Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Χθές, σήμερα, αύριο!

Δεν ξέρω αν μεγαλώνω, δεν ξέρω αν επηρεάζομαι από το περιβάλλον μου, αλλα τελικά οδεύω προς το να γίνομαι όλο και λιγότερο συναισθηματική! ίσως και να μη με συμφέρει…οι πολλές αναμνήσεις τελικά που οδηγούν; Όλοι τριγύρω περνάνε διάφορες φάσεις, γιατί εμείς να κολλήσουμε στην αρρώστια; Ο χειρούργος μου, μου είπε πως καλό είναι εγώ και οι όμοιές μου να φύγουμε από τη μιζέρια και τον «σεβντά» (όπως χαρακτηριστικά είπε). Και ξέρω, πολλές από εσάς θα πείτε, «ναι εύκολο είναι να το λέει αυτός, αλλά γίνεται;». νομίζω πως η συμβουλή του ήταν χρυσή. Μα δεν βγαίνει και κάτι από τη μιζέρια…το μόνο σίγουρο. Η αισιοδοξία από την άλλη ίσως μας χαρίσει μια άλλη ποιότητα ζωής. Γιατί όχι λοιπόν, όσα χρόνια μας αναλογούν ας τα δούμε με χαρά και με πολλά πολλά χρώματα. Αν τελικά δεν πιστέψουμε εμείς στον εαυτό μας, ποιος θα πιστέψει;;;;

Φέτος η αποψινή περίοδος με βρίσκει σαφώς καλύτερα ψυχολογικά. Ξέρετε, δεν με χωρίζουν παρα μόνο 2 χρόνια από εκείνο το χειρουργείο της μαστεκτομής, ωστόσο νομίζω πως έχω καταφέρει να ξεπεράσω πολλά. Ναι, ήμουν χαμένη πέρσι τέτοιο καιρό, τα νεύρα ήταν πάρα πολλά, η απογοήτευσή μου με τη «Ν» μεγάλη, η απόσταση με τη «Σ» πολλά χλμ. Η δουλειά, το νέο ξεκίνημα, η άλλη-νέα πόλη, οι καινούριες ισορροπίες με τους γονείς, η προοπτική της αποκατάστασης και της καινούριας μαστεκτομής, αυτά και άλλα πολλά με πνίγανε. Είχα φτάσει στο σημείο που δεν ήξερα πώς να προχωρήσω τη ζωή μου! Έβλεπα παντού αδιέξοδα, το ένα μετά το άλλο να με πλησιάζουν απειλητικά. Ο χρόνος όμως είναι γιατρός, ιδίως όταν μετρά υπέρ μας και όταν τα σημάδια της αρρώστιας ένα-ένα σβήνουν. Όχι, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Πάντα θα θυμάμαι ότι σαν σήμερα, το 2007 ήταν το τελευταίο βράδυ που έπεσα να κοιμηθώ με τη «Σ» και είχα μια άλλη μορφή. Το επόμενο βράδυ έλειπε ο δεξιός μαστός μου και από τότε δεν θα είχα ποτέ το σώμα στο οποίο είχα ζήσει 27 χρόνια. Αλλά, μετά από τις τόσες μπόρες σήμερα, υγιής και εδώ, έχω να σας πω ότι το σώμα δεν είναι αυτό που μετρά, σημασία έχει η ψυχή.

Το σώμα αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, η ψυχή όμως είναι αυτή που κάνει τη διαφορά, και για όλες εμάς, το λέει η ψυχούλα μας. Και θα το λέει και θα το φωνάζει δυνατά και θα φαίνεται και στα μάτια μας, ότι ναι, ναι, ναι θα είμαστε εδώ για πολύ ακόμα!

σας φιλώ όλους!

1 σχόλιο:

me είπε...

Ναι, η αισιοδοξία και ακόμα καλύτερα η πίστη στο ότι είμαστε υγιείς βοηθάει στην πορεία της ζωής μας.
Θα ζήσεις μέχρι τα βαθιά σου γεράματα, θα διαβάζεις αυτές τις σειρές και θα ...αναπολείς!!!
πολλά φιλιά