές σας!

Πρώτη Δεκέμβρη σήμερα! Στις 3/12/2009 έχω την «επέτειο» της μαστεκτομής μου. Αν σκεφτώ από τότε μέχρι σήμερα τι έχω κάνει, τι έχω δει, που έχω πάει, τι έχω αποκτήσει, να είστε βέβαιοι πως η λίστα θα είναι μεγάλη. Έτσι είναι η ζωή, εκεί που νομίζεις πως δεν έχεις κάνει τίποτα, όταν τα βάζεις κάτω και τα μετράς, βγαίνουν ένα σωρό πράγματα που δεν αργούν να σε κάνουν να αισθανθείς γεμάτος και περήφανος για τον εαυτό σου! Γιατί τα περισσότερα πράγματα κάθε μέρα τα θεωρούμε δεδομένα…και βαρετά…και κουραστικά, όταν όμως συγκρίνουμε τη ζωή με τον θάνατο, θα δούμε πως ο θάνατος, σαν μια κατάσταση πολύ τελειωτική είναι η παύση και είναι το τίποτα. Αντίθετα με τη ζωή, μπορεί να μην πάμε όλοι στο «πολύ» αντί για το «τίποτα», αλλά πάμε στο «κάτι», και αυτό το κάτι αξίζει. Όταν σκέφτομαι καμιά φορά πως η ζωή μου θα μπορούσε να είχε σταματήσει το 2007, και να ήμουν για πολλούς ανθρώπους μια ανάμνηση ή μια φωτογραφία σε κάποιο δωμάτιο, τότε παίρνω μια βαθειά ανάσα και κοιτάζοντας τον ουρανό λέω στον εαυτό μου πως θα έχανα πολλά. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά μάλλον είναι αυτό που λένε «η ζωή είναι ωραία»….!

ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ!

το οτι πηγα χθες με λιακάδα μια εκδρομούλα αποδείχθηκε μια πάρα πολύ σωστή κίνηση γιατί...

απο τη μια πέρασα καλά και άλλαξα παραστάσεις, απο την άλλη ο καιρός σήμερα χάλασε, λες και αποφάσισε να θυμίσει χειμώνα και Δεκέμβρη. Ίσα που πρόλαβα λοιπόν!

Καλή εβδομάδα! Το Σ/Κ μου ήταν ωραίο, και ελπίζω το ίδιο και για το δικό σας!

Φιλάκια!

Πέμπτη και σήμερα!

Τώρα τελευταία κάποιοι /ες απο εσάς έχετε χαθεί, το μόνο που ελπίζω είναι να είστε καλά!

Τα νέα μου δεν είναι φοβερά...

Χθες πήγα σε ενα πολιτικό γάμο (για πρώτη φορά). 'Ηταν ωραία γιατί τόσο το ζευγάρι όσο οι συγγενείς τους, μου είναι αγαπημένα πρόσωπα. Φάγαμε μετά τη σύντομη "τελετή" και γύρισα σπίτι. Δεν ξέρω γιατί, όμως καθώς οδηγούσα, κάτι μέσα μου "πόνεσε". Πέρασαν διάφορα απο το μυαλό μου, και κατέληξα στο αυτοκίνητό μου, μέσα στο γκαράζ κάτω απο το σπίτι μου, να κλαίω όπως δεν έχω ξανακλάψει ποτέ...με απίστευτους λυγμούς. Όχι, δεν έφταιγε ο γάμος, ούτε το πως πέρασα τη μέρα μου, μια χαρά ήταν. Έφταιγε η πίεση που δέχομαι κατά καιρούς απο διαφορα. Είναι ένα καλό ξέσπασμα το κλάμα όμως, εγώ όταν αρρώστησα, αλλά και στις θεραπείες, δεν έκλαψα...ίσως αυτό το κομμάτι να καλύπτω τώρα :-P αλλά δεν θέλω να μου γίνει και συνήθεια!

καλημέρα!

Χρόνια Πολλά!

Το blog αυτό έχει πολλές Κατερίνες αναγνώστριες μα πάνω απο όλα Φϊλες!

Κορίτσια μου σας εύχομαι τα καλύτερα! Πολλές, μα πάρα πολλές γιορτές ακόμη με υγεία!

και οι μέρες περνούν!

πέρασε το Σ/Κ. Την Κυριακή πήγα μια βόλτα στο βουνό. Έχει ζέστη αν και είναι Νοέμβρης αλλά όπως έλεγα με μια παρέα...θα την πληρώσουμε κάποια στιγμή αυτή την "αφύσικη" ζέστη...Αλλά ποιός ξέρει; Μπορεί οι φυσικές καταστροφές να αργίσουν να ρθουν οπότε ας απολάυσουμε τον καλό καιρό του Νοέμβρη ;-)

Η Δευτέρα χθες κύλησε ως συνήθως...Α....!!!!Ξεκίνησα γυμναστήριο! Θέλω να είμαι λίγο fit πριν το επόμενο χειρουργείο. Νομίζω θα με βοηθήσει να αναρρώσω πιο γρήγορα...Έτσι μου καρφώθηκε η ιδέα. Κάνω διάδρομο (τρέχω κιόλας), κοιλιακούς, και γυμνάζω τα πόδια. Είναι σίγουρα καλή εκτόνωση...

Αυτά λοιπόν, έκανα και το εμβόλιο του πνευμονιόκοκου και ελπίζω γενικά να μην ξανα ταλαιπωρηθώ με κρυολογήματα!

Φιλιά, σας χαρίζω μια φωτό απο τη βόλτα της Κυριακής! Τετάρτη αύριο και η εβδομάδα φτάνει στη μέση της ;-) Νομίζω δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να κανονίσω καμια μινι-εκδρομή το Σ/Κ αν βρεθεί παρέα...!

Καλησπέρα!

Σαν σήμερα δυο χρόνια πριν ξεκίνησε μια ιστορία, η δική μου. Είχε δράκους, μάχες, καλούς και κακούς, απογοητεύσεις, χαμόγελα, δάκρυα, χαρά, ικανοποίηση, ήττα, νίκη και τόσα άλλα συναισθήματα και λέξεις που θα πάρουν πολλές παραγράφους. Ήταν Νοέμβρης, σαν σήμερα της Παναγίας ( ήταν τότε Τετάρτη ) γύρισα από τη σάουνα στο σπίτι αργά και καθώς συζητούσα με τη μάνα μου, της λέω, «για πιάσε εδώ, πιάνω κάτι». Η μάνα μου όχι απλώς τρόμαξε…δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ. Κάτι μέσα της, της είπε «τώρα μπαίνουμε σε μπελάδες». Εγώ πάλι παρέμενα στον κόσμο μου, βλέποντας τον ένα γιατρό μετά τον άλλο, πότε παρέα και με τους δυο γονείς, πότε παρέα με τη μάνα μου. Ταρακουνήθηκα για πρώτη φορά όταν ένας γιατρός μου είπε κάθετα «ο μαστός θα αφαιρεθεί». Εκεί ήταν που ένα δάκρυ κύλησε αλλά μπροστά στη μάνα μου, δεν ήθελα να δείξω κάτι παραπάνω. Όμως μετά, όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο, σε όλη τη διαδρομή οδηγούσα και έσταζαν τα μάτια μου. Κάτι που μου συνέβη πρώτη φορά, στα αφτιά μου ηχούσε η φράση του γιατρού «και να εύχεσαι αυτό, να μην έχει εξαπλωθεί στο σώμα σου». Ποιο «αυτό»;;; Ως τότε ούτε περνούσε από το μυαλό μου η λέξη καρκίνος. Μετά από εκείνο τον γιατρό, πήρα τον δρόμο για την Αθήνα και δεν έχω ξαναλυπηθεί τους γονείς μου περισσότερο τη μέρα που είδαμε τον χειρούργο μου. Από κει και έπειτα, η ιστορία μου (συνοπτικά) περιέχει : δεξιά μαστεκτομή, χημειοθεραπείες οκτώ, ακτινοθεραπείες 24, ορμονοθεραπεία, 18 Herceptin, αποκατάσταση. Είδα το σώμα μου να αλλάζει αμέτρητες φορές, μια με την εγχείρηση, μια με τις παρενέργειες των χμθ. Πρήστηκα, ευτυχώς όταν ξεκίνησα ήμουν μόλις 54 κιλά οπότε τα εφτά κιλά της «αρρώστιας» δεν φανήκανε υπερβολικά πάνω μου. Ωστόσο ναι, το σώμα μου πρήστηκε μετά τις χμθ σε σημείο που δεν μου κάνανε τα ρούχα και καταλάβαινα ότι δεν είναι τα κιλά αλλά το πρήξιμο. Μπήκαν καινούριες λέξεις στο λεξιλόγιό μου, ιατρικές ορολογίες, ιατρικές εξετάσεις. βρήκαμε καινούριο θέμα να ασχολούμαστε οικογενειακώς αλλά και με τις φίλες μου η συζήτηση γύριζε εκεί γύρω αρκετά.

