Την προηγούμενη Κυριακή

τέτοια ώρα με τη "Σ" είχαμε γράψει ιστορία. Δική μας, προσωπική για μια ακόμη φορά. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα η προηγούμενη Κυριακή που φορέσαμε τα αθλητικά μας ρούχα, τα νούμερά μας, πέρασα απο το σπίτι με το αμάξι, την πήρα και πήγαμε να τρέξουμε μαζί με άλλους 900 έναν δρόμο 8χλμ. Εγώ δεν περίμενα πως θα έβγαζα όλο τον δρόμο αυτό τρέχοντας γιατί στη ζωή μου όλη, ως εκείνη την Κυριακή, όλο κι όλο είχα τρέξει συνεχόμενα 3χλμ κι αυτά πρόσφατα, στο γήπεδο για να τσεκάρω την αντοχή μου.
Γενικότερα έβηχα εκείνες τις μέρες, κάπου μια εβδομάδα (ακόμη βήχω δυστυχώς). Εκείνο το πρωινό σηκώθηκα ξέροντας πως έχω νοσήσει απο καρκίνο, για δεύτερη φορά στη (σύντομη-μόλις 34άρων πλέον) ζωή μου. Όμως ντύθηκα, βάφτηκα και εξοπλίστηκα κατάλληλα για το τρέξιμο. Δεν είχα καμία ηττοπάθεια εκείνη τη στιγμή, ίσα ίσα είχα τον ενθουσιασμό πως θα πάω να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου τέσσερις μέρες πριν μπω στο χειρουργείο για αφαίρεση μήτρας, και κουβαλώντας και έναν in situ καρκίνο. Για πολλή καλή μου τύχη, δίχως να πω τίποτα στη μητέρα μου, δεν μου είπε να μην πάρω μέρος στον αγώνα, είτε λόγω βήχα είτε λόγω χειρουργείου (ξέρετε πως είναι οι Ελληνίδες μάνες, κακά τα ψέματα. Εγώ θα έπεφτα στα πόδια του παιδιού μου να μην πάει υπο αυτές τις συνθήκες). Κι όμως, δεν είπε τίποτα. Είπε απλά "θα έρθω να σας δω, καλή επιτυχία".
Καθώς περίμενα τη "Σ" να κατέβει απο το σπίτι της στο ραδιόφωνο του αμαξιού μου έπαιζε U2 και φυσικά το πολυσυζητημένο εδώ: ONE LOVE. Πολλές οι συμπτώσεις των ημερών σκέφτηκα και ξαφνικά μου έφτιαξε τη μέρα.  Κι έτσι βγήκαμε στο δρόμο με τη "Σ", με την καλή περιέργεια του "αν θα τα καταφέρουμε". Και ξεκινήσαμε να τρέχουμε, κι όταν είδαμε την κόκκινη ένδειξη κάτω στο δρόμο "4χλμ" πήραμε τα πάνω μας, γιατί δεν είχαμε κουραστεί. Γιατί όλα πήγαιναν μια χαρά. Γιατί "το χαμε". Η "Σ" μου πρότεινε να το πάμε όλο τρέχοντας και όποτε φτάσουμε. Το στοίχημά μας έγινε δλδ να μην περπατήσουμε καθόλου. Συμφώνησα. Ήταν στιγμιαία ένα στοίχημα με την ίδια τη ζωή! Και τερματίσαμε εκείνη την Κυριακή μαζί και η μαμά μου που μας είδε να τερματίζουμε μαζί ήταν μέσα στη συγκίνηση. Η ικανοποίησή μας ήταν μεγάλη. Σε 50' βρεθήκαμε στον τερματισμό, για πρώτη φορά ο χρόνος μας ήταν τέλειος!
Η αίσθηση ήταν μοναδική, κι όσο κι αν δεν ήθελα και δεν θέλω να το κάνω μελό, ήταν μια μεγάλη απόδειξη πως η ζωή μπορεί να νικήσει. Η ζωή και η θέληση! Η δίψα για τη ζωή! Εκείνη τη μέρα η θέλησή μου να τερματίσω ήταν τόσο μεγάλη που ούτε ο βήχας με σταμάτησε, ούτε η κούρασή μου προς το τέλος της διαδρομής. Για εμένα εκείνη ήταν η μέρα που νίκησα τον καρκίνο. Όσο περνούσαν τα χιλιόμετρα και έφτανα πιο κοντά στο τέρμα ένιωθα ακόμη πιο δυνατή, ένιωθα πως στη ζωή όλα είναι πιθανά, αρκεί να το θες. Κι ας μην πήγαινε καλά το χειρουργείο της Πέμπτης, εγώ μέσα μου είχα νικήσει. Είχα νικήσει γιατί απο τη στιγμή που το έμαθα για τον νέο μου καρκίνο, δεν τον άφησα να μου πάρει τα μυαλά, να μου ρήξει την ψυχολογία και να μην πάω τελικά να τρέξω. Δεν αισθάνθηκα άρρωστη όταν ο γιατρός μου είπε "έχεις αδενοκαρκίνωμα του ενδοτραχήλου". Αφου ένιωθα καλά, δεν μπήκα στο τριπάκι του μυαλού "καημένη αρρώστησες πάλι, το τρέξιμο σου έλειπε". Αυτό είχα αποφασίσει απο την αρχή, να ζήσω τις μέρες ως το χειρουργείο σαν να μη μου έχει συμβεί τίποτε. Δεν ήθελα να χάσω ούτε μια ώρα απο τη ζωή μου ως το χειρουργείο, πραγματικά! Η "Σ" είπε εκείνη την κυριακή μετά τον αγώνα: "όποιος μας ξέρει και ξέρει τι περάσαμε τόσα χρόνια θα συγκινήθηκε πολύ". Ήταν όντως μια στιγμή που θα μείνει στη μνήμη μας για πάντα και το ωραιότερο δώρο που πήρα ποτέ απο τη "Σ", να τρέξουμε μαζί, πλάι, πλάι και στον ίδο ρυθμό σε έναν αγώνα-ζωντανή απόδειξη πως η θέληση για ζωή, δεν σταματάει ΠΟΤΕ!