Βράδυ Σαββάτου απόψε, ίσως απο τα πιο μελαγχολικά βράδιααν τύχει και το περάσεις στο σπίτι. Έξω βρέχει, η θερμοκρασία θυμίζει φθινόπωρο. Μου ήρθαν 2-3 σκέψεις και είπα να ξαναπεράσω απο εδώ. 'Εχω καιρό να διαβάσω κάποιο σχόλιό σας, να νιώσω πως υπάρχει κάποιος εκεί έξω αλλά παρόλα αυτά γράφω και πάλι.
Σκέφτηκα λοιπόν πως πέρα απο την παλιοαρρώστια μπορείς να πάθεις και άλλα άσχημα πράγματα σε αυτή τη ζωή. Σκέφτηκα πως μπορεί να χάσεις κάποιον πολύ δικό σου άνθρωπο και να βυθιστείς για πολύ καιρό στη σιωπή, σκέφτηκα πως μπορεί να χάσεις ένα στήριγμά σου και να αρχίσεις να κουτσαίνεις, σκέφτηκα πως μπορεί να διαμορφοθούν οι σχέσεις σου με ένα άτομο τελείως διαφορετικά. Τι κάθομαι και γράφω; Απλά 2-3 σειρές για διάφορα "δεινά" που μπορούν να παίξουν με την ψυχολογία σου και με φόντο τον καρκίνο να μεγενθύνονται στο μυαλό σου. Πρόσφατα βρέθηκα σε κηδεία 16αχρονου και ένιωσα την απόλυτη δυστυχία των γονειών του. Το χειρότερο ήταν πως το παιδί αυτοκτόνησε. Τι ΤΕΛΟΣ ο θάνατος σκέφτηκα; Ήθελα να του φωνάξω πως δεν έπρεπε να το κάνει, πως η ζωή έχει ζόρια μα έχει και χαρές. Πόσο πρέπει να χαιρόμαστε την κάθε μέρα, να ΕΚΤΙΜΑΜΕ, δεν υπάρχει πιο κατάλληλο ρήμα! Να εκτιμάς, να γίνεσαι πιο σοφός μεγαλώνοντας, να εκτιμάς τις στιγμές, να τις μαζεύεις κρυφά ακόμη και απο τον πιο δικό σου άνθρωπο. Να τις βάζεις κάπου μέσα σου, όπου πιστεύεις ότι θα είναι ασφαλείς. Στο μυαλό ή στην καρδιά; Εσύ αποφασίζεις.
Να εκτιμάς και να σέβεσαι τον εαυτό σου, αυτά που κάνεις, όσα λες, να είσαι εσύ και να τολμάς. Να τολμάς να ζεις και να ονειρεύεσαι, να αγαπάς αυτό που είσαι, να βρεις έστω κάτι μικρό μέσα σου που να το αγαπάς και να το αγκαλιάζεις κάθε μέρα.
Άνθρωποι, μυαλά, καρδιές, ψυχές. Ποτέ δεν γνωρίζουμε τελικά έναν άνθρωπο "ολόκληρο", μπορεί να δούμε λίγο το μυαλό του, να ακούσουμε μια στάλα την καρδιά του, να πάρουμε μια γεύση απ'την ψυχή του, πόσο όμως τον γνωρίσαμε πραγματικά; Σχέσεις ανθρώπινες, τρέξιμο, αγχος, ένας συνεχής αγώνας. Τελικά γιατί; Για να αποδείξουμε στον διπλανό μας πως τα καταφέρνουμε; Πως είμαστε καλύτεροι απο αυτόν; Πως αξίζουμε; Σχέσεις, άνρθωποι. Μπαίνουν στη ζωή μας, μοιραζόμαστε στιγμές, δίνουμε τα χέρια, άραγε θα υπάρξει αύριο; Μας θεωρούν και τους θεωρούμε δεδομένους, θα είναι όμως για πάντα εκεί; Θα μας θυμούνται; Μήπως στο βάθος του μυαλού μας αυτό αποζητούμε; να μας θυμούνται αφού μας έχουν αγαπήσει, αφού μας έχουνε σταθεί;
Βράδυ Σαββάτου, ένα βήμα πριν τον ύπνο και εγώ γράφω σκόρπιες λέξεις. Η ώρα για τις καθιερωμένες διακοπές μου πλησιάζει. Θα ξαναδω-το νησί-. Με τον πρόσφατο χαμό της ξαδέρφης μου και την ταφή της εκεί, τον 7χρονο γιο της να παίζει ανάμεσά μας το τοπίο έχει αλλάξει. Μέσα σε ένα περίεργο κλίμα εκεί, αξίζει όμως να είμαστε μαζί. Το μαζί είναι καλύτερα απο το μόνοι.
Πέρασα όντως μια περίεργη εβδομάδα όπου βρήκαν την ψυχολογία μου πολλά σκαμπανευάσματα. Για μια ακόμη φορά δεν έφταιξα σε κάτι, όμως πάλι εγώ πρέπει να δω αλλαγές στη ζωή μου. Και τις βλέπω τις αλλαγές μια βδομάδα τώρα, ίδιος άνθρωπος μα άλλη ματιά...Παρόμοια συμπεριφορά μα όχι ίδια με την προηγούμενη. Αναρωτιέμαι για πόσο καιρό κάποιοι άνθρωποι γύρω μου θα με περνάνε απο αυτή τη διαδικασία, ως πότε θα αλλάζουν κάθε που είχαν παγιώσει τη στάση τους απέναντί μου. Εγώ συμπεριφέρομαι το ίδιο, απο την αρχή ως εδώ. Τι κερδίζουν και τι χάνουν με το να αλλάζουν οι άνθρωποι, οι ματιές, οι αγκαλιές; Άραγε ξέρουν; Το έχουν ζυγιάσει; Η αγάπη είναι δύναμη στη ζωή, μας απελευθερώνει. Αγάπη, αλλά όχι με λόγια, με ματιές με ένα άγγιγμα, με τη σιγουριά πως ο διπλανός μας είναι ο ίδιος, όπως τον αφήσαμε χθες, πως δεν άλλαξε σε μια νύχτα. Και γιατί να αλλάξει;
Δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους αλλαγές, μου προκαλούν σύγχυση. Ξαφνικά σου κλείνουν πλέον την πόρτα πριν πατήσεις το κουμπί του ασανσέρ. Και εσύ πατάς το κουμπί και μέχρι να φτάσει το ασανσερ στον 3ο όροφο περιμένεις εκεί έξω, σε έναν άχαρο διάδρομο, μόνη, ωσπου να δεις τον φωτεινό θάλαμο να φτάνει στον όροφο, να ανοίξεις την πόρτα, να μπεις, να πατήσεις το "0" και να βρεθείς στο εισόγειο. Όσα λεπτά σου παίρνει να κάνεις αυτές τις κινήσεις, τόσα λεπτά σκέφτεσαι "Μα δεν ήταν ποτέ έτσι το ξεπροβόδισμα, που πήγε τόση αγάπη, η δυνατή αγκαλιά που σε έκανε να κοντοσταθείς και να ξαναγυρίσεις για μια δεύτερη, το φιλί του αποχαιρετισμού, υπόσχεση για την επόμενη συνάντηση, η φράση-θα μιλήσουμε αύριο-;"
Δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους αλλαγές, μου προκαλούν σύγχυση. Ξαφνικά σου κλείνουν πλέον την πόρτα πριν πατήσεις το κουμπί του ασανσέρ. Και εσύ πατάς το κουμπί και μέχρι να φτάσει το ασανσερ στον 3ο όροφο περιμένεις εκεί έξω, σε έναν άχαρο διάδρομο, μόνη, ωσπου να δεις τον φωτεινό θάλαμο να φτάνει στον όροφο, να ανοίξεις την πόρτα, να μπεις, να πατήσεις το "0" και να βρεθείς στο εισόγειο. Όσα λεπτά σου παίρνει να κάνεις αυτές τις κινήσεις, τόσα λεπτά σκέφτεσαι "Μα δεν ήταν ποτέ έτσι το ξεπροβόδισμα, που πήγε τόση αγάπη, η δυνατή αγκαλιά που σε έκανε να κοντοσταθείς και να ξαναγυρίσεις για μια δεύτερη, το φιλί του αποχαιρετισμού, υπόσχεση για την επόμενη συνάντηση, η φράση-θα μιλήσουμε αύριο-;"
Καληνύχτα!
1 σχόλιο:
γλυκιά μου τελικά το μόνο που μένει είναι εμείς και ο εαυτός μας!!! Παρά τις ταλαιπωρίες που κάποιες φορές έχουμε , ξέρεις πολύ καλά με τον αγώνα που έχεις δώσει πόσο αξίζουν κι αυτές οι στιγμές με τους ανθρώπους και τις σχέσεις που δημιουργούμε γύρω μας και γύρω τους. Τελικά, το απόσταγμα των δικών μου εμπειριών από αυτές τις σχέσεις είναι ότι τελικά όλοι ανεβαίνουμε στο ίδιο βαγόνι του τραίνου και όσο διαρκεί το ταξίδι περνάμε σούπερ, γευόμαστε τις στιγμές, τον διπλανό μας, δενόμαστε επενδύουμε συναισθηματικά γιατί πάντα το κάνουμε αυτό, και μετά έρχεται η στιγμή που ενώ μας έχει πάρει λίγο ο ύπνος ο διπλανός μας έχει κατέβει από το βαγόνι. όταν λοιπόν ανοίγουμε τα μάτια , βουρκώνουμε και λέμε γιατί? τι συνέβηκε γιατί κατέβηκε ενώ π.χ. έλεγε για πάντα μαζί μέχρι το τέλος. ίσως όμως όταν το έλεγε αυτό, να μην εννοούσε το τέλος που φανταζόμασταν εμείς.
Δεν πρέπει πια να θεωρούμε δεδομένες τις όποιες ανθρώπινες σχέσεις επισυνάπτουμε. Οι μόνες δεδομένες σχέσεις είναι της μάνας με του παιδιού, του πατέρα με το παιδί και των αδερφών.Πάντα πονάει αυτό...υποφέρεις δεν το πιστεύεις το αρνείσαι αλλά τελικά μετα από καιρό το αποδέχεσαι. Συνεχίζεις και κάνεις ξανά σχέσεις γιατί έτσι μας μάθανε είμαστε κοινωνικα όντα και ζούμε μέσα σε αγέλες. Οσον αφορά το θέμα του θανάτου όταν είναι η φυσική κατάληξη απλά στεναχωριέσαι που δεν θα ξανα δεις τα αγαπημένα πρόσωπα, όταν επέρχεται από μια αρρώστια θλίβεσαι γιατί λες έπρεπε να πολεμήσει να ζήσει γιατί είχε ακόμα πράγματα να γευτεί από τη ζωή. είναι πολύ βαρύ αυτό και σίγουρα δεν το αποδέχεσαι με τη μια, από την άλλη όταν ο θάνατος επέρχεται από αυτόχειρες και ειδικά όταν το κάνουν παιδιά εκεί πρέπει να δώσουμε μεγάλη προσοχή και να προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε και παιδιά που το έχουν σκεφτεί να το κάνουν. Γιατί δεν έχουν ζήσει τίποτα, δεν έχουν γευτεί στιγμές όπως ο έρωτας, όπως η αγάπη, όπως να δουν ένα ηλιοβασίλεμα από ένα νησί, να ωριμάσουν μέσα από κάποιες συνθήκες να παλέψουν και να κερδίσουν το δικαίωμα της ζωής. όλοι μας παλεύουμε καθημερινά να ζήσουμε τις στιγμές της ζωής μας. Κι εσύ το ξέρεις αυτό. Έδωσες μια μεγάλη μάχη και την κέρδισες. Ζωή ανάσα να ανοιγοκλείνεις τα μάτια και να περνάνε χιλιάδες εικόνες από μπροστά σου. Μην μου στενοχωριέσαι για τίποτα γλυκό κορίτσι...απλά δώσε το πιο δυνατό του χαμόγελο στη ζωή και στις στιγμές της και ζήσε ζήσε την κάθε στιγμή στο νησί σου στην αθήνα όπου κι αν είσαι. Όσοι δεν σε εκτίμησαν σωστά .... απλά χαμογέλασέ τους και κάποτε το μετανιώσουν αλλά οι ίδιοι δεν πρόκειται να κάνουν ξανά το βήμα να έρθουν, εκτός κι αν θέλουν κάτι από σένα .. και πάλι χάρισε τους τις στιγμές και χαμογέλασε τους... θα καταλάβουν.
Δημοσίευση σχολίου