Με τα κορίτσια μεγαλώσαμε, αν όχι σε μια νύχτα, σίγουρα μέσα σε 7 μήνες. Οι φίλες μου έγιναν μάρτυρες όλης της διαδικασίας και του πανικού που έζησα. Το σοκ διαδέχτηκε την αλήθεια και τη συνειδητοποίηση πως πάσχω από καρκίνο του μαστού. Δύσκολο να το καταλάβω πρώτα εγώ, σε τόσο μικρή ηλικία –μόλις 27- αλλά και όσοι το άκουγαν. Έχω αναφέρει πολλές φορές τα δυο αρχικά «Σ» και «Ν». Αυτές ήταν τότε οι φίλες μου και περνούσαμε άπειρες ώρες μαζί, ιδίως με τη «Σ». Η «Ν», το έχω ξανα αναφέρει εδώ, έκοψε επαφή μαζί μου, τον Αύγουστο του 2008, μετά τις ακτινοθεραπείες. Σίγουρα η ζωή την πήγε αλλού, σε άλλη πόλη και με έναν αρραβωνιαστικό αλλά αυτό δεν μου είναι δικαιολογία. Οι άνθρωποι όμως που δεν ανοίγουν τελικώς την καρδιά τους, να πούνε τι δεν μπορούν, τι τους ενόχλησε κτλπ σε βάθος χρόνου βγαίνουν οι χαμένοι, εξαφανίζονται και δημιουργούν ένα κενό, το οποίο ο άλλος δεν το καταλαβαίνει. Στενοχωρήθηκα πολύ τότε με τη «Ν», μου ήταν τραγική η «αποχώρησή» της από τη ζωή μου, σε μια περίοδο που είχα ανάγκη έστω τα τηλέφωνα…και που η «Σ» είχε φτάσει στην άκρη της Ελλάδας, σε νησί, για δουλειά. Το κατάλαβε άραγε ποτέ η «Ν»; Ποτέ δεν θα μάθω, όμως όταν οι φίλοι σε πληγώνουν, δυσκολεύεσαι πολύ να τους ξαναβάλεις στη ζωή σου, γιατί μάλλον θυμάσαι τη γεύση της «εγκατάλειψης» και κάτι από το μυαλό, και κάτι από το σώμα ακόμη, απωθεί το συγκεκριμένο πρόσωπο. Σήμερα, μου τηλεφωνεί στην γιορτή μου, στα γενέθλιά μου, Χριστούγεννα και Πάσχα, και στα μεγάλα κέφια, όταν είναι στην πόλη μου…Το γυαλί όμως δεν ξανακολλά, όσο και αν αποδέχομαι καμιά φορά την πρότασή της για καφέ και βρισκόμαστε τετ α τετ, το άλλοτε γνώριμο πρόσωπό της φαντάζει τόσο ξένο...
Σκεπτόμενη όλη την παραπάνω πορεία δεν θα κλείσω πεσιμιστικά. Θα κλείσω γράφοντας πως σίγουρα, μια περιπέτεια υγείας έχει πολλά περισσότερα από τις κλινικές και τα διαδικαστικά. Έχει μια μικρή ή μεγάλη μάχη με τον εαυτό σου, με τους ανθρώπους που σε πλαισιώνουν, έχει υποσυνείδητες εσωτερικές αλλαγές, έχει ουσιαστικές αποχωρήσεις και απώλειες και αναπόφευκτα η ψυχολογία του ασθενούς εξαρτάται από όλα αυτά.
Αν αφήσω το «χθες» και έρθω στο σήμερα, θα σας πω ότι από εκείνη την νύχτα του Νοέμβρη του 2007 (που η μάνα μου λέει "Η Παναγία σε φώτισε και μου το έδειξες" ) μπορεί να πέρασα δια πυρός και σιδήρου αλλά… περα από το ότι έζησα και πήρα την υγεία μου πίσω και μπορώ και μοιράζομαι την εμπειρία μου με όλους εσάς…τώρα πια, ξέρω! Ξέρω με τι έχω να κάνω και το πολεμώ. Έχετε σκεφτεί πόσο τραγική είναι η άγνοια; Να μην ξέρεις τι έχεις; Τυχερή λοιπόν μέσα στην όλη ατυχία μου, γιατί και το διέγνωσα και δεν ήταν πολύ αργά (παρόλο που το έπιανα μήνες)…τυχερή νοιώθω σήμερα, που είμαι στη ζωή, και ας είναι και μέσα από τόση ταλαιπωρία! Και θα βγώ απόψε και θα γιορτάσω την τύχη μου με όσους έχουν μείνει στο πλευρό μου!
φιλιά!

What I'm gonna live for, what I'm gonna die for!

http://www.youtube.com/watch?v=OaxUHbxQzTM


I'm leaving tonight
Going somewhere deep inside my mind
I close my eyes slowly
Float away slowly
But I know I'll be alright

It's calling stronger to me
And I know someone is out there
Lead the way
Lead the way
Show me the answers I need to know

What I'm gonna live for
What I'm gonna die for
Who you gonna fight for
I can't answer that

What I'm gonna live for
What I'm gonna die for
Who you gonna fight for
I can't answer that


All my love, it is
It is all my love
All my life, it is
I know it is the life to live lately
From above, I hear
I hear the sound of them singing
I feel loved, I'm alive
I know I'm getting closer

What I'm gonna live for
What I'm gonna die for
Who you gonna fight for
I can't answer that

What I'm gonna live for
What I'm gonna die for
Who you gonna fight for
I can't answer that


My life has had its share of troubles
And now I found a place to go
I said goodbye to all my troubles
'cause now I've found my place to go

Καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα!

Είμαι περίεργα από χθες! Ω ναι, έχω πολλές μεταπτώσεις, δεν ανησυχώ απλά δεν ξέρω τι θέλω και τι είναι αυτό που κάνει τη διάθεσή μου να κάνει κύκλους. Και σιγά μη μάθω ποτέ τι με κάνει κατά καιρούς φοβερά κυκλοθυμική (έχω κανα-δυο πράγματα κατά νου…). Πιστεύω είναι κάπως ζόρικα τα πράγματα λόγω του ότι κουράστηκα στην Αθήνα πολύ αλλά και επειδή ήμουν ήδη κουρασμένη και πριν το ταξίδι με τις εξετάσεις. Είχα και ένα αδιευκρίνιστο αποτέλεσμα το οποίο περίμενα τρεις μέρες να διευκρινιστεί (είχα πέσει σε Σ/Κ) οπότε μάλλον βγήκε όλη αυτή η ένταση! Είμαι σαν να λέμε στη φάση «μια γελάω και μια κλαίω». Τελικά το κλάμα βοηθάει στο να φεύγει η ένταση….αλλά από την άλλη γιατί να μιζεριάζω; Είμαι καλά, όλα έδειξαν καθαρά και προχωράμε! Αυτό πρέπει να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου καθημερινά, και να είμαι καλά.
Ξέρετε τι μου έχει κοστίσει; Η πολλή σκέψη, δίχως αμφιβολία. Το είχα από πριν, ε, και τώρα έχει ενταθεί. Τελικά, δεν είναι και τόσο χρήσιμο να είναι κανείς σκεπτόμενο νιάτο τη σημερινή εποχή! Νομίζω έχεις περισσότερους μπελάδες έτσι παρά «καλά», αλλά το ξέρετε το τραγούδι που λέει «Μυαλό δε θα βάλει αυτό το κεφάλι;» αυτός ο στίχος έχει νόημα. Γιατί τελικά, πόσοι από εμάς αλλάζουν στον πυρήνα τους; Ελάχιστοι θα έλεγα εγώ, παρόλες τις δοκιμασίες της άτιμης ζωής!

