Πόσα χρόνια; 2007 and counting...

Ε δεν θα είναι τόσα; Δεν θα είναι αρκετά; Από το 2007 ρε παιδιά! 

Είμαι καλά...τολμώ να πω (μη το ματιάσω) αρκετά καλά... Μπορεί να είμαι και πολύ καλά αλλά όλοι εμείς οι άνθρωποι μάθαμε να λέμε "ε..καλά". Και τι παράπονο να έχω σήμερα 3 Δεκέμβρη 2024; Ζω, έχω μια καλή καθημερινότητα και από το 2014 δεν έχω ακούσει ξανά για καρκίνο που να με αφορά προσωπικά οπότε λέω ΜΙΑ ΧΑΡΑ! 

Έχω μια καθημερινότητα όπως και αρκετοί συνάνθρωποί μου, μην σας πω και πιο χαρούμενη από πολλούς χιχι! Όσο μπορώ γυμνάζομαι, πέρσι πήγαινα και κολυμβητήριο, διατηρώ τα κιλά μου, όσο μπορώ βλέπω ταινίες, δημιουργώ ταινίες και οι ταινίες μου βραβεύονται κιόλας!

 Έκανα ένα πέρασμα στην ενη
λικίωση καθυστερημένα αλλά το έκανα. Είμαι πιο πολύ ο εαυτός μου από ποτέ. Και χαίρομαι γι αυτό. Είναι μεγάλη τύχη και ευλογία να γνωρίζεις ποιος είσαι, ειδικά μετά από μια μεγάλη περιπέτεια υγείας σε κομβική ηλικία. 

Και να που με γνώρισα... και να που έκλεισα τις χαζές σειρήνες και κυνήγησα στο βαθμό που μπόρεσα και μπορώ το παιδικό μου όνειρο. Και πήγε και πάει καλά με το σινεμά! Βραβεία, νέοι φίλοι και νέα ζωή. Το κομμάτι του καρκίνου ατόνησε μέσα μου, ωστόσο το κομμάτι του καρκίνου με έκανε αυτό που είμαι σήμερα! Δεν σκέφτομαι πολύ το παρελθόν. Εδώ παλιά έγραψα πως η μια ανάμνηση πατικώνει την άλλη μέσα στις μνήμες μας. Δεν είμαι το κορίτσι που αρρώστησε τότε, είμαι μια γυναίκα 45 ετών (σχεδόν) που άνοιξε φτερά για το σινεμά, για ταξίδια για μια ζωή που σχεδιάζει και της ανήκει. 

Κάνω όνειρα πολλά... και σχέδια για ταξίδια και μετακινήσεις και για ένα μέλλον όπου δεν σκέφτομαι καθόλου τον καρκίνο. Η ζωή εξάλλου θα κάνει τα δικά της... δεν την νοιάζει τι λέω εγώ αλλά εκπέμπω στις συχνότητες των ονείρων μου! 

Διάβασα πριν λίγους μήνες πως : Όλα ήταν δύσκολα μέχρι να γίνουν εύκολα. Μου άρεσε, το κράτησα! Πέρασα πολλές σκοτεινές νύχτες και το ξέρετε όμως χάραξε, ξημέρωσε, όλα κάλμαραν. Πέρασα νεύρα υστερίες απογοητεύσεις από φίλες, προδοσία, αμφισβήτησα πολλά και αμφισβητήθηκα. Και σιγά σιγά ξεκίνησα να πιάνω στεριά, σιγά σιγά βγήκε ο ήλιος... χάραξε...γλύκανε το μέσα μου όπως βγαίνει ο ήλιος τον χειμώνα...στην αρχή η μέρα είναι διστακτική μετά φωτίζεται, μετά γλυκαίνει, μετά χαίρεσαι να κάθεσαι έξω στον ήλιο με μια κούπα καφέ και να λες "ωραίος και ο χειμώνας". 

Έχω πει και πάλι εδώ το πόσο με βοήθησε το γράψιμο, ήταν και είναι ο καλύτερος ψυχολόγος και το σινεμά... το δικό μου αντικαταθλιπτικό. Να πηγαίνεις σινεμά, να τρυπώνεται και μόνες στην σκοτεινή αίθουσα. Στο σινεμά δεν είσαι ποτέ μόνος, είσαι πάντα μαζί με κάποιον έστω και άγνωστο, είσαι πλάι σε κάποιον που μπήκε στην αίθουσα για τον ίδιο λόγο που μπήκες κι εσύ. Είναι σημαντικό στη ζωή να βρεις το "σπίτι" σου. Μπορεί να είναι 2 άνθρωποι, μπορεί ένας, μπορεί ένας φίλος, μπορεί ένα χόμπι, μπορεί όντως ένα διαμέρισμα, μια επιτυχία, μια προσπάθεια! 

Να θυμάσαι να φροντίζεις τον εαυτό σου, να σε αγαπάς με όλες τις πληγές φανερές και κρυφές. Μην σκαλίζεις το παρελθόν, θα βρεις μόνο πόνο αν αρρώστησες. Δώσε περισσότερο χώρο και χρόνο σε εσένα, στην εσωτερική σου φωνή. 

Κάπου ξεμπέρδεψα συναισθηματικά με το παρελθόν, το τίμημα ήταν να αφήσω πίσω μου ένα μεγάλο κομμάτι ρομαντισμού... αλλά ξέρεις τι; Ο ρομαντισμός κρατάει ζωντανό το παρελθόν ενώ η αλήθεια είναι πως το παρελθόν δεν θα επιστρέψει... Πρέπει κάπως κάπου να συμφιλιωθείς με την ιδέα του πριν και το μετά. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος αλλά άλλη...

Στην Αθήνα κατεβαίνω πλέον για το χόμπι μου. Αλλά την Αθήνα την αγαπώ... ποτέ μου δεν την πήρα στραβά επειδή έκανα εκεί τις θεραπείες και τα χειρουργεία μου. 

Την Κυριακή γύρισα από την Αθήνα με ένα βραβείο, η ταινία μας τιμήθηκε σε ένα φεστιβάλ. Καθώς κατηφόριζα από το Μοναστηράκι στο Θησείο σκέφτηκα πόσες φορές από τα 27 ως τα 35 έκανα αυτή τη βόλτα, άλλες φορές με ήλιο άλλες με βροχή και αρκετές φορές με μια αίσθηση μοναξιάς. Αυτό το Σαββατοκύριακο ένιωσα πολύ πλήρης (όχι για το βραβείο) γιατί στην νέα μου ζωή έχω πλέον πολλούς πραγματικούς φίλους στην Αθήνα και αυτή τη βόλτα δεν την κάνω ποτέ συναισθηματικά μόνη πλέον. Η Αθήνα γέμισε με φίλους και εγώ πλέον την επισκέπτομαι ανέμελα. 

Η μόνη ευχή που κάνω για το μέλλον είναι να έχω Υγεία. Αλήθεια! Θεωρώ ακόμη πως όταν έχεις την υγεία σου όλα τα άλλα τα χτίζεις...πετραδάκι πετραδάκι αλλά τα χτίζεις ή έστω τα διεκδικείς από τη ζωή. 

Ακόμα και απόψε σας εύχομαι να έχετε υγεία και κάτι να αγαπάτε και κάποιον να σας αγαπάει. Δεν έχει σημασία αν αυτό που σας αγαπάει είναι το σκυλί σας ή το γατάκι σας. Δεν έχει σημασία αν αγαπάτε μια τέχνη ή μια ιδέα, σημασία έχει να νιώθετε μέσα σας αυτή τη ζεστασιά της αγάπης, ακόμα και όταν ποτίζετε τα φυτά σας, ακόμη και όταν φτιάχνετε ένα φαγητό για μια φίλη που θα έρθει σε λίγο, για τον σύντροφο ή τη σύντροφό σας! 

Σας φιλώ έναν-έναν ξεχωριστά, καμία μάχη δεν είναι χαμένη, κάθε αγώνας είναι γεμάτος με δύναμη και ενέργεια και αυτό είναι κάτι που δεν ξεχνιέται! 

Στην Αθήνα, κάπου στην Πλάκα έβγαλα την παραπάνω φωτό... μου άρεσαν πολύ οι καρέκλες έτσι στημένες και τα σημαιάκια... σαν να περιμένουν τη γιορτή, σαν να προσμένουν τις παρέες που με γέλια θα γεμίσουν το στενάκι. Να καρτεράτε τη χαρά...και αν την περιμένετε σωστά, θα δείτε πως θα φανεί. Αγαπήστε και ελπίστε ελεύθερα, αυτό θα σώσει τον κόσμο (σας/μας). 

Πηγαίνοντας προς τα πίσω...

 Καλημέρα φίλοι μου εκεί έξω!

μπήκα μετά από πολλούς μήνες για να γράψω κάτι πολύ προσωπικό... Λίγο πριν την μεγάλη εβδομάδα, εντόπισα ένα εξόγκωμα στη στοματική κοιλότητα, εντελώς τυχαία, καθώς έπινα με τη "Σ" καφέ. κάπου στις αρχές Απριλίου. Όπως ήταν αναμενόμενο πήγα στην οδοντίατρό μου η οποία μου είπε να μην ανησυχώ (πολύ) γιατί μοιάζει με εξόστωση . Ωστόσο.. με παρέπεμψε και σε άλλη οδοντίατρο εκτός της μικρής μου πόλης. Έκλεισα ραντεβού λοιπόν να πάω για μια δεύτερη γνώμη και ακτινογραφίες. 

Για μερικά λεπτά τα συμπονετικά μάτια της οδοντιάτρου μου (ίδιας ηλικίας με εμένα και από παιδί πήγαινα στη μαμά της για οδοντίατρο) με "σκάλωσαν". Σκέφτηκα "μωρέ λες να έχω κάτι;" και "ωχ αυτή βλέπω με λυπάται..κάπως...". Αποφεύγοντας το βλέμμα της πάνω απ το κεφάλι μου, έφυγα με αμφιβολίες κτλπ και επέστρεψα στη δουλειά. Εκεί κάπου φευγαλέα σκέφτηκα οκ.. ψυχραιμία μεν αλλά πόσο εύκολο είναι να ξανα αλλάξει η ζωή σου; 

Πόσο εύκολο είναι πάλι να σου συμβεί κάτι και να τραβήξεις χειρόφρενο σε όλα όσα έχεις στοχεύσει, επενδύσει, ονειρευτεί; Στη ζωή που έχτιζες ως τα 27, στη ζωή που πάλεψες και ξανα έφτιαξες 27-42; 

Σχετικά γρήγορα κατέληξα... "Μα δεν μπορείς να αλλάξεις τη ζωή, μα δεν μπορείς να σταματήσεις τις εξελίξεις..." Η ζωή έχει πάντα ένα δικό της σενάριο καθώς εσύ γράφεις τα δικά σου, εκείνη θα σε πάει ΚΑΙ εκεί που θέλει... Οπότε...το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν υπομονή και διάφορα άλλα πραγματάκια ως να έρθει η ώρα μου να πάω στην επόμενη οδοντίατρο. Πήγα μαζί με τη "Σ" στη Θεσσαλονίκη, την άλλη λατρεμένη πόλη των φοιτητικών μου χρόνων. 

Όταν ξάπλωσα στην καρέκλα της εκεί οδοντιάτρου η "θέα" από την μπαλκονόπορτά της ήταν οι απέναντι οικοδομές πίσω από τις περσίδες που κουνιόταν καθώς η Άνοιξη έδειχνε με το απαλό αεράκι της πως να, ήρθε. Θυμήθηκα φευγαλέα την αίσθηση να είσαι φοιτητής σε αυτή την πόλη, νέος, γενναίος με όνειρα να κατεβαίνεις προς τη θάλασσα για το καφεδάκι σου χωρίς καμία έννοια. Η εξέταση τελείωσε πολύ γρήγορα ανάμεσα σε μια μικρή αγωνία και μεγάλες αναμνήσεις. Και να που τελικά η γιατρός είπε είναι σίγουρα εξόστωση, είσαι μια χαρά! Φυσικά και δεν πίστευα στα αφτιά μου! Όλα καλά λοιπόν...λέω στη γιατρό... θα κάνουμε Πάσχα (:-D) και μου λέει... και Πάσχα θα κάνεις και καλοκαίρι! ;-) Και ότι θες θα κάνεις...

Τι ανακούφιση, στα αλήθεια! Πήγα στη γιατρό την Πέμπτη και την προηγούμενη, την Τετάρτη είχα κλείσει ένα εισιτήριο για Λονδίνο! Και μόλις το έκλεισα με έπιασαν οι δεύτερες σκέψεις εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα... "και αν έχω κάτι τι τα θέλω τα ταξίδια;" "Τι βλακείες κάνω;" και όλα τα σχετικά.  Μετά σκέφτηκα και αν έχω κάτι, θα πάω το ταξίδι και θα ασχοληθώ μετά με αυτό. 

