Μια ξεχωριστή Παρασκεύη!

Σήμερα ναι, ήταν μια ιδιαίτερη Παρασκευή. Σίγουρα πολύ πιο διαφορετική απο τις 2 προηγούμενες. Αλλά ποιός το θυμάται; 'Η μάλλον ποιος θα κάτσει να το σκεφτεί και να το θυμηθεί έπειτα;

Πολλές φορές μου λένε οι γύρω μου, συγγενείς και φίλοι "δεν είσαι μόνη σου σε όλο αυτό". Οκ, ναι, έχω γενικώς και ειδικώς παρέα κι αυτό φυσικά με κάνει χαρούμενη. Αυτό όμως που αγνοούν όλοι, μα όλοι είναι το ότι μόνο έγω (άντε το πολύ η μάνα μου) θυμάμαι και σκέφτομαι διάφορα σε σχέση με ημερομηνίες και γεγονότα. Έτσι λοιπόν, κάτι που δεν πέρασε απο κανενός το μυαλό απόψε είναι πως σαν σήμερα, πριν 2 Παρασκευές είχα ακούσει απο την άλλη γραμμή το γιατρό να λέει "κάθεσαι; Έχεις αδενοκαρκίνωμα του ενδοτραχήλου, θα μπεις χειρουργείο". Σαν σήμερα πριν 1 Παρασκευή είχα επιστρέψει σπίτι μου μετά το χειρουργείο και το βράδυ ήμουν δίπλα στο τζάκι με ταινία. Και πέρασα έτσι κάπως 14 μέρες με αναρρωτική, πότε στο σπίτι μου, πότε στης "Σ". Και να που σήμερα, ξημέρωσε μια άλλη, διαφορετική Παρασκευή.

Τα τελευταία χρόνια καλλιεργώ μέσα μου την υπομονή. Αν έχεις υπομονή είναι μεγάλο προτέρημα. Αυτό όμως δεν διδάσκεται, το μαθαίνεις εσύ μόνος σου στον εαυτό σου. Τα πρώτα χρόνια λοιπόν μετά το κομβικό 2007 δεν είχα καθόλου υπομονή, τα ήθελα όλα στη στιγμή. Δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ πως μετά τη μαστεκτομή και τις θεραπείες η ζωή μου θα εξελίσσονταν. Μια ομίχλη λες και είχε πέσει πάνω απο "τα επόμενα χρόνια". Κι όμως, εκείνα τα χρόνια, τα επόμενα ήρθαν, και τα έζησα και τα ζω. Άρα;;; Τι ήθελαν η ζωή και οι καταστάσεις; ΥΠΟΜΟΝΗ!

Υπομονή έκανα και τώρα, με το 6ο μου χειρουργείο, και να, ήρθε η σημερινή Παρασκευή που είμαι καλά, και πήγα στην αγορά, και νύχτωσε και παρέμεινα έξω και δεν ήθελα να πάω σπίτι μου για κανένα λόγο. Και πήγα σε μια φίλη και ήρθε κι άλλη μια φίλη, και κάπου μεταξύ της ερώτησης "να βγούμε ή να μη βγούμε;" η ώρα πέρασε. Φάγαμε στο σπίτι της και ήπια ουίσκι μεσα στο τσάι μέντας μου κάπου στις 12 τη νύχτα (δεν είχα ξαναπιεί τσάι με ουίσκι, και σκέφτηκα, "η ζωή είναι πολλή μικρή για να μην κάνεις κάτι που βλέπεις στο σινεμά"). Το μπουκάλι με το ουίσκι είχε λίγο ακόμη ποτό μέσα και η φίλη μου, μου είπε "αντε να το τελειώσεις, πιές το απο το μπουκάλι να σε χαρώ" κι εγώ απάντησα "δεν έχω πιεί ποτέ ουίσκι απο το μπουκάλι, γιατί όχι;". Και γελάσαμε, και ναι, το ήπια απο το μπουκάλι και βγήκα και φωτογραφίες.

Ξέρω ότι τα παραπάνω που σας γράφω είναι το λιγότερο εφηβικά, αλλά ναι, είχαν πλάκα και έτσι πέρασε το βραδυ της Παρασκευής, με συμπάθεια, τσάι και ουίσκι, σε ένα φιλικό περιβάλλον στο οποίο είπα "ναι" για Παρασκευή βράδυ και έμεινα εκεί ως τις 4 το πρωί. Στη ζωή πολλές φορές τα πράγματα είναι απλά, πολύ απλά.

Όταν μπήκα στο αυτοκίνητό μου 4 παρά για να φύγω, πήρα τον ίδιο δρόμο επιστροφής που είχα πάρει εκείνη, την δύσκολη Παρασκευή, κάπου την ίδια ώρα αλλά με μια βαριά διάγνωση στις πλάτες μου. Μέσα στο αυτοκίνητο και στην ησυχία της νύχτας σκέφτηκα πως η ζωή ήταν και είναι γενναιόδωρη μαζί μου. Είμαι μέσα στο ίδιο σκηνικό, στο αμάξι με άδειους δρόμους, νύχτα αλλά  πολύ πιο ανακουφισμένη απο εκείνη τη σκοτεινή Παρασκευή!

 Ναι έτσι ακριβώς είναι. Αν η ζωή σου ανάβει το πράσινο φως για τα επόμενα (ποιος ξέρει πόσα χρόνια) πρέπει να της χαμογελάσεις κι εσύ! Πρέπει να δεις την ευκαιρία που σου χάρισε η ζωή, με χαμόγελο!

Καληνύχτα φίλοι μου, κάπου εκεί έξω, Παρασκευή απόψε, υπάρχει ελπίδα :-)

Αυριο ξημερώνει ένας καινούριος μήνας! Μήνας Νοέμβρης λοιπόν!

Η αλήθεια είναι

πως αν και έχω πολλά πράγματα να κάνω παραμένοντας στο σπίτι, βαρέθηκα λίγο.

Όχι πως νιώθω έτοιμη να γυρίσω στη δουλειά...όχι, θα προτιμούσα απο τη μια να λείψω απο κει σύνολο ένα μήνα. Αλλά μήπως και με ένα μήνα αποχή θα ήμουν έτοιμη; Όλα έχουν και συν και πλην. Η αλήθεια είναι πως ο γιατρός για την ανάρρωση της λαπαροσπόπησης (ως επέμβασης) μου έγραψε 14 μέρες άδεια. Όμως εμένα τώρα τελευταία με προβληματίζει λιγάκι το ψυχολογικό. Έτσι δεν κάνουμε πάντα οι ανθρωποι; Αφου διαγνωστούμε με κάτι, αφού ρηχτούμε στη μάχη, αφού τελειώσουμε, τότε μας πιάνουν τα ψυχολογικά μας. Φυσικά πάντα πίσω απο την ασφάλεια του ότι είμαστε πλέον καλά. Τις πρόσφατες νύχτες δεν κοιμάμαι πιο νωρίς απο τις 2.00. Καποια βράδια δεν νυχτάζω καθόλου. Αυπνίες;;; Ίσως κι όπως είπε η "Β" άλλαξε το ρολόι μου, γιατί σηκώνομαι πλέον στις 11...Πολλά βράδια όμως ξυπνάω μέσα στη νύχτα. Θα φανεί όταν θα επιστρέψω στη δουλειά φανταζομαι, γιατί εκεί ο χρόνος μετράει και η ώρα έχει σημασία.

Γρήγορα πέρασαν οι μέρες. Γιατί σίγουρα στην αρχή δεν είχα καν δυνάμεις για να βγω εκτός σπιτιού. Όμως μέσα σε πέντε μέρες βγήκα απο το σπίτι και με πήγαν στο σπίτι της "Σ". Μετά απο μια εβδομάδα οδήγησα κιόλας μόνη μου ως εκεί. Αυτές τις μέρες βλέπω πως το "μέσα" φέρνει "μέσα". Περνάω μια περίεργη φάση που αν και βαρέθηκα στο σπίτι δεν με απασχολεί και πολύ το έξω (ενώ ξέρετε, ήμουν πολύ του έξω). Απο την άλλη δεν κοινοποίησα (για μια ακόμη φορά) την επέμβασή μου, αν κάποιος με πάρει τηλ προφασίζομαι το κρύωμαα/βήχα/μπούκωμα που σαν να μην μου έφτανε η λαπαροσπόπηση, βιώνω ακόμη.