Μια εικόνα από το μέλλον, ένας άγγελος που συνάντησα σε ένα εμπορικό στην Αθήνα. Τα Χριστούγεννα είναι πολύ κοντά!

Γύρισα χθες

Το βράδυ αργά. Περιττό να σας πω τι κούραση είχα…δεν περιγράφεται. Σχεδόν σε όλο το ταξίδι κοιμόμουν. Χθες είδα τον χειρούργο μου και αυτός με τη σειρά του είδε τις εξετάσεις μου και είπε πως είναι καλές. Αξονική πνευμόνων και εγκεφάλου έκανα στην Αθήνα και έδειξαν οκ. Χαπάκια για ασβέστιο θα παίρνω αρκετούς μήνες αλλά αυτό δεν είναι φυσικά τίποτα! Αυτή τη φορά περάσαμε ωραία με τον γιατρό. Έχει πλάκα αυτή η τελευταία φράση αλλά ο χειρούργος μου με εξέπληξε χθες αποκαλύπτοντάς μου πως διαβάζει το blog μου και μάλιστα μου έδωσε πολλά εύγε! Έτσι αποκαλύφτηκε η ανθρώπινη πλευρά ενός ατόμου που μπαινοβγαίνει καθημερινά στα χειρουργεία και κρατά νυστέρι...και ήταν ωραία αίσθηση. το διαφορετικό πρίσμα με το οποίο τον είδα! Παρόλο που δεν έχει χρόνο παρακολουθεί με ενδιαφέρον το Sweet December, κατι που ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μου για έναν τόσο πολυάσχολο άνθρωπο.

Οι εξετάσεις είπαμε πως ήταν καλές και πραγματικά δεν το πιστεύω πως πέρασε ένα ακόμη check up! Κουράστηκα φέτος με τις εξετάσεις! Σε αρκετές πήγα μόνη, κάτι που είχε και υπερ και κατά. Νοιώθω πως ανέβηκα το βουνό και τώρα το κατεβαίνω…Αργά και σταθερά. Μου βγαίνει η ένταση των ημερών...
Είμαι φυσικά χαρούμενη που πέρασαν όλα και μάλιστα με «επιτυχία». Φεύγοντας από την κλινική χθες, κοιτούσα τον ήλιο κατάματα. Δεν έκαιγε, είναι ο ήλιος του Νοέμβρη, και ήταν και απόγευμα. Κάτι μέσα μου γέμισε με μια τεράστια αισιοδοξία. Αλήθεια, τι είναι αυτό που γεμίζει μέσα μας είτε με χαρά είτε με λύπη; Είμαστε σίγουρα οι πιο πολύπλοκες μηχανές! Καθώς πλησιάζει η «επέτειος», σκέφτηκα ότι από τότε μέχρι σήμερα κέρδισα δυο χρόνια ζωής, σκέφτηκα ότι ευτυχώς που υπάρχουν και οι χειρούργοι, και οι γιατροί και μπορούμε και γλιτώνουμε από διάφορα… ήταν η πρώτη φορά που είδα την άλλη όψη. Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως έτσι και αλλιώς δεν θα μπορούσα να γλιτώσω το να αρρωστήσω (ήταν να γίνει) αλλά τουλάχιστον έτυχα καλής ιατρικής περίθαλψης και μπορώ πια να στέκομαι στα πόδια μου και σιγα σιγά να αφήνω πίσω μου εκείνο τον «μαύρο» Νοέμβρη. Δεν ξέρω κατά πόσο είμαι ο ίδιος άνθρωπος ή διαφορετικός αλλά και μόνο που βλέπω τους γύρω μου να έχουν αλλάξει τόσο πολύ και χωρίς αρρώστια στην καμπούρα τους, λέω πως και εγώ θα έχω αλλάξει (δεν μπορεί).
Πήρα το δρόμο του γυρισμού χωρίς να νοιώθω πως με περιμένει πίσω κάποιος. Είναι ένα πολύ περίεργο συναίσθημα, αν το έχετε νοιώσει θα συμφωνήσετε μαζί μου. Τελικά ποιος περιμένει ποιόν σε αυτό το ατελείωτο παιχνίδι αλλαγής «σημαντικών άλλων»; Ποιός αγαπάει και κυρίως με τι τρόπο; Ποιος είναι ο νόμος της ζυγαριάς στον κόσμο των συναισθημάτων; Κερδίζει άραγε ο πιο «βαρύς»; Μήπως είμαστε όλοι μόνοι στο τώρα, στο μέλλον, στο «ναι» και στο «όχι»; Και όσοι νικήσαμε ακόμη και την μοναξιά τι είμαστε; Σκέφτηκα πως πριν δυο χρόνια, δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω σπίτι μου και πιο πολύ στις φίλες μου! Να βρεθούμε, να γελάσουμε, να τριγυρίσουμε και να ξεχάσουμε κάθε αρρώστια, κλινική και κακό! Ίσως αυτή την αποφόρτιση να την έχασα πια. Τι έχει αλλάξει δυο χρόνια μετά; Ποιος κίνησε τα νήματα και έστρεψε τα χαρτιά; Τελικά κατάφεραν κάποιοι άνθρωποι να μου αλλάξουν τις προσδοκίες και να μειώσουν τον ενθουσιασμό μου; Μπορεί, αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά, γιατί η ζωή κάνει συχνά πισωγυρίσματα! Προσαρμόζομαι όμως αν και καθυστερημένα στις διάφορες αλλαγές.

Είμαι καλύτερα!

Αυτές τις μέρες δεν σας έγραφα γιατί ήμουν ξάπλα. Ευτυχώς είμαι πια καλύτερα και έτοιμη για το δρόμο προς την πρωτεύουσα!

Σήμερα το μεσημέρι φεύγω για Αθήνα και θα γυρίσω την Τρίτη αφού με δει ο χειρούργος μου με το πακέτο των εξετάσεων και περιμένω και μια "διευκρίνιση"...αυτό το τελευταίο έχει μια μικρή δόση αγχους αλλά απο την άλλη μέχρι τώρα γίναμε άλλο τόσο σκληρές και γεμίσαμε υπομονή, και αντοχή που αν μας λέγανε πως κάποτε θα αποκτούσαμε, θα γελούσαμε πολύ!

Να είστε καλά εκεί έξω! Πολλά φιλιά! Προσοχή στις ιωσούλες!

Γυναικολογικός έλεγχος

ευτυχώς όλα ok! Σήμερα όμως κουράστηκα! Έχω βαρεθεί!

Με βρήκε και η ίωση και είμαι στα όριά μου! Προχθές σκεφτόμουν αν από τόσο μικρή ηλικία μπαινοβγαίνω στις κλινικές πως θα νοιώθω σε 10 χρόνια από τώρα; ΒΑΡΕΘΗΚΑ αλλά δεν μπορώ να ξεφύγω και από το τριπάκι! Ευτυχώς είμαι καλύτερα, ο πυρετός έπεσε! Ελπίζω όταν περάσουν και οι εξετάσεις να ανέβει και η ψυχολογία. Που σίγουρα αυτό θα γίνει. Φέτος πια, μου φάνηκαν ατέλειωτες οι εξετάσεις! Αρα είναι θέμα ψυχολογίας, ότι και να λέμε ;-)

Όσο για σένα πριγκιπέσσα, αν διαβάζεις, μην το μεταφράζεις σε "γκρίνια" το ότι σε περίμενα και ήθελα να σε δω σήμερα...(είχα ετοιμάσει και πεσκέσια...). Σέβομαι τον χρόνο σου αν και δεν στο δείχνω συχνά, πειράζει που σε θέλω για παρέα;;; Φιλάκια!