Πέμπτη πήγα στη γιατρό, ανακουφίστηκα και Σάββατο 8/4 βρέθηκα το μεσημέρι στο Λονδίνο! Μετά από 20 ολόκληρα χρόνια ξανα πάτησα στην πόλη του Big Ben, των πολλών ανθρώπων και της μπύρας! Πήγα σε εκείνα τα μέρη που είχα πάει και παιδί (24ων χρονών) έβγαλα φωτογραφία στα ίδια landmarks. Μόλις βρέθηκα στην Trafalgar Square είπα στον εαυτό μου "εδώ που έφτασες λίγο δεν είναι". 

Στα 24, κάνοντας το μεταπτυχιακό μου στην Αγγλία είχα φωτογραφηθεί στο ίδιο σημείο. Ζήτησα από 2 νεαρά κορίτσια που χάζευαν τα λιοντάρι να με βγάλουν φωτογραφία στο ίδιο σημείο. Και με έβγαλαν και ήταν κάτι τόσο Iconic και συγκινητικό. Κάποιο μουσικοί του δρόμου έπαιζαν δυνατά με γούφερ ήταν πολύ όμορφα...εκείνη τη στιγμή ένοιωσα πολύ ζωντανή. Μόνη στη Λονδίνο, έχοντας πάρει εισιτήριο ζωής πριν 2 ημέρες, έβλεπα ξανά όλα όσα είχα δει στα 24. 

Τι ευλογία να είσαι εκεί και πάλι... Ευγνωμοσύνη νιώθω γενικώς... Από τα 18χλμ που περπατούσα την ημέρα δεν κατάφερα να κάνω απολογισμούς. Γύρισα στο λαπτοπ για να τους κάνω... Η επιστροφή μου στο Λονδίνο ήταν ένας προσωπικός θρίαμβος. Σίγουρα σκέφτηκα πως εκείνη την εποχή στα 24 δεν ήξερα τι θα πει καρκίνος, εκεί συνειδητοποίησα πως στα 24 γύρισα στην Ελλάδα και μέσα σε 4 χρόνια αρρώστησα. Τόσα χρόνια δεν το είχα σκεφτεί ποτέ πόσο κοντά ήταν η Αγγλία με τον καρκίνο. Εκεί επίσης είχα ενισχύσει τα όνειρά  μου, πως κάτι θέλω να κάνω με το σινεμά. Αυτό τον Απρίλιο γύρισα εκεί, (σ.σ 1 Απριλίου είχα κάνει το 2008 την τελευταία μου χμθ) και γύρισα ήδη αρκετά πετυχημένη σχετικά με το σινεμά. 

Αν όντως μιλάμε για απολογισμό...μέσα σε αυτά τα σχεδόν 20 χρόνια...σπούδασα, αρρώστησα, ξανα σπούδασα, ταξίδεψα και άγγιξα τα όνειρά μου. Δεν είμαι πια το φοβισμένο παιδί των χειρουργείων, είμαι μια δυνατή γυναίκα (οκ πολλές φορές στην εφηβεία ακόμα) που διεκδικώ και καταφέρνω μια ποιότητα ζωής. Έχω το δικό μου σπίτι με έναν μικρό κήπο, φροντίζω τα λουλούδια μου και το γκαζόν. Κάνω μονίμως σχέδια για το μέλλον και όνειρα. Και μάλλον αυτή είναι η δυνατότερη φωνή μέσα μου..η αισιοδοξία και τα όνειρα, με κρατάνε πολύ ζωντανή!

Καλή Ανάσταση φίλοι μου! Με ζεστές καρδιές και όνειρα για ζωή... Είναι δικαίωμά μας όσο είμαστε εδώ να αρπάζουμε τις ημέρες από τα μαλλιά...να μας αγκαλιάζουμε, να μας αγαπάμε και να μην σταματάμε ποτέ και για κανέναν λόγο... Να ζούμε τη ζωή που θέλουμε χωρίς φραγμούς <3 Να νικάμε και εμείς καθημερινά τον θάνατο! Με τον δικό μας τρόπο! Το οφείλουμε στα παιδιά που είμασταν κάποτε... Στα όνειρα που κάναμε παλιά.  

Πρωτοχρονιά

Καλή χρονιά φίλες και φίλοι!!!

Και καλό μήνα! Και καλό restart χρονιάς και ζωής και ψυχής! 

Σας εύχομαι φως... στις καρδιές και στο δρόμο σας!

Αν κάτι θα σώσει τον κόσμο πιστεύω πως είναι η ΑΓΑΠΗ! Το έχω ξανα γράψει εδώ, η αγάπη θα σώσει τον κόσμο! Η ΑΓΑΠΗ και η ΠΙΣΤΗ στους ανθρώπους! 

Περάσαμε δύσκολα με τις καραντίνες, με τον κοινωνικό αποκλεισμό, με όλα εκείνα που μας κράτησαν μακριά από τους αγαπημένους μας ανθρώπους, από εκείνες τις αγκαλιές που μας γλυκαίναν τις γωνίες μας. Δεν ξέρω πόσο άλλαξαν οι ζωές μας αλλά άλλαξαν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Οι συνήθειές  μας άλλαξαν, οι ρυθμοί μας άλλαξαν, ψάχνουμε για νέες ισορροπίες ωστόσο ελπίζουμε για τα καλύτερα. 

Αν κάτι χρειάζεται ο άνθρωπος είναι να μη χάσει την ελπίδα αλλά ούτε και την πίστη πως θα βρει τον δρόμο του! Δεν είναι εύκολο να βρεις τον εαυτό σου αλλά πρέπει να ξεκινήσεις, η αρχή είναι το παν! 

Εύχομαι από καρδιάς κάθε ένας από εσάς να βρει τον δρόμο του, να μάθει ποιος/α πραγματικά είναι, να διώξει τα κουτάκια, την κοινωνική καταπίεση, το στρες των "πρέπει" και να διαμορφώσει μια ζωή δική του δίχως να κοιτάζει τη ζωή του άλλου! Διάβασα σήμερα πως οι Φινλανδοί είναι πιο ευτυχισμένοι γιατί ακολουθούν 3 κανόνες: «Ποτέ δεν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους γείτονές μας» «Δεν παραβλέπουμε τα οφέλη της φύσης», «Δεν σπάμε τον κύκλο εμπιστοσύνης της κοινότητας». Δηλαδή απλά πράγματα...γιατί να συγκριθώ με κάποιον άλλο; Σάμπως δεν έχω εγώ τη ζωή μου; Γιατί να μην ευχαριστηθώ τη φύση και να μην περάσω χρόνο εκεί εφόσον είναι διαπιστωμένο πως μου κάνει καλό; Γιατί να μην εμπιστευθώ τους συνανθρώπους μου; Γιατί να είμαι καχύποπτη; Μήπως γιατί οι ειδήσεις δεν έχουν τίποτα καλό να μας πουν; 

Σβήστε την τηλεόραση, ανοίξτε το διαδίκτυο και ψάξτε για τις καλές ειδήσεις της ημέρας, όχι γιατί είστε περίεργοι, αλλά γιατί σας αξίζει να δείτε κάτι καλό μέσα στη μέρα. Κοιτάξτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη, ποιός/α είστε; Τι βλέπετε στα μάτια σας; Τι βλέπετε στα μάτια των άλλων όταν σας κοιτούν; Οι απαντήσεις είναι μέσα σας! Και είναι εξαιρετικά όμορφο αυτό που διαβάζεις αυτή τη στιγμή. Πάρε ένα σημειωματάριο και γέμισέ το με στόχους, γράψε και σβήσε, βάλε τικ...δες τους μήνες να κυλούν δες τους στόχους σου να πραγματοποιούνται. Για εκείνους που δεν θα δεις να γίνονται πραγματικότητα μη μασάς, ίσως δεν είναι η ώρα τους ακόμα, η ζωή ξέρει...ίσως δεν τους χρειάζεσαι πραγματικά αυτούς τους στόχους που δεν πετυχαίνεις ;-) άσε τη ζωή να σε πάρει από το χέρι...αξίζεις το όνειρο, αξίζεις κάθε ελπίδα που καλλιεργείς μέσα σου, αξίζεις να ζεις και να χαμογελάς πάντα, αλλά και να σκοτεινιάζεις, γιατί η ζωή έχει τα πάντα. Η ζωή χρωματίζεται από καλές αλλά και κακές στιγμές! Είναι στο χέρι σου να κρατάς και να πετάς...ζήσε γιατί...δεύτερη ζωή δεν έχει!

Να εδώ παρακάτω οι Φινλανδοί :-)  

lifo.gr Οι Φινλανδοί και τα σωστά τους

Από το 2007 ως σήμερα..

 Σήμερα σαν τότε, το 2007 σε μια κρύα Αθήνα έγινε το πρώτο μου χειρουργείο. Την πορεία μου την ξέρετε καλά όσοι με παρακολουθείτε χρόνια. Το χειρουργείο σήμαινε και την αφαίρεση του μαστού μου, ακολούθησαν χημειοθεραπείες και ακτινοθεραπείες και άλλη αφαίρεση μαστού και η πλαστική μετά. Ακολούθησαν πολλά πάνω κάτω στην Αθήνα, και αφού τελείωσαν οι θεραπείες πήγαινα για check up. Η διαδρομή προς την Αθήνα είχε γίνει δεύτερη φύση. 

Σήμερα εδώ, στην πόλη μου, στο σπίτι μου, στο τζάκι σας γράφω. Είχα μια όμορφη μέρα με φίλους σήμερα, με καφέ και κρασί, με φαγητό μετά στο σπίτι της "Σ" με τον μικρό και τον σκυλάκο τους. Νιώθω ακόμη κάτι από το μεσημεριανό κρασί αν και είναι 11 παρά το βράδυ. Έξω βρέχει. Τα φωτάκια στο δέντρο ολόλαμπρα. Είναι Δεκέμβρης και αρχίζει μια περίοδος εορταστική για τους περισσότερους.

Για μια ακόμη φορά μπροστά στο λάπτοπ έχω χίλια πράγματα να σας γράψω....για τους ανθρώπους που συνάντησα αυτά τα 15 χρόνια με(τα) την ασθένειά μου, για τους φίλους που είχα, για τους φίλους που έκανα, για την αγάπη που πήρα, για τις νέες πόλεις που είδα, για τις νέες χώρες που γνώρισα...για τα νησιά, για τα γέλια, για τα νεύρα, για τα δάκρυα, για τις επιτυχίες, για τις απογοητεύσεις, για το νέο μου (2ο) πτυχίο, για τις προσπάθειές μου. Αυτά τα 15 χρόνια ζω μαζί με τον καρκίνο, έχοντας την αίσθηση πως το ξεπέρασα αλλά χωρίς καμία έπαρση γιατί ποτέ δεν ξέρεις (χτύπα ξύλο..). 

Καθώς μαθαίνεις να ζεις με τον καρκίνο κοινώς σμιλεύεις χαρακτήρα. Μαθαίνεις να χάνεις αλλά και να κερδίζεις κάθε μέρα...ή μάλλον μέρα με τη μέρα. Αλλάζεις, δεν ξέρεις πως και τι, αλλά ναι αλλάζεις..ο καρκίνος γίνεται η λέξη που σε ταράζει, δοκιμάζεσαι, χάνεις τον κόσμο όπως τον ήξερες παλιά και μπαίνεις σε έναν νέο κόσμο...πολλές φορές παρατηρείς τα γεγονότα σαν σε όνειρο ή πιο σωστά σαν σε εφιάλτη...Κι όμως...τους πρώτους μήνες που το κεφάλι σου είναι βομβαρδισμένο από γιατρούς, εξετάσεις και χειρουργεία δεν μπορείς να διανοηθείς πως θα έρθει μια μέρα, όπως οι παρακάτω φωτογραφίες που θα βλέπεις τον ουρανό και απλώς θα βλέπεις τον ουρανό, που θα κοιτάς τη θάλασσα και απλώς θα κοιτάς τη θάλασσα. Αυτό που εννοώ είναι πως θα έρθει μια μέρα που όντως θα χαζεύεις γύρω σου και δεν θα λυπάσαι, δεν θα στεναχωριέσαι, δεν θα σκέφτεσαι το θάνατο, δεν θα ανακαλείς όσα η ζωή σου "στέρησε" αλλά θα απολαμβάνεις τη στιγμή και θα νιώθεις ευγνωμοσύνη. 

Ο άνθρωπος που είμαι σήμερα, ήταν κάποτε εκείνο το παιδί στα 27 που μπήκε σε ένα χειρουργείο γενναία (θα πω σήμερα) και βγήκε σωματικά άλλη. Βλέπω νέους ανθρώπους και τους καμαρώνω. Βλέπω τα νιάτα των 27 και αναρωτιέμαι, καλά τόσο μικρή ήμουν. Ναι τόσο... Ωστόσο...μεγάλωσα, σε λίγες μέρες κλείνω τα 42..

Συνεχίζω να γεμίζω τις μέρες μου όσο μπορώ με χρώματα. Πάντα ελπίζω, πάντα περιμένω κάτι στη ζωή και αυτή η ελπίδα και η προσμονή μαζί με την δημιουργικότητα που καλλιέργησα περισσότερο τα τελευταία χρόνια μου φέρνει χαρά και ακόμη μεγαλύτερη αισιοδοξία! 

Υπάρχουν ηλιαχτίδες, αρκεί να μάθουμε να τις παρατηρούμε. Ας εστιάζουμε στα θετικά της ζωής μας όσο γίνεται γιατί ναι, υπάρχουν και θετικά. Είμαστε συνηθισμένοι να εστιάζουμε περισσότερο στα αρνητικά το έχω ξανα γράψει εδώ...Καιρός να κοιτάξουμε στα θετικά που έχουμε, κάποιοι δεν έχουν καν αυτά. 

Χθες πήγαμε μια βόλτα στη θάλασσα με τη "Σ" όπως παλιά...στις 2 Δεκέμβρη όπως κάποτε που στην Αθήνα, παραμονή του χειρουργείου μου την είχαμε περάσει μαζί την ημέρα. Δεν είμασταν φορτισμένες, δεν ξέρω τι σκεφτόταν η "Σ" μπορεί και τίποτα, μπορεί και κάτι...η "Σ" εξάλλου σαν να μην της έφτανα εγώ, νόσησε και αυτή...Δεν ξέρω τι κάνουν οι άνθρωποι σε αυτές τις περιπτώσεις... κάποιοι μένουν, κάποιοι φεύγουν. Εμείς μείναμε, και περάσαμε και στις 2 Δεκέμβρη μαζί την ημέρα χωρίς να ανακαλέσουμε καμία ανάμνηση και τη σημερινή μέρα 3 Δεκ παρέα χωρίς αναδρομές. 

Δώσε τα χρώματα που αξίζεις!

 Στη ζωή πρέπει να δίνεις τα χρώματα που τις αξίζουν αλλά αρχικά όλα εκείνα τα χρώματα που αξίζεις...

ΕΣΥ!

Αν δεν έχεις μάθει να αγαπάς τον εαυτό σου δύσκολα θα στο μάθουν οι άλλοι!

Το πιο πιθανό είναι να πέσεις σε "δύσκολους" ανθρώπους, σε "ανθρώπους που δεν αλλάζουν" σε ανθρώπους "χειριστικούς". Εκεί δεν κρύβεται το toxic male? Σε αυτές τις λέξεις; Καμία δεν λέει, ο σύντροφός μου είναι "κακός" είναι "ακατάλληλος για γάμο, για σχέση εξ αρχής" έχει "ψυχολογικά" τα οποία κάθε μέρα με καταστρέφουν! Φοβόμαστε τις λέξεις και την αλήθεια τους! 

 Μόλις διάβασα ένα άρθρο-είδηση μιας ακόμη γυναικοκτονίας στο άκουσμα της οποίας κάπως (πολύ κρίμα!!!) συνηθίσαμε...(;) 

Μπορώ να καταλάβω γιατί οι γυναίκες φοβούνται, μπορώ να καταλάβω τι νιώθουν οι γυναίκες καθημερινά, μπορώ να σκεφτώ σε μεγάλο βαθμό το στρες μιας κακοποιητικής σχέσης. 

Οι γυναίκες πρέπει να φεύγουν με κάθε κόστος...

Είναι 2022 και φοβάμαι να γράψω πως σε έναν κόσμο πολιτισμένο, στην Ελλάδα μας, στην Ευρώπη μας, οι γυναίκες πρέπει να κλείνουν πίσω την πόρτα τους με ή χωρίς παιδιά για να μην πέσουν θύματα ενός άνδρα! Για να μην χάσουν την ίδια τους τη ζωή. 

Οι γυναίκες καλούνται να πεθαίνουν για τα μαλλιά τους, για την ομορφιά τους που προκαλεί ζήλεια στους συντρόφους τους,  να σκοτωθούν επειδή δεν κάνουν "σωστά" τις δουλειές του σπιτιού, επειδή δεν μιλάνε γλυκά, επειδή δεν είναι ερωτικά διαθέσιμες για τον σύζυγο πάντα, επειδή θέλουν να πούνε ΟΧΙ! 

Σε μια εποχή που οι γυναίκες έχουν κατακτήσει πάρα πολλά επαγγέλματα, νιώθουν επιτυχημένες, σπουδάζουν και ανεβαίνουν δύσβατες κορυφές, πρέπει να συνεχίσουν να είναι "λιγότερο ικανές" από τους άνδρες γιατί έτσι...!

Οι γυναικοκτονίες είναι η χειρότερη κατάληξη μιας τοξικής σχέσης... αλλά η καθημερινή εξασθένιση γυναικών πίσω από τις όμορφες, περιποιημένες κλειστές πόρτες των σπιτιών τους είναι μια άλλη ιστορία που δεν θα κάνει κρότο αν η γυναίκα συνεχίζει να βγαίνει εκτός οικίας της και να παριστάνει πως όλα είναι καλά!

Σταματήστε να παριστάνετε κάτι που δεν ζείτε... και ζήστε τη ζωή που σας αξίζει αν όχι που θα θέλατε!

Ταξινομείστε τα πράγματα για τη δική σας καλή καθημερινότητα! 

Είναι δύσκολο να φύγετε αλλά θα κερδίσετε την ελευθερία σας!

Πολύτιμη!!!!

Αυτά από εμένα που πάλεψα πολύ για τη ζωή μου και δεν θα ήθελα να βλέπω άλλες ζωές να σκορπίζονται στο βωμό της συντροφικότητας... 

Χρόνια πολλά!

Μια από τις πολύ σπάνιες photos μου εδώ αλλά πραγματικά σήμερα δεν μπόρεσα να βρω κάτι πιο αισιόδοξο από αυτό! 

Εγώ λοιπόν με τα μακριά (πολύ μακριά) μου μαλλιά, που κάποτε ναι μεν δεν τα είχα χάσει όλα (γιατί είχα βάλει ψυχρή κάσκα στο κεφάλι-καλώς-κακώς δεν ξέρω) αλλά δεν τα είχα χάσει όλα, όμως είχα ένα καρέ αραιό...και μετά τα έκοψα αγορέ. 

Σήμερα λοιπόν κρατούσα ένα χαρταετό και προσπαθούσα να τον πετάξω, και ναι πέταξε ψηλά για λίγα λεπτά! Και ναι το είχα ανάγκη να πετάξει και εγώ να είμαι στο έδαφος και να τρέχω μαζί του γρήγορα για να συναντήσουμε τον άνεμο παρέα, εκεί δίπλα στη θάλασσα και κάτω από τον λόφο...

Σήμερα σκέφτηκα πως εάν οι ευχές ταξιδεύουν στον ουρανό και αν εκεί πάνω υπάρχει κάτι ανώτερο από εμάς, τότε ας ακούσει τις ευχές μας... για ΕΙΡΗΝΗ φέτος και υγεία, πολλή υγεία. 

Μετά από 2 χρόνια καραντίνας, απομόνωσης, έγνοιας μεγάλης για την υγεία μας και για τους αγαπημένους μας ανθρώπους, ήρθε ένας πόλεμος από το πουθενά, εκεί που χαιρόμασταν πως θα φύγουν οι καραντίνες και οι σκοτούρες και θα γυρίσουμε στην κανονικότητά μας ή έστω σε μια νέα κανονικότητα... αλλά κανονικότητα όμως... 

Η ζωή συνεχώς κρύβει ανατροπές και όχι πάντα καλές εκπλήξεις! 

Κάνω μια ευχή να μην ξεχνάτε να ελπίζετε..

Κάνω μια ευχή να θυμάστε να αγαπάτε..

Κάνω μια ευχή να κάνετε το καλό και ας το ρίχνετε στον γιαλό.

Κάνω μια ευχή να ζείτε τις μέρες σας με αρκετά χαμόγελα γιατί το αξίζετε!

Κάνω μια ευχή να είστε αισιόδοξοι. 

Κάνω μια ευχή να συνεχίσετε τα όνειρα.

Κάνω μια ευχή να δημιουργείτε και άλλους στόχους. 

Κάνω μια ευχή να διαβάζετε λογοτεχνία και ποίηση,

να βλέπετε ταινίες και να ζεσταίνετε την ψυχή σας.

Κάνω μια ευχή αυτός ο κόσμος να αλλάξει άμεσα! 

Να προσέχετε εκεί έξω και να μη φοβάστε... ο φόβος δεν ήταν ποτέ καλός σύμβουλος για κανένα μας!

Καλή Σαρακοστή για όλους εσάς που μπαίνετε σε αυτή την περίοδο! 

Καλή δύναμη με όλα στις μέρες μας! 

Όπως και να χει... η Άνοιξη πλησιάζει, σκεφτείτε τα χρώματα και τις μυρωδιές

 

Χρόνια πολλά παίδες!

 

Καλή χρονιά φιλαράκια μου! Ιδιαίτερη η πρωτοχρονιά αυτή, ιδιαίτερη και η ζωή μας από τον Μάρτιο του 2020! 

Όμως είμαστε εδώ, συνεχίζουμε, ελπίζουμε, νευριάζουμε, γιορτάζουμε και διεκδικούμε τη ζωή!!!

Από το 2007 πέρασαν πολλά χρόνια τελικά...φτάσαμε στο 2022! Υπάρχει ελπίδα και πολλή χαρά στη ζωή!!!

Ας κάνουμε απόψε μια ευχή όλοι μαζί... όλα πλέον τα έχουμε δει, ας είναι η νέα χρονιά καλύτερη από την περσινή! Να σταματήσουμε να μετράμε απώλειες και να γελάμε, να κάνουμε όνειρα και να ελπίζουμε δυνατά πως τα πράγματα μπορούνε να γίνουν και ΚΑΛΥΤΕΡΑ!!!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Σήμερα 41 λόγοι...

 

Σήμερα 41 λόγοι με φέρανε μπροστά σε μια μεγάλη τούρτα! 

492 μήνες ζωής αυτά τα 41 έτη(ακούγονται λίγοι...κι όμως)!!! Μήνες χαράς, μήνες στεναχώριας, μήνες πάλι χαράς, μήνες πάλι στεναχώριας...όμως η χαρά επικράτησε, νίκησε το συναίσθημα της χαράς!

Τα 41 φέτος με βρήκανε πολύ χαρούμενη. Μα πάρα πολύ χαρούμενη! 

Βλέπετε τον Νοέμβριο που προηγήθηκε του Δεκεμβρίου και της σημερινής ημέρας πήρα φέτος το πτυχίο της δεύτερης σχολής μου! Σεναριογράφος και με περγαμηνή παρακαλώ (χιχι). Ένα απερίγραπτα όμορφο ταξίδι σε έναν κόσμο που λατρεύω από παιδί έφτασε στο τέλος του μετά από 5+ χρόνια! Το αίσθημα χαράς και ολοκλήρωσης που με κατακλύζει από τότε είναι απλά απίθανο. Είναι πως να στο πώ... μια χαρά ολοδική μου! Είναι ένας στόχος καταδικός μου! Είναι η προσπάθειά μου να σπουδάσω κάτι που αγαπώ από παιδί και δεν την εγκατέλειψα ούτε καν όταν το 2014 ξανα αρρώστησα από τον Mr C. 

Ένας αγώνας είναι η ζωή ανάμεσα στο σώμα και το πνεύμα, το μυαλό και την καρδιά, το συναίσθημα και την λογική. 

Ένας αγώνας είναι η ζωή, να πέφτεις και να σηκώνεσαι, να βάζεις στόχους, να ορίζεις όνειρα, να κατακτάς κορυφές. 

Δεν έχει σημασία ποια θα είναι η κορυφή σου...για εσένα είναι η δική σου κορυφή. Θα βρεθούν πολλοί που θα γελάσουν για την επιλογή του στόχου σου, θα το βρουν βαρετό, ίσως και αστείο...εσύ όμως θα ξέρεις πως ποθείς τον στόχο σου...πως τις νύχτες βλέπεις τον εαυτό σου να έχεις κατακτήσει τον στόχο σου. Στα όνειρά σου χαμογελάς. Η χαρά σου είναι απερίγραπτη! Και όταν ξυπνάς είσαι γεμάτος ενέργεια να συνεχίσεις προς τον στόχο σου. Γιατί αγάπησες τον στόχο σου, και ξανα αγάπησες τη ζωή σου μέσα από αυτόν τον στόχο!

Η αγάπη για τη ζωή δεν έχει συνταγή.. όμως υπάρχει, είναι αληθινή. 

Αγαπάμε τη ζωή με τα λίγα και με τα πολλά, με τα καλά και τα στραβά της. Η ζωή θα σε πλανέψει, θα σε βγάλει στο δρόμο για μεταξωτές κορδέλες αλλά συχνά θα σου δώσει φύκια. Εσύ...να εκτιμάς το μετάξι και να βλέπεις τα φύκια ως μικρά μαθήματα. 

Εξάλλου η ζωή, μόνο σε λίγους ανθρώπους χαμογελάει συνέχεια. Η ζωή δεν είναι ακριβώς γλυκιά, η ζωή είναι μια πρόκληση και μια συνεχόμενη δοκιμασία. Όταν σου προσφέρει τα δώρα της είναι πραγματικά όμορφη ωστόσο. Και αξίζει να ζεις, να σηκώνεσαι από το κρεβάτι κάθε μέρα για 40 plus λόγους. 

Για κάποιους ανθρώπους είσαι ο αγαπημένος τους φίλος και το καθημερινό τους τηλέφωνο. Για κάποιους άλλους ο άνθρωπος που τους δίνει δύναμη. Για τους γονείς σου είσαι ό,τι πιο πολύτιμο έχουν όσο και αν δεν στο λένε ποτέ τελικά. Για τα αδέρφια σου είσαι η παιδική τους ηλικία και η δεδομένη τους αγάπη.  Για τα παιδιά σου είσαι το άστρο τους, σε ακολουθούν με την καρδιά τους και ας μην το ξέρουν. Για τον σύντροφό σου είσαι το άλλο του μισό, για τα εγγόνια σου ένας μεγάλος θησαυρός. 

Είσαι πάντα κάποιος/α σημαντική για τον κόσμο σου και αξίζει να ζεις για να μοιράζεις αγάπη. 

Όσα πράγματα και αν είδα στη ζωή, η αγάπη ήταν το πιο σημαντικό.  

Να αγαπάς για να έχεις την καρδούλα σου ζεστή!

Καλές γιορτές!

(*Η "Σ" με τον μικρό και τον άνδρα της μου έκαναν φέτος την έκπληξη με μια τούρτα άκρως εορταστική να "μυρίζει" σινεμά...για πάντα)

Βρες ένα όνειρο και κυνήγησέ το... αξίζει! Στο υπογράφω το 2021. 

 

Αποκαλόκαιρο...

 

Και φέτος κύλησε όμορφα  το καλοκαίρι, με ένα παιδικό χέρι στον ώμο και εμένα να του δείχνω τον κόσμο....

Αλλά και με νέες παρέες και νέες συνήθειες. 

Είχα και φέτος θάλασσες και το αγαπημένο μου νησί του Ιονίου στο πρόγραμμα... Με λίγα παραπάνω κιλά (αισίως 60 αλλά λόγω θάλασσας λιγάκι γυμνασμένα) αλλά εμμηνόπαυση και μη συστηματική γυμναστική και απλά 3 κιλά επάνω, νομίζω είμαι μια χαρά :-D Και όντως παράπονο δεν έχω. Αλλά πρέπει να ξανα ξεκινήσω συστηματική γυμναστική!!!! 

Έχω σταματήσει το τακτικό γράψιμο γιατί έγραφα πολύ για άλλες περιπτώσεις, για παράδειγμα έχω ξαναπεί πως ασχολούμαι με δεύτερη σχολή η οποία παίρνει αρκετό από τον "ελεύθερο" χρόνο μου. Κάπως έτσι χαθήκαμε συν το ότι η ζωή πάντα μας τραβάει από το μανίκι να αφήσουμε το παρελθόν και να αγκαλιάσουμε το μέλλον. 

Βέβαια χωρίς το παρελθόν μας δεν θα είχαμε αυτό το μέλλον οπότε κάπου εδώ σταματάει το argument.

Έχω κάνει το εμβόλιο, φαντάζομαι κάποιοι θα αναρωτηθήκατε για εμένα. Όλοι οι γιατροί μου ήταν υπέρ οπότε δεν έχασα την ευκαιρία... ΑΛΛΑ προσέχω πολύ από τον ιό. Το πέρασε μια φίλη μου και ΟΧΙ δεν είναι κάτι απλό...χωρίς να σημαίνει πως όσοι το περάσατε κινδυνεύετε από κάτι, καμία σχέση αλλά... είμαι σίγουρη προστατευτήκατε. 

Αυτό το φθινόπωρο δεν μελαγχόλησα καθόλου για το καλοκαίρι που έφυγε. Έχω πολλά σχέδια στο μυαλό μου για αυτή τη σχολική χρονιά και κατάλαβα πως όταν έχεις σχέδια (βγουν δε βγουν) σε κάνει να πηγαίνεις παραπέρα και πιο πέρα τη ζωή. Φοβερή αίσθηση τα όνειρα και τα σχέδια, σε γεμίζουν χαρά για το αύριο. 

Έχω λοιπόν μικρούς και μεγάλους στόχους! Θα πάρω το πτυχίο και θα μου φύγει μια μεγάλη έννοια! 

Κυριακή σήμερα και μάλλον θα είναι το τελευταίο μπάνιο του καλοκαιριού 2021...

Θα αφεθώ στη μαγεία του νερού που όλες τις αισθήσεις αγκαλιάζει, θα κολυμπήσω κάπου μόνη, μια κουκίδα από ψηλά μέσα στο μεγαλείο της φύσης και θα κάνω μια ευχή, και του χρόνου γεροί, και του χρόνου στη θάλασσα με καλή διάθεση, με αισιοδοξία και με όνειρα!

***Θα προσπαθήσω αυτόν τον χειμώνα να σας γράφω πιο συχνά! Το έχουμε όλοι ανάγκη!

Σας φιλώ, covid-free <3 

χαθήκαμε βρε παιδιά!

 Σας γράφω μετά από πολύ καιρό. Με παρακίνησε το σχόλιο που βρήκα σε μια παλιότερη ανάρτηση πως χάθηκα... Καλά κάνετε και μου γράφετε που και που έστω ένα σχόλιο υπενθύμισης για να ξανά περάσω γιατί η ζωή που με τραβάει από το μανίκι καθημερινά με βγάζει σε άλλους δρόμους!

Όταν επιστρέφω στο Sweet December νιώθω και εδώ ο εαυτός μου....Πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν είναι μονοδιάστατοι...εξάλλου καθημερινά παίζουμε διάφορους ρόλους και ας μην είμαστε ηθοποιοί. Οι άνθρωποι έχουμε το παρελθόν μας, ζούμε το παρόν μας και σχεδιάζουμε ένα μέλλον. Είμαστε τα ίδια  σώματα σε όλες αυτές τις καταστάσεις αλλά κάπως διαφορετικοί. Το παρελθόν είναι μέσα μας... όμως εγώ όταν βρίσκομαι με φίλους δεν κουβαλάω βάρος στους ώμους μου, ούτε καν όταν είμαι μόνη μου! 

Ξέρω καλά εκείνο το κορίτσι του 2007 που είχε πολλά προβλήματα και διάφορα θέματα στο κεφάλι της. Ξέρω τα φάρμακα δεν τα θυμάμαι όμως... Δεν έχω δει ποτέ στον ύπνο μου πως βρίσκομαι σε κάποιο νοσοκομείο, πως κάνω μια επέμβαση, πως συναντώ ένα γιατρό. 

Αλήθεια...το μυαλό εκπαιδεύεται; Ναι θα πω... εκπαιδεύεται και μαθαίνει να ζει αρμονικά με τις καλές και τις κακές στιγμές. Δικό μας είναι το μυαλό, το κάνουμε αυτό που θέλουμε.... 

Όποιος αποφασίζει για οποιοδήποτε κακό συμβάν στη ζωή του να μείνει στον πάτο της θάλασσας θα μείνει. Απλά γιατί αυτός το έχει αποφασίσει. Ο καθένας μας είναι ξεχωριστός, όπως κάθε κύτταρο του σώματός μας... Ο καθένας μας αποφασίζει πια πλευρά της ζωής του θα φωτίσει. 

Κανείς δεν μπορεί να σου πει που να ρίξεις τον προβολέα, είναι δικαίωμά σου να θες να ζεις στο παρελθόν και να πονάς ακόμα, για εμένα είναι υποχρέωση προς τον εαυτό σου όμως να κοιτάξεις μπροστά. Η ζωή έχω ξανά γράψει σου ανήκει... τα χρώματα με την οποία θα τη βάψεις θα φτιάξουν το δικό σου μοναδικό ουράνιο τόξο. Αν βλέπεις τη ζωή δύσκολη, στον ορίζοντα θα βλέπεις μουντά χρώματα...Αν επιλέξεις την ελπίδα τότε σίγουρα το ουράνιο τόξο που θα οραματίζεσαι κάπου στο βάθος θα έχει πιο φωτεινά και ανάλαφρα χρώματα. 

Για κάποιους τόσα χρόνια ακούγομαι υπερβολική. Μα ο κόσμος έχει προβλήματα. Ναι θα πω, συμφωνώ. Η  Ελλάδα έγινε μια δύσκολη χώρα για τους υγιείς πόσο μάλλον για τους άρρωστους και τους καρκινοπαθείς. Οι Έλληνες των ιδανικών, της παράδοσης και της φιλοξενίας έγιναν δύσκολοι άνθρωποι.. χάσανε πολλά στο πέρασμα των χρόνων. Όμως, υπάρχουν άνθρωποι με αξίες, ζουν ανάμεσά μας, συναντάμε ρομαντικούς, ανακαλύπτουμε και πάλι σε κάποια γωνιά το φιλότιμο. 

Η ΕΛΠΙΔΑ είναι που κινεί τα νήματα. Αυτό κανείς δεν πρέπει να το ξεχνάει, η ελπίδα και η ευγνωμοσύνη γι αυτά που έχεις, για τη ζωή σου που κυλάει...για τη μέρα που σηκώνεσαι από το κρεβάτι και τα δυο σου πόδια πατάνε στο πάτωμα και μπορείς και κάνεις αυτά τα λίγα βήματα προς το παντζούρι

Οι άνθρωποι ψάχνουμε το πολύ και χάνουμε και το όμορφο λίγο στη ζωή. Η ομορφιά είναι παντού και η ζωή βρίσκεται στα πάντα. Στο αεράκι που θα σε φυσήξει και θα αισθανθείς ελεύθερος, στο χαμόγελο του γείτονα, σε μια γνώριμη παιδική φωνή που θα ακούσεις και θα σου χαϊδέψει τα αφτιά. 

Δώσε βάση στα απλά και θα κερδίσεις πολλαπλά! 

Κάποτε ήμουν στο -3 για χημειοθεραπείες τώρα είμαι στο βυθό με αστερίες. 

Ξεκίνησα τα μπάνια ήδη από 6 Ιουνίου για φέτος και ήδη πήγα σε ένα νησί στις Κυκλάδες...παρακάτω βλέπεις μια φωτό από εμένα και τον πιτσιρίκο της "Σ" 

και η "Σ" καλά είναι αρμενίζει και ξορκίζει τον καρκίνο της στα γαλάζια νερά, πολύ συχνά και μαζί μου! 

Καλό μήνα!

 

Αύριο ξημερώνει Μάρτιος... 31 νέες μέρες για να γράψετε ότι θέλετε! 

Δεν πειράζει να είσαι διαφορετικός όπως αυτή η Μαργαρίτα, είσαι και εσύ μέρος της φύσης κάπου εκεί έξω! Ο καθένας έχει τη θέση του στις ζωές των άλλων αλλά και γενικότερα στη ζωή... Όλοι είμαστε σημαντικοί για κάποιους ανθρώπους, ο καθένας με τον τρόπο του! 

Έδιωξα λίγο το φορτίο της καραντίνας με μια μεγάλη βόλτα στη φύση και στη θάλασσα. Παρέα μου ήταν η "Σ" και ο μικρός. 

Πως πέρασαν τα χρόνια; Ο μικρός είναι 7 και κάτι...αλλά για μια στιγμή μέσα στο αυτοκίνητο είπα στη "Σ" "αν εξαιρέσουμε το πίσω κάθισμα...είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να είμαστε όπως πάντα". Κι όμως φτάσαμε 40 με τη "Σ" εκεί που είχαμε ξεκινήσει στα 23. 

Περνάνε και για εσάς γρήγορα τα χρόνια; 

Περνάνε τα άτιμα, ακόμη και τα δύσκολα και εκείνα τα σκοτεινά και εκείνα περνάνε! Ας εστιάζουμε στο καλό περισσότερο από το κακό! Ας κοιτάμε μπροστά, ας συγχωρούμε και ας αγαπάμε... η ζωή είναι για να πηγαίνει μπροστά! Άργησα αλλά το κατάλαβα!!!!

Στις μικρές ή μεγάλες δοκιμασίες αυτών των ημερών να είστε δυνατή, θα έρθει και μια καλύτερη ζωή!

Σας φιλώ, 

καλή Άνοιξη σας εύχομαι, όπως την ορίζει ο καθένας σας!

Καλή χρονιά!

 Merry everything and happy all! 