Χθες μπήκα και σε κάτι δεύτερες σκέψεις, αν και οι φίλες του εξώτερού μου κύκλου δεν γνωρίζουν πως είμαι φρεσκο-χειρουργημένη δεν με πήραν ένα τηλ για να βγούμε, μέρες που είναι 28η Οκτ δηλαδή. Τι να πω...για μια ακόμη φορά χάθηκα απο τον κόσμο, αυτό εχω να πω! Για μια ακόμη φορά άντε κάποια βήματα πίσω.

Δεν θέλω να είμαι αχάριστη, φυσικά και όχι. Θέλα να είμαι πολύ χαρούμενη και καλή απέναντι στη ζωή που μου χαρίστηκε. Όμως είναι η δεύτερη φορά σε διάστημα 7 μηνών που μπήκα στο χειρουργείο. Που είχα μια νορμάλ ζωή, με τη δουλειά, τους φίλους και τις δραστηριότητές μου. Τώρα για μια ακόμη φορά πάγο. Αποχή απο το έξω, απόσταση απο τις παρέες, αποχή απο τη γυμναστική.

Δεν ξέρω αλήθεια, πότε και ποιά θα είναι η περίοδος της ζωής μου που θα πω >> "τώρα μπήκα πραγματικά σε μια σειρά";;;; Θα υπάρξει μια μέρα που απο εκείνη τη μέρα και μετά δεν θα συμβεί τίποτα άσχημα ανατρεπτικό; Που η ζωή θα τσουλάει ήρεμα, άνευ νοσοκομείων και κρύων χειρουργείων και θα φτάσω ως τα 80 μου, έτσι. Ποιός ξέρει;;;;;

Καινούριο κορδελάκι!

Αν το έχετε απορία και ο καρκίνος του τραχήλου έχει το χρώμα και την κορδέλα του.

Γαλάζιο με λευκό το σύμβολο του. Στα Αγγλικά αναφέρεται ως cervical cancer. Σε αρχικό στάδιο η γυναίκα δεν εμφανίζει κανένα σύμπτωμα (βλπ εγώ). Σε πιο προχωρημένο στάδιο μπορεί να δει αύξηση υγρών, άσχημη οσμή, πόνο κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής, ακόμα και αιμοραγία. Φυσικά όλες αυτές τις ενδείξεις μπορεί να της έχετε και δίχως ca τραχήλου. Οπότε μη σπεύσετε να πείτε "ωχ, κάτι έχω". Δεν γίνεται να ζήτε την κάθε μέρα με αυτό τον φόβο. Απλά να θυμάστε να μην αφήνετε τα check up σας, να είστε τυπικές. Γιατί αυτός ο καρκίνος, τι να λέμε, δεν έχει ενδείξεις πολύ χαρακτηριστικές, κι όταν εμφανίζονται, ε, είναι λιγάκι αργά. 

Άρα προσέχουμε για να έχουμε κορίτσια! Καλημέρα!!!!

Ένα ποιήμα

 της Κικής Δημουλά που διάβασα αυτές τις μέρες στην ανάρρωσή μου και μου άρεσε.

ΠΕΡΑΣΑ

Περπατῶ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες μὲ βροχή,
ἐντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ
τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο
ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,
ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων
ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει
κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα ἀπὸ κήπους, στάθηκα σὲ συντριβάνια
καὶ εἶδα πολλὰ ἀγαλματίδια νὰ γελοῦν
σὲ ἀθέατα αἴτια χαρᾶς.
Καὶ μικροὺς ἐρωτιδεῖς, καυχησιάρηδες.
Τὰ τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σὲ νύχτες μου καὶ ρέμβασα.
Εἶδα πολλὰ καὶ ὡραῖα ὄνειρα
καὶ εἶδα νὰ ξεχνιέμαι.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.
Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.
Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα
καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.
Ἔλαβα κάρτες σύντομες:
ἐγκάρδιο ἀποχαιρετιστήριο ἀπὸ τὴν Πάτρα
καὶ κάτι χαιρετίσματα
ἀπὸ τὸν Πύργο τῆς Πίζας ποὺ γέρνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη ποὺ γέρνει ἡ μέρα.

Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...
Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.
Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.
Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα
κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.
Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.
Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ
καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.
Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν
ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,
ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα
κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.
Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες
ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.
Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν ἡ πεῖρα.
Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,
σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.

Όλα πήγαν καλά

και στο γιατρό χθες. Μου έβγαλε τα ράμματα, γι αυτό πήγα εξάλλου. 

Μήνας πρόληψης για τον Καρκίνο του μαστού κι εμείς εδώ μιλάμε πλέον φέτος για τον καρκίνο στον τράχηλο. Παιχνίδια της ζωής και της μοίρας (έτσι λέει ένας αγαπημένος φίλος). Ο γιατρός στις ερωτήσεις μου απάντησε πως δεν έχει σχέση ο καρκίνος του μαστού με τον τράχηλο. Ήταν ένας δεύτερος καρκίνος που έτσι κι αλλιώς, κι ας μην είχα νοσήσει θα συνέβαινε. Μου είπε πως οργανικά δεν θα έχω κάποιο θέμα με την πρόσφατη λαπαροσκόπηση."Ψυχολογικά;;;" τον ρώτησα καθώς μου έκοβε τα ράμματα..."Ψυχολογικά είσαι δυνατός άνθρωπος και θα το ξεπεράσεις". Ούτε κι αυτός το περίμενε πως μπορούσα με όλα καθαρά (δλδ μήτρα και τράχηλο) να παρουσιάσω αδενοκαρκίνωμα.
Τώρα όμως έγινε λέω στον εαυτό μου, ήταν να γίνει...δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Τώρα όπως λέει η "Σ" ---"Να δεις θα πεθάνεις απο καμιά βλακεία και σίγουρα όχι απο κακρίνο"--- θα δείξει. Μάλλον πρέπει να αφήσω κάπου τους κωδικούς αυτού του blog και ότι κι αν μου συμβεί να μάθαιτε τελικά απο τι πήγα. Ίσως κάποιοι απο εσάς που διαβάζετε τώρα να με βρίζετε και να λέτε "πως μιλάει έτσι για το θάνατο"! Σέβομαι βαθιά όλους όσου ζορίζονται χειρότερα απο εμένα με θέματα υγείας, όμως ναι, έγινα κυνική προς το άτομό μου. Εγινα κυνική γιατί όσα έχω πάθει δουλεύουν συσσωρευτικά επάνω μου. Ο χρόνος και το μέλλον πάντα δείχνουν φυσικά.
 Κατάλαβα όμως πολύ νωρίς αυτό που διάβασα προχθές σε ένα βιβλίο, πως ο θάνατος δεν είναι συνέχεια της ζωής, πως ο θάνατος βρίσκεται μέσα στην ίδια τη ζωή. Θυμάστε ένα ποιήμα που είχα ανεβάσει για την απώλεια; Δυστυχώς απο τη στιγμή που βλέπουμε το φως, όλο χάνουμε πράγματα, απο την αγκαλιά της μαμάς γιατί πλέον περπατάμε, τα πρώτα μας δόντια, την πρώτη μας αγάπη στο σχολείο, τον αγαπημένο μας παππού (αν όλα πάνε με τη "σωστή" σειρά απώλειας...μακάρι. Ίσως και όλα η φύση να τα έχει προγραμματίσει στο να μας μάθει να χάνουμε, ξεκινώντας απο τα μικρά, τι να πώ...ίσως!

Οι επιζήσαντες του κακρίνου γενικώς γινόμαστε γραφικοί για τους "καλά" εκεί έξω με το να επαναλαμβάνουμε πως πρέπει να ζούμε και να χαιρόμαστε το σήμερα μαζί με την κάθε μικρή του στιγμή! Κι όμως! έτσι είναι! το "τώρα" είναι δικό μας, τα επόμενα λεπτά, οι επόμενες ώρες! 

Φιλιά πολλά για ένα όμορφο Σ/Κ. Το επόμενο θα έχει τελειώσει και για μένα η άδειά μου και θα είμαι κάπου εκεί έξω! 

Παρασκευή...