Σαββατοκύριακο με πυρετό...!

Ω ναι, Παρασκευή βράδυ με έπιασε κάτι και άρχισα να τρέμω παρόλο που ήμουν κάτω από το πάπλωμα. Κρίμα γιατί μέχρι να χαρώ για τα αποτελέσματα των εξετάσεων με περίλαβε ο πυρετός! Την Παρασκευή είχα «δέκατα», το Σάββατο ένοιωσα κάπως καλύτερα και πήγα για καφέ…πέρασα το απόγευμα ξάπλα και το βράδυ βγήκα για ένα ποτό (χυμός ήταν) για 1,5 ώρα. Δεν ξέρω αν όλα αυτά με έσπρωξαν στο να κρεβατωθώ για τα καλά την Κυριακή…αλλά νομίζω πως ότι και να έκανα (μέσα ή έξω) την είχα ήδη αρπάξει. Γι αυτό και άργησα να σας γράψω…Πέρασα την Κυριακή με υψηλό πυρετό (38-39) που πήγαινε και ερχόταν…έκανα ότι γιατροσόφι μπορείται να φανταστείτε σε συνδιασμό με ντεπόν και παναντόλ. Χθες το βράδυ είχα πάλι πυρετό και το ίδιο και το πρωί σήμερα, δεν πήγα στη δουλειά, πήρα παναντόλ και έπεσε ο πυρετός και πήγα στον γιατρό. Ο γιατρός δεν είναι σίγουρος για το τι έχω και είπε θα το παρακολουθήσουμε. Δεν θα πάω στη δουλειά ως την Παρασκευή και γενικότερα θα προσέχω. Πάντως πυρετό δεν ξανα ανέβασα, ούτε φτερνίζομαι πια μα και ούτε τρέχει η μύτη μου οπότε πιστεύω πως είμαι καλύτερα! Αυτά, πάω να ξαπλώσω!

Check part II

Και μετά τις εξετάσεις αίματος και ούρων πάμε για τις εξετάσεις «οστικής πυκνότητας» και τον «υπέρηχο ύπατος».
Τρέχοντας, μετά τη δουλειά και νηστική από τις 8 το πρωί ως τις 5. Αλλά τελικά όλα τα μπορεί ο άνθρωπος…
Βρέθηκα στο κέντρο για τις εξετάσεις και ευτυχώς πρώτα έγινε ο υπέρηχος γιατί κάπου είχα σκάσει με τα πολλά νερά. Αλλά από τη ρεσεψιόν μου είπαν ότι τα νερά ήταν άχρηστα γιατί για το ήπαρ δε χρειάζεται να έχεις πιει νερό, εξετάζεσαι δίχως. εγώ βέβαια ως εκείνη την ώρα, νόμιζα, με βάση τα περσινά δεδομένα ότι θα έχω και υπέρηχο κάτω κοιλίας , αλλά το παραπεμπτικό μου ήταν μόνο για ύπαρ. Εμένα όμως το ένστικτό μου κάτι μου έλεγε και έτσι, αν και με παρότρυναν από την ρεσεψιόν (επί λέξη) να πάω στην τουαλέτα και να αδειάσω, εγώ αντιστάθηκα γιατί σκέφτηκα ότι μπορεί κάλλιστα αυτός που θα εξετάσει το συκωτάκι μου να δει και τα γυναικολογικά μου αν έχει κέφια. Και, έπεσα μέσα. Όταν λοιπόν άρχισε να βάζει το τζελ χαμηλά στην κοιλιά(απο μόνος του,χωρίς να του πω κάτι), αναρωτήθηκα φωναχτά «μα που είναι το συκώτι;;» και αυτός είπε «έξυπνο κορίτσι είσαι, θα σου ελέγξω δωρεάν και την κάτω κοιλία». Τελικά είμαι τυχερή αρκετές φορές αλλά και έξυπνη που δεν «άδειασα» (χιχι).

ΟΛΑ ΚΑΘΑΡΑ ΛΟΙΠΟΝ!!!!!!!!!!!! ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΚΑΤΩ!

Τη στιγμή που έβλεπε το συκώτι μου σκέφτηκα, και αν δει κάτι, τι κάνουμε;;; νομίζω οι περισσότερες σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο, άλλες πριν και άλλες κατά τη διάρκεια. Όσο για την οστική πυκνότητα, εξακολουθώ να εμφανίζω οστεοπενία αλλά κάπως πιο βελτιωμένη από την προηγούμενη φορά!

Πήρα τα αποτελέσματά μου ανακουφισμένη αλλά και χαρούμενη, με περίμενε η φίλη μου η «Β» για να μοιραστεί την καλή μου διάθεση και τα καλά νέα. Γιατί όσο και αν μέσα σου τα περιμένεις τα καλά νέα, θες πάντα να τα μοιράζεσαι και περιμένεις το ενδιαφέρον των γύρω σου. Περπατήσαμε σε πολυσύχναστους δρόμους μιλώντας για διάφορα και πήγαμε για φαγητό, πεινούσα φοβεράα!Ο καιρός ήταν πολύ καλός και καθίσαμε έξω. Έστω και υποσυνείδητα είχα μια ανακούφιση και αυτό πιστεύω φαινόταν στο πρόσωπό μου.Για τη «Β» είμαι το πιο δυνατό άτομο που έχει γνωρίσει ποτέ στη ζωή της, και μου λέει πως το να «πέφτω» δεν μου πάει. Εγώ γελάω όταν ακούω όλα αυτά γιατί δεν πιστεύω πως έχω κάνει κάτι που δεν έκαναν άλλες γυναίκες που πέρασαν τα ίδια. Γύρισα στο σπίτι κατά τις 10 το βράδυ. Πάει και αυτό είπα και έβαλα στη θήκη με τα μπιζού μου το κρεμαστό που μου χάρισε η «Β».

καλό Σ/Κ

γράφω βιαστικά!

είναι πια 00.20 και νυστάζω! Είπα όμως να σας γράψω δυο λογάκια...

Σήμερα δεν ξέρω τι με έπιασε αλλά πήγα Θεσσαλονίκη για ένα καφέ και λίγη αποσυμπίεση. Νομίζω πως σταδιακά εμφανίζω συμπτώματα κατάθλιψης αλλά μπορεί να είναι απλά η ιδέα μου αλλά και οι ορμόνες μου που στείνουνε τρελό χορό κάθε μέρα :-P Πολλά νεύρα, πολλές φωνές και και και, όλα στον υπερθετικό :-(

Αύριο θα κάνω εξετάσεις (γενική ούρων και οστική πυκνότητα μαζί με υπέρηχο ανω και κάτω). Θα πάω μόνη για πρώτη φορά στα 2 χρόνια, Ίσως έτσι να είναι καλύτερα...ίσως είναι πιο ψυχοφθόρο να βρίσκεται κάποιος έξω και να περιμένει...θα σας πω, αύριο βράδυ για την αίσθηση! Και ναι, έχω άγχος για τον υπέρηχο (εδώ λέμε αλήθειες!) Θα είμαι και νηστική απο τις 8 το πρωί ως τις 4.30 το απόγευμα σίγουρα, αλλά πιστεύω παρόλη την ταλαιπωρία θα τα καταφέρω!

φιλάκια! Πάω για ύπνο!

Τα πρώτα αποτελέσματα είναι καλά.

Μιλάω βέβαια για εξετάσεις αίματος (αλλά όχι για τους δείκτες ακόμη). Ο αιματοκρίτης μου είναι χαμηλός αλλά προφανώς φταίει το ότι αμελώ τα φρούτα κτλπ.
Οι επόμενες εξετάσεις θα είναι αυτές της «οστικής πυκνότητας» και ο «υπέρηχος ύπατος». Δεν νομίζω να έχει καλυτερέψει η «οστική πυκνότητα» γιατί δεν είμαι και πάλι πολύ τυπική με τα γαλακτοκομικά, πριν 6 μήνες είχα κάνει όμως Zometa μαζί με herceptin. Θα δείξει λοιπόν. Δεν έχω άγχος για τις αιματολογικές εξετάσεις και αυτό είναι το μόνο σίγουρο…το άγχος μου είναι περισσότερο για το «scanning οστών» και για τη «Θώρακος». Αλλά από τώρα δεν μπορώ να αγχωθώ, εξάλλου αυτές τις τελευταίες θα τις κάνω στην Αθήνα με το καλό.

