Μια ξεχωριστή πρωτοχρονιά!

Τελικά υπάρχουν άπειρες φορές που και να το θες κάτι…δεν πετυχαίνει…και άπειρες φορές που χωρίς να το προσπαθείς «κάθεται»! Σήμερα ευχήθηκα φευγαλέα… «τι καλά να είχα μια παρέα να βγω μετά τον πρωινό καφέ να “παρτάρω” και το μεσημέρι!» και η παρέα ήρθε εξ ουρανού (αφού τους συνάντησα τυχαία) και με κάλεσαν να πάω μαζί τους. Έτσι πέρασα πολύ όμορφα το μεσημερο-απόγευμα της παραμονής! Με γέλια, χορούς και πολύ socializing. Μήπως ο Θεός άρχισε να με ακούει; Αναρωτήθηκα! Γύρισα σπίτι κατά τις 19.00, ξάπλωσα λίγο και πήγα σε ένα ξενοδοχείο με τους γονείς μου και φίλους για Ρεβεγιόν!
Ήταν η λιγότερο μίζερη Πρωτοχρονιά της ζωής μου, χωρίς να κάνω κάτι φοβερό…! Και πραγματικά, σήμερα ένοιωσα ότι ξόρκισα το ΚΑΚΟ! Σήμερα ένιωσα πιο ζωντανή από ποτέ! Έπρεπε να φτάσει η σημερινή μέρα για να καταλάβω τελικά πως τους τελευταίους μήνες είχα φάει μεγάλη απόρριψη απο συγκεκριμένους ανθρώπους και αυτό με είχει πληγώσει μα και φθείρει πάρα πολύ. Το να κάνουν άλλοι άνθρωποι τριγύρω προτάσεις και να με θέλουν στην παρέα τους είναι απο μόνο του αναζωογονητικό και ελπιδοφόρο!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! Τέτοιες μέρες είναι προτιμότερο να εκτιμάμε αυτό που έχουμε παρά τα όσα μας λείπουνε! Εύχομαι το 2010 να φέρει υγεία, χαμόγελα, και να ζεστάνει πολλές καρδιές, τόσο τις δικές μας, όσο και των άλλων! Μακάρι ο κάθε ένας από εμάς να ζήσει στιγμές από τα όνειρά του φέτος και να διαγράψει κακές αναμνήσεις!
ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ και με καλή διάθεση, για ένα λαμπρό μέλλον! Και αν η ζωή μας πάει αλλού…ε…τουλάχιστον, εμείς με τόσες ευχές, θα πούμε πως προσπαθήσαμε!

ΦΙΛΙΑ!

Φετινά Χριστούγεννα!

Έχουμε και λέμε…

Ποικιλία ανθρώπων, ποικιλία συναισθημάτων. Παρεξηγήσεις πριν, παρεξηγήσεις μετά. Εντάσεις, εντάσεις, φωνές, τσακωμοί και προς τι όλα αυτά;;;ΦΦΦΦΦΦΦΦΦ ένα μεγάλο ξεφύσημα!
Απορίες πολλές, αμέτρητες. Ψάχνω τη θέση μου εδώ, ψάχνω τη θέση μου εκεί. Μα που θα πρεπε να βρίσκομαι, σε ποιανού πλευρό; Τι δυσκολεύει μια ανθρώπινη σχέση παρόλο που οι άνθρωποι αγαπιούνται;;; Γιατί το πνεύμα των Χριστουγέννων να μην αγγίζει όλες τις καρδιές; Γιατί να μην ανοίγουν όλες οι καρδιές να σε καλοδεχτούν όταν πας άοπλος;
Αυτά και άλλα πολλά ήταν τα φιλοσοφικά ερωτήματα αυτών των ημερών. Τελικά είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι αυτής της γης κουρασμένοι για να κάνουμε μια υποχώρηση; Για να κάνουμε μια νέα αρχή; Για να αναθεωρήσουμε θετικά έναν άνθρωπο; Είμαστε απογοητευμένοι; Βαριόμαστε να δώσουμε χαρά; Πνιγόμαστε στα προβλήματά μας, και Θέλουμε κόσμο δίπλα μας; Θέλουμε τα πάντα, και δεν αρκούμαστε στο λίγο, ζητιανεύοντας το πολύ;
Δε βγαίνει νόημα;;; το ξέρω, συνήθως στις σκόρπιες σκέψεις του μυαλού (που είναι μονίμως κατεβατά, δεν βγαίνει νόημα)…
Περσι είχα μια τρελλή χαρά γι αυτές τις μέρες, και ήταν όμορφα Χριστούγεννα. Φέτος είναι πιο υποτονικά...είναι τελικά οι άνθρωποι που στολίζουν τις μέρες μας και οι καλές στιγμές που μας προσφέρουν.