Έκλεισα χθες μια εβδομάδα απο τη λαπαροσκόπηση!

Time flies by / Ο χρόνος περνάει σαν αστραπή!

Το έχω ξαναγράψει, το μόνο που δεν σταματάει στη ζωή μας είναι ο χρόνος, ξεκίνησα το ποστ αυτό στις 15:05, είναι ήδη 15:07. Χθες ήταν 23/10 και σήμερα 24/10...κι έτσι ο χρόνος τρέχει κυλάει σαν το νερό σε τρεχούμενα ποτάμια...πότε δεν βλέπεις το ίδιο νερό σε εκείνα τα ποτάμια.

Σήμερα σε λίγες ώρες απο τώρα θα πάω στον γιατρό να μου βγάλει τα ράμματα. Γρήγορα πέρασαν οι μέρες. Αρκετές ώρες παρέα με τη "Σ" και τον μικρό, σπίτι μου και σπίτι της, οι ξαδέρφες μου ήρθαν με τη μικρή, τηλέφωνα με φίλους, ιντερνετ, ταινίες, βιβλίο. Όταν γύρισα απο την κλινική σκέφτηκα να βάλω μικρούς στόχους για να γίνει όσο μπορεί πιο ευχάριστη η παραμονή μου στο σπίτι. Κι έτσι κι έκανα.Έβαλα στόχο να βλέπω μια ταινία την ημέρα (το πέτυχα). Να διαβάσω ένα λογοτεχνικό βιβλίο ως σήμερα (δεν το πέτυχα αλλά έφτασα τις 140 σελίδες απο τις 440). Έτσι λοιπόν κύλησαν οι μέρες, ήρεμα μπορώ να πω. Δίχως πολλές και πολύπλοκες σκέψεις. Μόνο εχθές στην ησυχία του σπιτιού μου, τώρα που ο τρόμος της πρόσφατης περιπέτειάς μου φθήνει μέσα μου σκέφτηκα πως η ζωή μου παίζει χρόνια τώρα το δικό της, παράξενο παιχνίδι: 

Πρώτα έφυγε ο ένας μαστός, οι γιατροί είπαν "δεν πειράζει, αν θες να θηλάσεις έχεις τον άλλο μαστό". Μετά προοληπτικά έφυγε κι ο άλλος μαστός "δεν πειράζει, τόσες γυναίκες δεν θηλάζουν, δεν έγινε και τίποτα." Μετά έφυγαν οι ωοθήκες και μου είπαν "δεν πειράζει αν θες να κάνεις παιδιά έχεις τη μήτρα σου, θα πάρεις δανικά αυγουλάκια". Ως που φτάσαμε στην Πέμπτη 16/10 που έφυγε και η μήτρα. Έφυγε δηλαδή και η τελευταία ελπίδα για να κάνω παιδιά, είτε δικά μου είτε κάποιας άλλης γυναίκας που θα μεγάλωναν μέσα μου.
Στο παρελθόν δεν είχα σκεφτεί το "θα γίνω μάνα μια μέρα". Νομίζω πως το έχω ξανα γράψει εδώ, αν στη παρέα μου δεν είχαν γίνει όλες μάνες, δεν θα είχα σκεφτεί την προοπτική του να κάνω ένα παιδί, ούτε καν στα 34. Αν είμασταν ακόμη στα μπαρ και στις θάλασσες, στις εκδρομές με μια μικρή τσάντα ταξιδίου κι όχι με μεγάλες σακούλες και τσάντες ώμου-αλλαγής μωρού δεν θα έγραφα αυτές τις γραμμές τώρα.
Γιατί ναι, το μωρό στην παρέα, είτε δικό μου είτε των φίλων μου θα ήταν ένα άλλο ανέκδοτο, κάτι πολύ μακρινό, όπως ήταν και όταν είμασταν 27 ετών, ακόμη και 30. Πλέον όμως στα 34, οι φίλες μου όλες μια-μια γίνονται μάνες. Κι εγώ βλέπω πως μαζί με αυτές, αλλάζει κι η δική μου καθημερινότητα. Πάμε πλέον σε στέκια όπου χωράνε τα καρότσια, βρισκόμαστε την ώρα που θα βολεύει το μωρό, δεν θα βγούμε αν βρέχει και τόσα άλλα που πλέον τα συνήθισα τόσο πολύ που δεν μου φαίνονται περίεργα.
Έτσι καταλήγω και λέω στον εαυτό μου πως, όχι μόνο έχασα το τελευταίο τρένο για να γίνω μάνα (βιολογικά) αλλά η ζωή τα έφερε έτσι που να πήζω απο μωρά. Οκ, ίσως σας ακούγεται σαν γκρίνια, δεν το φέρω βαρέως ακριβώς αλλά μερικές φορές δεν ξέρω ποιά είναι η θέση μου ανάμεσα στις φίλες (μου) μάνες. Βλέπω μονίμως γύρω μου κόσμο ξετρελαμένο με το παιδί του, γυναίκες που το μυαλό τους έχουν συνέχεια σε ένα μικρό πλασματάκι (να φάει, να κοιμηθεί). Θα μου πείτε πως αλλιώς...όταν το μωρό γεννιέται θέλει απο την πρώτη μέρα την προσοχή της μάνας, και δεν είναι μόνο για την πρώτη μέρα, είναι το για πάντα.
Σε ένα σύμπαν γεμάτο μαμάδες καλούμαι να επιβιώσω...το μέλλον θα δείξει! Ας πάω τώρα για τα ράμματα...η ώρα πήγε 15:38.
φιλιά πολλά!

Μήνας πρόληψης κατά του καρκίνου του μαστού!

Επειδή πέρα απο τα κανάλια, τις αφίσες, τις συναυλίες και τους επίσημους συλλόγους καρκινοπαθών υπάρχουμε κι εμείς, οι πάσχοντες και οι συμπάσχοντες στο internet, στη blogoσφαιρα δείτε τι όμορφη σκέψη ήταν αυτή και πάρτε μέρος. 

"Το 2008 η Χριστίνα Εμμ. Γεωργαλλή τότε ένα μικρό κορίτσι, πτυχιούχος λογοθεραπεύτρια σήμερα, με πολλές ευαισθησίες ξεκίνησε ένα blog, αφιερωμένο στην ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού. Μπορείτε να το δείτε εδώ http://xristinagewrgallhdeitetikataferame.blogspot.gr/. Στόχος είναι να δείξουμε στους ανθρώπους που κάποιος δικός τους έχει πληγεί από αυτή την ασθένεια ότι νοιαζόμαστε αλλά και να ενημερωθούμε όσο γίνεται καλύτερα. Η μέρα ενημέρωσης για τον καρκίνο του μαστού 25/10 έγινε ομάδα στο Facebook και πλέον τρέχει όλο το χρόνο. Και αυτό γιατί η γνώση και η πρόληψη σώζουν ζωές. Σας καλούμε λοιπόν στο Facebook να αναρτήσετε κάτι ροζ η οτιδήποτε ενημερωτικό αφορά το γεγονός αυτό. Όσα πιο πολλά ξέρουμε για τον εχθρό, τόσο πιο εύκολα θα τον νικήσουμε. Ας δείξουμε έστω και από εδώ ότι δεν αδιαφορούμε για τον πόνο του άλλου. Και δεν αφορά μόνο τις γυναίκες . 

Και οι άντρες φοράνε ροζ. http://mikroimegaloi.gr/blog/roz-gipsos-agori

Επίσης, μπορείτε σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα, δημοσιεύοντας τη φωτογραφίας σας με hashtag ‪#‎Ηελπίδαέχειχρώμαροζ‬., να αναφερθείτε στην ομάδα και στην προσπάθεια! (Έτσι, αν κάνουμε κλικ, θα υπάρχουν εκεί όλες οι φωτογραφίες συγκεντρωμένες)"

"H Ελπίδα έχει χρώμα ροζ" βρείτε το στο Facebook! Ήδη ανέβασα τη δική μου φωτό.

