Από το 2007 ως σήμερα..

 Σήμερα σαν τότε, το 2007 σε μια κρύα Αθήνα έγινε το πρώτο μου χειρουργείο. Την πορεία μου την ξέρετε καλά όσοι με παρακολουθείτε χρόνια. Το χειρουργείο σήμαινε και την αφαίρεση του μαστού μου, ακολούθησαν χημειοθεραπείες και ακτινοθεραπείες και άλλη αφαίρεση μαστού και η πλαστική μετά. Ακολούθησαν πολλά πάνω κάτω στην Αθήνα, και αφού τελείωσαν οι θεραπείες πήγαινα για check up. Η διαδρομή προς την Αθήνα είχε γίνει δεύτερη φύση. 

Σήμερα εδώ, στην πόλη μου, στο σπίτι μου, στο τζάκι σας γράφω. Είχα μια όμορφη μέρα με φίλους σήμερα, με καφέ και κρασί, με φαγητό μετά στο σπίτι της "Σ" με τον μικρό και τον σκυλάκο τους. Νιώθω ακόμη κάτι από το μεσημεριανό κρασί αν και είναι 11 παρά το βράδυ. Έξω βρέχει. Τα φωτάκια στο δέντρο ολόλαμπρα. Είναι Δεκέμβρης και αρχίζει μια περίοδος εορταστική για τους περισσότερους.

Για μια ακόμη φορά μπροστά στο λάπτοπ έχω χίλια πράγματα να σας γράψω....για τους ανθρώπους που συνάντησα αυτά τα 15 χρόνια με(τα) την ασθένειά μου, για τους φίλους που είχα, για τους φίλους που έκανα, για την αγάπη που πήρα, για τις νέες πόλεις που είδα, για τις νέες χώρες που γνώρισα...για τα νησιά, για τα γέλια, για τα νεύρα, για τα δάκρυα, για τις επιτυχίες, για τις απογοητεύσεις, για το νέο μου (2ο) πτυχίο, για τις προσπάθειές μου. Αυτά τα 15 χρόνια ζω μαζί με τον καρκίνο, έχοντας την αίσθηση πως το ξεπέρασα αλλά χωρίς καμία έπαρση γιατί ποτέ δεν ξέρεις (χτύπα ξύλο..). 

Καθώς μαθαίνεις να ζεις με τον καρκίνο κοινώς σμιλεύεις χαρακτήρα. Μαθαίνεις να χάνεις αλλά και να κερδίζεις κάθε μέρα...ή μάλλον μέρα με τη μέρα. Αλλάζεις, δεν ξέρεις πως και τι, αλλά ναι αλλάζεις..ο καρκίνος γίνεται η λέξη που σε ταράζει, δοκιμάζεσαι, χάνεις τον κόσμο όπως τον ήξερες παλιά και μπαίνεις σε έναν νέο κόσμο...πολλές φορές παρατηρείς τα γεγονότα σαν σε όνειρο ή πιο σωστά σαν σε εφιάλτη...Κι όμως...τους πρώτους μήνες που το κεφάλι σου είναι βομβαρδισμένο από γιατρούς, εξετάσεις και χειρουργεία δεν μπορείς να διανοηθείς πως θα έρθει μια μέρα, όπως οι παρακάτω φωτογραφίες που θα βλέπεις τον ουρανό και απλώς θα βλέπεις τον ουρανό, που θα κοιτάς τη θάλασσα και απλώς θα κοιτάς τη θάλασσα. Αυτό που εννοώ είναι πως θα έρθει μια μέρα που όντως θα χαζεύεις γύρω σου και δεν θα λυπάσαι, δεν θα στεναχωριέσαι, δεν θα σκέφτεσαι το θάνατο, δεν θα ανακαλείς όσα η ζωή σου "στέρησε" αλλά θα απολαμβάνεις τη στιγμή και θα νιώθεις ευγνωμοσύνη. 

Ο άνθρωπος που είμαι σήμερα, ήταν κάποτε εκείνο το παιδί στα 27 που μπήκε σε ένα χειρουργείο γενναία (θα πω σήμερα) και βγήκε σωματικά άλλη. Βλέπω νέους ανθρώπους και τους καμαρώνω. Βλέπω τα νιάτα των 27 και αναρωτιέμαι, καλά τόσο μικρή ήμουν. Ναι τόσο... Ωστόσο...μεγάλωσα, σε λίγες μέρες κλείνω τα 42..

Συνεχίζω να γεμίζω τις μέρες μου όσο μπορώ με χρώματα. Πάντα ελπίζω, πάντα περιμένω κάτι στη ζωή και αυτή η ελπίδα και η προσμονή μαζί με την δημιουργικότητα που καλλιέργησα περισσότερο τα τελευταία χρόνια μου φέρνει χαρά και ακόμη μεγαλύτερη αισιοδοξία! 

Υπάρχουν ηλιαχτίδες, αρκεί να μάθουμε να τις παρατηρούμε. Ας εστιάζουμε στα θετικά της ζωής μας όσο γίνεται γιατί ναι, υπάρχουν και θετικά. Είμαστε συνηθισμένοι να εστιάζουμε περισσότερο στα αρνητικά το έχω ξανα γράψει εδώ...Καιρός να κοιτάξουμε στα θετικά που έχουμε, κάποιοι δεν έχουν καν αυτά. 

Χθες πήγαμε μια βόλτα στη θάλασσα με τη "Σ" όπως παλιά...στις 2 Δεκέμβρη όπως κάποτε που στην Αθήνα, παραμονή του χειρουργείου μου την είχαμε περάσει μαζί την ημέρα. Δεν είμασταν φορτισμένες, δεν ξέρω τι σκεφτόταν η "Σ" μπορεί και τίποτα, μπορεί και κάτι...η "Σ" εξάλλου σαν να μην της έφτανα εγώ, νόσησε και αυτή...Δεν ξέρω τι κάνουν οι άνθρωποι σε αυτές τις περιπτώσεις... κάποιοι μένουν, κάποιοι φεύγουν. Εμείς μείναμε, και περάσαμε και στις 2 Δεκέμβρη μαζί την ημέρα χωρίς να ανακαλέσουμε καμία ανάμνηση και τη σημερινή μέρα 3 Δεκ παρέα χωρίς αναδρομές.