Ένας γάμος,μια επανασύνδεση;

Σήμερα παντρεύτηκε η «Ν». Ναι, ναι, η κοπέλα που μου συμπαραστάθηκε μαζί με τη «Σ» στο δύσκολο εκείνο αγώνα μου. Όσοι διαβάζετε καιρό τώρα, θα ξέρετε ότι με τη «Ν» δεν μιλούσαμε για ένα μεγάλο διάστημα, με δική της απόφαση. Είχε εν ολίγης κόψει μετά την ακτινοθεραπεία την επαφή μας, χωρίς καν να μου πει γιατί, διχως καυγά. Μου τηλεφωνούσε στην γιορτή και τα γενέθλιά μου…Πληγώθηκα πολύ και μου πήρε κάπου έξι μήνες να το ξεπεράσω. Πολλά νεύρα, μεγάλη στεναχώρια. Μου κόστισε πάρα πολύ. Δεν μπορούσα να πιστέψω το κατά πόσο η διάθεσή μου θα εξαρτιόταν από τη «Ν» από την απουσία της. Τελικά να που τα συμπεράσματα βγαίνουν από μόνα τους, είναι οι άνθρωποι που μας ανεβάζουν, είναι οι άνθρωποι που μας ρίχνουν. Είχα ανάγκη τις φίλες μου, είχα ανάγκη να νιώθω χρήσιμη και να δέχομαι την βοήθειά τους, μα πάνω από όλα την παρέα τους…

Πέρασε κάτι παραπάνω από χρόνος, η «Ν» προγραμμάτισε τον γάμο της και κάπου τον Σεπτέμβρη ξαναβρεθήκαμε, όλες μαζί, για φαγητό, μας κέρασε η «Σ» για την απόσπασή της. Ένα φαί δεν ένιωσα πως μας έφερε κοντά, βέβαια η «Ν» μένει και σε άλλη πόλη λόγω δουλειάς. Κλασικά ξαναχαθήκαμε…Ήρθε όμως η ώρα του γάμου, και ενώ όταν ο γάμος απείχε μήνες έλεγα «μπορεί και να μην πάω» όταν ήρθε η ώρα και το προσκλητήριο στα χέρια απάντησα θετικά. Πήρα ένα δώρο αρκετής αξίας (δεδομένης της παγωμένης σχέσης) και απάντησα θετικά και για το γλέντι. Της τηλεφώνησα μάλιστα για να της πω πως οι γονείς μου δεν θα μπορέσουν να παραβρεθούν και πιάσαμε μια συζήτηση ατελείωτη όπως τον παλιό καλό καιρό. Και στην πορεία η φωνή της «Ν» γλύκανε, και φιλάκια μου έστειλε κτλπ. και στα γενέθλιά μου τηλεφώνησε, και να βρεθούμε θέλησε. Και πάλι, χωρίς να το πολύ σκεφτώ βγήκαμε και ήρθε και η «Σ» να μας βρει. Και κάτσαμε και μοιραστήκαμε μια μπύρα, όπως στο παρελθόν. Και όταν αποχώρησε η «Σ» η «Ν» άρχισε τις εξομολογήσεις. Και μου είπε πως με αγαπάει όπως πριν, και μου έδωσε 2-3 λόγους για τους οποίους απομακρύνθηκε. Μέσα σε όλα αυτά μου είπε πως θεώρησε αστείο το να γυρίσει τώρα που είμαι καλά και να κάνει επανασύνδεση. Μα της είπα πως και τώρα χρειάζομαι κόσμο, τώρα στο come back. Η «Ν» έδειξε όλη την καλή θέληση να ξανα είμαστε φίλες. Την ευχαριστώ (και ας μην διαβάσει αυτές τις γραμμές ποτέ)
Την ευχαριστώ που αν και τα κίνητρά της γι αυτή την επανασύνδεση τη συγκεκριμένη στιγμή παραμένουν άγνωστα, έστω και αργά έκανε ένα βήμα. Δεν ξέρω ποια θα είναι η συνέχεια…
Στον γάμο πήγα, και χόρεψα και ευχήθηκα, και έκανα πολλά (από καρδιάς) κομπλιμάν στη νύφη. Όταν έφυγα, την αγκάλιασα και τη φίλησα και της είπα «σ’αγαπώ» και εκείνη μου είπε «εγώ σ’αγαπώ πιο πολύ». Και έτσι έκλεισε η αποψινή βραδιά. Χωρίς να ξέρουνε το μέλλον, δυο άνθρωποι εκφραστήκανε στο παρόν. Γι αυτό που σημαίνουν αυτές οι λέξεις και για το τώρα, δίχως εγωισμούς και κακίες!

Παραμονή μιας γέννας...

Σήμερα Παραμονή βγήκα και εγώ στην αγορά. Κόσμος παντού. Είναι περίεργη η αίσθηση, μπορεί να γκρινιάζουμε για τις γιορτές, μπορεί να βαριόμαστε ή να μας θλίβουν που και που, υπάρχει όμως κάτι διαφορετικό στον αέρα.
Ένα μήνα πριν, με κούραζε η ιδέα πως θα ρθουν τα Χριστούγεννα, τα έβλεπα όλα γκρίζα και μαύρα, βαρετά και κουραστικά. Τώρα που ήρθαν πια οι γιορτές, βλέπω τελικά χρώματα…μπήκα κάπως στο κλίμα, βγήκα κάποιες βόλτες, ότι κάνουν όλοι λοιπόν και εγώ…Αν και όλοι μας, χορτάτοι απο όλα, δεν περιμένουμε τουτες τις μέρες για να βγούμε!
Προσπαθώ να μην γκρινιάζω για τίποτα φέτος, γιατί έστω και το ότι έχω την υγεία μου, είμαι σπίτι μου με τους δικούς μου, έχω φαγητό, θέρμανση, ένα δωμάτιο δικό μου με όλες τις ανέσεις, το ότι έχω χρήματα για αγορές αλλά και βόλτες, όλα αυτά, μπορεί να μην είναι η «ευτυχία» είναι όμως τα βασικά, και είναι σίγουρα «αγαθά» που δεν τα έχουν πολλοί άνθρωποι τριγύρω μας και τέτοιες μέρες «πονάνε» πιο πολύ.

bad day...

αλλά που θα πάει, θα γυρίσει και για μας...θα βρεθεί και το δικό μας "δίκιο" κάπου!

