Κάθε φορά που τσεκάρω στο blogger λογαριασμό μου τα στατιστηκά, μένω πάντα έκπληκτη!
Δεν έχω λόγια για να περιγράψω όλη αυτή την αγάπη και αφοσίωση που μου δείχνετε. Προχθές μου έστειλε mail μια κοπέλα που σήμερα θα έμπαινε στο χειρουργείο και μου είπε πως μέσα σε ένα βράδυ (ως το ξημέρωμα) διάβασε όλες μου τις αναρτήσεις :-). Το θεώρησα φοβερό.
Όταν πρωτοξεκίνησα δεν είχα σκεφτεί πως θα έχω μια μέρα το πιστό μου κοινό, πως θα μου στέλνετε e-mail και προσωπικά μηνύματα! Όλο αυτό μου φαίνεται πολύ συγκινητικό.
Το έχω ξανα γράψει, οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη για ανθρώπινες κουβέντες, για λόγια ξεκάθαρα. Έχουμε ανάγκη απο συντροφιά και παρέα γενικώς, αλλά ιδιαίτερα κάποιες νύχτες που μένουμε άγρυπνοι με ένα μυαλό που δεν μπορούμε να το σταματήσουμε απο τις σκέψεις. Έτσι έγραψα εδώ τις πρώτες σειρές και βρήκα κι άλλους ξενύχτηδες, κι άλλους προβληματισμένους. Πήρα κουράγιο απο πολλούς απο εσάς, που η περιπέτειά σας ήταν πριν τη δική μου και χαίρομαι ιδιαίτερα που στη συνέχεια έδωσα κουράγιο εγώ σε άλλους.
Αυτές τις μέρες συνομιλώ με κάποιες αναγνώστριες με πιο προσωπικά μνμ στο e-mail. Τελικά έβγαλα το συμπέρασμα...οι γυναίκες προτιμάμε πιο στενές-πριβέ επαφές :-) παρατηρώ πως δεν αφήνετε σχόλια αλλά προτιμάτε το e-mail. Fine by me!!! Οτι θέλετε! Απλά με τα σχόλια ξεκινάει και μια συζήτηση και με άλλους αναγνώστες, δεν είναι όπως το e-mail όπου απαντώ μόνο εγώ. Αλλά φυσικά ότι σας βολεύει! Μπορεί να αργώ λίγο αλλά όλες εκεί έξω ξέρετε πως πάντα απαντώ στα mail.
Σήμερα πήγα στον γυναικολόγο μου για την καθιερομένη εξέταση. Όλα καλα, μια χαρά. Πριν το γιατρό, συναντήθηκα με μια φίλη που είχα να τη δω ένα χρόνο. Είναι μια όμορφη και ασυνήθιστη φιλία απο την άποψη ότι γνωριστήκαμε στα 15 μας σε μια κατασκήνωση, και απο τότε έχουμε βρεθεί κάπου 10-20 φορές στη ζωή μας, όμως πάντα μα πάντα νιώθουμε πολύ κοντά η μια στην άλλη, μιλάμε στα τηλέφωνα και είναι κάθε φορά σαν μόλις να τα είπαμε την προηγούμενη. Η φίλη μου αυτή διέκρινε σε εμένα σήμερα, όχι μόνο την αγάπη για τη ζωή, αλλά την αγάπη για μια ζωή γεμάτη! Το ότι θέλω να ζήσω, αλλά και να ζήσω όμορφα, δίχως τη σκιά του καρκίνου ως προς το ψυχολογικό κομμάτι. Τα λόγια της ήταν πολύ όμορφα :-) Πολλές φορές, ο τρόπος με τον οποίο μας βλέπουν οι άλλοι μας βοηθάει να δούμε κι εμείς τον εαυτό μας. Είναι καλό να πιστεύουμε σε εμάς και να εκτιμούμε τα όσα έχουμε αλλά και να προσπαθούμε για τα υπόλοιπα. Δεν παραιτούμαστε απο τη ζωή λόγω καρκίνου, θα έλεγα πως θα πρέπει να πεισμώνουμε λόγω καρκίνου!