Χθες είχα ένα δύσκολο απόγευμα γιατί έπρεπε να πάρω δυο δύσκολα τηλέφωνα. Ένα στη φίλη Katerina (αναγνώστρια και κολλητή της συγχωρεμένης της Sugar μας) και ένα ακόμη στην ξαδέρφη μου! Όσο και αν σας φαίνεται περίεργο, με την ξαδέρφη μου που αρρώστησε πρόσφατα δεν είχα καμία επαφή. Μένει σε άλλη πόλη και εγώ, θες από το σοκ, θες από τη στεναχώρια δεν είχα βρει ένα μήνα τώρα το κουράγιο να της τηλεφωνήσω. Ότι μάθαινα ήταν απο τους συγγενείς μας. Το έκανα όμως τελικά χθες και καμιά φορά τα πράγματα δεν είναι τόσο δύσκολα όσο τα περιμένουμε. Φυσικά τα νέα της ήταν τα τυπικά νέα που είχαμε όλες εκείνη την περίοδο αλλά την άκουσα καλά και μάχιμη και αυτό με ανακούφισε. Έχει και ένα παιδάκι τεσσάρων ετών και όσο να ναι πιστεύω στέκεται δυνατή και για τον μικρό. Καλή δύναμη ξαδέρφη! Όσο για την katerina τα νέα είναι πιο άσχημα από ότι μου είπε ο σύζυγός της αλλά το παλεύει.
Κάντε μια θετική σκέψη σας παρακαλώ και για τις δυο αυτές γυναίκες και φίλες που μάχονται για την υγεία μα και την ζωή τους. Η katerina μαζί με τη sugar ήταν από τις πρώτες παθούσες αναγνώστριες του Sweet December, πολύ δυνατά κορίτσια και τα δυο τους και αχώριστες φίλες. Είχαν οργώσει την Ελλάδα μα και το εξωτερικό, γεμάτες ζωή, χαμόγελο και αισιοδοξία, ζούσαν η μια για την άλλη. Πολύ σπάνιο αυτό σε ηλικίες των 30 , να ανθίσει και να κρατήσει μια φιλία τόσο δυνατή. Κρατάω τις στιγμές μου μαζί τους σαν φυλαχτό. Τι να πω;;;Να τολμίσω να πω πως η υπόσχεση που είχε δώσει η μια στην άλλη μάλλον θα κρατηθεί; Όταν πέθανε η Sugar, μετά από δυο μήνες συνάντησα στην Κρήτη την katerina, μου είπε ότι «ο εχθρός ξαναχτύπησε» και εγώ την κοίταξα με απορία και σαστισμένη. Ξέρετε τι μου είπε όταν με είδε έτσι; «Δεν πειράζει, με την Ζάνια είχαμε πει, μαζί στη ζωή, μαζί και στον θάνατο.» Τελικά δεν ξέρω πόσες και ποιες φορές προκαλούμε την τύχη μας αν και κανείς μας δεν θέλει το κακό του...Εγώ όταν αρρώστησε η ξαδέρφη μου το 2003 από Καρκίνο, μόλις στα 27 της, είχα πει σε μια φίλη πολύ προβληματισμένη «ρε λες και εγώ να πάθω τα ίδια σε εκείνη την ηλικία;». Σύμπτωση; Κοινές πορείες και παράλληλοι βίοι; Κάπου πάντως κρύβεται και η έρμη η αλήθεια.

Απορία...με αλλά και χωρίς τη μαστεκτομή...

Σκέφτομαι πως τώρα που δεν έχω την μαστεκτομή (και μου λείπει μερικές φορές, αλήθεια!) μήπως πρέπει να αλλάξω τη διεύθυνση αυτού του blog???


και ένα τραγουδάκι (έχω βρει την χαρά μου τώρα που ανακάλυψα πως να αναρτώ τραγούδια)

αφιερωμένο!



έρχονται ώρες που όλα τα φοβάμαι...
αυτές τις ώρες να το θυμάσαι, πλάι μου να σαι όταν θα ρθουν...
να μ'άγκαλιάζεις για να σε αισθάνομαι...αν δεις να χάνομαι να μ'ανεβάζεις...

να με χρειάζεσαι, όπως και γω...

Ξεκινήσαμε!

Λίγες μέρες μείνανε μέχρι το ραντεβού με τον χειρούργο μου! Κάθε έξι μήνες είναι ο μεγάλος έλεγχος. Υπάρχει και ο μικρός…αρκετές από εσάς τον ξέρετε! Σήμερα λοιπόν, μετά από ένα πολύ έντονο όνειρο (που αν με ρωτήσετε ούτε που θυμάμαι τι ήταν…) σηκώθηκα νωρίς, νωρίς και πριν πάω στη δουλειά πέρασα να δώσω αίμα για τις ανάλογες εξετάσεις. Στη λίστα με τις εξετάσεις «παραγγελία» από τον γιατρό μου, μόλις διέγραψα την παραπάνω. Μη με ρωτάτε για αποτελέσματα γιατί πραγματικά δεν τα πήρα μέχρι τώρα (μα καλά τόσο αναίσθητη;). Οι δείκτες φυσικά αργούν να βγουν…σε δεκα μέρες νομίζω. Αύριο θα πάρω τις υπόλοιπες αναλύσεις. Το πρωί λοιπόν ξεκίνησα με το ΙΚΑ, για μια ακόμη φορά οι καχεκτικές μου φλεβίτσες να μην δίνουν αίμα. Με τρύπησαν δύο φορές και με το ζόρι αλλά και με πόνο (στακ-στουκ) βγήκε κάποια ποσότητα αίματος. Τι να πει κανείς; Απρίλιο του 2008 τελείωσα με τις χμθ και ακόμη να «ζωηρέψουν» οι φλέβες! Παίρνει καιρό τελικά!

Μετά τις εξετάσεις, ήρθα σπίτι, έφαγα, και πήγα στη δουλειά όπου τα πράγματα κύλησαν ομαλά. Έπειτα πήγα στην αγορά και ήπια καφέ με την ξαδέρφη μου! Α, δεν σας είπα αλλά καιρό τώρα κάνω παρέα με τις ξαδέρφες μου που δεν μας χωρίζουν και πολλά χρόνια! Ήρθα σπίτι, έφαγα, το απόγευμα πετάχτηκα για έναν καφέ στο σπίτι της «Σ» και τώρα που τα διηγούμαι όλα αυτά σε σας σκέφτομαι πόση ποικιλία μπορεί να έχει η ζωή ενός ανθρώπου. Από πού ξεκινάει και που φτάνει.

Σαν να είμαι δυο άνθρωποι μαζί νιώθω κάποιες φορές. Γιατί πιστέψτε με, για μένα, άλλος άνθρωπος είναι αυτός που μπαινοβγαίνει στις κλινικές και περιμένει με αγωνία τα αποτελέσματα των εξετάσεών του, και άλλος αυτός που πάει στη δουλειά, ζει, κινείται, τρέφεται, βγαίνει έξω και έχει κοινωνική ζωή. Τώρα τελευταία το ανακάλυψα…

Αν έχω άγχος;;;; Προς το παρόν ΟΧΙ, πιστεύω σε μένα και στο ότι οι εξετάσεις μου θα είναι καλές...Σίγουρα βέβαια είναι και η σιγουριά των γιατρών μου,,,

Πρώτη μέρα ενός καινούριου μήνα!

Καλό μήνα!