καρουσέλ

Χθες ο δρόμος με έβγαλε κάπου επετειακά. Το θέμα είναι όμως πως δεν το καταλαβαίνεις μέχρι που φτάνεις εκεί, και ενώ δεν το θες, θυμάσαι!
Πήγα Θεσσαλονίκη, σε ένα εμπορικό κέντρο. Είχα πάει εκεί φρεσκοχειρουργημένη, το 2007 στις 27/12. με είχε πάει η «Σ» καλή της ώρα, λέγοντας, «πάμε μια βόλτα αλλά για να μην κρυώσεις πάμε σε –κλειστη αγορά-». Ναι η «Σ» με φρόντιζε τότε πολύ. Θυμήθηκα πως σε εκείνη τη βόλτα φορούσα το επίθεμα με το σφουγγαράκι που δεν ήταν καθόλου πρακτικό. Το χέρι μου επίσης είχε πρηστεί και πονούσε, και είχα ήδη μια χμθ στο κεφάλι μου. Σίγουρα ήμουν under shock και δεν καταλάβαινα τι είχε συμβεί…είχα όμως τη διάθεση να σταθώ απέναντι από το καρουσέλ και να βγάλω μια φωτογραφία την οποία μέχρι σήμερα κουβαλώ στο κινητό μου…

Χθες στάθηκα πάλι, μετά από δυο χρόνια μπροστά από το ίδιο καρουσέλ. Μα να το ξαναβρώ εκεί; Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν...αρκετά όμως γυρίζουν 180 μοίρες...Δεν μπόρεσα να σταματήσω το μυαλό μου από το να σκεφτεί το «τότε» και να το συγκρίνει με το «τώρα». Σίγουρα δεν έχω την παρέα που είχα τότε(στην ίδια"ποσότητα"), και αλλάξανε πάρα πολλά ως τώρα. Τώρα ο δρόμος που περπατώ είναι ο δρόμος της ωριμότητας. Τώρα δεν έχω κενό στον δεξί μου μαστό, παρα μόνο κάπου μέσα στο μυαλό (ή μάλλον εδώ λένε στην καρδιά;). Τώρα πια ξεμπέρδεψα με τις θεραπείες και ξέρω τι θα πει «δυο σχήματα». Τώρα δεν φοβάμαι, τώρα νιώθω δυνατή και σίγουρη για πολλά.

Δεν αντιστάθηκα και ξαναέβγαλα μια φωτό, για να έχω, και το «πριν» (επάνω) μα και το «μετά» -φέτος (κάτω).

Κυριακή προς Χριστούγεννα

Σήμερα είναι μια βροχερή Κυριακή. Κάτι αλλάζει. Σαν μια ηρωίδα της λογοτεχνίας, έχω και εγώ τον καιρό να υπογραμμίζει τα δικά μου συναισθήματα. Ιστορία λοιπόν παράλληλη με τις αλλαγές της φύσης.
Όχι, δεν κλαίω, απλά νιώθω «κάπως». Αυτό δεν πιάνει τους περισσότερους όταν βρέχει και κάνει κρύο; Θα πάω μια βόλτα, μ’αρέσει να οδηγώ. Η βροχή στο παρμπρίζ κάνει τα φώρα να λαμπιρίζουν. Κλείσε σε κάποιο φανάρι τους υαλοκαθαριστήρες και θα δεις τι ενοώ. Η βροχή όλα τα ξεπλένει, η βροχή δίνει άλλη διάσταση στο τοπίο. Δες τον κόσμο μέσα από ένα μουσκεμένο παρμπριζ και θα καταλάβεις πως τελικά, δε χρειάζεται στη ζωή να βλέπουμε συνέχεια κάθε εικόνα με λεπτομέρειες και ούτε πάντα την αλήθεια!
Έχω κάτι να μοιραστώ με όλους εσάς. Κάθε βδομάδα αυτό το blog το επισκέπτονται 300 άτομα. Μπορεί να είναι και λιγότερα, πάντως θέλω να πω, πως δέχεται 300 κλικ! Αυτό έχει δυο όψεις. Είναι σίγουρα ένα κίνητρο παραπάνω για να συνεχίσω να γράφω αλλά από την άλλη είναι και μια μεγάλη ευθύνη! Ελπίζω όσοι διαβάζουν να «βοήθιουνται» παρά να προβληματίζονται!

και θυμίσου δικές μας στγμές

παλιό μα αγαπημένο!

Άργησα να σας γράψω για τα γενέθλιά μου γιατί σκεφτόμουν σε άσχετες φάσεις της ημέρας τι μπορώ να γράψω και πως θα περιγράψω καλύτερα τα συναισθήματά μου…τελικά δεν βρήκα λόγια πολύ πρωτότυπα…Σίγουρα θυμήθηκα πως κάποια χρόνια πριν, τέτοια μέρα ήμουν στην Αθήνα, είχα γενέθλια και έκανα την πρώτη μου χμθ. Οι φίλοι με παίρνανε τηλέφωνα και εγώ όλο προσποίηση έκανα την χαρούμενη, και ούτε κουβέντα για τη θεραπεία. Όσο σκέφτομαι εκείνη την ημέρα, κάθε γενέθλια παο τότε μου φαίνονται μια χαρά!

Σήμερα έσβησα μια τούρτα στο σπίτι και το βράδυ βγήκα με στενούς φίλους και άνοιξα μπουκάλι για τα γενέθλιά μου σε ένα μπαράκι της πόλης μας. Η γιορτή συνεχίστηκε και σε club. Ένοιωσα το εορταστικό κλίμα και σκεπτόμενη και το περσι ακόμη, αισθάνθηκα τυχερή που φέτος είμαι και στην πόλη μου και περικυκλωμένη από φίλους!