Με τη μιζέρια δεν πετυχαίνουμε πολλά. Ναι, δυστυχώς μας ήρθαν δύσκολες στιγμές και μεγάλες ανατροπές αλλά στο χέρι μας είναι απο δω και πέρα να βλέπουμε μισο-γεμάτο το ποτήρι ή ακόμη καλύτερα να χαιρόμαστε έστω για το οτι έχουμε ποτήρι! Είμαστε στη ζωή, εγώ γράφω κι εσύ τώρα με διαβάζεις, σπουδαίο πράγματ το αποψινό! Και δεν ειρωνεύομαι καθόλου! Είμαστε και οι 2 απόψε ζωντανοί μπροστά σε μια οθόνη Η/Υ. Αυτό είναι, απλά τα πράγματα!Το έχω ξανα γράψει, οι άνθρωποι ξεχνούν, προσπερούν, τρέχουν, το θέμα είναι πως εμείς που αρρωστήσαμε, όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του θα βοηθήσουμε τον εαυτό μας στο να συνεχίσουμε μια ζωή διαφορετική απο πριν αλλά όχι απαραίτητα χειρότερη...Όλοι εσείς που κάνετε τώρα θεραπείες ή περνάτε δύσκολα, να σκέφτεστε πάντα πως θα έρθει μια μέρα που θα βγείτε απο την πόρτα του νοσοκομείου και θα έρθουν πολλές άλλες μέρες που θα είστε εκτός και μήνες που δεν θα περνάτε καθόλου. Να είστε αισιόδοξοι πως όλα θα πάνε καλα! Να μη δειλιάζετε. Ναι, θα υπάρξουν αρνητικές σκέψεις γιατί δεν είμαστε ρομποτ αλλά να προσπαθείτε περισσότερο για τις θετικές παρά για τις αρνητικές στιγμές και σκέψεις!
Καλό βράδυ! Σας αφήνω ένα πλατύ χαμόγελο. Αν και κουράστηκα σήμερα πάρα πολύ, γιατί έδινα και μάθημα στη σχολή, γύρισα χαρούμενη.
Όταν πρωτοξεκίνησα δεν είχα σκεφτεί πως θα έχω μια μέρα το πιστό μου κοινό, πως θα μου στέλνετε e-mail και προσωπικά μηνύματα! Όλο αυτό μου φαίνεται πολύ συγκινητικό.
Το έχω ξανα γράψει, οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη για ανθρώπινες κουβέντες, για λόγια ξεκάθαρα. Έχουμε ανάγκη απο συντροφιά και παρέα γενικώς, αλλά ιδιαίτερα κάποιες νύχτες που μένουμε άγρυπνοι με ένα μυαλό που δεν μπορούμε να το σταματήσουμε απο τις σκέψεις. Έτσι έγραψα εδώ τις πρώτες σειρές και βρήκα κι άλλους ξενύχτηδες, κι άλλους προβληματισμένους. Πήρα κουράγιο απο πολλούς απο εσάς, που η περιπέτειά σας ήταν πριν τη δική μου και χαίρομαι ιδιαίτερα που στη συνέχεια έδωσα κουράγιο εγώ σε άλλους.
Αυτές τις μέρες συνομιλώ με κάποιες αναγνώστριες με πιο προσωπικά μνμ στο e-mail. Τελικά έβγαλα το συμπέρασμα...οι γυναίκες προτιμάμε πιο στενές-πριβέ επαφές :-) παρατηρώ πως δεν αφήνετε σχόλια αλλά προτιμάτε το e-mail. Fine by me!!! Οτι θέλετε! Απλά με τα σχόλια ξεκινάει και μια συζήτηση και με άλλους αναγνώστες, δεν είναι όπως το e-mail όπου απαντώ μόνο εγώ. Αλλά φυσικά ότι σας βολεύει! Μπορεί να αργώ λίγο αλλά όλες εκεί έξω ξέρετε πως πάντα απαντώ στα mail.
