Κάποτε

πριν μερικά χρόνια, πίσω στο περίεργο, εκείνο 2007, είχα δύο πολύ πρώτες αναγνώστριες, την Κατερίνα και τη Ζάνια, και οι δύο απο Κρήτη, ομοιοπαθούσες και φίλες μεταξύ τους. Μου άφηναν συχνά σχόλια και μάλιστα μιλούσαμε και στο msn, πολλές φορές ως αργά το βράδυ κι ως τα ξημερώματα. Μοιραζόμασταν σκέψεις, φοβιες αλλά και πολλές στιγμές αισιοδοξία. Τα κορίτσια αυτά με θαύμαζαν πολύ, τα κορίτσια αυτά τα θαύμαζα κι εγώ πάρα πολύ. Είχαν έρθει στα μέρη μου και είχαμε συναντηθεί τον Σεπτέμβρη του 2008.

H Ζάνια (το θυμάμαι σαν χθες) σε κάποια απαισιόδοξη μου βραδιά μου έγραψε στο chat "θα δεις η ζωή έχει ομορφιές, τώρα απλά δεν το βλέπεις" εγώ είχα απαντήσει κάτι του τύπου "σιγά, τι όμορφιές; Δεν βλέπω τον λόγο γιατί να συνεχίσω, δεν ξέρω πως να συνεχίσω". Ήμουν 27 χρονών και όλη η ζωή μου είχε ανατραπεί, περνούσα αν όχι μαύρες μέρες, σίγουρα γκρίζες η Ζάνια εκείνη τη στιγμή μου έγραψε: "θα δεις...θα δεις τι ομορφιά κρύβει ένα ηλιοβασίλεμα, τι ομορφιά κρύβει το να δεις ένα παιδί να μεγαλώνει, εγώ αυτό κάνω τώρα και είναι τόσο όμορφο". Μέσα στη δίνη των προβλημάτων υγείας μου, στα πήγαινε-έλα της Αθήνας, στην κούραση, στις χμθ, και τα δύο αυτά "θα δεις" μου φάνηκαν τόσο άπιαστα. Ποιό ηλιοβασίλεμα και ποιό παιδί;;;

Χθες θυμήθηκα τα λόγια της όμως. Ούτε η Ζάνια, ούτε η Κατερίνα βρίσκονται τώρα στη ζωή. Έφυγαν περίπου ένα χρόνο μετά τη γνωριμία μας, η μια μετά την άλλη, φίλες καρδιακές, έτσι; Ήταν το πρώτο σοκ για εμένα πως ο καρκίνος σκοτώνει. Ως τότε νόμιζα πως παιδευόμαστε αλλά όλοι θα ζήσουμε. Ο καρκίνος όμως είναι πιο σκληρός απο αυτό που νόμιζα, και δεν είναι δίκαιος προς όλους. Δεν θα εκθέσω εδώ τα "πως" και τα "γιατί", είναι ένας χορός στον οποίο όταν μπεις χορεύεις, άλλοι πιο επικίνδυνα απο άλλους....άλλοι πιο μοιραία και τελεσίδικα. ΝΑΙ, είναι άδικο! 

Τα κορίτσια αυτά τα σκέφτομαι συχνά. Παλαιότερα όπου ταξίδευα έλεγα μέσα μου "κορίτσια, ήρθα κι εδώ, έφτασε η χάρη μου ως εδώ" γιατί τα κορίτσια αυτά, καρκίνο-ξεκαρκίνο είχαν πιάσει τη ζωή απο τα μαλλιά και ταξίδευαν όσο μπορούσαν. Και ήταν κεφάτες και ήταν τόσο χαρούμενες που είχαν η μια την άλλη.

Χθες λοιπόν, συνειδητοποίησα πως είχα στην αγκαλιά μου το παιδί που έλεγε κάποτε η Ζάνια έτσι απλά θυμήθηκα τα λόγια της, λες και τα είχα ακούσει την προηγούμενη μέρα.
Ξέρετε τι είναι να μην περνάει η ζωή σου απαρατήρητη; Είναι κάτι απλό αλλά καταντά σύνθετο γιατί δεν το κάνουν πολλοί. Είναι να έχεις το παιδί αγκαλιά και να σκέφτεσαι "κοίτα τι γενναιόδωρη που είναι η ζωή προς εμένα; Κάποτε μου είπε η Ζάνια "θα δεις τι χαρά κρύβει το να βλέπεις ένα παιδί να μεγαλώνει" και να το το παιδί, το κοριτσάκι στην αγκαλιά μου. Η μικρη, κόρη της ξαδέρφης μου είναι πολύ δεμένη μαζί μου και είναι το πρώτο παιδί που μετά την περιπέτειά μου έχω όντως δει να μεγαλώνει. Φέτος έκλεισε τα 2 και η αγκαλιά και το φιλί της είναι μοναδικά.
Μείναμε οι δυό μας αγκαλιά για αρκετά λεπτά. Στην ησυχία του μπαλκονιού η μικρή έμοιαζε να μην νοιάζεται για τίποτα.Το ίδιο έκανα κι εγώ. Όλος ο κόσμος εκείνη τη στιγμή είμασταν εμείς, εκεί. Και ήταν μια ξεχωριστή στιγμή εκείνη, σαν ένα πλήρωμα του χρόνου :-)
Αν υπάρχει το "εκεί ψηλά" κι αν είναι ΕΚΕΙ που πάνε οι ψυχές, τότε πιστεύω πως εχθές αν μας έβλεπε η Ζάνια ίσως και να χαμογέλασε που είχε δίκιο τότε....μακάρι. Τα λόγια της ήταν σοφά απλά η φαντασία μου δεν μπορούσε να φτάσει ως το σήμερα.
Κάθε μέρα, όσο δύσκολη κι αν είναι, όσο όχι τόσο ευχάριστη μερικές φορές, παρατηρώ πως πάντα υπάρχουν μικρές χαρές, πάντα κάθε αυγή κρύβει κάτι. Ο πιο σοφός θα το δει, ο λιγότερο θα το προσπεράσει.
Καλό βράδυ!