Φυσικά τα γενέθλια είναι «μια ακόμη μέρα στη ζωή μας». Όμως παρόλα τα 29 μου χρόνια, νιώθω κάτι στον αέρα της συγκεκριμένης ημέρας. Είναι οι ευχές των φίλων (μάλλον) που κάνουν τα γενέθλια μια μέρα όχι σαν τις άλλες…a day to feel special!

Φιλιά!

16/12/2007 >HAPPY BIRTHDAY!<

Σαν σήμερα γεννήθηκε αυτό το BLOG!
με το ακόλουθο πρώτο ποστ:

"Σήμερα ξεκινώ το Blog "Sweet December" για να μοιραστώ μαζί σας μια νέα πραγματικότητα. Μια καινούργια καθημερινότητα για μένα, ένα κομμάτι της ζωής μου τόσο δικό μου όσο και ξένο.
Λίγα χρόνια πριν τα 30 μου κεράκια, και μόλις 15 μέρες πριν τα φετινά μου γενέθλια, ντύθηκα τη ρόμπα του χειρουργείου και πέρασα τις πόρτες του έχοντας έναν όγκο στον δεξί μου μαστό. Έπεσα θύμα της "μικρής μου ηλικίας", της αδιαφορίας, και της αισιοδοξίας μου ότι δεν θα ήταν τίποτα. Ο όγκος αφαιρέθηκε και πήρε μαζί του στα "άχρηστα" και τον δεξί μαστό μου συν 19 λεμφαδένες. Ξύπνησα μουδιασμένη, χωρίς να μπορώ να κουνώ καλά το χέρι μου, ξέροντας ότι δεν θα ξαναδώ τον μαστό μου, τη θέση του θα 'παιρνε μια μεγάλη ουλή.
Όλα αυτά έγιναν σε 10 μέρες απο τότε που εντοπίστηκε το πρόβλημα. Μέσα σε μια βδομάδα έπρεπε να συνηθίσω στην ιδέα ότι βγαίνοντας απο την κλινική το σώμα μου δεν θα είναι πια το ίδιο. Πήρα βαθιά ανάσα και είπα "ας γίνει ότι είναι να γίνει". Αποφάσισα ότι θα ζήσω σε ένα σώμα που απλά θα μοιάζει με το παλιό μου και κάποια στιγμή θα γίνει και η αποκατάσταση.
Την Τρίτη 18/12 έχω ραντεβού για την πρώτη χημειοθεραπεία. Δεν ξέρω ακόμη πόσες θα κάνω. Άκουσα επίσης πολλά για τις παρενέργειες που φέρνει αυτή η θεραπεία. Σφίγγω τα δόντια και χωρίς να αισθάνομαι φόβο ή πόνο, χωρίς καθόλου αισθήματα, ούτε θετικά ούτε αρνητικά, τελείως flat όπως και το ένα μου στήθος, περιμένω την Τρίτη. Μακάρι να μην ερχόταν η μέρα, αλλά τελικά η μάχη με τον χρόνο είναι η μόνη που δεν κερδίζεται."

Έτσι ακριβώς ξεκίνησε το Sweet December όπου κατέγραψα ολόκληρη την περιπέτεια υγείας μου και συνεχίζω. Δύσκολες μέρες, δύσκολες νύχτες και εσείς εδώ, μαζί μου, να δίνετε το παρόν αφήνοντας σχόλια τις περισσότερες φορές στις αναρτήσεις μου! Γράφοντας πάντα με ειλικρίνεια έκανα μια κατάθεση ψυχής, που όπως έγραψα τις προάλλες ήταν ριψοκίνδυνη για το κοινό που γνωρίζει ποιά κρύβεται πίσω απο το SD...

Σήμερα έχει γενέθλια το Sweet December και την Παρασκευή έχω εγώ! Είναι απίστευτο το πώς περνάει ο καιρός, οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια. Είναι επίσης απίστευτο πως το μυαλό μπαίνει σε άλλη τροχιά, πως αλλάζει ακόμη και ο τρόπος γραφής.

Τι έγινε από τότε μέχρι σήμερα; Δυο λέξεις : «πάρα πολλά».
Πως είμαι σήμερα;
Είμαι σαφώς καλύτερα.

Τότε μιλούσα για μαστεκτομή, τώρα μιλάω για αποκατάσταση. Τότε παιδευόμουν με τις θεραπείες και τώρα ηρέμησα.

Τότε…τότε δεν ήξερα, τότε φοβόμουν, τώρα ξέρω…Τώρα πηγαίνω στο γυμναστήριο και τρέχω 20km τη βδομάδα, τότε το χέρι μου πονούσε. Ήμουν ένα τρομαγμένο παιδί που η ζωή του τα έφερε ανάποδα και δεν ήξερα από πού να πιαστώ μα ούτε και πώς να συνεχίσω να ζω. Τώρα βλέπω πως η κατάσταση δεν είναι τόσο τραγική γιατί αξιολογείς άλλα πράγματα!