Σήμερα πήγα στον γυναικολόγο μου για την καθιερομένη εξέταση. Όλα καλα, μια χαρά. Πριν το γιατρό, συναντήθηκα με μια φίλη που είχα να τη δω ένα χρόνο. Είναι μια όμορφη και ασυνήθιστη φιλία απο την άποψη ότι γνωριστήκαμε στα 15 μας σε μια κατασκήνωση, και απο τότε έχουμε βρεθεί κάπου 10-20 φορές στη ζωή μας, όμως πάντα μα πάντα νιώθουμε πολύ κοντά η μια στην άλλη, μιλάμε στα τηλέφωνα και είναι κάθε φορά σαν μόλις να τα είπαμε την προηγούμενη. Η φίλη μου αυτή διέκρινε σε εμένα σήμερα, όχι μόνο την αγάπη για τη ζωή, αλλά την αγάπη για μια ζωή γεμάτη! Το ότι θέλω να ζήσω, αλλά και να ζήσω όμορφα, δίχως τη σκιά του καρκίνου ως προς το ψυχολογικό κομμάτι. Τα λόγια της ήταν πολύ όμορφα :-) Πολλές φορές, ο τρόπος με τον οποίο μας βλέπουν οι άλλοι μας βοηθάει να δούμε κι εμείς τον εαυτό μας. Είναι καλό να πιστεύουμε σε εμάς και να εκτιμούμε τα όσα έχουμε αλλά και να προσπαθούμε για τα υπόλοιπα. Δεν παραιτούμαστε απο τη ζωή λόγω καρκίνου, θα έλεγα πως θα πρέπει να πεισμώνουμε λόγω καρκίνου!Με τη μιζέρια δεν πετυχαίνουμε πολλά. Ναι, δυστυχώς μας ήρθαν δύσκολες στιγμές και μεγάλες ανατροπές αλλά στο χέρι μας είναι απο δω και πέρα να βλέπουμε μισο-γεμάτο το ποτήρι ή ακόμη καλύτερα να χαιρόμαστε έστω για το οτι έχουμε ποτήρι! Είμαστε στη ζωή, εγώ γράφω κι εσύ τώρα με διαβάζεις, σπουδαίο πράγματ το αποψινό! Και δεν ειρωνεύομαι καθόλου! Είμαστε και οι 2 απόψε ζωντανοί μπροστά σε μια οθόνη Η/Υ. Αυτό είναι, απλά τα πράγματα!Το έχω ξανα γράψει, οι άνθρωποι ξεχνούν, προσπερούν, τρέχουν, το θέμα είναι πως εμείς που αρρωστήσαμε, όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του θα βοηθήσουμε τον εαυτό μας στο να συνεχίσουμε μια ζωή διαφορετική απο πριν αλλά όχι απαραίτητα χειρότερη...Όλοι εσείς που κάνετε τώρα θεραπείες ή περνάτε δύσκολα, να σκέφτεστε πάντα πως θα έρθει μια μέρα που θα βγείτε απο την πόρτα του νοσοκομείου και θα έρθουν πολλές άλλες μέρες που θα είστε εκτός και μήνες που δεν θα περνάτε καθόλου. Να είστε αισιόδοξοι πως όλα θα πάνε καλα! Να μη δειλιάζετε. Ναι, θα υπάρξουν αρνητικές σκέψεις γιατί δεν είμαστε ρομποτ αλλά να προσπαθείτε περισσότερο για τις θετικές παρά για τις αρνητικές στιγμές και σκέψεις!
Καλό βράδυ! Σας αφήνω ένα πλατύ χαμόγελο. Αν και κουράστηκα σήμερα πάρα πολύ, γιατί έδινα και μάθημα στη σχολή, γύρισα χαρούμενη.
 | ||
| στατισικά SweetDecember |
 | |
| το SweetDecember παγκοσμίως |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου