Αναμνήσεις ενός σκοτεινού Νοέμβρη

Σαν σήμερα ήταν που αν και έπιανα στον όγκο, δεν τον είχα δείξει σε κανένα, τον έδειξα εκείνο το βράδυ στη μαμά μου. Εκείνη όπως έχει πει «σκοτείνιασε» και κατάλαβε πως οι επόμενες μέρες θα ήταν πολύ δύσκολες. Και δεν διαψεύσθηκε, όχι μόνο οι επόμενες μέρες αλλά και οι ακόλουθοι μήνες, και τα επόμενα χρόνια. Φέτος είμαι εδώ, όπως ήμουν και εκείνο το βράδυ, στο πατρικό μου, στο σαλόνι, δίπλα στο τζάκι. Φέτος έχω μεγαλώσει, έχω μπει στα «αντα», τότε ήμουν απλά, ένα κορίτσι 27 ετών. Όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή, στο να μπορούμε να αντικρίζουμε τον ουρανό καθημερινά, έτσι και εγώ, πότε σιωπηλά, πότε με νεύρα και φωνές, ρίχτηκα στη μάχη για αυτό το αγαθό που λέγεται ΖΩΗ. Δεν θέλω να περιαυτολογώ αλλά την κέρδισα. Τότε δεν είχα ιδέα τι είναι ο καρκίνος, τι είναι ο όγκος, είχα μια πλήρη άγνοια. Δεν φοβήθηκα όμως ποτέ, βρήκα το θάρρος και τη δύναμη και μπήκα στο χειρουργείο και βρήκα το κουράγιο να δω το σώμα μου να αλλάζει και τη ζωή μου να παίρνει άλλη τροπή. Δεν το έβαλα κάτω…Σήμερα που βρίσκομαι στον ίδιο τόπο από όπου ξεκίνησαν όλα, ναι, όλα τα άσχημα μου φαίνονται τόσο μα τόσο μακρινά…είναι όμως συνάμα τόσο μα τόσο μέσα στο πετσί μου! Μια περιπέτεια πάνω από κάθε φαντασία…
Τα χρόνια όμως πέρασαν, δυστυχώς οι επέτειοι μας ακολουθούν…ίσως κρατώ στη ζωή μου τις ημερομηνίες για να είμαι που και που ευγνώμων. Και ναι, δεν είμαι αχάριστη, έδωσα από το 2007 μια μάχη, μέχρι και πέρσι που φόρεσα τις σιλικόνες, μέχρι και φέτος που θα βάλω τις θηλές (σύντομα μάλλον). Κουράστηκα μα είδα τους κόπους μου να πιάνουν τόπο, και αυτό είναι από μόνο του συγκινητικό, είναι από μόνο του ελπιδοφόρο. Φέτος, σαν σήμερα, τι να σκεφτώ παραπάνω;;;Είμαι στη ζεστασιά του σπιτιού μου, την προηγούμενη εβδομάδα έκανα όλες μου τις εξετάσεις και βγήκανε καθαρές, τι άλλο να ζητήσω; Ο καρκίνος δεν με απειλεί φέτος όπως εκείνη τη χρονιά. Στο κομμάτι της υγείας τώρα είμαι πολύ καλά, δεν θυμίζει το μυαλό μου τίποτα από την κατάσταση που βρισκόταν τότε, χαομένο σε χίλιες σκέψεις. Όμως η ζωή με τις πολλές τρικλοποδιές, με έφερε φέτος να σκέφτομαι την αδικοχαμένη ξαδέρφη μου, τον δικό της αγώνα, την δική της ταλαιπωρία και την δική μας απώλεια. Όπως είπα χθες στη θεία μου «ας αρρωσταίναμε όλες-που αρρωστήσαμε βέβαια- αλλά ας μην μας έπαιρνε κανέναν ο καρκίνος, πως θα ζήσουμε-η αδερφή της και εγώ- από δω και πέρα με αυτή την απώλεια, αυτή η απώλεια είναι μια σφαίρα στην καρδιά, μια πληγή που δεν θα κλείσει. Χάσαμε έναν δικό μας άνθρωπο, από την ίδια αρρώστια που παλέψαμε και εμείς.» Είναι μια κατάσταση τραγική, όσο και αν δεν θέλω να γίνομαι «μελό» είναι μια πραγματικότητα.
Τελος πάντων, απόψε ας προσπαθήσω να παραμείνω αισιόδοξη, για μένα και όλους εσάς. Ας προσπαθήσω να φέρω στο μυαλό μου τη ζεστασιά που βρήκα στις αγκαλιές αρκετών ανθρώπων όταν ήμουν αρρωστούλα, ας αφήσω να μείνει μέσα μου η αγάπη και όχι ο θυμός για την πρόσφατη απώλειά μου. Ας κρατήσω πως πάνω από όλα η αγάπη, πάνω από όλα…αυτό μου έλεγε η θεία μου χθες βράδυ στο τηλέφωνο, «πάνω από όλα, η αγάπη» ότι και να δώσεις στους ανθρώπους, αν δεν δώσεις αγάπη, δεν έχεις δώσει τίποτα….
Καληνύχτα, με όποιες απώλειες, είμαστε εδώ, συνεχίζω, με αγάπη προς όλους εσάς, με αδυναμία προς όλες τις ομοιοπαθούσες, είμαι εδώ και θα σας κρατώ συντροφιά! Κοντεύω την πενταετία μετά τον Καρκίνο, και αυτό μόνο του λέει πολλά! ΚΟΥΡΑΓΙΟΟΟΟΟΟ!