Αν δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο από εδώ που είμαι, στο σπίτι μου και στην οθόνη του υπολογιστή μου, μπορώ τουλάχιστον να σας πω, πως ο χρόνος είναι γιατρός και είμαι η ζωντανή απόδειξη! Πως ναι, τα πράγματα κάποια στιγμή αν δεν διορθώνονται ακριβώς, πηγαίνουν σίγουρα καλύτερα! Μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι όσοι και όσες ταλαιπωρήστε τώρα, θα ζήσετε στο μέλλον καλύτερες στιγμές. Όταν τα μαλλάκια σας θα βγούν, όταν τα πριξήματα θα φύγουν, τα νύχια θα ξαναφυτρώσουν και θα χωρέσετε στα παλιά σας ρουχαλάκια θα δείτε πως όλα περνούν.

Θέλει βέβαια θάρρος. γενναιότητα και τόλμη. Τόλμη προς την ίδια τη ζωή. Αποφασιστικότητα ότι θα νικήσεις!Και αγάπη μα και πίστη στον εαυτό σου! Στη μάχη θα ριχτείς θες δεν θες και θα ελπίζεις σε καλύτερες ημέρες. Ο εχθρός πάντα θα παραφυλά για να σου ρίξει το ηθικό αλλά εσύ, εκεί, πρέπει να πεισμώσεις και να πεις πως θα ριζώσεις εδώ. Θα παλέψεις όσο καλύτερα μπορείς. Ναι, είναι δύσκολα, θα παλέψεις με τον εαυτό σου αλλά και με τους άλλους, θα σπάσουν τα νεύρα σου, θα φτάσεις στα όριά σου, θα πιάσεις πάτο, θα νιώσεις ότι κανείς δεν καταλαβαίνει τι περνάς, η γεύση στο στόμα σου θα είναι πικρή, τα φάρμακα πολλά, οι παρενέργειες αρκετές, το σώμα θα αλλάζει συνεχώς, στο κεφάλι σου θα γυρίζουν αμέτρητες σκέψεις και πολλά "γιατί", θα απογοητευτείς, θα πληγωθείς απ’τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους γιατί θα ζητήσεις και μπορεί να μην πάρεις, θα νιώσεις πως δεν είναι ο Καρκίνος που σε ρίχνει αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι που σε καταρακώνουν, θα θυμώσεις, θα αγαπήσεις όμως και θα νιώσεις εξάρτηση απο κάποιους, θα χάσεις ανθρώπους ενώ θα εδραιώσεις άλλους....και....κάποια στιγμή, εκεί που δεν το περιμένεις, όταν θα έχουν τελειώσει οι θεραπείες, κάποια στιγμή θα νιώσεις ότι αφήνεις τον πάτο και παίρνεις το δρόμο για την επιφάνεια της θάλασσας. Ανεβαίνοντας και ανοίγοντας τα μάτια, αψηφώντας την αλμύρα, θα δεις τις πρώτες ηλιακτίδες. Αυτές είναι που θα σε κάνουν να χτυπήσεις πιο γρήγορα τα πόδια σου, να κουνήσεις και τα χέρια και να βγεις στην επιφάνεια, να κοιτάξεις κατάματα τον ήλιο και να χαρείς ολόκληρο το τοπίο.

Δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω! Στη ζωή μου έχω κατακτήσει πολλες κορυφές, και πριν την αρρώστια, το Sweet December έχει όμως μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, είναι το κρυφό μου καμάρι! Είναι μια απόδειξη πως η νέα γενιά έχει κάτι να πει, πως το ιντερνετ μας φέρνει πιο κοντά και μπορεί να απαλύνει τον πόνο μας. Ήταν μια ιδέα ολότελα δική μου, μια ιδεά που υλοποιήθηκε και άγγιξε πολλές καρδιές, μια ιδέα και ένα όνομα που έδωσε κουράγιο σε πολύ κόσμο και έκανε την Ελλάδα μια γειτονιά και τον κόσμο μια παρέα. Και να θυμάστε πως όσο σας βοήθησα εγώ(απο ότι λέτε), άλλο τόσο με βοηθήσατε και εσείς. Άλλωστε αυτή ήταν η ιδεα: να γράφω, να γράφω, να γράφω για να εξωτερικεύω τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς που με πνίγανε!

Θέλω να ξέρετε ότι ο κάθε ένας απο εσάς που άφησε σχόλιο έχει μια ξεχωριστή θέση σε τούτη την παρέα. Δεν είμαστε οι "καρκινοπαθείς", είμαστε άνθρωποι με οντότητα, άποψη και προσωπικότητα. Είμαστε όλοι μαζί, και ο καθένας ξεχωριστά ,νικητές στη μαχη του καρκίνου. Νικητές που στο πλευρό μας στάθηκαν και άτομα χωρίς κανένα πρόβλημα υγείας, απλά και μόνο γιατί τους άγγιξε το δικό μας! Πολλά "ευχαριστώ" και σε αυτούς! Βοηθάει πάντα η άποψη κάποιου που δεν βρίσκεται στη δίνη του προβλήματος! Όλοι μαζί, γίνατε οι συνοδοιπόροι μου, που πάντα με "ωθείτε" στο να γράφω, να γράφω και να μην τα παρατήσω!

ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΖΕΣΤΕΣ ΑΓΓΑΛΙΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!

έχω καιρο

να γράψω...σύντομα κοντά σας!
φιλιά!

Απόψε βρέχει

τελικά τι μένει, όταν στεγνώσουν οι δρόμοι...;

τι γίνεται όταν στερέψουν τα δάκρυα;

Οι δρόμοι γίνονται πιο καθαροί και οι άνθρωποι πιο δυνατοί θαρρώ!


Που πάνε όλοι οι άνθρωποι που τρέχουν μέσα στη βροχή;
πάνε κάπου να κρυφτούν, να γλιτώσουν από τις στάλες...