Μάλλον όλους μας κούρασε αυτό το 2020... να και μια χρονιά που όλοι θέλαμε να περάσει. Όλους μας επηρέασε.. μας έφερε τα πάνω κάτω και άλλαξε την καθημερινότητά μας!

Όταν είχαν αρρωστήσει το 2007 δεν φανταζόμουν με τίποτα πως η ζωή μπορεί να αλλάξει για τόσους πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα! Κι όμως... εκείνα τα χρόνια των θεραπειών και χειρουργείων είχα δει τη ζωή μου να παίρνει τρελή τροχιά. Τα πάνω κάτω από τη μια στιγμή στην άλλη αλλά να...όχι ότι τα ξέχασα αλλά τα προσπέρασα... μέχρι που ήρθε το 2020 και μας πέταξε όλους σε άλλη τελείως τροχιά. 

Δολοφονικός ιός... covid 19. Ήρθε για να μείνει, για να στείλει ανθρώπους σε νοσοκομεία και στον άλλο κόσμο. Η κοινή γνώμη, εγώ και εσύ επίσης παγωμένοι, αποσβολωμένοι να χάνουμε τη ζωή μας (εγώ για 2η φορά). 

Το 2020 μας δίδαξε απίστευτα πράγματα! Πράγματα που δεν υπάρχουν σε βιβλία, πράγματα πέρα για πέρα αληθινά για τους περισσότερους! Αν δεν έχεις αρρωστήσει ή περάσει δύσκολα, τότε σίγουρα δεν έχεις σκεφτεί ούτε τα μισά από αυτά τα ζητήματα για τη ζωή... 

Μαθαίνεις την αξία της αγκαλιάς και των αγαπημένων προσώπων. Μαθαίνεις πως είναι να ζεις με τον φόβο του αν θα ζήσεις ή θα πεθάνεις. Μαθαίνεις τι είναι ο φόβος; Μπορείς να τον καταπολεμήσεις και να σταθείς παλικαρίσια μπροστά στην απειλή του θανάτου; Μαθαίνεις τι είναι η απειλή θανάτου... συνεχίζεις να ονειρεύεσαι όταν νιώθεις ότι σταδιακά χάνεις τη ζωή που όριζες ως χθες; 

Αν δεις το 2020 ως δίδαγμα, ως μια κίνηση σταλμένη απ το πουθενά (ή όχι) για να σε αφυπνίσει τότε κέρδισες και αυτή τη χρονιά...

Πρέπει να μάθεις πως καμία χρονιά δεν πάει χαμένη από κανέναν ιό. Όσο ζεις είναι δικές σου οι μέρες και η ζωή σου θα σου ανήκει πάντα, και το επόμενο βήμα κοίτα να είναι δικό σου. Ο καιρός δεν πάει χαμένος γιατί ζεις, δημιουργείς και από τη γωνίτσα του σπιτιού σου και να το ναι, κάνεις και σχέδια. Το καλοκαίρι μετά την καραντίνα του Μαρτίου μας "χαρίστηκε" μην μου πεις ότι δεν πέρασες καλά! 

Η ζωή μας δεν θα είναι πάντα ένας ιός, αλλά μέσα από τον ιό μάθαμε τη σημασία που έχει να μπορείς να νιώθεις ασφαλής. Την ασφάλεια φίλε την χάσανε πολλοί καρκινοπαθείς και άλλοι τόσοι που περνάνε χρόνια νοσήματα. Αρκετοί ευτυχώς αποφάσισαν να δούνε το μέλλον θετικά αλλά εξακολουθούν να παίρνουν τις ημέρες μια-μια. 

 Μάθε να παίρνεις τη ζωή όπως έρχεται! Σήμερα, τώρα είναι η ευκαιρία! Μετέτρεψε την πανδημία σε ευκαιρία για να μάθεις όσα δεν σου έμαθαν ποτέ στα σχολεία. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΣΤΗ ΖΩΗ. Η υγεία πρωτίστως αλλά ούτε τα λεφτά, ούτε οι συγγενείς μα ούτε και οι φίλοι δεν είναι δεδομένα. Το χαλάκι της ζωής μας πολύ εύκολα τραβιέται και τις περισσότερες φορές δεν φταίμε καθόλου γι αυτό. 

Κλείνοντας το 2020 θα σου πω για εμένα προσωπικά...Το 2020 έγινα 40 ετών, αστρονομικό νούμερο για εμένα που το 2007 ήμουν 27 και με καρκίνο 3 grade. Τα κατάφερα να φτάσω λοιπόν ως εδώ...μέσα από περιπέτειες πότε μεγάλες πότε μικρές και μια ψυχολογία που να κρέμεται σε μια κλωστή. Οπότε το 2020 ήταν ο προσωπικός μου θρίαμβος αν και δεν νιώθω καθόλου 40αρα. Το 2020 ξανα έμαθα πολλά για τους ανθρώπους μέσω του covid, το μόνο σίγουρο, ακόμα μαθαίνω...Το 2020 τελείωσα την πτυχιακή μου και αισίως θα πάρω το πτυχίο από την δεύτερη σχολή μου το 2021. Το 2020 έμαθα να εργάζομαι μέσω τηλεκπαίδευσης. Το 2020 μπήκα στον χώρο της διαφήμισης (κείμενα) δειλά δειλά. Το 2020 γνώρισα και νέους φίλους. Το 2020 ήρθα πιο κοντά με κάποιους παλιούς μου φίλους. Το 2020 συγχώρεσα φίλους και έκλεισα κάποιους "λογαριασμούς". Το 2020, λίγο πριν την εκπνοή του έμεινα για ένα μήνα καραντίνας στο νέο μου σπίτι.  

Η ζωή μου δεν σταμάτησε ποτέ, ούτε σε συνθήκες καραντίνας. Περπατούσα και έκανα κάποιες επιμορφώσεις, έβγαινα στο φως, τότε ήταν Άνοιξη τώρα είναι ένας μεταμφιεσμένος χειμώνας. 

Έχω μια χαρά... η χαρά φίλε μαθαίνεται, μέρα με τη μέρα. Έχω τη χαρά να ανακαλύψω νέες θάλασσες και να κατακτήσω κορυφές. Έχω στόχους, βλέπω κάθε βράδυ ένα όνειρο. Ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά. Όλα αυτά είναι πραγματάκια που μπορεί ο καθένας να καλλιεργήσει μέσα του, ψάξε λίγο μέσα σου και θα δεις...

Η ζωή είτε με παρέα εκεί έξω είτε λιγάκι μόνος εδώ μέσα είναι όμορφη, είναι ο ήλιος το πρωί και ο ήχος της βροχής το βράδυ! Όλα είναι στο πρόγραμμα... και τα δύσκολα και τα εύκολα. Μάθε λοιπόν να μην τα παρατάς και να μην επιμένεις στην παλιά σου ζωή αν απόψε δεν μπορείς να τη ζήσεις... Δέξου πως φέτος είναι διαφορετικά, και θα δεις πως θα νιώσεις ήδη καλύτερα. Το να αποδέχεσαι μια κατάσταση δεν σημαίνει ότι τα παρατάς αλλά ότι έχεις την εξυπνάδα να προσαρμόζεσαι! Κάντο... γιατί αν δεν το κάνεις τότε χάνεις την ίδια τη ζωή!

Σε φιλώ και σε αγκαλιάζω όπως χρόνια τώρα κάθε που περνάς!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με περισσότερα χαμόγελα έστω και κάτω από τη μάσκα. Να χαμογελάτε γιατί αυτό φαίνεται στα μάτια, να αλλάζετε τον τόνο της φωνής σας γιατί αυτό ακούγεται! Να αγαπάτε...αυτό ζεσταίνει τις καρδιές!

Χρόνια πολλά!

 

Έτσι είναι τα Χριστούγεννα παιδιά! Είναι η αίσθηση και τα συναισθήματα...όχι η εποχή! Είναι η χαρά του να ξυπνάς το πρωί αργά, να μπορείς να κοιμηθείς εξίσου αργά και να γεμίζεις τις μέρες σου με τα χρώματα που εσύ επιθυμείς. Είναι εκείνες οι μέρες που παίρνεις αγκαλιά τους αγαπημένους σου ανθρώπους γιατί σε οδηγεί εκεί μια ακαταμάχητη ορμή. Είναι εκείνες οι στιγμές που γελάς με την καρδιά σου που χαίρεσαι με την ψυχή σου! 

Η μαμά μου έχει μια έκφραση, όταν περνάει/με καλά λέει "σήμερα κάναμε Χριστούγεννα" έτσι είναι! Χριστούγεννα είναι όλες εκείνες οι ώρες που νιώθεις καλά, οι μέρες που δημιουργείς όμορφες αναμνήσεις και ας λέει το ημερολόγιο Αύγουστος. 

Τα φετινά Δεκεμβριανά Χριστούγεννα, μετά από εκείνα του 2007 (όπου μόλις είχα χειρουργηθεί στις 3/12/2007) έμελλε να είναι τα πιο ανατρεπτικά της ζωής μου, αλλά και της ζωής σας!

Μείναμε μέσα, όπως μάθαμε να μένουμε μέσα υπό την απειλή του ιού... μικρό μυστικό...ΜΑΘΑΜΕ

 

ΜΑΘΑΜΕ σημαίνει πως λίγο, λιγάκι τόσο δα...βγήκαμε και έξω, περπατήσαμε και περπατάμε, μάθαμε να προστατευόμαστε όσο γίνεται χωρίς να τραβάμε χειρόφρενο στη ζωή μας! Η ζωή δε σταματάει από έναν ιό. Οπότε συνεχίζουμε! Συνεχίζουμε να χαμογελάμε και να χαιρόμαστε τη ζωή με όποια δεδομένα! 

Τα νέα μας δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά...όλοι το ξέρουν αυτό...το αναγνωρίζουμε και το  νιώθουμε βαθειά.  Ωστόσο να θυμάστε πως η ζωή δεν σταματάει ούτε την πιο σκοτεινή ώρα, η ελπίδα και τα όνειρα ομορφαίνουν τις μέρες...

Συνεχίστε να ονειρεύεστε έναν πιο όμορφο κόσμο, περισσότερες αγκαλιές, ζεστά χαμόγελα (εμφανή χωρίς μάσκα) βλέμματα αγάπης! 

Φέτος αν δεν μπορείτε αν χρησιμοποιήσετε το click away, χαρίστε αγάπη, αγάπη τόση και άλλη τόση!

Κάποτε αγκάλιαζα με μια "άδεια" πλευρά, με ένα στήθος λιγότερο. Φέτος αγκαλιάζω με μάσκα, την αγκαλιά δεν μπορεί να μας τη στερήσει κανείς! 

Μείνετε ασφαλείς, φτιάξτε ένα ζεστό καφέ και καθίστε στον καναπέ, δείτε για χιλιοστή φορά εκείνη την Χριστουγεννιάτικη ταινία και αφήστε το μυαλό να ταξιδεύει σε μέρη γνωστά και σε εκείνα τα άγνωστα που θα θέλατε να πάτε! 

Σας φιλώ, έναν έναν ξεχωριστά όπως πάντα! 

Να χαμογελάτε, έστω και κάτω από τη μάσκα, τα μάτια σας εξάλλου τα λένε ΟΛΑ!

Οκτώβρης και παρέα

 Πόσο με αγγίζει κάθε φορά όταν διαβάζω ένα σχόλιο από μία-έναν από εσάς... που αναρωτιέται αν είμαι καλά! Είμαι  καλά.. γιόρτασα και την επέτειο πριν λίγες μέρες του τελευταίου μου χειρουργείου, του δεύτερου καρκίνου μου το 2014.

Κάνω επανέλεγχο στα γυναικολογικά κάθε 6 μήνες... αλλά να... το 2014 ήταν εκείνος ο καρκίνος, 2020 σχεδόν συμπληρωμένο έχουμε σήμερα... Κάπου λες πάει και αυτό αλλά επιλέγεις ταυτόχρονα να είσαι και ταπεινός απέναντι στη ζωή και τις δυσκολίες της. Ταπεινός, ευγνώμον και έτοιμος για μάχη αλλά και ειρήνη, για ανάπαυλες πολλές και για απολαύσεις δυνατές. Έτσι είναι η ζωή, μικρή αλλά όλα αυτά τα συστατικά της την επιμηκύνουν. Καμία μέρα δεν θα έπρεπε να είναι όπως το σήμερα και το χθες. Ο καιρός να κυλάει αβίαστα σαν το ρυάκι. Να κρατάμε ανθρώπους, να μασουρεύουμε στιγμές και να προσπαθούμε τις αλλαγές να τις παίρνουμε με καλό μάτι ή ουδέτερο.  Κανείς δεν μας έστειλε  στον κόσμο τούτο με εγχειρίδιο. Κανείς δεν μας έδωσε την σιγουριά μιας εύκολης ζωής, απλά μας φέρανε εδώ και μας αφήσανε με την ελπίδα να βρούμε την άκρη και να φτιάξουμε μια ζωή όπως εμείς (νομίζουμε) ξέρουμε. Κάπως έτσι, άδεια χαρτιά σε αυτή τη γη ψάχνουμε να γράψουμε επάνω μας πρώτοι εμείς και έπειτα οι εμπειρίες μας και οι άλλοι την ίδια μας την ιστορία. 