 

Κάποιοι γκρινιάζουν πως "έγινε μόδα". Βραχιολάκια, δρόμοι, κορδελάκια, ομιλίες, εκπομπές. Οκ, ο καρκίνος του μαστού είναι πολύ πιο γκρι και μαύρος απο τη ροζ κορδέλα του αλλά...έστω και 10 γυναίκες να ευαισθητοποιηθούν και να ξεκινήσουν να ψάχνονται μέσω της καμπάνιας, είναι επιτυχία!!!!!! Εγώ που το βίωσα στα 27 μου, τότε που δεν ασχολούνταν τα ΜΜΕ με αυτό, είχα πλήρη άγνοια του τι μπορεί να είναι κάτι σκληρό στο στήθος μου. Σας πληροφορώ πως αν έπιανα τώρα τον τότε όγκο μου θα πήγαινα σίγουρα μέσα στην εβδομάδα για έλεγχο σε γιατρό. Μαύρα μεσάνυχτα είχα τότε. Ακούστε με και στηρίξτε το παραπάνω, αξίζει! 

 

Στην ανάρρωση...

Έκανα τη λαπαροσκόπηση την Πέμπτη και μόλις την Παρασκευή στην κλινική μπόρεσα να πληθώ, μόνη. Παρασκευή βγήκα και το Σάββατο έλουσα μόνη τα μαλλιά μου στο σπίτι. Αν ήμουν εκπομπή στην τηλεόραση θα είχα να περνάει λεζάνα "Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι/Don't try this at home". 

Μην τρομάζετε, όλα καλά πήγανε και πάνε με τα beaute μου αλλά σίγουρα ο κάθε οργανισμός μπορεί να κάνει άλλα...οπότε αν ποτέ σας τύχει (χτύπα ξύλο) κάποια λαπαροσκόπηση να δείτε τα προσωπικά σας όρια κι όχι να θυμηθείτε εμένα. Γιατί εγώ παραξεθάρεψα αυτή τη φορά! Την Παρασκευή που γύρισα ήμουν πάνω-κάτω στο σπτίτι να κάνω καφέδες :-P Τις αλλαγές στα γαζάκια τις κάνω μόνη.
Σήμερα πήγα και στη "Σ" απο το απόγευμα ως τα μεσάνυχτα (δεν οδήγησα, με πήγανε...). Δεν νιώθω κανένα πόνο, και πραγματικά δεν πήρα κανένα παυσίπονο.Η μόνο μου ενόχληση είναι τα ράμματα στον ομφαλό και τίποτε παραπάνω. Θα πάω την Παρασκευή στο ιατρείο του χειρουργού και θα μου τα κόψει. Έτσι λοιπόν, δίχως καμία ανόχληση πρέπει να θυμίζω στον εαυτό μου να μη σκύβει και να μη σηκώνει βάρος. Έχω άδεια απο τη δουλειά 15 ημερών. Πιστεύω ως τότε να έχω ανακτήσει πλήρως τις δυνάμεις μου!
Σας φιλώ και καλή εβδομάδα!!!!!!!

Την προηγούμενη Κυριακή

τέτοια ώρα με τη "Σ" είχαμε γράψει ιστορία. Δική μας, προσωπική για μια ακόμη φορά. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα η προηγούμενη Κυριακή που φορέσαμε τα αθλητικά μας ρούχα, τα νούμερά μας, πέρασα απο το σπίτι με το αμάξι, την πήρα και πήγαμε να τρέξουμε μαζί με άλλους 900 έναν δρόμο 8χλμ. Εγώ δεν περίμενα πως θα έβγαζα όλο τον δρόμο αυτό τρέχοντας γιατί στη ζωή μου όλη, ως εκείνη την Κυριακή, όλο κι όλο είχα τρέξει συνεχόμενα 3χλμ κι αυτά πρόσφατα, στο γήπεδο για να τσεκάρω την αντοχή μου.
Γενικότερα έβηχα εκείνες τις μέρες, κάπου μια εβδομάδα (ακόμη βήχω δυστυχώς). Εκείνο το πρωινό σηκώθηκα ξέροντας πως έχω νοσήσει απο καρκίνο, για δεύτερη φορά στη (σύντομη-μόλις 34άρων πλέον) ζωή μου. Όμως ντύθηκα, βάφτηκα και εξοπλίστηκα κατάλληλα για το τρέξιμο. Δεν είχα καμία ηττοπάθεια εκείνη τη στιγμή, ίσα ίσα είχα τον ενθουσιασμό πως θα πάω να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου τέσσερις μέρες πριν μπω στο χειρουργείο για αφαίρεση μήτρας, και κουβαλώντας και έναν in situ καρκίνο. Για πολλή καλή μου τύχη, δίχως να πω τίποτα στη μητέρα μου, δεν μου είπε να μην πάρω μέρος στον αγώνα, είτε λόγω βήχα είτε λόγω χειρουργείου (ξέρετε πως είναι οι Ελληνίδες μάνες, κακά τα ψέματα. Εγώ θα έπεφτα στα πόδια του παιδιού μου να μην πάει υπο αυτές τις συνθήκες). Κι όμως, δεν είπε τίποτα. Είπε απλά "θα έρθω να σας δω, καλή επιτυχία".
Καθώς περίμενα τη "Σ" να κατέβει απο το σπίτι της στο ραδιόφωνο του αμαξιού μου έπαιζε U2 και φυσικά το πολυσυζητημένο εδώ: ONE LOVE. Πολλές οι συμπτώσεις των ημερών σκέφτηκα και ξαφνικά μου έφτιαξε τη μέρα.  Κι έτσι βγήκαμε στο δρόμο με τη "Σ", με την καλή περιέργεια του "αν θα τα καταφέρουμε". Και ξεκινήσαμε να τρέχουμε, κι όταν είδαμε την κόκκινη ένδειξη κάτω στο δρόμο "4χλμ" πήραμε τα πάνω μας, γιατί δεν είχαμε κουραστεί. Γιατί όλα πήγαιναν μια χαρά. Γιατί "το χαμε". Η "Σ" μου πρότεινε να το πάμε όλο τρέχοντας και όποτε φτάσουμε. Το στοίχημά μας έγινε δλδ να μην περπατήσουμε καθόλου. Συμφώνησα. Ήταν στιγμιαία ένα στοίχημα με την ίδια τη ζωή! Και τερματίσαμε εκείνη την Κυριακή μαζί και η μαμά μου που μας είδε να τερματίζουμε μαζί ήταν μέσα στη συγκίνηση. Η ικανοποίησή μας ήταν μεγάλη. Σε 50' βρεθήκαμε στον τερματισμό, για πρώτη φορά ο χρόνος μας ήταν τέλειος!
Η αίσθηση ήταν μοναδική, κι όσο κι αν δεν ήθελα και δεν θέλω να το κάνω μελό, ήταν μια μεγάλη απόδειξη πως η ζωή μπορεί να νικήσει. Η ζωή και η θέληση! Η δίψα για τη ζωή! Εκείνη τη μέρα η θέλησή μου να τερματίσω ήταν τόσο μεγάλη που ούτε ο βήχας με σταμάτησε, ούτε η κούρασή μου προς το τέλος της διαδρομής. Για εμένα εκείνη ήταν η μέρα που νίκησα τον καρκίνο. Όσο περνούσαν τα χιλιόμετρα και έφτανα πιο κοντά στο τέρμα ένιωθα ακόμη πιο δυνατή, ένιωθα πως στη ζωή όλα είναι πιθανά, αρκεί να το θες. Κι ας μην πήγαινε καλά το χειρουργείο της Πέμπτης, εγώ μέσα μου είχα νικήσει. Είχα νικήσει γιατί απο τη στιγμή που το έμαθα για τον νέο μου καρκίνο, δεν τον άφησα να μου πάρει τα μυαλά, να μου ρήξει την ψυχολογία και να μην πάω τελικά να τρέξω. Δεν αισθάνθηκα άρρωστη όταν ο γιατρός μου είπε "έχεις αδενοκαρκίνωμα του ενδοτραχήλου". Αφου ένιωθα καλά, δεν μπήκα στο τριπάκι του μυαλού "καημένη αρρώστησες πάλι, το τρέξιμο σου έλειπε". Αυτό είχα αποφασίσει απο την αρχή, να ζήσω τις μέρες ως το χειρουργείο σαν να μη μου έχει συμβεί τίποτε. Δεν ήθελα να χάσω ούτε μια ώρα απο τη ζωή μου ως το χειρουργείο, πραγματικά! Η "Σ" είπε εκείνη την κυριακή μετά τον αγώνα: "όποιος μας ξέρει και ξέρει τι περάσαμε τόσα χρόνια θα συγκινήθηκε πολύ". Ήταν όντως μια στιγμή που θα μείνει στη μνήμη μας για πάντα και το ωραιότερο δώρο που πήρα ποτέ απο τη "Σ", να τρέξουμε μαζί, πλάι, πλάι και στον ίδο ρυθμό σε έναν αγώνα-ζωντανή απόδειξη πως η θέληση για ζωή, δεν σταματάει ΠΟΤΕ!

Καλησπέρα!

Πρώτη μέρα σήμερα στο σπίτι μετά την επέμβαση. Χθες τη νυχτα ξύπνησα πολλες φορές. Δεν πονάω πολύ. Απλά πιάνεται η μέση μου απο την ξάπλα και ετσι σηκωθηκα στις 8:30. Εξω είναι χαρά θεού αλλά δεν θέλω να γκρινιάζω που είμαι μέσα γιατί σκέφτομαι πρωτα από ολα πως τα πήγα καλά. Τελικά κάποιος κάπου θέλει να ζήσω. Δεν ξέρω για πόσο αλλά σίγουρα για τώρα ναι. Ελπίζω να μη χρειαστεί να μην χρειαστεί να ξανα ποσταρω εδω αλλη φωτογραφία σαν και αυτή. Δεν μου βρισκανε φλέβα κ οπως λεω εγω γελώντας "εγινε μακελειό"

Τέλος καλό!!!!

πιστεύω απο τον τίτλο και μόνο αυτού του ποστ πήρατε τα πάνω σας!!!!

Μόλις γύρισα απο την κλινική! Ναι, τελικά νόσησα απο καρκίνο του τραχήλου όπως σας είχα πει σε προηγούμενα ποστ. Θα μου πείτε "και γιατί χαίρεσαι;". Χαίρομαι πραγματικά γιατί η ίαση ήταν απλά η επέμβαση! Γιατί δεν θα κάνω χμθ! Και είμαι πολύ χαρούμενη. 

Έκανα την λαπαροσκόπηση εχθές.Ο χειρουργός με το που με είδε μου είπε "αφαιρούμε τη μήτρα και τη στέλνουμε για ταχεία βιοψία. Αν μας δείξει in situ όπως μας έδειξε η βιοψία τραχήλου έχει καλώς. Αν όχι θα σου αφαιρέσω και τους πυελικούς λεμφαδένες".

Κι έτσι ξεκινήσαμε προς το χειρουργείο, λίγο κινηματογραφικά. Η "Σ" ήταν πάλι εκεί, εκεί και οι γονείς μου. Οι τρεις τους περίμεναν απ'έξω απο το χειρουργείο.Εγώ ήμουν πολύ ψύχραιμη. Τόσο ψύχραιμη που απορούσα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Έκτη φορά στο φορείο!!!!!! Κι όμως, αυτή τη φορά ήμουν τόσο ανέκφραστη και ψύχραιμη πραγματικά. Στην αίθουσα του χειρουργείου υπήρχε μια περίεργη σαστιμάρα, απο όλους! H αναισθησιολόγος (την θυμόμουν απο το Μάρτιο) είχε μια περίεργη αμηχανία. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε φλέβα, αλλά εγώ ήμουν ψύχραιμη και προς αυτό, κι έκανα χιούμορ...όσο μου είχε απομείνει. Έδωσα και συγχαρητήρια στο νεαρό που με έφερε με το φορείο, του είπα "δεν ξέρω πως οδηγείς αυτοκίνητο, όμως το φορείο το πας τέλεια". Ο χειρουργός ήρθε και μου χάιδεψε τον ώμο, μου είπε πως όλα θα πάνε καλά. Εγώ του είπα: "να ενημερώσετε τους συγγενείς μου γιατρέ" εκείνος μου απάντησε "πρωτεραιότητα έχεις εσύ τώρα". Ένας νεαρός νοσοκόμος με ρώτησε "πόσες χμθ έκανες;" και του είπα "τέσσερις και τέσσερις" και πριν προλάβω να αναρωτηθώ μέσα μου, προς τι η ερώτηση, συνέχισε λέγοντας "κι εγώ έκανα 8" .Μου φάνηκε "κάπως" ένας άνθρωπος μέσα στο χώρο της υγείας και εκείνη τη στιγμή ακριβώς που είμαι στο χειρουργικό τραπέζι να μου το λέει. Δηλαδή στο χειρουγείο μαζί μου είχα ένα άτομο που είχε κάνει χμθ. Περίεργο. Η αναισθησιολόγος μου είπε "αντε καλό ύπνο". Εγώ έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα να με πιάσει η νάρκωση. Στα ελάχιστα επόμενα δευτερόλεπτα, ο νοσοκόμος που είχε κάνει κι αυτός χμθ είπε "τι να πεις, αν σε πιάσει δεν σε αφήνει αυτό το πράγμα". Δυο δάκρυα κύλησαν εκείνη τη στιγμή απο τα κλειστά μου μάτια, έτσι γιατί εκείνος ήξερε. Και δύο παλάμες (πρόλαβα να τις δώ) πολύ κινηματογραφικά (όπως στις ταινίες τα χέρια πλησιάζουν την κάμερα κι είναι σαν να χαιδεύουν εμάς τους θεατές) δυο παλάμες μου σκούπισαν τα δάκρυα ταυτόχρονα. Αυτή ηταν η τελευταία εικόνα. Πιστεύω πως ήταν ο νεαρός νοσοκόμος. Μετά κοιμήθηκα. 

Μόλις ξύπνησα όλο το team στην ανάνηψη μου είπε "Όλα πήγαν πολύ καλά".

Και ναι, όντως ήταν καρκίνος του τραχήλου, αδενοκαρκίνωμα του ενδοτραχήλου αλλά για σούπερ καλή μου τύχηηηηηη ήταν ΙΝ SITU!!!!!!!

Μια καλή τύχη, ένας καλός θεός, ένας καλός χειρουργός;;;; Δεν ξέρω που να το αποδώσω;;; Λίγο απο όλα!!!!! Χθες δεν σκέφτηκα "πωπω τι κρίμα αρρώστησα" χθές σκέφτηκα "τι καλά που το βρήκα in situ". Βαθμός "0" λοιπόν! Όλοι πανηγυρίζαμε εχθές λες και είχαμε πιάσει το τζόκερ!!!!Στιγμή δεν σκέφτηκα για τη μήτρα που έβγαλα, για το ότι τελικά αποκλείεται να κάνω παιδί δικό μου, ότι αποκλείεται να κυοφορήσω ποτέ έστω και κάποιας άλλης το ωάριο. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν το "ΝΑ ΖΗΣΩ" και απο ότι φαίνεται "ΘΑ ΖΗΣΩ" αν και δεν θέλω να είμαι υπεραισιόδοξη, γιατί όλα τα περίεργα μου τυχαίνουν σε τουτη τη ζωή. Γιατί όπως προέγραψα ήταν σπάνιος αυτός ο καρκίνος...! 

όχι μετά αλλά ΤΩΡΑ!!!

Σήμερα το απόγευμα όπως σηκώθηκα απο το κρεβάτι το μάτι μου έπεσε στο παρακάτω τσίγκινο μικρό κουτάκι. Μερικές καραμέλες απο το Vichy της Γαλλίας. Μου τις είχε στείλει η φίλη μου η "Ε" πριν 2-3 χρόνια. Είναι η κοπέλα με την οποία πήγαμε φέτος στη Γαλλία για τουρ. Κοίταξα για μερικά λεπτά το κουτάκι. Σκέφτηκα "γιατί δεν έφαγα ποτέ αυτές τις καραμέλες; Μόνο τις δοκίμασα τότε. Γιατί;;;" Σκέφτηκα πόσα πράγματα αναβάλουμε εμείς οι άνρθωποι; Απο τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα, απο το "να φάμε μια καραμέλα" ως το "να πούμε κάτι σημαντικό ή να κάνουμε κάτι-μεγάλο". Γιατί; Γιατί μέσα μας υπάρχει τόσο πολύ το "μετά" ενώ το "τώρα" είναι πολύ όμορφο;;;

Άνοιξα το κουτάκι και έφαγα μια καραμέλα. Ναι, ήταν ωραία, θυμήθηκα πως και τότε όταν πρωτοάνοιξα το κουτί μου άρεσαν. Μετά τις ξέχασα, ή ίσως τις άφησα για πιο μετά, αλλά ποιό είναι το "πιο μετά";;; Η ζωή είναι το ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ! Καθώς έτρωγα την καραμέλα, όσο κρατάει η διαδικασία σκέφτηκα, κρίμα για όλα όσα κρατάμε για μετά, γιατί μετά μπορεί να μην υπάρξει, μπορεί να πάρει τη θέση του "μετά" εύκολα το "ποτέ".

Με χαρά ποστάρω λοιπόν το κουτί με 2 λιγότερες καραμέλες! :-) να θυμάστε αυτή την εικόνα και να ψάχνετε το ΤΩΡΑ, το ΜΕΤΑ δεν είναι στο χέρι μα. Μόλις 2 νύχτες πριν τη λαπαροσκόπισή μου και την 6η κατά σειρά επέμβασή μου, ναι ακόμη μαθαίνω. Μαθαίνω πως ο χρόνος τρέχει και δεν περιμένει κανέναν. Βουρ στη ζωή, βουρ στις καραμέλες της!

AIS

AIS (αδενοκαρκίνωμα in situ): Προκαρκινικά κύτταρα βρίσκονται στο ενδοτράχηλο.

Απο ότι μου είπε ο γιατρός την Παρασκευή και σημείωσα, μου συμβαίνει το παραπάνω. Αν κάποιος ξέρει κάτι σχετικό με τη διάγνωση αυτή ας μου αφήσει εδώ σχόλιο ή ας στείλει mail. 

Λίγο πριν, απόψε, άρχισα να ψάχνω μερικές λεπτομέρειες. Αλλού βρήκα πως οκ, με την επέμβαση και αφαίρεση της μήτρας θα είμαι καλά, δίχως χμθ. Αλλού είδα πως το αδενοκαρκίνωμα δεν πάει τόσο καλά όσο ο καρκίνος απο πλακώδη κύτταρα, που είναι και πιο συχνός. Πάλι δλδ στην εξαίρεση έπεσα....τι να πω ρε παιδιά; Είναι της τύχης μου;;;;;;;;;;

Ο πιο συχνός είναι ο καρκίνος από πλακώδη κύτταρα.

Διαβαστε περισσότερα στο mortakis.hpvinfocenter.gr/index.php/cin-123-lsil-hsil/diadikasia-karkinogenesis-ston-traxilo © Μορτάκης Αλέξανδρος

Ο πιο συχνός είναι ο καρκίνος από πλακώδη κύτταρα.

Διαβαστε περισσότερα στο mortakis.hpvinfocenter.gr/index.php/cin-123-lsil-hsil/diadikasia-karkinogenesis-ston-traxilo © Μορτάκης Αλέξανδρος

Ο πιο συχνός είναι ο καρκίνος από πλακώδη κύτταρα.

Διαβαστε περισσότερα στο mortakis.hpvinfocenter.gr/index.php/cin-123-lsil-hsil/diadikasia-karkinogenesis-ston-traxilo © Μορτάκης ΑλέξανδΤι να πω ρε παιδιά...Λέτε να είναι της τύχης μου;;; Αλλά απο την άλλη δεν θέλω να σκέφτομαι αρνητικά..

Σήμερα συμμετήχα σε έναν αγώνα δρόμου 8χλμ με τη "Σ". Ήταν το πιο όμορφο δώρο που μου έκανε ποτέ η "Σ", να πάμε να το κάνουμε παρέα!!! Ήταν μια φοβερή εμπειρία και παρόλο που γυμνάζομαι και τρέχω ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έτρεξα την ίδια μέρα, ώρα και στιγμή 8χλμ συνεχόμενα. Τίποτα δεν μπορούσε να μας σταματήσει. Με τη "Σ" δώσαμε μια υπόσχεση, πως σήμερα θα τρέξουμε και δεν θα περπατήσουμε καθόλου σε αυτόν τον αγώνα και ότι ώρα φτάσουμε, κι έτσι κι έγινε. Της είπα "κάνεις σαν την Αμελί που έβαζε στοιχήματα για τη ζωή;" γιατί μου πέρασε απο το μυαλό πως απο μέσα της είπε "αν δεν περπατήσουμε καθόλου, κάνε να γίνει η φίλη μου καλά". Έτσι δεν έκανε η Αμελί;;; Και τερματίσαμε τρέχοντας. Μαζί.

Θυμάστε ένα όνειρο που είχα δει πριν πάω στο γιατρό; Παρακάτω, σε πλίγο πιο παλιό ποστ το διηγούμαι...Τελικά δεν ήταν καλό όνειρο...Σήμερα βέβαια είναι ελπιδοφόρα η μέρα, γιατί καθώς έτρεχα είπα στον εαυτό μου "για άρρωστη καλά το πας". Ναι, η αλήθεια είναι πως απο την Παρασκευή και τη διάγνωσή μου, ναι, είμαι άρρωστη. Έχω μέσα μου κάτι κακό και προκαρκινικό, ένα αδονοκακρίνωμα που αν δεν πάρω στα χέρια μου τη βιοψία μετά την λαπαροσκόπηση δεν θα ξέρω τι μου κρύβει...Ελπίζω να μη με βάλει σε μεγάλους μπελάδες, γιατί σε μπελάδες με έχει βάλει ήδη.............!

Ευχαριστώ πολύ!

Σας ευχαριστώ όλους για το ενδιαφέρον σας! 200 άτομα σήμερα και 100 εχθές!
Φίλοι απο όλοι την Ελλάδα μου γράψατε e-mail συμπαράστασης και με πήρατε τηλέφωνο. Ευχαριστώ!
Μακάρι να μην είναι τίποτα, μακάρι να μείνω μόνο στην ταλαιπωρία της επέμβασης-λαπαροσκόπησης κι όχι να έχω και συνέχεια με θεραπείες κτλπ.
Αύριο θα αγωνιστώ στα 8χλμ τρέξιμο! Αυτό δεν το χάνω, ο κόσμος να χαλάσει :-) Σας φιλώ, καλό βράδυ!

ΒΙΟΨΙΑ...

Είχα χρόνια να ανοίξω το laptop 3:10 το πρωί και να σας γράψω...
Το κάνω απόψε γιατί πρέπει, γιατί ξέρω ότι περιμένετε με αγωνία τα αποτελέσματα της βιοψίας μου.

Ο γιατρός μου τηλεφώνησε κάπου κατά τις 9:30. Η στιχομηθία ήταν η εξής>>>

-Που είσαι;
-Σπίτι.
-Κάθεσαι;
-Κάτσε γιατρέ να κάτσω.
-Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω.
-Τι;;;
-Η βιοψία έδειξε αδενοκαρκίνωμα του ενδοτραχήλου.
-Μάλιστα.............................................................................................................................................

Ε ναι λοιπόν, το έπαθα κι αυτό! Πόσο καλή να ήταν η ζωή;;;; Απο το 2007 όλα ρολόι, φούσκωνα και καμάρωνα πως τα ξεπέρασα όλα. Έλεγχος και επανέλεγχος όλα τέλεια! Ε ναι λοιπόν, το 2014 βρίσκομαι αντιμέτωπη με τον τράχηλο! Ακόμα σκέφτομαι το ποσο ψύχραιμη ήμουν στο τηλέφωνο. Όλα βρήκα το κουράγιο να τα ρωτήσω, την τιμή, τη νοσηλεία όλα.

Ο γιατρός μου είπε οτι είναι in situ...το μόνο που με παρηγόρησε στην όλη κατάσταση.Δηλαδή είναι στην αρχή του και όπως είπε και ο ίδιος δύσκολα το βρίσκεις στην αρχή.

Δεν περίμενα τέτοια νέα! Αν είναι όντως στην αρχή του τότε δεν θα χρειαστώ θεραπεία, η επέμβαση και μόνο θα είναι το γιατρικό μου! ΜΑΚΑΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!

Κλείσαμε αμέσως χειρουργείο. Λαπαροσκοπικά θα βγει η μήτρα! Να δω τι άλλο θα βγάλω για να πωω πως ναι ρε γμτ, τώρα μπορώ να ζήσω cancer free. Ο  γυναικολόγος μου κατα το κοινώς κουφάθηκε! Δεν περίμενε τέτοια εξέλιξη, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ τέτοια εξέλιξη για την ιατρική για άτομα που έχουν πάρει χημειοθεραπεία και Herceptin.

Μου είπε
-Είναι να σε πάω σε συνέδριο, δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Να έχεις μήτρα και τράχηλο καθαρό και να υποβόσκει αυτό. Να έχεις κάνει χμθ και να νοσείς τώρα. Δεν γίνεται.

Κι όμως....... έγινε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Και δεν υπάρχει λογική πίσω απο αυτό.

Σίγουρα σοκαρίστηκα, όμως απο την άλλη έχω αποκτήσει έναν σούπερ ρεαλισμό. Έτσι είναι, αν έχεις πρωτοακούσει για τον καρκίνο στα 27, αν έχεις ήδη περάσει 5 φορές τις κρύες πόρτες και αίθουσες των χειρουργείων,αν έχεις κάνει 8 χμθ, αν έχεις βάλει έστω στο πίσω μέρος του μυαλού σου τον κακρίνο έτσι αντιδρας! Κυνικά και ρεαλιστικά! Δεν λύγισα ούτε στιγμή στο τηλεφώνημα με τον γιατρό. Δεν σας λέω ψέματα.

Όταν κλείσαμε προσπάθησα να τα βάλω σε μια σειρά μέσα στο κεφάλι μου...

1) Χάρηκα που είναι in situ
2) Σκέφτηκα πως δεν θα πεθάνω απο αυτό
3) Ένιωσα ως και τυχερή που το βρήκα στην αρχή του
4) Δεν θα χαλάσω τις μέρες μου ως την Πέμπτη
5) Μόλις έχασα 3.000 ευρώ.
6) Θα χάσω τον ημιμαραθώνιο της Θεσσαλονίκης αλλά θα έχω για πάντα μια φανέλα-δήλωσα συμμετοχή-να μου θυμίζει όσα πέρασα
7) Θα πάω ρε π@@στη μου την Κυριακή σε έναν άλλο δρόμο και θα τρέξω 8 χλμ, έτσι για το γμτ κι έτσι γιατί η ζωή πρέπει πάντα να νικάει κάθε κ@#%καρκίνο!

Ναι, σήμερα έβρισα λίγο, αλλά μόνο λίγο...10 έμαθα τα αποτελέσματα και 10.30 με περίμενε μια παρέα που δεν ξέρει τπτ για εμένα και τις περιπέτειές μου να πάμε για ποτό. Τους είπα ότι θα αργίσω και με έπιασε μια βλακείανα μαζεύω το δωμάτιό μου και να διπλώνω ρούχα. Μιλούσα και με τη "Σ" στο τηλέφωνο. Κατά τις 11 πήρα την παρέα και είπα θα πάω να τους βρω. Πήγα. Ήπια 2 κονιάκ (έχω και τον λαιμό μου...και βήχω) έκανα 3 τσιγάρα, ΝΑΙ ΝΑΙ, κάπνισα σήμερα, όχι ότι το πολυγούσταρα αλλά μου ρθε και με τουτα και με τ'άλλα γύρισα στις 3.00.Στους γονείς ήμουν πολύ ψύχραιμη τους είπα πως κάποια στιγμή θα έβγαινε και η μήτρα και επίσης πως όταν μπλέκεις με τον καρκίνο πάντα το έχεις στο νου σου. Επίσης τους υπογράμμισα πως πρέπει να χαίρονται που το βρήκαμε και όχι να στεναχωριούνται, γιατί όλα πάλι απο σύμπτωση γίνανε. Ο καημένος ο γυναικολόγος μου το απέκλυε αλλά μου είπε : ας δούμε και τη βιοψία, μπορεί μια στο εκατομμύριο! Εγώ τελικά είμαι πάντα η ΜΙΑ!!!!!

Πραγματικά ότα το σκέφτομαι λέω πάλι καλά που το βρήκα. Αν γκουγλάρετε θα σας βγάλει πως δύσκολα γίνεται διάγνωση σε πρώτο στάδιο. Να ναι καλά ο γιατρός, πραγματικά. Μου το τόνισε πως στο τεστ παπ παίρνει απο βαθειά, γι αυτό το είδε!

Ήπια τα 2 κονιάκ απόψε και έδειξα και διάθεση να ακούσω όσα μου λέει η παρέα μου. Μπήκα στο αμάξι και έγραψα τα νέα στη "Β", τη φίλη που θα τρέχαμε στον ημιμαραθώνιο. Εκείνη τη στιγμή στη μοναξιά και την ασφάλεια του αυτοκινήτου μου, μέσα στη νύχτα, χοντρά-μεγάλα δάκρυα έφυγαν αβίαστα απο τα μάτια μου καθώς της έγραφα στο skype. Δεν θα τρέξουμε μαζι στις 18/10 γιατί θα αναρρώνω απο την επέμβαση.  Ίσως τότε να το κατάλαβα.

Το μόνο που με νοιάζει είναι η βιοψία της μήτρας. ΟΧΙ δεν θέλω να ξανα κάνω χμθ. Ας είναι μια φορά η ζωή καλή μαζί μου ρε παιδιά. Ας κάνω μόνο το part 1 για μια φορά, απλά να χειρουργηθώ, όχι να έχω και συνέχεια, please! Σύμπαν, θεέ, ότι υπάρχει εκεί έξω (οκ, μιλάει λίγο και το αλκοόλ τώρα) μη με δοκιμάζεις ως τα άκρα μου!!!!

Δεν έχω τίποτε άλλο να προσθέσω. Θα κλείσω εδώ. Θέλω να περάσω όμορφα τις μέρες μου ως την Τετάρτη. Μπορώ;;;; Θα προσπαθήσω πάντως.Μετά θα περιμένω τη βιοψία της μήτρας με μια ελπίδα, να μην κάνω χμθ. Όπως βλέπετε αλοίμονο σε όποιον έχει περάσει πολλά, πλέον το θέμα είναι ένα, να μη χρειαστώ χμθ, το θέμα δεν είναι το "γιατί το έπαθα" αλλά το τι θα γίνει μετά την επέμβαση. Έτσι είναι, αν καεί η γούνα σου θεωρείς αναμενόμενα πολλά, απλά εύχεσαι να πάνε αν όχι καλύτερα τα πράγματα έστω καλά.

Πλέον αναρωτιέμαι, πόσα και τι είναι που πρέπει να κάνω ή να αφαιρέσω απο πάνω μου για να βγάλω τον καρκίνο εξω απο τη ζωή μου;;;;;;;;;;

Καλό ξημέρωμα!!!!!!!!!!!!!!

Καλησπέρες!

Σήμερα πήγα στον γυναικολόγο μου για τη βιοψία τραχήλου που μου συνέστησε μετά τα αποτελέσματα του Τεστ Παπ. Σας είχα πει πως είδε κάτι που δεν του άρεσε.Ήρθε παρέα μαζί μου η "Σ" κι έτσι κάναμε μια μεγάλη παραθαλάσσια βόλτα με καφέ στο χέρι και πολλή συζήτηση περι ανέμων και υδάτων. Η αλήθεια είναι πως όταν είμαστε μαζί (το λέμε και οι 2 αυτό) οι ώρες περνάνε πολύ γρήγορα. Δεν είχα άγχος, ίσως γιατί με το πέρασμα των χρόνων έχω γίνει και πιο κυνική. Τις μέρες ως σήμερα μπήκα στο ιντερνετ και ερεύνησα ως και τις μεθόδους θεραπείας απο τον καρκίνο του τραχήλου.Είδα πως αντιμετωπίζεται και λογικά αν έχω, θα είναι στα αρχικά του στάδια. Τι άλλο μπορούσα να κάνω αυτές τις μερες;;; Να κλαίω τη μοιίρα μου και τη σττραβή μου τύχη;;; ΟΧΙ. Αν κάτι μου άφησα όλη αυτή η περιπέτεια είναι το να μάθω να είμαι ρεαλίστρια!!! Και είμαι ρεαλίστρια!

Δεν είμαι θεός, κι εγώ λυγίζω φυσικά. Την Τρίτη που με πήρε ο γιατρός τηλέφωνο, έπεσα απο τα σύννεφα, ταράχτηκα. Σκέφτηκα "τι μπορεί να πήγε στραβά αυτή τη φορά"; Όμως πέρα απο εκείνη τη στιγμή, μετά το πήρα χαλαρά. Μήπως είχα κι άλλη επιλογή;;;

'Ετσι σήμερα εστίασα στην όμορφη βόλτα με τη "Σ" κι όχι στο ραντεβού με το γιατρό.

Ο ρεαλισμός μου με έκανε να ρωτήσω στο γιατρό : "Γιατρέ πείτε μου, μιλάμε για καρκίνο τραχήλου";

Θεωρώ πως όταν φτάσεις μετά απο 40 κύμματα ξανά στο γιατρό, ε τότε θες την αλήθεια δίχως περιτυλίγματα. Ο γιατρός μου είπε πως με βάση τα αποτελάσματα του Τεστ Παπ δεν βρέθηκαν καρκινικά κύτταρα αλλά "¨ατυπίες κυττάρων"  και πως ο κυτταρολόγος αλλά και ο ίδιος επιμένουν  στη βιοψία. Όταν επέμενα στην ερώτηση μου, μου είπε πως υπάρχει μια στο εκατομμύριο περίπτωση για καρκίνο, αλλά αν έχει συμβεί αυτό, τότε μου λέει η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, γιατί και η μήτρα, και ο τράχηλος είναι καθαρά. Πόσο κρυφό - μου λέει- μπορεί να είναι; Γι αυτό όμως προχωρήσαμε σε βιοψία, για το κρυφό του πράγματος....

Μετα τον γιατρό πήγαμε για φαγητό με τη "Σ". Αυτό αν και απλό σήμαινε πως δεν έγινε το στομάχι μας κόμπος... :-) Η "Σ" βέβαια μου είπε μετά τον γιατρό πως πονούσε το στομάχι της, κι ενώ δεν έδειχνε καθόλου αγχομένη, μου είπε πως μάλλον τελικά έχει κρυφό άγχος για μένα και δεν το καταλαβαίνει.

Καληνύχτα! Την Παρασκευή θα μου τηλεφωνήσει ο γιατρός για τη βιοψία! Η βιοψία ήταν εύκολη διαδικασία. Δεν νιώθω τίποτα, δεν στεναχωριέμαι για κάτι. Ίσως πέρασα απέναντι, ίσως το σοκ του Μαρτίου με ταρακούνησε για τα καλά κι έτσι έχω μια άλλη πείρα(;) ωριμότητα (;) δεν ξέρω ποια είναι η λέξη....Κουράστηκα σήμερα πολύ! Σας φίλω και πάω για νάνι!

Την Κυριακή θα πάω για τρέξιμο, σε ημιμαραθώνιο....Να μια σκέψη για ευχάριστα όνειρα απόψε.

είδα χθες στον ύπνο μου

Χθες είδα ένα αρκετά παράξενο όνειρο.

Είδα πως συμμετείχα σε ένα μεγάλο αγώνα δρόμου. Έτρεχα δηλαδή. Όμως αυτός ο δρόμος δεν έμοιαζε με τίποτα απο όσα έχουμε κατα καιρούς δει. Έτρεχα παντού, δλδ όχι μόνο σε κεντρικούς δρόμους αλλά παντου! Τρέχοντας ερχόμουν αντιμέτωπη με διάφορα εμπόδια. Έπρεπε π.χ να περάσω απο αυλές σπιτιών, να σκαρφαλώνω φράχτες. Πολλά εμπόδια αλλά τίποτα δεν με σταματούσε. Στον αγώνα δρόμου αυτόν μας είχαν πει πως θα περάσουμε και απο δάσος και θα βρούμε περίεργες καιρικές συνθήκες. Ξαφνικά, αφού έτρεξα πολύ, έφτασα κάπου όπου ήταν νύχτα και είχε χιόνι. Αυτό το τοπίο με περίμενε στην άκρη ενός ξύλινου "χαλιού" (οπως είναι στα beach bar το καλοκαίρι). Έμεινα να χαζεύω τον μαύρο ουρανό, το φωτεινό χιόνι, να "ακούω" την ησυχία για μερικά λεπτά. Οι διοργανωτές με σταμάτησαν "που θα πας μέσα στο χιόνι χωρίς γάντια, μπουφάν, σκούφο;". Εγώ όμως δεν άκουγα τίποτα "πρέπει να συνεχίσω" τους είπα. Κι όπως ήμουν ιδρωμένη με το κοντομάνικο βάλθηκα να τρέχω προς το δάσος. Λευκό χιόνι να καλύπτει το χώμα, μα τα δέντρα ψηλά και σκούρα, μαύρα. Δεν θυμάμαι τι έγινε μετά, θυμάμαι κάπου τη "Σ", να τρέχω σε μια έρημη πόλη νύχτα στους δρόμους και η "Σ" μέσα σε ένα μαγαζί με τζαμαρία και αθλητικά ρούχα να κάνει καθίσματα-γυμναστική πάνω κάτω. Θυμάμαι πως δεν με έβλεπε, εγώ ήθελα να σταματήσω να τη δω να της μιλήσω αλλά ήθελα επίσης να συνεχίσω να τρέχω γιατί είχα βάλει στόχο να τερματίσω. Κοντοστάθηκα όμως στη βιτρίνα, η "Σ" όμως δεν μπορούσε να με δει, δεν με έβλεπε και δεν με άκουγε. Συνέχισα να τρέχω στο πεζοδρόμιο. Δεν θυμάμαι πότε είδα τη "Σ" στον ύπνο μου, δλδ τη χρονολογική σειρά των γεγονότων. Νομίζω πως δεν είδα καν αν τερμάτισα τον αγώνα δρόμου. Όμως μου έμεινε πάρα πολύ έντονη η αίσθηση πως έπρεπε πάση θυσία να "βγάλω" αυτό τον δρόμο και θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια μια άλλη αίσθηση, να περνάς κινηματογραφικά (σχεδόν) απο τη μέρα και την πόλη, στη νύχτα, στο χιόνι και στο δάσος. Όμως η αλλαγή αυτή δεν με φόβισε, μόλις είδα το δάσος είπα θα ριχτώ μέσα!
Αχ, ελπίζω μόνο το όνειρο αυτό να μην είναι προφητικό, να μην έχω δλδ κάτι κακό. Τετάρτη πάω στον γιατρό. Μακάρι το δάσος που είδα στον ύπνο μου να μην είναι κανένας καρκίνος ξανά και ο ζήλος μου να τερματήσω τον αγώνα μακάρι να μην έχει να κάνει με τον αγώνα μου για ζωή και ενάντια στον καρκίνο!

καλό βράδυ και καλή εβδομάδα!
Τελικά οι μέρες πέρασαν πολύ πιο γρήγορα απο ότι περίμενα. Αύριο Δευτέρα και Τετάρτη γιατρό για τη βιοψία! wish me luck!!!!
    

Αν όλα πάνε καλά...

μόλις επιβεβαίωσα την εγγραφή μου για τον φετινό ΗΜΙΜΑΡΑΘΩΝΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ!

Αν όλα πάνε καλά με τα αποτελέσματα της βιοψίας μου και δεν έχω κάτι, θα έχω σίγουρα τη διάθεση να πάω να τρέξω τα 5χλμ!!!!! Δηλώσαμε με τη φίλη μου τη "Β". Βραδινή βόλτα στην πόλη της Θεσσαλονίκης...για να δούμε. Και μόνο όμως που δήλωσα είμαι πολύ χαρούμενη!!!!!!!!!
Ήταν ένας απο τους στόχους μου...ένα-θέλω μου- σε μια άτυπη λίστα του μυαλού μου

4) Να πάρω μέρος σε μια μεγάλη διοργάνωση (ημιμαραθώνιο κτλπ)

μερικά πράγματα έρχονται απο το πουθενά, ή μάλλον απο το σύμπαν, ή μάλλον απο τους όμορφους ανθρώπους που συναντάς στο σύμπαν!

καλό βράδυ!