Που πάνε οι άνθρωποι όταν τα μάτια σου θολώνουν;
Ρίχνουν το βλέμμα τους αλλού, γιατί δεν μπορούν την υγρασία.
Βρισκουν και εκείνοι με τον καιρό κάπου αλλού,ζεστά να φωλιάσουν.

Καλό ξημέρωμα!

Δε φταίμε εμείς!

Καινούριος Χατζηγιάννης...


αφιερωμένο σε όσες καρδιές ψάχνουν για απαντήσεις...δεν θα τις βρούν ποτέ γιατί η σωστή απάντηση μονίμως κρύβεται...εξάλλου "δε φταίμε εμείς" και ίσως να μην υπάρχει και σωστή απάντηση...who knows?

Μπορούμε λίγο να μελαγχολήσουμε;

Γιατί όχι, άνθρωποι κοινοί θνητοί είμαστε!

«Μα τώρα ξέρω, τα παραμύθια, τα νικά η συνήθεια…η λησμονιά.»


«Βιαστικό πουλί του Νότου» το τραγούδι, αλλά εγώ απλά το λέω «Δεν είσαι εδώ, χίλια σύννεφα κλαίνε»






(ΥΓ Nikoleta μου χρόνια πολλά για σήμερα!Φιλάκια!)

3 Δεκέμβρη συν 1 = 4/12/2009

Πέρασε λοιπόν έτσι επίσημα και η χθεσινή επέτειος. Δεν μπορώ να κρύψω ότι χθες το απόγευμα με έπιασε κάτι, κάτι σαν μοναξιά, κάτι σαν ένας λυγμός που έγινε δάκρυ. Αλλά νομίζω είναι η μοναξιά του κάθε σχοινοβάτη (όπως εμείς). Είναι η μοναξιά μιας επετείου που σημαίνει πολλά για εμάς, αλλά που τελικά δεν θα μάθουμε ποτέ (γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μιλάνε) τι σημαίνει για τους άλλους! Χθες πήγα στη δουλειά, και μπορεί να έγραψα την ημερομηνία 3/12/2009 κάπου 10 φορές. Έπαιξα μια χαρά τον ρόλο μου, κανείς εκεί δεν γνωρίζει για τον αγώνα που έδωσα κάποια χρόνια πριν. Ήθελα να βγω έξω, έστω για μια βόλτα με το αυτοκίνητο αλλά δεν έκατσε. Φυσικά μάλλον δεν έχουν τόση σημασία οι ημερομηνίες, βόλτα πήγα σήμερα, αλλά μερικές φορές το μυαλό κολλάει, και θέλει να βγει εκτός, να κάνει κάτι για να ξεχαστεί, να δει έναν άνθρωπο και να ανακουφιστεί. Πήγα τελικά στο γυμναστήριο χθες και χάρηκα απο μόνη μου τελικά για τον εαυτό μου γιατί πια είμαι σαφώς καλύτερα, και μια χαρά fit.

Anyway, -που λέω που και που-. Σήμερα ήταν μια άλλη μέρα. O καιρός καλός και πήγαμε με τη «Σ» μια βόλτα με το αυτοκίνητο, φάγαμε σπίτι της και πήγαμε στην αγορά ,και μετά για μια μπύρα. Μπορώ να πω πως είμαι ευγνώμων για τα όσα ζω σήμερα και πως καταφέρνω κατά 70% να διώχνω τις άσχημες-πεσιμιστικές σκέψεις.Κάποιες φορές είναι πιο εύκολο από άλλες, το μόνο σίγουρο. Χθες, δεν ξέρω γιατί, αλλά φρόντισα να μιλήσω με όλες τις φίλες μου έστω και απο τηλεφώνου, η κάθε μια, όλο και κάποιο λιθαράκι έβαλε σε όσα πέρασα στο παρελθόν αλλά και πιο πρόσφατα!
Καλό βράδυ!

Επέτειος αλλά δίχως μαστεκτομή...

Πάντα θυμόμουν τη σημερινή μέρα ως μέρα γενεθλίων μιας φίλης, και μέρα γενεθλίων της Τζουλιάν Μουρ. Πλέον όμως η σημερινή μέρα θυμίζει πολλά παραπάνω για μένα. Ένα μεγάλο πανικό προ χειρουργείου, και έναν ακόμη μεγαλύτερο after. Ναι, σαν σήμερα ήταν εκείνη η δεξιά μαστεκτομή που έγινε και η αφορμή γι’αυτό εδώ το blog.
Πέρασα από πάρα πολλές φάσεις από τον Δεκέμβρη του 2007 ως σήμερα, μπορώ όμως μετά από τόσο καιρό να είμαι εδώ και καλά. Καλά σωματικά, με την υγεία μου αλλά και καλά ψυχολογικά, κάτι για το οποίο πάλεψα μάλλον περισσότερο. Το τελευταίο είναι ένα θαύμα, δεν ξέρω πως έγινε…έχω βάσιμες υποψίες πως το απέκτησα ξαναμπαίνοντας στη ζωή γενικά, ξανα ανοίγοντας την πόρτα στους ανθρώπους.
Χθες βγήκαμε με τη «Σ» και παρέα. Ήταν επετειακό το βράδυ για μένα, εμείς τα δυο ανέμελα τότε κορίτσια, χθες πιο ώριμες, η καθεμιά για τους λόγους της… Η ζωή, σε τραβάει γενικώς από το μανίκι. Εμείς που «καήκαμε», και κάποιοι οικείοι μας θα θυμόμαστε τέτοιες μέρες για χρόνια, σύντομα όμως ευχομαι, χωρίς πολύ πόνο! Χθές, μέσα στο ημίφως του μαγαζιού, και υπο τους ήχους της φωνής της τραγουδίστριας μπροστά μου, ένοιωσα ότι θεραπεύτηκα. Ένοιωσα πως καιρό τώρα πατούσα στα πόδια μου, μόνο που δεν το έβλεπα, και ίσως και να το φοβόμουνα γιατί είχα συνηθίσει σε μια άλλη κατάσταση. Όταν όμως παίρνεις την κατάσταση στα χέρια σου και ορίζεις εσύ (όσο μπορείς) την ψυχολογία σου τότε αλλάζει … Οι κύκλοι των θεραπειών κλείσανε, η αποκατάσταση προχωρά, και ίσως πρέπει και εγώ να κλείσω σιγά σιγά τις πολλές παρτίδες με το παρελθόν. Να θυμάμαι, αλλά να μην θλίβομαι…Ότι πέρασε με έκανε πιο δυνατή. Θυμώνω βέβαια αρκετές φορές γιατί όλη αυτή η περιπέτεια ήταν ψυχοφθόρα, θυμώνω γιατί με ανάγκασε να ωριμάσω πριν την ώρα μου! Αλλά δεν μπορώ να αλλάξω τιποτα από όλα αυτά. Τίποτα μα τίποτα. Τέτοια μέρα και ώρα το 2007 η κατάσταση ήταν «τελειωμένη» και το «πόρισμα» είχε βγει και εγώ; Εγώ έπρεπε να βρω τον τρόπο να συνεχίσω.
Σήμερα μπορεί η δεξιά μου πλευρά να έχει φουσκώσει αλλά γιατί νοιώθω ένα κενό; Γιατί νοιώθω φλατ;

Σας αφήνω ένα περσινό ουράνιο τόξο! Μακάρι να γεμίσει τις καρδιές σας με ελπίδα και αισιοδοξία!

Χθές, σήμερα, αύριο!

Δεν ξέρω αν μεγαλώνω, δεν ξέρω αν επηρεάζομαι από το περιβάλλον μου, αλλα τελικά οδεύω προς το να γίνομαι όλο και λιγότερο συναισθηματική! ίσως και να μη με συμφέρει…οι πολλές αναμνήσεις τελικά που οδηγούν; Όλοι τριγύρω περνάνε διάφορες φάσεις, γιατί εμείς να κολλήσουμε στην αρρώστια; Ο χειρούργος μου, μου είπε πως καλό είναι εγώ και οι όμοιές μου να φύγουμε από τη μιζέρια και τον «σεβντά» (όπως χαρακτηριστικά είπε). Και ξέρω, πολλές από εσάς θα πείτε, «ναι εύκολο είναι να το λέει αυτός, αλλά γίνεται;». νομίζω πως η συμβουλή του ήταν χρυσή. Μα δεν βγαίνει και κάτι από τη μιζέρια…το μόνο σίγουρο. Η αισιοδοξία από την άλλη ίσως μας χαρίσει μια άλλη ποιότητα ζωής. Γιατί όχι λοιπόν, όσα χρόνια μας αναλογούν ας τα δούμε με χαρά και με πολλά πολλά χρώματα. Αν τελικά δεν πιστέψουμε εμείς στον εαυτό μας, ποιος θα πιστέψει;;;;

Φέτος η αποψινή περίοδος με βρίσκει σαφώς καλύτερα ψυχολογικά. Ξέρετε, δεν με χωρίζουν παρα μόνο 2 χρόνια από εκείνο το χειρουργείο της μαστεκτομής, ωστόσο νομίζω πως έχω καταφέρει να ξεπεράσω πολλά. Ναι, ήμουν χαμένη πέρσι τέτοιο καιρό, τα νεύρα ήταν πάρα πολλά, η απογοήτευσή μου με τη «Ν» μεγάλη, η απόσταση με τη «Σ» πολλά χλμ. Η δουλειά, το νέο ξεκίνημα, η άλλη-νέα πόλη, οι καινούριες ισορροπίες με τους γονείς, η προοπτική της αποκατάστασης και της καινούριας μαστεκτομής, αυτά και άλλα πολλά με πνίγανε. Είχα φτάσει στο σημείο που δεν ήξερα πώς να προχωρήσω τη ζωή μου! Έβλεπα παντού αδιέξοδα, το ένα μετά το άλλο να με πλησιάζουν απειλητικά. Ο χρόνος όμως είναι γιατρός, ιδίως όταν μετρά υπέρ μας και όταν τα σημάδια της αρρώστιας ένα-ένα σβήνουν. Όχι, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Πάντα θα θυμάμαι ότι σαν σήμερα, το 2007 ήταν το τελευταίο βράδυ που έπεσα να κοιμηθώ με τη «Σ» και είχα μια άλλη μορφή. Το επόμενο βράδυ έλειπε ο δεξιός μαστός μου και από τότε δεν θα είχα ποτέ το σώμα στο οποίο είχα ζήσει 27 χρόνια. Αλλά, μετά από τις τόσες μπόρες σήμερα, υγιής και εδώ, έχω να σας πω ότι το σώμα δεν είναι αυτό που μετρά, σημασία έχει η ψυχή.

Το σώμα αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, η ψυχή όμως είναι αυτή που κάνει τη διαφορά, και για όλες εμάς, το λέει η ψυχούλα μας. Και θα το λέει και θα το φωνάζει δυνατά και θα φαίνεται και στα μάτια μας, ότι ναι, ναι, ναι θα είμαστε εδώ για πολύ ακόμα!

σας φιλώ όλους!

καλώς και τον Δεκέμβρη!

Καλό μας μήνα!!! Εδώ δεν έχετε παράπονο, δεν χάνουμε καμία μα καμία ευκαιρία για ευχές!!!

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ! Γλυκός; Πικρός; Ευχάριστος; Δυσάρεστος; Κρύος ή Ζεστός, η μοίρα τα έφερε έτσι στη ζωή μου που ο μήνας αυτός, και μήνας γενεθλίων μου είναι, και μήνας αρκετών «επετείων» και αναμνήσεων αλλά και μέρος του ονόματος αυτού του blog.
Το όνομα Sweet December, «έπαιξε» με την όλη περιπέτεια της υγείας μου ---ιδίως αυτό το Sweet--- και προσπάθησε (και μάλλον τα κατάφερε) να εξευμενίσει τον «κακό» εκείνο Δεκέμβρη….Αλλά όπως είπε και η «Σ» προχθές αναφερόμενη σε κάτι προσκλητήρια γάμου «δεν υπάρχει παρθενογέννηση» και έτσι δεν είναι κακό να πούμε ότι το Sweet December, μου ρθε σαν όνομα από το «Sweet November» καθότι είμαι κλασική σινεφίλ…(Κιάνου Ριβς και Σαρλίζ Θερόν, η τελευταία είναι άρρωστη…)!
Στην αρχή δεν το ήξερε κανείς φίλος-συγγενής ή γνωστός, είχα παρέα μόνο όσους με έβρισκαν τυχαία…και δεν ήταν και λίγοι. Κάποια στιγμή όμως (δε θυμάμαι μετά από πόσους μήνες) άρχισα να το δίνω και σε γνωστούς και φίλους, και πλέον και η μάνα μου ξέρει ότι είμαι η Sweet December, δε διαβάζει όμως (ελπίζω). Βέβαια, το να σε διαβάζουν άτομα που σε ξέρουν ενέχει πάντα κινδύνους…κάτι μπορεί να περιγράψεις, κάτι να εκφράσεις, άλλο να εννοείς και να παρερμηνευτούν πολλά γιατί πάνω από όλα, στο Sweet December ότι γράφεται, δυστυχώς, πηγάζει κατά πολύ από την ψυχολογία του «συγγραφέα» τη συγκεκριμένη στιγμή και αυτό μπορεί να είναι πολύ puzzling για τα άτομα που εμπλέκονται στα διάφορα ποστς πολλές φορές. Και φυσικά η ψυχολογία κάνει κύκλους, και το τι θα γράψω μια νύχτα μόνη μου στην ησυχία του σπιτιού είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που θα αισθάνομαι και θα γράψω το επόμενο πρωί…!

Κάπως έτσι, πότε με γλύκα, πότε με πίκρα αλλά πάντα με βαθειά αγάπη προς όλα τα άτομα που με στήριξαν και είναι ακόμη εδώ δίπλα μου και θέλουν να λέγονται φίλοι μου, ή συγγενείς από καρδιάς, φτάσαμε ως εδώ. Και αν κάτι βγήκε τελικά από αυτό το ταξίδι και την ταλαιπωρία της αρρώστιας, είναι σίγουρα μια-δυο σχέσεις που δυνάμωσαν από τις πολλές φουρτούνες και τις θεωρώ πλέον σχέσεις ζωής (τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ και ελπίζω να είναι το ίδιο και για την απέναντι πλευρά), πολλές γνωριμίες από αυτήν εδώ την οθόνη με όλους εσάς, σχέσεις φιλίας με ορισμένους από το ιατρικό μου team, και ναι, αυτό εδώ το blog. Μια «σελιδούλα» που ξεκίνησε δειλά δειλά και που κάπως, κάπου μίλησε στις καρδιές σας!

Πρώτη Δεκέμβρη σήμερα! Στις 3/12/2009 έχω την «επέτειο» της μαστεκτομής μου. Αν σκεφτώ από τότε μέχρι σήμερα τι έχω κάνει, τι έχω δει, που έχω πάει, τι έχω αποκτήσει, να είστε βέβαιοι πως η λίστα θα είναι μεγάλη. Έτσι είναι η ζωή, εκεί που νομίζεις πως δεν έχεις κάνει τίποτα, όταν τα βάζεις κάτω και τα μετράς, βγαίνουν ένα σωρό πράγματα που δεν αργούν να σε κάνουν να αισθανθείς γεμάτος και περήφανος για τον εαυτό σου! Γιατί τα περισσότερα πράγματα κάθε μέρα τα θεωρούμε δεδομένα…και βαρετά…και κουραστικά, όταν όμως συγκρίνουμε τη ζωή με τον θάνατο, θα δούμε πως ο θάνατος, σαν μια κατάσταση πολύ τελειωτική είναι η παύση και είναι το τίποτα. Αντίθετα με τη ζωή, μπορεί να μην πάμε όλοι στο «πολύ» αντί για το «τίποτα», αλλά πάμε στο «κάτι», και αυτό το κάτι αξίζει. Όταν σκέφτομαι καμιά φορά πως η ζωή μου θα μπορούσε να είχε σταματήσει το 2007, και να ήμουν για πολλούς ανθρώπους μια ανάμνηση ή μια φωτογραφία σε κάποιο δωμάτιο, τότε παίρνω μια βαθειά ανάσα και κοιτάζοντας τον ουρανό λέω στον εαυτό μου πως θα έχανα πολλά. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά μάλλον είναι αυτό που λένε «η ζωή είναι ωραία»….!