Τα σαράντα μου έτη είναι προ των πηλών... Μην ξεχνάς Δεκέμβρης ήταν ο μήνας των πρώτων γενεθλίων μου, Δεκέμβρης ήταν και στα δεύτερα γενέθλιά μου. Η ζωή βάλθηκε να μου αποδείξει πως υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες, ίσως και τρίτες. Πως υπάρχει μέλλον πέρα από το σίγουρο παρελθόν. Με έκανε από δύσπιστη μια αιώνια αισιόδοξη ψυχή. Με άφησε να ονειρεύομαι όσο θέλω, είτε νύχτα είτε ξύπνια κοιτάζοντας τον κόσμο. Με έκανε να την αγαπήσω ακόμη πιο πολύ! Σταμάτησα να χάνω το χρόνο μου, τώρα διεκδικώ τις στιγμές, τις ημέρες μου! Βάζω τα θέλω μου μπροστά και έχω μάθει σε πολλά ΟΧΙ και σε αποφυγή της τοξίνης. Αυτό λίγο δεν είναι... προσπαθώ... κάνω λάθη, βελτιώνομαι, συγχωρώ μόνο τους ανθρώπους που πραγματικά το αξίζουν, δίνω ευκαιρίες σε σχέσεις με προοπτική, κλείνω κάποια πράγματα σε κουτάκια και τα αφήνω στην άκρη. Ονειρεύομαι και κάνω σχέδια, αυτό με κρατάει 13 χρόνια ζωντανή. Τα όνειρα δεν θα τα σταματήσω... συνεχίζω...και με το σινεμά και τη φωτογραφία.....

Ο κόσμος μας άλλαξε... φοράμε μάσκα στη δουλειά δεν αγκαλιάζουμε τους φίλους μας, αποφεύγουμε τους γονείς μας για να τους κρατήσουμε υγιείς. Ένα παιχνίδι είναι όλο αυτό μυαλού...αν αγαπάς, θα συνεχίσεις να αγαπάς, αν θέλεις το καλό του άλλου θα συνεχίσεις, αν ελπίζεις θα ονειρεύεσαι. 

Να σκέφτεσαι πως θα έρθουν καλύτερες μέρες, πως τα σημεία των καιρών κάποια μέρα θα παύσουν, πως θα αγκαλιάσεις και θα ονειρευτείς ακόμη πιο έντονα. Θα δώσεις το χέρι σου και θα τραβήξεις τον άλλο κοντά σου. Η φύση δεν θα πάψει να σε καλεί, η φύση δεν θα σταματήσει να κάνει τον κύκλο της. Τα λουλούδια θα ανθίζουν την Άνοιξη και οι κήποι της πόλης θα σου θυμίζουν πάντα την παιδική σου ηλικία, εκείνο το "εγώ" στο οποίο τρέχεις και φωλιάζεις όποτε έχεις ανάγκη. 

Να αγαπάς τη ζωής σου, να μάθεις να ακούς τον εαυτό σου. Δεν μπορεί αυτό να το κάνει κανένας άλλος καλύτερα από εσένα. Η ζωή σου είναι η μόνη που έχεις, αν την αγαπήσεις και την κρατήσεις αγκαλιά έχεις να κερδίσεις περισσότερα από το να της πας κόντρα. Τα συν σε ανεβάζουν αλλά και τα πλην σου μαθαίνουν πως η ζωή είναι σκληρή αλλά και πάλι τίποτα στην ζωή δεν είναι μάταιο. Εσύ θα δώσεις αξία στις στιγμές και στην ίδια τη ζωή. Αγκάλιασε την κάθε μέρα και γέμισε την καρδιά σου με αγάπη. Κάνε μια έστω θετική σκέψη την ημέρα και βάλε μικρούς στόχους, θα νιώσεις καλύτερα!

Ένα μικρό φιλί για καληνύχτα και μια φωτογραφία από μια βόλτα είναι όσα αφήνω προς το παρόν εδώ. Σε σκέφτομαι, σκέφτομαι εσένα και όλους όσους περνούν από εδώ! Γράφω άλλα κείμενα πλέον αλλά οι αναμνήσεις μου εδώ είναι κομμάτι του πλούτου μου, της ζωής πριν, της ζωής τότε και της ζωής μετά!

Τελικά η ΖΩΗ τρία γράμματα.....

 

Καλό Μάιο

Καλό μήνα ρε παιδιά!

Η Άνοιξη που χάσαμε κάποια στιγμή θα μας χαριστεί!
Σημασία δεν έχουν οι εποχές...σημασία έχει η ΖΩΗ, καμία ζωή δεν χάθηκε όσο είμαστε εδώ!

Οι στιγμές θα ξανα φτιαχτούν, το μέλλον θα ξανα σχεδιαστεί!
Όσο αντικρίζουμε κάθε μέρα τον ήλιο και σηκωνόμαστε απ το κρεβάτι...ΟΛΑ θα ξανα γίνουν,
ίσως ξανα γίνουν και καλύτερα....

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Πόσα χρόνια ρε παιδιά;

Πόσα χρόνια απο εκείνη την Πρωταπριλιά που δεν ήταν ψέμα αλλά μεγάλη αλήθεια το ότι τελείωσα την 8η χημειοθεραπεία μου;;; ΟΚΤΩ χημειοθεραπείες απο 18 δεκέμβρη στα γενέθλιά μου ως 1η Απριλίου...Γύρισα από την Αθήνα και ο παππούς μου ήταν στην εντατική (2008) και δεν μου το είχαν πει για να μην στεναχωρηθώ...Τελικά 1η Απριλίου τελείωσα με τις χημειοθεραπείες και τρεις Απριλίου ο παππούς μας άφησε. Ανακούφιση για τις θεραπείες, στεναχώρια για τον παππού και ένα ψυχολογικό μπέρδεμα! Βλέπεις 28 ετών εγώ τότε και με πολλά φάρμακα στο κεφάλι μου! 

Διάβασα σήμερα στο διαδίκτυο κάτι που μου άρεσε πολύ και που το έμαθα στα 28. 

Τίποτα δεν είναι μόνιμο στη ζωή...

Ακόμη και τα προβλήματά μας!

Πόση αλήθεια βρήκα σε αυτές τις δύο μικρές φράσεις! Πόσο εγώ, πόση ζεστασιά ψυχής! Αυτό εμένα φρόντισε η ζωή και μου το έμαθε απο πολύ νωρίς! Έτσι είναι, ακόμη και τα πιο δύσκολα ξεμακραίνουν, και οι στεναχώριες γίνονται πιο αχνές και τη θέση τους παίρνει δειλά το χαμόγελο και έπειτα το γέλιο! Σας το έγραφα πάντα... το δικό μου ευαγγέλιο λέει πως "το σήμερα δεν θα είναι το υπόλοιπο της ζωής σου"! Σφίξε το δόντι και προχώρα!

Είμαι εδώ, κάπου εκεί έξω και ανάμεσά σας, προσέχω! Σας στέλνω δύναμη και κουράγιο!

Η ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ δεν είναι κάτι νέο για εμένα! Έχω ξανα μείνει μέσα, έχω ξανα κάνει υπομονή! Έχω κάνει 5 χειρουργεία στη ζωή μου! 

Τι νομίζετε ότι είναι οι θεραπείες; ΜΙΑ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ ΕΙΝΑΙ. Φοβάσαι να κυκλοφορήσεις, φοβάσαι να αρρωστήσεις, αρκετοί από όσους κάνουν θεραπείες έχουν παρενέργειες που δεν τους επιτρέπουν να βγουν να πιουν ένα καφέ ή να περπατήσουν! Μένουν σπίτι για να έχουν δυνάμεις στη μάχη απέναντι στον καρκίνο!

Μην την φοβάστε την καραντίνα όσο είστε γεροί! Μείνετε μέσα στον καναπέ δίχως άλλη δικαιολογία. Βρείτε όλα όσα θα θέλατε να κάνετε αλλά ο περιορισμένος χρόνος σας ως σήμερα δεν  σας το επέτρεπε! 

Χαρείτε το ότι είστε ζωντανοί αλλά και υγιείς. 

Μιλάω με διάφορους ανθρώπους από τη ζεστασιά και την ασφάλεια του σπιτιού μου, κάποιοι τώρα που σας γράφω έχουν κάνει χημειοθεραπεία και γυρίζουν στο σπίτι τους. Αλλά είναι αισιόδοξοι και δεν τους ενοχλεί ούτε η καραντίνα, ούτε οι βελόνες ούτε τα τοξικά φάρμακα ούτε τίποτα. Στέλνουν κωδικό με το κινητό τους ή συμπληρώνουν το χαρτί και πηγαίνουν στο νοσοκομείο, τόσο απλά! 

Αφήστε τα πολλά ερωτηματικά τις πολλές ειδήσεις και τον φόβο! Κάντε αυτό που σας λένε οι ειδικοί και μόνο να κερδίσετε έχετε!

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ, θα ξανα βγείτε, θα αγκαλιαστούμε, θα γελάσουμε, θα πιούμε το κρασάκι μας και πάλι!

Σας φιλώ! Ο μεγαλύτερος θρίαμβος στη ζωή, είναι η ίδια η ζωή!

Μένουμε σπίτι

Το δεύτερο post το 2020 δεν μας βρήκε τελείως καλά... δεν αναφέρομαι στην δική μου υγεία η οποία (μέχρι αποδείξεως του εναντίου) είναι καλή |αν και με οστεοπόρωση πλέον| αλλά στη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί με τον ιό...

Ο φετινός Μάρτιος στιγματίστηκε για πάντα από τον Κορονοϊό. Όλοι και όλες ακούσαμε και διαβάσαμε πολλά για τον coronavirus ή COVID-19. Οι πολίτες της χώρας μας χωρίστηκαν σε στρατόπεδα, αισιόδοξοι-απαισιόδοξοι- στη μέση (έτσι κι έτσι). 

Σε όποιο στρατόπεδο κι αν βρίσκεται η καρδιά σας, ό,τι κι αν σας υπαγορεύει το μυαλό, δείξτε ψυχή μεγάλη για τον συνάνθρωπό σας και μην βγείτε αυτές τις μέρες από το σπίτι! 

Μείνε σπίτι

• γιατί δεν γνωρίζεις εάν είσαι φορέας (τα συμπτώματα πολλές φορές εμφανίζονται μετά από 14 μέρες) ΔΕΝ σημαίνει πως δεν είσαι επειδή δεν πήγες στην Ιταλία για τις απόκριες!
• για να μην κολλήσεις COVID από τον κολλητό ή την μητέρα σου τους οποίους σίγουρα λατρεύεις  και δεν θεωρείς πως θα σε "έβλαπταν" ποτέ. Ο ιός δεν πάει με βάση τα ανθρώπινα συναισθήματα αλλά εξαπλώνεται με τον δικό του ραγδαίο ρυθμό.
• το να μην αγκαλιάζεις τους αγαπημένους σου για μερικές μέρες δεν σημαίνει πως δεν τους αγαπάς. Δείχνεις απεριόριστη αγάπη κόβοντας αυτές τις μέρες τις διαχυτικότητες, τους προστατεύεις και δεν υπάρχει κάτι ανώτερο από αυτό! 
• γιατί έτσι σέβεσαι περισσότερο της ομάδες υψηλού κινδύνου, εκείνες που ακούς στην τηλεόραση ως "ευπαθείς".  Όλοι εκείνοι που έχουν θέματα υγείας και το ιός θα τους ζορίσει διπλάσια και τριπλάσια και Κύριος είδε πόσο χειρότερα απο εσένα.  

Ας αφήσουμε λίγο το Ελληνικό ταπεραμέντο μας "Ε σιγά μωρέ εγώ δεν παθαίνω τίποτα."

Όλοι πρέπει να είμαστε υποψιασμένοι!!!
Ίσως εσύ να μην πάθεις κάτι σοβαρό αλλά αν κολλήσεις ως φορέας τον διπλανό σου μπορεί να πάθει η γυναίκα του ή ο πατέρας της στα 70. Αυτός είναι ο σημερινός ιός! Ο "εχθρός" τρέχει, καλπάζει από κεφάλι σε κεφάλι.
Το να μην βλέπεις τους αγαπημένους σου δεν σημαίνει πως δεν τους σκέφτεσαι ,πάρε ένα τηλέφωνο ή κάνε video κλήση. Τα σχολεία κλείσανε για να ΜΗΝ πηγαίνετε βόλτα με τα παιδιά σας αλλά για να τα κρατήσετε ασφαλή στο σπίτι. 

