Οκτώβρης και παρέα

 Πόσο με αγγίζει κάθε φορά όταν διαβάζω ένα σχόλιο από μία-έναν από εσάς... που αναρωτιέται αν είμαι καλά! Είμαι  καλά.. γιόρτασα και την επέτειο πριν λίγες μέρες του τελευταίου μου χειρουργείου, του δεύτερου καρκίνου μου το 2014.

Κάνω επανέλεγχο στα γυναικολογικά κάθε 6 μήνες... αλλά να... το 2014 ήταν εκείνος ο καρκίνος, 2020 σχεδόν συμπληρωμένο έχουμε σήμερα... Κάπου λες πάει και αυτό αλλά επιλέγεις ταυτόχρονα να είσαι και ταπεινός απέναντι στη ζωή και τις δυσκολίες της. Ταπεινός, ευγνώμον και έτοιμος για μάχη αλλά και ειρήνη, για ανάπαυλες πολλές και για απολαύσεις δυνατές. Έτσι είναι η ζωή, μικρή αλλά όλα αυτά τα συστατικά της την επιμηκύνουν. Καμία μέρα δεν θα έπρεπε να είναι όπως το σήμερα και το χθες. Ο καιρός να κυλάει αβίαστα σαν το ρυάκι. Να κρατάμε ανθρώπους, να μασουρεύουμε στιγμές και να προσπαθούμε τις αλλαγές να τις παίρνουμε με καλό μάτι ή ουδέτερο.  Κανείς δεν μας έστειλε  στον κόσμο τούτο με εγχειρίδιο. Κανείς δεν μας έδωσε την σιγουριά μιας εύκολης ζωής, απλά μας φέρανε εδώ και μας αφήσανε με την ελπίδα να βρούμε την άκρη και να φτιάξουμε μια ζωή όπως εμείς (νομίζουμε) ξέρουμε. Κάπως έτσι, άδεια χαρτιά σε αυτή τη γη ψάχνουμε να γράψουμε επάνω μας πρώτοι εμείς και έπειτα οι εμπειρίες μας και οι άλλοι την ίδια μας την ιστορία. 

Τα σαράντα μου έτη είναι προ των πηλών... Μην ξεχνάς Δεκέμβρης ήταν ο μήνας των πρώτων γενεθλίων μου, Δεκέμβρης ήταν και στα δεύτερα γενέθλιά μου. Η ζωή βάλθηκε να μου αποδείξει πως υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες, ίσως και τρίτες. Πως υπάρχει μέλλον πέρα από το σίγουρο παρελθόν. Με έκανε από δύσπιστη μια αιώνια αισιόδοξη ψυχή. Με άφησε να ονειρεύομαι όσο θέλω, είτε νύχτα είτε ξύπνια κοιτάζοντας τον κόσμο. Με έκανε να την αγαπήσω ακόμη πιο πολύ! Σταμάτησα να χάνω το χρόνο μου, τώρα διεκδικώ τις στιγμές, τις ημέρες μου! Βάζω τα θέλω μου μπροστά και έχω μάθει σε πολλά ΟΧΙ και σε αποφυγή της τοξίνης. Αυτό λίγο δεν είναι... προσπαθώ... κάνω λάθη, βελτιώνομαι, συγχωρώ μόνο τους ανθρώπους που πραγματικά το αξίζουν, δίνω ευκαιρίες σε σχέσεις με προοπτική, κλείνω κάποια πράγματα σε κουτάκια και τα αφήνω στην άκρη. Ονειρεύομαι και κάνω σχέδια, αυτό με κρατάει 13 χρόνια ζωντανή. Τα όνειρα δεν θα τα σταματήσω... συνεχίζω...και με το σινεμά και τη φωτογραφία.....

Ο κόσμος μας άλλαξε... φοράμε μάσκα στη δουλειά δεν αγκαλιάζουμε τους φίλους μας, αποφεύγουμε τους γονείς μας για να τους κρατήσουμε υγιείς. Ένα παιχνίδι είναι όλο αυτό μυαλού...αν αγαπάς, θα συνεχίσεις να αγαπάς, αν θέλεις το καλό του άλλου θα συνεχίσεις, αν ελπίζεις θα ονειρεύεσαι. 

Να σκέφτεσαι πως θα έρθουν καλύτερες μέρες, πως τα σημεία των καιρών κάποια μέρα θα παύσουν, πως θα αγκαλιάσεις και θα ονειρευτείς ακόμη πιο έντονα. Θα δώσεις το χέρι σου και θα τραβήξεις τον άλλο κοντά σου. Η φύση δεν θα πάψει να σε καλεί, η φύση δεν θα σταματήσει να κάνει τον κύκλο της. Τα λουλούδια θα ανθίζουν την Άνοιξη και οι κήποι της πόλης θα σου θυμίζουν πάντα την παιδική σου ηλικία, εκείνο το "εγώ" στο οποίο τρέχεις και φωλιάζεις όποτε έχεις ανάγκη. 

Να αγαπάς τη ζωής σου, να μάθεις να ακούς τον εαυτό σου. Δεν μπορεί αυτό να το κάνει κανένας άλλος καλύτερα από εσένα. Η ζωή σου είναι η μόνη που έχεις, αν την αγαπήσεις και την κρατήσεις αγκαλιά έχεις να κερδίσεις περισσότερα από το να της πας κόντρα. Τα συν σε ανεβάζουν αλλά και τα πλην σου μαθαίνουν πως η ζωή είναι σκληρή αλλά και πάλι τίποτα στην ζωή δεν είναι μάταιο. Εσύ θα δώσεις αξία στις στιγμές και στην ίδια τη ζωή. Αγκάλιασε την κάθε μέρα και γέμισε την καρδιά σου με αγάπη. Κάνε μια έστω θετική σκέψη την ημέρα και βάλε μικρούς στόχους, θα νιώσεις καλύτερα!

Ένα μικρό φιλί για καληνύχτα και μια φωτογραφία από μια βόλτα είναι όσα αφήνω προς το παρόν εδώ. Σε σκέφτομαι, σκέφτομαι εσένα και όλους όσους περνούν από εδώ! Γράφω άλλα κείμενα πλέον αλλά οι αναμνήσεις μου εδώ είναι κομμάτι του πλούτου μου, της ζωής πριν, της ζωής τότε και της ζωής μετά!

Τελικά η ΖΩΗ τρία γράμματα.....