Όπως είπα και χθες, είναι η πρώτη φορά που δεν αντιδρώ θετικά στις ημερολογιακές αλλαγές...Δεν έχω καμια διάθεση για τα Χριστούγεννα αλλά ούτε και για τα Δεκεμβριάτικα γενέθλιά μου. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει μόνο με την αρρώστια, αλλά σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητο το ότι αυτές οι μέρες, μετά το πρώτο 10ήμερο του Νοέμβρη είναι κάπως "επετειακές"...και μιλάμε για δύσκολη επέτειο...Προσπαθώ να αποφύγω και να αποφεύγω τους απολογισμούς αλλά κάπου, κάπως είμαι σε μια θέση περίεργη φέτος. Η ευθεία γραμμή της ζωής μου έκανε παράκαμψη όταν αρρώστησα. Αρρώστησα, χειρουργήθηκα και θεραπεύτηκα. Ξεκίνησα και την πλαστική και προχωρώ. Ξαναέβαλα τη ζωή μου σε μια ευθεία γραμμή αλλά πάλι κάνει παράκαμψη γιατί δε είναι μόνο η αρρώστια που σε βγάζει εκτός πορείας. Κάπου έχω χάσει τον ενθουσιασμό της καθημερινότητας, κάπου έχασα ακόμη και τη χαρά του να σχολάω απο τη δουλειά. Τα περισσότερα πράγματα τα κάνω μηχανικά και βαριεστημένα. Απο την άλλη σκέφτομαι πως αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει και δίχως τον Καρκίνο, αλλά αυτός ο τελευταίος είναι που σίγουρα επιβαρύνει την κατάσταση κατά πάρα πολύ. Θελω τον χρόνο μου με την επανένταξη. Ψάχνω μια καλή καθημερινότητα...

Ναι, με έχει πιάσει τρομερός πεσιμισμός, απλώς σπρώχνω τις μέρες μου, που και αυτές απο την άλλη δεν θέλω να περάσουν. Ίσως με επιρέασε και το πρόσφατο περιστατικό με την αρρώστια της ξαδέρφης μου που ενώ το απωθώ, σίγουρα έχει καταλάβει το υποσυνείδητο..Eχω χιλιάδες γιατί. Γιατί προς αρρώστιες, γιατί προς αρρώστους αλλά και γιατί προς υγιείς. Η πολύ σκέψη όμως δεν κάνει απαραίτητα καλό και ξέρω πως αν ήμουν ένα άτομο άλλης ιδιοσυγκρασίας θα έλεγα "δε γ*@#*ται, αρκει που είμαι εγώ καλά!". Όμως το καλά οργανικά πιστοποιείται με τις εξετάσεις, με το καλά ψυχολογικά τι γίνεται; Θέλει χρόνο...και δύναμη!

Last day of the month!

Φτάσαμε και στην τελευταία μέρα αυτού του μήνα. Φέτος δεν ξέρω τι με έχει πιάσει, πάντως δεν θέλω καθόλου να έρθουν τα Χριστούγεννα και δεν μου αρέσει που περνούν οι μέρες! Λέτε να έχω προαίσθημα για κάτι; Κάτι μέσα μου θέλει να σταματήσει τον χρόνο, κάτι μέσα μου μένει κενό και ανικανοποίητο αλλά δεν ξέρω τι είναι. Γιατί φοβάμαι τον χρόνο;

Μήπως γιατί φοβάμαι για όλα τα άσχημα που μπορεί να συμβούν;

Last day of the week!

Τελευταία μέρα της εβδομάδας! Πήγα στη δουλειά, το απόγευμα πήγα στην αγορά και ήπια ένα καφέ με τη «Σ». Κάνει κρύο πια σε τούτο τον τόπο, ήρθε ο χειμώνας.

Δεν είχε πολύ κόσμο έξω λόγω του καιρού υποθέτω.

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ λοιπόν!

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009!

Κάθε Οκτώβρης είναι μήνας μιας ασθένειας, της δικής μας!

Κάθε 68 δευτερόλεπτα πεθαίνει κάπου στον κόσμο μια γυναίκα με καρκίνο μαστού. Παγκόσμια ημέρα πρόληψης κατά του καρκίνου του μαστού σήμερα, που προσβάλλει μία στις δέκα γυναίκες. Η εν λόγω ασθένεια παρά τη συχνότητά της εάν διαγνωστεί έγκαιρα, μπορεί να θεραπευτεί. Για αυτό και η ενημέρωση είναι αναγκαία. Συγκεκριμένα αν ο καρκίνος διαγνωσθεί πριν επεκταθεί σε άλλα όργανα, το 5ετές ποσοστό επιβίωσης των γυναικών που έχουν νοσήσει ξεπερνά το 95 %.

Η έγκαιρη διάγνωση επιτυγχάνεται με την αυτοεξέταση την μαστογραφία και την κλινική εξέταση από ειδικό γιατρό. (http://www.madata.gr/index.php/diafora/health/45360.html)

Αν ψάξετε στο ιντερνετ θα βρείτε σήμερα πολλά entries για τον Καρκίνο του Μαστού και την παγκοσμια μέρα του! Αν ανοίξατε τηλεόραση θα είδατε σίγουρα το ροζ κορδελάκι που είναι έμβλημα και του Sweet December!

Ας σκεφοτύμε σήμερα όλες τις γυναίκες που πάλεψαν, που ταλαιπωρήθηκαν, που είδαν την εικόνα τους στον καθρέφτη να αλλάζει, που έσπασαν τα νεύρα τους απο τα φάρμακα και τις δυσκολίες. Όλες όσες βρήκαν κουράγιο και χαμογέλασαν, αλλά και αυτές που το έβαλαν κάτω (όλα είναι ανθρώπινα). Ας σκεφτούμε όλες αυτές τις γυναίκες , αζί και όσες "έφυγαν" απο αυτή τη νόσο! Να σκεφτούμε και εμάς, που νοσήσαμε, και να αγαπήσουμε ξανά τον εαυτό μας. Να αφυπνήσουμε όμως παράλληλα και τις υπόλοιπες γυναίκες...Να είναι τυπικές με τις εξετάσεις τους, γιατί μπορούν έτσι να γλιτώσουν μεγάλη ταλαιπωρία.

ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΡΟΖ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ, ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΜΠΡΑΒΟ! ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΨΙΤ...ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΕΜΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ!

Φουσκώνουμε και πάμε με μια γλυκιά συντροφιά!

Χθες φουσκώσαμε απο την δεξιά πλευρά της μαστεκτομής 100ml και τώρα δεξί και αριστερό είναι ίδια. Ευτυχώς ο πλαστικός μου με βολεύει πολύ με τις ώρες και τις μέρες!Και Σάββατα με βλέπει και την ώρα που μπορώ. Πριν το ραντεβού με τον πλαστικό, είχα ένα άλλο ραντεβού, έξω απο τα τείχη των νοσοκομείων και των κλινικών. Συνάντησα την "γιατρό μου" (που πρόσφατα γράφει και εδώ και σας έχω πει ότι είναι η ψυχολόγος μου). Περάσαμε πολύ όμορφα, περπατήσαμε στο κέντρο της Αθήνας, μέσα στη βροχή με τις ομπρελίτσες μας. Καθίσαμε με θέα την Μητρόπολη, ήπιαμε καφέ και φάγαμε. Μερικές φορές αποκτάμε φίλους εκεί που δεν το περιμένουμε!

Φιλάκια καλή μου φίλη! Εύχομαι πολλά τέτοια ραντεβου στο μέλλον!

Στη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, έβγαλα τον μελαγχολικό σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μοναστηράκι...χίλιες αναμνήσεις!

Οδοιπορικό στην πρωτεύουσα!

Αυτή τη φορά έβαλα μέσα στο ταξίδι μου και τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες που σε περίπτωση που δεν το έχετε ήδη καταλάβει είναι πολλές μα πάρα πολλές! Όποτε εκφράζομαι μέσω φωτογραφιών κτλπ πραγματικά νιώθω ότι ξαναβρίσκω τον παλιό μου εαυτό. Τι σημασία έχει όμως;;;Αφού δεν είμαι και ούτε θα είμαι ποτέ η ίδια. Αυτή τη φορά μπορώ να πω πως με τις φωτογραφίες μου έκανα ένα φλας μπακ της πορείας μου απο το 2007 ως σήμερα. Για την ακρίβεια απαθανάτησα "εκείνες τις μέρες"

Περιμένοντας το πρώτο ραντεβού με τον γιατρό μου, εκείνο τον κρύο Νοέμβρη του 2007, είχα κατέβει την Ερμού. Είχα αφήσει τους γονείς μου κάπου τριγύρω, και με την πρόφαση ότι πάω στα Hondos Center, κατάφερα να βρεθώ για λίγο μόνη. Ήμουν σίγουρη ότι απο το μυαλό των γονιών μου είχε περάσει πως είχα πάρει τους δρόμους και ήθελα να εξαφανιστώ, ότι δεν άντεχα την απειλή του καρκίνου και έπεσα μέσα. Είδα την μεγάλη τους ανακούφιση όταν γύρισα και τους βρήκα!

Μετά το ραντεβού μου με τον γιατρό και έχοντας μία μόνο φράση του στο μυαλό μου "99% ύποπτο" και πολλές διάσπαρτες, τεράστιες λέξεις, λέξεις όπως "όγκος, μαστεκτομή, Δευτέρα, χειρουργείο, έλεγχος" κάθισα με τους γονείς μου εδώ, για μια μπύρα. Το θυμάμαι σαν χθες που κάτω απο αυτό το υπόστεγο είχα πάρει τη "Σ" τηλέφωνο να της πω τα άσχημα νέα. Τώρα που το σκέφτομαι απορώ με την ψυχραιμία με την οποία της ανακοίνωνα τι είπε ο γιατρός. Εγώ δεν ήθελα να χειρουργηθώ στην Αθήνα, γιατί σκεφτόμουν ότι οι φίλες μου δεν θα έρθουν να με δουν. Και ναι, μέσα στους πολλούς γιατρούς, σε γονείς και "μεγάλους" εγώ ήθελα εκείνες τις νεανικές φατσούλες δίπλα μου, να μου πουν κανένα αστείο και να γελάσουμε, λες και αυτό το βλέπαμε σε μια αποτυχημένη σαπουνόπερα και δεν αφορούσε "εμάς". Και ναι, η "Σ" μου είπε πως θα ρθει στην εγχείρηση και όσο και αν της έλεγα "μην έρθεις", ήθελα πολύ να ρθει και ήρθε!

Και ναι, η "Σ" κράτησε την υπόσχεσή της και ήρθε την Κυριακή 2 Δεκέμβρη και πήγαμε μια βόλτα στο Μοναστηράκι. Εδώ, στο Σταθμό του Θησείου, αφού είχαμε πιεί πρώτα ένα ποτό, πάνω σε αυτό το γεφυράκι, κάναμε ένα τσιγάρο (μάλλον παράνομα αλλά δεν το είχαμε πάρει τότε χαμπάρι...) και μάλιστα είπαμε πως αυτό ήταν το "τελευταίο τσιγάρο" (ψέμα...!)

Πήραμε τον ΗΣΑΠ για να πάμε στο σπίτι της θείας μου που θα μας φιλοξενούσε όλους εκείνο το βράδυ. Κάτι μέσα μας σαν να μην ήθελε να πάει εκείνο το βράδυ στο σπίτι! Λες και το χειρουργικό τραπέζι είχε κατέβει στον Πειραιά.Όλα τα κάναμε αργά, σαν να θέλαμε εκείνο το ποτό να κρατήσει για πάντα, εκείνο το τσιγάρο να μείνει για πάντα απενοχοποιημένο και εμείς μάλλον να μείνουμε για πάντα όπως μας έφησε εκείνο το καλοκαίρι του 2007, μικρές, ανέμελες, ηλιοκαμένες και χαρούμενες. Ανέπαφες απο κάθε είδους αρρώστια!





















Κατεβήκαμε στο Φάληρο και φάγαμε στα Goodys γιατί η "Σ" μου έλεγε "πρέπει να φας καλά απόψε γιατί αύριο θα είσαι νηστική μέχρι το χειρουργείο" και ώρες μετά! Φυσικά όσο και αν δεν θέλαμε να τελειώσει εκείνη η βόλτα, τελείωσε, όπως και εκείνη η μέρα. Έκλεισαν όλα με έναν ανήσυχο ύπνο παρέα με τη "Σ". Εγώ σοκαρισμένη, ούτε καν σκεφτόμουν τι με περίμενε την επόμενη μέρα...
Το επόμενο βράδυ θα με έβρισκε στην κλινική, χωρίς τον δεξί μου μαστό, με δυσκολία στην κίνηση του δεξιού μου χεριού, να ζεσταίνομαι αφόρητα απο το νάιλον στο κρεβάτι, να έχει πιαστεί η μέση μου απο την ακινησία, οι νοσοκόμες να μου μετρούν τον πυρετό, η μάνα μου να ξενυχτάει στο πλευρό μου και εγώ να μην ξέρω αν αυτό που ζω είναι πραγματικό ή ένας εφιάλτης που πέρασε!

********************

Τώρα που μόλις διάβασα τα όσα έγραψα σκέφτομαι "έγιναν όντως όλα αυτά ή τα φαντάστικας". Κι όμως έγιναν όλα αυτά απο τον Νοέμβρη του 2007 μέχρι σήμερα!Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα!

*******************


ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΣΤ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΘΕΣΗ. ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ ΟΛΕΣ ΕΧΕΤΕ ΜΙΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΕΔΩ, ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ. ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΔΩ, ΤΟ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ "ΤΟΤΕ" ΠΟΥ ΜΑΛΛΟΝ ΠΕΡΑΣΕ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ Η' ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΚΕΙ ΒΑΔΙΖΕΙ!

ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΕΠΙΣΗΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΜΟΥ ΣΤΑΘΗΚΑΝ. ΗΤΑΝ ΔΥΣΚΟΛΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ...ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ, ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΑΝΤΕΧΟΥΝ! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗ "Σ" ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΤΗΣ ΤΟ ΕΞΗΓΩ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΔΙΝΩ ΕΜΦΑΣΗ, ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΠΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ, ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ.


ΔΥΟ ΝΟΕΜΒΡΙΔΕΣ ΜΕΤΑ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΔΩ, ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΥΓΕΙΑ. ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΜΟΥ ΤΑ "ΚΑΛΑ ΧΕΡΙΑ" ΠΟΥ ΛΕΜΕ!

καλό βράδυ!

Τελευταία μέρα της εβδομάδας!

και μου ανακοινώθηκε μια "αλλαγή θέσης" στη δουλειά, αλλά δεν με απασχόλησε και ιδιαίτερα τολμώ να πω...!

Μετά τη δουλειά πήγα για ένα καφέ με τη "Σ" που πάντα τον τελευταίο καιρό καταλήγει σε κρασί...! Ήρθαμε απο το σπίτι μου και πήρα το αυτοκίνητο για να την πάω στο δικό της σπίτι. Το βράδυ βγήκα για ρετσίνες...Μήπως να κόψω το ποτό;;; Καλά, μην φανταστείτε ότι πίνω συστηματικά αλλά να...τυχαίνει αρκετές φορές. Το βράδυ απόψε έβρεχε καθώς πήγαινα στο ραντεβού χωρίς ομπρέλα. Κάθε φορά που βρέχει και είμαι έξω απροστάτευτη χαμογελώ. Όταν έκανα τις χμθ μου, ήταν πολλές οι φορές που έφτιαχνα στο μυαλό μου μια εικόνα : εγώ, στην βροχή χωρίς ομπρέλα, να βρέχει πολύ και να γίνομαι μούσκεμα ως το κόκαλο (που λένε) να είμαι καλα, και να μη με νοιάζει που βρέχομαι και ίσως συναχωθώ...Όπως καταλαβαίνετε ήταν τέτοιο το άγχος της μάνας μου κατά την διάρκεια των χμθ να μην την "αρπάξω" που με φόρτιζε τρομερά. Γι αυτό κάθε φορά χαμογελώ και λέω "τι ωραία, αυτό δεν ήθελα; Να βρέχει και να μην έχω ομπρέλα! Και τι μεγαλόψυχος ο ουρανός; Απόψε μου το προσφέρει!"

Έτσι απλά, αποφάσισα απόψε να πάω αύριο στην Αθήνα!

εδώ Θεσσαλονίκη!

Ναι, σήμερα βρέθηκα στην συμπρωτεύουσα (επιτέλους! απο την προηγούμενη βδομάδα το πάλευα και όλο κάτι μας εμπόδιζε) και πέρασα πολύ όμορφα! Αφού ξεμπερδεψα με τον αρχικό λόγο που με οδήγησε εκεί πήρα τους δρόμους! Sundy σορυ που δεν βρεθήκαμε την επόμενη φορά, στο υπόσχομαι!

Πήγα στην αγορά, περιπλανήθηκα με το Mp3 μου, περπάτησα πολύ ώρα, βρέθηκα με την ξαδέρφη μου για καφέ στην παραλία που πάντα χαζεύω σαν μικρό παιδάκι και έφαγα με τη φίλη μου "Β"! Γέμισα μπαταρίες πραγματικά! Τόσο που σε μια στιγμή έμπνευσγς κράτησα τον ήλιο! Και σας χαρίζω την συγκεκριμένη φωτό! Όσο και αν μετακινούμαι προς Αθήνα, όσο και αν βαρέθηκα τους "δρόμους" σήμερα κατάλαβα ότι διψώ για εκδρομές και μετακινήσεις!Και εις άλλα, πιο τρανά και πιο μεγάλα!

Τελικά

η ζωή όσο και αν έχει τρία γράμματα, είναι δεν είναι μια βόλτα, τελικά... τις περισσότερες φορές είναι ένας κύκλος. Δεν είναι λίγα τα πράγματα που επαναλαμβάνονται συχνά...και εμείς, καλούμαστε να τα παρακολουθούμε απο απόσταση, ή χωρίς!

Καλό βράδυ!

Ένα τραγούδι με το οποίο κόλλησα τελευταία!

Το άκουσα σε μια ταινία που έκανε πρεμιέρα πρόσφατα...




Οι στίχοι...(όπως τους βρήκα στο Internet)

Oh the werewolf, oh the werewolf
Comes stepping along
He don't even break the branches where he's gone
Once I saw him in the moonlight, when the bats were flying
I saw the werewolf, and the werewolf was crying

But nobody knows, but nobody knows,
How I loved the man, as I teared off his clothes
nobody knows, but nobody knows my pain
When I see that it's risen, that fool moon again

For the werewolf, for the werewolf has sympathy
For the werewolf, somebody like you and me.
And only he goes to me, man this little flute I play
All through the night, until the light of day, and we are doomed to play

For the werewolf, for the werewolf, has sympathy
For the werewolf, somebody like you and me

Έχει απίστευτο συμβολισμό στα λόγια του, και μιά εξαίρετη μελωδία! ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ

Καλή βδομάδα!

Εδώ είμαι και πάλι! Καλή βδομάδα! Κάποια στιγμή, σύντομα, θα πρέπει να πάω Αθήνα για το επόμενο ραντεβού στο οποίο θα φουσκώσουμε.

Άσχετο αλλά το σώμα μου (και το γράφω για όσες έχετε για τον εαυτό σας αφβιβολίες) έχει επανέλθει στα φυσιολογικά του! Είναι απίστευτο το ότι βλέπω τα περσινά τζιν να μου πέφτουνε!Και ξέρετε...δεν είναι ακριβώς το ότι έχασα κιλά, είναι ότι ο οργανισμός έχασε το πρίξημο απο τα φάρμακα!Η κοιλιά μου είχε φουσκώσει απο τις χμθ. Πάνε όμως αυτά :-) Έπρεπε βέβαια να περάσουν κοντά 2 χρόνια, αλλά να είστε σίγουρες ότι και με εσάς το ίδιο θα συμβεί!

Κυριακή χαλαρή!

Μετά τα χθεσινά, η σημερινή μέρα κύλησε χαλαρά...οι γονείς μου λείπουν για αυτό το Σ/Κ και έτσι απολαμβάνω την μοναξιά στο σπίτι. Μου έκανε πολύ καλό που έφυγαν..αποσυμφόρηση!

Πήγα απο τη "Σ" το απογευματάκι για καφέ.
Τις προάλλες η "Σ" μου είπε "ξέρεις τι με πειράζει; Με πειράζει που αμφισβητείς την αγάπη μου." Όχι δεν την αμφισβητώ, και της το είπα...

Η προβληματισμένη!

Τελικά Θεσσαλονίκη δεν πήγα σήμερα.
Όπως λέω τώρα τελευταία...μας "πρόλαβαν τα γεγονότα"!

Μην αγχώνεστε, δεν έπαθα κάτι εγώ αλλά αυτό που έπαθε ένα πολύ δικό μου άτομο, μου στοίχησε...! Δεν έχει να κάνει με αρρώστιες αυτή τη φορά, αλλά με τον τρόπο που συμπεριφέρονται κάποιοι ανεγκέφαλοι (προφανώς) σε ένα άτομο που αγαπώ πολύ. Τι να πεις; Τελικά λέμε και ξανα λέμε εδώ στο μπλογκ για την υγεία μας αλλά έχετε σκεφτεί πόσοι γύρω μας έχουν την υγεία τους αλλά είναι αχάριστοι και δεν βλέπουν το δώρο της ζωής και την καλή τους τύχη; Κάποιοι άνθρωποι, ότι και αν τους δώσεις, όσα και αν τους κάνεις, πάντα θα μένουν ανικανοποίητοι και όσο θα σκύβεις άλλες τόσες θα σου ρήχνουν!

Έχετε σκεφτεί ποτέ, πως τα ατυχήματα είναι θέμα δευτερολέπτου; Πως ένας άνθρωπος μπορεί να τα καταστρέψει όλα (αγάπη, σεβασμό, σχέση κ.α) αλλά να σε στείλει και στον άλλο κόσμο σε ένα τέταρτο; Αυτό είδα να γίνεται μπροστά μου σήμερα και λυπήθηκα. Μιλάμε για έναν πολύ άγριο καυγά, που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί. Κινδύνεψα και εγώ λυπάμαι όμως όχι για μένα(που τα σκάγια με πέρασαν ξυστά) αλλά για το άτομο που εμπλέκεται άμεσα.

Ναι, είμαι στεναχωρημένη, όσο στεναχωρημένη είναι και η φίλη μου! Τέτοιες στιγμές ξανα καταλαβαίνεις πόσο αγαπάς έναν άνθρωπο. Πόσο θέλεις να τον βλέπεις χαμογελαστό γιατί σκέφτεσαι πως σε μια σύντομη ζωή, όλοι αξίζουμε πολλές στιγμές ευτυχίας. Είμαι και αδέξια όμως, και δεν ξέρω τι στάση να κρατήσω...φοβάμαι πως κάνω λάθος που ανοίγω το στόμα μου και γίνομαι σκληρή. Θα νομίζει πως της κάνω κριτική αλλά δεν είναι έτσι! Τι να κανω ; Όπως θα μιλούσα στην αδερφή μου, έτσι μιλώ σε ανθρώπους τους οποίους νοιάζομαι. Δεν ξέρω όμως αν λέω "σωστά" πράγματα, δεν ξέρω τι να πω και τι να κάνω, που θα την έκανε να νιώσει καλύτερα...Γιατί να γίνει αυτό σήμερα μπροστά στα μάτια μου; Μήπως για κάποιο λόγο έγινα μάρτυρας σε αυτό το παραλίγο "σκότωμα" με την κυριολεκτική σημασία; Μήπως έχω κάποια ευθύνη ως φίλη ή μάλλον δεν μου πέφτει λόγος...;;;

Φιλενάδα πραγματικά, όσα είπα, τα είπα γιατί σε αγαπώ πολύ και δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ όπως σε είδα σήμερα! Θα είμαι δίπλα σου σε ότι θες! Θέλω να είσαι πάντα καλά και να προσέχεις!

σ.σ όπως βλέπετε με απασχολούν πολλά περισσότερα καθημερινά και εκτός αρρώστιας...

"Η Προβληματισμένη SD"