Τα μέτρα κοινωνικής απομόνωσης επιβάλλονται αυτές τις μέρες για λόγους πολλοί σημαντικούς.

ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ!
ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ ΑΠΟ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΠΙΛΟΓΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΜΕ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ! 

Φέρσου έξυπνα και μείνε στο σπίτι. Σπάσε την αλυσίδα. Μη γίνεσαι κρίκος της αλυσίδας του ιού, μην του κάνεις τη χάρη...Εξάλλου πολλές φορές θα έχεις ευχηθεί να κάθεσαι στον καναπέ με μια σειρά ή μια καλή ταινία ή το αγαπημένο σου βιβλίο... ε τώρα έχεις και δικαιολογία! Εξάλλου πάντα υπάρχουν εκείνες οι δουλειές στο σπίτι τις οποίες αναβάλεις καιρό. Ξεσκαρτάρησε τα πράγματά σου, οργάνωσε την κουζίνα σου. Αν δεν το δεις ως κάτι που σου επιβάλλεται θα βρεις την ηρεμία σου! Μην ακούς πολλές ειδήσεις, θα στρεσαριστείς! Ταξίδεψε με μια ταινία! Είναι σίγουρη επιλογή!

Αν σου φαίνεται περίεργο το να μείνεις μερικά 24ωρα στο σπίτι σκέψου πως εγώ έμεινα αυτά τα 10 χρόνια με έναν πρόχειρο υπολογισμό 3 μήνες τουλάχιστον μέσα. Το "μέσα" δεν είναι τόσο κακό όσο νομίζεις, πραγματικά, γεροί να είμαστε και ας αράζουμε μέσα!Κάτι που δεν θα έχεις σκεφτεί είναι πως πολλοί άνθρωποι στον πλανήτη μένουν μέσα λόγω κάποιας αναπηρίας τους αναγκαστικά ενώ εσύ χαίρεσαι τον ήλιο και τη θάλασσα εκτός σπιτιού, άλλοι πάλι γιατί δοκιμάζονται με κάποια χημειοθεραπεία...

ΟΛΗ η ζωή είναι μπροστά σου για όσο έξω θέλουμε... Το καλοκαίρι μας περιμένει!

2020 ρε παιδιά!

Ήρθε ο νέος χρόνος! Και τι να πει κανείς βρε παιδιά;;;

Ήρθε η νέα 10ετία! Αφήστε πίσω τα κακώς κείμενα  του παρελθόντος! Τι λέτε; Πάμε απο την αρχή;

Πάμε απο εκεί που μας άφησε η ζωή στο παραπέρα; Ποιος θα μου το έλεγε ότι θα τα κατάφερνα τόσο καλά, φτου φτου και ναι είμαι εδώ!!! Και είμαι καλά!!!

Κάθε πρωτοχρονιά είναι όντως και ημερομηνιακώς (αν υπάρχει η λέξη αυτή) μια νέα αρχή!

Δείτε τις αρχές, δείτε τις Πρωτομηνιές! Δείτε τον κόσμο και δείτε τη ΖΩΗ!

Οι μέρες και οι νύχτες αποκτούν νόημα μόνο μα μόνο όταν τους το δίνουμε! Δώστε στον χρόνο το νόημα που του αρμόζει, αγαπείστε τον εαυτό σας και τη ζωή σας!

Να θυμάστε πως καμία ζωή δεν μυρίζει μόνο όμορφα, τα ρόδα όμως υπάρχουν, οι ομορφιές και οι ευωδιές είναι εκεί έξω. Στις ζωές όλων υπάρχουν σκαμπανεβάσματα, το θέμα είναι τι κάνεις με αυτά... θυμώνεις απέναντί τους; Τα βρίζεις και παραιτείσαι εφόσον δεν μπορείς να τα αλλάξεις; Κλαις για την κακή τύχη; Τη μοίρα το ριζικό; Κακώς, πολύ κακώς...........

Όσο αναπνέουμε... όσο αντικρίζουμε τον ουρανό κάθε μέρα, σημαίνει ότι είμαστε ζωντανοί άρα ικανοί ακόμη για τα πάντα.

Αντί να εστιάζουμε στα άσχημα της ζωής μας, ας δίνουμε προτεραιότητα στα θετικά... τι λες γι αυτο;

Μπορεί αυτό να γίνει η πρώτη υπόσχεση που θα δώσεις στον εαυτό σου για την επόμενη 10ετία; Μπορεί να γίνει για το υπόλοιπο της ζωής σου; ΜΑΚΑΡΙ! Σου το εύχομαι απο καρδιάς!

Θα το ακούσατε κι άλλη φορά, θα το ακούτε κι απο αλλού, ναι όμως είναι η προσωπική μου αλήθεια, μείνετε ΘΕΤΙΚΟΙ! STAY POSITIVE! πως θέλετε να το πούμε! Όχι δεν είναι όλα ιδανικά όσα ζούμε, όχι δεν είναι καν εύκολα, όμως οι μέρες περνάνε, τα δύσκολα τα ξεπερνάμε και κοιτάζουμε μακριά. Γιατί οχι; Πες ναι!  

Όσο μας γράφει η ζωή, όσα μας φέρνει... εμείς είμαστε εδώ για να τα ξεπερνάμε, να τα προσπερνάμε και να προχωράμε χέρι με χέρι με τη ζωή!

Να ελπίζετε, να χρησιμοποιείτε το μυαλό για να πετάτε μακριά! Το μυαλό είναι ότι καλύτερο δωρίστηκε στο είδος μας! Το μυαλό παιδιά! Όσο το μυαλό δυναμώνει τόσο η ζωή δεν μας φαίνεται ανυπόφορα δύσκολη.....  

Βασιστείτε στα πόδια σας, μην ακούτε κανένα σχετικά με τις δυνάμεις σας! Είστε δυνατές και δυνατοί όσο η καρδιά σας βαστάει! Η καρδιά φίλε μου και το μυαλό, είναι οι πιο δυνατοί σύμμαχοι! 

Σας φιλώ έναν έναν ξεχωριστά! 

Καλό βράδυ!

Καλή χρονιά σε όλους εκεί έξω!!!!

Εύχομαι να ακούμε όσο γίνεται περισσότερο καλά νέα!!!!

39 φούλ

Κάθομαι και πάλι εδώ, σε αυτή τη σελίδα-blog  ακούγοντας τον ήχο από τα πλήκτρα που χτυπώ! Βιάζομαι να σας αφήσω 2-3 γραμμές (οκ ίσως και 15-20...σχεδόν ποτέ δεν είμαι σύντομη). 

Η γρηγοράδα με την οποία γράφω τυφλό σύστημα, υποδηλώνει τη σβελτάδα με την οποία τρέχω να προλάβω την ίδια τη ζωή! Να πληκτρολογώ γρήγορα το έμαθα μόνη απλά γράφοντας...το να γράφω μου το δίδαξε η ίδια η ζωή... Να θυμάστε πως η έννοια της ζωής του τι είναι η ζωή είναι πολύ προσωπικό πράγμα...αυτό και μόνο, αυτή η έννοια και οι σκέψεις γύρω απο το καθημερινό θαύμα της ζωής, η οπτική της κάθε ώρας και κάθε εβδομάδας, θα σου ξεκλειδώσει συγκεκριμένες πόρτες!

Τα σημερινά μου γενέθλια με φέρανε στα 39 μου έτη!!!! Σε μια σεμνή τελετή (έτσι δεν λένε πάντα) έσβησα τα κεράκια μου σε μια ταβέρνα και ευχήθηκα το πιο κλισέ απο όλα ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΓΕΡΗ!

Αρκετοί ήταν οι φίλοι που μου έστειλαν μηνύματα καρδιάς και αισιοδοξίας και γέμισαν με εξτρά χαρά την ημέρα αυτή. 

Πάντα αισθάνομαι ιδιαίτερα στα γενέθλιά μου!  Περισσότερο απο τη γιορτή μου για παράδειγμα, είναι η ΜΕΡΑ μου μέσα στις 365 ημέρες τον χρόνο. Έχω συναντήσει άλλους 3 ανθρώπους που έχουν γενέθλια 18/12 αλλά σε άλλες χρονολογίες απο εμένα. Γενέθλια σήμερα έχει και ο Μπραντ Πιτ και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, μεγάλη η χάρη τους!

Τι είναι ρε παιδιά η ζωή; Θα μας πει κανείς; Τι είναι η αγάπη και η ευτυχία; 

Μας μαθαίνουν τόσα πολλά στο σχολείο και το Πανεπιστήμιο αλλά κανείς δεν μας εφοδιάζει με τις βασικές δεξιότητες του να ανακαλύψουμε τι είναι η ζωή... 

Τη ζωή τη μαθαίνεις περπατώντας φίλοι! Παρατηρώντας και ακούγοντας τους άλλους ανθρώπους με μυαλό ανοιχτό και καρδιά ζεστή. Κάπως έτσι......... έχεις πάντα την πιθανότητα να βρεις το προσωπικό σου νόημα στη ζωή, να της δώσεις την δική σου ερμηνεία και να πορευτείς, αρκεί να το θελήσεις. 

Η ζωή σε περιμένει...αλλά μην αργείς και πολύ. Τα χρόνια περνάνε κι εγώ έφτασα να γράψω σήμερα εδώ πως έζησα τη μισή μου ζωή!Τα τελευταία 12 χρόνια με τους καρκίνους μου αλλά δεν μπορώ να πω πως δεν ήταν μια ποιοτική ζωή, ήταν και παρα ήταν! Και θα προσπαθήσω να τη συνεχίσω ποιοτικά. 

Την ποιότητα στη ζωή τη φέρνουν οι υποκειμενικά αγαπημένες σου στιγμές, η κατάκτηση των στόχων σου που για τους άλλους μπορεί να είναι χαζοί, ασήμαντοι, παιδικοί, για σένα το όνειρο μιας ΖΩΗΣ! 

Δεν σημαίνει πως αν δεν είχες κανένα όνειρο πας χαμένος... όχι ποτέ! Όμως πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι κάποτε είχαν ένα στόχο, ένα μεράκι, μια κρυφή επιθυμία, αν ψάξεις κι εσύ κάτι υπήρχε μέσα σου πάντα, μια φλόγα που την έσβησε ο καιρός.... κακώς.... 

Βλέπω ανθρώπους να δημιουργούνται απο το μηδέν κι άλλους να ξανα γεννιούνται από τις στάχτες τους. Τίποτε απο τα δύο δεν είναι εύκολο αλλά αποφάσισε τουλάχιστον απο ποια μεριά του ποταμού θέλεις να είσαι;;;;; Δώσε υπόσχεση στον ευατό σου για το ποιος είσαι ή για το εάν θέλεις να ανακαλύψεις τον εαυτό σου. αυτό το τελευταίο έχει τίμημα, έχει μοναξιά, έχει δοκιμασίες αλλά και το απίστευτο κέρδος ότι προσπάθησες. 

Η ζωή αλλάζει, αν περνάς δύσκολα αυτό τον Δεκέμβρη να θυμάσαι δεν θα είναι ΑΥΤΟ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ σου. Οι ζωές όλων πάνε σαν καρδιογράφημα σε χαρτί, πανω-κάτω πάνω-κάτω. Αν σήμερα ξύπνησες σε ένα νοσοκομείο, στο υπόσχομαι δεν θα είσαι και του χρόνου τέτοια μέρα εκεί. 

Το 2007 στα γενέθλιά μου έκανα την πρώτη χημειοθεραπεία της ζωής μου στα 27 μου έτη. Εγώ, το ακόμη ηλιοκαμμένο κορίτσι του τελευταίου καλοκαιριού όπως όριζα τότε τον εαυτό μου. Είχα πραγματικά το σημάδι απο το μαγιό, το είχε δει η "Σ" στο μπες-βγες στην τουαλέτα του νοσοκομείο. Δεν ήξερα τι θα πει χμθ, είχα δει ταινίες πως πέφτουν τα μαλλιά και  ορούς. Μια μαγική εσωτερική δύναμη με έκανε να μη φοβηθώ και δεν φοβήθηκα. Γύρισα στο σπίτι της θείας μου στην Αθήνα (σ.σ έμενα και μένω 500 plus χλμ μακριά απο την πρωτεύουσα) και έσβησα μια τούρτα με 1 κεράκι. Αργότερα η θεία μου μου είπε πως ήμουν πολύ χλωμή εκείνο το βράδυ αλλά εγώ δεν κατάλαβα τίποτα. Απλά ξάπλωσα και ούτε και η γεύση μου είχε αλλάξει πολύ. Φυσικά οι χμθ συσσωρευτικά δουλεύουν επάνω μου. Σταδιακά κάηκαν φλέβες αλλά άντεξα, δεν έβαλα port το χέρι μου βάραινε από τους χειρουργημένους λεμφαδένες και μούδιαζα (περίμενα ποτέ δεν θα μπορέσω να το σηκώσω) αλλά εκεί εγώ... έσφιγγα όσο περισσότερο μπορούσα το δόντι. Και έτσι τα κατάφερα και πέρασα την όχθη του ποταμού και βγήκα απέναντι. 

Ναι, υπήρξαν άγρυπνες νύχτες, ναι είχα πολλές αμφιβολίες, παιδί ήμουν εξάλλου, πως να ξέρω να πολεμήσω για τη ζωή μου; Έμενα με τους γονείς, το μόνο που ήξερα ήταν να δουλεύω πολλές ώρες και να διασκεδάζω. Παιδί γονιών μεσαίας τάξης ήμουν, με Αγγλικά, Γαλλικά, (όντως) πιάνο και  φλάουτο, με λατρεία για το σινεμά και τις τέχνες, τη λογοτεχνία με Πτυχίο Αγγλικής Φιλολογίας και Master στην Αγγλία. Εμπειρίες ζωής φουλ ως τα 27 αλλά ανέτοιμη για την μεγάλη ανατροπή!!!! Μα ποιος είναι έτοιμος; ΚΑΝΕΙΣ

Τεσπα, δεν γράφω σήμερα για να το βαρύνω αλλά για να σας δώσω ένα φιλί αισιοδοξίας απο εμένα για εσάς στα 39ά μου γενέθλια! Είμαι καλά, παλεύω κάθε μέρα για την αισιόδοξη οπτική και την αγάπη εντός μου! Προτιμώ το ποτήρι μισογεμάτο κι ας μου λείπουν πολλές φορές αρκετά πραγματάκια ουσίας για τα οποία οι άλλοι απλά γκρινιάζουν που τα έχουν ενώ εγώ θα έλεγα "τι ωραία"! Αλλά είναι στη φύση του ανθρώπου η γκρίνια και το να έχουμε πάντα κάτι περισσότερο απο αυτό που κρατάμε αγκαλιά ή που αποτελεί το περιεχόμενο της τσάντας μας!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους τους αγωνιστές, χρόνια πολλά σε εμένα κι εσάς εκεί έξω για τα γενέθλιά σας! Να σας καλομαθαίνετε! ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ!!!!

Τρεις του Δεκέμβρη να περνάς!

Αγαπητή φίλη/φίλε

να που ανταμώνουμε εδώ και το 2019. Ποιος το περίμενε; Μετά από 12 χρόνια;

Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός; Το 2007 σκεφτόμουν πως τα "10 χρόνια μετά" δεν θα έρθουν ποτέ.. ή ίσως δεν θα έρθουν ποτέ..Κι όμως, τα δέκα ήρθαν και πέρασαν και βρίσκομαι στα 12 χρόνια μετά cancer free και είμαι για πολλοστή φορά στην ησυχία του σαλονιού μου μπροστά στην οθόνη του λαπτοπ και σου γράφω!

Ο Δεκέμβρης ως μήνας του χειρουργείου μου το 2007 έδωσε μαζί με την ταινία Sweet November το όνομα σε τούτο αυτό το Blog το οποίο γεννήθηκε σε μια εποχή που τα blogs δεν ήταν και τόσο διαδεδομένα... να μην αναφερθώ καν στα social... facebook είχαμε αλλά δεν ποστάραμε... 

Γράφω 12 χρόνια προς τον άγνωστο αναγνώστη μου, με ένα χαμόγελο πάντα για το (συνήθως) θετικό μήνυμα που εκπέμπω! Προσπαθώ για την ελπίδα μια ζωή...και τα τελευταία χρόνια ακόμη περισσότερο! Η ελπίδα είναι εκείνο του πουλί που περιγράφει η ΄Εμιλυ Ντίκινσον σε ένα τόσο ξεχωριστό γνωστό της ποιήμα: 

"Είναι η ελπίδα ένα πράγμα με φτερά
που κουρνιάζει στην ψυχή μου
και δίχως λέξεις τραγουδάει τον σκοπό
χωρίς ποτέ να σταματάει.
Και πιο γλυκά
Ακούγεται στην θύελλα
Επαίσχυντη πρέπει να είναι η καταιγίδα
που μπορεί να ταράξει το μικρό πουλί,
που κράτησε τόσους πολλούς ζεστούς.
Το έχω ακούσει στην πιο παγωμένη γη,
Και στην πιο παράξενη θάλασσα
Ωστόσο ποτέ, ούτε στην έσχατη ανάγκη,
δεν ζήτησε ούτε ψίχουλο, από μένα."

Το έχω ακούσει αυτό το πουλί κι εγώ..... στην πιο παγωμένη γη και στην πιο παράξενη θάλασσα.

Έχω βγει από τα περισσότερα σκοτάδια της ζωής μου 12 χρόνια μετά τη μέρα (σαν σήμερα) που καθόρισε όλα όσα είμαι σήμερα. Περίεργο ε; Μα... πριν τον καρκίνο ήμουν παιδί 27 ετών, πόσα ήξερα τότε για τη ζωή; Το ένα τέταρτο από όσα ξέρω τώρα...

Είτε μου αρέσει είτε όχι, με τον καρκίνο μεγάλωσα...από τα 27 κεράκια έφτασα στα 37 και 2 έτη της ζωής μου. Δεν αισθάνομαι μεγάλη παρά μόνο στους αριθμούς. Νιώθω πως η καρδιά μου δεν γέρασε μια στάλα, νιώθω έτοιμη να τρέξω με τα παιδιά στην πλατεία, να πάρω καινούριο ποδήλατο, να περπατήσω ξυπόλητη στην άμμο, να σκαρφαλώσω ένα δέντρο, να λερωθώ με παγωτό. Κανείς δεν θα έπρεπε να στερείται όλα όσα περιέγραψα για τίποτα και για κανένα. Η ηλικία είναι λιγάκι μια κοινωνική κατασκευή που μας θέλει καλές κόρες και αδερφές, άξιες συζύγους, αξιέπαινες μητέρες, αξιόλογες γιαγιάδες... και μετά;  Και μετά ο χρόνος στα χέρια μας, ο μοναδικός που μας ανήκει είναι εκείνος ο αιώνιος. Και μετά σιωπή. Η ζωή μια μέρα τελειώνει και τα όνειρα πετάνε σαν μαύρα πουλιά προς άγνωστη κατεύθυνση. Μια μέρα τα έχουμε όλα χάσει πριν καλά καλά τα ζητήσουμε...

Αν έχω κάποιες σκέψεις φέτος, 12 χρόνια μετά από εκείνη τη μέρα που άλλαξε τον κόσμο μου είναι να βγείτε μπροστά και να διεκδικήσετε όλα όσα θέλετε. Δεν θα τα καταφέρετε παντού, όμως θα φτάσετε σε καλό σημείο. Καταγράψτε τους στόχους σας πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί, δείτε ποιος θα είστε στο μέλλον..Αγκαλιάστε τον εαυτό σας. Όλοι μα όλοι μας εκεί έξω δίνουμε έναν προσωπικό αγώνα, η επιτυχία είναι κάτι υποκειμενικό. Μην αφήνετε καμιά δυσκολία να καθορίσει τη ζωή σας. Εγώ έκανα τη δυσκολία καθημερινότητα, την αγκάλιασα, ψυχή και σώμα και αποφάσισα να πορευτώ με αυτό αφού δεν μπορώ να το αποφύγω.

Το έχω γράψει πολλές φορές πως θα ζούσα χωρίς αυτό αλλά...ήρθε και ζω 12 χρόνια ΜΕ αυτό. Δεν ήξερα τίποτε γι αυτό, τώρα ξέρω πολλά μα όχι όλα. Αποφάσισα στον πρώτο χρόνο πως μια ζωή με φόβο ΔΕΝ είναι ζωή...οπότε επέλεξα να αγαπώ παρά να φοβάμαι το μέλλον. Επέλεξα να ζω χωρίς να σκέφτομαι πως θα ξανα αρρωστήσω, να σκέφτομαι πως πάντα θα είμαι καλά! Και να μαι!

Κανείς ποτέ δεν έμαθε με ακρίβεια την ημέρα και ώρα του θανάτου του, άρα εγώ πως θα την μαντέψω; Το νήμα της ζωής κόβεται καθημερινά για πολλούς και ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο για όλους εμάς που σήμερα ζούμε... Χαλάρωσε....άκου την καρδιά σου και νιώσε τη ζωντάνια της. Θυμήσου τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις και ψάξε αν μπορείς να γίνεις αυτό που ήθελες πάντοτε. Πες πολλά ναι στον εαυτό σου, λιγότερα σε άλλος... Γίνε καλός με εσένα, πήγαινε τον ευατό σου μια βόλτα κι ένα ταξίδι, χαμογέλασέ του στον καθρέφτη, κοίτα να τον καλο μάθεις!

Να αγαπάς τη ζωή και ακόμη κι αν δεν σου προσφέρει αυτό που θα ήθελες να τη συγχωρείς. Αγάπησα τη ζωή μου όταν σκέφτηκα πως είναι η μοναδική ζωή που έχω και προσπάθησα στην έρημο των κακών συνθηκών να φυτέψω ένα λουλούδι. Μπορεί να μην άνθισε από την αρχή αλλά το φρόντισα πολύ και έβγαλε λουλουδάκι.

Ναι, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας, είναι κάνω ποδήλατο χωρίς βοηθητικές και τρώω τα γόνατά μου στα πέντε μου. Αλλά προσπαθείς ξανά με το ποδήλατο γιατί ο στόχος σου είναι πως μια μέρα θα τα καταφέρεις, θα μάθεις, δεν θα ματώνουν πλέον τα γόνατά σου και θα ξανοιχτείς σε μεγάλες πορείες σταδιακά, θα μεγαλώσεις και η μαμά δεν θα σου φωνάζει να γυρίσεις νωρίς, θα ανοίξεις τα φτερά σου και θα καλύψεις πολλά χλμ, ακόμη και νύχτα.

Κάπως έτσι είναι φίλε η ζωή, σκληρή αλλά και όμορφη και καμιά φορά φανταχτερή.Ακόμη και μέσα στη μοναξιά του ο καθένας μας βρίσκει κάτι θετικό. Ξύπνα και δες τα θετικά της κάθε μέρας σου! Θα δεις ότι είναι αρκετά, αρκεί να το θελήσεις! Να εστιάζεις στα θετικά της ημέρας σου, αυτά τα μικρά είναι ο θησαυρός σου!

Να πιστεύεις στις δυνάμεις σου, στους συγγενείς και στους καλούς φίλους. Οι άνθρωποι θα γίνουν το φάρμακό σου μια μέρα που δεν θα χρειάζεσαι άλλο θεραπείες. Άσε την αγάπη να σε αγκαλιάσει και να ζεστάνει κάθε άκρη του ταλαιπωρημένου σου κορμιού. Αξίζεις τα καλύτερα μα και τα ίδια τα καλύτερα είναι υποκειμενικά. Μη συγκρίνεις τη ζωή σου με τις ζωές των άλλων, κάθε ένας είναι μια μονάδα ξεχωριστή. Πειραματίσου, άλλαξε, αγάπησε, ξέχνα, μάλωσε, ΖΗΣΕ!

Ξεκίνα από σήμερα, ξεκίνα από μια μέρα που σου άλλαξε τον κόσμο σου και φτιάξε το δικό σου μέλλον! Κανείς δεν ξέρει πέρα απο σένα καλύτερα τον εαυτό σου! ΕΣΥ, ΕΣΥ, ΕΣΥ!

Σε φιλώ φίλη ή φίλε!
Ήσουν η συντροφιά μου σε πολλά μαύρα βράδια της ζωής μου!
Είμαι φέτος χαρούμενη σε αυτόν τον κόσμο, στην καθημερινότητά μου! Δεν ξέρω το μέλλον τι θα φέρει όμως ξέρω πως τα 12 χρόνια ζωής, χωρίς να κάνω πχ οικογένεια ήταν όμορφα, γλυκά και γεμάτα! Είχαν πολλές διαδρομές προσωπικές μα και στον κόσμο, ταξίδια, εκδρομές! Αξίζει το μονοπάτι της ζωής, ακόμη κι αν σε κάποια βήματα είναι μοναχικό, περπάτα! Δεν έχεις να χάσεις κάτι, ίσως πιο πέρα βρεις έναν άνθρωπο, ίσως μια σκιά και μια βρυσούλα για νερά, ίσως ακόμη και μια αλεπού να σε σαγηνέψει και να την ακολουθήσεις εκτός μονοπατιού. Ένα πολύχρωμο πουλί μπορεί πάντα να σε βοηθήσει να βρεις τον δρόμο σου πίσω στο μονοπάτι. Άκου τη φύση... εκείνη ξέρει και σε βρίσκει!

ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΑΓΚΑΛΙΕΣ!
ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΕΝΑΝ ΟΜΟΡΦΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΟΥ!